Heimskringla - 30.05.1912, Blaðsíða 6

6. BLS.
WINNIPEG, 30 JíAÍ 1912.
HEIMSKE.IN G Ii A
C.P.R. LOl
C.P.R. Lðnd til söln, 1 town-
ships 25 til 32, Ranges 10 til 17,
að b&ðum meðtöldum, vestur af
2 hádgisbaug. í>essi lönd fást
keypt með 6 eða 10 ára borgun-
ar tíma. Vextir 6 per cent.
Kaupendum er tilkyntað A. fl.
Abbott, að Foam Lake, S. D. B.
Stephauson að Leslie; Arni
Kristinsson að Elfros; Backland
að Mozart og Kerr Bros. aðal
sölu umboðsmenn.alls heraðsins
að Wynyard, Sask., eru þeir
einu skipaðir umboðsmenn til
að selja C.P.R. lönd. Þeir sem
borga peninga fyrir C.P.R. lönd
til annara en þessara framan-
greindu manna, bera sjálfir
ábyrgð á þvf.
Kaupið pessi lönd nú. Verð
þeirra verður bráðlega sett upp
KERR BROTHERS
QENERAL SALES AQBSTS
WYNYARD :: SASK.
MARKET HOTEL
146 Princess St.
á móti markaOnnm
P. O’CONNELL, elgandi, WINNIPEQ
Beztn vlnföng tindlar og aöhlynning
góö. Islenzknr veitingamaönr P. S.
Anderson, leiöbeinir lslendingnm.
JIMMY’S HOTEL
BEZTTJ VÍN OQ VINDLAR.
VlNVEITARI T.H.FRASER,
ISLBNDINGUR. : : : : :
James Thorpe, Elgandl
Woodbine Hotel
466 MAIN ST.
Stwrsta Billiard Hall í Norövestnrlandino
Tln Pool-borö.—Alskonar vfnog vindlar
Gistlng og f»0I: $1.00 á dag og þar yflr
l.ennon A Mebb,
Kigendnr.
MARTYN F. SMITH,
TANNLÆKNIR.
Pairbairn Blk. Cor Main & Selkirk
Sérfræðingur f Gullfyllingu
og öllum aðgerðum og tilbön
aði Tanna. Tennur dregnar
án sársauka. Engin veiki á
eftir eða gómbólga. —
Stofan opin kl. 7 til 9 á kveldin
Office Heimilis
Phone Main 69 4 4. Phone Main 6462
A. S. TORBERT ’ S
RAKARASTOFA
Er 1 Jimmy's Hótel. Besta verk, ágœt
verkfœri; Rakstur I5c en'Hársknrönr
25c. — óskar viöskifta íslendinga. —
A. S. BARHAL
Selnr llkkistnr og annast um átfarir.
Ailar átbánaönr sá bezti. Enfremnr
selur hann aliskonar minnisvaröa og
legsteina.
121 Nena St. Phone Garry 2152
• — — Það er að það borg-
alveg ar sig að aug- lýsa 1 Heim-
víst skringlu !
♦
Dánarfregnir.
Mrs. Ólína Ford.
þann 16. apríl sl. andaöist aö
heimili sínu, 821 Home st., Winni-
peg, ko.nan ólína Gróa Pálsdóttir,
eftir stutta legu, eiginkona Mr.
Arthur Ford, sem um margra ára
bil hefir verið lestarstjóri (con-
ductor) fyrir C.P.R. félagið. Bana-
mein hennar var heilabólga. For-
eldrar hinnar látnu eru þau Páll
Isaksson og Sigríður Kvjólfsdótt-
ir, er búa í grend við Brown P.O.,
á norðanverðum Pembina fjöllum
(í Canada).
Ölína sál. var fædd að Gardar,
N. Dak., þann 9. des. árið 1887,
og ólst þar upp, þar til hún vorið
1901 fluttist með foreldrum sínum
til nýlendunnar í grend við Brown
P.O., hvar hún dvaldi um hríð,
unz hún fyrir nokkrum árum fór
að vinna í búð fyrir hið alkunna
Eaton félag í Wmnipeg. þar til
fyrir rúmu ári síðan (hinn 5. apríl
1911), að hún gekk að eiga hinn
eftirlifandi mann sinn. þau hjón
eignuðust einn dreng, er mun hafa
verið mánaðargamall, er móðir
hans fór til hins fyrirheitna lands-
ins. það er því átakanlegt fyrir
hinn eftirlifandi eiginmann, að
missa svo skjótt aöstoð sinnar
elskuðu eiginkonu.
Ölína sál. var vel af guði gefin
bæði til sálar og líkama. Hún var
mjög vinsael, og elskuð og virt af
öllum, sem þektu hana. Hennar
verður því sárt saknað. “Maður
deyr, en góður orðstír aldrei”.
Blessuð sé minning hennar I.
• • •
MRS. OLlNA FORD.
(Undir nafni móður hinnar látnu).
Vorsins blíða vermdi grund,
vonir glæddust hverja stund ;
fuglar sungu sætt á meiði,
sólin skein svo glatt í heiði.
Alt var gleði hjúpað hjúp,
hjartans jafnvel undirdjúp.
Fyr en varði færðust ský
fyrir sólu, dimdi því,
dreif að él með feiknar frosti,
fækkaði um sældarkosti ;
broshýrt mér af brjósti sleit
blóm, sem ekkert fegra leit.
Margvíslegt er manna böl,
margan nístir sálarkvöl :
sína vini að sjá hér pínast,
síðan burtu frá oss týnast,
síga nið’r í svala gröf. —
Svona endar lífsins töf.
Standa við þinn banabeð,
böl þitt geta engu raeð
linað, eða létt það minsta,
loks að horfa’ á stríðið hinsta
og hyljast grafarhúmi þig, —
hjartans dóttir, skelfdi mig.
Iljartans blæðir bólgin und,
burtu dauðans hreif þig mund ;
þú, sem varst mitt æðsta yndi,
Og mér hvarfst nú frá í skyndi,
höfg því felli tr.egatár, —
tíminn einn það læknar sár.
Faöir, systkin sakna þín
og sérhver vinur, elskan mínll
Hjartað makans harmur tætir ;
honum þó er raunabætir
að barni ykkar, eftir nú,
á hans vegum skildir þú.
H(afin yfir heimsins böl,
hérna stutt þín reyndist dvöl.
Svifm ert til sólarhæða,
sæl þar nýtur drottins g*ða.
Sú vor huggun allra er
aftur þar að mæta þér.
Fyrir alt á liðnri leið,
lífs-sól áður hné að meið,
vinir þakka þér af hjarta ;
þig svo kveðja, ljósið bjarta.
Forsjón æðsta eg þig fel.
Elsku dóttir, farðu vell
Jóhannes H. Húnfjörð.
Jósepína Margrét Árnason.
þann 6. apríl sl. • andaðist að
heimili sínu í Pembina, N.D., mm
elskulega dóttir Jósepína Margrét
Bjarnadóttir (Árnason), úr afleið-
ingum lungnabólgu eða hjartabil-
unar ; 19 ára að aldri, — mitt
j-ngsta barn af 5.
Margrét sál. var mjög vel gefin
stúlka, hafði frábærlega góðar
námsgáfur, skarpan skilning og
þroskaðar hugsanir ; enda beind-
ist hugur hennar eindregið inn á
braut fróðleiks og mentunar. Eftir
að hafa uppfylt öll lærdómsskil-
yrði alþýðuskólans hér, gekk hún
á háskóía í Grand Forks, og út-
skrifaðist þaðan fyrir ári síðan
og byrjaði svo síðastliðið sumar
sem kennari við alþýðuskóla hér
skamt frá, og stundaði hún þá
köllun sína með samvizkusemi, að
dómi hlutaðeigenda, og við starf
sitt var hún jafnvel eftir að hún
kendi sjúkleika þess, sem leiddi
hana til dauða.
Hin látna hafði marga og g-óðá
eiginleika, sem áunnu henni virð-
ingu og álit allra þeirra, sem.
nokkuð kyntust henni. Djörfung,
hreinskilni, sannleiksást og> líkn-
semi voru hennar fegurstu, eðlisein-
kenni. Að segja hreint og beint
meiningu sína, var henni svo eigin-
legt, að jafnvel þeir, sem illa
kunna því, að bert sé mælt, undu
því vel af henni.
Sannleiksást hennar var auðsæ
af því, hvað henni var um það
liugað, að komast að sem rétt-
astri niðurstöðu í öllum skoðana-
málum. Henni var ekki nóg, að
láta segja sér, að svona væri
þetta og þetta og svona æ t t i
það að vera, heldur varð hún að
ráðfæra sig við sína eigin sam-
vizku og athugunarsemi, áður en
hún gat tekið það gott og gilt.
Líknsemi hennar og jafnréttis-
tilfinning birtust á margan hátt ;
fyxst og fremst í því, að vilja æfin-
lega. reyna að bæta úr böli þeirra,
sem eitthvað áttu bágt, einkum
gamalmenna og einstæðinga ; þar
stóð hún íramarlega eins og í
mörgu öðru. En eRki hvað sízt
kom þessi góði eiginleiki hennar í
Ijös gagnvart hinum lægri verum
lífsins, — dýrunum. Hún var dýra-
vinur á háu stigi, enda hændust
öll dýr að henni sem hún um-
gekst ; þessir mállausu vesalingar
áttu góðan og tr\-ggan vin þar
sem Margrét var ; þeir fundu það
líka vel, því lýsti viðmót þeirra
og augnaráð, sem óhætt er að
marka, því hjá þeim er ekki yfir-
drepsskapur. það lítiðj sem þessir
málleysingjar læra, læra þeir af
eigin reynslu og brevta vanalega
samkvæmt því, og það vissi og
skildi hin látna betur en margir
eldri.
í einu orði að segja, þó mér sé
málið skylt, var Margrét sál. að
flestu leyti fyrirmynd ungra
kvenna : siðprúð i framg-öngu og
Umgengnd, skemtin í samræðum,
trygg í lund Og stefnuföst.
Hennar er því sárt saknað af
vandamönnum og vinum, og öll-
um, sem henni kyntust ; og sárar
eru tilfinningar mínar, þegar ég ;
sem móðir minnist þeirrar stund- j
ar, þegar augu þessa mins ást-
kæra barns lokuðust í síðasta sinn |
og hjartað góða hætti að slá.
ASfinlega er dauðinn vogestur,
hvenær sem hann ber að dyrum,
en þó aldrei eins ægilegur og þeg-
ar hann hrifsar þá í burtu, scm
eru mitt á blómaskeiði lífsins,
eins Og hér átti sér stað.
Ég vona, að þeir lesendur blaðs-
ins, sem eru mér óviðkomandi,
fyrirgefi, þó þessi dánarfregn sé
orðmörg, og virði sorgmæddri
móður til vorkunar, þó henni
dveljist við minningu síns látna j
barns.
Að endingu þakka ég af öllu
hjarta alla þá hjálp ojr hluttekn-
ingu, sem mér var sýnd við lát og
jarðarför hinnar framliðnu.
Pembina, N. Dak. ,
A. B. Árnason.
Meira um Þjóðernið.
Til ritstj. Heimskringlu.
Hafðu þökk fyrir heiðurinn, er
þú sýndir ritgerðinni minni um
íslenzkt þjóðerni, er blað þitt
ílutti, með því að svara svona
rækilega. En alv.ecr var það óþarft
að slá svona þung högg á var-
na,glann, þar sem þú líka hefir svo
stálsterka von um ómöguleik þess
er ég fer frarn á ; og of kunnugur
ert þú trjrgð íslendinga yfirleitt
við þjóðerni sitt, til þess að sjá
þess brýna þörf, að stappa í þá
canadisku glóandi stáli.
þú segir, að Hkr. hafi aldrei
bannað íslendingum að kenna
börnum sínum móðurtunguna, —
ekki beint. En hvað gerir þú, þeg-
ar þii gengur með oddi og egg á
móti því eina gefna ráði að kenna
hana ? þú veizt vel, að það eru
ekki nema allra skörpustu ung-
lingar, er geta lært tvö tungumál
í senn. Ef að barnið lærir ekki
móðurmálið á undan, þá lærir það
ekki móðurmálið, þegar það er
orðið drukkið af öðru tungumáli,
Jósepína Margrét Árnason.
Fáein kveðjustef.
Hve híbýlin virtust mér hljóðleg og tóm
Við helbeð þinn, elskaða meyja.
Eg gat ekki skilið þann skuldheimtu-dóm,
Að skyldir svo fljótt verða’ að deyja.
Svo ung og svo blómle,g- með hjartsýni þá,
Sem beztum er eiginleg konum ;
Með brennheita fróðleiks og bóklista þrá,
Og brosandi framtíðarvonum.
Og djörfung og einlægni af augum þér skein,
Sem eðlis er fegursti litur.
þín lífsskoðun frjáls var sem heiðríkjan hrein,
Og hugsunin göfug og vitur.
Sem Ijósið þú komst, og sem ljósið þú varst,
Sem ljósinu næst vildir standa.
Sem ljósið þú dóst, og til ljósheima barst
Á ljósvængjum himinflej’gs anda.
þó horfin nú sértu, þú hjá mér samt ert
þá hvíli’ eg í andleiðslu værri.
Eg heyri þig bert við mitt hjartaslag hvert,
1 himinsins blæþyt mér nærri.
því myndast sú von hefir mönnunum hjá —
Og miljónir tára sem þerði —
Að allar þær sálir hvor aðra sem þrá
Til eilífðar samgrónar verði.
Sem Ijómandi firðboða-geislar úr geim
þær geðrúnir huggun mér færa ;
Eg finn bæði’ og» sé þig í þýðingum þeim,
Og þekki þinn málróminn kæra.
jE, vertu nú sæl, og ég vona þig sjá
Sem verðandi, barnið mitt góða,
í skýlausum heimi, þar skyggir ei á
Vor skamimsýnis holdlega móða.
(Undir nafni móðurinnar).
N. N.
JÖN HÖI/M, gullsmiður á Gimli
gerir við allskyns gullstáss og býr
til samkvæmt pöntunura. — Selur
einnig ágæt gigtarbelti fyrir $1.25.
nema það hafi dæmafáa mentafýsn
og gáfur.
Hvað úthaldi íslenzkra blaða hér
viðvíkur, þá ræður þar naumast
ást á þjóðerninu. það er eins gott
að fá peninga frá íslendingum fyr-
ir blaðaútgáfu, eins og- öðrum, eða
að vinna sér þá inn á einhvern
annan hátt. En auðvitað þykir
vkkur það ekki of gott þjóðerninu
til hjálpar, þó þið haldið blöðun-
um ekki beinlínis út í þvi skyni.
þá segir þú, að ekki muni vera
um auðugan garð að gresja, hvað
göfgi og gæði snertir, hjá þeim,
sem lítið háfa gefið sig við enskri
starfsemi. þar skal þér stuttlega
og óhikað svarað : þeir standa
hinum fullkomlega jafnfætis. Per-
sónuleg upptalning er óþörf. —
það er svo fvrir að þakka, að
göfgi og mikilhæfi yfir höfuð þarf
ekki að sækja tilverxi sína til enskr
ar menningar. það haía sögurnar
sýnt, gamlar og nýjaf.
þú segir, þeir geti verið góðir og
gildir íslendingar, sem gefa sig við
hérlendri starfsemi. Mikið rétt. En
geta þeir ekki verið góðir canad-
iskir borgarar, sem gefa sig við ís-
lenzkri menning ? En ekki geta
þeir kallast góðir Islendingar, sem
ekki kunna eitt orð í íslenzku.
Eg skal segja þér, hvers ég ósk-
aði mér rétt núna : Að ég vaeri
orðin að öflugri hersveit. þá skyldi
ég reka alla Enska tvöfalda burtu
og gera Canada að öðru íslandi.
þú verður að fyrirgefa, að ég get
ekki unt þessari ránklóuðu þjóð,
að hafa hér yfirráð. Enskir þurfa
ekki að vera eins hreyknir eins og
þeir eru, því svo eiga þeir marga
vesalinga, þó þeir hafi meðgjörð
með þriðjung alheimsins, þá eru
þeir í vandræðum með þessa aum-
ingja sína.
Af hverju eiga þeir svona marga
aumingja ? það er líklega af heppi-
legri stjórn. — Y.eiztu það, að mér
blæðir enn fyrir vesalings Búanall
Englendingar eru hrafnar, sem,
allstaðar vilja stinga í nefinu, alt
gleypa.
itg hefi ekki svarað þér til fulls,
en þú verður að gera þig ánægða»
með þetta, vinur rninn, þa.ð kom
mér að nokkru leyti sjálfselska. til
að fara á stað í þessu máli. Mig
langaði til, að létta mér fyrir
brjósti, — hugsaði ekkert út í, aS
ég með því kynni að þyngja öðr-
um.
“það lá við sú krús 3rrði að lok-
unum dýr
og landráða vindillinn sá”.
R. J. Davidson.
™ D0MINI0N BANK
llorni Notre Dame og Sherbrooke Str.
Hfifuðstóll nppb. $4,700,000.00
Varasjóður - - $5,700/100.00
Allar eignir - - $70,000,000.00
Vér óskum eftir viðsbiftumverz-
lunar manna og ábyrgumst ak gefa
þeim fullnægju. <Sparisjóðsdei)d vor
er sú srærsta sem nokaur banki
hefir í borginni.
Ibúendur þessa hluta borgarinn-
ar ósfea að skifta við stofnun sem
beir vita að er algerleea trygg.
Nafn vort er fullirygging óhul -
leika, Byrjið spari innlngg fyrir
sjálfa yður, konu yðar og börn.
GEO. H. MATHEWSON, Rátsœatur
Phone Unrry 3 4 5 0
S y 1 v í a 263
ille. þcr hafið heyrt, að þriðjungur Lynne eignar-
innar er eign ungrar stúlku, dóttur konunnar, sem
Sir Greville vildi kvongast’.
‘Já’, sagði lafði Marlow, ‘ég vissi, hvað móðir
hennar hét. H’ún hét Chester’.
‘Alveg rétt’, sagði Trale.
‘Hún og maður hennar fór burt úr Englandi’.
‘Alveg rétt’, endurtók Trale.
‘Og þessa stúlku verður að finna eins fljótt og
unt er’, sagði lafðin.
‘Ef saga Banks er sönn’, sagði Trale, ‘og það
held ég hún sé, þá verður ekki erfitt að finna hana.
þegar hann var búinn að stela erfðaskránni og lesa
hana, áleit hann það gróða fyrir sig, að finna þessa
stúlku. Hann frétti, að frú Chester var dáin, og
að unga stúlkan og faðir hennar hefðu fariö til Ástr-
alíu’.
‘Astralíu', tautaði Neville og leit til Sylvíu.
‘Já, og Banks elti þau þangað, og fann þau —,
þegar faðirinn var að deyja’.
Tárin runnu niður kinnarnar á Sylvíu, svo Nev-
ille gekk til hennar 0g lagði handlegginn um mitti
hennar.
‘Já,hann sá hann deyja, og sá hann rétta dóttur
sinni skjalaböggul, um leið og hann sagði henni, að
í honum væru fullkomnar sannanir um ætt hennar.
Á ég að segja — meira?’
‘Haldið þér áfram’, sagði laiðin.
Sylvía stóð upp og gekk út.
'Jaeja’, sagði Trale, ‘unga stúlkan hét Sylvía
Bond — og —’
‘S}lvía ?’ sagði Neville. ‘Haldið þér að —’
‘Já, Neville’, svaraði Trale. ‘Unga stúlkan,
sem gekk út núna — Signora Stella —, er dóttir
Chesters, og samkvæmt erfðaskránni erfingi’.
264 Sögusafn Heimskringlu
‘þá á Sylvía þriðjunginn af Lynne’, sagði Mar-
low’.
‘Já, ef böggullinn er enn til’, sagði Trale, ‘en
án hans verður erfitt að sanna eignarré.ttinn’.
‘það er alveg rétt hjá yður, Trale’, sagði Mar-
low.
Meðan hann talaði, komu Andrey og Sj-lvía inn.
Sylvia gekk að borðinu og lagði skjalaböggul fyrir
framan lávarð Marlow.
Hann greip böggulinn og hrópaði :
‘það er — það er — en hann «r lokaður. Opnið
þér hann, Neville’.
Neville gerði það, og las svo eitt af skjölunum,
sem hljóðaði þannig :
“Éig, Jiilían Chester, fullyrði liér með, að þessi
‘‘skjöl, nefnikga giftingarvottorö mitt og konu minn-
“ar, og- fæðingar- og skírnarvottorð dóttur minnar,
‘‘Sj’lvíu Bond Chester, eru réttmæt, og ég krefst
“þess, að sú eða þær persónur, sem kynnu að hafa
“þau með höndum, gæti þeirra vcl. Ég hefi ekkert
“til að skilja eftir minni ástkæru dóttur, sem ég
“fel guði til varðveizlu, fullviss um, að hann hjálpi
“ojr gæti hennar. Júlían Chester”.
Sylvía huldi andlit sitt við brjóst Nevilks.
'þetta er alt i góðri reglu’, sagði Trale ; öll
þessi skjöl eru réttmæt og áreiðanleg, svo kröfurnar
liljóta að ná tilgangi sínum’.
‘þér eruð ágætur maður, Trale’, sagði Marlow,
‘og þetta málefni hafið þér rakið meistaralega. þér
eruð of góður fyrir þetta músaskot ; þér ættuð að
verða lögregluforingi í London’.
S y 1 v í a 265
Jiffií . lr-! t iil— . J: J.Í4-.1.Ó/•Íáii.í:.
— j>i i r'.
LXVi*. KAPlTULI. •
E n d i r.
Lávarður Marlow var miklu meira áfram um
það, að Sylvía fengi peninga sína, heldur en hún var
sjálf.
‘þú veizt ekki, hve rík ég er’, sagði hún við Nev-
ille, þegar þau voru á skemtigöngu daginn eftir,
og hann var að sýna henni leikstöðvar sínar frá
æskuárunum. ‘Veiztu, að Signora Stella getur spar-
að 5000 pund árlega?’
‘Ekki trúi ég því’, sagði Neville á þann hátt, að
það minti Sylvíu á gamla kofann í Lorn Hope. ‘Sign-
ora Stella verður að yfirgefa leikhúsið’.
‘En, Jack — hvað þú ert drambsamur — þú —
þú vanst fyrir mér einu sinni’.
‘Og það er ég viljugur til að gera nú og ávalt’,
sagði hann. ‘Eg vil ekki að þú vinnir fyrir mér’.
Um þetta töluðu þau ekki meira, því þau höfðu
nóg annað að tala um. En Marlow lávarður var
ófáanlegur til að hætta við að lögsækja Jordan, og
þegar þau komu öll saman til London, var það
hans fyrsta starf, að finna lögmann sinn, og biðja
hann að skrifa Jordan, svona til byrjunar eins og
vant er.
Um kveldið gengu þau öll í leikhúsið til að hlusta
á Sylvíu, en Neville var svo afbrýðissamur, að hann
fór áður en söngskemtanin var enduð.
Lafði Marlow kom inn í reykingaklefann til hans,
þegar hún kom heim.
266 Sögusafn Heimskringlu
■ ‘þú ert eigingjarn strákur’, sagði hún.
‘Élg veit það, ég veit það’, sagði hann, ‘en það>
leit svo út, sem þeir ættu hana allir, en ekki ég.
Hún verður að yfirgefa leikhúsið’.
‘því ræður hún sjálf’.
‘En hún ætlar að verða kona mín’.
‘Já, þá’, sagði hún, ‘verður þú húsbóndi hennarý
og fyrst þú hefir slíkar hugsanir, held ég að bezt sé-
að þið —’
‘Heldurðu að hún vilji giftast mér strax, ei*
hvernig get ég spurt hana, Siem ekki á einn skilding’..
Dj'rnar opnuðust og inn kom Sylvía.
‘Ilver segist ekki eiga einn skilding?’ spurði hún;.
‘Eg — ég’, stamaði Neville.
"þú gleymir því, Jack, að þú eyddir öllu'm pan-
ingum þínum, þegar þú keyptir mig í I.orne Hope’.
* * *
þau giftust í kyrþey í Lynne kirkjunni, og And-
rey var brúö'atmey, en Lorrimore briiðgumasveinn.
Neville hafði símritað honum undir eins og Sj'lvía
var búin að ákveða daginn.
‘Komdu og vertu brúðarsveinn’, símaði hann,
‘hún neitar ekki að taka á móti þér á brúðkaups-
degi okkar, og, — já, þú veizt það, brííðkaup eru jafn-
sóttnæm og mislingar’.
þegar þau lögðu af stað frá Grange í brúðkaups-:
ferðina, og- voru sezt í vagninn, segir Sylvía :
‘þ.ykir þér ekki leitt, að ég er ekki nnjrfrú
Brown ?’
'Ungfrú BrownP’
‘ó, þú hjartalausi maður,, þú hefir gleymt henni’^
sagði Sylvía. ‘Ertu þá hrvggur yfir því, að hafa
keypt mig?’