Heimskringla - 11.01.1912, Blaðsíða 4

4. BLS. WINNIPEG, 11.; JANÍTAB. 1012
HEIUSEaiKGliA
Sherwin - Williams
PAINT
fyrir alskonar háBmAlningu.
PrýEingar-tfmi nálgast nú.
Dálítið af Sherwin-Williams
húsm&li getur prýtt húsið yð.
ar utan og innan. — B r ú k i ð
ekker annað mál en petta. —
S.-W. húsmálið málar mest,
endist lengur, og er áfcrðar-
fegurra en nokkurt annað hús
mál sem bflið er til. — Komið
inn og skoðið litarspjaldið.—
CAMERON & CARSCADDEN
QUALITV HARDWARE
Wynyard, - Sask.
MARKET HOTEL
146 Princess St.
á móti markaCQnm
P. O’CONNELL, elgandl, WINNIPEQ
Beztu vínföng vindlar og aöhlynning
góð. lslenzkur veitingamaöur P. S.
Anderson, leiöbe'nir Islendingum.
JIMMY’S HOTEL
BEZTU VÍN OG VINDLAK.
VfNVEITARI t.h.fkasek,
ÍSLENDINGUK. : : : : :
James Thorpe, Elgandl
Woodbine iHotel
466 MAIN ST.
Stwrsca Billiard Hall ( NorOveötnrlandinn
Tlu Pool-borft.—Alskonar vfnog vindlar
Qiatln^ og fæOl: $1.00 á dag og þar yflr
L«nnon A llebto.
Kigendur.
MARTYN F. SMITH,
TANNLÆKNIR.
Pairbalrn Blk. Cor Maln 4 Selklrk
Sérfræðingur I Gullfyliingu
og öllum aðgerðum og tilbflu
aði Tanna. Tennur dregnar
án sársauka. Engin veiki á
eftir eða gómbólga. —
Stofan opin kl. 7 til í> á kveldin
Otfice Heimilis
Phone Main 6914. Phone Main 8482
A. S. TORBERT ’ S
RAKARASTOPA
Kr 1 Jimmy’s Hótel. Kesta verk, Agæt
verkfæri; Rakstur lSc en Hársknrður
25c. — óskar viöskifta íslendinga. —
A. S. HAHIIAIi
Selur llkkistur og annast um útfarir.
Allur útbáuaöur sA bezti. Eufremur
selur haun aliskouar miunisvaröa og
legsteina.
121 NenaSt. Phone Garry 2152
Winnipeg Andatrúar Kirkjan
horni Lipton og Sargent.
Snnnudagasamkomnr, kl. 7 aö kveldi.
Audartrúarspeki þé átskírö. Allir velkom-
nir.
Fimtudagasamkomur kl 8 aö kveldi,
huldar gátur ráönar. Kl. 7,90 segui-lækn-
ingar.
Fréttabréf.
bertdale, sask.
(Foam Lake byg5).
24. des. 1911.
Héðan er tíðindaiátt, eins og
þegar ég reit síðast. þó má geta
þess, að undir eins og Hkr. hafði
það eftir mér í haust, að ótíðin
hér vseri af lökustu tegund, brá til
góöviðra og frostlinja, sem héld-
ust það sem eftir var af nóvember
ojr þangað til í gærkveldi að snjóa
tók, og hefir kingt niður fönn all-
mikilli, með vægu frosti, og er
syrjulegt útlit. Ég get þessa nú til
þess, ef ske kynni að breyttist aft-
ur til bata, þegar Kringla kemur
út næst. það sýnist eins og hún
sé lesin af fleirum en þeim, sem
borga hana! I
þresking hefir gengið hér illa og
stendur enn víða yfir. Kornið lé-
legt og verð lítið og járnbrautar-
vagnar ekki fáanlegir til burt-
flutninga. Mega menn því sitja
með hveiti (sérstaklega) sitt sér
til stórbaga, því saggi mikill er í
því, sem þreskt er svona upp úr
snjónum. Er hætt við, að mörg-
um hinum efnaminni verði erfitt,
að mæta nauðsynlegum útgjöld-
um sínum í þetta sinn.
Mylnu og kornhlöðu átti að
setja upp hér í Foam Lake bæ í
haust, og voru áskrifarloforð tek-
in meðal manna til styrktar fyrir-
tækinu (bonus). Yar útvegur allur
(efni og vélar) fluttur á sinn stað,
en engar byggingar kláraðar, og
finst okkur þessum gömlu vinnu-
dýrum sleitilega að verið af hálfu
eigenda, þar sem tíðin hefir verið
svo góð.
Næsta viðvikudagskveld heldur
próf. Sv. Sveinbjörnsson “Con-
eert’’ í Foam Lake bænum, og
huvsa menn gott til góðrar skemt-
unar það kveld, og eiga hvata-
mennirnir þökk skilið fyrir að hafa
beitt áhrifum sínum til þeirrar
framkvæmdar. Mún Jón kaupmað-
ur Veum bezt hafa dugað til
“skrafs og ráðagerða” í því máli,
enda mun hann jafnast byrja á því
einu, sem hann gerir sitt til að
verði að framkvæmd.
Illa líkar mér að lesa í Hkr. ná-
grannakritinn frá Spanish Fork.
Er það mál, sem enga lesendur
Hkr. varðar neitt, nema þessa
þrimenninga. Mér geðjast aldrei
að, þegar afl er látið ráða úrslit-
um að mestu, en ekki gætt sann-
girni. það, sem Mr. J. Tli. segist
liafa unnið til viðurkénningar fyrir
landa sína, sé ég ekki að só hrakið
og v æ r i hann sá fáráðlingur,
sem mótstöðumenn hans kveða á,
•væri þeirra hlutur eigi beztur, að
skeyta' skapi á honum. Mér kemur
svo fyrir, að Mr. J. Th. sé skyn-
tiFur í betra lagi, o<»- ritað hefir
hann margt nýtilegt i blaðið. —
Skyldi úlfúð þessi stafa af því, að
hann sé háður öðrum trúflokkum
en hinir er það því ver farið. Sjálf-
sagt sjá hinir ‘‘piltarnir” yfirsjón
sina, þegar þeir taka sér tóm til
að íhuga alt vel. Við eigum svo
annríkt hér í henni Ameríku, að
við erum næsta gjarnir á að “ausa
okkut út” meðan bióðið er sjóð-
andi, — höfum ekki tíma til að
kæla okkur.
IUa líkar mér líka oft, þegar
ýmsir eru að skrifa fréttapistla tU
Lögb. og Hkr. og geta það ekki,
netna að setja einhverja óþverr^.
slettu í ritstjóra blaðsins þess, er
þeir ekki láta sér geðjast að. Ég
hv?g, að hvorugum ritstjóranum
sé þága í neinu slíku, og að vel-
vild og hyUi sú, sem höf. ætla að
innvinna sér hjá sínum manni, sé
ímvnduð gæði aðeins. þeir, sem er
eitthvað í nöpinni við ritstjórana,
ættu að vera þær hetjur, að fara
framan að þeim og leika þá grátt
eins ojr ærlegir menn.
Vel geðjast mér á hinn bóginn,
að lesa ritgerðir líkar þeirri, er
síðasta blað Hkr. (21. des.) flytur
og nefnist “Hvítur sauður, svaxt-
ur sauður”. Greinin er ekki ein-
ungis prýðisvel rituð yfirleitt, —
heldur ber hún vott um drenglynt
hugarfar. Ég er jafnréttismaður í
hvívetna, að öðru leyti en því, að
ég vil ætíð láta verri manninn
vera a n n a n í röðinni,— á eftir
þeim karakter-betri : Ég myndi,
væri ég ritstjóri (sem vel getur
oröið í hinu lífinu! ) hvetja sem
mest góða drengi að rita i blaðið
mitt, en taka rítgerðir, sem halda
fram þrællyndisskoðunum, aðeins
þegar ég hefði ekkert þolanlega
siðprýðislegt til að fylla blaðið
með. Ilið eina, er é g finn að á-
minstri grein, er það, að höf. not-
ar gerfinafn, en vona að hann
skrifi margt eins vel og þetta rit-
verk sitt í framtíðinni og segi þá
rétt til nafns síns. Ekki af því, að
nafnið í sjálfti sér hafi áhrif (eða
eigi að hafa) á málefnið, heldur af
því, að það er ætíð rétt, sem rétt
er, og ósatt mál verður aldrei
sannleikur.
Jón Einarsson^
Fjclhœfur hugvitsmaður
ísólfur Pálsson frá
ötokkseyri, sem fundið hefir upp
netakúlurnar úr steinsteypu, sem
sýndar voru hér á iðnaðarsýning-
unni í sumar, og hvarvetna fá lof,
þar sem þær liafa verið reyndar,
dvelur nú í Kaupmannahöfn vetr-
arlangt.
Ilann hefir íundið upp margt
lleira en netakúlurnar. Meðal ann-
ars er ritvél, sem ritar hljóð-
ið í fleirrödduðum lögum, eftir
því sem þau eru leikin á orgel eða
píanó, svo nákvæmlega og rétt,
að ekki ínunar minsta nótnagildi í
taktinum, og lagið má afrita í öll-
um tóntegundum í senn, og þá
auðvitað í hvaða tóntegund, sem
maður helzt kýs. Ennfremur liefir
hann fundið upp tónkvísl
(Stemmegaffel), sem hafa má í
pennaskaftinu sínu, taktstokknum,
éða hverju slíku áhaldi, sem er, og
verður enginn þess var, að hún sé
notuö, nema sá, er á lienni heldur.
Auk þess má geta um s k u t u 1,
merkilegan og nothæfan, sem Is-
ólfur liefir fundið upp. Honum er
skotið af byssu jafnframt skotinu,
og hæfir hann það, sem skotið er
á — t. d. eli, hnýsur o. fl. — jafn-
fljótt og skotið sjálft, svo veiði-
maðurinn getur dregið dýrið að
sér samstundis á taug, sem áföst
er viö skutulinn. þessi skutull er
afar-nauðsynlegur við veiðar á sjó
eða í vötnum, því dýrið getur
ekki sokkið, sem það gerir oft ella.
Margt fleira mætti nefna, sem
ísólfur hefir fundið upp, og likur
eru til að komi að miklu gagni.
En fátækt hefir hamlað honum
írá því, að koma hugviti sínu í
framkivæmd, og er það illa farið.
Hann leitaði til alþingis 1909 um
lítilsháttar utanfararstyrk, en fékk
ekki áheyrn. Nú í sumar veitti
stjórnarráðið honum 300 kr. af
sjóði einum, er það hefir undir
liöndum, og einn vinur hans hér
bætti við þann farareyri, svo að
hann gat komist utan og verður
þar í vetur.
Nú vinnur hann meðal annars
daglega á einni hljóöfæra verk-
smiðju Norðurlanda (hjá konungl.
hirðsölum Hornung & Möller í
Khöfn), einkum að því, að stilla
Fortepiano og önnur hljóðfæri.
Ilygst hann svo með vorinu að
setjast hér að í bænum og taka
að sér að stilla hljóðfæri og gera
við þau. í þessum efnum hefir
hann þegar mikla reynslu, og fjöl-
tnaro-ir, hæði hér og annarstaðar
á Suðurlandi, vita, að Isólfur hef-
ir gert svo vel við gömul hljóð-
færi, að þau hafa orðið sem ný. —
það er því vel farið, að vér fáum
ny íslenzkan mann hingað
til þessara hluta, og er vonandi,
að Reykvíkingar noti sér það og
hjálpi honum þannig til að koma
hugsjónum sínum í framkvæmd.
IsóUur er óefað einn allra fremst
ur og fjölhæfastur islenzkur hug-
vitsmaður, sem nú er uppi, og
hefði hann fæðst og alist upp með
öðrum þjóðum, t. d. Ameríku-
mönnum, mundi hann vera oröinn
nafnkunnur maður fyrir löngu.
En íátækt og erfiðar kringumstæð-
ur hafa orðið þess valdandi, að
hann hefir ekki neitt verulega get-
að notfært sér uppgötvunar hæfi-
leika sína.
Steinsteyptu netakúiurnar, sem
uppfundningamaðurinn hefir nú
fengið einkarétt á á Islandi, Dan-
mörku og í Noregi, býr nú til hr.
Böðvar Jónsson pípugerðarmaður
hér í Reykjavík, og annast hann
einn um sölu á þeim. Allir for-
menn, sem þær hafa reynt, og
þeim er stöðugt að fjölga, telja
þær afar-þýðingarmikla framför
fyrir fiskiveiðarnar, og segjast ekki
muni láta aðra steina framvegis í
net sín, en steinsteyptu kúlurnar.
það sé miklu fljótlegra að leggja
netin, þau flækist síður, séu fiski-
sælli, rifni síður og berist iniklu
síður fyrir straumi o. s. frv. Eng-
inn vafi, að netakúlurnar ryðja
sér hvarvetna til rúms, þar sem
net eru brúkuð.
ísólfur er einni<r. tónskáld. Ilann
hefir samið fjölda af lögum, sem
innan skamtns munú koma út í
heihi. Og af þeim lögum, sem
birst hafa eftir hann, má marka
þnð, að hann er vinsælt tónskáld.
Lögin hans eru hljómfögur, til-
gerðarlaus og við alþýðu hæfi, og
ná alþýðuhylli flestum íslenzkum
lögum fremur.
Islandi er gagn og sómi að eiga
jafn fjölhæfan mann sem ísólf. —
Betur að það ætti tnarga slíka.
Kunnugur.
(þjóðólfur).
Það er alveg víst
að það borgar sig að
auglýsa 1 ileimskringlu
♦---------------------------
JÖN JÖNSSON, járnsrniður, að
790 Notre Dame Ave. (horni Tor-
onto St.) gerir við alls konar
katla, könnur, potta og pönnur
fyrir konur, og brýnir hníía og
skerpir sagir fyrir karlmenn. —
Alt vel af hendi leyst fyrir Iitla
borgnn.
MANITOBA
TÉKIFERANNA LAN’D.
Hér skulu taldir að eins fáir þelrra miklu yfir-
burða, sem Manitoba fylki býður, og sýnt, hvers-
vegna allir þeir, sem óska að bæta lífskjör sín, ættu
að taka sér bólfestu innan takmarka þessa fylkis.
TIL BÖNDANS.
Frjósemi jarðvegsins og loftslagið hafa gert Mani-
toba heimsfræga, sem gróörarstöð No. 1 hard hveitis.
Manitoba býður bæudasonum ókeypis bónaðar-
menttin á búnaðarskóla, sem jaíngildir þeim beztu
sinnar tegundar á ameríkanska meginlandinu.
TIL IDNAÐAK- OG VERKAMANNA.
Blómgandi framleiðslustofnanir í vorum óðfluga
stækkandi borgum, sækjast efiir allskyns handverks-
mönnum, og borga. þeim hæztu gildaudi vinnulaun.
Algiengir verkamenn geta^ og fengið næga atvinnu með
beztu launum. Hér eru yfirgniæíaiiidi atvinnutæki-
færi fyrir alla.
TIL FjARHYGGTENDA.
Manitoba býður gniægð rafafls til fratnleiðslu og
allskyns iðnaðar og verkstæða, með lágu verði ; —
Frjósamt land ; — margvíslegar og ótæmandi auðs-
uppsprettur frá náttúruanar hendi ; — Agæt sam-
göngu og flutningatæki ; — Ungir og óðfluga vaxandi
bæir og borgir. — Alt þetta býður vitstnunum, auð-
æfum og framtakssemi óviðjafnanleg tækifœri og
starfsaitð um fram fylstu vonir. Vér bjóðum öllum
að koma og öðlast hluttöku í velsæld vorri og þrosk-
un. — Til frekari upplýsinga, skrifið :
JOS. HARTNEY, 77 York Street, Toronto, Ont.
JOS. BURKE, 178 Logan Avenne, Winnipeg, Man.
A. A. C. LaRIVIERE, 22 Alliiance Bldg., Montreal,
J. F. TENNANT, Gretna, Manitoba.
.1. .1. IIOLDEX,
Beputy Miuister of Agriculture and Irainigration, Winnþeg
VITUli MAÐUR er vvirktir með at) drekktt eingöngu
hreitit <»1. þér aetið jaf'nu reitt yður á.
ílrewiy s Reilwoiid Lager
það er léttur, íreyðandi bjór, gerður eingöngu
úr Malt og Hops. Biðjiö ætið um hann.
E.LDrewry, Maiiufactiircr, Wiiinipcg
THE
GOLDEN RULE STORE
hefir lög-verð á vörum stnum sem mun tryggja
lienni margtt nýja vini og draga þá eldri nœr
henni. Veitið oss tækifæri til þess að gera yður
að varanlegum viðskiftavin. Vér viljum f& verzlun
yðar. En vér væntum þess ekki ef þér getið sætt
betri kjörum annarstaðar.
ÞAÐ BOKGAR SIG AÐ VERZLA VIÐ
THE GOLDEN RULE STORE
,J. GOLDSTINE
CAVALIER, - NORTH DAKOTA
S y 1 v í a 103
‘Nú varstu nokkuð hætt komin, Og þú hefir líka
orðið hrædd, það er þér mátulegt, unga vina mín’.
‘Ég var ekkert hrædd’, sagði hún og roðnaði.
‘Jæ-ja, það getur verið’, sagði hann og fylti pípu
sína.
‘Hafi nokkur veriö hræddur, þá hefir það verið
þú’, sagði hún í hæðnisróm. ‘Ég er ekki búin til
úr sykri, svo ég eigi á hættu að bráöna, eins og
dóttir prestsins’.
Neville hló aftur.
‘Ér hún búin til úr sykri ? Já, hún er nógu sæt
til þess’, sagði hann kæruleysislega.
Svo gengu þau upp hæðina og niður hins vegar.
Við og við skoðaði hann í holur og grj-fjur.
‘Hér er gull í jörðu’, sagði hann. ‘Veiztu hvað,
Sylvía, ég fer hingað á morgun með áhöld mín og
leita hér. É£ £er snemma og kejn ekki aftur fyr en
dimt er orðið, svo hinir gullnemarnir fái ekki strax
að vita um þetta. þeir komast að því eftir 3—4
daga, býst ég við, en á þeim tíma get ég verið bú-
inn að safna nokkru’.
‘En hvað þú ert ákafur’, sagði hún um leið og
þau settust niður að borða.
‘Er ég það? Já, það er þín vegna’, sagði hann
blátt áfram.
Hlenni vöknaði um augu.
‘Fyrirgefðu mér, Jack’, sagði hún, ‘en —’
‘Nú’, sagði hann, og skar sneið af brauðinu.
“Ég er ekki svo mjög áfram um að vfirgefa Lorn
Hope — og — Meth’.
Hann hló.
H!ann sagði ekki meira en hélt áfram að borða.
Orð hans höfðu þó eyðilagt matarlyst hennar, svo
hún stóð upp og gekk að litlum læk, sem rann ofan
brekkuna. Hún kom þó bráðlega til baka og stað-
næmdist við hlið hans, þar sem hann lá endUangur
104 Sögusafn Heimskringlu
á bakinu og reykti pípu sina, dreymandi gullnema
drauma.
‘Jack’, sagði hún.
‘Nú, hvað viltu?’
‘Sjáðu þetta’, sagði hún, og rétti honum lófa
sinn, sem var fullur af gullryki og gulum steinum.
Hann þaut undir eins á fætur.
‘Hvar fanstu þetta?’ spurði hann undrandi.
‘Við lækjarbakkann þarna’.
Hann hljóp þangað og lagðist á hnén.
‘Hérna?’ Hann benti henni að koma. ‘Sylyía,
tilgáta mín var rétt, hér er nóg af gulli. Við verð-
um rík. þú skalt fá að fara til Englands. þú
skalt verða rík og verða heldri stúlka, eins og þú
ættir að vera og crt. Lánaðu mér vasaklútinn
þin-n’.
Hún varð þess vís, að hann hugsaði eingöngu
um hana, en ekkert um sjálfan sig.
Hann safnaði saman talsverðu af gullsaudi, not-
aði vasaklútinn fvrir siu og lét svo gtillið í lérepts-
pokann sinn.
‘Nú verðum við að fara’, sagði hann, ‘aðrir
mega ekki sjá okkur hér. Komdu nú. Ég verð
að fara hingað snemma á morgun. Geti ég numið
gull hér í 3 daga, áður en aðrir vita um það, þá er-
um við hólpin'.
Hann var alveg tryltur af hinum gífurlegustu
vonum, sem kviknuðu í huga hans, en hún stóð þar
köld og róleg. ~
‘Við skulum þá fara’ji sagði hún að lokum og
var dálítið skjálfrödduð.
Hann leit til hennar undrandi.
'Ilvað er nú að?’
‘Ekkert — en þú mátt ekki hlæja, Jack. Mér
geðjast ekki að þessu plássi. það er svo einmana-
le^t. og
S y 1 v í a 105
H(ún sneri sér undan.
‘Hvers annars má vænta af kvenmanni’, sagði
hann um leið og hann batt pokann við við belti sitt.
‘Hlvað verður fundið að þessu plássi ? það er reglu-
legt sæluland’.
‘Nei, það er Ijótt — verulega ljótt’, sagði hún
hvatskieytlega, en bætti við rólegri : Komdu nú,
Jack. Við komum seint heim’.
Á leiðinni heim talaði ho^in mjög áhyggjufullur
um þessi auðæfi hin miklu, sem þau hefðu fundið.
‘Nei, ekki við, heldur þú. þú átt þessi auðæfi,
Sylvía. (Mundu eftir því,_ þegar þú kemur til Eng-
lands. Ef það væri ekki sunnudagur’ — og liann
leit til baka hryggur í huga.
‘Sunnudagur’, endurtók hún. ‘þú sagðir mér,
að það væri lélegt Ián, að finna nokkuð á sunnudög-
um — ég man það. — Nei, þessum fund fvlgir cngin
gæfa’.
Hann hló.
‘ó, það er aðeins slæmt, að vinna á sunnudög-
um, en að taka upp handfylli sína af gulldufti, það
er engin vinna’, sagði hann.
Sylvía sagði ekki meira, þangað til þau komu
að ánni, þá bað hún hann að bera sig.
‘Láttu nú ekki hárið á þér byrgja fvrir augun á
mér, Sylvía’, sagði hann hlæjandi. ‘það er svo
þykt og óvanalega fagurt’.
Gleðiblæ brá á svip hennar, þegar hún hevrði
hrós hans
‘Já, það er eins og hestfax’, sagði hún.
‘Já, að því er fjöldann snertir, cn það er miklu
mýkra. Nú erum við komin yfit ána. Réttu mér
hendina og haltu fast’.
þau gcngu hröðum fetum heim á leið.
þegar þau sáu kofann, nam hún staðar og tók
í handlegg hans.
106 Sögusafn Héitnskringlu
‘það eru einhverjir þarna, Jack’, sagði hún.
ósjálfrátt þreifaði hann eftir skambyssu sinni, en
þegar þau komu nær, sá hann að það var presturinn
og dóttir hans.
‘ó, það er aðeins Mary Brown og faðir hennar’,
sagði hann.
‘Mary ? þú virðist vera henni býsna kunnugur’,
sagði hún styttingslega.
‘það er mjög auðvelt að muna það nafn’, sagði
hgnn kæruleysislega.
Gestirnir stóðu nú upp og gengu á móti þeim.
‘Við erum á skemtigöngu, herra — herra?’ sagði
hann í spyrjandi róm.
‘Hérna er ég kallaður ‘Græningi', sagði Neville.
Hann hafði dulið nafn sitt of lengi til þess að
fara nú að opinbera það fyrir alveg ókunnugum
maiini.
‘— Hr. Grænn’, sagði presturinn sakleysislega,
‘við gengum fram hjá húsi yöar og staðnæmdumst
hér til aö dást að útsýninu. þér hafi valið yður
fallegt vinnusvæði, — og dóttir mín áleit það kurteis-
isskyldu að biða kotnu yðar og kynnast yöur’.
Hann benti á dóttur sína, sctn roðnaði, þcgar
Neville tók o£an og hneigði sig.
‘Viljið þið koma inn?’ sagði Neville.
‘Ég þakka, en það fer vel um okkur hérna’, sagði
presturinn. ‘Og þetta er —’
‘Sj'stir mín’, sagði Neville.
Séra Brown tók í hendi hcnnar, en enga tiiraun
gerði Sylvía til að heilsa dóttur hans, — leit að
eins hornauga til hennar undan dökku augnabrúnun-
um sínum.
Un<»frú Brown var ekki fríð, en fallega klædd, og
sárnaði Sylvíu sainanburðurinn á fallegu fötunum
hennar og görmunum sínum.