Heimskringla - 30.05.1912, Blaðsíða 7

HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 30 MAÍ 1912.
7. BLS.
Ástin og skyldan.
Smásaga eftir
Roland Ashford Phillips.
I*
J>a5 var þaegilegt og svalt í sum-
arskýlinu, þar sem Howard Davis
sat, í hvitum, þunnum sumarföt-
um, og var aö gæða sér á glasi
með ísvatni, — um leið og hann
horfði eftirvæntingaraugum á
stóra póstskipið, sem nýlega hafði
lagst við bry,ggjuna. þetta skip og
bögglarnir, sem það kom með —
alt af tvisvar á mánuði — var hið
eina samband milli hans og átt-
haganna.
Eftir að Davis var búinn að
lúka síðustu dreggjum vatnsglass-
ins, setti hann það frá sér á borð-
ið og beið þess óþolinmóður, að
þjónninn kæmi með póstinn. En
loks gat hann greint hann, þar sem
hann hljóp inn á milli pálmaviðar-
trjánna. Eftir nokkrar mínútur
var pilturinn kominn, og búinn að
láta póstpokann á borðið, tók síð-
an við nokkrnm silfurskildingum,,
Og labbaði svo út í hægðum sín-
um.
Davis flýtti sér að brjóta inn-
sigli pokans og hvolfa innihaldinu
á borðið. þar var mikið af bréfum
og blöðum fyrir húsbónda hans,
hin vanalegu New York blöð, og
þrjú fyrir sjálfan hann. Blöðunum
gekk hann vel frá, og ætlaði að
skemta sér við lestur þeirra síðar.
Að því búnu hagræddi hann sér
makindalega í hægindastólnum, og
fór að lesa bréfin sín. Hið fyrsta
var frá föður hans, stutt en vel
ritað ; annað var reikningur fyrir
ársgjald í klúbbnum hans, og það
þriðja og síðasta frá vin hans,
Bobbie Lenard. — Bobbie var gam-
all samverkamaður og kliibbfélagi
Davis, og að öðru leyti voru þeir
mjög samrýmdir vinir. Innihald
bréfsins var það, að hann væri nú
að fara úr New York um tíma,
færi með sama skipi og bréfið, og
vonaðist eftir, að þeir ættu eftir
að eiga marga skemtistund saman
Davis lagði frá sér bréfið, gekk
út í dyrnar og mændi iit á skipið,
því hann var ekki viss um, hvort
Bobbie mundi fyrst koma til sin,
eða færi á g-istihúsið. Samt skip-
aði hann þjóninum, til vonar og
vara, að láta aukadisk á borðið,
og flýtti sér svo upp í herbergið
til að hafa fataskiftii En rétt í
þeirri andránni kemur Bobbie þjót-
andi, með treyjuna á öxlinni. og
allur rvkugur frá hvirfli til ilja.
“Er þetta þú, Davis?’ hrópaði
hann, um leið og hann hljóp upp
tröppurnar. ‘ En hvað þú ert úti-
tekinn. ITvar er húsbóndinn?’
Davis fylgdi honum inn, og fóru
þeir svo að gæða sér á svalandi
sítrónuvatni.
‘Heyrðu, Davis’, sagði Bobbie,
um leið og hann þurkaði af sér
svitann og henti treyju sinni á
stól, er næst honum stóð, ‘verður
oft svona heitt hérna, ha ? það er
lítið betra en í New York’.
‘Komdu inn í borðstofuna’, svar-
aði Davis hlægjandi, ‘það er mikið
svalara þar. Við verðum nú einir
fyrst um sinn ; Hastings verður að
heiman í viku tíma’. — Eftir að
þeir voru seztir, byrjuðu spurning-
arnár, mest þó af hálfu Davisar,—
hann þurfti svo margs að spyrja
að heiman, og til allrar . hamingju
gat Bobbie leyst úr flestum spurn-
ingunum.
‘það er verið að segja ýmislegt
um þig í klúbbnum, Davis’, sagði
Bobbie eftir stundar þögn, 'og um
hina skyndilegu burtför þína úr
borginni, — já, o,g sumir álíta, að
kvenmaður sé í taflinu, og alt eft-
ir því. Hver er sannleikurinn í
þessu öllu saman ? ’
Davis svelgdist á seinasta sop-
anum tir kaffibollanum.
‘Og ekki skal maður taka til
þess arna, Bobbie’, sagði Davis,
um leiö og hann þurkaði sér um
munninn. ‘En stundum langar
mann til að komast eitthvað burt
til að gleyma. En hvernig getur
manni komið td httgar, að heilum
kvenmanni sé stungið þar inn á
milli? Finst þér það réttlátt? —
Nei, það er heimskulegt’.
Bobbie leit upp hálf skrýtilega.
‘það er nú svo margt, sem þeir
henda sín á milli’, sagði hann, —
‘þeir þurfa alt af að hafa eitthvað
til að skrafa um á kveldin, einsog
þú veizt’. — Nii var hálf leiðinleg
þögn í nokkrar mínútur, en svo
Bohbie upp vindlahylki sitt og
rétti að Davis.
‘Komst þti bara til að skemta
þér?’ sagði Davis, um leið og
hann kveikti í vindlinum.
‘Já, — það er alt! ’ svaraði hinn
— ‘þreyttur á borginni, hér um
bil dauður í þessum voðalega á-
gústhita. AUir farnir, sem nokkuð
er í varið, og ekkert að gera. En
svo varð mér samferða dálítill
hópur hingað ofan eftir, sem mig
langar til að skemta mér með’.
‘Dálítill hópur ? Frá New York?
spurði Davis.
‘Auðvitað frá New York. Og þú
þekkir flesta af þeim. þar er H'am-
mond Og hans kona, George Starr
og dætur hans, — og heilmikiU
hópur af sttilkum ; — uugfrú Hart
— o.g — já, ungfrú West líka’.
Augu Davisar urðu undarlega
skær, en hann reyndi að leyna því
með því að horfa niður fyrir sig.—
‘þú meinar Gloríu West ? ’ Bohbie
hneigði sig til samþykkis.
‘þti þektir hana, var ekki svo?’
sptirði Bobbie. ‘Hún var líka eitt-
hvað að minnast á þig við mig á
leiðinni ; ég sagði henni, að þú
værir skrifari hér fyrir amerík-
anska sendiherrann ; ég býst við,
að hún komi að sjá þig núna ein-
hvern daginn. Eg held, skal ég
segja þér, að það sé ef til vill eitt-
hvert ta-kifæri fyrir mig ; — hún er
alveg eftir mínu höíði. En svo
veit ég náttúrlega ekki, hvernig
hún líttir á málið. En ég er samt
að hugsa um, að reyna lttkkuna’.
‘þaö er rétt, Bobbie ; alveg rétt.
Reyndu, og þú munt vinna.— það
er talsvierður sannleiktir í máltæk-
inu, að þeir huguðtt verðskuldi þá
fögru’.
Fulltim tveimur klukkustundum
siðar, stóð Bobbie upp til að fara,
eftir að hafa lofað Davis því, að
sitja með honttm að kveldverði á
hótelinu klukkan átta.
Davis gekk óþolinmóðlega um
gólf nokkra stuna eftir að Bobbie
var farinn ; svo settist hann niður,
stakk hendi sinni v opið á skyrt-
unni sinni og tók þaðan ofurlitinn
demantshring, sem festur var um
svera, veðurtekna hálsinn á hon-
um meö mjóu silkibandi. Eftir að
hafa velt hringnum í lófa sínum
litla stund, stakk hann honum aft-
ur þar sem hann átti að vera;
opnaði lítið hylki, sam stóð á
borðinu og tók þaðan bréf, skrif-
að með fallegri kvenmannshönd :
“Mr. Howard Davis.
“Ég get ekki átt hringinn, og
vil því síður skifta á nafni mínu
og þess manns, sem veigrar sér
við að gera skyldu sína.
“Gloria West”,
II,
Davis fanst sannarlega hann
vera kominn heim, þegar hann var
klæddur í fallega nýtízku kveld-
tiúninginn sinn, sem hann ekki
hafði hreyft úr ferðakistunni frá
því hann lagði af stað að heiman.
Ilann næstum því dreymdi, að
hann væri að fara inn á eitt full-
komnasta leikhúsið á Broadway,
þar sem hann áður fyr hafði verið
svo tíður gestur kunningjum sin-
um. Kveldið var yndislega fagurt,
en Davis tók ekkert eftir því. —
Hugur hans hvarflaði til Gloríu.
Mikið hafði hann strítt við sjálfan
sig til að revna að gleyma henni,
— henni og samkvæmislífinu, vin-
unum og öllu, sem honum hafði
þótt vænt um eða haft unun af,—
en alt til ónýtis ; — hann gat ekki
glevmt — sízt Gloríu — ómögu-
legt — alveg ómögulegt. — þegar
liann kom inn á gestgjafahúsið,
sat Bobbie einn út af fyrir sig. —
þjónninn rétti honum stól, og fór
svo að sækja kveldverðinn, sem
þeir höfðu beðið um.
‘Ég var farinn að halda, að þú
ætlaðir ekki að koma, eftir alt
saman’, sagði Bobbie, þegar þeir
höfðu sezt. ‘Eg er búinn að sitja
hér í hálfan klukkutima. Mér finst
að maður sé nú ekki svo langt frá
gamla Broadwav. — Heyrðu, ég
drakk te með Gloríu í dag,— hún
er yndisleg stúlka. Eg sagði henni,
að ég hefði séð þig í dag’.— Eftir
dálitla þögn rýkur Bobbie á fætur.
‘Hamingjan góða! ’ hrópaði hann,
‘þarna kemur þá Gloría!. Ég ætla
að kalla til hennar’.
Davis kipti snögt í handlegg
lians : “I öllum bænum, nei, ekki
niina, Bobbie ; ekki núna’.
Bobbie sneri sér við og ýgldi sig,
en þá varð honum litið framan í
Davis. — ‘Hana nú, þar er þá
kötturinn loks skroppinn úr sekkn-
um. Nti veit ég ástæðuna til þess,
að þú fórst að fara úr New York,
ha, ha! ’. — Davis misti vindling-
inn sinn á gólfið ; honum fanst
hann vera að kafna, en Bobbie
teygði sig yfir borðið til hans og
hélt áíram : ‘þegar ég íer að
httgsa mig betur um, þá varð
Gloria .eitthvað skrítin, þegar ég
mintist á þig á leiðinni, og eiftU
sinni spurði hún mig, hvar þú ætt-
ir heima. — Og allan þennan tíma
hefi ég haldið, að þarna biði mín
tækifæri. — Ég, — ég bið þig inni-
lega að fyrirgefa, góði, gamli
kunningi’.
‘Jæja, Bobbie’, sagði Davis, ‘ég
ætla að xegja þér það alt saman.
Ettginn vissi, að ég og Gloria vor-
tim heitbundin, og ég elskaði hana,
Bobbie, — tilbað hana, eins og að
e-ins karlmenn geta tilbeðið.— Einn
dag — það var í maí — vorttm
við á gangi úti í listigaxðinum. —
Hestur þar hafði fælst og kom
æöislega þjótandi á móti okkur,
en fvrir framan það lá á grasinu
gamall maðttr sem var sofandi, og
sem enga hugmvnd hafði um þá
hættu, er hann var staddur í..—
Gloria grátbað mig að bjarga
gamalmenninu, sagði það væri
skvlda mín. það gat skeð, að mér
hefðt tekist það ; en á meðan ég
stóð þarna alveg utan við mig,
haföi einhver annar hlaupið að og
S y 1 v í a 267
Neville leit til hennar, en sagði ekkert ; en með
það var hún ánægð.
* * *
þau skildu Mercy eftit á Grange, en nokkru síð-
ar fékk tíylvía bréf frá henni, þar sem hún sagði
henni, hvar hún væri, en bað ltana að heimsækja sig
ekki ; kvaðst engan vilja láta þekkja sig.
þegar Neville og Sylvía komu aftur til London,
sagði Andrey : “þið komttð á réttum tíma — því
nú byrja aðrir hveitibrauðsdagar’.
‘Og við erum að búa okkur undir, að stefna Sir
Jordan’, sagði Marlow. ‘Og Trale hefir fengið æðri
stöðu, svo hantt er nú hólpinn’.
‘það gleður mig’, sagði Neville.
‘Hann er glaðttr yfir gæfu sinni’, sagði Marlow,
‘og þér megið vera vissir ttm, að sjá hann á morgun’
En þeir sáu hann sama kveldið.
þau ætluðu að setjast að dagverði, þegar Trale
kom inn, æstur á svip.
‘Hvað gengur að, Trale ? Hvað hefir nú viljað
■fil?’ spttrði Marlow.
Trale opnaði munninn tvisvar, en ekkert hljóð
heyrðist, loks stamaði hann :
‘það hefir viljað til óhapp’.
‘Óhapp ?’
‘Já, hann var á leið frá þinghúsinu til að fá sér
dagverð, — þá kom vagn }’fir brúna, sem ók yfir
hann — og hjólin gengu yfir höfuð hans’.
‘Hvers höfuð ? ’ spurði Marlow.
'Sir Jordans’, svaraði Trale.
‘Jordans! ’ sagði Neville Og stóð upp. ‘Hvar —
hvar er hann ? Eg verð að fara’.
268 Sögusafn Heimskringlu
‘Á St. Thomas sjíikrahúsinu’, sagði Trale. ‘Ég
sá hann detta’.
‘Farðtt, Neville’, hvíslaði Sylvía.
‘Já, já ; hvar er hatturinn minn?’ sagði Neville.
Trale ýtti við honurn Og sagði:
‘Nóg'ttr er tíminn, Sir Neville ; hann var dáinn,
þegar ég yfirgaf hann’.
‘Dáinn! ’ kallaði Sylvía.
‘Já! lafði Lynne’, svaraði Trale. Ilann hafði
fulla meðvitund og þekti þá, sem stóðu í kringum
hann, en hantt sagði að eins eitt orð. E'g hefi vagn
fyrir utan dyrnar, Sir Neville’.
þeir óku til sjúkrahússins.
Neville stóið við banasængina og horfði á líkið.
‘Voðalegttr skaði, Sir Neville’, sagði læknirinn.
‘H'ér hefir England mist einn hinn gáfaðasta son
sinn’.
‘Mér var sagt, að hann hefði verið með ölltt ráði
fram í andlátið’, sagði Neville.
‘Já, ltann talaði við hjúkrunarkonuna’, sagði
læknirinn og gaf bendingu.
Hjúkrunarkonan kom.
‘Sir Neville langar til að vita, hvað bróðir hans
sagði, áður en hann dó’, sagði læknirinni
Ilún leit upp. “Fyrirgefðu, Rachel”, sagði hún.
Neville varð hissa o.g sagði :
‘Mercy! Eruð þér hérna?’
Hún leit á hann og hristi höfuðið lítið eitt, til
merkis um, að hún vildi ekki láta þekkja sig.
þetta var kýmni forlaganna. Hinn mikli og
voldugi Sir Jordan var kominn sundurmarinn og ó-
sjálfbjarga til að deyja í höndum þeirrar stúlku, sem
hann hafði eyðilagt.
ENDIR.
bjargað honum’. Davis strauk
svitadropana af enni sér ; hann
I virtist eiga hágt með að ná and-
! anum. — ‘Jæja’, hélt hann svo á-
fram, ‘þetta er nú alt.— Við héld-
um áfram, en töluðum hvorugt
orð. Eg fylgdi henni heim til sin,
og fór svo á klúbbinn ; en sama
kveldið fékk ég bréf. þ>egar ég öpn-
aði það, sá ég trúlofunarhringinn
hennar. — þetta er nú öll sagan.
Og daginn eftir hjálpaði pabbj
mér að ná í þessa stöðu, sem ég
nú er í. Ég er búinn að vera hér í
sex mánuði, og hefi reynt að
i gleyma henni, en — guð hjálpi
mér — ég get það ekki’.
‘Eg er alveg eyðilagður yfir
' þessu, Davis’, sagði Bobbie. ‘Eg
vildi mikið gefa til þess, . að ég
j hefði ekki orðið tif þess að ýfa
upp aftur það sár þitt’.
‘Ó, ég er ólánssamur heigull’,
svaraði Davis, ‘ég veigraði mér
| við, að gera skyldu mina’
þjónninn kom inn í þessu með
bréf i hendinni. ‘Mr. Davis?’
. spurði hann.
‘það er ég’, svaraði Davis. —
'Hvað viltu mér ?’
‘Hér er bréf til yðar, lierra’,
| svaraði þjónninn og fór.
Davis hrökk við, er hann sá ut-
anáskriftina. Hann komst í ákafa
I geðshræringu. Honum hlaut að
! hafa missýnst, — og þó, nei, —
, það var ómögulegt, — hann hafði
séið rétt. En hvað hann þekti
i þessa rithönd vel. Loks hafði ihann
(jafnað sig, svo hann gat brotið
upp bréfið og lesið innihald þees ;
“Herra Hóward Davis :
“Mættu mér hjá myndastytt-
unni í St. Roche-garðinum klukk-
an ellefu í kveld.
Gloria”.
III.
varð bylt við, — orð mannsins
höfðu smogið í gegn um hann sem
hnífstunga. II|ann sneri sér við og
greip hranalega í handlegginn á
sjómanninum. — ‘Eg skal koma’,
flýtti hann sér að segja. það er
skylda mín. Fylgdu mér’.
En honum var býsna þungt niðri
fyrir. Hann fylgdi sjómanninum
rösklega eftir. Fullar tíu mínútur
hlupu þeir þegjandi hvor á eftir
j öðrum, og kærðu sig ekkert, þó
þeir færu algerlega vegleysu og
hlypu þvert yfir blómsturbeði og
I graslleti. En þegar sjótnaðurinn
| sneri inn í dimt hliðarstræti, sem
' lá í öfuga átt frá höfninni, þá fór
Davis ekki að standa á sama. —
Ilann þreif því í handlegg manns-
ins, svo hann varð að stanza. —
‘Hvert ertu að fara með mig?’
spurði hann, ‘höfnin er ekki í þess-
ari átt. I hamingju bænum, hvað
þýðir þessi leikur?,’
1 staðinn fyrir að svara, þá
slengdi maðurinn honum ofan í
blautt grasið ; en Davis áttaði sig
fljótt aftur og stóð upp. Hálslín
hans hafði sært hann á hálsinum
við byltuna ; — hann þreif það því
af sér í bræði, en reif stykki úr
skyrtubrjóstinu um leið. Hann
starði undrandi í kring um sig. —
Sjómaðurinn var horfinn ; það var
eins og jörðin hefði bókstaflega
gleypt hann.
Alt í einu heyrði hann skrjáfa í
skóginum skamt frá sér Og ein-
hver kom út á milli trjánna. —
Ilvað var þetta? Var hann farinn
að sjá ofsjónir ?i
‘Gloria!.’ hrópaði hann.
Stúlkan, stjörnurnar og tungl-
skinið var fyrir augum hans sem
drukknum manni. — En hann fann
að hún lagði hendina léttilega á
liandlegg honum.
‘Eg hefi verið að bíða eftir þér\
sagði hún lágt.
i ‘En — ég hélt miðinn frá þér, —
lionu.m fanst hann ætla að kafna.
‘það stóð á honum — mynda-
styttan------’.
Hjún leit blíðlega til hans. —
‘Eg vildi láta þig kjósa á milli
mín og skyldunnar’, svaraði hún.
Og nú sá hann, hvernig í öllu
lá. ‘Svo þetta var þá gabb, eftir
öll þessi hlaup og> hamagang. Og
þetta var alt þér að kenna. En
það gleður mig, að ég var þó ekki
heigull í þetta sinn’, bætti hann
við.
þau tóku bæði eftir því jafn
snemma, að silkibandið, sem hring-
urinn hékk á, lafði út úr rifna
skyrtubrjóstinu.
‘Fingrinum mínum hefir liðið svo
ógurlega illa, Howard’, hvíslaði
hún.
Hann hló glaðlega og sleit í
sundur bandið.
Notice!
Rural Hunicipalty of Gimli.— Sale of Lands
for Arrears of Taxes.
Hann vissi ekkert, hvernig hann
losnaði við Bobbie, hvað hann
sagði við hann, eða hvernig hann
komst út úr gestgjafahúsinu. En
liann vissi, að klukkuna vantaði
að eins tíu mínútur i ellefu og að
hann varð að komast hálfa mílu á
þeim tima. — þegar hann loksins
hafði hugmynd um sjálfan sig, var
hann á hraða, hlaupi áleiðis til St.
Roche g*arðsins, og með litla bréf-
ið í lófanum. Vegurinn var dimm-
ur o,g skuggalegur og illur göngu.
Og varla var Davis kominn hálfa
leiðina, þegar hann heyrði mann
koma hlaupandi á eftir sér. Mað-
urinn náiði honum fljótt, greip um
handlegg hans og hélt honum föst-
um. Davis sá að hann var sjó-
maður, og giskaði á, að hann
mándi vera af ameríkanska skip-
inu, sem komið hafði um daginn.
‘Ilvað gengur á ?' sagði Davis
alveg forviða.
‘þú e-e-rt Da-avis — einn úr
se-endi-herra ne-ne-fndinni ? ’ stam-
aði maðurinn út itr sér, móður af
hlaupunum.
‘Sá er maðurinn. HYað hefir
komið fyrir ?,’
‘það varð u-uppþot Og ri-rifrildi
— á-á-flog — niður við bryggjuna’,
stamaði hann ; ‘tvei-tveir af okk-
ar mönnum — ameríkanar — voru
teknir fa-fastir ; — lögre-reglan
veit ekki sitt rjúkandi ráð og hó-
hö-tar að setja þá i fange-elsi, —
ég var se-endur eftir þé-ér til
hjálpar’.
Augun í Davis urðu býsna harð-
neskjuleg, þegar hann sá að úrið
sitt v,ar á mínútunni ellefu. ‘Jæja,
— gott og vel — á morgun’.
‘Nei, nei, nei’, greip sjómaðurinn
fram í. — ‘Við getum ekki be-eðið
svo le-e-ngi ; — þú ve-verður að
koma n-núna u-un-ndir-eins’.
‘Ég get það ekki’, sagði Davis,
Off honum datt í hug stúlkan, sem
beið hans. ‘Eg get ekki komið nú,
— á morgun —’.
‘Líf þeirra getur verið undir því
komið’, sagði sjómaðurinn og
sneri sér við snögglega. ‘það er
enginn hér til að segja þér, hvað
næsti morgun hefir í för með sér.
þú skilur það, herra minn’.
‘Mér þykir þetta mjög leiðin-
legt, en ég get ekki komið nú þeg-
ar’, svaraði Davis.
Sjómaðurinn þurkaði svitann af
andliti sér. — ‘þeir eru — þeir eru
— amerikanskir’, sagði hann skip-
andi og höstulega’.
Davis snerist á hæl og hélt á-
frafn. En sjómaðurinn hélt á eftir
honum, vonlítill um komu hans.
‘Skipstjórinn sagði — sagði að
það væri skylda þín að koma’
sagði sjómaðurinn.
Davis hlustaði og staldraði við.
Lant út á höfninni heyrði h'ann
klukkuna á skipinn slá ellefu! —
Og Gloria var þarna — einsömul,
hjá myndastyttunni í garðinum —
og beið hans.
‘Hann sagði það s k y 1 d u þína
að koma’, hélt sjómaðurinn áfram.
‘Eg’, byrjaði Davis. Honum
By virtue of a warrant issued by the reeve of the Rural
Municipalty of Gimli, undir his hand and the corporate seal of the
said Municipalty, bearing date the third day of May A. D. 1912. To
me directed, and commanding me to levy upon the several parcels
of land hereinafter mentioned and described for arrears of taxes and
costs. I do hereby give notice that unless the said taxes and costs
are sooner paid I will, on Thursday the twenty seventh day of June,
A. D. 1912 at the hour of two o’clock in the afternoon at the Muni-
cipality office, in the Village of Gimli, proceed to sell by public
auction the said lands for arrears of taxes and costs.
Description Arrears CoSTS Tctal
s. W. qr. 2-18-3 E $67.43 .50 $68.03
S. hf. of S. E. qr. 3-18-3 E 23.01 ,50 23.51
S. W. qr, 27-18-3 E 34.44 .50 34.94
N. W. qr. 29-18-4 E 68.32 .50 68.82
S. E. qr. 1-19-3 E 57.85 .50 58.35
N. hf. of N. W.qr. 4-19-3 E 33.54 .50 34.04
N. E. qr. 5-19-3 E 49.78 .50 50.28
N. W. 9-19 3 E 71.71 .50 72.21
S. E qr. lfi-19-3 E 45.14 .50 45.64
S. E. qr. 14-19-3 E 56.56 .50 57.06
N. E. qr. 6-19-1 E 63.46 .50 63.96
N. W. qr 21-19-3 E 50.34 .50 50.84
S. E. qr. 25-19-3 E 67.32 .50 67.82
N. hf. of N. hf. of S hf. 5-20-4 E. 71.46 .50 71.96
S. hf. of N. hf. of S. lif. 5-20-4 E 71,46 .50 71.96
Lot 23. Bl. 1. Pl. 891 Fr. 21 19-4 E. 17.75 .50 18.25
N. E. qr. 36-19-2 E 41.55 .50 42.05
S. W. qr. 30-20-4 E 40.19 .50 40,69
N. W. qr. 19-20-4 E 62,24 .50 62.74
S. W. qr. 16 20-4 E 69.23 .50 6973
N. E, qr. 18-20-3 E 38.68 .50 39.18
N. hf. of S. hf. 32-20-4 E 101.77 .50 102.27
N. W. qr. 31-20-4 E 38.97 .50 39.47
Dated at Gimli this eighteenth day of May, A. D. Iítl2.
E. S. JÓNASSON, Sec.-Trcas.
NOTICE!
The Village of Gimli.—Sale of Lands for
Arrears of Taxes.
By virtue of a warrant issued by the Mayor of the Village of
Gimli, to me directed, and bearing date the seventh day of May A. D.
1912, commanding me to levy upon the several parcels of Iand herein
after mentioned ai.d describcd for the arrears of taxes due, thereon
and costs, I do hereby give notice that unless the, said arrears of
taxes and costs are sooner paid, I will on Saturday the twenty-ninth
day of June A. D. 1912, at the hour of ten o’cIock in the foienoon, at
the Council Chamber in the Village of Gimli, proceed to sell by
public auction the said lands, for arrears of taxes and costs.
Description Range Arrears COSTS Total
Lots 135 and 136 1 $ 9.70 .50 $10.20
Lot 130 1 4.10 .50 4.60
Lots 23 and 24 1 9.70 .50 10.20
Lots 17 and 18 1 9.70 .50 10.20
Lots 1 and 2 l 9.70 .50 10.20
Lots 55 and 56 1 8.98 .50 9.48
Lots 132 and 133 2 8.56 .50 9.06
Lots 46 and 47 2 8.56 .50 9.06
Lots 127 and 128 3 11.19 .50 11.69
Lots 5 and 140 4 11.95 .50 12.45
Lots 6 and 139 4 11.95 .50 12.45
Lot 44 4 5.98 .50 6.48
Lot 48 4 7.85 .50 8.35
Lot 82 4 6.95 .50 7.45
Dated at Gimli this twentieth day of May A. D. 1912.
E. S, JÓNASSON,
Secretary-Treasurer, Village of Gimli.