Heimskringla - 31.03.1910, Blaðsíða 4

HaiVBflSlKðll
Blf. 4 mmiPEG, 31, MAHZ 1910,
Fréttabréf.
HOLTVILLE, CAL
í febrúar 3910.
HeiSraöi ritstjóri.
Eg byrja nú á ?crbi, sem mér
hefir cót komiö til huyar aö gera,
og mjög líklegt er, aö ég fyrir
löngu heföi gert það, hefði mér
komið til hugar, að ég mundi
dvelja svo lengi liér í Californiu,
sem raun hefir á oröið. þ>að eru
nú þrjú ár síðan ég kom hingað.
En fyrst og fremst verð ég að
biðja heiðraða lesendar blaösins
aö fyrirgefa, þó sumstaðar verði
ekki góð íslenzka hjá mér, því það
eru næstum 4J£ ár síðan ég hefi
veriö meðal íslendinga. En alt tfyr-
ir það skal ég reyna að rifja hana
upp fyrir mér og lýsa lítilsháttar
hvernig hér er.
Eg vil aö eins geta þess, aS ég
er hingað kominn bara af heppi-
legri tilviljun, þó mér af cg til
dytti í hug að fara hingað fyrir 6
árum, þegar St. Louis sýningin
var. þar sá ég margt, sem dró
hug minn til Californíu, og mcðal
annars komst ég í bréfaviðskifti
við nokkra landsölumenn hér, sem
gerðu sér mikið far um, að seuda
mér ginnandi lýsingar af landinu
hér, sem þó seint, en með tíman-
um drógu mig hingað. Og þaö
verö ég aö segja, að hlutskifti
mitt hér hefir oröið fullkomlega
eins gott og ég gat gert mér von-
ir um. því hver hefði getað í-
myndað sér, að maður á ílœkingi
meö tvær hendur tómar, gæti náð
sér í bújörð í þessu sólarsæla suð-
urlandi eftir jafn-stuttan tíma og
ég gerði. Eftir að hafa litast um
eftir þess konar, var ég búinn að
fá mér land eftir tæpa 3 mánuði.
Californía cr óýkjanlegá fögur,
enda hefir það orðið mörgum inn-
flytjendum að tjóni. Og það skul-
uð þið muna, ef þið kdínið til
Californíu með peninga, í þeim til-
gangá, að kaupa ykkur land, að
hér eru fleiri vélabrögð höfð í
frammi til að reyna að selja land-
skika fyrir afarverð, heldur enn
ég hefi nokkurntíma heyrt um að
ætti sér stað annarstaðar. En ef
þið bara vissuð það, að það er
varla það pláss til hér, sem ekki
er til sölu fyrir eitthvert verð, —
gaetuð þið fljótlega komist að því,
að sá, sem selja vill, hefir betri
kaup í huga. En hætt við, að nýr
innflytjandi, sem hrifinn er af feg-
urð landsins, athugi iþetta ekki,
sökum van]>ekkingar og ókunnug-
leika.
Suðvesturlandið er stórt og ó-
grynni af nýlendum alt í gegn um
það. þar er Indian Reserve hjá
Yuma, sem á að opnast 1. marz,
og eru þar ríkisvatnsveitingar, er
kosta $40.00 á ekruna, en maður
fær tíu ára frest til að borga það.
Fjörutíu ekrur eru það mesta,
sem einn maður getur íengið, svo
auðsjáanfega álítur stjórnin þetta
land mjög dýrmaett, og óg gæti vel
trúað, að 2. marz verði ekki tíu
ekrur eftir af þessum 1500, sem
opnaðar verða.
Ég kom hingað frá San Fran-
cisco borg, þar sem ég hafði unnið
á skipum, og var vanur að fara
upp á morgnana kl. 6 og þvo dekk-
ið berfættur, í janúar og desember,
úr sjónum eins og hann kom fyrir.
En þegar ég kom hingað 1. marz,
sólbrann ég bæði á höndum og
andliti, svo ég bjóst ekki við að
atbera júlí og ágúst hitafla, eti eft-
ir að ínaður er einu sinni orðinn
vel útitekinn, skaðar sólin mann
ekki, þó hitinn sé oft 120 stig í
skugga. það er svo þurt og hreint
loft hér, og eitt hið heilsusamasta
pláss, sem til er, enda eru læknar
að Senda sjúklinga sína hingað úr
öllum áttum, einkum þá, sem
ganga með tæringu á hæetulegu
stigi eða Catarrh, og sannleikurinn
er sá, að mikill hluti af dalbúum
hafa komið hingað þannig á sig
kom'nir, éh eru nú búnir að ná
góðri heilsu. Sumir hafa sagt mér,
að þeir hafi verið í eía um, áður
en þeir fluttu hingað, hvort þeir
rnundu lifa 2 mánuði, en nú geta
]>eir unnið á hverjum degi.
Á sumrin rís sólin nokkuð beint
hér, og undir eins og hún er gengin
undir á kveldin, er næstum orðið
dimt (hún er svo lengi á háloít-
inu). Svo við höfum nokkuð jafn-
langa daga hér. aldrei mjög langa
og heldur ekki mjög stutta.
Regn kemur hér mjög sjaldan,
og líða oft 9' mánuöir án þess að
skúr komi úr lofti, og þar af leið-
ir, að jörðin er oft mjög þur. Og
til skamms tíma var enginn
brunnur í öllum dalnum, sem er
yfir 85 mílur á breidd og um 90
mílur á lengd, og hafa margar til-
raunir verið gerðar til að ná vatni
og tókst það loksins, en grafa
varð 800 fet í jörð niður. bað gýs
3 fet í loft upp og er mjög tœrt
og gott.
Svo eáginlegai var þessi daltir
bara eyðimörk með fáeina hungr-
aða úlfa, nokkra héra og óteljandi
skriðkvikindi, einnig nokkrar trjá-
tegundir, svo sem t.d. cactus og
þistill, með fáum grænum olíuvið-
arbrúskum. En alt þetta hefir tek-
ið breytingum, þar sem vatninu
úr Colorado ánni hefir verið veitt
yfir landið, og með nógu vatni,
miklum sólarhita og þessari maka-
lanst frjósömu jörð, sem er sii
frjósamastá, sem við þekkjum, þá
höfum við aldingarða ávexti alt
árið um kring, — þrjár uppskerur
á ári af vínberjum fíkjum, perum,
peaches og mörgum. fleiri mikils-
verðum tegundum. Alfalfa hey gef-
ur 7—9 uppskerur 4 ári og tonn
af ekrunni að jafnaði í hvert sinn.
þær appelsínur, sem ræktaðar
eru hér, eru þær fyrstu, sem koma
á markaðinn, og eru þær sætari,
betri og þyngri enn appelsínur ann-
arstaðar í Californiu.
Pálmatré af ýmsum tegundum
vaxa hér. Dates-pálmatréð gefur
hér góða uppskeru af dates árlega.
íbúðarhúsin eru venjulegast að
eins tjöld með brúskþaki, til að
draga úr sólarhitanum, og þannig
lifir fólkið mjög þægilega allan vet-
urinn, því regn er hér mjög sjald-
gæft, eins og áður er sagt, og
frost mjög lítil. þau frost, sem
koma hér, koma í desember, janú-
ar eða febrúar ; en dagar eru svo
heitir, að nógir hagar eru fyrir
skepnur allan veturinn á bygg- og
alíalfa-ökrum.
þessi dalur er mjög sléttur, með
dálitlum halla til norðvesturs,
sem gerir þægilegra, að veita vatn-
inu yfir. Brautirnar eru sléttar,
án gilja eða hóla, og er plássið
aðdáanlega fagurt, með f.jöllum að
vestan, norðan og austan, og eru
sum þeirra um 15 þús. feta há.
Eg hefi nokkrar myndir af ýms-
um stöðum hér, sem ég hefði
gaman af að skifta á við einhvern
fyrir póstspjöld «ieð velvöldum
myndum á úr háns bygðarlagi.
Skepnur gera meira gagn hér en
víðast hvar annarstaðar í Cali-
forníu. Og þó ótrúlegt sé, þá eru
það kindur og svín helztu skepn-
urnar, sem aldar eru upp hér til
markaðs, og eru þær seldar á öll-
um tímum ársins. Hestar þrosk-
ast hér fljótt og verða stórir. —
Mjólkurkýr eru hér mjög arðsam-
ar, sökum grænna haga alt árið
um kring. Baðmull af beztu teg-
und vex hér, því hér eru engar
bleytur til að losa hana áður en
hún er hirt, svo ekkert atf 'henni
fer til ónýtis. þar sem hún vex,
gefur ekran af sér $100.00 fyrir ut-
an allan kostnað. Byggi er sáð
hér í nóvember, og er það brúkað
fyrir haga fram í marz, en slegið í
maí eða júní, og fást oft 20 til 40
bu. að jafnaði af ekrunni. 1 júlí
er Milo-maís sáð, sem svo er hirt
í nóvember, og fæst að jaínaöi
tonn af ekrunni af ]x?irri teg-
und. Svo það er hæglega hægt, að
rækta hér tvær uppskerur af korn-
tegundum á ári og hafa bedt á
sama landinu í 5 mánuði.
Eg held að þetta sé nú orðið
nóg í senn, en ef lukkan verður
með mér, skal ég reyna að láta til
min heyra seinna.
Ilannes H. Ármann.
Lítil atliu<iasemd nr. 3
EFTIR E. S. WIUM.
“Og borgir heiðingjanna
hrundu”.
þessi orð urðu efst í huga mín-
um, er óg las um tjónið og eyði-
leggdnguna í Parísarborg.
það fer hryllingur um mig, mér
finst ég sjái bleikan mannsfingur
líða hægt yfir silkitjöldin, — sdki-
tjöldin fögru, er ekki geyma þó
annað á bak við sig eu rotnun og
dauða í hinni margyltu skrauthöll
mannfélagsins. — Já, hún er vissu-
lega orðin að dauðra manfla gröf,
enda þótt yfirborðið sé fagurt og
fágað.
þegar ég gæti betur að, sé ég að
þetta er engin missýning. það eru
sömu bleiku fingurnir, er skráðu
undra-rúnirnar austur í Babylon
fyrir þúsundum ára, á silkitjöldin í
hinum glæsilegu hallarsölum Bal-
thasar konungs, — og flesta mun
reka miinni tÚ, hvað þar fór á eft-
ir, hafi þeir annars lesið biblíuna.
“Lýgi ei ritar drottins hönd”, svo
kvað eitt af skáldunum okkar, og
það er sannleikur.
“Oig borgir heiðingjanna hrundu”.
Svo stendur skrifað í hinni miklu
örlagabók mannkynsins, Opinber-
un Jóhannesar, 16. kap. þau sýn-
ast ætla að rætast þessi orð eins
og alt annað, því að þetta mun
vera 5. stórborgin, er fengið hefir
skell á skömmum tíma. þó er
þetta ekki nema ofurlítil hirting ;
það er eins og áminning af ástrík-
um föður, sem sér að barnið sitt
er að verða mesta úrþvætti og
ættarskömm, og efni í versta
glæpamenn. það harðasta og sár-
asta er ennþá hulið í framtíð
mannkynsins, — en ýmislegt virð-
ist þó benda í þá átt, að þess
ilnuni þó ekki langt að bíða.
Já, þetta er aðvörun til þjóð-
anna í hinum svo nefnda mentaða
hedmi, og skamt er nú farið að
verða á míllí þessara áminflinga ;
ef að þessu heldur fram eftirledðis,
sem hingað tdl, geta þær allar ver-
ið búnar að fá sína hirtingu á
fjórðungi aldar, sem, nú eru allra
dýpst sokknar í guðleysi, siðspill-
ingu og alls konar fúllifnaði, — en
þegar því er lokið, verður líka há-
spilinu varpað fram 4 borðið, —
eða máske fyrri.
Og París er að hrynja, höfuðból
heimsmenningarinnar og aðalstöð
glæpalífsins, hvaðan flestir og
verstir eiturstraumar siðspdllingar-
innar hafa runnið út um hedminn
í síðastliðnar 2 aldir. Sódóma
N'orðurálíunnar, aflstöð tízkunnar
og hégómaskaparins er að sökkva
í eyðileggingar-bafið. þetta eru
miklar fréttir.
Spiltari þjóð en Frakkar og
spiltari borg en París, hefir máske
aldrei verið til á norðurhveli jarð-
ar frá því tilvera mannkvnsins
hófst lengst fram í kolsvartri forn-
öld. þaðan hafa nú á síðari árum
borist hinar allra svörtustu lýs-
ingar á lííi manna, er nokkru sinni
hafa verið í letur færðar. það er
mjög l'íklegt, þó að sagnaritarar
hefðu verið til á dögum Sódómu
Austurlanda, slíkir sem nú, myndi
lífernislýsing þeirra borgarbúa alls
ekki hafa verið ógeðslegri en Par-
ísarmanna. — Máske þekkir þessli
spdlta borg sinn vitjunartíma og
lætur slíkar ófarir sér að kenningu
verða í framtíðinni. þó er það
ekki líklegt, til þess er hún alt af
djúpt sokkiu í spillinguna.
En vitaskuld eiga allar álfur ver-
aldar—þar sem hedmsmennángin
nær til—sínar Sódóma-borgir, eða
fúllifnaðarbæli, en Evrópa og
Ameríka hafa þó hlotið þann vafa-
sama heiðtir, að eignast þær flest-
ar — og verstar.
‘' Og borgir heiðingjanna hrundu”.
Svo stendur ritað í hinni miklu
og dnlarfullu örlagabók.
það hefir verið margra mediniriig,
að þessi orð ættu einungis við
borgir beiðinna þjóða, þ.e. þeirra
þjóða, sem ekki bera kristdð nafn,
eða sem ekki hafa meðtekið krist-
indóminn í réttri mynfl. En svo er
þó ekki. það eru að eins hinar
kristnu þjóðir, sem hér er átt við,
og þeim eintim ber beiðurinn—ef
nokkur er—af því að hafa hlotdð
þetta “heiðna” sérkenni nafn 'í
spádómsritum biblíunnar. — Allir
vita, að Gyðingar eru dreítðir
víðsvegar út um hin kristnu lönd
mentaða heimsins, , en ekki meðal
villiþjóða jarðarinnar. þeir verða
samankallaðir þaðan á sínum
tíma víðsvegar að “úr löndum
beiðingjanna” og “borgum lteið-
ingjanna, — safnað saman í oitt
“úr beinadalnum”, þegar þeirra
löngu og ströngu útlegð er lokið,
og leiddir aftur heim í landið sitt
sögufræga. þá er Guðs dómi full-
nægt!
Eg held að hinni kristni heámur
ætti ekki að vera mjög mikið upp
með sér af því að vera nefndur
“beánadalur’’ í sjálíri biblíunni, því
ednmAtt nafnið bendir oss ótvírætt
á það, að hinn kristni lýður sé þá
ekki orðinn annað en beinagrind,
skræld og skinin, eins og líkatns-
leyíar í dauðra manna grölum.
það er alveg sama, hvað þedr eru
nefndir á tungumálum hedmsins,
hvert þeir heita Prótestamtar,
Presbyterar, Katólikar, Únítarar,
Campbellistar, Universalistar eða
eitthvað annað, því samt eru þeir
allir í “beinadalnum” á líkinga-
máli biblíunnar. Hún gerir þar á
engan greinarmun, og við því er
heldur ekki að búast, því hið al-
skygna auga drottins verður ekki
blekt með yfirborðs litprýði eða
fágun, né skynhelgi hræsninnar.
I-íann sér í gegn um allar grímur
mannkynsins, úr hverju efni, sem
þær eru gerðar.
En frá þessum beinadalsbúum á
þó loks hdn útvalda drottins þjóð
að frelsast, svo hún ekki verði
hluttakandi í hörmung og eyði-
leggingu hins spilta og fráfallna
lýðs. þá haía Gyðingarnir að fullu
úttekið sína hegningu fyrir það
þeir grýttu og líflétu spámenn
sina, og krossfestu og smánuðu
frelsara mannkynsins.
En þá kemur að hinum síðari,
sem enn minna hafa sér til afsök-
unar en Gyðingarnir, er unnu sín
hermdarverk óvitandi, en ekki af
meðfæddri grimd og eðlisspillingu,
— þá kemur að því, að hinn
kristni heimur fær að svara fyrir
sínar saktr, og þá getur ekki þekk-
ingarleysið verið “skjól eða vörn
fyrir skálkinn”, er refsibrandur
hinnar eilífti réttvísi leiítrar yfir
höfðd hinnár hrokafullu kynslóðar,
er útskúfaði og grýtti frelsara
sinn og lífgjafa vísv-itandi. “þá
mun exin ríða að rótum trjánna,
og hvert það tré, sem ekki ber
góða ávexti, verða nppliöggvið”.
það getur verið gott fyrir hinn
nafn-kristna heim, að taka þetta
til íhugunar. Gyðingar eru nú þeg-
ar byrjaðir að flytja úr “beina-
dalnum” heitn tdl “fyrirhoitna
landsins", er drottinn gaf feörum
þedrra fytír mörgum öldum, og sá
heimflutningur mun halda áfram á
komandi árum.
Sjá, ég kem skjótt og hefi með
mér endurgjaldið handa sérhverj-
um, eftir því sem hans verk
verða (Op. 22 kap.).
Smávegis.
68 milíónir kíló (kíló—2 pd.) af
hrísgrjónum, var étið á Frakklandi
árið 189-5. Tuttugu árum siðar
var eyðslan helmingd minni. Verð
hrísgrjóna hafðd ainnig minkað um
fjórða- part á þessum 20 árum.
Hrísgrjóna íramleiðslan í nýlend-
um Frakka hafði einnig vaxið úr
2% •mil. kílógr. upp í 65 mtl. kg.
þessi sömu 20 ár. Hrísgrión liafa
að geyma álíka mikla næringu og
hita fyrtr líkamann eins og hveiti.
“Eldhúss-skáldsögur” er stund-
um gróðavegur að gefa út. Bóka-
útgefandi í Berlín gaf út skáldsögtt
í 150 heftum á 10 aura hvert. Af
fyrstu heftunum 5 seldust 17-5,000,
en af því síðasta 13,000. Samt íékk
hann 200,000 krónur í 10-eyringum
fyrir sögun-a, og þar eð úrgjöldin
voru ekki nema 130,000 kr., varð
gróðinn 70,000 kr. Af því fékk
söguhöfundurinn 6000 kr.
Hve langt heyrist þrumuhljóð-
ið? Sé miðað við það, að hljóðið
þarf 3 sekúndur til að berast yfir
eina röst (kilómeter), heyrist
þrumuhljóðið vanalega í 20—25
rasta fjarlægð, en þó hefir það
komið fyrir, að þrumuhljóðdð hefir
heyrst 2 mínútum eftir að eldingin
sást, eða í 40 rasta fjarlægð.
!••••«
R08LIN HOTEL
llð Adelaide St. Winnipeg
Bezta $1.50 á dag hús í Vestur-
Canada. Keyrsla ÓKeypis milli
vagnstððva og húasins á nóttn og
degi. Aðhlynnimg hins bez-a. Við-
sUift! Isler.dine-a ósbest. ÓLAFUR
Q. ÓLAFSSON, íslendingur, af-
greifllr yöur. llelmsækjin hann. —
O. ROY, eigandi.
A. 8. HAKi»AL
Selur llkkistur og annast um átfarir.
Allur útbánaður sA bezti. Enfremur
selur hauD al.skouar minuisvarOa og
legstaina.
12lNenaSt. Phone 806
HEI3IHI4 Itl lill 0g TVÆB
skemtilegar sögur fánýir kaup-
endur fvrir að eins í?. OO
Giftingaleyfisbréf
selur: Kr. Ásg. Benediktsson
528 Simcoe St. Winnipeg.
--THE----
“Arena”
Þessi vinsæli skautaskáli
hér f vesturfcænum er nú
opinn. Isinn er ágœtur.
18da Mounted Rifles
Band Bpilar á Arena.
KAKLM. 25c.—KONUR l5c.
Chas. L. Trebilcock, Manager.
JIMMY’S HOTEL
BEZTU VÍN OG VINDLAR.
VlNVEITAHI T.H.FRASER,
ISLENDINGUR. : : : : :
Jamos Thorpc, Eigandl
A. S. TORBERT ’ S
. RAKARASTOFA
Er 1 Jimmy's Hótel. Besta verk, ágæt
verkfæri; Rakstur I5c en *H4rskur0ur
25c. — Öskar viöskifta íslendinga. —
MARKET HOTEL
146 PRINCESS ST.
P. O'CONNELL, etgandi, WINNIPKQ
Bezvo tet undir af vioföngum og vljidi
.am, aðhlynuing góð húsið endnrbætt
Woodbine Hotel
466 MAIN ST,
Stffiisea Billlard Hall 1 NorOrestnrlandlBV
Tlu Ponl-bnrð,—AUkonar »fn og rindlar
Glstlnj, og fœOl: $1.00 á dag og þar yflr
Lennon A Hcbb
Eigendur.
Á beztu heimilum
hvar sem er f Ameríku, þar
munið þér finna HEIMS-
KRINGrLU lesna. Hún
er eins fróðleg og skemti-
legeinsog nokkuð annað
fslenzkt fréttablað f Canada
206 SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU
þau héldu áfram. Skamt frá dysinni lá skógar-
stígur þvert yfir þjóðvegdnn, og Móritz var staddur
á þessum gatnakross, þegar tveir menn komu ríð-
andd í hendingskasti og með þeitn fáeinir veiðdhundar.
Áður en Móritz gat kdpt móðu sinnd til hliðar, var
þedm slengt ndður af hesti annars mannsins. Mað-
urinn tók ekki edtir þessu, eða vildd ekkj taka etftir
því, en hvarf óðara inn í skóginn. En Móritz hafði
þekt þá, — annar þeirra, sá, sem reið hestinum er
feldi þau um koll, var Eberharð greiifi, en hinn var
faðdr litlu stúlkunnar, sem hann bjargaði einu sinni.
Móritz meiddist ekkert og stóð strax upp, en
móðir hans lá í yfirliði með djúpt sár á höfðintt.
Haun leit í kringum sig en sá engan mann.
Hann rak upp hátt hljóð aí örvilnan og reiði,
tók móður sína, bar hati-a til hliðar við vegduu og
lagðd hana þar niður í grasið.
Nú heyrðist veiðdlúðra hljómur. Móritz leit upp
og sá skrautbúinn vedðimanuahóp ríða í sömu átt og
hina tvo menudna. Kn-ginn þedrra tók eftir drengn-
um, sem lá á hnjánum hjá móður sinni, sem eí til
vill var deyjandi. Sár örvæntdng greip sálu drengs-
ins. * t
“Móðir mín, elskulega móðir mín”, kallaði hann,
og vætti andlit hennar með tárum sínum, “átt þú nú
að deyja, troðiu niður undir hestafótum hinna ríku,
liinna voldugu. Ó, nei ... Vaknaðu, vaknaðu”.
En hún vaknaði ekki.
“Hvað á ég að gera ? Hjálp, hjálp! ”
Móritz kallaði oins hátt og hann gat, en engdnn
kom. Úr sárinu rann blóðið með hægð ofan í
grasið.
Móritz hnepti frá sér trevjunni og vestinu, reif
stóra pjötlu af skyrtunni sinni og batt um sárdð eins
vel og hann gat. Spratt svo á fætur, sótti vatn í
húfunni sinni og skvetti því á andlit móður sinnar.
FORLAGALEIKURINN 207
Dálítið lífsmerki kom í ljós hjá vesalings kon-
unni, hún opnaði au-gun og stundi.
“Hún lifir -ennþá’’, sagði Móritz, og horfði á hana
skjálfandi af angist, “en hvert á ég að fara með
hana. ... Himneski guð, hvar fæ ég hjálp og að-
stoð?”
“Iíjá mér”, var sagt á bak við hann. Móritz
sneri sér við. Jakob Kron stóð frammi fyrir hon-
um.
“Aí stað”, sagði Móritz ákafur, “frelsaðu móður
mína, og ég skal endurnýja eiðinn, sem þú tókst af
mér, þegar ég var ungur, — Hanndbals-eiðinn gegn
lidntim ríku”.
“Gott”., svaraði Jakob kuldalega, “ég skal gera
það, sem ég get. Héðan er ekki nema steinsnair að
tómum kcua, þangað skulum við flytja móður þína,
og svo skulum við sækja prest og læknir”.
Með aðstoð Móritz tók Jakob konuna í fang sér
og giekk eítir stig, sem lá inn í skóginn.
Fjórða atvik.
# ^
það var kominn dagverðartími. í einu rjóðri í
skóginutn voru tvedr þjónar að raða niður matnum á
dúka, sem láu 4 grasdnu. í nokkttrri fjarlægð heyrð-
ust skot, hundagelt og lúðrahljómur,
“Pierre”, sagöi annar þjónninn, “Kér er -ekkert
kampavín”.
“Jú — jú, ég hefi hérna körfu með kampavíni og
Xcresvíni, sem greifanum þykir svo gott. Sjáðu”,
og um ltið tók hann upp flösku og sýndi félaga sín-
um.
“Hefirðu margar af þessu tagi, Pierre?” spurði
hdnni.
“Tíu. Svo hefi ég margar af portvíni, rinskvini
og epiavíni”.
268 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
“I>að er ekk-i nema sanngjarnt, Pierre, að við
smökkum á sælgætinu. Finst þér það ekki?”
“Jú, í sannleika, en það eru litlar líkur tál þess.
Greifinn hugsar að eins um sjálfan sig”.
“Finst þér þá ekki”, sagði hinn og tók flösku úr
köitfunnd, “að við æt-tum að hjálpa okkur sjálfir ?
Hver heldur tölu á flöskunum ? Ekki gerir húsbónd-
inn það".
“Heldurðu það?” sagði Pierre, leit í kring um
sig og hlustaði.
“J'á, það er auðvelt að ná tappanum úr þessari”.
“Ekki geri ég það”, sagði Pierre, “en þú Jean?”
“Ég ekki heldur”, svaraði Jean, og sleit þó stál-
þrá&Lnn, sem hélt tappanum. “Hana þar fór hann”.
Tappinn þaut upp í loftið og dál'ítið af víni
skvettist á föt Jeans. Hann setti flöskuna á munn
sér og drakk ofan í hana hálfa, rétt-i hatta svo að fé-
laga sínum, sem sá um geymsluna á því, sem eftir
var.
“S-jáðu nú”, sagði Pierre, og kastaði flöskunni
inn í runna, “þurkaðu af fötunum þinum og svo skul-
um V'ið gefa merkið að alt sé tilbúið”.
Jean blés í hornið, það var merkið. Veáðdmenn-
irnir komu á stangli, sumir með veiðifeng, aðrir tóm-
hentir.
“Skoðum við nú til”, sa-gði Eberharð, sem var
e-inn af hinum fyrstu, “erum v-ið nú allir komnár ?
Nei, fáedna vantar enn, en við því verður ekki gert,
það var umsamið, að bíða ekki. Fáðu þér pláss,
barún Ehrenstam. Angela, seztu hjá mér, engillinn
mittn. Barún Y., seztu hjá lautinant X. Sko, þarna
koma fleiri veiðimenn. Velkomnir herrar. Glösin
eru fuU".
Veiðimennirnir bundu hesta sina við trén, og
lögðust svo rólegir ndður í grasið.
FORLAGALEIKURINN 209
Crispdn og Angela komu bæði undir eins, og með-
an þau bundtt hesta sína, sagði Crispin lágt :
“Nú verður drukkið duglega. þegar kátínan er
sem mest, læðumst við í burt, leysum hestana okkar
og förum. Eg skal gefa þér merki, þegar þú átt að
fara. þú verður að fara á undan þangað, sem við
ætlum að hittast, ég kem strax á eftir, það tjáir
ekki, að við förum hæði á sömu stundu”.
“Gott, ég skil það”, sagði Angda.
Svo fengu þau sér sæti á moðal hinna. það var
mjög skiemtilegur miðdogur, söngur, drykkur og
lúðrahljómur á víxl. Eftir dagverðinn, sem nóg vín
fylgdi, komu stórar skálar fullar af púnsi, og þa
byrjaði glaðværðin fyrir alvöru.
Skamt Jtaðan stóð lítill, fornfálegur koíi, og 1
hon-um var deyjandi kona, unglingspiltur og afbrota-
maður.
Ömur veiðihornanna, hávaðinn og hláturinn
barst inn í kofann til hinnar dey-jandi konu, sent lá 1
einu hornánu á hrúgu af grasi og jurtum.
“Móritz”, sagði hún vedklulega, “gefðu mér vatn
að drekka, ég er svo þyrst”.
“Paerre”, kallaði Eberharö, scm var í nokkurra
skrefa fjarlægð, “gefðu mér eitt glas af Xeres. þetta
púns er mjög go-tt ... en ...”
“Móðir mín”, sagði Móritz grát-andi, um leið og
liann hélt sprungktni skál að vörttm hennar með
vatni í, “segðu að þú ætlir ekki að deyja, og að þu
verðir aftur heilbrigð og frísk, annars deyði ég mtfC
hér við hlið þína”.
“Mér þætti gaman að vita, hvernig kontvnnd og
drengnum líður, sem hesturinn þinn slcngdi um kofl 1
sagði Ehrenstam. “þess konar fólk er nú vant aö
þola dálítið misjafnt”.
“Yesalings kona ...... ógæfusama barn”y sagði
Jakob Kron, “voðaleg forlög eru það, sem ásækja