Heimskringla - 21.12.1911, Side 7

HEIMSKRINGt A
WINNIPEG, 21. DES. 1911j 7. Btg4
Islands fréttir.
Símaslit hafa oröið geysimikil
nú undaníarið. Koma þau af því,
að krapi írýs á þraeðinum, þar til
hann verður svo gildur, aö hann
slitnar niður. Sumstaðar slitnar
sjálfur þráðurinn og annarstaðar
bogna niður krókarnir, sem festir
eru í staurana, svo að klukkurnar
smokkast af þeim og siminn ligg-
ur niðri á jörð á löngu svæði. —
þessi ísing kemur á símann, þegar
snjókoma er og veður er milli
frosta og- hita, og er það veðurlag
aljrengast á Austurlandi, enda eru
í'jarðarheiði, Smjörvatnsheiði og
Dimmi-fjallgarður illræmdust fyrir
símslit. Koenið hefir til orða, að
‘H’tja símann af Dimma-fjallgarði
vfir á Möðrudalsöræfi, og hefir á
siðarnefndum stað verið settur
npp próísimi til þess að sjá, hvern-
Í£T hann reyndist. — 1 þetta sinn
hefir síminn verið slitinn meira og
tt'inna um land alt, en er nú í
þann veginn að komast í lag aft-
ur.
— Taugaveiki hefir stungið sér
niður hér og þar í Reykjavík nú
undanfarið og lagst margir á sum-
'•m heimilum, t. d. 13 á einum
stað. I,andlæknirinn heldur, að
veikin sé aðflutt til bæjarins í
matvælum eða öðru. Nú verður
gkki vatninu kent um.
— Finnur Jónsson prófessor hefir
arfleitt háskólann hér að bóka-
safni sínu.
— Tryggvi Gunnarsson hefir gef-
'ð Ungmennafélagi Islands stóra
spildu úr öndverðarnestorfunni
austan við Sogsbrúna. Etlast
hann til, að bletturinn verði haíð-
ur til skógræktar, og er sagt að
hann sé vel til þess fallinn, með
Þyí að hann er nú þegar vaxinn
kjarri Bletturinn er 140}£ vallar-
dagsláttur að stærð. Nú er eftir
að vita, hvað félaginu tekst að
vinna úr þessum bletti. Verði það
ekkert, verður hann landseign til
skógræktar.
— Fiskafli var góður fyrir Suð-
ur- og Vesturlandi um miðjan nóv-
emhermánuð. íslenzku botnvörp-
ungarnir hlóðu sig á fám dögum
' ið Horn, og fóru síðan með farm-
inn áleiðis til Englands. Bátfiski
einnig hið bezta, þegar gæftir eru.
— Botnvöruútvegurinn fer óð-
utn vaxandi. þrír nýir botnvörp-
'>ngar eru í smíðum á Skotlandi
fyrir nokkra Reykvíkinga. Á einn
læirra að heita “Skúli fógeti” og
efya þeir hann “Jóns Forseta” fé-
lagið. Ilinir tveir eiga að heita
‘‘Baldur’’ og "Bragi”, eign þeirra
bræðra Th. og Péturs J. Thor-
steinsson. — Pétur ölafsson kaup-
maður á Patreksfirði, sigldi til
Englands um daginn, og er sagt
að hann hafi þar ætlað að kaupa
sér botnvörpttng. Alt .þetta er gert
ttieð tilstyrk íslandsbanka. — Enn
er sagt, að mikill botnvörpuútveg-
nr sé ráðgerður í Hafnarfirði. þar
hefir hr. Magnús Th. S. Blöndahl
keypt verzlunarhús þau og lóð,
setn Brvdes-verzlun átti áður, og
tnun ráðgert, að verka fiskinn þar.
Er mælt að nokkuð margir íslend-
ingar verði i félagi um útgerð
þessa, og að þýzkt útgerðarfélag
eitt verði i samvinnu með þeim.—
Ennfremur kvað íslendingafélagið
hafa httgsað sér að leigja tvo botn-
vörpunga um næstu vertíð.
— Sameinaða gufuskipafélagið í
Khöfn var njdega búið að ákveða,
að byggja til lslandsferða stórt
farþega og flutningaskip, með öll-
um nýtízku útbúnaði og ríkmann-
lega úr garði gert ; var áætlað að
bað mundi kosta tiáíægt milíón
króna. En nú er komin frétt um,
að félagið sé hætt við að bvggja
skipið, hvað sem til kemur.
— ITafnargerð Revkjavikur er nú
komin í vænlegt horf. Borgarstjór-
inn Páll Einarsson sigldi fyrir
skömrnu til útlanda i þeim til-
^angi, að útvega bænttm tilboð
um lán til hafnargerðarinnar, en
tttargir voru vondattfir ttm, að það
ttutndi takast nokkurstaðar. En
rattnin varð önnttr, sem bcttir fór.
Borgarstjórinn er nýkominn heim
aftur og færði með sér tilboð frá
þremur bönkum í Kattpmannahöfn
um að lána féð og það með við-
unanlegttm kjörttm. Féð fengið,
ætti hafnargerðin að vera viss, —
enda mál komið, þó fyr hefði
verið.
— Halastjarna hefir sést nú aí
°g til frá því um 20. okt., segir
eitt Rvíkur-blaðið. Fyrst mun hún
hafa sést af ferðaimönnum, er lágtt
undir Ingólfsfjalli, nóttina milli 20.
til 21. okt. þeir voru að búas*. t:I
ferðar og taka hesta sma k1. 4 ttm
morgurúnn, sáu þeir þá h.tla-
stjörnu mikla f austurátt. Vfitist
stjarnan hafa “þriðjung stjarnanna
' hala sér”. Sáu þeir h.tn.t þangað
til hún þokaði fyrir dagsbiitunui.
Síðan hefir stjarna þessi sé't,
stundum 3—4 kiiikkustutidir f senn.
Rtðast er hún aást var bún k). 4
f-m. t suður-landsuðri.
— Nýlátinn er í Reykjavik Ölaf- teljandi, því allir sannir þjóðvinir
ur ólafsson, fyrverandi bæjarfull- elska náungann eins og sjálfan sig.
trúi, áttræður að aldri, eítir j Og síðast, þótt undarlegt sé, sýn-
stutta legu. ólafur heitinn var ir myndin píslarvott, sem verður
jafnan talinn með hinum merkari ^ fyrir öllum ósköpum af alveg ó-
borgurum bæjarins, og var haun verðskulduðu ranglæti. — Svona
árum saman fátækrafulltrúi, bæj- : er myndin. Hún er bæði fyndin og
arfulltrúi og í niðurjöfnunarnefnJ. I fögur, því neitar víst enginn mað-
Dannebrogsmaður varð haim 1903. ■ ur ; en þó slæs yfir hana sorgar-
þegar hann fylti áttrætt t vor sem blæ. þjóðvinurinn er einlægt að
leið, færði bæjarstjórnin h;>nu | berjast fyrir heiðri og sóma þjóð-
sJfurbikar að gjöf og peningattpp- | ar sinnar, en verður þó lítið á-
hæð nokkra. ólafttr heitinn var i gengt. það lítur næstum út fyrir,
fróðleiksmaður á margt, enda | að hann standi einlægt í sömu
m jög hneigður fyrir bækur alla æfi. j sporunutn ; sé einlægt að höggva
Ilann var maður ættfróður og j ofaní sama farið, því ekkert geng-
nærfærinn um lækningar, sérstak- j ttr eða rekur. Ilann verður einlægt
lega dýralækningar. Hagleiksmað- 1 fyrir því mikla mótlæti, að enginn
ur var hann mikill, hvers sem tekur eftir honum, eða virðist
hann tók höndum til. Hann var hevra til hans, þar sem hann
tvígiftur og sex barna faðir. Með- stendur hrópandi, á eyðimörku yf-
al barna hans af fyrra hjónabandi irstandandi tíma. Ilann má ein-
er Ólafur Fríkirkjuprestiir í Rvík. lægt sækja og verja nauðsynjamál
jtjóðar sitinar einn, — aleinn, og
fær aldrei annað i starfslauti, en
“skammir og svívirðingar”, <'g
svnist ntt vera langt leiddttr í
þessari óendanlegu þjóðernis bar-
áttu, sem hann hefir nú staðið í
svo “árttm skiftir”, bæði við
lærða og ómentaða menn.
þetta er nti myndin, eftir því
sem ég fæ hana frekast skilið eða
útlistað i þessum litla pistli. En
svo kemur nú lýsingin, og er htln
hörmuleg. Jón segir sjálfttr, að
hann sé “ærttlaus”, en því á ég
ttú bágt með að trúa ; satnt et
þýðingarlaust og rangt að vera að
véfengja það, úr því Jón minn vill
itafa það svo. Hattn segir líka, < g
ber hálærða menn fvrir því, að
hann sé ‘‘flakkara-ræfill", “æsittga-
maður” og “ómentaður ttndirróð-
urs dóni", “sá versti, sem nokk-
urntíma hafi verið til’.— Bágbor-
in lýsing um jafn göftigatt og “full-
sigldan” mann, — á baunvcrsktt.
Hér slær nú næsttim útí fvrir mér.
Svona drýsillega lýsingtt hefi ég
aldrei fyrri heyrt, um nokkurtt
þjóðskörung. Hvar skyldi þetta
ætla að enda ? Skyldi þetta ekki
gera einhvern “hlessa” ? — þjóð-
vinurinn er fyrirlitinn ; hans eigin
meðtaka hann ekki (samanber Dr.
Talmage, “að ekki eintt sinni land-
ar hans beri nokkra tiltrú til
hans). Mentitn Jóns er skoðttð
sem eitt markleysti-skrum ; sann-
leikanum snúið ttpp í “haugalygi”.
Friðar-engillinn er gerðttr að “æs-
ingam’anni”. Pislarvættið álitið
eintóm ímvndan, sprottin af lítil-
mensktt. Sá eini, reglulega leiðandi
maður, sem alt veit og beztan
vifja hefir, verðttr á endanum álit-
inn eitt stórt mannfélags n ú 11.
þegar ég las þessa áminstu
mynd og lýsingu í Heimskringlu,
og sá, að Jón minn kallaði sjálfan
sig “ærulausan", þá datt tnér í
hug setningin úr sögunni um
prestinn og drvkkjurútinn: “þetta
er úr honum sjálfum”. það hefir
engum lifandi manni dottið það í
hug, auk heldur, að það hafi verið
talað eða skrifað, að Jón væri
“ærulatts”, og það gengttr yfir
tninn skilning, að hann skuli vilja
brúka svoleiðis orð í sambandi við
sig, þar hann hlýtur að vita, eins
vel og allir aðrir, hvaða þýðingu
j það hefir í máli voru, að vera
j “ærulaus”. — Eg trúi þessu ekki,
J og hygg það bara rugl ; en hitt er
j satt, að Jón er í meiralagi skrít-
inn, og jafnvel óskiljanlega undar-
legur maðttr ; en það á ekkert
skylt við “æruleysi”.
! Svo talar Jón um “flakkara-ræf-
j il”, og ber hann Gísla frá Hrifu-
nesi fyrir því, að hafa “diktað”
því upp, og sett það síðan í sam-
band við sig. þetta getur vel ver-
ið. Mig rankar við að hafa séð
þetta einhversstaðar í ritgerð eftir
lterra Gísla, en Jón var ekki nefnd-
ttr þar, og því hafa víst fáir í-
mvndað sér, að þetta meinti Jón,
— en hann virðist hafa þckt mark-
ið sitt á því, og þar af leiðandi
tekið. það að sér sem aðra “móðg-
un”. En það var alveg rangt af
Jóni mínum að gera það, því það
fer ætíð illa fyrir þeim, sem það
I iðka, að taka að sér hitt og þetta,
segir, máske í ein-
— Ilinn 30. okt. varði/prófessor
Agúst Bjarnason doktorsritgerð
sina við háskólann í Khöfn. Rit-
gerðin er um hinn frakkneska
heimspeking Jean Marie Guyau.
Prófessor Finnttr Jónsson stjórn-
aði athöfninni. Fvrsti andmælandi
var prófessor Höffding ; hann
gerði ýmsar athugasemdir við ein-
stök atriði, en lauk annars lofs-
orði á bókina. Mintist hann á stú-
dentaár doktorsins, hvílíkur starfs-
maður hann ætið hefði verið, og
gat þess að lokum, að hann hefði
þá trú, að hann alt af mundi
varðveita ‘eldinn helga’ í þeirri
þýðingarmikltt embættisstarfsemi,
sem honum nti hefði verið á hend-
ttr falin. Auk prófessors Höffdings
töluðu prófessorarnir Bang og
Hilkens, og höfðu þeir fátt eitt
við ritið að athuga. Ritdómar
hafa birst um bókina í dönskum
blöðttm, og ljúka þeir allir lofs-
orði á ltana.
— Nýtt leikrit hefir Jóhann Sig-
ttrjónsson skáld gefið út á dönsku,
sem nefnist “Bjærge-Kvind og hans
Hustru” (Fjalla-Eyvindur og kona
hans). Hann hefir einitig reynt að
koma því út á íslenzku, en ekki
hetmast það, — enginn íslenzkur
bókaútgefandi þorað að leggja út
jtað stórræði. Dönsk blöð hafa
lokið mikltt lofsorði á leikritið og
lvefja Jóhann til skýjanna sem
skáld. Einn af beztu ritdómurum
Dana Dr. Pattl Levin, segir meðal
annars um jtessa bók Jóhanns í
einti af Hafnarblöðttmtm :
“Deikrit jtetta er fult af afli og
■fegttrð. Menn berjast hér fvrir
hamingjti sintti gegn öðrttm tnönn-
«m eða gegn sjálfs sín sál : þeir
flvja félagsskan annara til að forð-
nst mantfvonskttria, en i einverunni
kvnnast þeir ttvjttm ógntim og
nvrri vonsktt, o>r krittgttm örlög
bcirra gnæfir hin íslcn'ka náttúra,
fögur, sterk og ógttrle.g. Orðskiftin
ern stutt, en lífið logar í þeim, og
bvi lengra, sem grafið er niður,
’bví sterkari verður skáldskanttr-
inn því skýrari meiningin. það
eru eldsumbrot i þesstt leikriti, eld-
ttrinn logar í djúpinu”.
— Starfinn sem umsjónarmaður
áfengiskattpanna er veittur Tóni Á.
Egilsson bókhaldara í ölafsvik.
Umsækjendtir voru 16j
MYNDIN
meS dáiitlum skýringir"
Eftir E. H. J o h n s o n.
það er ekkert nýtt, þó maður
sjái fagrar myndir, eða lista mál-
verk, sem máluð hafa verið af
heimsins frægustu málurum. Allir
kannast við það. En það má kalla
það ný.tt, og jafnvel bezta ‘treat’,
aö sjá eins náttúrlega, rétta og
sanna mynd og lýsingu, dregna
ttpp, næstum rétt af handahófi,
eins og mynd þá og lýsingtt, sem
lterra Jón þorgeirsson ltefir dregið
ttpp af sjálfttm sér í ITeitnskringlu
16. nóv. 1911, — sem hann nefnir í
sinni alvarlegtt fyndni og spaugi :
“Gísli og Einar”. lÉg álít, að Jóni setn einhver
mínum hafi tekist það meistara- ’ tómu spattgi. Mittnir þessi aðtekn-
lega ; já, svo meistaralega, að; ég ing Jótts mig á sögu, sem ég
hefði fyrir svarið, að Jón væri svo heyrði endttr fyrir löngtt, um
listfengur að geta það, — um vilj- tnann, sem stóð í jteirri meiningti,
ann efast enginn. — Skoðum nú j að þegar talað væri um dauða og
til. . I grafna hunda, að þá væri æfinlega
Myndin, sem Jón minn dregur ! v'ð sig, og af þessu vnrð hann
ttpp, og hlýðir alveg upp á hann ■ ehki skekinm En ég vona nu samt,
sjálfan, er af einum næstum óvið- ia® lJa^ ^ar* e'nR fyr'r Jóni
jafnanlegan þjóðarvin, sem bless- | mínum. það er orðið svo algengt,
nð forsjónin skaut inn í veröldina j;li^ fl&kkarar séu^ nefndir, og meira
fyrir mörgttm árttm síðan, fáfróð-
ttm og lítilsigldum náungum til
gagns og gleði. > Hún á að sýna há-
mentaðan mann, sem eitt með
fleiru kann mörg tungumál, og hef-
ir ferðast viða ; mann, sem elskar
sannleikann af öllu hjarta, og er
eiginlega sá eini, sem nokkurt vit,
þrek og vilja hefir til að viðhalda
heiðri og sóma þjóðar sinnar. —
Myndin sýnir líka friðarengil, sem
öllum vill gera gott, nema þeim,
sem honum er eitthvað í nöpinni
við ; — en þeir eru nú sjálfsagt
að segja að sjá þá, að oss ætti að
liggja það í léttu rúmi.
Síðast, og svo sem til að stað-
festa og kóróna sína eigin lýsingu
á sjálfum sér að hann sé “æru-
laus” og að herra Gísli hafi kallað
sig “flakkara-ræfil” í fttllri mein-
ingu, — kemttr Jón minn með það,
að hinn háæruverðugi öldungur og
andans mikflmenni, Dr. Talmage,
hafi dirfst að kalla sig “ómentað-
an æsingamann” og “undirróðurs-
dóna”. Hvað vilja menn halda um
þetta ? Einn af vorum hálærðustu
og mest metnu mönnum lýsir vor-
ttm eina þjóðvini, mentamanni og
siglingagarpi svona. það kemur
auðvitað illa heim við myndina,
en hver dyrfist að véfengja há-
Iærða menn, þegar þeir gefa vís-
indalegt álit sitt um menn og mál-
efni ? Ekki við, Gísli og Einar.
í 20 ár hefi ég þekt Jón minn,
og á J>eim tíma séð og heyrt
tnargt um hann, sem hér verður
ekki skráð. Eg veit hann á dálítið
af bóktttn og les víst eitthvað með
köflttm, en að hvaða gagni og
haldi það hefir komið honum, eða
muni koma, munu doktorar einir
færastir tun aö útskýra. Mér hefir
stundum — af fáfræði auðvitað — 1
fundist, að bækur Jóns míns og i
lestitr hafi ekki gert honum meira |
gavn í menttinarlegu tilliti, en
gagitið sem sá hlaut, sem át bibl-
íuna forðttm sér til sáluhjálpar. — J
Tón tniitn er þessi sami Jón alla
tið, og verðttr þaö að öllum lík-
t-Jtt á tneðan liattn lifir, þrátt fyrir
allar bækur og lestur.
Nú hefi ég talað um mynd og
lýsingu Jóns míns, alt sem ég álít
nauðsynlegt að þesstt sinni, og far-
ið um það eins mjúktttn höndum
o<r kostur ’ var á, undir kringum-
stæðunutn. það hlaut ég að gera ;
fvrst og fremst almennings velsæm
is vegna, og svo hitt, að Jón
minn er hálfgerður vesalingur
bæöi andlega og líkantlega,— nokk-
ttrskonar olbogabarn jtessarar ver-
aldar ; og ég hy.gg, að það sé hon-
ufn meðfæddur eiginlegleiki, en
hreint engin sjálfskaparvíti. Jón
er eins og hann er — af þvi að hon-
tttn er alveg ómögulegt að vera
öðruyísi, og fyrir þennan með-
fædda vandræða “karakter”, sem
hann hefir, hafa bæði ég og aðrir,
setn honttm hafa kynst, orðið að
sjá í gegnum fingttr við liann og
höndla liann eins og ltann er, en
ekki eins og hann jtykist vera. Að
leiða Jón alveg hjá sér og taka
ekkert mark á þvi, sem hann
blaðrar, er i ratin og veru heppi-
legasta meðhöndlunin með Jón
minn. þeirri reglu hefi ég vanalega
fylgt og býst við að halda því á-
frarn í fíamtiðinni. Meistari Jón
scgir, að asnanum ltæfi svipan, en
hestinum beislið, og hann hefði
sjálfsagt bætt Jóni aftaní, ef hann
hefði þekt hann, og sagt, að hon-
ttm hæfði bezt fyrirlitning ; en ég
læt dttga, að leiöa liann hjá mér,
fvrir jtað mesta, nú eins og að
ttndanförntt.
Seinast, og að endingu vil ég
geta þess, að öll þau ár, sem ég
liefi dvalið í Utah, og ferðast um
fram og aftur óteljandi sinnum, að
ég hefi engan lifandi mann, hvorki
ttngan eða gamlan, lærðan eða
leikinn, lieyrt segja það, “að Is-
lettdingar sem þjóð værtt ósiðaðir
barbaríanar”, og hefir þó oft ver-
ið minst á íslattd og íslendinga
við mig. Eg ltygg því, að þetta
séu höfttðórar og rugl hjá Jóni
mtnttm. Enginn hefir talað svona
um íslendinga sem þjóð. En þó
einhver, til dæmis Dr. Talmage,
hafi sagt Jóni, að hann væri “ó-
siöaður barbariani” eða jafnvel
“dóni”, þá væri það alt ,anitað
mál, því Jón er hvorki ísland, né
heldur hin íslenzka þjóð, frekar en
Símon Dalaskáld “var ekki smá-
munir” um árið.
Sama er að segja með “bænar-
skrána”, sem Jón getur um og
segist hafa sent mér. Hún hefir
víst aldrei vcrið til annarsstaðar
í búki Jóns. Svoleiðis skjal hefi ég
íthlrei séð, og enginn hér, mér vit-
anlega. Svoleiðis “bænarskrá” hef-
ir ekki fæðst ennþá, frekar en
“spekingurinn”, sem átti að fæð-
ast ltérna ttm árið, og ekki heldur
nein nauðsyn til þess, aö hún væri
til. En setjum nú svo, að Jón
ltefði búið hana til, og sent oss
haita til undirskrifta, en vér hefð-
ttm neitað jtví, eins og Jón segir ;
mttndi það ekki hafa sýnt hygg-
indi og ráðdeild frá vorri hendi,
að sýsla ekkert með þessleiðis
mál ? því ltvað mttndi það hafa
haft ttppá sig, fyrir ofurlitla hand-
fvlfi af “ósiðuðttm barbaríana” I
sonttm, að lttigsa sér að fara kné- ]
setja mentamálastjórn ríkisins og |
ætla sér að ráða, ltvað kent væri |
á alþýðuskólunum ? — Allir sjá,
að þetta er eintómt rttgl hjá Jóni
mínurn, eins og^ margt fleira, sem
hann fer með. “Bænarskráin” mun
vera Jóns eigin einkadóttir, líklega
fulltíða nú, og vil ég votta, að
hann komi henni “út”, áður en
hún kemst á hinn svokallaða ör-
væntingar-aldur.
Enda ég svo þessar fáu athuga-
semdir með þeirri einlægu ósk og
von, að Jón minn reyni að yfir-
vega þetta mál frá skynsamlegu
sjónarmiði. En ákjósanlegast væri,
að hann hætti alveg við, að vera
að reyna að trana sér fram sem
leiðandi manni, þjóðhetju eða
mentamálagarpi. Ekkert af þessu
tilheyrir honum, frekar en mér.
það er ekki hans meðfæri ; hann
er því ekki vaxinn, hefir aldrei ter-
i iö, og verður a 1 d r e i.
JÓN JÓNSSON, járnsmiður, at
790 Notre Dame Ave. (horni Tor
onto St.) gerir viö alls konat
katla, könnur, potta og pönnur
fynr konur, og brýnir hnífa og
skerpir sagir fyrir karlmenn. —
Alt vel af hendi leyst fyrir litls
borgun.
Hannyrðir.
Undirrituð veitir tilsögn í alls
kyns hanmyrðum gegn sanngjarnrt
borgun. Starfsstofa : Room 312
Kennedy Bldg., Portage Av., gegnt
Eatoa búðinnl Phone: Main 7723.
GERÐA HALDORSON.
PRENTUN
VÉR NJÓTUM, sem stendur, viðekipta margra
Winnipeg starfs- og “Business”-maiina.—
En þó erum vcr enþá ekki ánægðir. —
Vcr viljum fá alþýðumenn aem einatt notast við illa
prentun að reyna vora tegund. — Vér ábyrgjumst
að gera yður ánægða. — Sfmið yðar næstu prent.
pöntun til —
PHONE GAEHY 334
THE ANDERSON CO.
PROMP1' PRINTERS
555 Sargent Ave. Winnipeg, Man.
TJEKIFERANNA LAND.
Hér skulu taldir að eins fáir þeirra miklu yfir-
burða, sem Manitoba fylki býður, og sýnt, hvers-
vegna allir þeir, sem óska að bæta lífskjör sln, ættu
að taka sér bólfestu innan takmarka þessa fylkis.
TIL BÓNDANS.
Frjósemi jarðvegsins og loftslagið hafa gert Mani-
toba heimsfræga, sem gróðrarstöð No. 1 hard hveitis.
Manitoba býður bændasonum ókeypis búnaðar-
mentun á búnaðarskóia, sem jafngildir þeim beztu
sinnar tegundar á ameríkanska meginlandinu.
TIL IÐNAÐAR- OG VERKAMANNA.
Blómgandi framleiðslustofnanir í vorum óðfluga
stækkandi borgum, sækjast eftir allskyns handverks-
mönnum, og borga þeim hæztu gildandi vinnulaun.
Algengir verkamenn getajog fengið næga atvinnu með
beztu lattnum. Hér eru yfirgnæfandi atvinnutæki-
færi fyrir alla.
TIL FJÁRHYGGJENDA.
Manitoba býður gnægð raiafis til framleiðslu og
allskvns iðnaðar og verkstæða, með lágu verði ; —
Frjósamt land ; — margvíslegar og ótæmandi auðs-
uppsprettur frá náttúrunnar hendi ; — Ágæt sam-
göngu og flutningatæki ; — Ungir og óðfluga vaxandi
bæir og borgir. — Alt þetta býður vitsmunum, auð-
æfum og framtakssemi óviðjafnanleg tækifœri og
starfsarð um fram fylstu vonir. Vér bjóðum öllum
að koma og öðlast hluttöku í velsæld vorri og þrosk-
un. — Til frekari upplýsinga, skrifið :
JOS. HARTNEY, 77 York Street, Toronto, Ont.
JOS. BURKE, 178 Logan Aveaue, Winnipeg, Man.
A. A. C, LaRIVIERE, 22 Alliance Bldg., Montreal,
J. F. TENNANT, Gretna, Manitoba,
J. J. tíOLDEN,
Deputy Miiiister of A^riculture and Immiíi'ration.’.Winn’peK
STRAX
í dapr er bezt að gerast kaupandi
að Heimskringlu. Þcð er ekki
seinna vœnna.
Tli« Wiimipeg Safe Works,
LIMITED
50 Princess St., Winnipeg
VERZLA MEÐ
Nýja og brúkaða öiyggis skápa [safes],
Ný og brúkuð “Cash Registers”
Verðið lágt, Vægir söluskilmálar,
L
L
VÉR BJÓÐUM YÐUR AÐ SKOÐA VÖRURNAR.