Heimskringla - 22.08.1912, Blaðsíða 5

HEIMSKRINGr *
WINNIPEG, 22. ÁGÚST 1912. 5. BCS,
Bréfin hans Jóns.
.J>au .«ru .aS ýmsu kyti íhuguEar-
vcrð, bréfin hans Jóns Kristjáns-
sonar í Alberta, sem hann ritar
herra Páli Bergssyni, og sem
prentuð voru nýlega hér í blaðinu.
Vér þekkjum Jón nokkuð. Hann
-kom hingað vestur úr Isaijarðar-
sýslu árið 1891, þá rúmlega íert-
ugur að aldri og með vaxandi ó-
miegð. Jón ér skýr að viti, hraust-
ur að burðum, dugnaðarmaður,
•og má yfirleitt teljast elskulegasti
karl.
Reynslan, sem Jón hafði fengið
á ætljörð sinni, á beztu mann-
dómsárum hans þar, hafði sann-
fært -hann um það, að hollast
væri það rramtíð hans ag barna
hans, að hann hristi duft ætt-
landsins af fótum sér og flytti með
fjölskyldu sína vestur um haf. Og
vestxa hefir hann dvalið síðan, —
nú í rrneira en 20 ár, og aldrei set-
dð fastar að búi, efnalega, en ein-
rnitt nú, og aldrei verið ájær því,
i huga sinum, að yfirgefa Canada,
eða að hverfa aftur til varanlegr-
ar dvalar á ættjörð sinni — en
einmitt nú.
Maður heföi því mátt ætla, að
hann — með sinni góðu greind —
hefði verið fús til þess, að láta
Canada njóta þess sannmælis, að
það hafi boðið honum góðan
griðastað og glæsiframtíð börnum
hans, og að hvergi hafi hann áður
verið, þar sem efnakg þroskun
hans hafi fest dýpri xætur eða
íramtíðin blasað bjartar við hon-
um, en einmitt nú og hér í Vestur
Canada. En Jón er nú kominn á
sjötugsaldur, og meltingarfærin
sennilega farin að bila ; en sá ó-
lukku-kvilli hefir oft ill áhrif á alt
taugakerfið, gerir sjúklingana ama-
sama í lund og óþreyjuíulla, rang-
hverfir öflu ‘normal’ eðlf þeirra
og sálarsjón, svo þeir fá ekki á
heilum sér tekið andkga. né. likam-
lega.-Ekkert gengur að þeirra hæfi
og öll tilveran verður ægileg í
augum þ«.rra. Lífið verður þeun
byrði, og hverja lifsþroska hreyf-
ing og framsóknartiltaun um-
heimsins meta þeir sem mannlegar
hörmungar. Ylur og unaðsemd lifs-
ins er þeim horfið sjónum. þeir
eru í afturför, — eru bölsýnir. Oss
virðist, að þetta sé á&tand Jóns
á yfirstandandi tíma ; oss finst að
andinn í bréfum haias bera þess
all-ljósan vott.
Ósanngjarnt væri að alasa ,Jóni
fyrir hlýhug hans til aettlands síns,
þótt hanr hafi ekkí kunnað við,
að láta það njóta starfskrafta
sinna í tí. 20 ár. En hann ætti
,ekki, að .láta þann hlýhug glepja
-sér svo sýn, að hann geti ekki vit-
að aðra unna þessu ágaeta landi —
Canada — -cannmælis ; því að það
getur að eiigu leyti varpað skugga
á Island, ié!ða rýrt gæðí þess ao
nokkru ’kyti. Ekki heldur ætti
hann að áíita þau sanamaili, sem
Heimskringla lætur Canada njóta,
gerð til þess, að tæla fólk frá Is-
landi hinrrað ■ . estur.
Ef hérra Jón Ivristjánssosi telur
það niðingsverk, jafnt víð Island
og fölkið, sem á því býr, að flytja
hingað vestur, — hvers vegna
flutti hann þá hingað vestur með
ískyldúlið sitt áit, þar sem hann
vissi, að landið þarfnaðist starfs-
krafta hans ? Og hvað mun hann
segja um þá mörgu íslendrnga,
»em á Iiðnurn árt m hafa sent íar-
•gjöld tíl ástvina sinna á íslaardi,
til þess að gera þeám mögulegt,
að komast hingað vestur ? Eða,
hvað mun hann segja una mann-
inn, sem hingað kom frá Islandi
fyrir 5 vikum, og eítir mánaðar-
dvöl hér í borg, sendi bróður sín-
um fult fargjald til l.slands, til
þess hann gæti sem allra fyrst
komist hingað vestur ? Ef þessi
náungi verður að álitast tvöfald-
ur glæpaseggur, bæði gagnvart
íslandi og gagnvart bróður sín-
um, þá hyggjum vér, að þeir verði
nokkuð margir ísknzku glæpasegg-
irnir hér í Canada, svo margir
þeirra — baeði katlaT og konnr —
hafa sent fargjöld til íslands, til
þess að gera vinum þeirra og ætt-
ingjum rmögukgt að flytja hingað
vestur. — Eða hyggur Jón, að
þær þúsundir landa vorra, sem
þannig háfa sent íé til frændanna
heima, hafi lifað hér hundalífi —
eins og feann nefntr það —, eða að
það fólk hafi varið fé sínu til þess
að kom& vinum sinum og ættingj-
um vestur hingað, svo að þeim
skyldi vegna héT ver en á föður-
landinu ? Ótrúkgt er, að maður-
inn hngsi svo, og víst má full-
yrða, að hann á þá ekki marga
trúbræðnT hér vestra, ef það er
.sanníærrng harns.
það gengur áreiðanlega eitt-
hvað áh'arlegt að Jóni, og er það
ifla farið, um jítfn góðan dreng. —
Maðurhm sér dfsjónir, — sér það,
sem hann veit engin dæmi til að
hafi nokkru sinni lyrir komið. Lýs-
ing hans á búskap landa vorra
hér vestra vottar það. Hann seg-
ir : ‘Tyvrsta árið tekur hagl afla
uppskeruna ; annað árið deyr alt
fvrir díþnrka ; þriðja árið frýs
alt og verður ónýtt ; fjórða árið
eyðileggnr ormtrr' það alt”.
Svona talar enginn maður, sem
hefir ósýkta skvnjan eða meövit-
und r,Tn ábyrgð orða sinna. Hefði
Jón hngsað, þá'hefði honnm átt
að skiljast, að þessi eina setning í
bréfum Iians 'Klyti að hafa þau á-
hrif, að engu hinu yrði trúað. því
að aflÍT, sem nökkuð þekkja til
þessa lands, vrta, að lýsingfn er
ósönn frá rótum, — sýnikga rit-
uð í æsing og án. tillits til þess,
hve mjög hún kynni að rýra álit
lians meðál lesendanna. — þegar
ein slfk setning er í bréfi, þá varp-
ar hún skugga á alt bréfið, og
vekur gTtin um, að annað, sem í
því er, sé ékki frekar ábyggilegt.
En Jórn lætur ekki hér við lenda,
— hann kveðst éfa, að í Vestur-
Canada sé nokkttr einasti bóndi,
sem ekki hafi meiri eða minni
reynslu áí þvi, á’ð “öll hans hross,
og ef hatm á fléiri skepnur, og all-
ar vélarnar og öll uppskeran sé
tekin af honum” — upp í skuldir.
Við þessa -setningu má gera þá
athugasemd, að það myndi verða
bóndanum lítifl skaði, þó öll upp-
skeran væri af _ honum tekin, úr
því — eins og Jón .hefir áður tek-
ið fram —, hiin hefir aldrei verið
nein, heldur eyðilagst af hagli,
írosti, hita og ormum. Annars er
óþarft, að deila um þetta atriði ;
því að í si&ara bréfi sínu hefir Jón
verið svo vænn, að afturkalla
þetta, og réttlætir sig með því,
að hann hafi ritað uf nokkrum
hita, og ekki haft hugmynd um,
að það yrði birt á prenti- En jafn-
Jramt heldur kann því fram, að
efnið sé alt satt, og í spmum til-
(lellum “mættí taka cþ'pra í ár-
inni”. — það væri fróðlegt að
vita, hvernig hann fer að bæta við
óhöppin, úr því :hann segir, að
hvar einasti bóndi i tur-Can-
ada missi allar uppskerumar, og
öll hross og aðrar skepnur, og afl-
ar vinnuvélar — alt upp í skuldir.
Oss virðist, að þá muni svo lítið
eftir ótapað, að ekki nemi miklu.
•
Sögn Jóns nm þá tvo nágranna
hans, sem fyrirfóru séT á sl. vori,
sannar vitanlega ekkert um gæði
eða vangæði Canada. En það sann
ar, eða bendir til þess, að menn-
irnir hafi ekki verið með óskertum
sönsum. Og lítinn efa teljum vér
á því, ef öll saga þeirra mma
yrði opinberuð, að ófarir þeirra
hafi verið þeim sjálfum, en ekki
Canada að ktnna,
Slíkar sögur geta haft áhrif á
þá, sem hér eru öllum staðtáttum
ókunnir. En ekki má Jón ælla, að
Vestur-lslendingar láti glepjast á
þeim. Fjörutíu ára reynsla þjóð-
flokks vors í þessu landi hefir ó-
tvÍTæðlega sýnt, að þrátt fyrir ó-
hopp, sem komið geta fyrir ein-
staklinga, hér eigi síður en ann-
arsstaðar, þá hefir þeim sem heild
vegnað hér vel, og að menningar
og efnalegur þroski þeirra hefir
orðið meiri miklu, en nokkur von
er til að bann hefði getað orðið,
ef þeir hefðu setið kyrrir heima.
Síðasta atriðið í síðara bréfi
Jöns eT inn uppskeru'horfur þessa
árs. Heimskringla halði sagt þær'
i góðar ; Jón segir það óblandaða
; 5ygi.
Heims'kringla háfði staðhæfing
; sína um uppskeruhoTfurnar eftir
' Táðgjaía akuryrkjudeildarinnar og
!i aðstoðarmanni hans fyrir Albert'a
i ffylki, sem báðir sögðu uppskeru-
í horfuT þar góðar, og að uppskeru-
;j magnið á þessu ári mundi verða
j þar í fýlkínu meÍTa en á nokkru
i undangengnu ári í sögu fylkisius.
j'Jón verðnr því að eiga um þetta
’ atriði við þá heria, þar til sá
1 trnii kemur, áð ábyggilegar skýrsl-
ur fáist yfir þessa árs uppskeru
| þar í fýrfcmu.
‘ Enn heldur Jón því fram, að
? 'ekki geti það verið rétt hjá herra
l J. H. Hiudal, þar sem hann reikn-
> aT arð af hveitiékru $14.00, auk
kostnaðar. Heimskringla getur
ekki Stáðhæft neitrt um þetta með
vissu,' en af sí'ðustu hagskýrslum
■ Canada stjörnar má sjá það, sem
t Týlgir :
Ræktaðar ekrur i Canada árið
! 3911 vora 32,404,110, og gáfu þær
s af sér uppskeru, sem metin er
| $558.099,600 ; en það jafngildir
'i $17.22^ fíyr.ir 'hverja ekru. þetta er
j' fyxir kornvöru, hey og garðávexti
og er eins og skýrslan sýnir með-
altal fvrir alt Canadaríki fyrir
; þessar tegundir. 'En við þetta má
I með réttu bæta álifuglum og af-
itrðum þeirra, sem eingöngu er
■arður af -rrektu'ðu 3andi ; sötnu-
leiðis vissum hluta af afurðum
mjolkurbúa, og áí gripum, sm
■ framfleytt er á parti af ræktuðu
landi. Sé þetta tekið með í reikn-
rnginn, — að ótöldu öllti þvi, -ecm
! íbúar 'landsins neyta sjálfir áf
framleiðslu ‘bújarða sinna, — þá
vtT'ður arðirrinn arf ekru hverri
nokkuð yfir 22 döllara, og má þá
fullvrða, að herrá Lindál hafi gert
nokkurn vegiirn uákvæma áætlim,
og að staðhæftng hans sé rétt. —
En hafi herra Lindál átt eingöngu
við arðinn áf hverri ekru, sem
framleiddi hveiti, þá sýna skýrsl-
nrtiar, að fyrir árið 1909 varð
hveitínppskeran i Sas'katchewan
fylki til jafnaðar 23 og einn átt-
undi bnsli. af ekru ; en f Alberta
24 og fjörir fimtn bush. að jafnaði.
Svo að hvernig, sem á Tnálið er
litíð, þá hefir herra Lindal höggv-
ið mjög nærri réttu lagi, — að eins
! gert arðinn heldur heldur minni af
ekru, en hana hefir verið í raun
réttri.
Yonandi er, að vinur vor Jón
sætti sig nú við þessar tölur, og
i að hann beri engan kvíðboga fyr-
. ir framtíð Heimskringlu. H’enni
I eru að aukast kaupendur með
hverju ári, og meðal vina hennar
j má telja þá Jón og Pál, sem báð-
j ir eru skilvísir kaupendur, — þökk
sé þeim 'iyrir það.
Fréttir.
— Mrs. Madaliene Astor, ekkja
milíónamæringsins John Jacobs
Asíors, sem druknaði á Titanic,
fæddi son 14. þ. m. Barnið var
skýrt næsta dag og ber nafn föður
síns: John Jakob Astor. það er
erfingi að þremur milíónum doll-
ara samkvæmt erfðaskránni, en
Jnóðirin kvað hafa í hyggju, að
fara til dómstólanna og heimta,
eS sonur sinn fái sonarhluta en
ekki dótturhluta, en það mieinar,
eftir venjum Astors ættarinnar,
að yngri sonur fái þriðjung allra
eignanna, og nú lét Astor eftir sig_
150 milíónir doflara, og fær Yin-
cent Astor, sonurinn af fyrra hjóna
bandinu mestan hluta þess, eða alt
— að undanskildum 7 miliónum,
sem skifta átti milli dótturinnar,
Muriel, og ófædda barnsins. Nú
þegar barnið er fætt og er dreng-
ur, vill móðirin fá arf hans auk-
inn. Sjálf fékk hún samkvæmt
erfðaskránni stórhýsi ættaránnaT í
New York, og vexti af 10 milíón,
um dollars meðan hún væri ógift.
Hún er nú að eins 19 ára, og lík-
urnar að lnin muni ekki una ekkju-
standinu alla æfi.
— Rosenthal-málið í New York
er nú efst á dagskránni í Barrda-
ríkjunum. Nú er svo komið, að
fullar sannanir ern fengnar með
j hvaða hætti morðið var framið og
j hverjir það frömdu að undirlagi
J Beckers lögregluyfrrmanns. En það
j er annað meiræ, sem. nú er verið
að rannsaka í þessu sambandi, og
það er fjárdráttarkærurnar, sem
Rosentha! bar á lögregluna. Ekki
■ að eins hefir það komið í Tjós, að
j lögreglan hélt Hífðarskildi fyrir
I spilahúsum, sem borguðu henni
j stórupphæðir fyrir verndina, held-
I ur voru og pritnahús borgarinnar
j tindir vemd lögreghmnar og bein-
linis stjórnað af henni ; fengu lög-
| regluvfirmennirnir á þenn.ia hátt
j stórtekjur. það voru 32 pútmahús,
með 12 hundruð stúlkum í, sem
I lögreglan dró tekjur af, sem námu
i $55,000 um mánuðinn. Raunar var
húsum þessum að nafninu til
; stjórnað af konum, en þær voru
að eins l.mnaðar ráðskonur félags
eins, er húsin átti, og scm sagt
er, að margir lögregluyfirmenn
hafi tilhevrt, — að minsta kosti
heimtaði lögreglan skatta sína ai
þessum húsum mánaðarlega, og
gengu allir skattarnir til Beckers,
en hann skifti svo fénu milli sín og
þeirra annara yfirmanna, er voru
í bandalagi með honum. það hefir
sannast, að Becker haföi á 8 mán-
uðmn látið 80 þúsund dali á banka
! og þar sem árslaun hans að eins
námu 3,000 dölum getur enginn
vafi leikið á því, hvernig hann hef-
ir fé þetta fengið. — Rannsókn
þessa stórmerka máls er að eins í
byrjun, og er búist við, að það
muni standa yfir í fleiri mánuði,
mm
NAVY PLUG
CHEWINQ
TOBACCO
Hástígs tugga fyrir þá
sem kreíiast betra en
vanalega gerist.
“Empire Navy Cut” er
sérlega ágætt munn-
tóbak^-hreint, smekk-
gott og varaníegt.
Yður mun áreiðanlega
geðjast að “ Empire
Navy Plug”
ALLTR GÓÐIR VEhZLARARHAFA ÞAÐ
—BIÐ.JIO YÐAR.
)g að margt eigi ennþá eftir að | — Franz Josef Austurríkiskeisari
:oma í ljós, sem nú er í myrkrun- er veikur um þessar mundir.
ím hulsð. 1
1
□□□□□□□□□□□OO
■MHSE'jrj
“Titanic,, Váfregnin
Heimsins mesta sjávarslys
j 160® mannslíf farast og $10, 000,000, er skrautdrekinn rekst á
hafísfj; Uiö að næturlagi.
Hvernis: Hetjlir devil Eftirdæmið, sem sýnir hugprýði
mitíónamæringai frægra rith öfunda og stjórnmálamanna, sem
>ffra lífinu, svo konur og börn fái að lifa.
Hin nýja bók vor, sem um þetta fjallar, segir alla sögu
strandsins og alla málavöxtu um hetjuskapinn og björgunina.
Alt ritað af velþektum rithöfundum, sem voru á skipinu, er
slysiS bar að höndum. Lýs ingin er öll sannleikur.
Bók þessi mun vafalaust verða lesin af hundrað þúsundum
rnanna. Hún er fróðleg, sönn og gefur fagurt eftirdæmi.
TILBOÐ YORT : Yér gefum þ( ssa bók innbundna í vand-
að skmnband, 400 bls. að stæfð, með fjölda mvnda og sem
kostar $1.50, gefum hana ásamt tímariti voru INYESTlNG
FOR PKOFIT í 6 mán, $2.00 viröi, a t þetta fyrir að eins $1.50.
Umhoðsmenn óskast.
Bókin nú send viðsvegar.
Góðar tekjur fvrir duglega menn.
I K. K. ALBERT, uT.boísmzður
V 708 McArthur Buildinx P. 0. Box55, Phone 7323, Winnipcg !
1
EÆ’ B?»I«I»I»T»I«Iit!KTM i»Ii«Ii:T« ’ m [m ííTíTm j
66 Sögus&.fn 11 e i m <tk r,i n.gfl u
þess vegua tók liann að cins í hattLarðið og
spurði kuldáfy'ga éftir am tm'anmnttam.
Hann horhði beint í brúnu augusi hennai;, og sá
þess v.egna hræðsluna, er brá fyrir á þeim. Að lík-
indum hélt hún, að -nú væri að því komifj, ;að þau
yrðu borin ú±.
I.ágt og auðmjúkleg.i sagði hún, að amtmaxiur-
inn værí heima, og mrndi telja það virðingit fyrir
sig, að taka 4 móti nýja herragarðseigandanuít'.
‘En fröken Agnes Fraaik?’ spurði h-aim.
Henni brá svo við, sem heiði hann,með spurmngu
sinni móðgað húsmóður hennar. Auðwiýktin var
ltorfin. H|in horfðd til jar'&r, en mæltí samt esn-
arðlega : ‘þú finnur hana íkki’.
Tlvað ? Er hún farm burtu ?’
Hún brosti. ‘Hún hefir gleymt að ferðast, ein*
og fugl í búri gleymir að fljúga’.
‘Nú byrjar þú aítur að vefja þennan leyndar-
dómsfufla vef utanum húsmóður þína ; en nú skal
það ’ ekki takast lengur ; að faum mínútum liðnum
niun ég mæta henni augliti til auglitis’.
‘þú munt ekki sjá hana’.
‘Ekki það ? þú ert eins viss ttm það, eins <tg
saJna hjarta Og sama sál væri í ykkur báðum’.
‘Já, alveg eins’.
Hann brosti kýmilega. ‘þetta getur vel verið.
það ber stundum við, að þjónustustúlkan er trúnað-
ar-vinkona húsmóður sinnar. En þykir kvenfólkinu
gaman áð, að hafa þann kunningsskap í flimtingi?’
IJpin beyg«ði sig til ,að taka upp kál, er dottið
hafði úr hendi h,ennar, svo ré.tti hún úr sér Og mælti
greimjulega : ‘þjónustustúlkan veit vanalega ekki,
ltverjum húsmóðir hennar tekur á móti og hverjum
.ekki, og hún —’. Htm þagnaði og beit sig blóðrjóð
í varirnar, eins Og til að hefta það, er hún ætlaðí að
^egja. ...... Hún mittKÍi pfyir :að -maður sá, er húsmlóð-
BtóSurdóttir ztntniaaasíig 57
ír hennar vildi ekki taka á móti, var eigandi húss-
íu*„ og< gat nær se.m hantt vildi rekið hana í burtu.
J>að TíL.kkaöi i honum yfir vandræðum hennar,
oc bonum Aatt ekki í hug, að hjálpa henui með einu
orðí, þó húji nú væri hrædd og uppburð-ariitil Og ó-
lík því, sem húnátti að sér að vera.
‘Húsmóðtr mín vill ekki raska ró þeirri, er ein-
verulíí heítnasr hér veitir henni, og tekur þess vegna
ekki á móti gestum’, bætti hún við eftir stutta
þögn..............
‘Nú trúi é.g þér ekki’, svaraði hann. ‘Kenslu-
kona, er hefir bibð við glaum og gleði, fellir sig eigi
við einsetulíf .
’Aftur rétti ’hújn úr sér og brosti biturt : ‘Ef til
vill er hún ekki eœe slæm og þú hugsar. þú manst
líka, að þú sagðir í gær, að þú ætlaðir að forðast
hana af fremsta megij’.
‘Veit hún það'?’
‘Orð fyrir orð’.
‘þú hefir auðvitað sagt henni það ; það er siður
-stúlknanna, að segja frá. Ég skal kannast við, að
ég cagði það, og saimarlega langar mig ekki til að
komast í kynni við þessar lærðtt konur, sem ég hefi
hálfgeröa andstygð á ; eit vissar kringnmstæður
neyða mig til að finna ungfr-ú Frank að máli. Auð-
vitað frtá gera það bréflega ; ég get skrifað henni’.
‘ímyndar þú þér, eftir alt það, er þú nú hefir
sagt, að hún taki á móti og lesí bréf frá þér?’ spurði
hún fyrirHtlega.
‘Já, hún mim vilja það’, mælti hann, ‘því það er
i hennar eigín hagsmuna skyni’.
‘Hún mtm vilja það’, endurtók stúlkan og hló
kuldalega. ‘Að líkindum til að sporna við því, að
vierða okki rekin burtu af þessum öfnndstverða stað!
þú misreiknpx þig þar ég vejt, ttð húfl vill heldtir
58 Sögusafn Heim. skringlu
ganga berfætt úti í rigningu og stormi út á gadd-
inn — —’.
‘Um annað er ekki að gera fyrir hana”, mælti
hanji rólega.
‘Hvernig gátum við vonast eftir öört: af nýja
Hirsdtwinkel eigandanum ?’ mælti hún, og hirti nú
ekkí um, að stífla sig lengur. ‘Yið vissum, að mað-
ttr, • sem er hjartalaus, eins og kaupmenn eiga að
vera, myndi koma og reka okkur, sem stöndum svo
illa í skiium, í burtu ; við visstim, að þú varst eins
og ríkí, miskunnarlausi maðurinn í biblíunni —?.
‘Og þú, vinnukonan hérna, þorir að áfefla “ríka
manninn”,’ greip hann fram f, rólega, næstum glað-
lega. ‘Ga-ttu nú að : amtmaðurinn mnn naumast
þakka þér fyrir, ef þú með orðum þ:num eykur
vandræði hans, — og eiginlega kemur þér þetta ekk-
ert við, fallega stúlkan min’.
Að svo mæltu gekk hann áleiðis, en hún sneri
sem fljótast í burtu.
‘þessi hroki klæðir þig enn ver en afskiftasemin’,
kallaði hann gremjulega. ‘þú þarft ekki að forðast
ntig, sem værí ég slarkari, þó ég einu sinni liti undir
hattbarðið þitt ; það kom bara af forvitni eftir að
sjá það, sem átti að vera hulið. Getur verið, að
ég hefði veitt stúlkum, er ég hefi kynst, meira at-
hygli, ef þær hefðu hulið andlit sitt fyrir mér, og á
þann hátt vakið forvítni mína. í dag lofar þú sól-
inni að skína á andlit þitt og hefir þess vegna enga
ástæðu til að ganga ítr vegi fyrir mér. Satt að
segja, þætti mér gaman að vita, hvað þú ætlar að
gera við alla hæversku siði þína síðar i lífinu’.
Hún hafði staðnæmst og þrátt fyrir gremjuna
brosti hún lítið eitt. ‘Láttu mig um það’, mælti
hún ; ‘kurteis framko(ma skaðar engan og ekki
þjónandi fólk heldur. ‘Sfðar meir’, hún ypti öxlum
og kit rókga framan í hann, —( ‘ég álit, að viljinn
B r ó ð u r d ó t t i r am-tmannsins 59
dragi hálft hlass, og hafi meira að seg’a tim framtíð
manns en forlögin. Ég læt eigi hugfallast. fig er
ung og heilsugóð, og kviði engu þeim tíma, er við
verðum að hverfa héðan með staf í hönd’, og hún
benti á hliðið, er lá út í skóginn.
Til að fara til skógvarðarins, þar sem þú hefir
von um húsmóðurstöðu, tautaði hann fyrir mttnni
sér og krepti hnefatin, er hann hugsaði til græn-
stakks. IJklega hefði hann verið nógtt iflgjarn til að
Iireyta þessu út úr sér, hefði eigi í því hevrst hávaði
inn i garðinum ; hundtirinn gelti í ákafa, dúfurnar
flugu dauöhræddar upp á þakið, og djúp rödd heyrð-
ist kalla ; ‘Heyrðu barn’, og svo : ‘Hvar ætli hún
sé ?’
Stúlkan var hlaupin í burtu og að hliðinti, er
hún hrinti upp.
‘Nú, þt’t hefir veríð að sækja þér í matinn’, kall-
aði sarna röddin. 'Heyrðu, barn. það er ókunnug-
ur niaður fyrir utan hliðið ; hann hefir verið að
sveima þar í síðustu ftmm mínúturnar. Mér fellttr
hann ekki i geð. Gefðu honum brauðsneið og þessa
tvo peninga. Meira getur fólkið í hjáleigunni ekki
gefið um þessar mundir. Segðu honum að hypja
sig í burtu’.
Meðan á þessu stóð, hafði herragarðseigandinn
fært sig nær, og stóð nú i berjarunntinum og virti'
híbýlin fyrir sér. Húsið var niðursokkið og glugga-
rúðurnar sprungnar. Illa var Franz ættinni farið,
er hún gat unað við svo litilfjörlegan bústað, og
meira að segja, sat hér se.m fastast, sem væri hér
þeirra síöasti griðastaður, þótt því hefði verið skip-
að að fara.
1 dyrumtm stóð hár Og- grannur, gamall maður.
í hægri hönd sér hélt hann á landri pípn, en vinstri
hendinni studdi hann á stafprik. Andlitslag hans
var reglulegt, og hafði hann á yngri árttm efalaust