Heimskringla - 21.12.1911, Qupperneq 3

V'IONIISSHISH
WINNIPÉG, 21. DES. 1911.
3. BLS.
“Hvítur sauður,
svartur sauður”
Nú að undanförnu hafa veriö
nokkurar umrœöur í Heimskringlu
nm aftökur án dóms og laga
(Lynching), og hefir það komið á
daginn sem fyr, aö fátt eða ekkest
er svo argvítugt og hneykslanlegt,
að ekki verði einhverjir til þess að
mæla því bót.
Út af þessum umræöum datt
mér í hug, að það vaeri ekki ófróð-
legt fyrir lesendur Hkr. að at-
huga að litlu leyti afstöðu svert-
ingjanna gagnvart þeim mönnum,
sem þykjast hafa rétt til þess, að
myrða þá eða morka úr þeim lífið
á hinn grimdarfylsta hátt, strax
og þeir hafa framið glæp eða eru
grunaðir um að hafa framið hann,
án þess að lög landsins og réttvísi
fái að hafa þar hönd í bagga með
að neinu leyti.
É'g get sem sé ekki varist þeim
grun, að hugmyndir manna um
jafnrétti verði æði fölar, sé slík
óhæfa sem þessi látin óátalin ; er
það fyrir þá sök, að ég vil bæta
nokkrum orðum við það, sem áður
hefir verið sagt um þetta mál,
þótt hinu megi natimast búast við,
að álit mitt eða annara lesenda
Hkr. stöðvi hryðjuverkin.
Bandaríkin, ]>etta volduga og
viðlenda lýðveldi, er orðið til fyrir
það, að dýpsta þrá mannshjart-
ans, þráin til frelsis og farsældar,
hraust fram með. orku og atfylgi.
Jafnréttiskrafan, sem áður hafði
velt sér í hugum einstakra manna,
varð að þjóðarmeðvitund og gildi
hennar að þjóðarsannleik. þeir
drógu tögl og hagldir tir höndum
kúgara sinna, og hafa síðan ttpp-
skoriö ávexti verka sinna í ríkum
mæli. Síðan hefir verið áorðihaft,
að Bandaríkin væri frelsisins fimb-
ulstorð, að þar rikti fullkomið
frelsi og jafnrétti, að þar nyti
hver þegn ríkisins fullkominnar
verndar, o. s. frv.
Sti hugmynd, sem maður af
þessu fær um þjóðina, skýtur því
nokkttð skökku við þær fréttir,
sem aítur og aftur berast með
blöðunum út um heiminn um hin
svívirðilegustu hryöjuverk, sem
eru látin koma fyrir hvað eftir
annað, án þess að þjóðin og stjórn
in taki í taumana. þá rísa upp i
huga manns ótal spttrningar :
Éru svertingjarnir ekki þegnar rík-
isins, og eiga þeir ekki tilkall til
hinnar sömu verndar, sem hinir
hvítu ? Nær ekki jafnréttiskrafan
einnig til þeirra, sfðan þeir voru
gerðir frjálsir menn ? Er mattnúð
og menningarþroska livítra manna
og kristinna sett takmörk þar sem
svertinginn fremur glæp ? Er glæp-
urinn þeim mun voðalegri, þótt
hann sé framinn af svörtum manni
en ekki hvítum, að fremjandintt
meírj ekki taka út hegningu sina
samkvæmt lögum og dómi ? Eða
eru ekkt brigður á réttarfari lands
ins og vald stjórnarinnar í mol-
um, þegar þegnar ríkisins hafa
ekki lifsgrið né lima fyrir æðis-
gengnum skril, sem dregur þá á
bál, hvenær sem honnm býður svo
við að horfa og jafnvel saklausa ?
Hregttr ekki þetta all-mikið úr
Ijóma 1>essa voldttga lýðveldis, eða
eio-a hin hiksvörtu minninoarmerki
o» hræmulegu, sem liðnar kvn-
slóðir landsins re'stu að gröfttm
sínum á þradahaldsöldunum. að
tevgja skugga sína inn í nútíö og
framtíð ?
Bandaríkjaþegninttm öðrum —
þeirra er skrifuðti ■ í Hkr. ttm
þetta tnál. — þótti þjóð sinni mis-
boðið með því, að telja aðfarir
þessar svartasta blettinn á þjóð-
lífi Bándaríkjamanna, en taldi
hins vegar svertingjana svartasta
blettinn. Sjálfsaot má gera ráð
fyrir þvf, að fjöldi svertingja sé
misindismenn ; jafnvel margir
þeirra skaðræðismenn, en þeir
standa ekki einir uppi sem. slíkir,
bvi það eru hvitir menn líka. Að
þeir sé glæpsamlega sinnaðir meira
en aðrir menn, tel ég miklum vafa
bundið, og þó þvi væri svo farið
um Ameríku-svertingjana, þykir
mér það fara tnjög að líkttm.
Orsök glæpa og eðli glæpsam-
legs hugarfars er mönmim allmik-
ið á huldu, og skoðanir matttta nm
það m jög á reiki. Má þó telja víst,
að umhverfi manna, aðbúð og
uppeldishættir eigi dýpsta þáttinn
i þvt að móta httgarfar mannsins,
hvort heldtir bregður til þess
1>etra eða hins verra. þætti mér
ekki ósennilegt, ef þessi samþegn
svertingjanna og n á tt n g i , sem
er svo heppinn að vera hvítur á
hörttnd, athugaði sögu svertingj-
anna i Ameríku og kjör þeirra öll
fram á þennan dag, að liontim
rvnni svo til ryfja raunir þeirra,
að samhygð hans með hinttm
hvítu brennuvörgum fyrir það að
vera kallaðir skr:ll, yxi bonttm
^ ekki yfir höfuð.
Saga svertingjanna í Ameríku er
einn kapítuli í raunasögu mann-
kynsins. 200 ára þrældóm og nið-
urlæging hafa þeir að baki, 200
ára örvænting og angist. Við sjá-
um þá á sölutorgunum, þar sem
hjón eru skilin og barn slitiðc .frá
brjósti móðurinnar, þar sem tár-
um og bænum er svarað með
svipuhöggum. Við s.jáum þá á
llótta undan blóöhtindum yfir elfur
og gegnum myrkviði, út í dauð-
ann, sem er hinn eini líknandi vin-
ttr þeirra og frelsari fyrir kvölur-
tttn þeirra og böðlum.
Rangsleitni hvítra manna gagn-
vart svertingjum verður ekki lýst
í mæltit máli. Hún er þjóðarsytid,
sem saurgar sögttspjöld jteirra til
daganna enda.
Og hvað höfðu svartir menn til
saka ttnnið ? þeir lifðu í föður-
landi sinu Afríku, afskektir og
hlautlausir um hætti annara
þjóða, þt'gar hvítir menn, þjónar
kristinnar kirkju, þeirrar, er flesta
óhæftt hefir unnið í nafni' trúar
sinnar og frelsara, fóru að leggja
ránsklær sínar inn í landið, þeir
rændtt vöggurnar, hrifu burtu ást-
vini, skildu eftir blóð og tár og eld
í hverju spori, fluttu herfang sitt í
hlekkjum til annarar heimsálfu og
seldu í ánauð. Nú voru þessir ves-
alingar komnir í land menningar-
initar. Barnið, sem áður hafði
hvilt ugvlaust í faðmi móðurinnar,
fékk ntt faðmlög svipunnar. Menn-
irnir, sem að þesstt tinnu, létust
vera þjónar kristindómsins ; þeir
nefndu skip s’n eftir Ivristi o. s.
frv. þeir vortt að forða þessmn
svörtu satiðum frá Helvíti og
koma þeitn á rekspöl til Hintna-
ríkís !
það er furðulegt,, að svo virðist,
sem hin svo kallaða menning, —
sti menning, sem mest er ltöfð t
heiðri og mest er gumað af,— fái
mönnttm í hendttr rétt til að brjóta
ttndir sig hina veikmátta með of-
beldi og sviksemi. Mest og bezt
hefir hún, til skams tíma, unnið
að því, að sjóða saman þræla-
ltlekki og vefja sálir fáráðlinga
viðjum hjátrúar og hindurvitna
með meira og minna ofbeldi. Enn
þann dag í dag er morðvélamagn
jtjóðanna mælikvarði þess heiðúrs
ov þeirrar virðingar, sem þær
njóta.
Smælinginn, einstaklingurinn,
sem drepur náttnga sinn til fjár,
er hengdur ; það er gert til þess
að vernda þjóðfélagsheildina. En
stórþjófatnir, stórglæpaþjóðirnar,
sem brytja niðttr minni máttar
þjóðirnar, einungis til þess að ná
i gull þeirra og gersemar. þær ertt
ltafðar í þeiðri.
þannig vaxa mönnttm svo mjög
í atigtim misgerðir smælingjanna ;
ekki fttrða, þótt svertingjar mæti
lítilli miskunn, þeir hafa ekki úr
miklit að spila, hvað menningu
snertir heima fyrir á föðurlandi
sínu ; hafa íátt af kostum hennar
að segja o,g ókostum.
Velgerðamenn svertingja, þeir
menn, sem skáru af þeitn þræla-
fjötrana, voru menningarfrömuðir;
eflaust ltefir httgsjón þeirra verið
sti, )>cgar þeir reistu þá upp úr
duftinu og leiddu þá burt frá fót-
tim böðlanna, að þeir yrði menn
með mönnum. Ilafa ætlast til, að
þeim yrði veitt jöffi tækifæri við
aðra tnenn ; að þeir nyti sömu
réttinda. Miimt afkomendttr þess-
ara brautryðjenda hugsjónarinnar
greiða henni o-ötu jafnvel og þeir ?
Kttnningi minn einn, óljúgfróður,
sagði mér þá sögu, að dóttir dóm-
ara eins i Bandarikjunum skaut
svertingjadreng til bana, sem var
að hnupla eplttm úr aldingarði
föður hr””.’T. Fvrir glæpinn var
stúlkar il.tT-'l til að sitja i fang-
elsi e < ” a k 1 u k k tt s t u n d !
PersónttUga er ég því kunnugur,
að landi okkar einn í Winnipeg
leigði íbúðir í stórhý-si, er hann
bvgði, ýmstt fólki og mcðal ann-
ara svertingjahjónum einttm. þeg-
ar þetta varð kunnugt, aftóktt
þessir hvítu englar, að svöttum
hjónttm vrði levft að búa uudir
sama þaki og þeim. Verkamanna-
félagið, sem kallar sig ‘‘Inter-
national Brotherhood of Mainten-
a nee-of-W ay-Emplm-es’ ’, útilokar
alla nema livíta menn tir félags-
skan sínttm, og kalla ltann þó a 1 -
þjóðlegt bræðralag.
þannig er svertingjum bolaö frá
mannlegttm félagsskap bæði bein-
línis og óbeinlínis ; eru skoðaðir
sem úrhrak mannkynsins. Ennþá
prengur hnútasvipa ahnennings-
álitsins ttm bak þessara manna,
Og nú á síðustti tímum er menn-
ingarþjóðin að þttrka tir klæða-
faldi sinum blóðið Oy tárin, við
eldsglæöurnar af lifandi holdi
beirra matina, sem þeim liafa út-
helt fvrir rangsleitni hennar þeim
til handa. Er slíktt mælandi bó* ?
Og ef viö stingum nú hendinni í
okkar eigin barm og athugmn,
hvað við erum svo of.t heiftrækin
og langrækin, jafnvel þótt ttm
smáræði ein sé að ræða, gettim
| við þá furðað okkur á því, þótt
| alt það, sem svertingjamtr bafa
þolað og verða að þola, itafi lagt
I þeim í brjóst hatur til kvalara
j þeirra ?
j álenningin er enn í æsku. Hún
j hefir lyft okkur á það stig, að við
i sjáum þau réttindi, sem okkur
j bera, og höfum öðlast þrek til
j þess að krefjast þeirra. Næst lyft-
j ir hún okkur á það stig, að við
I látum ekki einungis fúslega af
^hendi, heldur krefjumst j.eirra
i sömtt réttinda fyrir alla mentt
Án bogsveigir.

HUSGAGNABUÐIN VINSÆLA
Fréítabref til Hkr.
í fyrri hluta októbermánaðar
fór ég vestitr í land. Éig var ráð-
inn í fyrstu hjá fylkislögreglunni.
En þegar til sögunnar kom, þá
hafði hún ráðið okkur fyrir Grand
Trunk Pacific Railway Co. þá var
nýbyrjað verkfallið hjá félaginu.
Okkttr var dreift í bæi þess með-
fram brautinni. Eg fór með frönsk-
ttm manni vesttir til Edmonton-
bæjar. þar tókum við varðstöðu
við verkstæðin, Frakkinn, Banda-
ríkjamaður, ég og, 3 lögreglumenn
úr Edmonton. þegar við höfðum
verið þar 2 daga, kom hraðskeyti
frá Edson, að þangað þyrfti G. T.
P. félagið að settda menn tafar-
laust. Ég og Frakkinn vorum beðn-
ir að fara, og fórum. Edson er
vestasti farfygja bærinn á braut-
inni, þar hefir félagið verkstæði
all-mikil. Bærinn er árs gamall,
ttm 130 mílur vestur frá Edmon-
ton.
Falleg og byggileg lönd eru um
50—60 tnílur með brautinni vestur
frá Edmonton. þá taka við vötn,
löng og krókótt, með forarflóum
og keldum á milli. Sumstaðar eru
dálitlir graskögrar meðfram ]>ess-
um vötnum, en bygð engin, utan
sárfáir kofar, og Indíánatjöld sá
ég á 2 stöðum. Fimtán mílur aust
an við Edson byrja mosa og leir-
flaga landflæmi, hið lieljarlegasta,
er ég ltefl litið á æfi minni. Engin
dýr, ekkert jurtaltf, nema á stangli
harrtré og ösp, álíka gild og há,
sem göngustafir á Islandi. í þess-
ari leir og mosadyngju stendur
Edson, í ógn litlum hítllanda.
Brautarmenn sögðu mér, að sama
landslag mætti heita óslitið vestur
að fjöllum, vfir 200 tnílur.
Fólkstöluna í Edsott sögðtt sum-
ir 400, aðrir 600. Hús eru þar
mörg en smá og flest ómáluð ;
sýna frumbýlingsliátt. Eg heft ald-
rei séð, og ekki hugsað mér j.tfn ó-
geðslegt bæjarstæði eins og þar
ttiður i mosanum og fttlum leir. —
Eiits og skiljanlegt er, eru engin
landbúnaðarviðskifti við þennan
bæ. Kkki sá ég hesta eða kýr í
bæmim, nema 2 liesta, sem ríðandi
lögreglan hafði til notkunar. Mér
var sagt, að þar væri cngin kýr
til og notuðu íbúarnir niðursoðna
mjólk, netna ef vildi til, aö bænd-
ttr í 60—100 tnílna fjarlægð, senda
vinum sínum mjólkurlegla endrum
og sitinutn. þó var þar einn ali-
kálfur, sem auðsjáanlega varð
sögufrægur. Eittn kyndarintt á verk
stæðunum kévpti þenna kálf f sttm-
ar og ætlaði að ala tipp mjólkur-
belju á aökeyptu fóðri. Einn dag
losnaði kálfurinn og fór inn á nét-
búa lóð. Börn nábúans öskrttðu á-
kaft, þe”ar þau sáu skrímsli þetta.
Húsbóndinn er trésmiöur, fávitur
og illvígur, vojtttaðist hattn viðar-
öxi og lærbraut kálfinn.
Alt borgarráðið í Edson er einn
maðttr ; hann er líka borgarstjóri
og lögregludómari, og æðsta yfir-
vald í öllum stórmálum. Hjann
sást ekki samfleytt í 2 daga með-
an ég var í Edsoti, og var þó leit-
að að ltonum.
Atvinnuvegir er : húsagjörð og
vinna á verkstæðum G. T. P. fél.
Unt 60 menn vinna fyrir félagið
inni og úti. Verkstæðin eru ekki
fullbygð. Verður aukin verka-
mannatala þar síðar. Aðrir at-
vinnuvegir ertt ekki sjáanlegir í ná-
lægri tíð.
Lóða og landsalar hafa skrumað
mikið um Edson fjær og nær, síð-
an í fyrra. Var það svo logagylt,
aö ntig langaði til að sjá Edson,—
annars hefði ég ekki farið vestur
frá Edmonton.
Eg átti oft tal við járnsmið á
verkstæöumim, sem kom fyrstur
til Iídson. Ilann hafði litla von um
Edson, sem framtíðar stórbæ.
Kolanámur þær, sem landsalar
gintu fólk á, að gerði bæinn að
’ stórborg, værtt einskis virði í ná-
i lægri tíð. Að vísu væru þar víð-
ast kol í jörðu, og sumstaðar ekki
, nema 3 fet ofan á þau. En þatt
! væru laus f sér og ónýt, skorti
| jarðlagaþrýsting. Ekkert frárensli
í er í Edson á margra mtlna svæði.
! G.T.P. verkstæðin hafa frárensli í
j keldu í 1 Y\ mílu fjarlægð, En keld-
I an botnfrýs á veturnar.
Ef C.N.R. fél. álmar sig til Ed-
! son úr braut þeirri, sem það er að
Mr. J. A. Banfiekl
þakkar óilum við-
sktftavinum sín-
um fyrir mikil og
góð viðskifti á
liðnum árum, og
vonast eftir að
verða hins sama
aðnjótandi í fi am
tíðinrn. Hann ósk-
ar ]>eim öllum
gleðilegra jóla.og
liagsæls áis,
Vér höfum lækkað verðið á vörum vorum óheyrilega
mikið í sumum tilfellum. Komið í búðina og sannfærist
sjálf. Byrgðir vorar hafa aldrei verið fjölbreyttari, né
meiri en nú, og maigra ára reynsla vor er sö nun þe.ss
að vér vitum hvetnig útbúa á heimilið, og su reynsla
stendur ykkur til boða. ókeypis.
No BS

1
Spyrjið oss eftir
þriggja herbergja
húsbímaðinum sem
ver látum fyrir
$99.00
Einntg fjögra
herbergia búnaði
fyrir
$175.00
UTANBÆJARMENN!
Ef það er eitthvað
sem ykkur vanliagar
um hvað ltúsbúnað
snertir, skrifið ess
vér skulum með k-
nægjn sentla ykkur
myntlir, og vtrðlista.
Hvftt enamel járnrúm, með
skrautmáluðum rimlunt. Hðfðti
gafl 47 þuml., fötagafl 46 þuntl.
Verð
’8.00
Vandað messings rúm-ítæði,
fyrirtaks hjónarúm. Höfðngafl
58 þumk. fótagafl 38' 2 þuml,
Verð
‘24.50
J. A. BANFIELD
Innflytjandi alskyns húsgagna
492 Main St. 121 Albert St.
WINNIPEG
Talsímar Garry 1580, 1581, 1582

byggja norður í Peace Riv.er dal-
inn, þá eykur það stórum vöxt og
viðgang Edson. Engin vissa, að
það verði.
Engin vínsala er enn þá í Edson
og voru margir óánægðir með þau
kjör. Ekki svo mjög fyrir vínlöng-
un, heldur vegna þess, að daglega
er laumað víni vestur mn alla
braut frajn ltjá Edson. |>ar sem
verið er að byggja brautina ganga
smýglar eins og logi t’fir akur dags
daglega með whisky óræsti í öðr-
um vasanum, en stikil í hintim,
bjóða og selja staupið á 25c, og
staupin strtá og innihaldið blandað
ólvfjan. Flöskuna selja þeir á $5.
Sttmir brautarmenn, sem ekki
drekka, kattpa þaer, og selja, þá
smvglarnir eru fjarri, ílöskuna á
$10. Hið ríðandi löggæslulið á að
líta eftir þessu, og gerir það, en
það megnaði ekkert móti stnygl-
urtim í sttmar setn leiö, aö kttnn-
ttgir menn sögðtt. Sekt smyglanna
er $50.
Seint í októher kom það fyrir í
Edson, að þangað vortt sendir
nokkuð margir he.ybaggar. Nafn
móttakanda var með öllu óþekt
meðal járnbrautarþjónanna. En
þeir tóku fljótt eftir, að baggarnir
voru ttndra þungir og gutlaði í
sutnum. Voru þá nokkurir levstir,
og komu innan úr þeim pottflösk-
ttr af whisky. Enginn móttakandi
gaf sig fram. þá var stjórninni í
Edmonton tilkynt tnn strandgóss-
iö. Embættismaður hennar braut
þá ttpp öll hevin og fann 350 flösk-
ur. Flösktinutn var þá snúið áleið-
is til Sifton stjórnarinnar i Ed-
monton, eins og lög gera ráð fyr-
ir. En þá bar við undarlegur við-
Intrður. Kvenfélag eitt í Edson
bað stjórnina að geía sér nokkuð
af góssinu, til meðala notkunar
handa sárþjáðum sjúklingum. Og
varð stjórnin mannlega við bæn
kvennanna, og gafc beim whisky
flöskur í dúsína tali. Ég var í Ed-
monton, þegar þetta bar við, og
var ei örgrant um, að skopast
væri að þessu.
Hvergi leist mér stórbæjalega
umsýnis, nema í Edmonton. það
er fallegur bær, og verður óefað
stór Itítr innan nokkurs tíma, þeg-
ar járnbrautirnar byggjast og
fjölga norðvestur í Peace River
dalinn. Eg var samtítna landmæl-
inga embættismanni Dominion-
stjórnarinnar. Hefir hann starfað
þar norðurfrá í 7 ár. Hann kvað
víða mjög falleg og byggileg lönd.
þó væri meira aí úrgangslöndum;
flóttm, fenttm, grjótöldum og risa-
vöxnum skógttm, en af búlöndum.
Ég fótbrotnaði í Edson. þar er
ekki lokið verhstæðabyggingnm.
Ég var á vergi að náttarþeli,
gekk út á borð, er lá yfir undir-
göng. Hafði þeim verið rótað í
millibili, en myrkur var. Ég hélt
þau lægu bein fyrir, en þau láu á
ská. Slóst hægri fóturinn á járn-
pípu á leiðinni, og þoldi ekki mát-
ið. Ég fór tneð næstu lest austur
til Edmonton. I,á þar á General
hospítalinu í 7 vikur. Hospítalið
eiga og stjórna minmtr. Félagið,
eða eiginlega Dr. W. A. Wilson,
læknir félagsins, reyndist mér af-
bragðsmaður. Ilosþítalið skal ég
hvorki lofa né lasta.
Frá því ég fór og kom til Winni-
peg aftur, sá ég að eins einn ís-
lending : O. T. Johnson skáldiö, i
Edmonton. Kom hann oft til mín,
léði mér bækttr og blöð og hand-
rit, ásamt góðtt \ inarþeli, sem ég
þakka honum ltér tneð. Trvggvi er
ræðinn og sketntilegtir, óg ltinn is-
lenzkasti ttngi maður, setn ég hefl
átt völ á að kvnnast, í ræðtt og
riti, hér vestan hafs.
Að siðustu friðmælist ég við þá
kunningja mina, er skrifttð mér
meðan ég var vestur frá, og ekki
ltafa entt þá fengið bréf sín endttr-
goldiú. En það skal ekki staiida
lengi á, að ég svari þeitn.
Svo óska ég iillttm góðttm mönn-
ym gleðilegra jóla, árs og friöar.
ásamt blaðintt Heimskringlu.
Winnipeg, 15. des. 1911.
Kr. Ásc. Bexemkts on
Fréttabref.
BLAINE, WASH.
5. des. 1911.
Eins og auglýst hafði verið í
blöðunum kotn herra prófessor Sv.
Sveinbjörnsson h ngaö til Blaine
þattn 27. f.m., og haíði samkomu
sína um kveldið í stærsta sam-
komusal bæjarins. Ilún hafði verið
vel auglýst ttm ná^rennið, enda
sótti hana fjöldi af Islendingum og
talsvert margt af innlendu fólki.
það er óþarft hér að lýsa fram-
korau listamannsins, það ltefir svo
oft verið gert. En þess vil ég geta
að allir, sem einhverja ofurlitla
þekking höfðu til þess að geta
metið listina rétt, fóru heim hrifn-
ir af aðdáun yfir listfengi hans.
Séra J. A. Sigurðsson stýrði
samkomunni vel og sköruglega.
Hann útskýrði með fám orðum,
hvern þátt prógrammsins áður en
hann var sýndur. Hann talaði
mest á ensku og sömuleiðis var
fyrirlestur próf. Sveinbjömssonar
fluttur á ensku. Gunnar Matthías-
son frá Seattle var aðstoðarmað-
ur prófessorsins á prógramminu.
Hann söng fjórum sinnum og
leysti af hendi hlntverk sitt með
snild, enda er ltann viðurkewítír
og vel æfður söngmaður.
Mr. Sveínbjörnsson ttg
arnienn hans höfðtt sttitta viS&úX
hér í bænttm ; þar af leiðandí. gaött
enginn tími til að heiðra baBB. i
samsæti. En til þess að láta. i
ekki fara héðan án virðmgATT'níCCa-
og viðurkenningar, fttmhi ramn
það ráð i enda samkoinuttnar, aJC
flvtja hontitn ávarp og fær< kon-
tun ofurlítið minningartákis, seai
gjöf frá íslendingunt í Blainr. T.lhtf
tirinn var gttllbúinn penna!fet«.'iftir,
með de.msintsstjörnu á atmaii bbí
en A hina hliðina var grafið -. ‘Tl
l’róf. Sv. Sveinbjörnkscmar, frí.
Isletul ngttm i Blaitte, Wasb., uór,
27. l'tll”. Nítt ára niey.ja., tiwtl.<r
Joe Magnússonnr, \ er/.lmtarnjjiTiiTi
hér í bit'rtitin, færði hottuTn gjölinj
á silfttrdiski. A. Danielsson l.tlaJö
fáein orö fvrir gjijfntni, en U. ).
flutti ávarpið. Mr. Sveinb]iitns.si®
lvsti ána'gju s'nni vfir liltiltök*
vorri, asatnt þakkla ti fvrir beiðttt-
inn, settt hontint væri s\T,dnr.
Hann sýtidist vera vel ánægffnc,
ljúfanennið og 1 statnaðttrinn.
Að endingtt \ il ég taka þa5 ÍTant
að G. Matthíasson og sira J. A,
Sigurðsson verðskulda þakkic Ísj-
lettdinga hér á striind ttni Syr r
hluttöku jK-irra í samkomu |*rá-
gramminu, þar scm þa r fóns iratx
og sérstaklega fvrir fTamkvarmfc
þeirra i því, að kotna proL Sveía-
björnsson ltingað vestnr.
Mr. J. A. Sigttrðsson beftr meS
þessari framanrituðu íramVnæmií
og þátttöku enn á ný sannalL ait
ltann er sannur Islendingur, sew
vill halda uppi heiðri þexrxa
vera þeim sjálfur til heiðurs.
er því ánægjulegt að vita til
að hann ltefir þegar áunnið -Nt-s i-
lit og sæmd Kjá innlenda lölksnu
M I.
Þarítu að hafa eitt-
hvað til að lesa?
- ♦-
Hvcr -A sewi viH f&
eiUhvnft nýtt nÖ Wsa I
hverri vikn.æt i aö gorast
kanpandi Heimskringln.
— Hnn færir leseDdnm
8ínnm ýmiskonar nýjan
fróöleik 52 sinnum 6 Ari
fyrir nöoimt $2.00. yi\tn
ekki vt»ra meö!
I