Heimskringla - 08.12.1910, Blaðsíða 4

HEIMSKRINGLA
WINNIPfvG, 8. DRS. 1910.
V »n. 4
ROBLIN HOTEL
115 Adelaido St. Winnipeg
Bezta $1.50 á dag hús I V'estnr
Canada. Keyrsla óKeypis milli
vagnstöðva o« hússins á nóttu oa
degi. Aðhlynninig hiusbez'a. Við
skifti Ialendinea ó«kast. OLAFUH
O. ÓLIFSSON, íslendingur, af-
areiðlr yOur. HelmswkjiO hann. --
O. ROY, eigaridi.
^ Farmer’s
Trading Co.
(BLACK « BOIÆ)
HAFA EINUNUIS
BESTU VÖRUTEGUNDIR.
Einu umboðsmenn fyrir :—
“SLATER” Skdna góðu.
“FIT-RITE” Fatnaðiim.
“H. B. K.” prjónafélagið.
“HELENA” pils og ‘waist’
kvenfatnaði.
Bestu matvWrutegundir.
“ DEERING ” aknryrkju
verkfæri o, s. frv.
Beztuvörur Lágt verð
Fljót og n&kvæm afgreiðsla.
Farmer’s Trading Co.,
THE QUALITY STOHE
Wynyard, Sask.
JIMMY’S HOTEL
BEZTU VÍN OO VXNDLAR.
VÍNVEITARI T.H.FRA8ER,
ÍSLENDINGUR. : : : : :
damos Thorpc, Efgandl
MARKET HOTEL
146 PRINOESS ST.
P. O’CONNELL, elgandl, WINNIPEQ
Beztu teaundir af vinfönguin og vind
am, aðhiynning góð húsið endui bsett
Woodbine Hotel
466 MAIN 8T.
Stmsta Billiard Hall 1 NorövestnrlandÍDD
Tlu Pool-borö.—Alskonar vfuonvindlar
QUtánx og fœOi: $1.00 á dag og þar yflr
Leunon & Hebb,
Eiffendar.
JOHN DUFF
PLUMBER.GAS ANDSTEAM
FITTKR
Alt * -k vel vandaö, ag veröiö rétt
664 No '9 Dame Ave. Phone 3815
Winnipeg
A. S. TORBERT * S
RAKARASTOFA
Er 1 Jimmy’s Hótel. Beata verk, Affret
verkferi; Rakstur I5c en HArskurður
25c. — Öskar viðskifta íslendinga. —
A. H. BARDAL
Belur llkkistur og annast um útfarir.
Allur útbúuaður sA bezti. Enfremur
aelur hann aliskouar minnisvarða og
legsteina.
121 Nena St. Phone 80*>
SKÍRNTR.
Orkunýting og menning.
Eftir Quðm. Einnbofjason.
(Framhald).
get ekki meö vööva-ork i
minni skiliö í sundur írumefui '
vajtnsins, því fjarn fer því að ég
gieti gripið súrefni.s-eindirnar anu-
ari heudi og vatnsefnis-eindirmr
hinni, og skilið þær að eins 03;
reiða liunda. En óg get beitt orku
minni til þess að snúa raísegulvé',
off með fulltingi rafmagnsstraums
skilið eÆnin að, eins og áður var
sýnt. — Ug get ekki hoppað upp i
loftið og tekiö fuglinn fljtigandi,
sem mig langar í, eai ég get dregið
upp boga, lagt ör á streng og
skotið fuirlinrn. Fyrir vöðva.orkuu-i
fékk ég form-orku bogans, fyric
fonn-orku bogans fékk ég hreyfi-
orku örvarinnar, og hún var það,
sem skilaði örvaroddinum mn a0
hjarta fuglsins.
Svona má fyrir hverja tegund
orku sem er, fá hverja aðra er vill,
ef tilfæringar eru naegar til að
breyta einni orku í aðra, alveg
eins og fyrir hvaða my.it scm er,
má fá jaifngildi hennar í hverri
mvnt er vill, ef menn snúa sér til
víxlara, sem hefir nægilega góð
viðsliítasambönd. Allár vélar,
hverju nafni sem nefnast, eru til-
færingar til að breyta eitini orku i
aöra. Iin á hvaða orku mað ,v
þ-arf að halda, og í hvaða maeli,
fer eftir því, livað nraður vill fratu-
kvœtna, eöa hvers maður uvll
njóta.
Auð.s-ætt er, að til þess að eiga
hagkva>m viðskifti við náttúruna,
þarf að þekkja lög hettnar og vita
nítkvæmlega verðlag hverrar orktt,
en það er, eins og áður er sagt,
fast. Náttúran býður fram allan
sinn orkuforða og maldar e’’ki í
móiun, þótt mennirnir fan með
ltanu eins og sína eign. Kn hun
heldur fast við verðlagsskrána.
Fleira er einkennilegt í fari nátt-
úrunnar, sem hér verður að minr-
ast á. fíitt er það, að hún er afar-
trog til að skifta einni orktttegvnid
fyrir jafngildi hennar í einlvverri
annari tegund einni saman. Fyrir
eina tegvtnd orktt fæst vt-njttlega.
fleiri en ein önnur tegund. Náttúr-
an er eins og víxlari, sem fyrir til-
tekna tölu króna vill ekki borgv
jafngildi þeirra í mörkum einum
saman, htldur sumt af fiárhæðiniti.
í tnörkum og sumt í annari mynt,
og stundtim vill ekki einu sintu j
víxla allri fjárhæðinni, svo eigand-
ittn situr eftir með nokkrar króntir j
sem hann fær tkki víxlað. fín auð-
sætt er, að geti ég ekki fengið það-
setn ég vil, fyrir J>að sem ég hefi,
netrva sHfta því fvrir annað, bá er
það, setn ég get ekki skift, eða fæ ;
í þeirri mvnt, sem,. ég .get ekki not-
að, mér einskis virði. Sé ég t. d
staddur meö 100 kr. í landi, setn.
heftr aðra mynt, og enginn vixlari .
vill víxlt við mig nema 9 kr. af J
því, sem ég hefi, og þó svo að ég j
fái jafngildi 50 króna í þeirri mynt
sem gjaldgieng er þar í landi, en 40
króna í annari mynt, þá eru þess-
ar 100 kr. mér að eins 50 krón-x
virði í því landi. Kalli ég n o t a -
g 1 1 d i hlutfallið miUi þeirra nett- !
inga, sem ég fæ í nýtilegri mynt !
og þeirra, sem cg hefi, þá er það í j
þessu dæmi 50 prósent eða V. ;
Væri notagildlð Vj, þá fengi ég íyr-
ir 100 kr. að eins kr. 33.33, o. ?. ;
þessu er nú alveg eins fartö, þeg-
a-r um orku er að ræða. Ef vét
köllum f r u m - o r k tí þá orku.
sem' bréyta á í áðra, én n ý 11 -
ó r k u bá tegund orku, er vir
þurfum á að halda, þá er nota-
g i 1 d i ð — -nri‘-°1K'>
! r mn-orka.
þegar vér vitum, hve mtkil frum-
orkatt er, og þekkjum notagildið,
getum vér því reiknað út, hv:
mikil nvti-orkan er, með því að
margíalda saman frum-orku ’og
notagildi.
Notagildið fer annars vegar eftir
því, um hverjar orku-tegundír er
að tefla, og hiits vegar eftir því,
hvernig tilfæringarnar eru, setti
notíiðar ertt til þess, að breyta
a'nni orkunni í aðra. þessar tilfær-
ingar, vélar eða verkfæri, má telji
því betri, sem notagildi orkunnar,
sein bedtt er, verðttr meira, og
veit hver maður, að nuklu meit'a
má með sömu orktt vinna, ef verk-
færið er gott, en rf það er slæmt.
A tiltekinni tímalengd getur t. d.
hjólmaður farið lengri veg á góð
um hjólum en slæmutn, þótt á-
reynslan sé söm.
Strinolíulampinn er vél til að
snúiii rfnisorku steinolíunnar í liós.
fífnis-orkan er þá frum-orkan, ljós-
ið nýtiorkan. fín hvoratveggja
orkuna má mæla. Reynslan sýnir,
að á venjulegtim steinolíulampa
breytast að eitts 2—3% af efnis-
orktt steinolíunnar í Ijós. A þv>
sézt, að hann er mjög óftlllkomin
vél. Nýjustu lampar, sem breyta
steinolíunui í g«s og hafa glóöar-
11 et, smia 11 m 10% af eínis-orkunni
í l.jós. þeir eru því ntiklu betri
vélar.
Nú má spyrja : Hver eru skil-
yrðd þess, að eitt orkan brevtist í
aöra? það mun sjást, ef vér a*-
httgum nokkur dæmi.
Jörðin brunar um himingrfminn
með hraða, sem nemur nálega 30
km. á sekúndunni, og hrevft-orka
heniuir er því feiknamikil. Til dætn-
is mundi linefastór steinn með
þeim hraða eiga Orku til að
sprengj 1 hús i loft upp. ef hann
rækist á það. fín hreyfi-orka jarð-
arinnar kemur oss að engu haldt,
því allir. lilutir á jörðunni hafa
s a m a ltraða og hún. Og meðán
svo er, getur hrevfi-orkan ekki
breyzt í aðra orlcu. Til þess þvrfti
h r a ð a m u 11 11 r að koma fram.
Ilann gæti t. d. komið við það, að
jörðin rækist á annan hnött.
þfctta má sjá í smærri stil í
járnbrautarvagni. Meðan hann
heldur áfratn með jafnri ferð, or
alt laust, sem í vagttinum er, kyt
á sínum stað, bæði farþegar og
annað. Sé nú hömlunni beitt og
vagninn stöðvaður skyndilaga,
breytist lireyíiotka hans í hita. fín
farþegítrnir kastast áfram, þvi
þeir eru lausir við vagmnn. óe
hömlunni er ekki beitt á þá, þei"
halda því«hreyfiorku sintti, ttn/. þeir
reka sig á og hún breytist i antt-
að.
fín svona cr með hveria ofkti
sem er. Hún breytist ekki í aðra
nema stigmunur eigi sér stað. Séu
tveir misheitir hlutir settir í sam-
band hvor við annan, strevmir
hiti frá hinuin heitara. til hins
kaldari, ttnz báðir hafi náð síima
hitastigi, og hita, sem strevmir
þannig, má breyta í orku. fín hafi
báðir hlutirnir sama hitastig,
streymír enginn hiti milli þeirra,
og notagildi hans er því 0. (l'l
hans orka er bundin, að síntt ley*.i
rftts og vatnsins, þegar það er
komið í lygnan sæinn. Vatn, sem
fellur frá hærri stað til lægri stað-
ar, er gætt orku, sem brsyta tná í
aðra orku, rfns og-vér.-hofum séð,
en þegar vatnsflöturinn er orðinn
jafnhár allstaðar, getur vatuið ekkt
drýgt erliði lengur, þvi af sjálfu
sér kemst það ekki úr jafnvæginu,
þegar það er einu sinni komið 1
það. — Rafmagn streymir ekki frá
rfnum líkama til atmars, nema raf-
magn' þeirra hafi mismunandi
þenslu. Rýmis-orkau drrfrir ekki
erfiði meðau þrýstingurinn er all-
staðar jafn. Verði rfnhverstáðar
bilbugur á, getur hún breyzt í
erfiði. — Tveir menn, s.em togast
á, þokast hvergi úr sporum, með-
an ekki kennir aflsmunar, en þverri
orka annars, kemur brátt hreyf-
ing á.
Stigmunur er því nauðsynl’-gur
til þess unt sé að brej’ta e :tni
orku í aðra, og þar sem hann er
horfinn, cr orkan bundin, 0g losnar
ekki aftur af sjálfri sér. Nú er þaö
svc, að sérhver orka breytist fyr
eða siðar í hita, en hitinn dreifiit,
streymir frá heitari hlut til kald
ari, unz alt hefir íengið satrta hita-
stig, en ]>egar svo er komið, cr
notagildið 0. það cr t.d. engin
smávegis orka, sem neytt er td
•þess að ktiýja hin miklu hafskip
yfir höfiu. Ilún breytist 1 hita,
sem dreifist utn sjóinn cg engitt
tök eru á að brevta aftur í aðra
orku.
Af ]>esstt leiöir, að bótt orku-
forðdnn haldist óbrevttur, þá
m'nkar þó sá hluti orkttunar, sem
niýtilegur er, þ.e. óbundinn. Hita-
dreifittgin er sá feigðarós, sem all-
ar lindir orkunnar streyma að.
Alt jafnar sig þar, en jöfnuðurinn
er dauðinn.
A jörðunni mtiitdi sakir hita-
dreifin'garinnar fyrir œvalöngu hel-
fjötur kominn á alla orku, ef hún
fengi ekki stöðugt nýjár birgðir ó-
bundinnar orku með sólargeislun-
um. Vér höfnm séö, hvernig jurri.
og dýr fá crku sína þaðan, en n-a
lega öll önnur orka, er mennirnir
færa sér í nyt, er frá sóluntii rurn-
in. Á steinkolin höfum vér minst,
en vindafl cg vatnsall er og sólar-
ættar, og þar með hver sú orxa,
sem þrfm verður breytt i. bólin
hitar loftiö miisjaínt, loftið bynn-
ist, er buð hitnar, og léttist b'í
og stígur, en kaldara loft.ið fellur
að, þar sem hið hrftara víkttr ; af
því verða vindar.' Sóldrhitinu
breytir vatninu í gufti, hún stígur
í loft upp, kólmir þar, þéttist og
verður að tirkomu. það, sem fell-
ur á hæðum oc fjöllum, safnast i
l ndir, læki og ár. Og alt streymir
það að einum ósi, — í hafið.
(Meira).
Leyndarmál
Cordulu
frænku
Nýjir kaupendur að heims-
kringlu sem borjga fyrir einn
ftr^ang fyrirfram, fft skáldsögu
þessa og aðra til, alveg
ókeypis.
tr
THE POMIMON BANK
'BORSrÍ NOTRE DAJfE AVENITE OG SRER'BRÓÖKÉ STREET
Höfuðstóll uppborg.tðiir : ^4,0oo,0uo.« >0
Varasjóður - - - ^ít,400,000 00
Vé ' óskum eftir viðsltirutn verzhtnar mamtn og ftbyriturnst ntt K*(H þ*iiU
fullniegju. ðparisjóðsdeild vor er sú ruomsin seux uoAkur b.nki tietir i
bortrnui.
íbúendur þeasa hluta bor<rarii-,nar ónka ad skiftH við ntofnuri 'smu
þeir viitt »a er ttJtjerlegn tiyetr- N»fn vort ei full i\guine óiiiu,i
le.k.i, Byijið .spaxi tuuieKK t-yrir ejaUa ýóar, kotnu yðar ok bo«u.
H. A. BKIOHT, RÁDSMADUR.
Vitur maður
er varkár með að drekka ein-
göngu HREINT ÖL. þér getið
jafna reitt yður á
DREWRY’S
REDWOOD LAGER.
það er léttur, íreyðandi bjór, gerður eingöngu
úr Malt og Hops. Biðjið ætíð um hann.
E. L.JDREWRY, Manufacturer, Winnipeg
Með þvt aö biöja eafínlega um
“T.L. CIIMR,” |>A artu rLs aö
fA Ageetan vindil.
(UNION MADE)
Wenlern l'igar Fnrtory
Thomas Lee, eigandi Winnnipeg
STRAX
í DAG er bezt að GERAST KAUP-
ANDI AÐ HEIMSKRINGLU. —
ÞAÐ ER EK.K1 SElNNA VÆNNA.
Manitoba á undan.
$
\
!
Manitoba heftr víðáttumikla vatnsfleti til uppguíunar og úr-
fellis. þetta, hið nauðsynlegasta frjógunarskilyrði, er því trygt.
fínnþá eru 25 gtilión ekrur óbygðar.
Ibúatal fylkisins árið 1901 var 225,211, en er nú orðið um
500,000, sem má teljast ánægjuleg aukning. Arið 1901 var hveiti
og hafra og bygg framleiðslan 90,367,085 bushela ; á 5 árum
hefir hún aukist upp í 129,475,943 busbel.
Winnipeg borg hafði árið 1901 42,240 íbúa, en hefir nú um
150,000 ; hefir nédega fjórialdast á 8 áxum. Skattskildar edgnir
Wininipegborgar árið 1901 voru $26,406,770, en árið 1908 voru
þær orðnar $116,106,390. Höfðu meir en þrefaldast á 7 árum.
Flutningstæki eru óviöjafnanleg,— í rfnu orði sagt, eru i
fremsta flokki nútíðartækja : Fjórar þverlandsbtautir Uggja
um fylkið, fullgerðar og i stníðum, og með miðstöðvar í Win-
nipeg. 1 fylkinu eru nú nálega 4 þúsund milur ai fullgerðum
járnbrautum.
Manitoba hefir tekið meiri landbúnaðarlegum og efnalegum
framförum en nokkurt annað land í heimi, og er þess vegna á-
kjósanlegasti aðsetursstaður fyrir aUa, ai því þetta fylki býður
beztan arð af vinnu og fjáríleggi.
Skrifið eftir upplýsingum til: —
JOS. HARTNfíY, 77 York Street, Toronto, Ont.
JOS. BURKfí, 176 Logan Avenue, Winnipeg, Man.
A. A. C. UaRIVIERfí, 22 Alliance Bldg., Montreal, QuebeCj
J. F. TENNANT, Gretna, Manitoba.
J. J. GOLDEX,
Deputy Minister af Agriculture and Immigration, Winnipeg.
t
494 SÖGUSAFN IIRIMSKRINGLU
og svo fór ég að bera saman kringumst’æðurnar þá
og nú. fín það var ekki um það, sem við ætluðum
að tala. Hjarta þitt er sundurmarið, sagðir þú.
Segðu mér frá sorgum þinum, og geti ég losað þig
við eina þrfrra, skal ég glaður leggja lii mitt í söl-
uraar”.
“Stjernekrans greifi hefir beðið mín”, sagði ísa-
bella. r‘þú manst ?.ð við töluðum dálítið ttm það í
salnum í Liljudal?”
“Já, ég man það mjög vel. Og hverju svaraðir
þú?”
“Geturðu efast um ]>að ? Ég auðvitað færðist
undan”.
“Og foreldrar þínir?”
“Hafa skipað mér að giftast grrffantim, eða yfir-
gefa heimili sitt innan átta daga. — 0, herra minn,
það eru voðalegir kostir”.
•'Á”, sagði Móritz og hleyptt brúnutn. “þau
ltafa þá ekki minstu ögn af miskunnsemi, þessi til-
finningarlausu —”
Hann þagttaði alt í eimt eins og hatm væri hrafrdd-
ur við að segja of mikið.
“Segðu það sem þú meinar”, sagði Isabella,
“því að viS þig get ég talaS hiklaust meS fullit
trausti, og þess vegua máttu segja tru'r hugsanir þín-
ar fcins og þær eru, án þess a5 vera hræddur ttm, aS
þú særir mig. Já, þú sgrfr satt, þau eru tilfinning-
arlatts, köld hiirS og eigingjörn. þau hafa enga satti-
hygS mcð sorg minni, þau hika ekki við að fórna
barni s'nu fyrir hleypidóma sina, hégómagirnd og
dratnb. það er erfitt fyrir mig, að verða að flýja
til ókunnugra manna til að leita þeirrar hliittekning-
ar, sem ég ltefi árangurslaust reynt að finna hjá for-
eldrum mínum”,
“SegStt mér nákvæmlega, hvaS skeð hefir”, sagði
Móritz.
T'ORUAtGALEIKURINN 495
ísábella sagtði honttm frá bonorði greifans, hve
reiður hann hefði orðiS yfir neituninni, sömuleiðis
hina gritnmti skipun föður síns, og svo hinar árang-
urslatisu tilfraunir sínar við að leita aðstoðar tnóSttr
sinnar og bróðtir.
“þú séyð nú”, saigSi hún grátandi, “aS allir ertt
á móti mt'tr, og ég á því ekWi annaS fyrir höndttm en
deyja”.
“Grát’tu ekki, ðsabella”, sagSi Móritz með svo
liluttekningairrtkri rödd, aS ísabelfa gat ekki anztaS
en treyrst hcnmim. “Ettnþá hefir þú ekki rátaS í
neina sérstai.a ógatfu. HefirSu gleymt því, setn ég
lofaði þér ? fíg skal kotna í veg fyrir að þú verðir
þvittgoS”.
“Móritz”, hvísla>Si ísabella og hcrfði í augu hon-
um, “ó, er þerta dramttnur ? Getur ]>ú hjálpaS mér?”
“ísabella”, sagSÍ Míóritz, sem nú réð ekki lengur
við tilfinningar sínar, “ég get og skal hjálpa þér, ég
sver það, einu stúlkitnni sem ég hefi elskað, ísabella,
— við elskttm hvort annaS. Ilvers vegna eigttm viS
að dylja það ? Augit þín hafa sagt mér það. Sálir
okkar hafa leitiast vití aS sameinast, löngu áSur en
viS sáttmst ; þær liafa leitaS hvor annarar nveS
sterkri löngun, eins og tvær hugarástir þrá að satn-
einast, og runtt.u saman í eitt í fyrsta skifti, sem viS
litttm hvort í annars aargtt. ÁSur en ég sá þig, ísa-
l.ella, fantt ég eánhvern tómledka búa i htiga mínum,
sem ég gat ekká orSiS af meS. fíinhver óljós grttnur
sagSi nu'r, að ég mundi einhverntima finna þig, og
að i þér findi ég þá fögru hugsjónatnytid, sem tnig
haíSi dreymt um. Ó, ísabella, hvers vegna litur þú
ttndan ? SvaxaSu mér og segðtt, að ég hafi ekki ver-
ið of djarfur. SegSu a>S yið elskum hvcrt ,'itiuað”.
ísabell.i leit aftur uptj).
“Móritz”, hvfslaöi hún, <‘þú talar satt. Við
elskum hvort annað”.
496 SÖGUSAFN HfíJMSKRINGLU
Hún féll í faðm hans og lagði höfuð sitt á öxl
hoitum.
“það er þá satt”, sagði ungmennið um leið og
hann kysti hana. “Jni elskar mig, tsabella. Komi
nú mótlæti lífsins, — ég hræðist það ekki. Hér á
þessttm staS, þar sem lífsbeiskjan kvaldi httga minn
fyrir mörgum árum, hefir guS í staðintv veitt mér
hina niestu ánægjn, sean ég h.efi nokkru sinni þekt”.
“Móritz”, hvislaði ísabella, itm leið og hún í
hálfgerðu meðvitundarleysi fann koss hans á vörum
sínum, “ó, Móritz, það væri sanuarleg sæla að tnega
deyja í faðtni þínum á þessu augua/bliki”.
“Hvað þá? Deyja?” sagði Móritz, um leið og
hattn stökk á fætur. “Talaðu ekki um að deyja,
elsku stúlkan mín. I.iftð er fagurt, oig við skulttm
1 fa livort fyrir annað. Viltu deyja um leið og þú
byrj tr aS lifa, þvi líf án ástar er ekkert líf ? Nei,
eins víst eins og aS stjörnurnar glitra í hinvnhvelf-
ingunnd, þá skujum viS lifa, — lifa til að njóta eins
tnikillar, eins hreinnar gleði og nokkrum dauðlegttm
manni hefir nokkrtt sinni auðnast að njóta. fíintt
sinni grét ég yfir lífinu, hataði mennina og fvrirleit
forsjónina, og þó hafa þessar tilfihningar legiS í dvala
í huga mínum, eins og eldurinn lifir undir öskunni.
fín á þessu augnabltki ertt þær dauðar, eySilagðar af
ofurafli ástar tinar. Jwer skulu ekki koma i ljós aft-
ur, fyrst mér hepnaðist aS ]x-kkja sælu ástariunar.
Og þú tal ir um að devja, tsabella ! ”
“Fvrirgrfðu mér, Móritz ! ” kallaSi unga stúlkan
lirifin og fleygSi sér í fhSrn hatts. “J>etta var van-
þakklátt orS, sem skauzt yftr varir mínar, án þess
áö eiga heimili í sálu ininni. fíg segi eins og þú :
Við verSum aS lifa — ltía til aö njóta sælttnnar, sem
sálir okkar hafa þráð. J>ú ert tnér alt í þessum
heimi. Jtín vegna skil ég átiægS viS föSur, fnóöur cg
bróSur, við þína hlið vil ég tæma bikar ánægjunnar
FORLAGALEIKURINN 497
og einoig sorganna, sc það nauðsynleigt. Nú verða
allir skuggar, allar sorgir að flýja, af því þú elskar
Síðustu geislar sólarinnar sloknuðu, «n þau
veittu því ekki eftirtekt. Tunglið fól sig bak viö
skýdn, en þau sáu það ekki, og kvöldgolan söng í
skóginum, en ]xiu heyrðu það ekki.......
þau voru ánægð,.....en í fárra feta fjarlægS lá
hcfndin í felum.
“ísabella”, sagði Móritz loksins, um leið og hanu
tók upp kápuna hennar, sem hafði dottið á jörðina,
og lagði hana á herðar hennar, “J>að er orðið fram-
orðið. þú verður að fara brfm. Jtað getur veriS
varasamt að dvelja hér kngur”.
“Ntina straix?” sagði unga stúlkan og kit í
kring um sig. *“Já, þú segir satt, það er orSiS dimt,
við verðum að skilja”.
“Já, en þú vexSur að lofa mér að finna mig á
morguu um þetta leytí í Liljudals skemtigarðinum, í
laufskálauum, þar sem við fundumst fyrst. þú
manst víst eftir honum, þeim sem er á hólmantim
lengst til hægri handiar".
"Heldurðu að ég hafi glevmt í hvaða laufskála
það var?” sagði ísabella brosandi. "Já, Móritz, ég
skal finna þig þar annað kvöld eftir sólsetur".
“■Og þá vona ég að geta fært þér góðar fréttir",
sagði Móritz. “fíg skál tala við föður þinn í fyrra-
máHð. þú' mátt trúa mér, ég hefi góð meðmæli,
sem hafa áhrif á hann”.
“fíg vona að guð gefi það, Móritz”, sagði ísa-
bella hauggin. “fín þó þér takist að koma í veg
fyrir giftingu mína og Stjernekrans greifa, sem ég
nautnast þori aö gera mér v.on um, þá færöu pabba
aldrei til aö samþykkja giftingu okkar. Hann vildi
heldtir vita mig deyja en giftast þér".
“Hver veit”, sagði Móritz brosandi.