Heimskringla - 28.03.1912, Blaðsíða 5

HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 28. MARZ 1912. 5. BLð<
RÆÐA B. L. BALDWINSONAR.
(NiSurlag).
hefir fylki þetta aS sjávar*
strandfylki, sem á komandi ár-
um getur hæglega framfleytt
milíónum manna, þar sem rísa
upp stórar borgir og skipa-
flotar hafa næga atvinnu viS
mann- og vöruflutninga meS
ströndum fram og milli landa.
7. Sem hefir trygt þessu fylki
hálfrar milíón dollars aukiS til-
lag úr ríkissjóSi, á hverju
komandi ári, sem variS v,erSur
til umbóta í öllum sveitum
fylkisins, og til aS auka hag-
sæld íbúanna á komandi árum.
8. Sem hefir tekiS þjóSeignastefn-
una á stefnuskrá sína og
grundvallaS hana í stjórnarfari
þessa fylkis.
9. Sem hefir gert talsímakerfiS og
kornhlöSukerfiS í þessu fylki aS
fylkiseign. Einhver kann aS
telja þennan liS lítilsvirSi á
yfirst'andandi tíma, en trú mín
og sannfæring er, aS meS líÖ-
andi tíma, er oss lærist aS
nota þessi tæki réttilega, verSi
þau íylki voru og fólkinu, sem
í því býr, til ómetanlegrar
blessunar.
10. Sem bygt hefir og starfrækir nú
búnaSarskóla, sem er jafnt
g>agn og sómi þessa fylkis, og
talinn er fullkomiS ígildi þeirra
beztu búnaSarskóla, sem til
eru á ameríkanska meginland-
inu. Stjórnin hefir þegar variS
milíón dollars til þessarar
stofnunar, án þess aS taka
dollars lán til þess.
11. Sem veitir yfir 300,000 dollars
meira á ári til mentamála fylk
isins, heldur en veitt var á
sejórnarárum Liberala.
12. Sem hefir stofnsett iSnfræSi-
skóla hér i fylkinu til hags,
muna fyrir uppvaxandi og
komandi kynslóSir.
13. Sem m©5 örlátlegum veiting-
um til opinberra umbóta í öll-
um hlutum jjiessa fylkis hefir
aukiS verSmæti búlanda fylkis-
ins, svo nemur í minsta lagi
hundraS milíónum dollars.
14. Sem hefir trygt fylki þessu
opinbera gripaverzlunar- og«
slátrunarstofnun, til varan-
legra hagsmuna jafnt fyrir
bændur fylkisins, sem gripi
hafa til sölu, og íbúa borg-
anna, sem þar eiga kost á, aÖ
kaupa meS samkepnis-veröi.
15. Sem lögleitt hefir skaðabóta-
ákvæSi fyrir verkamenn fylkis-
ins, sem verSa kunna fyrir
meiöslum við vinnu sína fyrir
vanrækslu verkveitenda.
16. Sem á sl. 12 árum licfir variS
3 milíónum dollars til nauS-
synlegra opinberra hygginga
hér í fylkinu og aukiS stofnfé
þess aö því skapi ; — alt þetta
án þess að taka svo mikiS
sem eins dollars lán tii þess-
ara framkvæmda.
17. Sem lagt hefir skatta á auöfé-
lög og járnbrautafélög, som nú
orSið nema 300 þús. dollars
árlegum inntektum í fylkis-
sjóSinn.
18. Sem lögleitt hefir skipun um-
boSsmanns til þess aö ákveða
um starfsemi þeirra félaga,
sem starfrækja opinberar nauö-
synjastofnanir hér í fylkinu.
Og síðast en ekki sízt fylgi ég
þessari stjórn, herra forseti, af
því að hún, undir leiSsögu
herra R. P. Roblins, hefir ver-
ið og er sú frumlegasta, hygn-
asta og framtakssamasta af
öllum fylkjastjórnum þessa
ríkis.
Ráðsmenska Roblins.
Ilon. R. P. Roblin hefir, síSan
hann tók viö völdum sem leiStogi
þessarar stjórnar, þráfaldlega sýnt
sig aS vera gæddan þeim hæfileik-
um, sem skipa honum sæti meSal
allra-hæfustu stjórnmálamanna, er
Canada hefir nokkru sinni átt.
Verkahringur hans hér í íylkinu er
lionum of lítill. þaS er máske hans
tap, en hins vegar er það vissu-
lega hiS mesta happ fyrir íbúa
Manitoba fylkis, aS maSur gæddur
svo miklum og ágætum stjórn-
fræSi hæfileikum skuli skipa stjórn-
arforustu hér ; og hvernig sem
hugur andstæðinga vorra á þessu
þingi kann að vera gagnvart hon-
tiin, þá hika ég> ekki við að gera
þá staðliæfingu, aS það aé eindreg-
in ósk vor allra hérna megin í
þingsalnum, og fvlkisbúa yfirleitt,
að honum megi endast aldur og
heilsa til þess um mörg komandi
ár að ráSa fyrir um forlög þessa
fylkis, Og að beina því leið til við-
varandi hagsældar, mikillegra, fram
fara og þjóðlegra þrifa.
Frá Brown, P. 0. Man.
Gimli og C.P.R.
Á mánudaginn sat hér á rök-
I stólurn í Winnipeg járnbrauta-
| stjórnarnefnd landsins (Dominion
, Railway Commission). HafSi hún
komiS frá Ottawa til að hlusta á
| ýmsar umkvartanir og kröfur á
hendur járnbrautafélögunum. þó
; nefndin sæti hér ekki nema þennan
eina dag, gaf hún úrskurS í 35
málum, og hélt að þvi loknu aust-
ur aftur.
MeSal nærumála þeirra, er nefnd
inni bárust, var eitt frá Gimli bú-
um á liendur C. P. R. félagsins,
og úrskurðaði nefndin, að rann-
saka þaS frekar.
Frá klögutnáli og kröfum Gimli
ffiannn skýrir Winnipeg Free I’ress
' 25. þ.m. á þessa leiS :
Mótmælin frá Gimli yfir slæm-
um samgöngum um vetrarmánuð-
ina, ákvað nefndin að rannsaka
frekar. Gimli búar eru óánægðir
m,eð hinar bættu samgöngur á Ár-
borvar braut C. P. R. félagsins,
og óska eftir, að þeirra bær kom-
ist í eins gott járnbrautar sam-
band. Bæjarstjórinn P. II. Terge-
sen o<r Fred Heap, lögmaður frá
Selkirk, báru kröfurnar fram fyrir
nefndina. það var sy'nt, að írá 1.
sept. sl. til 14. þ. m. höfSu 31,000
farþegar ferSast á Árborgar braut-
inni, en með Gimli brautinni á
sama tíma aS eins 8,000.
Gimli menn staðhæfa, að þessi
mikli. munur á farþega fjöldanum
stafi af liinum bættu samgöngum
á Árborgar brautinni. —
þannig skýrir Free Press frá
málunum, og mun þar aS mestu
farið rétt með. — En aS hvaSa
niSurstöðu járnbrautar nefndin
kemst eftir að hafa kynt sér málin
frekar, verSur tíminn einn aS
leysa úr.
14. marz 1912.
það er rétt, að minnast allra
þeirra atburSa, sem skilja eftir
þægilegar endurminningar, þegar
litiS er á þá til baka ; þeir eru
eins og stjarna, sem leiftrar fram-
undan skýi, sem hægur vindblær
dreifir á kyrlátri nótt. Svo er það
jafnan fyrir margra augum aS af-
stöðnum hverjum þeim mannfund-
um, sem mjða til þess að gleðja
og hressa, ekki sízt þegar bak við
þá stendur alvaran meS bróður-
kærleikann í fanginu og býSur
gleðinni tii brúðkaups á stjörnu-
bjartri vetrarnótt, eins og hér
skeði 9. þ.m. í bygSinni okkar. —
Framtaksmennirnir stofnuSu til
samkomu til að minnast 25 ára
hjónabandsstööu þeirra hr. Páls
Isakssonar og konu hans, húsfrú
Sigríðar Eyjólfsdóttur. Allir, sem
gátu og óhindraðir voru, sóttu
mótiS og komu án boSbera í einni
fvlkingu heim að búgarSi þeirra
kl. 8 urn kvieldið. þá var ekki beS-
ið til inngöngu ; brutu konur af
gamalli venju og gengu inn til hús-
freyju, hy'rar og háttprúðar, og
svo hver af öSrum. Voru þá öll
herbergi alskipuð prúðbúnu fólki.
Sannarlega er allur mannfagnaSur
sem skuggsjá af fordyri hins fyrir-
heitna, þar sem allir eiga aS mæt-
ast í einni tjaWbúð.
Ilerra Jón S. Gillis setti sain-
komuna með langri og velmæltri
ræðu. Hann lýsti því yfir, að þessi
lijón, sem yrðu fyrir þessari ó-
væntu heimsókn, væru búin að lifa
saman 25 ár í hjónabandi, og til
minningar um það—og þeim til
verðskuldaSrar sæmdar — væri
silfurbrúðkaup þeirra undirbúiS af
viðstöddu fólki, sem bæði velvirð-
ingar á heiimsókninni og óskaSi að
mega hafa umráð á býli þeirra og
borSum meðan á ''töfinni stæSi.
RæSumaður gat þess, að þó að
silfurbrúðhjónin hefðu ekki auðfjár,
sem kallað væri, þá væri þau
mörgum ríkari í- sínum mannvæn-
lega barnahóp, sem þau með for-
sjálni og ráðdeild hefðu aliS önn
fvrir, og sterkasti þátturinn í því
efni til sigurs væri hjónabandsást-
in. j>au hefðii', þessi valinkunnu
hjón, sýnt fyrirmyndar hjónaband
á allri samleiSinni, sem væri þaS
mesta happ og lífslán, sem mantii
gæti hlotnast. Ennfremur gat
ræðumaður þess m.ö., aS þetta
væri þaS fyrsta silfurbrúðkaup,
sean sett hefði veriS i þessari bygð,
og þess hefði ekki verið gætt um
liðin ár, að minnast nokkurra
hjóna, sem búin væru að stíga
jafnmörg spor í sömu stöðu ; en
framvegis skyldi þess betur gætt.
AS þessum orSum loknum afhenti
sami framsögumaður silfurbrúð-
hjónunum að gjöf silfurker með 12
skeiðum ásamt 25 dolluru og
óskaði að framtiS þeirra yrði eins
og silfrið skvlaus og björt.
þá las Jóhannes J. H'únfjörS
upp fallegt kvæði, sem hann hafði
ort til silfurbrúðhjónanna. Næst
lionum flutti hr. Árni Tómasson
lipurt og ljóst erindi í garð heiS-
urshjónanna, sem hér eru engin
tök á að skýra ítarlega. Hann
sagði meðal annars, aS viðmót og
gestrisni þeirra hefði margan
mann að garði dregið, og þótt ein-
hvern skugga hefði borið fyrir vel-
me-’-un þeirra, þá hefði enginn get-
að séð þess merki ‘ þá hefði æfin-
lega einhv.er úrræði veriS fundin til
varnar þeim véum, því bæði hefSu
samhend stundað af alúS hag
heimilisins og framtíSarþarfir barn
anna sinna.
þá sté hr. Helgi Pálsson fram á
ræöupallinn. Hann er maður ein-
aröur, fjör og áherzla fylgir hverju
oröi hans. Hann er hressandi eins
og íslenzkur fjallablær, sem dreifir
miðnætur móðunni. Ilatin rnælti
meðal annars, að ekki væri það
neitt, sem kæmi ferðamanninum
eins vel og alúðar viðtökur hús-
ráðenda ; sig hefði fyr en þetta
kveld borið að garði heiöurshjón-
anna, sem nú væru skrýdd brúð-
kanpsklæSi, og ætíS mætt sömu
viStökum, hvort heldur hefSi ver-
ið á nótt eSa degi, og þótt húsa-
kynni þeirra væru ekki háreist á
móti stórhöllunum aö dæma, þá
byggi þó nægjusemi og friður inn-
an þeirra veggja. Og þaS sannaS-
ist hér sem víöar : Oft er þaS í
koti karls, sem kóngs er ekki á
ríku sloti, o.s.frv.
AS þessu loknu, sem minst hefir
verið, sneri söngflokkurinn sér að
orgélinu og söng sálminn nr. 589 :
“Hve gott og fagurt og inndælt
er með ástvin kærum á samleiS
vera’,’, o.s.frv. Og er þeim fögru
tónum lauk, var sezt undir borS,
silfurbrúðhjónin voru leidd til sæt-
is meS átta börnum sfnum. (FIiS
níunda ,er gift kona í Winnipeg).
þá er staðið var upp frá borS-
um, voru kvæöi sungin ýmislegs
efnis, sem er ein sú hreinasta
skemtun í sðmkvæmum. AS því
búnu var skál silfurbrúöhjónanna
drukkin í gómsætri veig, til að
fylgja gamla landssiðnum heima á
Fróni, og var það eingöngu at-
höfn sii, en ekki drykkurinn, sem
vakti fjör og ánægju á Ivverju enni,
því það var lögleitt á þeirri stund
að allir væru skuldbundnir aS tala
eitthvað í 5 mínútur. þetta bragð
varð til þess, aS vekja nj'ja krafta,
sém ekki þektust áður. Leystu
margir sig af hólmi með góðum
oröstír. Halldór Ölafsson sagöi,
aö nú væri íþróttaöld og landar
vorir heima væru búnir að öðlast
stórheiður í Evrópulöndunum, og
það ætti að vekja ungu mennina
hérna megin hafsins ; hann sjálfur
va-ri á þroskaskeiði og það væri
eins og rafmagnsstraumur leiddi
um allar sínar taugar, þegar hann
læsi frægðarsögur Jóhannesar Jó-
sefssonar og hans félaga. það væri
þörf, að gera hér tilbreytingu á
leikvelli tmgra manna : æfa fang-
brtigð og glímur að minsta kosti
jöfnum höndu v S knattleikinn.
Að þessu var gerður góður rómur
og bent á, að bygö þessi ætti tvo
góða glímumenn úr Skagafirði,
Sigmund Jóhannsson frá Ilúsa-
bakka, er fyrir nokkrum árum
vann verðlaunaglímu á íslendinga-
deginum í Winnipeg, og ólaf Árna-
son frá Bakka í Hólmi. Báðir þess-
ir ffienn höfðu borið óskertan hlut
frá borði í öllum mannraunum,
hvort heldtir þeir hefðii átt við
flögð eða fossabtia. En stór yfir-
sjón væri það, þegar feðurnir ekki
kendtt niðjum sínum íþróttir stnar.
]>að lægi nærri þvi eins og að
grafa peninga í jörð. Og ekki verð-
ur það varið, — þetta er erfð, sem
er á glæ kastað, þegar það er van-
ra'kt.
]),á háru silfurbrúðhjónin frarn
innilegustu þökk fyrir heimsókn-
ina, vinarþelið og virðinguna, sem
þeim væri sýnd, og sú gjöf, sem
þeim hefði hlotnast, mttndi verða
varanlegt innsigli minninganna um
þetta óglevmanlega kveld, og sama
mætti þatt segja eins og Gunnar á
Hlíðarenda sagði við Njál, þegar
Njáll færði honum hey og mat á 15
hestum : Miklar eru gjafir þínar,
Njáll, en meira er vert um vin-
áttu þína.
þegar hér var komið undir sögu-
lok, hafði skemtunin og> gleðin
sezt í öndvegi, var þá mælt fyrir
minni kvenna :
þiö iljóðin lífgið allan eld
o/r ís frá hjarta bræðið,
þið sviftið btirtu sorgar-feld
og sárin dýpstu græðið.
Og yðar lund við fegurS feld
þær fyrstu ástir glæðir.
í yðar vald er sólin seld
að sýna dýpstu hæðir.
Nóttin var liðin. Máninn haföi
orðið áíðbúinn þetta kveld og var
skamt kominn upp á himinhvolfið.
Tollþjónarnir hafa tafið hann við
línuna, sagði einhver. Já, sagði
annar, þeir halda, að hann svíkist
með ólevfilegar vörur yfir landa-
tnærin, óheflaðan trjávið, tóbak
eða te. Við þessi orö fölnaði mán-
inn, hvítnaði og hvarf með himin-
blámanum fyrir dagmær og degi.
Hugheilar kveöjur og heillaósk-
is skiitust á, og fólkið dreifðist
með hlýjar endurminningar um
liöna stund.
því að kaupa blöndun, sem
þekt er sem álúns “baking pow-
der’’, þegar þér getið rétt eins vel
með engu hærra verði fengið Mag-
ic Paking Powder ? Efnasamsetn-
ingin er ljóslega prentuð á hvern
pakka. Aðgætiö hvert þetta er
svo á öðrum tegundum. AUir mat-
salar hafa vald til að ábyrgjast,
að Ma,gic Baking -Powder inni-
haldi ekkert álún.
Landanum líður vel í
Californíu.
þannig byrjar þessi pistill. Sá,
er ritar linur þessar, getur fært
það í annál, að þetta er hinn
fyrsti vetur á æfi hans, se hann
hefir hvorki &éð snjó eða frost.
Hér hafa verið sifeld blíðviðri og
þurkar, svo að nálega var orðið
of þurt fvrir jarðargróður og voru
blóm farin að fölna. En 1. marz
kom regn, sem varaði heila viku,
og var það sannarleg guðsgjSL
það l'fgaði akur og engi. Nýtíi
liej' er komið á markaðinn og seld-
ist fvrir $24 til $30 tonnið Gg
þótti dýrt. Alt er hér í sinni rétta
hreyfingu, og skýldulögmál allra
að vinna meðan dagur er.
Stórfélögin liér veíta mesta.
fjölda manna atvinnu. Og meðal
þeirra er Southern Pacific jám-
brautarfélagið, sem hefir 500
manns í vinnu í Los Angeles, og
ér ég einn í þeirra hópi og,vinn á
vagnagerðar verkstæði félagsinE.;
þar vinna vfir hundrað smiöir, og
er þar alt í hinni mestu r.eglm
þar eru fimm þjónar, sem einlægt
eru að sópa og flytja burtu öll
kurl, sem til fallast, og vékur
þetta undrun þeirra, sem ekkí
þekkja til slíkra verkstæða. Tvis-
var hefir það komið fyrir, að 12
menn hafa verið í einum vagni,'
þegar hontt var hleypt af stokk-
ttnum og fluttur langa leið á antt-
að verkstæði, og hafa þó allir
mennirnir haldið áfratn vinnu sinnl
meðán stóð á flutningnum.
í T,os Angeles munu vera 8 Ísh
lendingar og' svipttð tala í SaB
Pebro bæ. þar eru þrír fjölskyldu-
feður islenzkir : Stefán Bjarnascm,
Steingrímur Bjarnason og Guð-
mundttr Eiríksson. Allir stuutla
þeir fasteignasölu og græða v.*l lí
á því og ertt höfðingjar heim að
sækja ; eða svo reyndust þeir mét,,
þegar ég heimsótti þá fvrir jólin í
vetur, og kann ég þeim beztu þakk
ir fvrir viötökurnar.
Talsvert lýst mér betur á mig <1
San Diego en í Los Angeles, cg
ég voHa, að það verði framtíðar-
staður minn ; þar er jafnara árs-
tiða veöurlag.
Eg vildi óska., að íslendingar
rendu huganum til California ríkis
— því að hér er framfaraland og
jarðnesk paradís.
T; a n d i.
ISLEKZKAR BEKUB
mmmmmmmammmmmmmmmmKmmmmmmmmmmmmmmmmrnr
Eg undirritaður hefi, til sölu ná*>
lega allar islenzkar bækur, sem tií
eru á markaðinum, og verð að
hitta að I.undar P.O., Man.
Sendið pantanir eða finnið.
Neijs E. Hallson.
FRlTT! FRITT!!
BÆKLINGUR
“ THE LANÐ WHERE OIL IS KING”
T3ÆKLINGUR þossi býður yðnr tæklfæri scm ekki
kentur fyrir nenia eniu sinni á mnnnsæfinn —
Hann segir yður Itvur verja skuli fé yðar og sýnir
yður hveruig það tnarg'aldast.
begiryður ult uui olfn iðnaðin f Californfu,gefur full-
ar sanuannir nm ftreiðanleik Buick oliu félags h nfaVtréfin
og stórfaldan gróða. Sendið nnfn og áritan yðar f dag eftir
bæklinguum—þt r fiið hann ókeypis.
KARL K. ALBERT
P.O.Box 56. 708 McArthur Building, Winnipeg, Manitoba
S y 1 v í a 187
sjálfri sér, að Audrey* leit á hana með þýðingarmeiri
svip, en forvitnin ein framleiðir.
XXVII. KAPlTULI.
Sylví.a f i n n u r g a m 1 a n k u n n i n g j a.
Undir eins og Jordan las auglýsinguna um Sign-
oru Stellu, leigði 'hann sér stúku í tónleikahúsinu.
Sagan, sem hann sagði Andrey um lávarð Lorri-
more gat verið sönn eða ósönn, en hann vissi, að
Lorrimore hlyti að vera í nánd, og því var áríðandi
að binda enda á bónorðið.
Að morgni þess dags, sem Sylvía átti fyrst að
syngja, kom Jordan til Grosvenor Square. Hann
var glaður í viðmóti og talaði alúðlega.
Ekki mintist hann á erindið fyr en lafði Marlow
kom inn, þá eagði ltann :
‘það er satt, lafði Marlow, þér farið líklega á
söngskemtunina í kvöld, að hlusta á þessa Signoru
Stellu ?’
'"■Já, ég ætlaði að fara, en þegar ég bað um pláss
var mér sagt að ekkert sæti væri laust’.
'það var heppilegt. Eg leigði stúku fyrir viku
siðan í því skvni, aö Bara þangað, en ég held að ég
komist ekki til þess. Gerið þér svo vel að nota
hana, lafði Marlow’.
‘En’ — sagði lafði Marlow.
‘þér gerið mýr þá ánægju, að nota ltana, og ef
ég get, þá kem ég þangaðvsvo sem hálfan tíma’.
Lafði Marlow leit spyrjandi á Andrey.
Andre.y var ,ekki sem ánægðust, en sagði þó :
‘J.á, mig langar til að fara'.
Str.ax á eftir kvaddi Jordan brosandi og fór.
188 Sögusafn Heimskringlu
Andrey var tnjög róleg siðari hluta dagsins, og
þegar hún kom ofan til dagverðar, vakti hún ttndrun
laföi Marlow með skrautklæðnaði sínttm.
‘Hver er orsökin til þessa herbúnaðar?’ sagði
Marlow lávarður brosandi. ‘Ætlarðu að handsama
nokkra baiidingja i kv.eld ? ’
Andrey roðnaði ögn.
‘Er ég þá svo glæsileg útlits ?' sagði hún með
uppgerðar kæruleysi. ‘E.g ætla á söngskemtanina
með mömmu, það er alt'.
'Já, til að sjá þetta nýja tindur. það er sagt
að hún sé sjaldgæf. Undrist ekki, þó ég líti þar
inn lika. En hvaða þvættingur er það, sem ég sé
í blöðunum um hana og lávarð Lorrimore?’
‘Áttu við að hún sé heitbundin honum ? sagði
Andrey. ‘Eg skil ekki, hvers vegna það ætti að
vera þvættingur’.
‘Jú, það er mín skoðun’, sagði lávarðuriiin.
‘þeir, sctn hafa sötnu lögtign og stöðu og Lorrimore,
gifta sig ekki leikmeyjum, nema þeir séu heimskingj-
ar, og enginn hefir "kallað Uorrirnore heimskingja, en
þvi kemur hann ekki aftur fr.á London ?
Andrey sagði ekkert, og þau voru all-þögttl með-
an þau borðuðu.
þær fóru svo til söngskemtaninnar.
‘Hvaða voðalegur fjöldi er þetta’, sagði laíði
Marlow, þegar hún leit yfir hópinn.
Nú kom Sigitora Stella inn á söngpallinn, og
Andr.ey kit rannsakandi augttm á ltana, og hlustaði
tneð hrygöblandinni gleði á hitta fögru rödd.
‘Mjög falleg og ung stúlka’, sagði lalði Marlow,
'og hún syttgur ágætleg.a’.
‘Falleg? Ilún er alveg óviðjafnanleg’, sagði
Andrey.
'þær g.eta skreytt sig þannig á þessum tímum’,
sagðt lafði Marlow.
S y 1 v i a 189
‘Fegurð hennar er náttúrleg’, sagði Andrev.
‘Sjáðu, hve yndisleg hún er. það er ánægjulegt, að
sjá liana hrevfa sig á söngpallinum ; hinir allir ,eru
kl aufalegir að sjá gagnvart hentti’.
Andrev sagöi við sjálfa sig, að hún ætti að hata
þessa stúlku, en fann að hún gat það ekki ; og tár
komti fram í augti hennar, þegar Marguerita söng
sorgarljóð sín yfir líki bróður síns.
Marlow láv.arður kom inn í stúkuna við endir
annars atriðis, og hann varð jafn hrifínn og aörir.
‘í sannleika sagt’, sagði hann, ‘blöðin hafa ekki
skrökvað. Stúlkan syngur eins og næturgali, og
andlit hennar er — eins og —’
‘Engils’, sagði Andrey.
‘J)etta er sú fegursta aðdáun, sem ég liefi heyrt
af konu vörum’, sagði lávarðurinn. ‘það er sagt,
að hún sé ensk, þó .enginn þekki neitt til hennar’.
‘Nema það, að ltún er heitbundin Lorriore lá-
varði’, sarrði Jordan, sem kom inn í þessu.
Jordan horföi forvitnislega á Sylvíu og sagði
lágt :
‘Lávarður Lorrimore ltefir fýlstu ástæðu til að
vera ástfanginn’.
I.ávarður Chesterton kom inn til laföi Marlow,
og hrósaði Sylvitt eins og aörir. ‘Geðjast yður ekki
að henni, Andrev?’ spttrði hann.
‘Jú, hún er töfrandi’, sagði Andrey.
‘það er rétt lýsing’, svaraði Chesterton, ‘en nú
lvftist tjaldið upp, ég verð að fara’.
þegar Sylvía kom inn, hallaði Andrev sér á-
fram, ,eins og hún viidi heyra hvert orð af vörum
Sylvitt ; og þó undarlegt væri, var sem samhygð
bvggi i augnaráði þeirra, þegar þær horfðu hvor á
aðra.
Sylvía hafði aldrei stingið l>etur en þetta kveld,
IÖ0 Sögusafn Iltimskringlu
og þegar tjaldið féll, gall við hávært samhygðaróp
frá áheyrendum.
Um leið og Svlvía gekk fram hjá, þar sem And-
rev sat, lét Andrey blómvöndinn sinn fa’.la fvrir fæt-
ur hennar. Fyrst .varð Sylvía feimin. en þegar leik-
stjórinn tók liann upp og rétti Sylvíu, lvfti hún hou-
um tipp að vörum sinum, en attgunum til Andrey.
1 ortlaJi rétti Andrey kápttna hennar, og sá þá,
að hendtir hennar skulfu.
‘En hvað þér eruð góð’, sagði hann, ‘ílestar
stúlkur myndu hata hana, en þér —’
‘Ég hata hana ekki’, svaraði Aiulrej*.
‘Ojr þér fyrirlítið hann ekki heldur?’ hvíslaði Jor-
dan. Nei, þér ,eruð of eðallynd til þees. En ég
fyrirlit staöféstuleysi ]>eissa ffiatins ; þó þcr sendufí
mig burt, mvndttð þér ávalt búa í htiga minum.
Andrey, má é.g votta ? Viljið þér ekki gera mig aS
þeim gæfuríkasta manni’í heiminum ?
Meðan hann talaði, tók hann hendi. heunar.
Andrey var í æstu skapi og vissi varla, tivaS
fram fór, og lét því hendi sína ht íla í hatis.
‘Elskan min’, sagði hann, ‘ég fórna lífi minu fyrir
þig’. Hann leit í kringum sig, bar svo hendi hennar
upp að vörum sínum og kvsti hatta.
Rétt í þessu vék lafði Marlow sér við og • sá
þessi ástaratlot.
Tordtut h'lgdi Andrey út að vagninum, og á
sigurbrosi hans sá lafðin, að hann mundi hafa u.nnið
sigur.
Andrey settist í hornið á vagninum, lökaði aug-
unum og þagöi. þ,egar hún kom héim, fýlgdi lafðt
Marlow henni inn i herþergiö og sagði :
‘Á ég að bíða, þangað til Jordan segir mér það,
Andrey mín góð?’
Andrey hrökk við, eins og hún yrði þess fyrSt
vör nú, hvað hún hafði gert.