Heimskringla - 27.03.1913, Blaðsíða 5

HEIMSKRINGLA
WINNIIM'X
AIAK/. 1013.
5. BLS,
Fréttabréí.
BI.AINE, WASH.
8. marz 1913.
Herra ritstj. Hkr.
Kæri vin. þaö er nú þejrar liö-
iö mjeira en ár síöan ég sendi þér
íréttalínnr héöan. Ivjr vil þvj með'
íám orðnm skýra frá því einkenni-
leg-asta, sem hér hefir komiö fyrir,
árið sem leið, og fram aö yfir-
standandi tima'þ.á.
Tíðarfarinu hér er engin þörf að
lýsa. það er hér vanalega Rott og
hagstætt, e-ins ojr lesendur blaðs-
ins vita.
Fólkinu hér líöur yfir höfuð vel,
og eru íslendinjrar engin undan-
tekninjr i því efni. IIér hefir enjjinn
tilfinnanlejrur atvinnuskortur ver-
ið fyrir verkalýðinn, ojj mér virð-
ist að hinar efnalegu krinjrum-
stæðum fólksins, vfir höfuö, vera
betri ojt jafnari en nokkrit sinni
áður, síðan éjr kom hinjrað. Or-
sökina til þess álít ég að sutnu
leyti sé útrýminjr áfengis úr bæn-
um, og að öðru leyti að bærinn
liefir látiö jjera mikið tneira til
framfara ojj þrila, en undanfarin
ár. Reynslan hefir sannað hér það
yagrustæöa við það, sem áfengis-
vinirnir kendu. þeir s]>áðu íjár-
haeslejfri afturför, devfð ojr íit-
vinnuskorti (siðmenningarhliöina
tóku þeir ekki til greina, þar sem
þeim var þar örðujrt um ástæður)
— Hér ríkir nú meiri ojr jafnari
velgenprni en fvrir tveimur árum,
ojt lang-tum meiri siðmenning ojr
innbyrðis friður. bó erutrt við ekki
alvee lattsir við áfenpis-óföjrnuöinn
ennþá. Cttnada heldur viö vínsöltt-
húsi eða “mannskemda verkstæöi”
á landmærunum rétt norðan við
bæintt., otr l>attgað sækja fáeinir ó-
sjálfstæöinjrar vitfirrinjr, sem eins
o<r allir vita, útheimtir tima tojr
umstane til að lækna. það er ann-
ars undrunarvert, að nágrannar
<ikkar noröan viö líttu skuli e n n -
þ á hafa svo lájra siðgæðisein-
kunn, að sjá sér fært, að verttda
ltessa vínsölu-trildru á latulamær-
tinum, þ;tr sem afstaðan V.endir til
að henni sé eiuttnHs viðhaldið þar
sem freistimrar-stöð fvrir þá, sem
eru að revna að hefja sitr nrtp til
hærri menninjrar hér mejrin littunn-
ar. Næstliðið haust var jjerð til-
raun til að koma hér intt vínsöl-
unni aftur, en það mistókst, sem
betur fór, ojr étr vona ,að það
það verði síðasta tilraunin. Éjr
jret sajrt löndum mínum til heið-
ttrs, að þeir ertt fiestir kotnnir a
það menninjrarstijr, að þeir vinna
hart otr nota atkvæðisrétt sinn á
móti áfengintt. Ojr yfir höfttð
stvðja þeir bæjarmál ojr ríkismál
þatt, sem fratnsóknarflokkarnir
berjast fyrir. það virðist eins oy
það lijrei Í loftinu (cins ojr menn
kalla það) að nú sé einhver meiri
framfaravon fvrir bæinn. ITyert
sú von manna rætist, verður tím-
inn að sýna. Nú þejrar er byrjað
að bora fyrir < l tt, nokkrar milur
suður frá bænum. Ef sú tilraun
hepnast, hlýtur það að hafa mikil
áhrif á umhverfið.
E,jr m-.tn ekki eftir, að nokkur
landi hafi dáið hér næstliöið ár,
sem ekki hefir veriö getið um hér
í blöðunum. Tin síðan þetta ár
byrjaði hala dáiö : þorsteinn Ant-
oníusson, sem lcnjri bjó í Argyle,
um 64 ára gamall ; Mrs. Jónína
Johnson, ttnjr kona, dóttir Jons
Freemanns, sem eiitnig bjó lengi í
Arirvle In’gö ; Finnttr Finnsson,
sem lenjri bjó á Neðri-1‘ itjum í
Víðidal í Húnav atnssýslu. Hann
kom hingað ft'rir 6 árum frá Nýja
íslandi, haíði komið þangað frá
íslandi um árið 1900. Hann var
76 ára.
tíömu télögin eru starfandi hér
tneðal íslendinga eins ojr uttdan-
farin ár : I/estrarfélag, tvö kven-
íélöjr, lífsábyrgðardeild af I.O.F.
og söngíélag. Öll ]>essi félög hafa
samkomur til þess að afia sér pen-
inga, svo þau geti mætt nattðsyn-
le'runt útgjöldum. Sjónleikir eru
sv-ndir hér einstöku 'sinnum. þar
á meðal sýndi söngfiookurinn ”.Kf-
intýri á göngttför” næstl. vetur,
o— tókst mjög vel yíirleitt. Jafn-
vel bó segja megi, að þessi féhtgs-
skapur meðal landa byggist á
btóðernistilfinning þeirra, þá virö-
ist mér sú tilfinning vera óðtim
að dofna, og er ég því mjög hrædd
ttr um, að allur ísL'tt/.kur félags-
skapttr hverfi meö næsta ættlið.
Nokkrir austanmenn hafa komiö
hingað, sem verið liafa á skemti-
ferð hér um slóöir. þar á rneöal
Arni Sveinsson, títefán Kristjáns-
son, Kristjáti tíigmar og tveir
Arasons bræður, allir frá Argyle
bvirð. Og síðast skáldið títephán
G. títephánsson. Ilann var á
skemtiferð ltér um ströndina, eftir
að hafa verið á 'Úlfamótiiui í Van-
cottver. Hann hafði hér mjög
stutta viðdvöl. tíamt var honum
fa<rnað hér af mörgu fólki á sam-
komu, sem ltahlin var i því skyni.
T.ó þessi samkoma htföi engan
undirbúning, tókst hún mjög vel ;
tiar vortt fiuttar margar góöar
rreður og margt vel sagt.
E.r var á Vlfamótimi í Vancouv-
er, og þaö er álit mitt, aij það'
hafi tekist mjög vel, og öll lofórð
ur>”-fvlt. ]>að var eins íslenzkt og
unt var að hafa það hér í landi.
þar var margt vel og fagurlega
sa,rt í ræöum og ljóðum. h.g vona
að fá aö sjá eitthvað af því í
hlööunum framvenis.
A árintt sení leið komu hingaö
Jtrír prestar frá kirkjufélaginu :
tíéra Jón Bjarnason kom hér að
eins til að geía fólkinu eina
messu ; hanti talaöi ttm gildi trú-
arinnar. tíéra CuttoMnur Gutt-
ormsson var hér næstliðinn vetur
og gerði vanaleg prestsverk ; hann
gerði litlar tilraunir með safnað-
armvndttn, helir að líkindum veriö
að leita eftir, lne mikill liluti
íólksins væri hér eftir sern kyr-
stæður ílokkur við sina barnatrú,
eöa lúterska kenningakerfið, og
rannsókn hans á þvi efiu hefir svo
leitt til þess, að kirkjufélagið sendi
séra H. T/eó hingað til ]x‘ss að
framkvæma safnaðar myndanir, á
beim svæðum, sem íslendingai' eru
hér fjölmennastir.
Mr. Guttormsson flutti hér cr-
indi sin með hógværð og gætni, og
öll framkoma hans bar þess vott,
að hann hann væri lipur og góður
drengttr yfirleítt.
tíéra Hjörtur hefir síðan hann
kom )tér unnið hart að safnaiýar-
myndun, og árangurinn af því hér
í Blaine er, að milli 30 og 40 fam-
ilíur hafa myndað saínaðarfélag, í
sambandi við Kizkjufélagiö. tíéra
IIjörtur sýnist vera afburöamaður
að mörgtt leyti. Hann hefir mikla
þekkingar-hæfilegleika, góða dóm-
greind, mikinn kjark og hrausta
líkamsbygjjing, enda fiytur hann
erindi sin með einurð og afli, og
birtir þau í skipule'ga httgsuðu og
góðu máli yfirleitt. það er því ó-
hætt, að gíUtga úr skugga með
það, að allir þeir, sem hans mál-
efni erú' hlyntir, muni fylkja sér
ttndir hans merki. Eftir því, sem
ég veit bezt hafa þessir prestar
gert mjög litlar tilraunir til að
sýna fólkinu, sem yfirgefið heftr
<ramla trúarbragðakerfiö, að það
hafi gert rangt, og ekki hehlttr
! hvaða afieiðingar þaö hafi, þess
ve-gna, áunnið sér í framtiðinni.
Hg get þessa þeiin til heiðurs, því
það sannar, að þeir v i r ð a
sannfæringarfrelsi mannsins, sjálf-
stæða huirsun og sjálfsábyrgð ein-
staklingsins, jafnvel þó það sýtti
ekki sunnfæringaröíl ]>eirra sjálfra
í fullu samræmi við vmsar álvkt-
anir í trúbragðakerlinu. þaö væri
vissttlega virðingarvert, ef að
prestarnir hreinsuðtt opinberlega
burt úr trúarbragðakerfinu það,
sem ekki er notað, og fáir hafa
sannfæringu fyrir að sé statt eða
rétt.
Af því ég álít, að kirkjulegur fé-
lagsskapttr geti liaft mikil og góð
áhrlf á siömenning og þekkingar-
þroskttn ntannanna, ]>á þykir mér
slæmt, að menn skuli ekki geta
fundiö. þann kenninga-grundvöll,
sem mestur hltitinn af fólkimt get-
ur aðhylst. Hér er það mikiH
minni hluti fólksitts, sem í hinn ný-
myndaða söfnttð hefir gengið. Elg
h---. að hér sé betra tækifæri
fvrir prest, setn legði meiri á-
herzhi á að stækka þekkingar og
skilnings sviö fólksins, en að pr-é-
dika það, sem fólkið veit eins vel
og hanit sjálfur.
M. J.
Fáein orð um
íslenzkuna sem mál.
Ræðan um “Vestur-íslenzkura”,
s'etn fvrir stuttu stóð í Ileims-
kringltt, Var mikið vel fiutt, og
eftir þvi fróðk-g. þegar hún er bor-
in saman við helzt til margar til-
raunir, sem koma út í blaðinu, þá
sézt þar sem oftar, að eitt af aðal
einkennunt skynsants og mentaðs
manns er, “að ltann veit ltvað
hann veit, og veit að haun veit
það", o</ “að áf þeirra ávöxtum
.skulað þer þekkja þá, því rnenn
samanlesa ckki 'vínber af þistlum,
t>é fíkjur af þyrmtm”. það sýnast
að vera margir af löndutn vestan-
hafs, sem álíta að allir hlutir skttli
verðleinrjast eftir fjölda, stærð eða
því, hve alnxent notagildi þeir
hafa ; en ef skoðað er frá skyn-
sömu og lilutdrægnislausu sjónar-
miði, þá kemur oft í ljós, að það
inótsetta er tilfellið. Til dæmis,
þegar við íhugtun ttotkun íslenzk-
unnar o- enskunnar, þá sjáttm við
að það ertt eins tnargar milíónir,
sent tala enskuna, eins og það eru
þúsundir, sem tala íslenzkuna. Aít
ttr á hinn bógiun ]>á vita málfræð-
ingar, að þegar til liljóðfegurðar,
orðfimi og málsnildar allrar yfir
höfuð kemur, að þar sem cttsk.ut
er meðal hinna fátækustu mála í
öllu þess háttar, þá er íslenzkan
eitthvert hið gagnauðugasta. ]>aö
var fvrir hina afbragðsmiklu ntál-
snild, sem er á þýöingu Jóns þor-
lákssottar á Aliltons I’aradísar
Missir, að hann fékk heiðtirsverö-
launin, og set ég því hér þaö sem
þorgeir Guðmundsson og þorsteiun
Helgason segja því viðvíkjandi, aö
“enn góöfrægi Dr. Ilettdersou hafi
í ferðabók sinni minst á þýöing
kvæðis þessa, og fari tim hana svo
feldum orðum : að hún taki eigi
einungis öllum öðrum útlegging-
trm af Milton fram, heldur kejipist
hún við frumritið, og svo má
þvkkja, sem hún taki víða því
fram, þar sem Eddu kenningarn.tr
eru viðhaíðar. Getur þessi merkis-
maéúir þess og, aö hann hafi í
hyrrcrju, að láta kvæöi þetta þrenta
á Englandi, ef færi gefist”.
1 santbandi við þetta læt ég mér
skylt, að vekja athvgli landa á
því, að Hbcnezer Henderson, sent
fórust svofeld orð um íslenzkuna,
og Eddurnar sérstaklega (1784—
1858) er heimsfrægur málfræðingur
og yfirhöfuð vísindamaður, og ber
oss- öllum að heiðra hann ogiv rða
vitnisburð hans.
Eig ætla ekki að þessu sinni, að’
gera neina tilraun til að sýna,
hvað mikla orðgnótt íslenzkan hef-
ir fram yíir enskuna ; en ræð
löndttm, sem óska að fá rétta
þekkingu á þessu mikilvæga mál-
efni, og hafa lært enskuna svo að
skilja hana — að minsta kosti —
nokkttrn vegittn orð fyrir orð, og
eiga góöa al-ensktt orðbók, aö lesa
með eftirtekt og bera grandvarlega
saman á íslenzku og ensku ekki
einungis biblíuna, heldur líka Mil-
ton og Ilomer, sem og þýðingar
Matthíasar Joehtunssonar á tíhak-
speare, og mttnu þeir sjá það bet-
ur sjálfir en ég get útmálað það
fyrir þeim. Iin ég æ.tla að setja
hér dálitla grein líks efnis, eftir
William Mathews, L.L.D., frá 32.
og 33. hls. tuttugustu útgáfu bók-
ar haits, “Words, Tlteir Use and
Abuse", eða “Brúkttn og vanbrúk-
un orða", og segir hann þar tneð-
al annars : “tíamanburöur beztu
ensku þýðinganna af Nýja testa-
mentinu við hið upprtinalega, sýn-
',r greinilega ófallkotnLgleikaibeztu
útlegginganna. Jafnvel i endur-
bættu útgáfutini, sem kostaði svo
fjarska ntikið erfiði lærðustu
mænna, bæði á Englandi <>g í
Bandarikjunum, ]>á skortir þar
yíða hina nákvæmu orðfimi, sem
er í grískunni, sem skulda má orð-
fátakt máls vors fvrir, og þess
vegna hafa þýðendurnir mátt til
að nota sama enska orðið til að
tákna mörjr grísk, og þar tueð
orðið að útiloka tnargan nákvæm-
an orðfimis greinarmun. þannig,
eins og eintt af þýðendunum hefir
sýnt, þá er alveg ómögufegt, að
sýna á ensku hinn viðkvæma þýð-
ingar misntun á tveimur grískum
sögnum (agaþaó og íileó), sem
báðtir ertt þess vegtta þýddar með
“love”. ('Jóhannesar guðspjallsbók
21. kapítula 15—17 vers). — Uin.it
sami höfundttr', til þess að jrefa eun
þá fullkomnari ivtskýring yltr hina
ntikht orð-fátækt enskunnar, bætir
besstt við : “Til þess að fá sann-
trjarnL'jra litigmynd ttm, að hvað
tniklii 1 ■ vti ltin nákvæma orðfimi
ojr lipurleiki, sem er griskunni eig-
inlegur, má til að ltafa tapast í
hinurn ensku þýðingum af Nýja
tesramentini], |>á má taka til dæm
is, að ekki færri en tiu grísk orð
lvafa verið þýdd með “appoint” í
algengu þýðingunnl. “Give” stend-
ttr fyrir íjórtán aðskiljaitleg grísk
orð, og fyrir ekki færri ett tuttugu
og eitt hefir “depart" verið látið
duga”. í sambandi \ ið þetta, lát-
um oss hafa hugfast, að dr. Wil-
liam Mathews er amvrikattskur
fræðanaður, gáíaður, lærður og
hreinskilinn.
Vegna þess; að ég ltefi lesið vitn-
isburð gáfaðra og hálæröra tná 1
íræðinga um, að íslenzkan i væri
réttnefnii griska Norðurþjóöanna,
sem og hitt, að — aö svo miklu
leyti, sem ég sjálíur þekki til —
þá hefir vort göfuga móðurtnál
orðgnægtar yfirburði yfir öll
dönsk og þjóðversk mál, og stend-
Prófessor Sveinbjörn Sveinbjörnsson
HEFIR
CONCERT
A PESSl’M ST:'»rM:
BALDUR. 1. aprll
WINNIPEU. 4. “
GIMLI... 7. “
Vonað að fjölment verði á öllttm þessum stöðum.

PRÓGRAM
í Winnipeg, í Good Templars Hall.
1. l’iano— La Cascade ......................... Paur
2. Chorus—Sönjrfél. Geysir.
3. Islenzkir þjóðsöngvar ;
(a) Austankjjldinn á oss blés.
(b) Hœttu að gráta hringagná
(c) Fagurt galaði fuglinn.
4. tíöngfélagið Geysir.
5. íslenzk “Rhapsody” .......... tív. tíveinbjörnsson
6. Mrs. Hajl syngur : “The Fairies” ... Sv. Sveinbj.
7. Theme with variations .................... Alozart
8. A Short Essay on Musical Education.
9. íslenzkir þjóðsöngvar :
(a) Ólafur reið með björgum fram.
(b) Forðum tíð einn brjótur brands
(c) Nú er vetur í ba'.
10. Mrs. S. K. Hp.ll.
11. l’iano—Wbither ................... tíchuhert his/.t
12. tslenzkir þjóðsöngA’ar :
(a) Mörður týndi tönnum.
(b) Kindur jarma í kliíunum.
(c) Blessaður veri Bardenflett.
1*****

ir líklega ekkert á baki rnóður-
náli Ilomers. þessxt til styrktar
et ég hér við, hvaö Dttííerin lá-
•arður segir um rit Snorra títurlu-
onar, ltvern hann kallar Heródót-
s Norðtirþjóðaniia, og vegna þess
ið ég veit, að ftestir lesendur
ilaðsins I'þimskringlu skilja eusku
tokkurnveginn, þá set ég það eins
>g það er á prenti, antekið af höf-
indinum sjálfum, og er það
vona :
“ The title of tliis important
vork is Tleimskringla’, or the
Vorld’s Circle, and its atithor is
inorri Sturluson. It consists of an
iccount of the reigtts of the Nor-
vegiatt kings, from mythic times
lown to about A.I). 1150. That is
o say a few vears b.fore tlie
leafh of ottr own Ilenry II., but
letaiLd by the old tíagamaii with
,o muelt art attd cleverncss, as ..l-
nost t<> contbine the <lramatic
tower of Macauly with Claren-
lon's delicate deliniation < f cltar-
icter and the charming loquacity
•f Mr. Pepys. I'rs slirring s.a-
ights, his tender lovestories and
klightful bits oí domestic gossip,
ire reallv initnitabL'. You .jctually
ive witli tlie people he br.ngs
Lt]>on the stage, as intimaUly as
,’ou <lo with Falstaff, IVrcy and
Princc Hal”.
þarna fer Dttfférin l.ivarðttr þ' í
íiklaust fratn, aö enginu cinn
•tvskur höfnndur, ckki viutfgsmg
Shakcspeare, geti að málsnild eða
úup-sun jafuast við vorn mikla ht f
und og pislarvott, heldur taki ekki
iærri en fjóra af hinum frægustu
höfttudum Englands til þess, sem
ekki er of sagt ; því þó hann hefði
bætt Thomas Carlvlc og Robert
Bttrns við, þá heföi hann ekki gert
Snorra neitt of lof. En hatttt geröi
vel eins og hann gerði.
Eig ætla nú ekki aö orðLngja
betta trnira í þetta sinn, og að
endingn þakka höfundi ræðunnar
ttm vestur-islenzkuna fyrir hans
aðdáanlega velvilja og hæfileg-
leika. Með vinsemd og virðingu til
allra réttsýnna Vestur-Islemlinga,
seni ekki Jska Jöðtii landið tté móð-
urmálið minna, þó þtir eiski
Ameriku og enskuna meira.
Joltn Thorgeirson.
Hvað er að ?
Þarftu að hafa eitt-
hvað til að lesa?
Hvcr sá sem vili fá >ér
eilthvuO uytt aÖ lesa 1
hverri viku,i«t i aö kera.-t
kaupaudi Uoimslirm^'u.
— Húu færir leseu- um
sluuiii ýmh»knuur uýjan
fióölcik <>2 stuuuui A ári
fyrir uö ius $2.00. Viltu
ekki vera inoö!

D o 1 o r e s 131
■Nei’, sagði Brooke, 'ég svng ekki tneira og ég
segi ekki tpcira’.
Talbot svaraði engu.
Hvorugt þeirra sagði eitt orð eftir þetta. þau
vissu vel, að hvort um sig var þrungdS &f áhyggjum
og kviða og voru vakamli.
Eins og allar aðrar nætur tók þessi langa nótt
loks enda, dagur rann upp og við birtti hans sáu
þau <tivort annað hallast ttpp a<i veggnum. Ennþá
þögðu þau k'itgi. Um það leyti, . sem fullbjart var
orðið, rauf Brooke þögnina með því að hósta ofúr-
lítið. Talbot sneri sér að honum og brosti.
‘Góðan morgun’, sagöi Brooke. ‘Eg held við fá-
tun gott veðtir í dag. það er góð útsjón gegnum
þessa glugga. þér hafið líklega ekkd komið út enn
þá?’
‘Nei, ekki ennþá’.
‘Viö verðum að ganga okkur til skamtunar að
liðiium d<agverði’, sagði hann.
'Nóg ef ætti gull, ég glaður kynni
góðan fatnað kaupa stúlku minni,
kjól og sjöl svo fögur og svo fin,
svo færum við þá beint til Gretna Green’.
‘Hafið þér nokkurn tíma komið þar ?’ spurði Tal-
bot og reyndi að gerg róminn glaðlegan.
‘Já, Talbot, auðvitað hefi ég komið þar. Allir
ameríkanskir Lröamenn ferðast þangað, þegar þeir
heimsækja England. Eins og skáldið segix :
‘Eg hefi verið þar og fer þar aftur inn ;
það er eins og maðttr komi í himininn’.
‘Tialbot’.
Rödd Brookes var nú umbreytt.
‘Já, Brooke’.
‘Treystið þér yður til að mæta hverju sem er i
dag ?’
‘Já, Brooke’.
L32 tíögusafn Heimskringlu
'Er það áneiðanlejrt ? ’
‘Já, Brooke’.
‘Mín vegna, Talbot, megið þér ekki bregðast. Ef
þér missið kjarkinn, þá er ég glataður, eyðilagður og
svivirtur maðttr. Munið ]x-r þaö’.
Rómur Brookes var nú alt öðruvísi en hann var
vanttr að vera.
‘Brooke’, sagði hún, ‘ég skal vera kjarkgóð. E'g
vil heldur deyja en missa kjarkinn'.
‘það er ágætt. Réttið mér hendi yðar þvi til
söimnnar’, sagði ltann.
Hún rétti honum hendi sína, sem hann þrýstifastj
og innilega.
‘þér ætlið ekki að gieyma því?’ sagði hann.
‘Eg get ekki gleymt’.
‘Hugrakkur drengur’, sagði hann glaðlega og
slepti hendi liennar.
Skömniu síðar kom maður til þeirra með vín-
fiösku og brauð. Brooke tók á móti iþví og fékk Tal-
bot það.
'Talbot’, sagði hann, ‘ég veit þér kærið yður ekki
ttm að borða, en þér verö'ið að gera það til þess að
halda við kjarkinum’.
‘Eg skal borð'a, ef þér gerið það líka’, sagði hún.
‘Borða ? Ég að borða? ó, já, niér er sama þó
cg geri það’.
Hann braut dálítið stj-kki af brauðinu og borð-
aði, og hún gierði það sama til aC þóknast honum.
þau sögðu ekkert meðan þau borðuðu. Hann sá
dauSann bíöa sín ; en þaö, sem verra var, hann sá
Talbot einmana, örvilnaða, i höndunum á þessttm
bófum. A hina hliðina sá Talbot að Brooke var of-
tirseldur dauöanum, og hún gat ekki annað en kent
sér um þetjta ástánd hans.
Litlu siðíir kont ntaður ttpp til þtirra og skipaðt
þeim að koina ofan.
Brooke stóð upp og Talbot sömuleiðis og jfengu
baði ofan stigann.
D o 1 o r e s
133 134
tíögusafn 11 e i nt s k r i n g
22. KAPÍTULI.
Talbot cr boðið líf og frelsi,
n e i t a r þ v í.
Fyrir ntan dyrnar sat I.opez á steini og hallaði
sér upp að mylnuvegnum, og nálægt honum stóð'tt
sex af fylgdarmönnum hans. Hinir voru lengra í
burtu og voru flestir af þeim re.ykjíindi, suntir stand-
iiidj, sumir liggjandi.
Brooke sá þetta strax og hann kom út, og sneri
sér svo að Lopez, sem horfði fast á hann um stund,
og síðan á Talböt. Hún horfði róleg í augu hans,
eins og hún ætlaði að lesa hugsanir hans til þess að
vita, hverja von hún tnætti gera sér.
‘Nafn yðar! ’ sagði Lopez við Brooke.
'Raledgh Brooke’, svaraði hann.
‘Herra Brooke’, sagði Lopez. ‘í gær komuð þér
með osamhljóðandi sagtiir um sjálfan yður. Eftir
yðar eigin frásögn eruð þér fréttaritari blaða, sem
við álítum satna og að vera njósnari. Enn fremur
viðurkenduð þér, að þér væruð ameríkskur, sem er
cnnþá verra. Af þessu sjáið þér, herra minn, að þér
jcritð í slæmri klípu. En þetta er ekki alt, sem ég
'a>tla að spyrja yður um. þér mintust á það, að þér
lu'fðuð verið á lest, sem var stöðvuð, var þ'að ckki
sú Lcst sem Karlistarnir réöust á?’
‘Nti’, svaraði Brooke ttndir eitis.
jx'tta var auðvitað ekki satt, en Brooke ltafði nú
Talbots vegna gefið i skyn. aö hann hcf;,i <>r<" ið lxnni
samferðaf <>g varð því að halda áfram eins og hann
byrjaði. ]>að hefði vcrið Ix'tra, að hann í upphafi
hefði sagt sannleikann, en nú var það of seint og þess
vegna neitaði h;utn.
‘Einn af ntínum mönnuin var ú Ix-irri lest, sem
þcr eigið við, en hann tnan ekki ettir yöttr’, sagði
Lopez.
‘Mjög eðlilegt’, svaraði Brooke kærulevsislega,
j ‘og ég held ég muni ekki cftir honum. Metin geta
‘ ekki tnunað eítir öllum, setn koata og fara á járn-
i brautarkst, jafnvel ekki i Ameríku, þar sem ekkert
skilrúm er i vögnunum ; en hcr, þar sem ltver vagn
er hólfaður i sundttr i kleía, er alls ómögttlegt að
. vita tun samferðamenn sína eða þekkja þá’.
‘Eg kom á lestinni, sem var stöðvuð aí Karlist-
unum', s~agði Lopez.
‘tíáuð þér mig þar?’
‘Nei’, sagði Lopez, ‘en þar var ]>restur’.
‘þessi?’ sagði Brooke og benti á Talbot.
‘Nei, alls ekki. Presturinn, sem óg á við, hafði
j skegg og Ixtr gleraugu ; hann var alls ólíkur vini
lyðar’.
Lopez þagnaði og httgsaði sig utn stundarkorn.
‘Hþyrið þér’, sagði hann svo, ‘ég skal benda yður
á eitt. Ug er ekki grimmur og fyrirlít hlóösúthell-
Jingar, og mér geðjast ekki að þvi, að skjóta fanga,
I þó þeir séu njósnarar. Við skoðum yður sem njósn-
! ara allir satnan. En ég skal benda yð'ttr á aðferð til
að freJsa líf yðar. É'g skal segja yður það hrein-
skilnislega. það er á þenna hátt :