Heimskringla - 18.01.1912, Blaðsíða 3

HSIMSE&IN OIiA
WINNIPEG, 18. JAN. 1912.
3. BlyS.
Fréttabréf.
SPANISH FORK, UTAIT.
5. janúar 1912
Herra ritstjóri. Gköilegt og hag-
sælt nýtt ár!i
Eg er nú aö hugsa utn að pára
þér fáeinar línur, þó hálf lítið sé
um fréttir, því nú á dögum er alt
fremur viöburöalttiö. Tíöarfariö
má heita bærilegt, aö undanteknu
því, aö veturinn, þaö sem liöiö er
af honum, hefir veriö talsvert
frostaharöur, — rneiri stöðug
frost, en menn eiga hér að venjast,
og þola margir það illa. En þaö
er aftur gott uppá heilsufariö, og
fyrir þá, sem verzla með ís, en
þungt fyrir lækna og þá, sem
þurfa að kaupa mikiö af eldivið.
En nú vona menn aö bráðum fari
aö svía til, ef eftir vanda lætur.
Pólitísk málefni heyrast nú
varla nefnd á nafn, síðan síÖustu
kosningar fóru fram í haust. Um-
skifti með embætti voru gerð nxi
utn nýárið, og bar þar ekkert til
tíðinda, sem í frásögur er færandi.
Löndunum líöur bærilega, eru
viö góöa heilsu vel llestir, og á
milli þeirra ríkir nú, eins og alla-
jafna, friður og eining.
Ilinn 14. desember lézt að heim-
ili foreldra sinna ung kona, Ást-
rós aö nafni, dóttir herra |>or-
steins Péturssonar. Var banamein
hennar tæring. Hún var fædd í
Véstmiannaeyjum fyrir 27 árum,
en alin upp í Spanish Fork. Hún
var góð og myndarleg kona, mjög
vel liðin af öllum, sem henni kynt-
ust. Hún eftirlætur, auk föður
síns og stjúpmóður, þrjár systur,
og eina dóttir á fjórða ári, sern
foreldrar hinnar látnu hafa nii tek-
iö að sér til uppfósturs. Við mann
sinn, sem var af hérlendum ætt-
um, og reyndist henni illa, hafði
Ástrós skilið fyrir rúmu ári, og
fiutti þá til foreldra sinna. Ilans
verður því ekki frekar getið hér,
og því síöur talinn með svrgjend-
um.
Herra Pétur Valgarðsson, fyrr-
um bóndi hér í bæ, kona hans og
yngsti sonur, komu hingað til
bæjarins í kynnisferð 2. des., frá
Alberta í Canada, þar setn heimili
þeirra hefir verið í síðastliðin átta
ár. þau ráðgera að dvelja hér um
tíma, einkum meðan kaldast er.
Eru þau til liúsa hjá herra Gísla
Bjarnasyni, tengdasyni sínum og
dóttur, sem búa hér í bænum. —
Herra Valgarðsson lætur vel yfir
líÖan landa vorra í suður Alberta.
Hann og synir hans þresktu í
haust 15,000 bushel af ýmsum
korntegundum, mest hveiti og
höfrum, og var veröiö á hveitinu
þar í haust 60—80 cents, eftir gæð-
um. Iljefði veröið orðið betra, ef
sumt af hveitinu hefði ekki
skemst af frosti, sem kom þar í
sumar, rétt fyrir uppskerutimann.
En af því uppskeran var þar gróf-
lega mikil að vöxtunum til, varð
skaðinn af frostinu ekki eins til-
finnanlegur.
Framtíðarhorfur telur hr. Val-
garðsson fremur góöar i Alberta :
Mikil atvinna og gott kaupgjald
var í bænum Taber, heimili þeirra
lijóna, þegar þau ióru að heiman,
og verður það sjálfsagt svo með
framtíðinni, þ.ví þar eru kolanám-
ar bæði miklir og góðir, og svo
er líka mikið um húsabyggingar í
bænum sjálfum ; en akuryrkja á
löndum þar í kring næstum ótak-
mörkuö.
Slæ ég syo botninn í, meö ósk-
um allra hagsælda á þessu ný-
byrjaði ári til þín og allra lesenda
Heimskringlu.
E. H. Johnson.
Þökk grœtur þurrum
tárum.
Voriö 1873 iiuttist ég frá gamla
Fróni hingað vestur um haf, á-
samt mörgum öðrum. Kom ég 24.
júlí hingað á Gardar, og hefi haft
beimilisfang hér í bygðinni síðan.
Mátti bygðin þá kallast ung, en
þó fanst mér efnahagur bygðar-
manna öllum vonum framar, þeg-
ar tekið var tillit til þess, að
fiestir bændur hér höfðu byrjað
með sárlitlum efnum og, sumir alls
engum, nema sterkum áhuga og
hraustum höndum, sem hafa hlot-
ið að vera brúkaðar ósparlega.
Afarlangt hafði verið til næsta
markaðar (Pembina), 60 mílur,
og við mörg óhægindi að stríða,
sem nú mundi þykja óbærilegt. Og
ér nú sælt að sjá, hvað starfsemi
og atorka þessara frutnbyggjara
bygðarinnar blómgast. hefir blessast og
Annað var það, setn ég tók
fljótt eftir, sem var: áhugi allra í
öllu, sem bygðinni var til fram-
fara og sótna, og samúðarandi sá,
að vera hver annan styðjandi, ef
einhvers þttrfti með. Jtessi samúð-
arandi hefir alt af verið hér ríkj-
andi, þó máske nú á síðustu miss-
irttm smásnurðttr hafi í stöku
stað hlaupiö á kærléiksþráðinn,
og jtað út af því tnálefni, sem
stimutn sýnist að sizt ætti að
vekja kala, þó einhver skoðana-
mtinttr va-ri, sem seint mun verða
fyrirbygt að ekki eigi sér stað.
]>egar ég kom hingaö fvrst, voru
konur bygðarinnar búnar að
mvnda hér kvenfélag, og af því
kirkja safnaðarins var þá nýbygð
en efnahagur margra að vonttni
heldur þröttgur, tntintt þær fvrst í
stað ltafa hugsað inest um, að
hjálpa henni áfram til að fullger-
ast ; gáfu í ltana öll sæti og vand-
aðan ljósahjálm og tnargt fleira ;
en fljótt mun þó félagið meðfram
hafa snúið sér að ltjálpsemis og
líknarstörfuni, sem það hefir ötul-
'ega framfylgt, jafnvel þó að um
tíma sttmum findist prestlegur
andi vilja gera vart við sig t fjár-
málastefnu félagsins ; hafi svo ver-
ið, hefir þess ekki orðið vart ttm
all-Iangan tíma.
]>egar hin svokallaða ‘‘nýja guð-
fræði” hélt innreið stna hér í bygð
ina, um sínar máske (að mínu á-
liti) miður hreintt krókaleiðir, —
mun stöku persónuni ltafa fundist
rétt, að kvenfélagið klofnaði eins
og söfnuðurinn ; en það hefir cng-
in sjáanleg áhrif haft, því félagiö
hefir eftir sem áðttr unnið samatt í
einingu andans, og má færa því
það til sönnunar, að í fyrra haust
lofaði félagið að gefa til hinnar
fyrirhuguðu kirkjubyggingar Lút-
ers-safuaðar (sem nú er fullgerð)
huttdrað dollara, og nokkru seinna
lófuðii félagskonurnar að gefa til
gömltt kirkjuntiar, sem sá hluti
safnaðarins, sem gekk úr kirkjufé-
laginu nú ltelgar sér, aðra hundr-
að dollarana.
Um mörg ttndanfarandi haust
ltafa kvenfélagskonurnar hér skift
töluverðri peningaupphæö á milli
þeirra, sem þær hafa álitið að
mundu hafa þess þörf, einhverra
erfiðleika vegna. Meðal þeirra hafa
þær álitið okkur gömlu hjónin, því
um nokkur undanfarandi haust
hafa þær gefið okkur fimm doll-
ara, tvö haust tíu og eitt sinn
tuttugu og fimm ; munu þær þá
hafa álitið, að ég þyrfti að hafa
meiri tilkostnað, en minn tak-
tnarkaði efnahagur og ónytjungs-
skapur værí fær um að bera. Fyr-
ir þennan velgerning þeirra get ég
varla sagt, að ég hafi látið nokk-
urn þakklætisvott í ljósi, en oft
hefi ég fundið til þess santtleika,
að þ ö k k g r æ t u r þ u r r -
u m t á r u m. Eg er einn af þeim
sem ekki hafa náð því hámarki,
að eiga silkitungu til að hlaða
með lofköstum upp að eyrum
þeirra, setn hafa sýnt mér bróður-
lcga kærletka hjálpsemi ; en nú, að
öllum líkum undir æíivertíðar
lokadaginn, fintt ég skyldulivöt hjá
mér, að láta það sjást, að þettað
hafi ekki farið svo framhjá tnér,
að ég ekki hafi fttndið til þess eða
metið að neinu.
Ekki get ég heldur nettað tttér
um, að tninnast þess með þakk-
la;ti, aö þau lteiðurshjónin Bene-
dikt Jóhannessott og Hildur kona
hans, hafa um mörg undanfarin
missiri sent okkur á hverjum
morgni góðan slatta af nýmjólk,
án alls endurgjalds. ]>að er ein-
ktinn þeirra að vera þeim unn-
andi, sem þau halda að einhvers
þarfnist. — Margir fleitji bygðar-
manna hafa verið okkur vel, þó ég
greini ekki nöfn þeirra ; mér er
það kunnugt ttm þær persónur,
að þær sýna mörgum lleirum en
okkttr veivild og hjálpsemi ai
fastákveðnum göfugh’ttdis vana,
en ekki til að halda nttfni síntt á
lofti' út á við. Bið ég, vona og
trevsti því, að hann, sem er faðir
og höfundttr alls kærleika, endur-
gjaldi öllii þesstt fólki hverju fyrir
sig á þeitn tíina og ttpp á þann
má.ta, sem hann af speki sinni sér
hverjvtm hentugast.
» * *
Til kvcnfélagsins í GarðarbygS.
þið knátt starfandi konur, mæður,
sem kærleiks myndið félagslíf,
þar andinn göfgi athöfn ræður
og alls hins góða reynist hlif; —
þið hafið stutt þau hús nú standa
helgttð drottni í vorri bygð,
og nevtt þar mjttkra hjálparhanda
er hurma snerti bitur sigð.
Ilvaö verkar tneir en dæmin dýru,
sem draga athygli manna að sér ? t
þó útlistað sé með orðum rýru
eitthvað sem gott og þarflegt er,
alt af hef lítinn ávöxt fundið,
ef ekki fylgja dæmin góð, —
þau fá félagsskap fastast bundið,
setn frjálsri, göfgri sæmir þjóð.
Að liirta þét með þj’rnivöndum,
það sýnir engan kærleiks vott ;
ólíkt er það tneð orðum, höndum
alt styðja fagurt, rétt og gott,
svo sjáist maður meini sama,
sem mál sitt lætur hneigjast að,—
það kæfir niður kals og ama,
ett knýr menn til að fylgjast að-
þó verksvið vkkar virðist lítið
bið vinnið samt í þessa átt
og eftirdæmin öðrum býtið,
eins þeim, sem látast standa hátt
og þykjast leiða litblint mengi
ltfsins himnesku vötnum að
og t grashaga gróið vengi,
sem gefst þó stundum alt annað.
Haldið því, systur, sömu stefnu
og sinnið heimskra dómum lítt,
daglega sjátrm dæmin gefnu —
dárlega sem að virðist títt —,
að lasta sumt, sem lofsvert sýnist,
leiðenda stundum verk sem er ;
við hvað kærleikans kraftur týnist
en kulda-þráttan eftir fer.
þið knátt starfandi konur, mæður
sem kærleiks myndið félagslíf,
þar andinn göfgi athöfn ræður
og alls hins góða reynist hlíf, —
kærleikans Gttð vér beztan biðjum
að blessa ykkar félagsstarf,
og móti heimsku öfga hryðjum
örugga veita hjálp, ef þarf.
Af því fer með eliga lygð
allir mega vita :
að Grautar-Halli í Gardar-bygð
gerði þetta rita.
• * •
Á næstliðnu sumri var ég búinn
að hripa upp framanritaða grein
og hendingar, þó að ég fyrir dof-
inskap og aðgerðaleysi væri ekki
btiinit að koma {æssu á það fram-
færi, setn ég hafði ætlað, — þegar
við gömlu hjónin þann 27. sept-
ember vorum á ný endurvakin af
mannúðar kærleiksanda margra
manna hér í bygðinni. Komu þá
heitn til okkar konurnar Steinunn
Guðbrandsson og Ilildur Jóhann-
esson, og sögðu að við værum
beðin að ganga með þeim í næsta
hús, til að drekka þar kaffi. þegar
þangað kotn, var þar tnannfjöldi
fyrir, og stuttu eftir að við vor-
um þangað komin, afhent Stefán
Evjólfsson okkur 33 dollara pen-
irtgagjöf frá þessu þar saman-
komnu fólki, méð nokkrum hlýj-
um og þægilegum orðum. Líka af-
henti féhirðir kvenfélagsins, Mrs.
F. Bergmann, kontt tninni 10 doll-
ara gjöf frá kvenfélaginu. Var síð-
an sezt að veitingum, sem fólk
þetta hafði flutt með sér ; af því
fólk þetta vissi, að húsakynni
vortt lítil hjá okktir, fékk það léð
hús til þessarar heimsóknar hjá
heiðurshjónunum Guömundi Dav-
íðssyni og kontt hans, sem líka
taka fyllilega þátt í þesstt. Nokk-
urtt seittna vortt okkur afhentir
fimm dollarar af fjórum persón-
um, sem ekki vissu fyr en á eftir
af heimsóktt þessari. — þó fleira
af þessu fólki væri úr I/úters-söfn-
uði, skal þess getið, að nokkrar
persótmr vortt líka úr Gardar-
söfnuði.
þettað kom okkttr svo óvænt
fyrir, að við gátum ekkert verð-
ugt þakklætisorð sagt ; en nú
sendttm við þessutn göfuglyndu
mannvinum innilegasta þakklæti
okkar, og um leið óskum við með
hrærðum hjörtum, að Guð blesst
og farsæli Gardar-bygð og hina
kærlciksríku ibúa hennar ttm vfir-
standandi og ókominn tíma.
4. janúar 1912.
Guðmundur ólafsson
Atina M. ólafsson.
IvENNARA VANTAR
við Reykjavíkurskóla, No. 1489, til
að kenna í fjóra mánuði, frá 1.
marz til 30. júní. Kennari þarf að
tiltaka aldur, mentastig og kaup
það, sem óskað er eftir. Einnig
væri æskilegt, að hann gæti kent
söng. Tilboðum veitir undirritað-
nr móttöku til 10. febr. næstk.
Reykjavík P.O., 27. des. 1911.
ICRISTINN GOODMAN,
Secy-Treas.

s
K
R
I
F
T
Remington Síandard
Typewriter
Enska og fslenzka geta verið ritaCar jöfnum hðnd-
um með ritvél þessari. Skrifið eftir mynda-verðlista.
REIYIINQTON TYPEWRiTER CO., LTD.
253 Notre Dame Ave.
Winnipeg, Manitoba

Meft þvl aö biðja fpfinlega um
‘T.L. CIGAR,” )>á ertu vias aö
fá átfmtan vindil.
T.L.
- t;.'M íi. -m •í . »7>:’ 2--*
___:.;.22 , ^
a'HIO.I MAIIE)
Westcru t'ignr Factory
ThoDias Le«, eieandi Winrinipeg;
STRAX;
í cltifr er bezt að fierast kaupandi
að Heimskrinfrln. Uhð er ekki
se'nna vœnna.
LIMITE XD
50 Pi incess St, Wiimipeg
VERZLA IVIEÐ
Nýia og biúkaða öryggis skápa [safes].
Ný og brúkuð “Cash Registers’’
Verðið lágt, Vægir söluskilmálar, '
VÉR BJÓÐUM YÐUIi AÐ SKOÐA VÖRURNAR.
S y 1 v í a 197
Ungfrú Brown var að sínu leyti hálf öfundsjúk
yfir fegurð Sylvíu, en gat þó sagt :
‘þér hafið verið á skemtigöngu me'ð bróður
yðar’.
‘Já, með Jack’, sagði Sylvía kuldalega.
‘það hlýtur að vera mjög eintnanalegt hér, svo
langt írá þorprnu?’
‘Nei, þvext á móti. Við kunnum vel við okkur
hérua’, svaraði Svlvía svo styttingslega, að Marv
var.ð hverft við.
Presturinn varð svo hrifinn af samtali sinu við
Neville, að hann tók ekki eftir því, hve illa meyjun-
t>m kom saman. Hann kvaðst vonast eftir því, að
sjá Neville í kii;kjutjaldinu sínu við næstu messu.
Loks gengu þau á hurt, Qg Neville, sem þótti vænt
um að tala við göfugiQentii, fylgdi ]>eim ósjálfrátt.
Sylvia stóð kvr og horfði á eftir þeim, gekk svo inn,
settist on- huídi andlitið með höndum sínum.
Neville var.ekki kominn langt, þegar hann sakn-
aði Sylvíu, og nam staðar.
‘Eg má ekki láta systur mína vera einsamla',
sagði hann.
‘Nei', sagði presturinn. ‘Við megum þá vona,
að sjá yður við messu á sutimidaginn, ásamt systur
yðar ?’
‘Já’, sagði Mary- ‘Ég vona þér komið með
, hana, hún er svo falleg’.
‘Já, er hún það ekki?' sagði hann. ‘Eg mun
koma með hana. . Góða nótt, ungfrú Brown’.
Hann þrýsti hendi ltennar, en hún roðnaði og
leit feimnisfega til hans.
‘þessi ungi maður er göfugmenni’, sagði prestur-
, iun. 'það er eitthvert leyndarmál bttndið við veru
hans hér’.
Ungfrú Brown furðaði aig ltka á .því, að hitta
slíkt göfugmenni hér, og bæöi á leiðinni heim og
108 Sögttsafn lleimskringlu
fy-rri hluta nætur var hún að hugsa ttni þenna unga,
fagra mann. , ,
Neville hljóp í spretti heim að kofanum, en Syl-
vía fékk samt tima til, að standa upp og þttrka tár
úr aitgum sínuni, áður en hann sæi þau.
‘Snoturt fólk, Sylvía', sagði hann glaðlega. —
'J>að er langt síðan ég hefi talað við prúðmettni. Eg
lofaði að koma til kirkju á sunnudaginn’.
‘Já, þú getur farið, Jack’, sagði hún. ‘En ég
—’ hún leit á kjólinn sinn.
Neville sá augnatillit hennar, og skildi strax,
hvað það þýddi ; hann ásakaði því sjálfan sig fyrir
athugaleysi sitt.
XV. KAPÍTULI.
Jack heitnsækir gullnemaþo r p i ð.
Hann sagði þá ekki neitt, en morguninn eftir fór
hann ofan í þorpið og kevpti kjólefni og hatt, eins
líkt Mary Browns eins og hann gat fengið.
‘Líttu á, Sylvía’, sagði hantt og lagði böggulinn
á borðið. ‘Ujér er efni í kjól og nýr hattur ; ég gat
ekki fengiö tilbúinn kjól, en af því þú ert svo lipur
við alt, hélt ég að þú myndir geta saumað hann
sjálf.
‘Ó, Jack’, sttgði hún svo innilega, tók pakkann
o<r fór með hann inn í herbergi sitt.
Meðn Neville borðaði morgunmatinn, var hann
kátur og fjörugur.
‘Eg ætla að fara yfir fyrir hæðirnar, án þess
nokkttr sjái mig, og býst ekki við að koma áftur fvr
S y 1 v í a 109
en dimt er orðið ; ég vona, að þú verðir ekki hrædd,
þó þú verðir ein heima í dag’.
‘Eg er al’.s ekki hrædd’, sagði liún. ‘Lánaðu
ntér eina af skammbyssunum þínutn, og þá skal ég
gæta mín og Meth’.
Hann lét skot í skammbyssu og fékk henni.
‘þú hefir meiri djörfung en nokkur önnttr stúlka,
sem ég hefi þekt’, sagði hann.
‘Meiri djörfuttg en Mary Brown?’ spttrði hún
glaðlega.
Hann hló.
‘Mary Brown ? Hún er alveg eins og mús. Hún
myndi varla vita, hvað hun ætti að gera við skamm-
byssu, þó hún liefði liana’.
‘En ég veit það’, sagði Sylvía, ‘sjáðu’, hún opn-
aði dyrnar og skatit á stóran stein í hæfilegri fjar-
lægð.
‘Agætt’, sagði Neville.
Skömmii síðar fór Neville, og Sylvía vann af
kappi allan daginn.
Meth hjálpaði henni, og gat ekki látið vera að
dást að fimni hennar. ;
‘þú gætir orðið ágæt sautnastúlka, Sylvía’, sagði
hún.
‘þetta er ekki fyrsti kjóllinn, sem ég hefi saum-
að’, sagði hún,.‘en ég vil að það verði sá fallegasti,
því þetta er fvrsta gjöfin, sem ég hefi fengið frá
Jack’.
‘Ó, láttu þér ekki detta í hug, að hann taki eft-
| ir þyí. það gera karlmenn aldrei. Vittu nú bara’.
Neville kom aftur i rökkrintt, og var mjög þrevtt-
ttr.
Svlvía var ekki inni, þegar hann kom, og þess
vegna spurði hann eftir henni.
‘Hún kemur bráðum', sagði Meth.
Hann fór út og þvoði sér og kom svo inn aftur
110 Sögusafn Ileimlskringlu
meðan hann var að þurka sér. En hann hætti því
skyndilega, stóð og starði á þá sýn, sem bar íyrir
atigu hans.
Uökkleiti kjóflinn sýndi fagra vaxtarlagið, sem
gamli kjóllinn hafði að nokkru leyti hulið. Hárið
hékk nú ekki latist, en var sameinaö í tvær stórar
fléttur.
þetta var Sylvía í sinni réttu mynd.
Neville horfði alveg hissa á kjólinn hennar, svo
á hárið og seinast á andlitið.
‘Ilamingjan góða, Sylvía’, sagði hann. ‘Hvað
þú ert orðin myndarleg og fögur, og það á einuan
degi’.^
‘Kjóllinn er fremttr lítilfjörlegur’, sagði hún dá-
lítið skjálfrödduð, því aðdáun hans snerti instu
strengi hjarta henníir á þann hátt, sem hún hafði
ckki áður orðið vör við. ,
‘Líkar þér hann, Jack?’
‘Líkar hann ? Hann er aðdáanlegur’.
‘Ekki eins fínn samt og kjóllinn hennar Mary
Brottvn’, sagði hún og leit niður.
‘Marv Brown? þú ert alt öðruvísi en hún.
‘Já’, sagði hún og stundi.
'Já, þú ert sólin, en hún er tunglið’.
‘þökk fvrir það, Jack, en sttmir kunna betur við
tunglið’.
‘Mér líkar hvorttveggja vel, hvort á sínum
j tíma’, sagði hann hugsunarlaust. ‘Lofaðu mér að
sjá þig frá öllum hliðum. þú ert óviðjafnanleg.
þú vekur aðdáttn á sttnnudaginn. Já, þú ert lipur
stúlka, Sylvía ; ég er hreykinn yfir þér’.
Tár komu í atigtt hennar, og þegar hann sá það,
laitt hann niðttr og ætlaði að kvssa hana. Hún lét
varir ltans nærri því snerta sínar, en þá vaknaði
eitthvað ltjá henni, — eðlishvöt konttnnar, skírlífis
tilfinningin, sem er perlan, fegursta unaðsemdin við