Heimskringla - 21.12.1911, Síða 5

V 'l O K I I s s ni 3 H
WDÍNIPEG, 21. DES. 1911. 5. BLS.
KJÖTSALI
MEIRA, MÝKRA OG
HOLLARA UÖS.
B U Ii T M fc, h R A U Ð U
LJ(ÍSIN, SE.M GJÖRA
MENN BLINDA.
693 Wellington Ave.
Tilsími—Garry 2683
Góðar matur
til jólanna !
Iler.ra 'G. Eggertson, kjöt-
sali, laB-tur þess hér með get-
iÖ, aS nú sé kjötmarkaður
sirni itroðfullur ai hinum
ýmsu JÓLA KJÖTBIRGÐ-
UM. 'Og aldrei fyr hefir hann
hatt aðrar eins birgðir af
góðum kjöttegundum með
öðru fleiru : Egg, Smjör,
Eiskur, J arðávextir, Gæsir
og ‘‘Turkeys” o. fl., — alt af
beztu tegund.
Sérstaklega vill hann draga
athygli íslendinga að hinum
míklu birgðum af hinu
LÚFFENGA ÁSTRALÍU
DILKA HANGIKJÖTI
sem enginn íslendingur i
borginni ætti að missa af að
brragða.
Ástralíu dilka hangikjöt er
að bragði og gæðum alveg
éins og dilkakjöt heima á
gamla Fróni.
Og verðið er í alla staði
sanngjarnt, —• eins og á öll-
um vörum hjá Eggertson.
■það vitna þeir, sem kaupa
jolamatinn hjá honum. Mun-
ið eftir Ástrálíu dilkakjötinu.
■það er að ‘‘fljúga út”,—kom-
“ið því meðan úrvafið er nóg.
-t- "Allir fara ánægðir frá
Éggertson”.
(JLEÐILEG JÓL !
G. Eggertson
KJÖTSAU
693 Wellington Ave.
Talsími--Garry 2683
Fátt er eins mikilsvarðandi eius
1 og sjónin. það finna flestir þeir,
j sem eldast og nokkuð hafa lesið
um æfina. En þeir eru ekki tnjög
| margir, sem vita það, að öll þau
! ljós, sem kasta frá sér rauðleitum
j geislum, eru hættuleg fyrir sjón-
1 ina. þau skemma liana með hverj-
ttm deginum og gera menn loks
blinda. 'Verst af öllu eru rafur-
tnagnsljósin. Steinolíu ljósin sýnast
rattnar hvitleit, en fái menn betri
ljós, t. d. gasljós, og beri menn
| þau samatt við hin, þá sjá menn
fljótt, að steinolíuljósin eru rauð,
likt og fjósaljós voru heima.
í bæjunum eru rafurmagnsljósin
að gera menn blinda í httndraða og
jrúsunda tali ; og í sveitum ertt
steinolíuljósin líka skaðleg, þó að
þau séu skárri. 'Eg hefi reynt
þetta sjálfur og veit því um hvað
ég tala. Eg hefi líka reynt utn 30
sortir gaslampa til að vita, hvað
ég fmdi bezt. — Nú hefi ég lainpa,
sem er jtað bjartasta, bezta og ó-
dýrasta ljós, sem ég þekki. Hann
lýsir á við 100—200 kertaljós.
Hann eyðir ekki nema centsvirði
af gasolítt á 5 klukkustundum.
Hann er alveg hættulaus. þú get-
j tir snúið honum við, svo að það
j snúi upp, sem niöur var. þú getur
velt honum logandi á gólfinu. þú
i getur kveikt á gasoliunni og fvlt
hann með henni skiðalogandi.
j Hann er því tryggari og óhttltari
en kertaljós, steinoliulampi eða
rafurmagnsljós. Hann er allur úr
tnálmi, fagur og skrautlegur á að
lita.
IJnginn kveikttr, ekkert lampa
í glas, ekkert sót, enginn reykur,
1 engin hætta lífi, limum eða eign-
tttn ; en inn í hús manna flytur
hann sólarljósið, ánægjuna, fjörið
og lífið.
Ef þiö viljið panta hann og senda
; peningana inn til mín, þá skal
i lampinn sendur hver jum út héðan,
jsamdægurs eöa næsta dag. Ilann
er ábyrgstur í 5 ár. Hann kostar
frá 15 dollurum og upp í 25 doll-
ara ; en verðmunurinn liggttr mest
I í lampahjálmunum, þeir eru úr
j mismttnandi efni og með misjöfntt
skrauti og svo nokkuð eftir því,
hvaða efni er í sjálfum lampanum,
— en allir lýsa jteir jafnvel.
|

KOSNINGflFUNDUR
"Verður haldinn af stúkunni ÍSAFOLD, Nr. 1048, I.O.F
að 552 McGee Stræti
FIM TUDASKVELDIÐ ÞANN 28 b. m.
Bvrjar kl. 8.
mjög ArídanDi ad meðlimir fjölmenni.
J. W. MAGNÚSSON, Ritari. |
Lampinn er hið mesta skraut í
hverju húsi. En hið bezta við hann
er það, að hann verndar sjónina.
Verð á ódýrustu tegund er $15,
O"- flutningsgjald (Express) þetta
frá 50 centum til dollars hér nær-
lendis. Næsta tegund $17. það er
hvergi hægt að fá þá ódýrari.
það marg-borgar sig fyrir menn,
að gefa burt sina gömlu lampa og
fá þessa.
þið hjálpið Fróða til að borga
póstkostnaðinn, ef þið pantið, en
tryggið ykkur sjálfa, því ég hefi
reynt lampana. Eg set þetta í
Hkr. af þvi að ég varð ofseinn ;að
kotna því í jólablað Fróða. — Ég
skrifa þetta við einn lampann.
Ia’síö atiglýsingu í janúarblaði
Fróða.
Winnipeg, 18. des. 1911.
Magnús J. Skaptason
728 Simcoe St.
LEIÐINLEGT.
! það er frekar leiðinlegt, þegar
mætir menn fara í næstum per-
sónulegar deilur í opinberum
blöðum, eins og átt hefir sér stað
milli ritstjóra Lögbergs og kand.
M. Jónssonar. Og sérstaklega þess
vegna, að deilan orsakaðist út af
málefni, sem er þess eðlis, að
' menn verða litlu nær, af því það
hefir engann ábyggilegan grundvöll
enn sem komið er. Báðir málspart-
| ar, sem ræddu málið, höfðtt því
1 satna rétt til að láta í Ijósi allar
þær ástæður og öll þau rök, sem
þeir byggja á þá niðurstöövi, er
jteir hafa komist að. Af þessum
ástæðum beggja máísparta dæmir
svo fólkið gildi málefnisins, — án
] jtess að taka hinar persónulegu
• deilur til greina, og þar af leiðandí
j verða notin af deilunni að eins per-
sónuleg menningaT-a'nglýsmg.
Mér virðist, að aðalkjarninn í á-
stæðnm M. Jönssonar vera þetta :
■Eskusögurnar og meyjarfæðingin
getur ekki verið bókstafiegur
sannleikur, vegna þess, að atburð-
irnir, s-em þar er skýrt frá, eru
ekki samkvæmir þektum eðlislög-
um náttúnrnnar, og af því, að
menn liafa enga áréiðanlega sönn-
ttn fyrir þvi, að athurðirnir hafi
átt sér stað. — þaT á móti virð-
ist mér öll hin langa rökfærsla hr.
Guttormssonar vera þetta : Æsku-
sögttrnar e r u sannaður sann-
leikur, bygður á ó s ö n n u ð u m
rökum. — AlTir hugsaudi menn
hljóta að sjá gildismuninn í rök-
færslum beggja málsparta.
M. J.
Ráðlegging til kvenna.
Ivona ein í New York borg var
nýlega að skoða pakka af göml-
um Englands-blöðum. í einu blað-
inu, sem prentað var árið 1840,
stóð þessi grein undir yfirskrift-
inni :
RÁÐLEGGING TIL KVENNA.
Blíðmált andsvar bægir burtu
reiði. Hver kona ætti að láta sér
skiljast, að tvær eru leiðir til þess
að stjórna fjölskyldtt. Önnur er
tneð harðneskju og hegningar hót-
ttnum, með öðrum orðum : ótta.
Hin er með afli elskttnnar, sem
vfirvinnur allan mótþróa. Aldrei
skyldi kona beita öðru valdi við
eiginmann sinn en hógværð. þegar
kona ve'mtr síg á þaö, að koma
öllum sínum áfornmm fram með
etnræði, þá verðskuldar hún að
Heitar sauðskinnsfóðraðar yfirtreyjur
CLaUÐSKINNS fóðraðar yfirtreyjur eru endingarbextar
^ og þægilegustar, þessar eru búnar til ítr sterkasta
efm, og vandiiðar að gerð, þær hafa stór-
an loðkraga. sem breyta má upp fyrir
eyra og nef, ou sem haldið er upp með
spennum. Ermarnar eru fóðraðar flóka,
og að framanprjónaðar ullar handstúkur.
Verðið aðeins ...................
Sendið Pöntun strax
1-llNAR mörgu þúsundir viðskiftavina vorra sem nota
* * þessar sauðskinnsfóðruðu treyjur á hverjum vetri,
þekkja bezt hin óviðjafnanlegu gæði þeirra, þær eru búnar
til f okkar eigin verksmiðjum, og er þess vandlega gaett
að altar stki jafnar að gæðum, þó gerðin sé mismunandi.
|-<YRGÐIR vorar af yfirtreyjum þessum eru takmarkað-
^ ar og þessvegna gerðuð þér réttast í að panta tafar-
laust, og að fá eina af þessum lilýju og sterku treyjum
áður en þær eru uppseldar. Góðar sauð-
skinns fóðraðar yfirtreyjur eru ekki lengi að
fara þeger verið er jafn óheyrilega lágt. Aðeins
rv w ucviuiu
5.50
•*'T. EATON Có;
WINNIPEG,
LIMéTES
CANADA
5KRIFID EFTIR VORRI NYJU BOK
HÚN ER GEFINS!
X/Dl'R eru boðnir í verðlista þessum mikið af vorum með niðursettn verði og hagsýn bústýra get-
* ur sparað mikla peninga með þvf að fá nauðsynjar sfnar gegnum bók þessa.
C^ÓLK veit nú að tilgangurinn með afsláttarsölu vorri er að losna við varning þann sem gerður er
* f vorum eigin eða annara verksmiðjum, þá mánuði ársins sem viðskiftin eru minst. besaar
vörur fáum vér mjög ódýrar, og vér aftur bjóðum þær yður með þeim allra lægsta hagnaði í voru vaaa
sem mögulegt er. Skrifið eftir þessari peninga sitarnaðarbók, nú þegar, Hón er getíns.
NAFN....
PÓSTHÚS.
x
missa veldi sitt. Hún skyldi þvi
varast, aö andmæla eiginmanni
sínum. þegar vér finnum ilm aí
rós-blónit, þá er tilgangur vor að
;uida"'aö oss Ijúífengi ilmsins ; á
sama hátt ætlumst vér til, að
konujn fylgi jafnan unaður og ynd-
isþokki. Sá, sem einatt mætir mót-
malum, fær ósjálfrátt ógeð á þeim
sem mótmælunum veldur, og sá
kali hugarfarsins fer vaxandi með
hverju líðandi ári. Ivonan skyldi
því stunda hússtörf sín og bíða
þess, að bóndi hennar ráðgist við
hana um hin viðfangsmeiri mál-
j efni, og ekki skyldi hún láta skoð-
; un sina í ljós fyr en hann æskir
j>ess. Ekki skyldi konan heldur
taka sér það vald, að kveða upp
dóm um siðíerði bónda síns, eða
halda yfir honum áminningarræð-
tir, heldur skyldi hún rækja sjálf
vandlega allar þær dygðir, sem
kontt má prýða, svo að honum
megi sem hezt geðjast það. Jafnan
skyldi konan yeita bónda sínum
alla umönnun, svo að það vekji
aðdáun hans á henni. Ilún skyldi
aldrei kreíjast neins, og henni mun
: veitast mikið. Hún skyldi jafnan
láta svo, sem henni þyki mikið til
koma, liversu litið, sem hann ger-
ir henni til þægðar, því að það
örfar hann til þess að gera ennþá
meira. Karlar — ekki síður en kon-
ur — eru hégómagjarnir. þess
vegna skyldi konan aldrei særa hé-
gómagirni manns síns, jafnvel ekki
í sinávægilegustu atriðum. — Vera
má, að konan hafi meira vit en
bóndi hennar, en hún ætti aldrei
að láta það uppi, að hún vissi af
því. þegar bóndinn fer með van-
hugsað mál, skyldi konan aldrei
.tilkynna honuin á nokkurn hátt,
að svo hafi verið, heldur skyldi
hútt með hægð og lipttrð lokka
hann til réttrar yfirvegunar, og
þegar hann hefir sannfærst, lát
hann ]>á njóta allrar virðingar af
því, að hafa sjál krafa komist til
sannleikans viöurkenningar. þegar
bóndinn er í illtt skapi, skyldi kon-
an leitast viö, að gera honttm alt
geðs, sem htin getnr ; sé hann ill-
orður,. svara honum þá ekki, og
ger aldrei neina tilraun til jtess,
að koma homtm til að auðmýkja
sig, — heldur skal konan í ein-
rúmi hefja bæn til guös, til frið-
þævingar bónda s num, munandi
jafnan, að bæn hins rétt-trúaða
tnegnar mikið.
Velja skvldi konan vandlega vin-
konur sinar, og ekki hafa margar
( vinkonur og vera sein til að fylgja
, ráðum annara, og sérstaklega, sén
j>au andstæð framanrituðum ráS-
Jeggingum.
Konan skyldi jahian rækja þrifn-
að, án munaðar, og njóta gleðí,
þó ekki séu lífskjör hennar unaðs-
rík ; hún skyldi klæðast smekk-
lega og tilgerðarlaust ; skraut
hennar ætti ekki að vera til at-
hvglis-áhrifa, svo sem fiéttað hár
og gullstáss. Kn hún skvldi breyta
ttm liti á fátnaði sínttm ; Jwtð lei'V
ir til nýbreytni í hugsunmn <»g
\ eknr ljúfar endurm'nningar. þett i
má virðast lítilfjörlegt atriði, et»
það hefir dýpri þýðingu, ea fálk i-
hugar alment.
óhreytt fæða—hraust 'oörn
Gætin kona hefir stv.n-ium livorki.
augti né eyru.
Látprúð kona veru<l,tr laiðm
sinn”.
* * *
þattnig vortt hugs jóniiit.ti- v.m
háttsemi kvenna fvrir ,'0 ártun. —
Tv.lsvert hafa j>;vr brey/.t Irá þeim
tírna til þessa dags. og vkki muvn
|>a'r margar komtrnar, nú á d<Vg-
um, sem hlýða vildu þtssttm Jífs-
reglttm.
S y 1 v í 'a 75
‘Já, það theld ég. Líklega er hann farinn úr
landt llann var lymskttr maður, ungfrú Ilope.
Andrey hló.
‘þér talið um hann eins og vðttr ]>yki mikið til
hans koraa’, sagði hún.
Lögreglumaðurinn brosti.
‘Gerði ég það ? Já, það er líklega af því, að
við lögreglumennirnir berum eins konar virðingu fyr-
ir þeim mönnum, sem við getum ekki fest hendur á.
Attk þess átti harrn heima hér’.
‘Átti hann heima hér ? En hvað andlitið er
viðbjóðslegt’.
‘Já, Jim Banks var ekki friður, en hann var
djarfur og duglegur á sinn hátt. þar eð hann var
dæmdur til 7 ára, héldum við okkur lausa við hann
um þann tima’.
‘Og svo slapp hann? spurði Andrey.
‘Já, hann svarf í sttmhir járnstöng í kleiaglugg-
anum, bjó til reipi úr rúmábreiðunni og lét sig síga
cftir því til jaröar’.
‘Alveg eins og Jack Sheppard’, sagði Andrey.
‘Alveg eins, ungfrú Hope. Og ekki nóg með
það, — hann var svo djarfur að koma hingað aftur’.
‘HineaS, þttr sem hann þektist?’
‘Já, hingað, þar sem allir þektu hann’.
‘Vesalíngs maðttrinn. Hann hefir líklega komið
til að sjá ættingja sína?’
‘það er mjög líklegt. Rattnar átti liann enga
settingja nema eina dóttur, og hún var farin úr þorp-
inu. Híann hefir efalaust vitað það, því hann kom
ckki nálægt húsinu sinu’.
‘Hvert fór hann þá?’ spurðí Andrey.
‘það er ékki hægt að segja. Hann sást inni á
Lynne Court —’
‘Lynne Court?’ kallaði Anhrey hrifin.
‘Já, þuð var vinnumáður á bóndabæ, sem sá
76 S ö gu s a f n H e i ms kringlu
hann þar, en hotram varð svo bilt við, að hann til-
kynti okkur ekki neitt um þetta fyr en hann var
búinn að neyta kveldmatar, en þá var íuglinn fiog-
inn, og síðan hefir hann ekki sézt hér’.
‘það hefir ef til vill ekki vcrið hann’, sagöi And-
rey.
‘J>að var Jim Banks og enginn annar’.
‘Og hann hvarf hjá Lynne Court. Nær skeði
þetta?’ spyrði Andrey.
‘Bíðuin nú við — jú, það var satna kvöldið og
»Sir Greville dó’.
Andrey hrökk við, er hún heyrði þetta.
‘Já, það /var nótt þá, ungfrú Hope. En hér er
lávarður Marlow. Kg vona yður líði vel lávarður'.
Lávarðurinn ætlaði að nema staðar og tala við
manninn, en Andrey sló í hestinn sinn og kallaði :
‘Komdu nú með mér. — Næsta skifti setn þú læt-
ur mig biða.— Mér finst þú eigir að skammast þín,
frændi’.
‘Alls ekki, góða stúlkan mín. líg veit mjög vel
að þú hefir haft gaman af að tala við Trale. Hvað
hafði hann nú að segja þér?”.
‘Eg segi þér ekki eitt orð, og nú skulum við
kappríða um jörpu hestana tvo, sem ég sá á Regent
Street og leizt svo vel á’, sagði Andrey.
‘Hvað fæ ég, ef ég vinn?’
‘Ef þú vinnur skal ég gefa þér góðan — verulega
góðan — koss’, svaraði liún yfirlætislega ; og hlæj-
andi riðu þau heim.
S v 1 v í a
XI. KAPÍTULI.
S i r J o r d a n e r li e i tn a.
Sir Jordan kom meö kveldlestinni til Stoneleigh
stöðvarinnar. Ailir voru kurteisir við hanii, en eng-
inn sýndi honum jafn brosandi alúð eins og þeir
gerðu við Marlow lávarð og Andrey.
Sir Jordan sté inn i skrautvagninn sinn, sem
tveim svörtum liestum var bcitt fyrtr — svart var
uppáhaldslitur Sir Jordans — hestarnir gengu af
stað liægt og hátiöleea. likki leit Sir Jordan út úr
vagninum fyr en þeir koinu að luísinu.
það var ljós í fiestum gluggum, svo nú leit það
miklu lKtur út, heldur en það gerði um morguniun,
fyrir augujn Marlow lávarðar og Andrey.
þjónninn opnaði stóru dyrnar, og kjallaravörður-
inn hneigði sig fvrir húsbónda sinum þegjandi, eins
og jarðarför væri ný-afstaðin.
Sir Jordan gekk inn anddyriö, og herbergisþjónn-
inn hjálpaði honttm úr loðfóðrttðu yfirhöfninni. Jtó
veðttr væri hlýtt, var Jordan samt ltræddur við
kveldloftið úti á landinu.
Kjallaravörðurinn færði lionum seðil Marlow iá-
varðar á silfurbakka, og það var eins og svipur
hans hýrnaði ögn meðan hann las það. Svo varð
honum litið i spegilinn 3’fir eldstónni, og sá að and-
l;t sitt var þreytulegt, grttnaði því að Ándrey mundi
ekki geðjast að sér, settist þá niðtir og skrifaði fá-
einar línur til Marlow lávarðar, þakkaði honum fjTÍr
heimboðið, ien kvaðst eiga svo annrikt, að hann gæti
ekki komið.
78 S ö g 11 s a f n Ileimskriitglu
‘Sendu þetta til Grange strax’, sagði ltattn. ‘Eg
borða miðdagsverö lteiina ; og að liðuum hálfura
tíina verð ép btiitm að hafa fataskifti’.
‘Miðdagsverðurinn skal þá verða tilbáinn, Sir
Jordan’, svaraði kjallaravörðurinn. Svo íór Jordan
upp til herbergja sinna ; þau voru á framhlið húss-
ins og fallegri en hin önnur herbergi þess, en sami
drunginn’hvíldi yfir þeim og húsinu í heild sinnil
Eldur logaði í ofninum og kveikt hafði verifi á
6 vaxljóstim.
Sir Jordan hafði fataskifti og gekk svo ofan i
borðstoftma með tvær bækur tmdir hendinni og nokk-
ttr simskexti.
Borðstofan var stór, of stór Krir einn inann.
I.ampinn hékk í henni miðri og lýsti á borðið, en
veggirnir og húsmunirnir voru í skugga.
Fáeinar mvndir héngu á veggjunum. Ein al Sir
Grevílle, sem inigum manni, og gagnvart honum á
ltinutn veggnum mvnd af dreng með blá augu, sem
dönsuðu af káttnu. það var Neville.
Sir Jordan leit greinjulega á mynd föður sins og
með hatursríku augnaráði á m\-nd hálfbróður síns.
En þessi svipbrigöi hurfu undir eins, Jxegar kjallara-
vörðurinn og þjónninn svifu um gólfið sem þöglir
skuggar.
Maturiun var ágætur, en Sir Jordan neytti hans
eins og óafvitandi. Milli réttanna leit hann í ba-k-
urnar.
‘Er nokkuð nýtt að frétta, Frank?’ spurði hann
, kjallaravörðinn.
‘N'ei, herra’, svaraði maðurinn alvarlega, Táðs-
. maðttritm skildi bækttr sínar eftir í bókhlöðunni’.
‘það er gott, ég skttl athuga þær í kveld’.
‘Op- Giles kom hér i dag til þess að tala við vðnr
' “m nýju bygginguna, sem hann vill fá’.
‘Eg vil ekki tala við Giles’, sagði Str Jordan.
i
1