Heimskringla - 23.11.1911, Blaðsíða 7

HEIMSKRINGtA
WINNIPEG, 23. NÓV. 1911.
Sherwin - Williams
PAINT
fyrir alskonar Inlsmfelningu.
Prýðingar-tfmi nálgast nú.
Dálftið af Sherwin-Williams
húsmáli getur prýtt húsið yð-
ar utan og innan. — B rú k i ð
ekker annað mál en f>etta. —
S.-W. húsmálið málar mest,
endist lengur, og er áferðar-
fegurra ennokkurt annað hús
mál sem búið er til. — Komið
inn og skoðið litarspjaldið.—
CAMERON & CARSCADDEN
QOAUTY IIAKDWARE
Wyn/ard, - Sask.
MARKET HOTEL
146 Princess St.
á móti markaCuun
P. O’CONNELL, elgandl, WINNIPEO
Bezto vlnfðnR vindlar og aðhlynnin«
BÓð. fslenzkur veitinRainaður P S.
Anderson, leiðbeinir lslendingum.
JIMMY’S HOTEL
BEZTU VÍN OGVINDLAR.
VÍNVEITARI T.H.FRASER,
ÍSLENDINGUR. : : : : :
iJames Thorpe, Eigandi
Woodbine Hotel
466 JfAIN ST.
Stwrsta Killiard Hall 1 N'orövestarlaudii'D
Tlu Pool-bíirft.—Alskonar vfno« vindlar
Qlstln^ og fwöi: $1.00 á dag og þar yfir
l.ennon Jk llebb,
Kieondur.
Winnipeg Renovating
Company
H. Schwartz, Custom Tailor
Sauma föt eftir máli mjög vel
og fljótt. Einnig hreinsa, firessa
og gera við gömul föt.
557 SARGENT AVENUE
Phone Garry 2774
A. S.TORBERT’S
RAKARASTOFA
Er 1 Jimmy’s Hótol. Besta verk, á«æt
verkfœri; Rakstur I5c eu Hárskuröur
25c. — Öskar viöskifta íslendiutfa. —
A. S. HARDAI.
Selur llkkistur og annast um útfarir.
Allur útbúnaöur sá bezt.i. Enfremur
selur hann al.skonar minnisvaröa dr
legsteina.
121 Nena St. Phone Garry 2152
Winnipeg Andatrúar Kirkjan
f-.orni Lipton og Sargeut.
Sunuudagasamkomnr, kl. 7 aö kveldi.
Andartrúarspeki þá úbskírö. Allir velkora-
nir.
Fimtudagasamkomur kl. 8 aö kveldi,
huldar gátur ráöuar. Kl. 7,30 segul-lwkn-
ingar.
Sonurinn.
‘Hvert ætlar þú í kveld, í þess-
um mikla kulda, Herbjartur?’
spuröi hin aldurhnigna ekkja, frú
Norton, um leiö og sonur hennar
hnepti að sér yfirhöfnina.
‘Eg ætla til hennar Önnu. Eg
lofaði að taka hana á söngsam-
komu í kveld’.
‘En þú kemur þó heim aftur
eins fljótt og þú getur, Herbjart-
ur ?,’
‘Auðvitað, mamma. þú ert ann-
ars venju fremur viðkvæm í kveld.
Hver ér orsökin?’
Móðir hans svaraði ekki. það
leit út eins og 70 árin, sem hún
hafði að haki sér, hefðu aldrei leg-
ið svo þungt á henni eins og
þetta kveld. Áhyggja, þreyta og
sorg spegluðu sig nú í andliti
hennar, sem ennþá var þó frítt, og
hún hélt fast saman sínum hvítu
og smáu höndum.
‘þú ert ekki frísk, móðir mín.
Sittu ekki uppi til að bíða eftir
mér’, sagði hinn ungi maður blíð-
lega, og óróscmis ský sveif vfir
andlit hans.
‘Nei, mér finst mér ekki líða vel,
sonur minn. En samt langar mig
til að bíða eftir þér. Láttu þess
vegna engan tefja fyrir þér, þegar
þú hefir kvatt Önnu’.
‘Vertu óhrædd, móðir mín, ég
kem snemma heim’, svaraði Her-
bjartur og brosti glaðlega um
leið og hann fór, blístraði hann
gleðilag.
Frú Norton gamla sat hugsandi,
og horfði inn í eldinn í arninum.
Hún var ennþá í veiklulegu á-
standi. Að síðustu sagði hún við
sjálfa sig :
‘En hvað það er nú heimskulegt
að ég skuli vera með þessa
hræðslu. það er þó engin hætta,
eins lengi og hann er með önnu.
Guð blessi þá stúlku ! Hún frels-
aði son ekkjunnar úr lielgreipum
Bakkusar!1
Fvrir þremur árum síðan yfir-
gaf hatin sinn slæma félagsskap
fyrir Ö'nnu, og í næstu viku verð-
ár revnslutíminn búinn. þá verður
hún orðin lians eiginkona, vegna
þess hatin liefir af trúmensku hald-
ið loforð sitt. Eftir að þau eru
gift, þarf ég ekki lengur að vera
hrædd, því Anna mun gera heimil-
ið svo ánægjulegt, að honum mun
leiðast, ef hann er í burtu frá því.
þá fæ ég hvíld og næði, og þá
verður sál mín róleg’.
Herbjartur Norton komst fljótt
heim að gestgjafahúsinu, þar sem
htin vann.
Anna var af ágætum stofni fædd
og hún hafði tekið það fvrir sig,
að endurskapa Herbjart. sem hún
elskaði af öllu hjarta. t þrjú ár
höfðu þau verið trúlofuð, og all-
an þann tíma hafði Herbjartur
efnt lnforð sitt af trúmensku og
ekki smakkað dropa af æsandi
drvkkjum. Næstu viku ætluðu þau
að gifta sig, og hin ttngu ltjóna-
efni hugsuöu um tímann framund-
ait sér með gleði og góðttm von-
ttm.
‘Ertu til, Anna?’
‘Já’.
‘það er ágætt, við skulum þá
fara strax, svo við getum náð
í þess betri sæti. Dvrnar eru opn-
aðar kl. 7.30’.
þau skemtu sér ágætlega tim
kveldið. En um leið og þau fóru
| frá söngsalnum, tók Anna eftir
I því, að Hferbjartur endurgalt heils-
| an frá einhverjum ungum manni,
og henni líkaði alls ekki átlit þess
manns. pegar þau voru komin út
á götuna, sagði hún í spaugi:
‘J>að er hlaupár í ár, Herbjart-
ttr, og þess vegua ætla ég að hag-
nýta mér rétt minn og fylgja þér
heim í kveld’.
‘HvaS segirðu ! ’ hrópaði Her-
bjartur og rak upp stór augu af
undrttn. ‘Hvernig getur þú fengið
þetta innfall í þitt litla, fagra höt-
uð?
‘Ó, að eins vegna mömmu,—
neitaðu mér ekki um þessa á-
nægju. Húsið þitt er hvort sem er
stuttan spöl frá gestgjafahúsinu.
Lofaöu mér nú að fylgja þér heim
í kveld, góöi minn ! *
‘það getur nú ekki orðið Jieitt
úr þvi, góða vina’, sagði hann og
hló hjartanlega.
‘Jæja, við skulum þá láta það
svo vera ; en lofaðu mér þá því,
j Ilerbjartur, að' þú farir rakleitt
heim’.
‘Því skal ég lofa þér • Kotndtt í
fvrramálið og heimsæktu mömmtt,
Anna. Hún var ekki í velgóðtt
skapi i kveld’.
Anna lofaði að koma. í siðasta
sinni sögðu þau góða nótt, — og
þau skildu, skifdu fyrir fult og alt.
Klttkkan sló tólf um miðnætti.
i Seint og þunglamalega sló tíminn.
I Og klukkan sló tvö, og ennþá sat
; frú Norton uppi, og beið með þol-
inmæði eftir syni sínum. |>á hallar
hún sér áfram og hlustar, því hún
hevrir fótatak. Getur það verið
Ilerbjartur?
0-nei. J>að var einhver annar,
I sem fiýtti sér fram hjá húsintt,
I vegna þess að veður var mjög
kalt.
Títninn leið og attmingja frú
Norton sofnaði í stólnum sínum.
En hvar er Herbjartur Norton ?
J>egar Herbjartur skildi við
Önnu, sneri ltann áleiðis !ieim.
Ilann var >xstiim kominu heim
að húsínu sintt, þegar talað ' ar til
hans þannig :
‘J>að er skelfilegur hraði, sem
þér er á höndum, Norton’.
Herbjartur sneri sér við og sá
Jim Dudley hjá sér, sama unga
manninn, sem heilsaði honum,
þegar hann var að fara frá söng-
salnum.
‘Ert það þú, Dudley?’
‘Já, hver skyldi það annar
vcra ? Konidu nti! Ilvað hefir þú
að gera lteim svona snemma ? Við
fetum enn skemt okkur dálítið í
kveld’.
‘Ég get þuð ekki, Dudley ; ég
lofaði að koma snemma heim’.
‘Ó, hvaða tnas !! Hvað gengtir
annars að þér; Norton? J>ú ert
orðinn fullvaxinn maður’, og um
leið stakk hann hendinni undir
handlegg Nprtons, og fór á stað
trn-ð hann.
Fjórum klukkutímum seinna,
þegar Herbjartur Norton skildi við
Jim Dttdley, hjá veitingakrá nokk-
urri, var hann reikandi á fótunum
og honttm fanst höfuðið vera að
brenna. Ilann hafði ekki gengið
lengi, þegar hann datt flatur á
götuna.
Enginn var í nálægð og þannig
leið hálfur tími. J>á beygði sig ein-
hver ofan yfir Herbjart, og ein-
hver rödd sagði : ‘Ertu veikur,
ungi maður ? I.ofaðtt mér að fylgja
þér lteim’.
Hann lyfti Herbjarti upp, og við
birtuna frá götuljósinu kannaðist
hann við hann. ‘Komdu’, sagði
J ltann aftur, ‘ég veit hvar þú býrð',
og hann tók hann við arm sér.
I J>að gekk mjög seint að koma hon-
J um áfram, því mörgum sinnum
datt Herbjartur um koll.
En að síðustu náðu þeir heim
! að húsi frú Norton, og hinn vin-
j gjarnlegi ókttnni maður sagði:
‘Sjáðu nú til, hér er húsið þitt, á
ég að berja að dyrum?’
‘Nei’, sagði Herbjartur lágt, ‘ég
Jtefi lykilinn ; ég þakka yður fyrir
greiðviknina’. Og ltann tók pen-
! ingabuddu upp úr vasa sínum til
J þess að borga manninum fyrir ó-
mak hans.
‘J>akklæti yðar er mér nög fvrir
þessa litlu hjálp, sem ég hefivejtt
vrður ; góða nótt’, sagði maðurinn
og fór leiðar sinnar.
Morgunsólin var þegar stigin
hátt á loft, þegar Anna fór frá
! gestgjafahúsinu, og gekk til húss
frú Norton. Henni íanst sér liða
l einhvernveginn undarlega, og licnni
fanst eins og einhver óh.imingja
i v-æri í nánd.
I Hún opnaði dyrnar að torskygu-
inu, og með skelfingu hörfaði hún
aftur á bak. Fyrir framan hana lá
Herbjartur Norton, helfrosittn. —
Sárt, gagntakandi hljóð i.:tl!aði
j frú Norton strax til dyranna.
A einu augnabliki skildi vesal-
ings móðirin, hvað fyrir hafði
J komið, og án þess að gefa af sér
nokkttrt hljóð, hneig hún áfram
! ofan á hið óhamingjusama lú" son-
J ar síns — og var örend.
J. P. Isdal þýddi.
Hvað presturiim v’ssi.
“Á sunnudaginn var”, sagði
presturinn í ræðu siuni af stóln-
um, “let einhver hnapp í sam-
skotakassann. Eg ætla ekki að
nafngreina nokkurn, en að tins
geta þess, að það er ekki nema
ein persóna í söfnuðinum, sem
hefði getað gert það, og ég ætlast
til þess, að sá safnaðarlimur, nú
í strax að afstaðinni messugjörð-
inni, taki hnapp sinn til baka og
láti í kassann í hans stað gildan
pening”.
Að messunni afstaðinni, kom
einn af safnaðarlimunum til prests-
ins, nískur maður en efnaður, og
bað prest fyrirgefningar á mis-
gripum þeim, sem orðið hefðu fyr-
ir sér ; ltann kvaðst hafa haft pen-
ing og hnapp í vasa sinum, en í
ógáti gripið hnappinn. Nú fékk
ltann presti peninginn, og þakkaði
presturinn honum fvrir skilsemma.
“En heyrið þér, prestur. Eg skil
ckki, hvernig þér fóruð að vita, að
það v^ar ég, sem lét hnappinn í
samskotakassann”.
“Eg v-issi það ekki”, svaraði
prestur.
“Vissuð það ekki”, hrópaði sá
níski. “J>ó sögðuð þér, að það
væri ekki nema um einn að gera í
vðar söfnuði, sem hefði gert
þetta”.
“Já”, svaraði prestur. “Eg vissi
að það vrar ekki mögulegt, að
tveir menn hefðu látið sama
hnappinn í kassann”.
Fendift Heimskrinsflu til
vina yðar á Islardi.
7. BLS,
TEKIFERANNA LAND.
Hér skultt taldir að eins fáir þeírra miklu yfir-
burða, sem Mauitoba fylki býður, og sýnt, hvers-
vegna allir þeir, sem óska að bæta lífskjör sín, ættu
að taka sér bóllestu innau takmarka þessa fylkis.
TIL BONDANS.
Frjósemi jarðvegsins og loftslagið hafa gert Mani-
toba heimsfræga, sem gróðrarstöð No. 1 hard hveitis.
Manitoba býður bæadasonum ókeypis búnaðar-
mentun á búnaðarskóla, sem jafngildir þeim beztu
sinnar tegttndar á amerikanska meginlandinu.
TIL IÐNAÐAR- OG VERKAMANNA.
Blómgandi framleiðslustofnanir í vorum óðflugia
stækkandi borgum, sækjast efiir allskyns handverks-
mönnum, og borga J>eim hæztu gildaadi vinnulaun.
Algengir verkamenn geta^og fengið næga atvinnu með
beztu launum. Hér eru yfirgnæfandi atvinnutæki-
færi fyrir alla.
TIL FJÁRHYGGJENDA.
Manitoba býður gnægð rafafls til framleiðslu og
allskyns iðnaðar og verkstæða, með lágu verði ; —
Frjósamt land ; — margvíslegar og ótæmandi auös-
uppsprettur frá náttúrunnar hendi ; — Ágæt sam-
göngu og flutningatæki ; — Ungir og óðfluga vaxandi
bæir og borgir. — Alt þetta býður vitsmunum, auð-
æfum og framtakssemi óviðjaínanleg tækifaeri og
starfsarð um fram fylstu vonir. Vér bjóðum öllum
að koma og öðlast hluttöku i velsæld vorri og þrosk-
un. — Til frekari upplýsinga, skrifið :
JOS. HARTNEY, 77 York Street, Toronto, Ont.
JÖS. BURKE, 178 Logan Avenue, Winnipeg, Man.
A. A. C. I.aRIVIERE, 22 Alliance Bldg., Montreal,
J. F. TENNANT, Gretna, Mauitoba.
.1. .1. GOJ.HFV
Dep ty MitHster of A^rieulture and Immigration, Winn'peg;
í dtifí er bezt að gerast kaupandi
að Heimskringlu. Dað er ekki
seinna vœnna.
r*
m

rii«Wiiiui|iegMeWoiks,
LIMITE 13
50 Princess St, Wiunipeg
VERZLA MEÐ
Nýja og brúkaða öiyRgis skápa [saíes],
Ný og brúkuð “Casli Registcrs'’
Verðið lágt. Vægir söluskilmálar,
J
VER BJOÐUM YÐUU AD SKOÐA VÖRURNAR.
S y 1 v í a 43
‘Já, með ánægju’, svaraði hann, ‘ekkert móðgað-
ur. Góða nótt. góða nótt, lafði Marlow’.
Lafði Marlow hló um leið og hún rétti honum
hendina. ‘Hún er fyrirhafnarsöm og slæm unga
stúlkan, er það ekki, lávarður Lorrimore?’ sagði
hún. Hún þekti nákvæmlega viðskifti þeirra.
Hann brosti lítið eitt, hélt hendi Andreys í sinni
augnablik, og fór svo.
‘Vesalings lávarður Lorrimore’, sagði lafði Mar-
low.
‘J>ér megið ekki aumka hann, þér ættuð heldur
að aumka mig’, sagði Andrey önug. ‘Hvernig
myndi yður þykja, að vera skapraunað af manni,
sem ekki vill taka til greina neina neitun?'
‘Væri ég í yðar sporum myndi mér líka það vel,
einkum ef maðurinn væri lávarður Lorrimore’, svar-
aði hin hreinskilna kona.
VII. KAPÍTULr.
Sir Jordan sýnir hver hann er.
Sir Jordan dvaldi nokkra stund þar sem lávarð-
ur Lorrimore og Andrey skildu við hann, svo niður-
sokkinn í hugsanir sínar, að hann vissi ekkert, hvað
fram fór í kringum hann.
þegar Napóleon var spurður um það eitt sinn,
hvort, hann mundi sigra í þessum bardaga. svaraði
ltann : ‘Já, af því það er áform mitt’.
Jordan Lynne hafði áformað, að kvongast And-
rey Hope, — ekki af því, að hann elskaði hana,
þótt hann dáðist að henni, því það var að eins einn
44 Sögusafn Heimskringlu
maður í heiminum, sem hann elskaði, og það var
sjálfur hann.
Andrev var ekki eingöngu fallegasta stúlkan,
sem hann þekti, en hún var einnig hin ríkasta, og
það var af þvi að hún var rík, og af því að ættar-
óðal hennar var næst ættaróðali hans, að hann á-
formaði að kvongast lienni. Að hann var 30 ára,
en hún að eins 19, tók hann ekkert tillit til ; ekki
misti hann heldur áræði við það, J>ó hún væri fálát
við hann. Fyrir tnörgum árttm síðan, þegar hann
var tæplega fullvaxinn sláni, hafði hann horft á þau
Andrev og Neville vera að leika sér, og þá hafði
hann ákveðið, að hún skyldi verða konan sín, en
ekki Nevilles, og það var af þeirri ástæðu, og fleir-
tim, að hann kom af stað þrætu á tnilli Neville og
föður þeirra, sem leiddi til þess, að Neville var gerð-
ur arfiaus.
Enga framför gerði Jordan hjá Andrev, því í
hvert sinn, sem þau töluðu saman, sneri hún ávalt
samtalinu að Neville, og það jók hatur hans til
bróðursins.
Jordan vissi, að lávarður Lorrimore elskaði hana,
en liann skeytti því engu.
Meðan hann sat þarna, gaf hann nánar gætur að
Andrev. Svo stóð hann upp, gekk til lafði Mar-
low, kvaddi hana og fór.
J>að var nokkru eftir miðnætti og veðrið v ir
unaðslegt. Sir Jordatt stóð og horfði á stjörnurnar
um stund, og ákvað svo að ganga heim.
Hann gekk í hægðum sínum með höndurnar fvr-
ir aftan hakið, álútur og horfandi til jarðar eins og
vanalega —, ekki tók hann eftir léttu fótataki á eft-
ir sér, fyr en snert var við handlegg hans.
Hann leit ttpp og sneri sér við, hopaði á luel og
natn svo staðar, horfatidi á föla andlitið konu jx irr-
ar, er stöðvaði hann.
S y 1 v í a 45
Andlitið var fölt og þreytulegt, augun báru \ ott
ttm þjáningar og eymd, og á vörunum lágu sárir til-
finninga drættir. Og þó var andlitið ungt og hafði
verið fagurt.
Klæðnaður hennar var skrautlaus en þokka-
legur.
‘Jordan’, sagði hún lágt.
Hann leit til hennar, sem sá, er veit sig hafa
gert órétt, og sagði :
‘Rachel, hvað ert þtt að gera hér ? Ilvernig
komst þti hingað ?'
‘Eg kom gangandi, en hvers vegna gerði* þú
mér nauðsynlegt að koma?’
Sir Jordan leit fram og aftur um götuna.
‘J>etta er heimskulegt og barnalegt af þér, Rach-
el’, sagði hann. ‘Fékstu bréf frá mér?’
‘Já, ég fékk bréf frá þér, — það grimdarlegasta
bréf, sem nokkur maður hefir nokkru sinni .•ikrifað
stúlku, sem hann eitt sinn elskaði. Ertu búinn að
gleyma því, sem þú lofaðir mér, — það er þó ekki
lanp-t síðan?’
Jordan stóð kyr, bretti upp frakkakragann og
þrýsti hattinum ofan á ennið.
'Góða Rachél mín’, sagði hann, ‘þú mátt ekki
búast við því, að ég standi hér á miðri götu að
tala við þig á þessum tíma nætur. Menn sjá okk-
ur — og —’
‘J>ú lézt þér á sama standa fyrir tveim árum,
þó menn sætx okkur, Jordan’, sagði htin.
Hann sá sumt af fólkinu, sem verið hafði hjá
lafði Marlow, koma gangaudi.
‘Komdu með mér í skemtigaröinn’, sagði hann
vonskulega.
Hann gekk enn lotnari, en hann var vanur að
gera.
46 Sögusafn Heimskringlu
Konan gekk á eftir honum þreytuleg mjög. J>eg-
ar þau voru komin í dimmasta hornið, sem hann
fann, sneri hann sér að henni.
‘Nú, Rachel, segðu mér, hvað þessi háttsemi á
að þj'ða’.
‘Er hún svo óvanaleg, Jordan ? Hélztu að ég
myndi taka á móti bréfi frá þér, án þess að gera
neitt ? Hélztu að ég léti mér líka, að farið væri
með mig eins og hund eða jafnvel ver — leikfang*
sem þú varst orðinn leiður á ?1
‘Þey, þey’, sagði hann, Jægar hann sá að lögi
regluþjónn hafði staönæmst og hlustaöi á samtal
þeirra.
‘Fyrir alla muni, góöa stúlka, byrjaðu ekki á'
iteinu rifrildi. J>að heyrist til okkar. Við skulum
halda áfram’, sagði hann.
J>au héldu af stað, og hann sagði : ‘Segðu mér
nú, hvað þú heldur að þú græðir á þessu, að elta
miíl- ÉR hélt að ég hefði sagt þér alt í bréfinu’.
‘Grimdarlega bréfinu’, sagði hún með skjálfandí
röddu. ‘Hvernig gastu fengið af þér að skrifa slíkt
bréf, — vitandi vel, hve innilega vænt mér þótti um
Þigr?’
‘það gagnar ekkert, að tala um liðna tímann’*
sagði hann heiftarlega. ‘pegar við skemtum okkur
ur við það, að látast vera heitbundin, fyrir tveimun
árum síðan, þá var ég að eins Jordan Lynne, sonun
inanns, sem gat gert mig arflausan nær sem hantt
vildi, og þú —'
ég’, sagði hún sorgbitin. ‘Hvað var ég,
Jordan? Saklaus, fávis stúlka, sem trúði því að
þú elskaðir mig, eins og þú sagðist gera. Já, ég
trúði þér, Jordan’.
‘þú hefir þó ekki ímyndað þér, að ég myndi
kvongast þér, eftir að — eftir að —’
I