Heimskringla - 01.08.1912, Blaðsíða 6

6. BLS. WINNIPEG, 1. ÁGÚST 1912.
HEIMSKRIN GLA
MARKET HOTEL
146 Princess St.
á móti markaöoan
P. O'CONNELL. elgandl, WINNIPEQ
Bezto vínföng vindlar o* aöhlynning
góö. íslenzkur veitingamaöur P S.
Anderson, leiöbeínir Islendingum.
JIMMY’S HOTEL
BEZTD VÍN OG VINDLAR.
VÍNVEITARI T.H.FRASER,
ÍSLENDINGDR. : : : : :
Jamos Thorpe, Elgandl
Woodbine Hotel
466 MAIN ST.
Stnista Billiard Hall 1 Norövestnrlandinn
Tln Pool-borö —Alskonar vfnog vindlar
Qlstlng og fwOi: $1.00 á dag og þar yfir
JLennon A Hebb,
Eigendnr.
Hafið þér húsgfign til sölu ?
| The Starlight Furniture Co.
borgar hæsta verð.
I
593—595 Notre Dame Ave.
Sfmi (iarry 3884
Hans hátisn.
Jerimías finaur hertogaim.
A. H. NOYES
KJÖrSALI
Cor, Sargent & Beverley
Nýjar og fcilroiddar kjöt tesruntffr^TÍ
fisKur, fuglar og pylsur o.fi.
SIMIlSHERB. 2272 Í$-12-12
h
uGiVlíNlON
HOTEL
523MAIN ST.WINNII’EG
Björn B. Halldórsson,
eigandi.
P. S. Anderson,
veitingamaöur.
TALSlMI 1131
BIFREIÐ FYRIR GESTI.
DagsfœOi $1.25
Legsteinar
A. L. MacINTYRE
selur alskyns legsteina og
mynnistöflur og legstaða
grindur. Kostnaðar Aætlanir
gerðar um ‘innanhús tigla-
skraut
Sérstakt athygli veitt utan-
héraðs pöntunum.
A. L. nacINTYRE
231 Notre Dame Ave. WINNIPEQ
PHONE MAIN 4422
6-12-12
Ileilir og sælir! Hér er ég aítur
á ferð, oor má nú til með aö leysa
írá skjóöunni og segja frá því
mikla trausti, sem mér var sýnt,
og þeim einsdæma heiðri, sem á
mig- kom óforvarandis.
Sagan er merkileg.
Ilertoginn og prinsessan voru
hér í borginni og allir voru ólmir
að fá aö sjá þau, en slíkan heiöur
fengu aö eins útvaldir, prangarar
og prelátar. Hinn mikli múgur
varö að gera sig ánægöan meö til-
sýndar hylling og blaðaíréttir. —
Heimskringla er nú ekki stórblaö,
og þó ritstjórinn sé þingmaöur og
eigi aögang víöa, þá vildi hann
ekki eiga þaö á hættu, aö heim-
sækja hertogann, en fréttir vildi
hann þó gjarnan hafa af konung-
lega parinu, og þaö fréttir, sem
væru frábrugðnar vanalegu blaöa-
þvaðri.
Honum datt þá það snjallræði í
hug, aö fela mér þetta vandaverk.
“þ>ú ferö og finnur hertogann”,
sagöi hann ; “ég veit að þú ert
bragðarefur og munt ná inngöngu
með einhverjum hætti, — mér er
sama hvernig, látir þú min að
j engu getið, því ekki vil ég bendla
Imínu nafni við strákapör þín og
prakkaraskap. En vel skaltu fá ó-
makiö borgað takist alt vel”, og
svo klap.paði ritstjórinn mér á
öxlina Og gaf mér “strammara”.
Ég fór heim og bjó mig í alt
mitt skart, fór í rosabullur og
dugrabandspeysu og setti upp sjó-
hatt og tvíþuanlaða vaöarvetlinga,
.og þaö sagöi Dísa mín, að aldrei
hefði ég sómt mér betur en í
skrúðanum þeim.
Svo fór ég að finna hertogann.
Er ég kom að höllinni var þar
múgur og margmenni fyrir og
vildu allir komastr inn. Tíu skraut-
klæddir þjónar stóðu á tröppun-
um og ráku fólkið frá dyrunum ;
voru þeir reffiiegir í sjón og báru
á sér konungsþjóna sniö. Margar
voru meyjarnar í hópnum, sem
litu hýrum augum til þeirra, þess-
ara gullskrýddu, og stundu lágt,
sem meyjum er títt undir slíkum
kringumstæðum.
% sá strax, að en-ginn vegur
var fyrir mig að ná fundi hertog-
ans gegn um aðaldyrnar, og sneri
mér því til eldhússins. þar þekti
ég eina þjónustumeyna; hafði ég
kynst henni þá ég var í þreskingu
fvrir fjórum árum síðan, og frá
þeim tíma höfðum við margt
brallað saman, sem hér kemur eigi
til mála að ffeta um.
Rg var svo heppinn, að finna
hana umsvifalítið, og sagði henni
þegar erindi mitt og bað hana
hjálpar.
“ó, hvað þú ert indæll, Jerimi-
as, í þessum búningi ; ég er viss
um, að prinsessan verður dauð-
skotin í þér, og bezti vegurinn til
að koma þér á fund hertogans, er
gegnum prinsessuna ; ég verð að
flýta mér til hennar, og segja
henni frá þér”. Og vinnukonu-
vinan mín hljóp sem örskot upp
til prinsessunnar, og ég stóð eftir
í eldhúsinu og togaði upp rosa-
bullurnar.
Yina mín kom innan lítillar
stundar,, og sagði mér að prlns-
essan biíÚ min með óþreyju; en
þar sem það væri á móti hirðsið-
unum fyrir hana að veita mér
“audience”, þá hefði hún kallað
hertogann inn til sín, og nú biðu
þau mín bæði.
Eg þurkaði mér um munninn og
fylgdi vinu minni upp stigann.
Uppi á loftinu voru mörg her-
hergi, Og vóru kórónur yfir dyrun-
um á þeim öllum. Fyrir utan ein-
ar dyrnar, var kórónan stærst ;
þar stönsuðum við og vina mín
drap þrjú högg á hurðina.
“Come in’’ var sagt í engilsæt-
um róm, og vissi ég að það var
prinsessan sem talaði.
Eg opnaði hurðina og gekk inn ;
en vinnukonan fór aftur niður í
eldhús.
En það skraut! Mér lá við að
fá ofbirtu í augun. Gullofin skar-
latstjöld prýddu veggina, og á
gólfiml voru gæruskinn frá Islandi.
þekti ég þar skinnið af henni
öurtlu minni, því rauði lagðurinn
var þar ennþá, eins og ég hafði
skilið við-hann fyrir fimm árum,
þá ég kvaddi Surtlu. Að hún yrði
slíks heiðurs aðnjótandi í öðru lifi,
hafði mér sízt komið til hugar, en
svona var það nú engu að síður.
Eh nú hát^gnirnar.
Á legubekk lá forkunnarfríð
meyja í purpurakyrtli, með elti-
skinnsbrydda sauðskinnsskó á fót-
unum og rósavetlinga á höndun-
um úr tvinnuðu ullarbandi, frá
Ólafi í Melgerði. þektf ég það frá
fyrri reynslu, þá ég var búðarmað-
ur á Akureyri. Mey þessi bar á
sér tignarsvip, en var þó broshýr ;
sá ég- strax, að það mundi prins-
essan vera.
Miðaldra maður lá þar aftur á
bak í kjaftastól. Var hann í
rauðri stutt-treyju og í bláum
hnébrókum úr vaðmáli, Og í mó-
gráum hálfsokkum, með leðurskó
gullbrydda á fótum. Var maður
sá konunglegur mjög og hinn prúð-
asti, og sá ég þegar, að þetta var
hertoginn.
Ég hneigði mig auðmjúklega fyr-
ir báðum og brosti prinsessan náð-
arsamlegast, en hertoginn hóf þeg-
ar máls.
“Jerimías, það gleður mig að
sjá þig ; ég hefi heyrt mikið látið
af þér og þjóðflokki þinum, og
máttu hér sjá, að bæði ég og dótt-
ir mín erum í íslenzkum ílíkum.
Settu þig niður á stólinn þarna,
og rabbaðu við mig um stund”.
Ég hneigði mig ennþá dýpra og
settist andspænis hátignunum.
“Eruð þér fæddur á íslandi?”
spurði prinsessan. “Ég átti einu
sinni hund, sem var fæddur á ls-
landi, og var það fyrirmyndar-
hundur ; vildi óska, að hann lifði
ennþá".
“Já, yðar hátign, ég er fæddur
þar”.
“Hvernig er það þarna heima á
I ættlandi þínu?” spurði nú hertoj*-
' inn. “Eru þar miklar flokkadeilur
ennþá ? Ég mætti Skúla í Rúðu-
| borg í fyrra sumar og töluðum við
j lengi um pólítík. það er annars
! skarpur maður hann Skúli, og
j varð það leitt, að hann varð ekki
ráðgjafi. Ég er viss um að hann á
i þó eftir að verða það. Eða heldur
þú það ekki?”
Jú, ég hélt nú það, því Skúla-
maður hefi ég alt af verið.
“Er Skúli ógifur?” spurði pfins-
essan.
“ó, guð, nei ; hann á konu og
dúzin krakka”.
“J)á vil ég heldur Björn M. ól-
sen fyrir ráðgjafa; hann er þó
barnlaus og ókvæntur”, og prins-
e'ssan lagði áherzfu á síðasta orð-
ið, og voru það auðsjáanlega
beztu meðmælin með Ólsen í henn-
ar augum.
“En, Jerimías góður”, sagði nú
hertoginn ; “hvernig er það með
þessa skilnaðarhreyfingu, er nokk-
ur alvara í því? Ég fyrir mitt
leyti álit það mjög heppilegt fyrir
ísland, að skilja við Dani og verða
sjálfstætt konungsríki og fá göfug-
an prins fyrir konung. Ég fyrir
mitt leyti mundi ekki skorast und-
an, væri mér boðin krúnan. Næst
þegar þú skrifar vinum þínum þar
heima — ‘put them VMtse”.
Élg lofaði að gera mitt bezta.
“pið megið annars eiga það,
Vestur-íslendingar, að þið eruð
íriðarins menn og auðsveipir, og
drekkið að eins í hófi ; og að því
leyti munuð þið ólíkir bræðrum
ykkar þar úti á íslandi. J>eir
drekka arjúgum, að því er vinur
minn Kristján Ásgeir fullyrðir í
einu af ritum sínum. J>að er ann-
ars djúpvitur maður hann Krist-
ján, Og stendur þér lítið að baki,
Jerimías sæll”.
Ég hneigði mig auðmjúklega fyr-
ir hólið, en bölvaði þó Kristjáni í
hljóði. Hvaða rétt hafði hann til
að draga af ljóma mínum ? Ég
vildi skína einn á hugsunarhimni
hertogans, eða þá með Skúla.
“Eruð þér giftur, Jerimías?”
spurði nú prinsessan upp úr þurru.
“Já-há, — nýgiftur”.
“Skaði Jerimías, — skaði. Jafn-
gáfaður maður og þú gætir orðið
aðalsmaður þá minst varði, og þá
— já, við tölum ekki meira um
það”, og hertoginn tók í nefið, og
ég sá að báðum hátignunum ltk-
aði miðnr að ég skyldi vera giftur.
Nú kom þjónn inn með messu-
vín og settumst þrjú að drykkju.
Svo röbbuðum við saman í full-
an hálftíma um landsins gagn og
nauðsvnjar og skyrið hans Páls
Bergssonar.
Að skilnaði gaf ég prinsessunni
I dugrabandspeysuna mína og her-
j toganum rosabullurnar. jþau gáfu
j mér “Jóhönnu raunir” í skraut-
i bandi.
Við kvöddumst með innileik, og
kváðu þau mig jafnan velkominn
vera í hús þeirra.
Og það þori ég að fullyrða, þó
ég segi sjálfur frá, að meiri alúð-
arviðtökur fékk enginn hjá hátign-
unum, en stubburinn hann Jeri-
mías.
í TOMSTUNDUNUM
SOCOOOCSX

jpAÐ EK SAUT. AÐ J[AK<ÍT
megi gera sér og sínnm til g 'ðs
og nytsemds, í tómstundunum. Og
fiað er rétt. Sumir eyða öllum
sínum tómstundum til að skemta
sér; en aftur aðrir til hins betra;
að læ>a ýmislegt sj'álfum sér til
gagns í lffinu. Með f>vf að eyða
fáum mfnútum. í tómstundum, til
að skrifa til HEIMSKRINGLU
og gerast kaupandi hennar, gerið
þér ómetanlegt gagn, — þess ifleiri
sem kaupa þess lengur lifir fs-
lenzkan Vestanhafs.
i OKEYPIS BOK UM
MANITOBA
AKURYRKJU og innflutninga deildin mælist til
samvinnu allra fbúa fylkisins til þess að
tryggja 'aðsetur í þessu fylki, nokkurs hluta
þeirra mörgu innfiytjenda sem nú koma til
Vestur-Canada.
Þetta fylki veitiUcluglegum ’mönnum óviðjafnanleg
tækifæri. Hér eru þúsundir ekra af ágætu iandi til
heimilisrettartóku ásamt með stórum land svæðum sem
fást keypt á lágu verði.
Margar ágætar bættar bújarðir eru fáanlegar til kaups
með sanngjörnujverði, og aðrar bújarðir fást leigðar gegn
peninga borgun eða árlegum hluta uppskerunnar.
Gróða móguleikinn f Manitoba er nákvæmlega lýst í
nýju bókinni, sem akuryrkju og innflutninga deildin hefir
gefið út og sem verður send ókeypis hverjum sem um
haua biður.
Allir þeir sem láta sér annt um framfarir' Manitoba
ættu að senda eintak af bók þessari til vina sinna og ætt-
ingja f heimalanlsins, ásamt með bréfi um líðan þeirra og
framför hér. Slfk bréf ásamt með bókinni um “Prosper-
ous Manitoba” mun suglýsa þúsundum komandi inn-
tiytjenda kosti þessa fylkis.
Skrifið f dag eftir bókinni til undirritaðra sem svo
senda yður hana tafarlaust, *
J. J. fíOLDEN, Depuly Miuivter of Ayrículture, Winripeg Manitoba
J08. BURKE, 178 Logan Aeenue. Winnipeg, Manitoba.
JA8. HARTNEY, 77 York Street, Tovonlo, Ontario
J. F. TENNANT. Gietoa, Manitoba.
W. IV. UNSWORTH E.nenon, Manitoba; og allrti emboðemanna
Dominion etjóinannnar utanríkie.
MeA þvf aö biðja æfinlega nm
‘T.L. CIGAR,” þA ertu viss aö
fá Agætan viudil.
T.L.
(PMQN MADE)
W’entern <Iig;ar Fact.ory
Thomas Lee, eigandi Winnnipei?
éé*ééé*****é**éé****éé éééééééééééé.éééééééééé
\/TTUR MAÐUR er varkár með að diekka ein-
» * gönga hreint öl. þér getið jafna reitt yður á.
j DREWRYS REDWOOD LAGER
t ^6 er léttur, frey 6andi bjór, gerfiur eingöngu
:p úr Malt og Hops. Biðjið ætíð um hann.
| E. L. DREWRY, Mannfacturer, WINNIPEG.
36
Sögusafn Heimskringlu
hafði gengið burt o? sezt í laufskálann, þar sem
dóttir hans bær morgunverð á borð fyrir hann.
Eftir að hafa lesið bréf amtmannsins, leit herra
Markús alt öðrum augum á málefni það, er forlögin
höfðu lagt í hendur honum. þennan satna morgun
hafði hann álitið, að hægt væri að framkvæma vilja
írænku sinnar í gegn um lö,gmann sinn, áður en hann
faeri í burtu, og þó svo hann þyrfti að skrifa nokkur
bréf frá Berlin, Og- á þann hátt forðast öll viðskifti
við leiguliða sinn, — en nú haiði ný persóna komið
til sö{rtmnar, sonur, sem sagt var að hin fratnliöna
hefði haft gott álit á ; samt var hann ekki nefndur á
nafn í erfðaskránni, Yerið gat, að hann hefði verið
meinhægur og góðlyndur, líkur mðður sinni, og einn-
íg sótt liirðuleysi til föður síns, svo gamla konan
hefði álitið., að arfinum yrði eigi óhætt í hans hönd-
nm. Aftur á móti hefir hún treyst stúlkunni vel og
þekt hana að staðíestu, er hún fól gamla og góða
vinkonu sína umsjón hennar. Hr. Markús skildi ekk-
ert í þessu öllu saman. Hin fraimliðna hafði verið
írábærlega framtakssöm, og alt ai að fihna á réttum
tíma, á akrinum, í mjlólkurhúsinu, í eldhúsinu og
vinnustofunni sinni ; við rúm hinna sj'úku, sem skrif-
borð sitt, og aldrei hafði hún skreytt sig með silki-
borða, eða látið aðra g<reiða sér. Hvernig í ósköp-
unum datt henni í hug, að trúa stúlku, er hún sama
sem ekkert þekti, fyrir jafn miklu ? Stúlku, sem var
glysgjörn, sem hvorki hreyfði hönd né fót til þess að
koma heimilinu i lag, og sem tók með þökkum, að
þjónustustúlkfm hennar ynni baki brotnu frá morgni
til kvelds, jafnt úti sem inni.
Hann bölvaði sér fyrir, að iafa nokkru
sinni farið að hn^tH í prjótiapokann. ^fefði hann
að eins verið nóg* Afnsamur, að láta iMinn eiga
sig. ...... Nú, úr því svona var komið, gat hcnnum eigi
annað en runnið til rt^a mæða gömlu konunnar í hjá-
Bróðurdóttir atntmannsins
• iii-d’Ult I ) ! !'
37
leigunni, og líta svo á, sem væri ósk hinnar fram-
liðnu skylduverk, er honum bæri að inna af hendi.
Eitt var víst, að skógvarðarekkjan hafði misreiknað,
er hún valdi sér erfingja ; gat vel verið, að henni
hefði verið vilt sjónir. Var því ekki nauðsynlegt, að
leiðrétta misskilning hennar og gefa unga Franz jörð-
ina ? Hver gat ábyrgst, að ung stútka giftist ekki
strax og hljóðbært yrði, að hún hefði erft? Kenslu-
konan myndi strax hverfa á hrott, eyða efgnunum,
og gamla konan yrði engu betur stödd en áður.
Gramur í skapi tök hann báðum höndum um
höfuð sér. Nú var um ekkert annað að gera en per-
sónulega að kynnast amtmamvsfólkinu.
Hann var allan daginn í þungum hugsunum, og
undir kveld tók hann hatt sinn og hóf göngu sína út
í skóginn ; honum féll vel, að ryðjast áfram gegnum
kjartið, með laufskrúðið vfir höfði sér, og þá er hinn
hressandi ilmur úr jörðunni lagði upp til hans og
greinarnar sveigðust til hliðar, hugsaðí hann með
háðbrosi til trjánna, er faðir hans hafði gróðursett á
ljótasta staðnum á eign þeirra ; hversu tilgerðarlega
grasflöturinn fyrir framan húsið leit út og gatan út
frá laufskálanum endaði í sandauðn þar nærri.
Hlaðinn vegur, er að eins var notaður af skóg-
varðarfólkinu og til að flytja timbur eftir, skildi
38
Sögusafn Heimskringlu
í augsýn bak við skóginn. Skógvörðurinn, er átti
hér heima, lifði mjög einmanalegu lífi. Að likindum
var hann einhleypur maður, er bar húslykilinn í vasa
sínum, hv.enær sem hann fór út. Aldrei voru dyrnar
ópnar, né sást reykur leggja upp úr reykháfnum ;
engin gluggatjöld voru fyrir gluggunum, og aldrei
heyrðist neinn hávaði úti fyrir. ;í gaflglugganum
héngu fjögur fuglabúr úr tré, með fuglum í, og bak
við liúsið voru tvær geitur á beit.
Nýi Hirschwinkel eigandinn hafði einu sinni fund-
ið löngun hjá sér til að gægjast inn um gluggann á
skógvarðarhúsinu, til þess að forvitnast um, hvaða
bækur hinn fyrverandi daglaunamaður læsi í frístund-
um sínum, eftir að hafa verið að verki í hjáleigunni.
Hann gat séð innum gluggann, að nokkrar bækur
voru þar á hillu milli fáeinna jurtapotta. Skyldu
það vera riddara og ræningjasögur ? Ekki voru þær
af alþýðubókasafninu, því ekkert slíkt merki var a1
sjá á kyli þeirra. Verið gat líka, aið skógvörðurinn
væri greindur og mentaður maður. Oft kom hann
að hjáleignnni, þar sem jafnvel vinnukcman samdi sig
í allri framkomu að háttum heldri manna. — Með
hœðnisbrosi sveigði hann síðasta hrískjarrið til hlið-
ar, til þess svo að komast yfir á veglnn; en þá tók
hann alt í eiuu eftir, að. önnur geitin, ung og falleg
Hirschwinkel frá annari landeign, er nefnd var Graf< skepna, hljóp í einni svipan ofan túnbrekkuna og nið-
enholz, sem px-insinn átti. Nálægt þessum takmörk-"ur á engjarnar ; hin hélt i hægðuan sínum á eftir
um endaði dalurinn og risavaxin beykitré komu í henni, í áttina þangað, sem létt fótatak heyrðist.
ljós ; að eins ofurlítil ræma af engjalandi lá milli | Hr. Markús stappaði niður fætinum ; stúlkan var
þeirra og götuxmar, og þar stóð skógvarðar heimili, þarna aftur ; hún var orðin honum til óþæginda-
prinsins. ;Var þá amtmanns vlnnukonan eina tnanneskjan, er
J>að var fallegt nýtt steinhúe, með stórumjbjó og íerðaðist í þassum skógum ? J>að var hún,
gluggum og ofurlitlujm garði með trjágirðingu ait í með skýluna yfir höfði sér og stóra körfu á hand-
kring. leggnum ; geiturnar trítluðu við hlið hennar og átu
Hr. Markús hafði tvívegis komið hingað áður, og.úr hendi hennar brauðmola, er hún hafði tekiö úr
nú staðnæmdist hann Kka, er rauðu veggirnir komu vasa sínum.
Bróðurdóttir amtmannsins 39
Flr. Markús flýtti sér inn í hrískjarrið aftur.
Hann langaði ekki eftir, að verða aftur eins þungt í
skapi og um morguninn. Haim hafði óbeit á stúlk-
unni; en eins og hann þennan satna dag hafði reykt
framan í hana, þannig fleygði hann nú vindlinuim á
jörðina og tróð ofan á hann, svo engin lykt skyldi
ljósta upp nærveru hans. Stúlkan gaf geitunum síð-
ustu leifarnar af brauðinu og gekk svo að húsinu og
leit inn um gluggann. Enginn var heima, því hún
tvíbarði, án þess gengt væri.
Hún settist nu á bekk, er stóð við dyrnar og
setti körfuna við hlið sér ; óefað ætlaði hún að bíða
komu skógvarðarins. Hún leysti kiútinm af höfði
sér og lét hann falla niður á herðarnar. Já, þarna
var hún komin, frá toppj til t&ar hin hégómleiga amt-
mannsstúlka, er leyfði ekki einni einustu freknu að
koma á andlit sér, eins og frú Griebel hafði sagt. —
Jafn reiður og hr. Markús var, kannaðist hanu þó
við, að henni væri vorkunn, þó hún vildi ekki
skemina jain fallegt andlit. Hann varð að kannast
við það með sjálfum sér, eins og um morguninn, að
höfuðið samsvaraði hinu fagra vaxtarlagi vel. það
reitti hann til reiði ; hann hefði miklu fremur kosið,
að hún hefði verið rangeygð, freknótt og klunnaleg.
Hún strank hárið frá augum sér og eftur í
hnakkann, þar sem það var fest í hnút með kambi.
Svo lagði fiún hendurnar í kjöltu sér, hallaði sér
aftur a bak og stundi þungan. Svo sýndist sem nyti
hxín skógkyrðarinnar. Hún virtist vera kvíðandl, en
samt ekkí verulega örvæntandi, til þess var hún o£
glaðleg og festuleg.
Hún tók böggul upp úr körfunni og lagði í kjöltu
sér. Hr. Markús sá, að það voru hvítir knyplingar,
hafðir til að bera um hálsinn, — eitthvert gamalt
skart ai kenslukonnnni, auðritað. Hún skoðaði þá
lengi og strauk þá nærri bl'ðlega, en svo leit hún alt
éééééééééééééééééééééé