Heimskringla - 28.03.1912, Side 2

», BESj
WINNIPEG, 28. MARZ 1912,
HEIMSKEINGDA

I>arna er mismunurinn I
l
Gamal-guðfræðingurinn :
Að hugsa’ er hættnlegt!
Hata jeg breytingar !
Fer heimskur hratt
heimur versnandi.
Áður var annað
í mínu ungdæmi :
Kendur var mér bókstafs-
Kristindómur,
Ný-guðfræðingurinn:
Frj'áls er framsókn vor,
frjáls er vor aadi ;
til f>ess er oss skynsemi
af skapara veitt,
að eigi verði’ hún önotuð
og ónýt gjöf,
en lífs vors leiðarsteinn
á leið trúar.
Gamal-guðfræðingurinn:
Ekkert má efa,
en öllu trúa :
Öll er biblían
innblásið rit;
inn bljes par Alvaldur
orð og bókstaf.
— Mannleg dómgreind
verður marklaust lijal !
Þar er jafnheilagt
Jessabels líf,
Bíleams-bykkjan
og boðorð kærleikans,
halur f hval,
sem Herraus náð,
sýknun syndarans
og sffeld glötun.
Öll eru vísindi
einskis virði,
sem brjóta f biga
við biblfu-kenning ;
stöðvast getur sól
Og stanzað máni;
vor prúða jörð er flöt
eins og pðnnukaka.
Ný-guðfræðingurinn:
Munur finst oas mikill
á manna f>jóðsögum
og kennii.gu Krists,
á kærleik og glötun;
trúum vér á máttugan
mannúðar-guð,
en ekki á ráðlausan ,
refsi-drottinn.
—Eyðast muntu’í sólgeislum
sannleiks og þekkingar,
sextándu aldar
svorti skuggi;
hníga muntu nátt-tröll
við hækkandi sól,
hærri hugsjónir
á himni andans.
Anqantýr.
(
Lífsskoðun Stepháns
G. Stephánssonar.
ALÞÝÐUERINDI.
Eíftir Guðmund Fkibjónsson.
(NiSurlag).
Stehán yrkir sama árið, sem
haim kveður uin sannleikann, ann-
að kvæði, sem er ein fosslaus elf-
ar. J>að er um son hans, sem eld-
in{r laust til bana úti á akri. f>að
fcyrjar á þessa leið :
J>að lögmál, sem að lífi vinnur
grand,
með langri von og ótta mig ei
tafði,
en sendi af hæðum himna eldi-
brand
í hjartastað á því sem kært ég
hafði.
Og fró er þessi þrautaleysu
vissa, /
nm }>ennan skilnað, fyrst ég varð
iníssa.
það er auðskilið, hvílíkt skjald-
arskarð verður í húsi öldurmenn-
is, þeg-ar frumvaxta sonur fellur
frá. Og ef þetta fráfall verður í
skjó tu bragði, mundi flestum
▼erða íelmt við atburðinn, og
bráðar blóðnætur eftir ótiladag-
inn.
það er stórvel kveðið. Og í þeirri
setningu er fossfall sorgarinnar.
Ennþá hillir undir harm Egils út
við sjóndeildarhring sögunnar.
Ilann er bæði tröllaukinn og þó
goðborinn, eins og ástarharmur
Sigurðar Fáfnisbana. Ilosur og
kyrtill rifnuðu af Agli, en liringa-
brynjan sprakk af Sigurði. Jafnan
sýður niður í hvernum, þegar hann
hefir gosið. Hann er gæddur fall-
anda eðli og stíganda. þess vegna
er Gcysir gersemi. En tilbúnir
gosbrunnar eru með öðrum hætti,
og geta þó gert vel sínar sakir.
I Og nú datt mér í hug Einar Bene-
diktsson.
Nú er hann kominn allur og óskift-
ur niður í dýpsta djúp mann-
| skemdanna, þar sem borgarbölið
sýður sundur hjörtun og brennir
upp heilana í sínum eilífa eldi. þar
er hún þjónustuþerna og hjúkrun-
arsál, með miskuun í höndum og
kærleik í augum. Aðra mynd tek-
ur hann af henni, þegar hún er
stödd heima í höll föður síns. þar
vantar ekkert nema kaunamanninn
undir borðið, til þess að dæmi-
sagan um ríka manninn sé á hrað-
bergi.
Eg sá hana í hófi snjöllu,
hallardrotning ríkis sala.
Máttur gullsins glápti úr öllu,
grunni og mótun þaks og svala,
eins og stirndi á steins og fjala
steypulagi og utanskrauti
myntuð prýðin punds og dala.
þannig var það úti. Inni
yfir hverju borði og minni
virtust siMurtuagur tala. —
Eeið hún um ljósa drifi,
líkt og alstirnd vornótt svifi
glaðbjört út að óttuskeiði
yfir mjallahreinni heiði, —
höfðinglegri en tildurfljóðin ;
eins og silfurblær í bifi
blikaði eðalsteina glóðin.
Skáldið er hjá hefðarmeynni
þarna í innanveggja dýrðinni og
líttir þaðan út um glugga, útí
drottinveldi auðsins, þar sem Ala-
dínslampi hins almáttuga dala-
drottins lýsir og ljómar göturnar
í auðmannahverfinu. þar er
Blikrökkvað sem botn á ósi
borgarstræti í gerviljósi.
Mannasvipir æða í öldum,
eða í humátt þungan trampa.
Undan dökkum fataföldum
fram í veginn blika og stara
andlit, sem þau stæðu í steini,
storknuð, líkust fílabeini.
þetta ertt andlit auðmannanna,
eins og þau blasa við augtim
skáldsins. þar eru samanbrösuð í
einni mynd : ískuldi ágirndarinn-
ar °g grjótharka gullgræðginnar.
“Svona eru helguð bæði borðin”. | sett þar í Bragalundi. Klóin kom
Díkónissa segir um föður sinn :
‘‘Afbrot hans er innrætt venja,
uppeldi og kenslublinda”.
Ilún veit, að hún getur ekki breytt
hugsunarhætti ltans, þótt hún
legði sig alla fram til þess. En
hún getur gert annað : varið
nokkurum hluta eigna hans til
liknar bágstöddum vesalingum, og
þó veit hún, að 'lítil not verða að
þeirri hjálp ; það mundi vera því-
fikt, sem skvett væri úr vatnsfötu
á eyðimörk. Hún grær ekki heldur
en áður, þó að það sé gert. Hún
segir um sjálfa sig, þessi auð-
mannsdóttir, að hún sé :
glopran sú, er fieygir pyngjum,
mölur og ryð í roknasjóði,
sóunin í daladyngjum.
vestur, þegar veturinn var genginn
í garð. Og þá yrkir Stephán kvæð-
ið, og er vetrarbragur á vísunum,
en skáldskaparbragð er að þessu,
og er kvæðið stirt og stórskorið.
Er miðsvetrar snjóþögn að sveit
hafði sett
með svefnfjötra úr lágnætti
undna,
en fjölkvæður lækur og flaumur
við klett
lá frosinn með tunguna bundna,
og lagstur var hugur í harðinda
kör,
en hendingar kólnaðar gödduðu’
á vör.
þá kom beitilvngklóin, o. s. frv.
En Stephán segir berum orðum
í kvæðinu, að Valdið, sem varð
dretignum að bana, sé hvorki vont
né gott. Sorg hans er svona á-
stríðulaus ; áin svona strengja-
laus, djúp að vísu og mikil á
breiddina, svo að varla sér til
lands. Hún er ós-lygn.
Ivvæðið er viturlegt. En svona
mega erfiljóð ekki vera. Egill var
▼itur eins og Stephán, og hann , , , ..., v , , . , , ^
, ,v ., . K ... arkona er kolluð þessu nafni a ut-
tissi það vel, að sjonnn var ekki !,____„:_v._ _________________________
Eg hefi séð mynd af mesta auð-
manni, sem nú er uppi í Yestur-
heimi. Hann mætti kaUa drottin-
vald auðkýfinga. Andlitið virtist
vera með málmblendingslit, eins
og það væri steinrunnið. það
hafði á sér blæ trjáblaða, sem tek-
in eru iir- steinkolalagi. þannig
geta ástríðurnar farið með hold
og blóð, sál og samvizku, og alt
I manneðli. þetta eru storknuðu
andlitin, sem Stephán lýsir. þau
eru búin að týna úr fari sínu bros-
hlýju vorhugans. Eigendur þess-
j ara andlita eru uppskeru-vargar,
En ferðinni er,he tið vestur að en ekki sáningarmenn. þeir raka
Klettafjöllum. Og því helá ég mér j saman jarðargróðanum og sópa
að Stepháni. þetta heimspekilega j honutn í feikna dyngjur, og þeir
yitsmunakvæði endar á skáldskap. { halda utan um fenginn með stál-
Skáldið segir að endingu, að það jklóm bragðvísinnar. þeir fleygja
hcfði gefið grátfegið allan skáld- j ölmusum í snauða menn — til þess
að halda líftórunni í lýðnum.
Skáldið segir, að hungurdauði al-
þýðunnar kippi fótunum undan
j hagnaðarvon auðmannsins, og þess
vecna gefa þeir til guðsþakka,
smám saman. þessi aðferð er
miklu hagkvæmari, heldur en
strandhöggin og nesjanámin, sem
I víkingarnir tömdu sér, því að
brendar bygðir og drepin þjóð
kippa fótunum undan gróðavon
J>essi tvö kvæði, sem ég hefi ; framtíðarinnar. Alþýðan, sem nýt-
nefnt, eru sérstök meðal kvæða ur góðgerðanna, sem auðmennirn-
Stepháns, að því leyti að þau j ir láta af höndum, þakkar góð-
túlka allsherjar lífsskoðun skálds- { gérðirnar. En hún rís ekki úr
ins, eða þann hluta hennar, sem öskustó örbirgðarinnar, þótt hún
fjallar um hæstu efni tilverunnar. {fái dálitla munnbita, smám sam-
Sá hluti lífsskoðunar höfundarins, j an. Ölmusurnar halda við ómaga-
Ilenni er sama um þessar maura-
dyngjur. Hitt er henni harmur, að
líknarstarfsemi sjálfrar hennar er
árangurslaust og vonlaust verk.
Borgabölið minkar ekki. Skáldið
segir þá með raunabrosi :
Síðan þetta varð mér vissa,
hvað þú átt til brunns að bera;
reynslusriða í sál þér inni —
heilagt krossmark hygg ég vera
hringaglys á hendi þinni.
það er vonleysið í augum hennar,
sem ræður niðurlagi kvæðisins :
Upp úr þagnarlöngu ljóði
logar títt í huga mínum,
veslings, veslings viljinn góði,
vonleysið í augum þínum.
Eg get ekki stilt mig um að
geta þess hér, þótt það komi mál-
inu ekki v.ið beinlínis, að lítil von
er til þess, að íslenzku skáldin
syngi sól og sumar inn í hugskot
þjóðarinnar, meðan högum þeirra
er þannig háttað, að þau hafa eng-
an tíma til að vrkja nema um há-
vetur, og helzt þegar illvært er úti
fyrir óveðrum. Upphafið á þessu
kvæði ber vott um það. þessi orð
eru fögur að vísu, snjóþögn og
svefnfjötrar eru stórfögur orð. En
þau eru fögur á þann hátt, sem
ískrystallar eru fagrir. þetta eru
frostrósir feigðarkulda, harma-
hlátrar og helblómstur. Meðan
skáldin eru svo að segja stafkarl-
ar í hálmi í höll Snæs konungs,
p«ta þau naumast miðlað náung-
um sínum birtu og hlyindum.
þetta var nú útúrdúr. En um
J>að er vonleysið, um viðreisn al- kvæðið sjálít er það að segja, að
mennings, sem skáldið les í augum þag £elUr í sér framtíðarvon skálds
Díkónisstt. Alþýðan á alls enga ins um ókominn gróanda og fram-
viðreisnarvon, meðan hún leggur faraviðgang, þegar auðnirnar, sem
sjálía sig undir okið og hniprar j nú blás«. upp, taka til að hyldgast
skap sinn fyrir framhaldi æfidaga
sveinsins, ef þess hefði ver ð kost-
ur, að skiíta um þau kjör. Og
Stephán segir ennfremur, að minn-
ing sveinsins geri sér leiðina til
grafarinnar heilaga.
J>,ctta er fallega af sér vikið. Og
fyrir þetta snildarbragð verður
kvæðið eins og elfur, sem endar í
fossi út við hafið.
sem er um mannfélagsmálin, er
fólginn í öðrum kvæðum, sem gerð
eru um daginn og veginn.
Nú sný ég mér að þeim efnum.
Díkónissa heitir hefðarmær nokk
ur í Vesturheimi. Nafnið mundi
j vera þannig að skilja, að hjúkrun-
!
sjorinn
▼itundarvera, sem hægt væri að
hefna sín á. En þó kvartar hann
yfir því, að sig skorti
‘‘sakarafl við sonarbana”.
iþess óskaði harmur hervíkingsins,
eftir sonarmissinn — til þess að
gera kvæðið voldugt og stígandi
hljómríkt.
Stephán getur }>ess í öðru kvæði
að hann hafi verið á verði
“með Davíð, sem drenginn sinn
erfði;
en heitast um hjartað mér gerði
sorg Egils, sem orkti eftir Böð-
var”.
J
En því|þá að yrkja um'son sjálfs
sín, án þess að heitt sé um hjart-
að?
Skáldin mega ekki vera svona
vitur. þau mega og e ga að vera
vitur. En vitið má ekki vera svo
mikiö, að skáldgáfan drukni í
mannviti.
sinni sagði Klettafjalla-
um þá menn, sem missa
lendu máli. Kvæðið virðist vera
um hjúkrunarkonu, sem er auðug
að fé, en velur sér hjúkrunarstari,
til þess að svala sálarþorsta sín-
j um og fróa ágætu kveneðli, sem
J höfðingjalífið eitrar með tildri og
tómleik. Hún gengur um láglendi
| mannlífsins, þar sem spillingin hef-
j ir orðið að hyldjúpu hafi. En mis-
! fellumenn og annmarkasálir mann-
; íélagsins verða fyrir brotsjóum
| }>essa hafs og brjóta þar skip sín,
, en sumir drukna í ölduföllunum.
j þarna er Díkónissa á ferðinni.
{ Skáldið sér hana glögt og greini-
Eg sá hana í borgarbölsins
botnlaust afgrunn niðurstíga,
þangað dýpst er siðspell síga
undan þunga vonarvölsins,
til þess fallinn hug að hreysta,
hlúa í ösku að vonarneista,
og til góðs úr greipum lasta,
getulausra dygða að freista,
ganga í veð um viljann leysta,
vaka, hjúkra, biðja, fasta.
hugsunarhættinum, lengja ómaga-
hálsinn, og meðan þessu fer fram,
á hún enga viðreisnar von
Meðan bljúgar betli-hendur
blessa s'na tjóngefendur.
Svona eru helguð bæði borðin,
betls og nautna öllu rnegin.
Mammon vor er alhreinn orðinn,
kristindóms og kirkjuþveginn.
En þess vegna nefnir skáldið kirkj-
una í þessu sambandii að hún er föndurverk. Hann.á við hitt : að
ambátt auðsins. Og hún bótmælir i nevta kraftanna af alefli, til gagns-
hernaði og manndrápum og lög- muna og sigurs góðu málefni :
helgar mannsmorðin. það er ekki
sig saman i skjóli atiðkýfinga og
vfirdrotna. En auþurinn magnast
og margfaldast, þar sem múgur-
inn er máttlaus og úrræðalaus til
sjálfsdáða. J>essi mannfélagsskipun
er gildra, sem almenningttr geng-
ur í,
“lausnarinn i lokabandi”,
segir skáldið.
Díkónissa ber sviða í sál sinni
og vonleysi í augum. Sviða henn-
ar og sálarkvöl leggur fyrir brjóst
skáldsins og brennir það um hjart-
að. '
Kvæðið ttm Díkónissu er þrung-
ið a£ ádeiluanda Stepháns, sem
Itann hefir magnað móti mannfé-
lagsskipun og kirkju, og grípur
hann þó í þá streitgi oft og víða á
öðrum stöðum. Skoðanir hans
efga sér ítök víða og koma þær
fram í ýmsum kvæðum, sem virð-
ast. eftir fvrirsögnutn sínitm, ó-
skyld ádeiluefnum.
Nú er að minnast á ráðin, sem
hann kveður um, eða drepur á, til
þess að efla manngildið og reisa al-
þýðttna á fætur.
J>ess er áðttr getið, hvað Stephán
kallar sannleik : lífið í fram-
f ö r. — Ilann nefnir trúna sjaldan
°g l>egar ltann nefnir hana, getur
hann um hana eins og jarðneska
tilfinningu.
Ilagnaðslaust að vilja vel,
verður hreinust trúin,
segir Stephán. það er trúarjátn-
ing hans.
Ilann telur guðfræðina gamla og
úrelta kreddu. Breytnin ríður all-
an baggamuninn og innræti manns-
ins. Mtinnurinn mælir af gnægð
hjartans, og limirnir dansa eftir
höfðinu. Ef störfin eru drengileg,
þá eru innviðirnir góðir. Hann
metur manninn eftir því, sem
hann vinnur mikið til gagns af
j drengskaparstörfum :
Ef þig fýsir fólksins aö
farsæld nokkuð hlynna,
fegðu hraðast hönd á það,
' heitust bæn er vinna.
Hann á ekki við það, að maður-
og groa.
þá byggir upp einyrkinn eyði-
lönd sín
og erfðaféð berst svo frá hon-
ttm ;
og það verður fjarlægðar fegurð-
arsýn
og farsæla hrept og í vonum.
því ættjarðarframför er eilífðin
hans
og ódauðleiksvonin í dáðgróðri
lands.
Með þessu móti geta allir menn
orðið sáltthólpnir, eignast eilíft líf,
ef þeir auka grasrótina á landinu
og koma tveim stráum til að
spretta, þar sem eitt var áður,
eða ekkert.
J>essi sáluhjálparvon er enn þá
betur framsett í þessum hending-
um :
Ifeildinni lifðtt og líddu f,
svo lifirðu þótt ’ú deyir.
J>að er einkum mælt til þess
manns, sem hefir hæfileika til að
vera ttndir merkjum í einhverju
fylkingar brjósti, þar sem barist
er ttm stórmálin. það er ekki allra
meðfæri, að standa í þeim spor-
um. En hitt geta allir gert, sem
vilja, að vinna að umbótum föð-
urlandsins með höndum sínum.
Allir geta haft með höndum bæn
•vinnunnar — heitustu bænina, sem
til er, að dómi höfundarins.
Sæla reynast sönn á storð
sú mun ein — að gróa,
! láta sér fara fram, vaxa og
springa út. þeir geta munað fífil
sinn fagran, sem það hafa liiað,
I þegar kvölda tekur og á daginn
[ líður. Hitt er verra, að hafa aldr-
j rei verið fífill, en verða þó bifu-
kolla.
Kærleikur Stepháns til vinnunn-
ar, sem er orðinn honum að trú-
arbragðaígildi, er vafalaust runn-
inn af þeim rótum, að hann er
landnemi í Vesturheimi. þar hefir
auðvaldið ginið yfir iðjulýðnum og
drotnað með harðri hendi. Auð-
mennirnir iðjulausu hafa sölsað
undir sig vinnuarðinn og tekið
jörðina ránshendi. Sumir þessara
inn vinni eittbvert dægradvalar j gróðaseggja gera sig gjaldþrota,
1 skáidskapur, það er dagsanna, að
j prestarnir biðja guð um sigur
l handa sinni þjóð, þegar styrjaldir
! ganga yfir löndin, og }>eir £á ekki
svo mikið, sem rauðan blett í j
kinnina fyrir ósvífni sína, þó að j
Kristur hafi þverbannað styrjaldir
og vígaferli.
þær böðlunum lána sinn krist-
munk og klerk
að krossa yfir löghelguð morðin.
það gera kirkjurnar hver í sínu
horni. Kirkjan daðrar á sama hátt
við gullkongana, þessa, sem ganga
| með steinrunnu andHtin. Alþýðan
Manndóm hæfir íoft og Iáð
lífvænt, snævi blandið ;
bar sem æfist ítrust dáð,
er manns gæfulandiö.
Hann segir ennfremur :
Geta svörð á grjóti fest,
graslaus börð með eikum,
líf og jörð þeirn blessast hest
bætt i örðugleikum.
J>að er furða, hve lítil orsök er
til sumra kvæða Stephán. Kvæð-
ið : “Lyng frá auðum æskustöðv-
um” er til sanninda um það.
Granni minn, Sigurður f Garði,
fór um vortíma fram í Mjóadal;
hann er fram af Bárðardal og er
Uífsskoðun höfundarins er svona
Einu
skáldið
3mdi sitt og eftirlæti í lífinu, að víðförul og stórstíg : Nýlega var
]>eir reiði andaðar vonirnar með j hann uppi til athugana, þar sem
Agli frá hafi til grafar. {sólnakerfum hefir flætt og fjarað.
blessar sína tjóngefendur. Og kirkj- nú í evði. þar var Stephán á ung-
an blessar yfir þá, meðan þeir eru lingsaídri sínum að heimilisfangi,
og þaðan er húsfreyja hans, ef ég
man rétt. Sigurður greip upp
beitilyngkló í dalnum, og sendi
lyngtætluna vestur að Klettafjöll-
um, og skyldi hún verða gróður-
i fullu fjöri. En þegar J>eir leggj-
ast banaleguna, íifseigir og þver-
nauðugir að kveðja heiminn, þá
breiðir hún messuklæði jrfir þá,
svo að þeir fái hægt andlát.
til að græða fé á uppgerðar koll-
hnísum sjáUra sín ; því að J>eir
stinga í barm sinn fjármunum,
sem þeir draga undan. þetta er
stórgróðabragð stórþjófanna. En
samtaka-fésýslumenn mynda hringi
og hvirfinga til fjárbragða og taka
á þann hátt strandhögg og ræna
bvgðirnar, þótt öðruvísi sé að far-
ið, en að fornu fari, Jægar víking-
arnir voru á ferðinni. Hins vegar
eru stjórnmálamennirnir á báðum
buxunum og trúboðar skrumskæld
ir í frarnan. Og báðir þeir flokkar
halla sannleikanum og eru blásnir
út af skrökmálum.
Hver skoðun af flokkdrætti höll,
segir skáldið.
Og stórgróðans aðferð mér
strandhöggsleg finst
og stelvísleg gjaldþrotin öll.
þetta er hinn rangláti mammon
og rangfengni, konungur og her-
togi og átrúnaðargoð. Hlann er
einvaldur í Vesturheimi, að sögn.
(Niðurl. á bls. 3)
™ DOMINiON BANK
Horni Notre Dame og Sherbrooke Str.
Hdfuðstóll uppb. $4,700,000.00
Varasjóður - - $5,700,000.00
Allar eignir - - $70,000,000.00
Vér óskum eftir’viðskiftumverz-
lunar manna og ábyrgumst atf (iefa
þeirn fullnægju. Sparisjóðsdeild vor
er sú st8er8ta sem nokUur banki
hefir f borginni.
Ibúendur þ»ssa hluta borgarinn-
ar óska að skifta við stofnun sem
Þeír vita að er algerlega trygg.
Nafn vort er fullirygging óhnl -
leika, Byrjið spari innleng fyrir
sjálfa yður, konu yðarog börn.
QEO. H. MATHEWSON, RáðsmaOur
Plione (iitrry 3 4 5 O
m. líd
C.P.R. Lfind til sölu, í town-
ships 25 til 32, Ranges 10 til 17,
að báðum meðtöldum, vestur af
2 hádgisbaug. Þessi lönd fást
keypt með fl eða 10 ára borgun-
ár tfma. Vextir 6 per cent.
Kaupendum er tilkynt að A. H.
Abbott, að Foam Lake, S. D. B.
Stephanson að Leslie; Arni
Kristinsson að Elfros; Backland
að Mozart og Kerr Bros. aðal
sölu umboðsinenn.alls heraðsins
að Wynyard, Susk., eru þeir
einu skipaðir umboðsmenn til
að selja C.P.R. lönd. Þeir sem
borga peninga fyrir C.P.R. lönd
til annara en þessara framan-
greindu manna, bera sjálfir
ábyrgð á þvf.
Kaupið pessi lönd nú. Verð
þeirra verður bráðlega sett upp
KERR BROTHERS
OENERAL SALBS AQENTS
WYNYARI) :: :: SASK.
S.D.B.STEPHANS0N
Fasteignasali.
LESLIE, SASK.
Ræktaðar bújarðir til sölu
með vægu verði og góðum skil-
málum. Útvega lán mót veði f
fasteignum. A g e n t fyrir Lífs
og Eldsábyrgðar félög.
TIL SÖLU I LESLIE^BŒ,
hefi ég HOTEL með öllu til-
heyrandi. Einnig: VERK-
FÆRAVERZLUN. Góðar
byggingar, gott B u s i n e s s
Agætt tækifæri að ná í arð-
vænleg BUSINE.SS,
Skrifið tíjótt eftir upplýsing-
um, verði o. s. frv„ til
S. D. B. STEPHANSQN
LESLIE, SASK.
PAUL BJARNtSON
FASTEIGNASALI
SELUR ELDS- LÍFS- OG
SLYSA- ABYRGÐIR OG
ÚTVEGAR PENINGALÁN
WYNYAKD
SASK.
KLONDYKE
II 2C''VÍTTT? eru .b6!t’1
JtlXJC/iM U IV v«rph»nur I
heimi. E 1 n
Klondyke hœna verpir 250 effgjnm á ári,
fiöriö af þeim er eins og bezta nll. Verö-
mætur hænsa bæklingur er lýsir Klon-
dyke hœnum veröur sendur ókeypis
hverjum sem biöur þess. Skrinö;
Klnmlyke Ponltry Ranclt
MAPLE PARK, ILLINOIS, U. S. A.
□□□□□□□□□□□□□□□

YEITIÐ
ÞÉR LAN
Éf svo, þá tryggið hags-
muni yðar með þvf að ger-
ast áskrifandi að “Dun’s”
Legal and Coinmercial Re-
córd.
Allar upplýsingar veittar
er óska.
R. G, DUN&CO.
Winnipeg, Man,
9-5-2.
□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□iii