Heimskringla - 31.07.1913, Blaðsíða 3

HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 31. JÚIfl 1913. BLS. 3
A víð og dreif.
Nokkrar hugleiðingar frá Norður-
Dakota.
Leagi hefir mig lanpaS til aö á-
vaxpa þig, hjartkæra Heims-
kringla, færa þér þakkir fyrir svo
óendanlega margt, sem ekki \'erö-
ur alt upp talið, þótt aS eins ég
nefni frjálsEndi, þjóSrækni, fagurt
mál, mentandi og fræSanhdi grein-
ir, réttsýni og framúrskarandi
dómgreind, staSfestu í stjórnmál-
um, samfíira sannleiksást og
hreinskilni.
Hinn ungi ritstjóri þinn hefir
liafiS þig upp í ennþá hærra veldi,
en þú varst áSur í. Hann þekkir
og kann íslenzka tungu meS af-
brigSuln, og fyllilega getur þú
sezt á bekk meS ísafold og Lög-
jréttu, hvaS þaS snertir.
þaS fer titringur í gegnum
hverja taug, þegar ég les vel rit-
aSar og fjörugar greinar í dálkum
þínum, þótt roskinn sé ; lesturinn
hressir mann, og þaS er ætíS
hressandi og um leiS lífgandí, aS
•geta hlegiS, og um leiS gleytna
lellinni og stritinu um stundarsak/
■ir. þá ánægju hefir þú oft veitt
mér, góSa Heimskringla. Og ekki
alls fyrir löngu lukkáSist þér þaS
venju fremur. þaS var þegar þú
fluttir greinina hans Geirmundar
B. Olgeirssonar ; eina þá fjörug-
ustu og bezt rituSu grein, sem
birtist í dálkttm þínum á síSast-
liSnu vori. þá hugsaSi ég margt ;
minningar frá eldri tíS flugu svo
-ótt ' í huga minn ; mér fanst
3>regSa fyrir leiftri, en í því fanst
mér ég sjá Ben. Grönaal ; fyndnin
o^" meinlaust skopiS fór þár sam-
an aS nokkru leyti ; en viS betri
aSgæzltf sá ég aS meira líktist
:skáldinu góSa og velþekta á
‘Sandi, GuSmttndi EriSjónssyni. —
Eftir nákvæma yfirvegun fanst
mér andlegur skyldleiki þeirra
vera meiri, en ég hafSi áSur gert
mér í hugarlund, því stílsmáti og
orShepni er svo lík hjá báSum ;
báSir eru þeir djarfir á ritvellin-
•um, og þeir leita sjaldan eftir efni,
sem klæar í eyrun á fjöldanum, og
írumlegir eru þeir einnig meS af-
brigSum.
Lvsing Geirmundar er bæSi
smellin og fyndin á bardaganum ;
-dregur hann upp þá mynd svo
mieistaralega, aS manni finst hann
sé þar staddur og horfi, á öll þessi
undur, sem þar gerast. þaS er ný
HeljarslóSaXorusta kappar Grön-
dals eru nú löngu horfnir á bak
viS tjald timans, en nú leiSir
Geirmundur sína kappa fram á
orustuvöllinn, engtt síSur meist-
araletra en Gröndal gerSi. En þaS
vantar aS eins eina mynd í þaS ■
stóra málverk, sem sé höfundinn
sjálfan ríöandi á hestinum Dulci-
fal meS alvæpni HreggviSar kon-
ungs.
þaÖ er annars umhugsunarvert,
aS á íslandi ríkir all-mikiS sú
'skoSun meSal svo ótal margra,
•aS á meöal Yestur-íslendinga sé
svo ógnarlítiS af ritfærum mönn-
um, nema JærSir séu, og jafnvel sú
skoSun hefir látiS brydda á sér
hér á meSal íslendinga, aS enginn
geti kallast mentaSur maSur
nema sá, sem gengiS hefir skóla-
veginn. Og ekki alls fyrir löngu
var bent á Abraham Lincoln, sem
ómentaSan og ólærSan mann af
einum “lærSttm” Vestur-lslendingi.
HvaS um þaS. Bandaríkin gáfu
Lincoln þamn stærsta tignarsess,
sem þatt geta gefiS einum af sínum
borgurum og minning hans lifir og
mun lifa í sögunni og hjörtum
Bandaríkiamanna Vum ókomnar
aldir, margblessuS og virt, en há-
reistir hrokaveggir þeirra, sem
benda á Lincoln, sem ómentaSan
mann, miinu ltrynja og falla í
djúp fyrirlitningar og gleymsku.
þegar GuSmundur Friöjónsson
lét fyrir fáiyn ártim ptenta fáein-
ar smásögur, sem hann kallaöi
“Einir!”, fékk hann svolátandi
ItrösyrSi undan “ L i n d i t r j a n-
u m ” : “AS rithöfunda” “hæfi-
leikar hans væri fremur á veikum
fæti og sá andlegi hæfileiki, sem
langmest bæri á hjá honum, væri
sérvizka, aS stíllinn væri alveg q-
þolandi, svo óeSliIegur og fordild-
arfullur, sem mest mætti veröa,
og orSfæriö samantvinnaS af sér-
vizku, tilgerö og fordild”. Er þaS
næsta kátbroslegt, aö sjá annaö
eins tímarit og BreiSablik taka
upp ritg’eröir og kvæöi eftir svona
höfund. “En margt ?r gil í geimin-
um”, kvaS skáldiS. Annars hefSi
Gtiömtmdur liklega ekki fengiö
svona haröorSan dóm, ef hann
hefSi veriS læröur.
þeir heima á íslandi gera sér
víst ekki háar hugmyndir um
bekkingu íslenzkra alþýöumaniia á
rneSal Viestur-íslendinga, því t. d.
stóS nýlega í Nýju KirkjublaSi, aö
skáldiS okkar St. G. Stephánsson
mundi ekki skilja dönsku. Ég held
aS þaS sé óhætt aS fullvrSa, aö
St. G. Stephánsson sé eins vel aS
sér í NorSurlandamálunum og
þýzku, eins og þeir, sem koma út
úr Mentaskólanum i Reykjavík
og kunnáttu í ensku og enskum
bókmentum, lteld ég aS hann jafn-
ist viö þá beztu á Islanöi. En
svo vita þessir meistarar, aS
Stephán er ólærSur, bess vegna er
óhætt aS dæma og staShæfa.
fijg gat þess áSan, hvaS mér
findist mikill andlegur skyldleiki
meS GuSmundi og Geirmundi. En
hvaS sem þvi líSur ertt ytri lífs-
kjör þeirra ógnar svipuS. BáSir
eru þeir bundnir á sama klafanit,
þeir verSa aS vinna baki brotnu
alla stritvinnu, sem hugsast getur
hjá einum bónda. Og þegar maS-
ttr athugar, ltvaS inikiS ritstari
liggiur eftir þá, þrátt fyrir þaS,
sem nú var sagt, hlýtur tnaSur aS
falla 1 stafi. AuövitaS bvrjaSi
GuSmundur FriSjónsson fyrri en
liinn. Sjálfsagt hefir þaS vakiS al-
menna ánægju meöal íslenzku
bióSarinttar, þegar alþingi veitti
skáldinu á Sandi dálítil ritlaun ;
hann átti þau fyllilegal skiliö, þjóö-
in sýndi meS því og unt leiS viö-
urkendi, aS hann var oröinn efnn
af hennar spámönnum. Ekki hefir
Geirmundur hlotiS þannig lagaSa
viSurkenningu ennþá, og getur
naumast talist styrkur, þótt fá-
einir góSktinningjar hans alhentu
honum dálitla fúlgu .einu sinni, í
velvildar og viSurkenndngar skyni
fyrir störf hans ; sem hefSi þó get-
aS veriS talsvert stærri, ef ýmsir
af hans kærustu vinum hefSu ekki
legiS undir þttngum sköttum og
álögum, vegna kirkjuhyggingar á
Gardar, sem var líka af stimum
mætum mönnum talin óþörf.
Margir hafa líkt góSttm konum
viS engla. Er sú líkin<r í alla staöi
réttmæt og fögur, og á sannarlega
vel viö. Næsta ólíklegt er, aS
konur þeirra GuSmundar og Geir-
mundar hafi setiö eins og englar i
rólum yfir skriíborSum þeirra,
begar andagiftin greip þá ; en þaS
er éo- sannfæröur um, aS þær hafa
sín í hvoru lagi haft stórmikil á-
hrif á hugsanir og sálarlíf þeirra.
Heimskringla mín. þú ert fjöl-
breyttasta íslenzka blaSiS, sem
kemur út ; margir ágætir menn
meSal Vestur-lslendinga rita í
dálka þína, sérstaklega þeir menn,
sem unna frelsi og fögrum hug-
sjónum, — menn, sem hafa frarn-
úrskarandi hæfileika á ritvellinum,
— menn, sem berjast fyrir sann-
leikanum og hata allan yfirdreps-
skap, eins og t. d. séra F. Berg-
mann, Árni Sveinsson, Hjálmar
Bergman, Lárus GuSmundsson,
Geirmundur Olgeirsson, J acob
Benedictson, J. J. Daníelsson og
margir fleiri.
AS endingu : Hjartanlega þökk
lyrir stefnu þína í máli Japaníta
í California.
íslendingur.
Þjóðminningarhátíð í Wynyard.
----------------- \
Islendingar í Wynyard og í sveit-
inni þar umhverfis eru af kappi aS
undirbúa sína fimtu þjóSminning-
arhátíS, sem haldín veröur 2.
ávúst næstk. Er vandaS til þeirr-
ar hátíöar eins og fremst eru föng
til ; ræöumenn hinir beztu hafa
veriö fengnir vísvegar aS, og verS-
laun veröa gefin þeiim, er skara
fram úr í íþróttum.
F. H. Berg.
Málfegurð og moldar-
hnausar.
MáliS er dýrmætasta eign hverr-
ar bjóSar og sterkasti þátturinn í
þjóSernis viSjunni.
þeir menn, sem bezt vanda mál
sitt og mestan þátt eiga í aö út-
breiöa málfegurS og smekk þjóSar
sinnar fyrir fögru og ré'ttu máli,
eru mærustu þjóöiernisverndararn-
ir og um leiS þjóöarstólparnir. því
á hóflegri, heilbrigöri þjóSernistil-
finningu hvílir þroski og þrótt-
gildi hverrar þjóSar.
Af þessu aSallega er þaS, aö
skáld og rithöfundar þjóSanna eru
þeirra öflugustu stólpar. — Af því
máliS og um ledS þær hugsanir,
sem máliö útskýrir, er manndóms-
sköpuSur einstaklinganna — sem
svo gera heildiina.
J>etta dettur mér jafnan í hug,
þegar ég les bók, kvæöi' eöa blaSa-
grein á íslenzku. þó ég hafi ekki
haldiS sjálfan mig gæddan sterkri
þjóSernistilfinningu, þá finn cg þaS
æ betur og betur í seinni tíö, aö
svo er þó. Engu ann ég meir en
fögru máli, hvort heldur í bundnu
eSa óbundnu. E!g verS eitthvaS
svo barnaLega feginn, þegar ég fæ
aS lesa á íslenzku fagrar hugsanir
á fögru máli. En mér dauSsárnar,
þegar máliö meiSir mig, enda þó
hugsunin sé brúkleg.
ViS og viS sjást perlur og gim-
steinar í íslenzkum bókmentum
hér fyrir vestan haf, en þaö er svo
— ó, svo sjaldan. þaS kemur
stundum fyrir, aS ég tek mér bók
aS lesa eins og til aS seöja hungr-
aöa sál. Ég þrái svo aS heyra feg-
urS míns móSurmáls. En ég fæ
ekki þrá minni fullnægt meS því
aS lesa hérlend blöS eSa rit aS
jafnaSi. Ég geymi “J>yrna” nærri
hendinni, svo ég geti gripiö til
þeirra, þegar sál mína þyrstir eft-
ir fegurS og viti. Svo er Stein-
grímur nærri, Jónas og Kristján,
Jón ólafsson og fleiri. — Gesti
glevmi ég ekki heldur. Ég ann svo
liinu lagra nútíöarmáli, sem yngri
skáld vor hafa svo fegraS og bætt.
lin ég hefi minni aSdáun f\-rir
fommálinu, þó kjarngott væri.
þar fanst rneira af mállýtum,
rangri beygingu orSa og málfræS-
islegri ónákvæmni, ásamt útlend-
um orSum úr ýmsum áttum. Nú
hefir máliö náö fastara skipulagi,
er orSiS reglulegra, málfræSin
miklu fullkomnari, máliS oröfleira
o<r útlendu orSin búin aö fá á sig
íslenzkt sniS og orSin al-íslenzk.
NútíSarmáliS er því bæSi réttara,
fegurra og fullkomnara. Og þess
veo-na ann ég mest fögru nútíSar-
máli. Og á fögru nútíSarmáli
skrifa allir nýtir menn eSa flestfr
nú á dögum. LesiS ísafold, Lög-
réttu, Reykjavík, Sunnanfara, bók-
mentaritin — ég vil segja öll —
lesiö GuSm. Finnbogason, Helga
Pétursson, Ágúst Bjarnason, GuS-
mund Mao<nússon (Jón Trausta),
Einar Iljörleifsson, Bjarna Jóns-
son (Vogi), Einar Benediktsson og
seinast en ekkf sízt þorstein Er-
língsson, hiS merka stórskáld og
fagurfræSisgoS, sem fáa á sína
lika nú á dögum. Og þá má ekki
gleyma Jóni Ólafssyni, sem má
segja aS væri fæddur málfræSing-
ur. þaö er ómælt og ómetanlegt
alt þaS gagn, sem sá maSur hefir
gert í aS fegra og fullkomna móS-
urmál sitt. Og ég vona, aS verki
hans sé enn ekki lókiS. — Já, les-
iS áSurnefnda höfunda og þér
tevgiö þar af hreinustu lindum
þjóSmáls ySar. Og svo vík ég mér
vestur um haf aftur.
HvaS er þá hér aS finna?- Jú,
hér er í mörgu aS moSa, því
margir rita, þaS vantar ekki. Og
sumir allvel, sumir miöur. Sumir
ættu aldrei aS taka penna,' etc.
BlöSih eru aSal miölarnir, því fá-
ar eru bækur gefnar út hér. Og
sumar þeirra hefi ég aldrei lesiS.
þaS, sem kom mér til aö rita
þessar línur, var smágrein ein í
42. tbl. Ilkr. Hér vil ég >því nema
staöar, að tala um höfunda og
málsnild þeirra, nefni því eigi blöS,
bækur eöa menn, en sný mér beint
aö efninu. Grein þessi er eftir K.
Ás~ Benediktsson. Kristján hefir
skrifaS mikiS fyrir blaSiS Hkr. og
auk þess gefiö út sögubók eftir
sig. Er hann því talsverSur rit-
höfundur frá því sjónarmiSi. þaS
er komin hefS á hann sem ritfær-
an mann. Fólk er fariö aS trúa
því, aS hann kunni betur máliö en
llestir eöa allir aörir. Hefir hann
og blásiö óspart aS þeirri trú og
slegiö mjög um sig i seinni tíö.
J>vkist hann vera stórfeld heimild
bæSi í fornsögu, fornum kveSskap
og máli. Einmitt þessi tröllatrú á
málsnild hans, kemur manni til aS
líta krítisku auga á verk hans.
J>essi umrædda grein hans er ekk-
ert lakari en grednar hans vana-
lega, en eins og af tilviljun datt
mér i hug, aS gera athugasemd
við þessa smágrein hans. þaS er
meiSandi grein, eins og fleira af
því sem liann skrifar. MáliS hjá
honum er aS jafnaöi klúrt, setn-
inga skipunin stirS, fornyröi not-
uS á mjög ófimlegan hátt, stund-
um skæld ný-yrði og setningar illa
stældar eftir fornmálinu. þaö er
því medðandi málfæri hans fyrir
tilfinningu þeirra, sem hafa smekk
fvrir fögru máU og hafa lesiS
nokkuö aö mun eftir hina nýrri
höfunda vora. Kjristján skortir
skáldlega fegurS, er ekkert skáld,
en batnings hagyrSingur. Er illa
aS' sér í öllum nýrri skoSunum,
verSur því aS jórtra gamlar Is-
lendingasögur eftir föngum tfl aS
geta Íátiö sýnast, aS hann sé þó
eitthvaS í bókmentum. Hann er
hugmyndasljór, eti segir ekki illa
frá > viSburSum, þegar betri gállinn
er á honum, þangaS til hann fæ,r
eitthvert sérvizku flogiS og öllu
slær út í fornsagna fróSleik og
málfræSislega moldarhnausa.
Kristján er því ekki sá maSur,
sem hefir bvgt upp þjóSerni vort í
þessu landi, hann hefir fremur nítt
þaS. Hann hefir ekki glætt bók-
mentir vorar, ekki fegraS rnáláö,
heldur spilt því, ekki glætt hug-
sjónir vorar, af því hann er
hvorki skáld eöa fræSimaSur, sem
teljandi er. þetta er mitt álit, en
máske alveg rangt. ASrir siegja
fyrir sig. Orsökin til þess, aS ég
fór aö nefna þetta á nafn, er
þetta sífelda hól, sem hlaSiS er á
suma menn óveröskuldað. Og ég
segi fyrir mig, aö Kristjáns mál
o- stíll og efni hefir oftar meitt
mig en hitt. Og ég er ekki sá edni.
Rétt nýlega las ég smákvæSi í
Ilkr. eftir B.P. J>ar var munur á
máli, þýöleik og efni. J>a5 var fag-
urfræSislegt verk, þó smátt væri.
Kaflar í greinasulli IÁrusar GuS-
mundssonar eru margir fagrir og
vfirleitt skrifar hann gott mál.
J>á er ekki hægt aS ganga fram
hjá St.G.St. llann á þó kjarngott,
yfirgripsmikiö og ríkt mál. Og
víða mjög fagurt. “þorskabítur”
á fagurt og sterkt mál. Magnús
Bjarnason blítt og þýtt mál. Sól-
mundsson skýrt og auöugt mál.
Dr. Jón Bjarnason glögt og sterkt
mál, og svona í þaö óenáanlega.
Og þó eru ' hér fáir, sem skrifa
reglulega hrífandi fagurt mál. En
hinir eru fleiri, sem skrifa og
rugla stöSugt í blöSum. VerSur
máli'S eins ruglingslegt og hugsan-
irnar. Mikiö af skáidskapnum er
andlaus hljómur, nokkuS af hon-
um leir, en minst af skáldlegum
hugmyndum settum fram á fögru,
klassísku ipáli. Hér eru margir
sérvitringar, sem hafa “fundiS
upp” orS og orðalag, bragarháttu
og kveSskaparmáta. Og þéir fara
ekki aö tnanna lögum, breyta
beygingum oröa, kynferSi, merk-
ingu og stafsetnmgu, breyta orS-
skipun setninga, sínum eigin nöfn-
um jafnvel og verSa svo sérlega
sérstakir, aS þeir verSa bara aS
engu. Svo eru aftur hér til menn,
sem stæla alt og alla, og eru
bara svolitlir hlægilegir smá apar,
nærri ósvnilegir nema í smásjá.
En nú er kominn tími til, aS færa
rök fvrir máli mínu, hvaS snertir
þessa aSur nmgetnu grein, og
kem ég mi aö því.
Éíg lít yfir greinina “Kominn úr
utanför” og ln<rja á henni og
renni augunum niSur eftir henni,
geri athugasemdirnar eins og
hneykslunarstaSirnir bera fyrir
mig. —
1. “Leist honum ekki sem þ æ g i-
legast á þær borgir”. “þægi-
legast” var bezta oröiS, sem mál-
garpurinn fann til aS lýsa áliti
Alberts Goodmanns meS, þá hann
sraf álit sitt yfir borgir austur
Canada.
2. “— — og tók land á
Sauðárkrók". — AS taka land
meinar í þessu landi sama og að
nema lund. Mun hann hala numiS
þar heim.ilisréttarland eftir máli
Kristjáns. því í byrjun J>essa
greinarkafla og víSar í grein sinni,
notar K. orSiS “steig” á land, þá
um landgöngu var aS ræSa. —
Hann tók land á SauSárkrók!
3. “Eftir all-langa dvöl þar og
land- og sveitabæja-skoSun, hélt
hann norSur og austur um land
—”. þetta stemmir nokkuS viS
landtökusöguna, fvrst hefir hann
skoSaS landiö og sveitabæina, og
aS lokinni landskoSuninni hefir
hann líklega “tekiS land”.— Hann
var landskoSunar maöur!
4. “þaSan lét hann til hafs”. i
Flestir mundu hafa sagt “lét i '
haf”. Og svo er aö orSi komjst '
í fornsögum vorum.
5. “Hr. A. J. Goodmann lætur í
vel a f utanför sinni. — AS láta
vcl af einii\ ti ju er aS hæla því,
og er vanalega svo sagt um
menn. Aftur er vanalegra aS segja
um ferSalög og fyrirtæki, aS láta
vel yfir því. Hann hefSi því átt
aS segja : “lét vel yfir utanför-
inni”.
6. “Hann lætur hiö bezta af i
fólki á íslandi, og dáist aS mörg-
um' bar, ásamt ágætis viStökum
og alúS'ar viömótum”. ó-j
vanalegt er, að setja “viömót” í!
fleirtölu. Mun vera djúpt á góSri
heimild fyrir því. En viSmótin |
hafa víst veriö nokkur í alt, fyrst |
“alúðar viðmótin" voru íleirtölu- í
leg!
7. “-----þar kveSur hann veg- j
legar byggingar-----”. þarna seg- I
ir Kristján aS Albert hafi kvatt !
bvggingarnar, en sýnilegt er, aö
hann meinti aö segja, aS Albert
hefði sagt, aS þar hefSu veriS
“veglegar byggingar”. En hví
lét hann ekki manninn “kveöa”
rímur ?!
8. “— — Veitti hann A.J.G. af
rausn og- kappi, sem öðrum f a r -
andmönnum”. FarandmaSur
hvðir í fornmáli voru förumaður,
flakkari, flækingur. Á ensku
“Tramp”. Eftir máli K. var Al*
bert flækingur á Islandi (Tramp).
“Farandkonur” þýðir G. T. Zo-
ega í “Dictionary of Qld Iceland-
ic”, flökkukonur. Og hlýtur “far-
andmaður” aS þýöa hiS safiia. —
J>etta orð kemur fvrir í fornsög-
unu-ra, nefni ég til Njálu, bls. 101
8. 1. a. o. Farandmenn eSa konur
voru aS eins þeir, er áttu ekki
heimili og fóru um og þáSu beina.
FerSafólk (Tourists) var aldrei
nefnt farandmenn eSa konur. É!g
hefi fengiS úrskurS fjögra lærSra
manna aS heiman um hvaS far-
andmaSur þýði, og kom þeim öll-
um saman um, áð aS eins einn
v-eg beri aS skilja þaS. Nú mun
máske Kristján segja, aS orðiS
“farand” þýöi “ferða”, t. d. far-
andmáöur : ferðamaSur, og beri
fyrir sig orSin “farandsali, farand-
kennari, osfrv. Móti því er þá þaS
aS segja, aS orSiS “sali” og
“kennari” benda á, hv-ers konar
farandmaSur þetta var. Og að-
greina þau orö salann og.kennar-
ann frá réttum og sléttum flæk-
ingum. þaö verSur erfitt fyrir
Kristján, aS koma því af sér, aS
hafa nefnt Albert flæking (tramp)
á íslandi. Er þaS illa fari-S, ’ aö
Albert, jafn merkur tdrengur, skuli
þurfa aS verSa aS umtalsefni sak-
ir sérvizku og viktugheita Krist-
jáns, sem þó í góSri meiningu er
aS gietá um ferSaJag hans á Is-
landi. — Albert var flakkari •
(tramp) á Islandi!
9. “þessa fólks minnist hann
sérstaklega og biöur Hkr. aS bera
góSa kveSju : Valdemar Ottensen,
kaupmaSur (kaupmanni, ætti þaS
aS vera) í Vestmamnaeyjum,------
séra Hallgrímur Thorlacius (Hal'l-
grími Thorlacius, ætti þaS aS
vera, ef rétt væri beygt)”. Jafnvel
almennar beygingar nafnorSa eru
nú Kristjáni ofvaxnar.
þetta er málfræSisskóli sá, sem
Hkr. hefir veitt mönnum um mörg
ár og tekinn er meS þökkmn. Af
því nú er vakningar timabil j fir
oss meS aö glæSa þjóðerni vort og
fegra mál vort, þá er ekki nírna
rétt, aS róta viS gömlum moldar-
hnausum, sem orSnir ,.ru beiir og
gróðurlausdr og aldrei befir vaxiö
á annaS en illgresi. Ég sagði og
siegi enn, aS Kristján skrifar mis-
jafnlega vel, stundum betnr og
stundum ver, en ég fullyröi þaS,
áð hann hafi aldrei ritaS íagurt
mál, þó meS köflum þaS sé þolan-
legt. þá er hugmyndalífiS og
andagiftin á lítið hærra stigi lijá
honum.
þér, sem ritiS íslenzkt mál,
vandiS þaS sem bezt, takiö til
fyrirmyndar beztu rithöfunda, en
hættið allri sérvizku. SkoSiS ySur
ekki of stóra%il aS læra. Fegrið
\mál yðar og hugmyndir og þá er-
uS þér aS byggja upp islenzkt
þjóðerni í þessu landi.
S. B. Benedictsson.
Islendingadags -fréttir.
KLLÐSKERA VERKSTÆÐI H.
Jónssonar og Ögm. Sigurðssonar
tekur að sér að sauma föt fyrir
landa sína, jafnt karla sem konur.
Líka að pressa og hreinsa föt og
viSgerSir. Alt meS sanngjörnu
verSi og fljótt og vel. MuniS það,
þið sem þurfiS aS fá fatnað fyrir
íslendingadaginn.
H. Jónsson & Ogm. Sigurðsson,
677 Sargent Ave.
J. WILSON
LADIES> TAILOR & FURRIER
7 Campbell Bloök
Cor. Main & James St.
Phone Garry 2595
DR. R. L. HURST
œe’ilimar konunglega skurölœknaráösins,
útskrifaöur af kominglega lwknaskólanum
1 Loudon. Sérfræöingur 1 brjóst og tauga-
veiklun oar kven-júkdómum. Skrifstofa 805
Keunedy Building, Portage Ave. t gagnv-
Eatoas) Talsími Maiu 814. Til viötals frá
10-12, 3—5, 7—9.
Dr. J. A. Johnsnn
PHYSICIAN and SURGEON
MOUNTAIN, N. D.
Til sölu
eldhússkApur (Kitchen Capinet)
nýlegur og í góðu ástandi, Verð
8anngjamt.
Tjl sýnis að 523 Sherbrooko st
Land til sölu.
Þrjár “sections” nálægt Tantal-
lon, mikið af því ræktað, fæst
með góðum skilmálum.
Frekari upplýsingar gefur
Narfi Vigfússon,
Tantallon, Sask.
Það er
alveg
YÍSt
að það borg-
ar sig að aug-
lýsa í Heim-
skringlu !
Engan eld þarf að
kynda
þann dag sem lfn er strokið, ef
rafmagnsjár er notað. Fáið
yður eitt. þar við sparast eldi-
viður, eldhúsið lielzt svalt, og
miklu betur gengur að strjúka
lfnið heldur en með vanaíegu
járni.
ÖAS STOVE DEPT.
Winnipeg Electric Railway C<>
322 MAIN ST, PIIONE M.232I
•f*----------------------------
JÓN HÓLM
GullsmiSur í Winnipegosis bæ
býr til og gerir viS allskyns
gullstáss og skrautmuni. Sel-
ur ódýr en öflug gigtarlækn-
inga-belti.
•h-----------------------------
GOTT HUSNÆÐI TIL LEIGU.
Hreinlátt, skynsamt og skemtiS
fólk, sem ekki hefir í förum óþarfa
farangur, sem tekur upp húsrúm
aS óþörfum, getur fengiS húspláss
meS mjög sanngjörnum leiguskil-
mála. I húsinu eru öll nútíö þæg-
indi : BaS, matreiSslustó (Range)
talsími og rafurmagns-eldavél,
sem sýöur. vatns og eldar hvaö
sem er og steikir á 5 til 10 mrnút-
um. Húsíð er rétt yiS *karlínu”,:
sem flytur mann frá og til ,yztu
takmarka borgarinnar.
Lysthafendur snúi sér til
S. VILHJÁLMSSON,
637 Alverstone St., Winnipeg.
JÓN JÖNSSON, járnsmiöur aö
790 Notre Dame Ave. (horni Tor-<
onto St.), gerir við alls konar
katla, könnur, potta og pönnur,
brýnir hnifa og skerpir sagir,