Heimskringla - 01.02.1912, Side 5

HBIMSKRINGLA
WINNIPEG, 1. FEBRtJAR 1'J12
5. BLS,
Kossinn.
Svo heillandi kveldfugla kliöur
í kyrðinni ómaði utni lund.
Við sauma þar sezt hafði ’ún niður,
ég sveíf að með vindil í mund.
Man ég, þar drós þá með dúka,
er deginum halla fer út
og varir sér Ijúfiega upp Ijúka
í logheitum, blóðrauðum stút.
Og kveldgeisla- kveðjandi -flóðiö,
er kraup það í lokkana á snót,
laust hita í hug mér og blóðið
með hvirfiandi, svimandi rót.
Og ástríður höfðu svo hylt mig,
er horfði ’ún upp feimninni með,
að ég gat ekki, gat ekki stilt mig —
og gaf henui koss bak við tréð.
Oft gremst mér, hve grómið eitt heftir
oss gleðinnar sólblíðast hnoss,
en aldregi man ég samt eftir,
að inni ég sætari koss.
þó á mér ég ögn væri bráður
hún umbar það, — varð ekki byst.
Mig íurðar það ei þótt hefð’ áður
í einrúmi mær verið kyst.
Jón Runólfsson.
þingtð. En öll innanríkistnál, svo
sewi mentamál, samgöngumil,
réttarfar, búnaðarmál, tollmál og
hskiveiðar skulu heyra uudir írska
þingið og ráðianeytið, og hefir
þingið fullveldi þeirra mála, og
liklega einnig í fjármálirm.
Landsstjórinn yfir Irlandi er um-
boðsmaður konungs, og liefir hann
rétt til að kveðja þing saman,
framlengja þingsetu, rjúfa þing og
synja hvaða frumvarpi sem er
staðfestingar. En þetta er þó ekki
mjög mikilsvarandi, því National-
ista flokkulinn írski hlýtur að
verða í miklum meirihluta í þing-
inu ; og ef landsstjórinn skyldi
svnja eiiihverju áhugamáli þeirra
staðfestingar, myndi stjórnin
leggja tuður völd, og þá fengist
enginn t.il að táka við stjórnar-
störfunum. Eini vegurinn verður
því fvrir landsstjórann að láta
undan.
Frumvarpsnefndin liefir enn ekki
fyllílega komið scr satnan um hin
sameiginlcgu mál írlands og alrík-
isins ; svo setn, hvað írland ætti
að leo-gja niikið fé til alríkismá’la.
Er jafnvel búist við, að það verði
lá'tið liggja milli hluta í frumvarp-
intt, og fari eftir samkomulagi
milli hrezkn stjórnarinnar og
írska þingsins.
.Eðsti dótmstóll fyrir Irland
verðttr sem áöur í Lundúmrm.
Heimastjórn á Irlandi.
Nú er hmn mikli bardagí hafinn
fyrir heimastjórn írlands. Ræðu-
menn fara landshornaima á milli
um Bretlandseyjarnar og tala með
eða móti heimsatjórn. Bn æsingin
hjá mönnum hefir þó enn ekki náð
hámarki sínu, þó óspart sé að
þeim glæðunum blásið af halfu
heimastjórnar andstæðinga.
Fyrsta stóratlagan verður í Bél-
fast á trlandi fimtudaginn '8. þ.m.,
þegar Winston Churéhfil, fiota-
málaráðgjafinn, og John E. Reð-
mond, leiðtogi íranna, ætla að
boða Ulsters-mönnum fagnaðar-
boðskap héimastjórnarinnar. En
Ulster-menn erit eitraðir gegn
heimastjórn og hafa undirbúning
mikinn til að eyðileggja fundar-
hald þeirra Churchfils. Ilaia ógn-
að honttm á margan hátt, en hann
hefir hvergi hræðast látið og lýst
því yfir, að þó allir Ulster-menn
hervæðist, muni hann tála þar
samt. Winston ChuTchill er sem
kunnugt er mælskastur allra
brezku ráðgjafanna, og jafnframt
ófyrirleitnastnr og mestur æsinga-
maður þeirra allra. J»að má því
búast við stórtíðindum af fundin-
um þeim, sem hann verðttr aðal-
xæðumaður á.
Ile.i m as tjór nar andstæðinigamir
ertt íhaldsflokkirrinn undantekning-
arlaust þá sá hluti hans, sem
kenna sig við IJlster og eru þing-
menn úr því héraði Irlands séu
æstustu andstæðingarnir. Leiðtogí
þeirra er Sir Edward Carson,
þingrrtaður fyrir Uublin háskólann
og fyrrum ráðgjafi. Hann hefir
ferðast víðsvegar um England og
hamast ge,gn frumvaTpinu. Hótað
borgarastríði og blóðsútbeTlingum
Aðrir flokksmenn hans hafa talað
þessu líkt.
En þetta er nú bardaginn utan
þingsins, Á þÍKginti, eða réttara
|sagt í stíóriiarráðinn — því til
j þingsins meðgjörða ’hefir frum-
Ivarpið enn ekki komið — hefir ver-
ið harðttr bardagi uffl, hvernig
lieimastjórnar frumvarpið skuli
vera : hvaða sérréttindi Irum
•skuli v.eitt og hverníg vald og fyr-
irkomúlag ’þingsins skúli vera. Yar
nefnd sú, er uppkast áf frumvarp-
inu skyldi semja fyrir stjórnina,
m'jög ósammála, og varð sífelt að
kalla ráðgjafana og írsku leiðtog-
ana til skrafs og ráðagerða. þó
hefir nefndin nú lokið 'frumvarps-
smíðinu að mestu, og er aðál-
kjarni frumvarpsins lcunnur orð-
inn, þó oplnber birting þ>ess sé enn
ekki framkomin.
Höfuðatriði frumvarpsins verð-
nr : íiland skal háfa þjóðþing,
sem sitji í Dublin, lanðsstjóra og
! ráðaneyti. þjóðþingið skiftist i
j-tvær málstofur. í neðri málstdf-
junni eiga sæti þjóðkjörnir þing-
menn, en í þeirri efri liittir írsktt
'lávarðar. Leiðtogar tra kröfðust
: þess af stjórninni, að hinir írsku
lávarðar fengju ekki meira vald í
írska þinginu, héldur cn brezku lá-
■ varðarnir í brezka þingrnu ; það
er að segja, þeir eiga ekki að fá
váld til að félla frumvörp. Eftir
i áll-miklar bollaleggingar félst
stjórnin á, að sníða frumvarpið
• þannig, írsku leiðtogunum i vtl. —
Vald lávarðanna verður því rýrt.
trland fær 'innlent, Óháð ráða-
neyti, með ábyrgð fyrir þinginu
og landsstjóranum. Skal ráða-
neytið valið úr flokksmeirihluta
neðri málstofimnar. Ráðaineytið
og þingið skulu ráða. yfir þeim
málum, sem að eins snerta írland
sjálft, en hvorki skerða né rýra
vald brezka þingsins. Irska þingið
má ekkí hafa afskifti af starfsemi
konungs. þingið eða ráðaneytið
má ekkí gera friðarsamninga, ekki
hefja styrjöld, n'é gera verzTunar-
samninga við önnur ríki., Öll utan-
ríkismál skulu sem áður 'heyra
undir bresiku stjórusina og brezka
Frumvarp þetta fer í nokkrum
atriðum skemra í réttarfarskröf-
um sínum, en heimastjómarfrum-
•varp ganila Gladstones, sem tndld-
að var um árið. Samt sem áður
eru lrar næsta ánægðir með frum-
varps upþkast þetta, og eru reiðu-
búnir að le.ggja alt í sölumar fyrir
að fá því framgengt. — J»ð Ulster
menn telji sig íra„ þá ern þeir þaS
í raun réttri ekki. Að sönnu er
héraðið Ulster á írlaudi, en íbúar
þess hafa því nær ekkert sameigin-
legt tneð hinum réttu Irum : önn-
ur trúarbTÖgð, aðrar landsmála-
skoðanir og annað ættaríand. ír-
land er ættjörð íra, en Btetland í
heild sinni er ættjörð Ulsters búa;
enda er meginþorri þeirra auð-
menn, sam ltalda mest til á Eng-
landi, þo miklar eignir eígi á Ir-
landi. J»eir mega ekki hugsa sér
Irland öðruvísi en tengt í óslít-
andi fjötrum við England. írland,
sem sjálfstætt ríki, er glæpur í
þeirra auvum. J»ess vegna hamast
bcir mi sem óðir gegn heimastjörn
Iríands.
En ltinir eiginlegu írar álíta, aíj
Fái Irland stjórnina inn í landið,
sé landinu borgið, — bæði fjár-
hagslega og sjálfstæðislega. Trú
þeirra er, að framtíð landsins sé
betur borgið ttndir alinnlendri
stfórn, en með því, að vera stjórn
að fr.á Lttndúnum. J»eir hafa reynsl
una fyrir því, livað það þýðir fyr-
ir fjárliag landsins, aS vera í hönd-
tmt framandi þjóðar. J»eir háfa
einnig fundið sárt til þess, að þéir
hafa að jafnaði verið olnbogabörn
Bretastfómar. Stjórnin inn í land-
ið réttir hluta þeirra og gefur
þeim von um bjartari framtið og
farsælli.
En heimastjórnar bardaginn cr
að eins í byrjun. Htvernig honum
lýkur, er óséð. Jafnvel alt eins
líklegt, aS frumvarpið verði dauða
dómur Asqúith stjórnarinnar.
Hefir þú borgað
Heirnskringlu ?
“Þorradægur”.
Svo heitir fjórði og síðasti
þátturiíiM af sögunni "Heiðarbýl-
ið” eftir Jón Trausta. Eintak hef-
ir Heimskringlu vcrið sent til
lesturs. Fyrstu þrír þættirnir í
þessari sögu, sem í raun réttri er
öll framhald af sögunni "Höllu”,
eru : ‘‘Barnið”, ‘‘Grenjaskyttan”
og ‘’Fylgsnið”, og nú síðast Jæssi
bók, ‘‘J»orradægur”.
Hfif. byrjar þennan síðasta þátt
á því, að slátraö cr í Heiðar-
hvammi einu mjólkurkúnni, sem
þau Ólafur og Halla áttu. Hann
lýsir illviðrunum og evmdar-
ástandi Heiðarbýlis hjónanna
þennan siðasta vetur þeirra í kot-
inu ; einnig sjúkdómi og dauða
Ólafs, og örðugleikum þeim öll-
utn, sem Ihalla átti við aö striða
utn þær mundir ; þar til hún
komst til Egils hreppstjóra í
Hvammi með annað barn sitt, en
hitt var aliö áf dóttur Egils, sem
gift var Aðalsteini lækni, eins og
getið var um í þættimim “Fylgsn-
ið”. J»á lýsir hann J»orsteinf Eg-
tlssyni, senv nú var kominn heim
frá útlöndum, eftir margra ára
SVaðilfarir þar.
Einn áhrifamesti kaflinn er ræða
læknisins á hreppsnefndarfundi,
þar sem til umtals var meðal ann-
ars ástæður þeirra ölafs og
Höllu. Hér er kafli úr ræðunni :
“Við erum kotungar, allir sam-
atí á þessu blessaða lapdi, kot-
itngar í anda, með kotnnga hugs-
unarhætti og kotunga brenni-
tnörkin inngróin í holdi og blóð.
...... Síðan ég kom til þroskaald-
urs, og einkutn síðan ég varð
læknir, hefi ég varið mörgum
stundum í kyrþey til að hugsa um
böl þjóðarinnar og orsakir Jæss,
og vitið þið hvað Jtað er, sem
oftast hefir orðið fyrir mér ? J»að
er kotabúskapurinn...... Á hverjn
einasta vori er alt að drepast úr
hungri og liarörétti, menn og
skepnttr. Jtegar menn nálgast kot-
in, liggja reisa gemlingar á báðar
hendur. Ilrossa betuagrindur, sem
'varla geta staðið nppréttar, naga
frosna grasrótina. Kýrin stendur
steingeld á básnum og drynur
aumkunarlega, þegar hún heyrir
gengið um bæinn. ITún fær ekki
jórturtuggu nern.i annað málið.
Hundarnir koma soltnir eins og
úlfar út úr kofunnm á móti manni
og á eftir hundunttm koma krakk-
arttir, — margír, föllr, blóðlausir
og máttlausir, með andlítin út-
steypt af kirtlaveikís hrúðrnm.
Ilvílík sjón! T.oks kemur konan,
blá í framan, skinhoruð, hölt af
sinakreppu í hnésbótiinum og með
ytigsta barnið við brjóstið. Bónd-
inn hefir farið sjálftir til góðbú-
atitta og r.eynt að særa út hey-
tuggu til þess að draga fram lífið
í þessum vesalings skepnum stn-
um. Ilann dregst áfram með hey-
pokann á bakinu, skólítill, klæð-
lítill, hálf máttvana, helblár af
kulda, og skyrpir svörtu, spiltu
blóði úr skyrbjúgs-sveppunum á
tantigarðinum. Ef maður snvr
hann, hvers vegna hann leiti ekki
til sveitarinnar, þá hristir hann
hofuðið. það er ekki til neins.
J»að væri óvíst, að hann fengi
nokkra áheyrn. Og ef hann fær á-
hevrn, þá er hún á þann hátt, aö
hann er sviftur öllu sjálfstæði, —
Öllu, sem hingað til hefir gert
hann að manni. Fjölskyldan er
skilin sundur, — alt tætt hvað fr.á
öðru með hlífðarlausri harðýðgi.
Alt er látið úti með ilsku og eit-
irtölum, og alt er honum fært til
reiknings með fullu verði. Hann
er ómyndugur þaðan af. Á sér
engrar uppreisnar von, — varla
börn hans heldur........
“Annað aðalmeinið í kotabú-
skapnum er myrkrið........... Hafið
þið ekki tckið eftir þvi, að hve
miklu leyti híbýlin skapa mann-
inn ? J»ar sem hátt er til loftsins
og vítt til veggjanna, þar sem
sólskinið nær inn í hvern krók og
kima, — þar líður fólkinu öðru-
vísi en í ditntnum og fúlum mold-
arkofum, bæði í andlegum og lík-
amlegum skilningi. J»að er bjart-
ara yfir hugsunum þess manns,
setn býr í björtum og hreinum
herbergjumj en hins, sem á við
myrkur óg óþrifnað að búa. Hlann
metur meira sæmd sína ; svipur
hans verður bjartari, framkoma
lians drengilcgri. En hvernig verða
kotungarnir ? Manneskjunum fer
eins og grösum, sem ekki njóta
sólarinnar, þær verða sjúkar. J»ær
verða að andlegum og líkamleg-
um náttuglum — mvrkursins
börnum — ef þið skiljið það bet-
ur. Ofvö'xvtur hleypur í alt það,
setn hvergi þrífst nema í myrkr-
inu. Hitt kvrkist og veslast upp,
sem þarf dagsbirtunnar við. Ljós-
tnetisleysið er einn af fylgifiskum
kotabúskaparins ; gluggaleysið og
loftleysiö sömuleiðis. Á daginn
skímar ekki nema til hálfs í kof-
linuim. Næturnar eru óþrjótandi,
miklu lengri en nokkur maður get-
ur sofið. Menn verða sjúkir af af-
svefni, sjúkir af loftleysi, sjúkir af
myrkri. Ávefxitirnir leyna sér ekki.
— ITugsiið út í alt þetta trúar-
vingl, sem menn eru gagnteknir
af, — alla þessa hjátrú og hræðslu
og öll þessi reiðinnar ósköp af
draugasögum,, galdrasogum og
drattmarugli, fylgjum, hindurvitn-
um, hættum í allskonar myndum,
sem fólkinu finst vera á svetmi í
kringum sig, og svo ótta við all-
ar nýttngar, beyg, kviða og tor-
trygni, sem engin skynsemi vinnur
á. J»etta eru ekki fóstur heilbrigðs
huga. Nei, það eru afkvæmi
myrkursins........ J»essi myrkur-
sýki á meiri þátt i vesalmensku
okkar og bjálfaskap, en við hugs-
tim út í. Ilún hefir sett á okkur
heirrtólttarsvipinn ; hún er móðir
bölsvnisins oy vonlevsisins, kæru-
leysisins og áhtigalevsisins á því,
að manna sig upp og bjarga sér
sjálfur”.
þó ekkert væri annað í bókinni,
en þessi einí kafli, þá felur hann í
sér svo mikilvægan sannleika og
djúpsæa lífsskoðun, að hver tnað-
nr ætti að festa hann sér í tniiiiii,
og þess vegna er hann hér settur
tneð fátim úrfellingum. Vér vitum,
m.eð vissu, að heill hópur Vestur-
íslendinga kannast af eigin þekk-
ingu við réttmæti þeirra skoðaná,
sem skáldið hér hefir lýst, og þetr
eru ekkí svo fáir hér vestra, sem
ekki ennþá hafa losað sig við ein-
kcnnin, sem talin eru afkvæmi
myrkursins. Ágætið í þessum til-
greínda kafla er aðallega það, að
Itann felur ekki í sér neinn skáld-
skap, en er vel o,g skörulega fratn-
settur sannleikur, sem allir lands-
menn vorir þekkja, að þeim einum
undanskildum, sem enn þiást af
myrkursblindu og afleiðingum
hennar.
Yfirleitt endar saga þessi vel.
Sætt kemst á með þeim Borghildi
og þorsteini, syni þeirra Egils,
fyrir tilstilli Höllu’; en við Höllu
er skilið í smáhýsi einu, sem hún
hafði keypt í kaupstaðnutn eftir
að hún varð ekkja. Enn er saga
þessi ekki komin hingað vestur til
sölu.
Dánarfregn.
J»ann 6. janúar þ. á. þóknaðist
góðum guði að burtkalla til sín
okkar ástkæru dóttur Karítas
Petreu, tæpra 19 ára að aldri, eft
ir 6 daga þjáningafulla veiki
heilahimnubólgu — sem leiddi har
til bana, og eftirskilur djúp son.
arsár í hjörtum systkina og I
eldra hennar og allra, sem ’
þektu.
Blessuð sé minning hennar F
ur drottins hvíli yfir mol : .
hennar.
Hinir sárt syrgjandi foreldra
Mr. og Mrs. J. Crawí n
Athabasca Landing, Alberta.
BORGARSTJÓRA KOSNING
I MONTREAL.
N ______
Borgarstjóra kosning á bráð-
lega að fara fram í Montreal borg
Dr. Tasse, annar þeirra, sem um
sætið sækir, hefir auglýst stefnu-
skrá sína. Hún er i 11 liðum og
hljóðar þannig :
1. Afnám allra ‘‘aldurmanna”, en
að “kommissioners” komi í
þieirra stað.
2. Afnám núverandi skólanefndar
borgarintiar. 1 hennar stað
komi menn kosnir með almenn
um atkvæðum, og sem fái
starfað án afskifta og áhrifa
frá borgarráðinu eða kirkju-
völdum borgarinnar.
3. Afnám allra afskifta eða á-
hrifa fylkisstjórnarinnar í mál-
um Montreal borgar.
4. Afnám eignaskilyrðis til at-
kvæðagreiðslu.
5. Afnám núgildaudi laga um
umbætur stræta.
6. Að semja reglugjörð, er skvldi
borgarbúa til þess að íáta
börn }»eirra ganga á skóla, og
að samkyttja skólabækur séu
notaðar í öllum skólum borg-
arinnar.
T. Að tilboð Andrew Carnegie
um fjárgjöf til bókasafns sé
þegið, án afskifta kirkjuvald-
anna.
8. Aö selja kvennahúsum starfs-
leyfi á afmörkuðum svæðum
borgarinnar ; og að hafa kon-
urnar undir umsjón lögregl-
ttnnar oy heilbriyðisráðsins.
9. Að halda öllnm leikhúsum opn-
mn á sunnudögum.
10. Að halda öllum búðum opn-
utn all'-t smittndaga til hádegis,
svo að verkamaðurinn, sem
ekki hefir bvrgðir í heimahús-
nm, geti uppfvlt barfir sínar
citis oor hi»»ir auðtwTÍ bor<rarar
11. Aö skattskvlda allnr kirkjttr,
nt’tim’htrli skóta o*r sjtiVrahús
a<r alþir ,,ðrar samkvpta stofn-
ap<r. cn tncð beitn skilnin<ri,
að Iic'tn sé veittnr fjárstvtkur
úr lx»r«,arsióðj eftir því setn
j>;cr verðskulda.
t>a?5 er alveg víst
»ð þnð l<orL’nr si<r nð
nuglýsa í neimskringln
«—----------------------
8 y i v í a 123
‘J á, hún <er líkkga glöð yíir þeitn’, >sagði hattn,
en hún hefir ekk tíma til að sinrta slíku. En, fvrst
yður þykir svo gaman að blómum, Jxá get ég útv.eg-
að yður fallegrí blówi en })es«i ’.
‘Nei, ég má ekki gera yður svo mikla fyrirhöfn’,
sagði hún, en gleðin leiftraði í augttm herntar við
þetta tilboð hans.
'J»að er engin fyrirhöfn’, sagði hann, ‘ég veit af
plássi, þar sem falleg blótn valxa, og ég skal ú.tvega
yður nokkuð af þeím’.
Hún þakkaði honum eins vel og hann hefði boðið
henni gimsteina.
Daginn eftir var hann í nýju námunni, og eyddi
einum klukkutíma til að tína blóm handa Mary.
J»egar hann kom heim í kofann með blómin x
hendi sinui, hélt Sylvía að hún ætti að fá þau, og
brosti þúsund sinnttm ynclislegar framan í hantt, en
Mary var mögulegt að gera.
‘En hvað þau eru fögur, og þú vænn, Jack, að
hugsa um þetta. Láttu mig fá þau’.
Neville roðnaði og varð feiminn, en náði sér
brátt aftur.
‘Ég hélt ekki að þú kærðir þig um slíkt, Sylvía’,
sagði hantt.
‘Að ég kærði mig ekki um blóm’, sagði hún
hlæjandi og tók þau af honum.
‘Jæ-ja, cg skal ltka útvega þér blóm, en þessí
ætlaði ég að láta Mary fá, ég hefi lofað henni þeim.
En þú mátt hafa þau, ég get útvegað henni önnur’.
Htin lét blómin detta, eins og htin hefði verið
bitin af ormi.
‘Nei’, sagði hún, ‘ég — kæri inig í rauninni ekki
svo mikið ttm þau, og ég vil ekkert taka frá ungfrú
Brown, — eða ungfrú Mary, eins og þú kallar hana.
Neville sagði ekkert, en hxtgsaði sem svo : ‘‘All-
ar ungar stúlkur eru undarlegar verur". Dagintt
124 S ö g< u s ia f n H eji m s k r i n g 1 u
eftir fór hann með blótmin til Ma-ry, sem tók á mótí
þeim með skjálfandi hönduin, ®g hefði hann ekki
verið blindur, þá hefði hann séð, hvernig ástatt var
með hana.
‘J>au ertt svo falleg’, sagði hútt., og þau minna
mig á England’.
Hun talaði stundarkorn og Neviile lilustaði á
hana. Hún neyddi hann til að reykja, og bjó svo
til te handa honum. Jægar Neville kvaðst verða að
fara, mundi Mary alt í einu eftir því, að faðir henn-
ar var ekki heima, og furðaði sig á því, hvar hann
myndi vera.
‘Eg held ég verði að fara út og mæta honum’,
sagðí hún. Áuðvitað bað Neville um leyfi til að
fylgja henni, og svo gengu þau út.
‘Yður þætti víst gaman, að komast til Englands
aftur, ungfrú Mary’, sagöi hann.
Hþnni varð hverft við.
‘I?ig — ég veit ekkj. J»að er býsna skemtilegt
hér’.
‘J>aö er það að sönnu’, svaraði Neville, ‘en menn
telja þó vanalega útlegðardaga sína, og þctta er í
rauninni útlegð’.
‘Ja-á’, sagði hún efablandin. 1‘Yður þætti vist
gaman að koma heim”.
‘Já’, svaraði liann glaðlega. lAuðvitað þætti
mér slætnt að yfirgefa vini, svo sem yður og föður
yðar —, en svona er það í heiiminum’.
‘Já’, sagði hún dauflega. ‘(Eruð þér að hugsa
utn að fara?’
‘Já’, svaraði hann. ‘J»að er leyndarmál ennþá,
en við Sylvía ætlum bráðum að fara’.
Hún varð náföl, ,en Neville sá það ekki, því
hattn horfði beint framundan sér.
‘Ég liafði engan grun um það’, stamaði hún.
‘En þið hlakkið víst til að fara’.
S y 1 v í a 125
Meira gat hún ekki sagt, því tárin fyltu augu
hennar. Hún sá ekki, hvar hún gekk, og.festi fótinn
t smáhrísi, svo hún riðaði til falls.
Neville greip hana, og þá sá iTann grátbíólgna
andlitið hennar.
'‘Hvað er að?’ spurði hann. éBVIeidduð þér
vður ? ’
‘J>að — það er ekkert. Eóturinn —’ stam<aði
hún.
‘Ilann hefir máske gengið úr liði ? ’ sagði hann
kvíðafullur.
‘Nei, nei’, sagði hún. J»að er ekkert. Ég held
cg verði — að snúa aftur’.
‘Viljið þér ekoi setjast niður og hvíla yður ?
Gerið þér það’, sagði Neville.
Hún hristi höfuðið og fjarlægði sig.
‘þér verðiö þó að láta mig leiða vður’, sagði
hann. tók hendi hennar og smokkaði undir handlegg
sinn.
‘J»ér hljótið að hafa meitt yöur’, sagði hann.
‘J»ér eruS náfölar. Mér þykir það slæmt’.
Hún skalf og tárin runnu niður kinnar hennar,
og svo fékk hún ekka.
Neville hélt aÖ hxin mundi falla í dá, og lagði
handlegg sinn ttm mitti hennar. J»að var nærri
liðið vfir ltana og hún lagði ltöfuð sitt á ötxl honum.
Alt í eintt datt honum í hug, hvernig ástatt var.
ITann roðnaði og fölnaði á vípd, sk;unma^ist sín
fvrir skilningsleysi sitt, iðraðist og reiddist við
sjálfan sig.
‘Ég — ég held þér ættuð að livíla yður’, sagði
hann. ‘Ef þér viljið setjast hér, þá skal ég hlattpa
heim til yðar’.
‘Nei’, sagði hún, og sneri sér frá ltontim. ‘Mér
líður vel núna — og ég ætla heim. Gerið svo vel
að fylgja mér ekki’.
126 Sögusafn II e i in s k r i n g 1 u
Nevilk* horfð til jarðar, í meira lagi sneypulegur.
‘Scm þcr viljið’, sagði hann. ‘Verið þér sæl’.
‘Verið þér sæll’, sagði hún.
Hún leit á N,evil!e á þann hátt, sem hann ekki
gleymdi mn langan tíma.
Jxtgar hún var farin, sá Ncville blómiti liggja á
jörðnnni, hann tók þau upp og hljóp á eftir henni.
‘Blómin yðar’.
Htin sneri sér við, leit á hann og svo á blómín.
‘Ég vona þér takið þau með vður’, sagði hann.
‘Annars hefi ég ástæðu til að ætla, að ég hafi móðg-
að yður’.
Hún brosti vingjarnlega, en þó með hrvgðar-
svi,p.
‘Nei’, sagði hún, 'þÍT ltafið ekki móögaö tnig,
þér hafið ávalt verið vingjarnlegur, og ég ætla að
taka eitt af þeim til endurminningar um yöttr, þeg-
ar þér eruð farinn’.
Hún tók minsta og lélegasta blómið. Hinum
fleygði hann og gekk svo burt.
Fimm mínútum seinna kom Locket gangandi og
sá blómin liorgja á jöröunni. Hann tók nokkttr af
þeim upp og leit kæruleysislega á þau, en við nánari
athueun kom áhvorgjusvipur á andlit hans.
Hltnn þekti blómin og vissi, hvaðan þau voru,
tíndi þau ttpp og stakk þeint í vasa sinn. Horfði á
eftir Neville utn stund og tók svo sprett ofan í
þorpiö.
Neville vann heima, þangað til dimt var oröiö,
og svo mjög httgsaði hann um starf sitt, að hann
veitti því enga eftirtekt, að Sylvía var óvanalega
þögul.
Snemma næsta morgun fór hann af stað til
nýju námunnar sinnar, en liann var ekki kominn
langt, þeerar hann heyrði hávaða.
’Hiann hraðaöi sér upp á hálsinn og sá þá, að