Heimskringla - 24.06.1915, Blaðsíða 2

BLS 2.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 24. JÚNí 1915.
Bretinn vaknar.
Hann starfaði eiginlega ekkert,
hann John Hever nema það, að gjöra
alt, sem honum kom til hugar, að
skemta sér. Hann var 21 árs gam-
all og hafði aldrei unnið ærlegt
handtak alla sina æfi, og hann bjóst
ekki við því, að hann nokkurntíma
myndi þurfa þess.
Faðir hans var óbreyttur almúga-
maður, er hafði aflað sér auðs og
keypt sér lipra og laglega konu, en
hafði dáið, þegar sonur hans var
orðinn 5 ára gamall. Það, sem leiddi
hann til bana var það, að hann
reyndi of mikið á sig, er hann vildi
tvöfalda eigur sínar. Og móðir Jóns
tók því ofur rólega, því að bóndi
hennar hafði veri blátt áfram og
hvorki fínn né metnaðargjarn að
elta siðu fína fólksins.
Það, sem frú Hever þótti lakast,
var það, að bóndi hennar vissi ekk-
ert um afa sinn og Iangaði ekki til
að vita neitt um hann eða hver hefði
verið faðir hans eða hvað hann hefði
starfað. Og þó að kona hans hvað
eftir annað sárbændi hann um það,
að komast nú eftir þessu, þá skelti
hann skolleyrunum við bón hennar,
og kvað sér annað þarfara.
‘Væri það ekki skemtilegt, elskan
mín, ef að þú gætir rakið ætt þína
upp til þeirra Thrafford Hevers?’
mælti hún oft. ‘Þú hlýtur að vera
kominn af þeim; þú ert svo undur-
líkur þeim’.
‘Eg hefi engan tima til að sinna
slíkri flónsku’, svaraði hann. ‘Eg
gæti ekki selt eina únzu af sykri eða
kaffi meira, þó eg væri æðstur allra
Heversanna’.
‘En hugsaðu til hans Jóns’.
‘Hann Jón getur grafist eftir því
sjálfur, þegar hann er kominn til
lögaldurs, ef honum svo sýnst. Eg
skifti mér ekkert af því’.
Jón komst furðanlega af, þegar
faðir hans var dáinn, enda skifti
móðir hans sér ekki mikið af hon-
um. En gagnslaus var hann.
Það er sagt, að menn þekkist af
vinum sinum, og þó einkum af stúlk-
unni, sem hann verður ástfanginn i.
Hún var góður meðal kvennmaður
á hæð, hafði skemtun af aflraunum
og útivist og var einbeitt og sköru-
leg og sagði blátt áfram það, sem
henni sýndist, hver sem í hlut átti.
Ilún reyndi ekki að gjöra sér grein
fyrir því, hvers vegna hún elskaði
hann Jón Hever, því henni var það
ómögulegt og hún freistaði aldrei
neins, sem henni fanst ómögulegt.
En það var eitthvað það við hann,
sem dró hana að honum; hún réði
ekki við það, og þó féll henni móð-
ir hans ekki vel í geð; því að hún
sá vel, að það var alt hennar skuld,
að Jón var eiginlega ekki til nokk-
urs nýtur. Það kom alt af því, hvern
ig hún hafði alið hann upp. En
þetta áleit hún að létt væri að laga,
þegar þau væru gift orðin, og vildi
hún verða konan hans eins fljótt og
mögulegt væri.
Þetta gekk nú alt vel. Móðir hans
var búin að sætta sig við að tapa
honum við altarið, þar sem hann
kæmist i hendur konu sinnar. En
rétt áður en þetta skyldi gjörast,
kom það fyrir, að Bretar sögðu
Þjóðverjum stríð á hendur, án þess
að taka tillit til þess, að hún Dóró-
the Northenden neyddist fyrir það
til þess að breyta öllum sínum á-
formum og risa öndverð móti vilja
tilvonandi tengdamóður sinnar.
‘Þetta verður svei mér skrall’,
sagði Jón við unnustu sína, er hann
sá hana daginn eftir að lýst var yfir
stríðinu. ‘Var það ekki fallega gjört
af Bretanuin, að hræðast ekki þýzka
tröllið? Hvað sýnist þér, Dolly
mín?’
‘Það er voðalegt! Það er stórkost-
legt!’
‘Við skulum sýna þeim heimana
tvo’.
‘Við? Ætlar þú að fara?’
Hann leit til hennar spyrjandi
augum, því að nýtt hljóð var í rödd
hennar, sem hann skildi ekki.
‘Viltu að eg fari?’.
‘Engin stúlka vildi láta unnusta
sinn fara’.
‘Hvað er þér þá í huga,’ ,
‘ótti kaldur, eins og væri eg byrgð
inni í íshelli’.
‘Hvað ertu að óttast? Við berjum
á þeim. Við höfum æfinlega orðið
ofan á, við hvern sem við höfum
höfum barist, við Bretarnir’.
‘Eg er svo hrædd um, að þeir
deyði þig’. ,
‘Deyði mig? Það er engin hætta
á því!’
‘ó, jú. Elskan mín- Þú ert ekki
annað en hold og blóð, og kúlurnar
eru gjörðar til þess, að deyða hold
og blóð’.
Þau þögðu nú góða stund. Þetta
var alt svo nýtt. Alt til þessa hafði
þeim verið lagt alt upp í hendur, og
þau höfðu aldrei reynt neitt, sem
var þeim ógeðfelt. Peningarnir
höfðu sléttað yfir allar misfellur.
‘Það verður raun fyrir aumingj-
ann hana móður mína’, sagði hann.
‘Þú verður að létta henni byrði
þessa’.
‘Þessa byrði og margt annað verð
eg að bera’, mælti hún og vafði hann
örmum sínum og þrýsti sér fast i
faðm hans, eins og hún vildi vera
viss um, að hann væri nú þarna í
faðmi hennar. ‘Eg vissi að þú mund-
ir fara, og síðan hafi eg öll verið á
nálum. Eigum við að fara og sjá
móður þína?’
‘Eg er hræddur við að sjá hana,
en það er bezt við förum bæði, svo
að það sé þá búið’.
‘En hvað þú ert karlmannlegur!’
mælti hún og gekk nokkur skref
aftur á bak, til þess að virða hann
fyrir sér.
‘Eg elska þig f.vrir það, hvað þú
ert hár og þrekinn’.
Hún var of feimin til þess að
segja honum, að henni þætti svo
vænt um hann, af því að hann hefði
verið svo fljótur að sjá, hvað hann
ætti að gjöra. Ilún hafði verið hálf
hrædd um, að hún þyrfti að ýta
undir harui og vekja hann til þess,
að sjá og skilja, að sem heiðarlegur
maður ætti hann að fara. En hefði
hún verið nógu skarpskygn, hefði
hún átt að sjá, að þessi fúsleiki hans
til að fara í stríðið, var eitt af þessu
óskiljanlega, sem hafði dregið hana
að honum.
Þau gengu nú saman heim til hans
eftir bakstræti, af því' að það var
styttri vegur, og dauninn og ruslið,
sem þau sáu, hafði óþægileg áhrif á
þau, því að þau höfðu alist þannig
upp, að þeim féll illa alt, sem ljótt
var og óþægilegt og óhreint; þar
sem aðrir, sem höfðu alist upp við
óhreinindi þessi og ódaun, fanst
það ekki nema sjálfsagt og náttúr-
legt.
‘Dolly, hvers vegna eru þeir að
fara?’ sagði hann og rauf þögnina.
‘Fara hvert?’
‘Hvers vegna er allur þessi fjöldi
að fara, til þess að verja önnur eins
heimili og þessi? Það veit hamingj-
an, að eg sæti kyrr í þeirra sporum’.
‘Af því að England, hið brezka
veldi, er í hættu’.
‘Ja, hvað er það nú, sem Breiland
hefir gjört fyrir þá? Ef maður fer
að hugsa út i það, verður það ekki
svo mikið’.
‘Ertu Sósíalisti?’
‘Nei. Eg er ekki neitt. En eg á
við það, að eg skil ekkert í þeim,
eða þessu öllu saman. Hvað mig
snertir, þá er það margt, sem eg
lilýt að berjast fyrir. Hlutabréfin
mín, sem eg hefði ekkert upp úr til
eilífðar, ef Þýzkir yrðu ofan á. En
þetta fólk hérna! Hvað í veröldinni
eiga þeir, sem þeim sé svo ant um,
að þeir vilji hætta lífi sínu fyrir
það?’
Hún vissi nú ekki, hvað hún átti
að segja og þagði. En hann hélt á-
fram:
‘Það eru líklega heimilin þeirra,
sem þeir vilja berjast fyrir. Þeir
vilja síður, að útlendingar láti greip-
ar sópa um þau. Kannske lika að
þeir vilji ekki, að Þjóðverjar sjái,
hvað léleg og fátækleg hýbýli þeir
verða að sætta sig við, stórmenskan
sé svo mikil hjá þeim?’
‘Hvað gengur að þér, Jón?’
‘Hvað að mér gengur? Eg veit
ekki. Þarna er heil þjóð handan við
sundið, sem fúslega hefir búið sig
undir það, að koma og drepa oss, ef
að þeir fá nokkurt færi á því. Og
alt til þessa hafa þeir verið að
kaupa af oss og selja oss vörur og
hvað annað, kurteisir og blíðmálir.
Þetta kemur mér til að líta alt nýjí
um augum. Lífið er orðið alt annað,
en það var og það er eitthvað vakn-
að í mér, sem eg skil ekki. Hvað
skyldi hún móðir mín segja?’
Frú Hever hafði stunið og and-
varpað við morgunverðinn út af
hinu voðalega stríði, sem væri á leið
inni, og lá henni við að veina há-
stöfum yfir því, að stjórnin skyldi
ekki hafa haldið Englandi utan við
stríðið. ,
Þau voru ekki lengi í efa um, hvað
hún mundi segja, því að hún var
heima, þegar þau komu. Hún sá
þegar, að Jón var einráðinn í því,
að gjöra eitthvað, sem henni myndi
vera á móti skapi. Enda dróst það
ekki Iengi, að hún yrði þess vísari.
‘Móðir mín! Eg ætla að verða her-
maður’, sagði hann léttilega, einsog
þetta væri lítilsvirði.
Hún hrökk við og hló hálf hryss-
ingslega, þó að hún væri að reyna að
mýkja röddina.
‘Þú! hermaður?’
‘Því þá ekki?’
‘Heyrðu, elskan min! Þú hefir
ekki alist upp til þess. Þú gætir
ekki þolað allar þær þrautir, sem
það hefir í för með sér’.
‘Hvaða vitleysa! Hann þolir það
alt saman’, mælti þá unnusta hans.
En þá snöri móðir hans sér til henn-
ar og mælti:
‘Bezta Dolly! Hjálpaðu mér til
þess, að telja hann af þessu. Þú
elskar liann. Biddu hann að vera
hér hjá okkur. Hann hefir aldrei
vanist neinu slíku, og hann kann
ekkert til þess. Hann yrði öðrum ti!
byrði og óhagræðis, ef að hann
færi’.
‘En hvað getur hann þá gjört ann-
að, ef hann hættir við að fara?’
‘Eg fer’, svaraði Jón stuttlega.
‘Hvað í hamingjunnar bænum get-
ur þú gjört, þó að þú farir?’
‘Barist’.
‘En þú getur það ekki. Þú kant
ekkert til þess’.
‘Það skiftir engu. Eg fer, ef þeir
vilja taka við mér’, mælti hann.
Stúlkan gekk til hans, lagði hend-
ur um háls honum, kysti hann og
mælti:
‘Elsku bczti Jón minn! Eg kviði
svo mikið fyrir því, að sjá af þér.
‘Því ertu að tala svona, þegar þú
ert að eggja hann til að fara?’
‘Af því að þetta er alt satt’
Satt? Hvcrnig getur það verið
satt? Ef að þú elskaðir hann, þá
myndir þú vilja hafa hann hjá.þér.
Jón minn, móður þína langar til
þess að hafa þig heima. Eg hefi eng-
an nema þig. Hún Dolly getur feng-
ið sér annan unnusta, en eg get ekki
fengið annan son. Það er munurinn
á henni og mér, elskan mín! Þess
vegna getur hún sagt, að þú eigir að
fara, og það er ástæðan til þess, að
eg banna það.--------Eg banna það,
— heyrir þú?’
‘Já’.
‘Þá veiztu líka, að þú getur ekki
farið’.
‘Ekki veit eg það, því að eg fer’.
Ihin gat ekki rótað honum með
nokkru móti, og reyndi hún þó alt,
sem henni gat hugsast, og Joks for
hún að verða hávaðasöm og hrak-
yrt, því henni þótti vænt um hann
og gat ekki séð af honum. Það var
svoddan kvöl fyrir hana, að hugsa
sér að tapa honum, sein hún hafði
alið upp frá þvi hann fæddist, fóstr-
að hann, hlúð að honum og annast
hann; að hann, sem var hold af
hennar holdi og blóð af hennar blóði
sem hún hafði reynt að verja gegn
öllu illu og mótdrægu, sem hún hatöi
borið á örmum sér,—að hann skyldi
nú fara um ókunna stigu og deyja
þar einhversstaðar fjarri henni; —
hann deyja fyrir kúludxá einhverj-
um durginum þýzka, barbariskum,
með blikkhúfu á höfði, óhreinum og
ruddalegum!
Dóróthea sá nú, að þarna var sér of
aukið. Hún gæti hvorki gjört né
sagt neitt, sem nokkur áhrif hefði.
Hún lét hann því einan «ftir hjá
móður sinni og fór heim þó að hann
bæði hana að bíða. En hann vildi
ekki missa hana, því að hann var
hræddur við, að vera einn með
móður sinni, þegar hún væri farin.
Loksins gat hann sannfært móður
sína um það, að hún gæti ekki breytt
fyrirætlun hans, og hún var farin að
sætta sig við það. Gekk hann svo
frá henni og var þó óráðinn, hvað
gjöra skyldi. Af vana gekk hann til
Bond Street og fór að horfa á, hvað
væri í búðagluggunum, en tók þó
ekki eftir neinu, fyrri en hann sá
búðarmann einn vera að raða her-
mannabúningi í glugga einn til
sýnis. Búningurinn var góður og
margvíslegur, og fór hann þá að
hugsa um alla erfiðleika og þrautir,
sem hermenn verða að þola; en í
stað þess, að auka hjá honum óbeit
á hermannastöðunni fór að koma
titringur í hann. Honum fór nú að
finnast annað, en hann hafði ætlað
áður, og honum fanst það nú vera
karlmenskuverk, að þola alt þetta og
hætta lífi sínu. Alt í einu heyrir
hann kallað:
‘Halló, Hever! Ertu að drepa
tímann?’
Hann snöri sér við og sá að þar
var kominn Miles Cary, sem honum
reyndar aldrei hafði fallið vel í geð,
af því hann var æfinlega ‘svo ólukki
ákafur’. En nú var öðru máli að
gegna, því að Cary var orðinn und-
irforingi í hernum.
‘Eg var að hugsa um nokkuð’,
mælti hann.
‘Hefir stríðið nokkuð snert vasa
þinn?’
Hever tók ekki eftir háðinu, sem
fólst í þessari spurningu. ‘Eg býst
við því, að svo verði’, mælti hann.
‘En samt var eg ekki að hugsa um
það’.
‘Varstu ekki?’
‘Nei! Eg var að hugsa um það, að
nú væri um stórmál að gjöra. Eg
fór að heiman í morgun og ætlaði að
ganga í herinn, en veit ekki vel,
hvað eg á að gjöra. Eg vildi helzt
komast í félag manna þeirra, sem
myndu láta mig vera, þó að eg ekki
sleppi /i-unum, þegar eg tala. En eg
vil ekki vera í þeim sveitum, sem
ekk koma nærri bardögunum. Það
er lítilsvirði, að ganga í herþjón-
ustu, ef menn sjá engan bardagann.
Eða hvað finst þér?’
‘Er þetta virkilega alvara þín,
Ilcver?’
‘Eg talá æfinlega í alvöru, Cary.
Það er óþarfa heimska, að vera að
tala annað en maður meinar. Eða
finst þér ekki svo?’
‘En þú hefir enga æfingu fengið,
og gctur ekki farið sem foringi’.
‘Mér finst það nú ekki skifta miklu
Eg get keypt mig lausan, þegar að
stríðinu er lokið, eða er ekki svo?
Og svo hefir þú oft sagt mér, að það
væri litilsvirði að vera undrforingi’.
‘Já, á friðartimum. En hvenær
viltu byrja?’
‘Nú þegar’, mælti Hever.
‘Þá get eg sagt þér, hvað þú skalt
gjöra. Farðu í svcit hinna léttvopn-
uðu fótgöngumanna Lundúnaborgar.
Þeir kallast: ‘King’s Ink Slingers’
(Kóngsins blek-slöngvarar). Þeir
eru býsna færir og vel æfðir, og
heliningur þeirra eru menn, sem
trúa því, að þeir séu rithöfundar.
Þeir halda í “h”-in sín piltarnir
þeir, og þykjast tala og skrifa beztu
ensku.
‘Þeir eru eitthvað skrítnir. En
hvar eru þeir?’
Cary sagði honum hvar hann gæti
fundið ‘blckslöngvara’ þessa og
skildi svo við hann, með beztu von
um, að nú mundi annarhver maður
bjóða sig frain til herþjónustu, þeg-
ar aðrir eins slæpingar og Ilever j
vildu fara að berjast. Þá hlyti stríð-!
ið fljótlega enda að taka.
Hever kallaði á fyrsta leiguvagn-1
inn og lceyrði til næstu stöðva, er
hermenn voru teknir og innritaðir.
En þeir vildu vita deili á honum og
að hann hefði með sér mann, sem
þekti hann og hermennina, sem!
hann ætti að vera með. Það var'
ekki ejns létt að fara i herinn og
hann hafði ætlað. Snöri hann svo
þaðan og var i tvo daga að leita að
manni, sem gæti gjört hann kunn-
ugan einhverjuin í ‘blekslöngvara’
sveitinni. Loksins fann hann ungan
mann, sem þekti tvo ‘blekslöngvara’
og með honum fór hann og var inn-
ritaður í sveitina. Fékk hann þar
númer sitt og æfingu látlausa á degi
hverjum. Litlu seinna fór sveit þessi
úr borginni út á land, og var hann
látinn hafa vist hjá fólki, sem mest-
megnis lifði á steiktum fiski.
1 heilan mánuð var hann á sí-
feldum göngum og æfingum af öllu
tægi, við skurðagröft og alt, sem her-
maður þarf að læra, og þá var hon-
um farinn að þykja fiskurinn góður.
Hann var betri á bragðið, — en lykt-
in, hún var nokkuð sterk stundum.
En eitt gat hann aldrei lagt niður:
En það var það, að hann var svo
kumpánalegur við foringjana, sem
væru þeir stallbræður hans.
A friðartimum hefði þetta bakað
honum marga ofanígjöf og hegn-
ingu. En nú var stríðstími og margt
liðið, sem ekki hefð verið þolað á
friðartímum. Og því var það, að
þegar ofurstinn sá, að Hever mundi
aldrei geta orðið óbreyttur liðsmað-
ur, þá gat hann komið því svo fyrir,
að Hever fékk eina stjörnu á erm-
ina, til merkis um að hann væri i
foringjatölu en ekki óbreyttur liðs-
maður.
Foringjarnir urðu brátt ánægðir
með hann. Hann varð allur annar
maður, þcgar hann átti fyrir nokkr
um mönnum að ráða.
DRA UMURINN.
Þá var það eitt sinn, að hann
dreymdi draum einn, ekki aðeins
einu sinni, heldur aftur og aftur.
Draumurinn var nokkuð skýr. —
Hann sá sjálfan sig í drauminum, og
þó töluvert eldri, heldur en hann
var í vökunni. Var hann í fleyg-
broddi hermanna sinna, en þeir
voru að ryðja sér braut eftir skipun
hans í gegnum eitthvað þungt og
þokukent, og þótti honum það vera
riddarafylking, þétt og mannmörg,
og ill og ógeðsleg. Alt í kringum
hann lirópuðu inenn eitthvað á ó-
kunnum tungum, svo að hann skildi
ekki, hvað það var, nema eitt kallið,
sem tíðast var og á ensku, en það
var: “Out! Out! (út, út-).
Honum fanst í draumnum, að
mest væri undir því komið, að hann
dygði, og vildi hann ekki bregðast
félögum sínum, þó að hann langaði
til að snúa við og komast á óhultan
stað, frá þessum yfirvofandi háska
og skelfingu.
Æfinlega lauk draumnum með
sársauka og i einhverju svörtu
myrkri eða svartnætti, og fanst hon-
um hann þá líða eitthvað eða drag-
ast áfram og væri nú úti um sig; en
saint lifði hjá honum vonin um ein-
hverja mikla skyndilega breytingu.
Hann skrifaði móður sinni og
agði henni frá þessu. En hún fór að
verða hrædd um heilsu hans, og hélt
að þetta nýja líf hans væri honum
of erfitt. En samt hafði hann aldrei
verið við betri heilsu en einmitt nú,
eða með fyllri kröftum.
Hann sagði ekkert við Dórótheu,
eða neinn í sveit sinni, því hann var
óviss, hvernig þeir mundu taka
því. En þéssir draumar voru svo
verulegir, sem daglegir atburðir, og
þeir höfðu meiri áhrif á hann en
nokkuð annað. Og áhrifin voru þau
að honum fanst það miklu skifta,
hvað liann gjörði, því hann bæri á-
byrgð fyrir öllum herinönnunum,
sem hann liafði yfir að segja.
— Loksins var hann sendur til i
Frakklands, sem undirforingi, og
þegar hann kom þangað, þá var
hann settur í skotgrafirnar, sem yf-
irmaður manna, sem voru búnir að
liggja þarna af og til og berjast leng-
ur en hann hafði yfirmaður verið.
Þá fór hann að dreyma drauminn
aftur og aftur og honum fanst hann,
einlivernveginn óskiljanlega, vera
að kömast í samband við föður sinn j
sáluga, sem liann mundi þó ekkert;
eftir. Það var faðir hans, sem var J
hjá honum í draumnum, þó að hann !
skildi ekki, hvernig það gæti verið.
Hvað eftir annað þóttist hann sjá
sjálfan sig þarna fremstan í ein-
hverri svinfylkingu, óljósri, og hann
• ar þar að höggva og leggja og runnu
sverðin og byssustingirnir í gegnum
óvinina. Og hvenær, sem hann eða
félagar hans lögðu eða hjuggu einn
eða annan óvinanna, þá var það ein-
hvernveginn fyrir hvatir draum-
Siðirnir breytast en það sýnir
æ besta smekkin að bera fram
BLUE MBBON
TEA
Það er hið valdasta te víð tækifæri á
þúsundum heimila í vesturlandinu.
Sendið augiýsingu þessa með 25 centum til Blue Ribbon
Limited, Winnipeg, og yður verður send matreiðslubók. Er það
bezta matreiðslu-bókin í Vestur-Canada. Skrifið nafn og utan-
áskrift skýrt og greiniiega.
mannsins, og draummaðurinn var
Hever, þó að það væri óskiljanlegt,
eða einhver óþektur forfaðir hans,
sem hafði komið að hjálpa honum
þarna. Þetta var alt óskiljanlegt,
eins og flestir draumar, en honum
fanst það þó alt saman satt og yeru-
legt.
Og hvað sem þurfti að gjöra í vök-
unni, þá hjálpaði hann mönnum sín-
um til þess. Og gekk svo rösklega
að verki, að þeir áttu fult í fangi
með að fylgja honum, og þó fanst
þeim, sem ættu þeir að gjöra betur,
en hann, því að þeir væru vanari á-
reynslu og þrautum en hann. Og
endirinn á þessu varð sá, að þeim
þótti meira og meira vænt um hann
með hverjum deginum.
En það var vafamál, hvort hann
hefði getað afborið erfiðleika þessa
og harðneskju, ef það hefði ekki
vérið fyrir drauminn, þvi hann var
á dúnsængum uppalinn og varinn
öllu því, sem manninn herðir og
stælir. Nú mátti hann ösla mittis-
djúpt i hálffrosnum gröfum, ataður
aur og leðju, og þarna urðu þeir að
sitja og sofa og éta óþvegnir, hálf-
-freðnir, með lítinn svefn og stund-
um engan.
Þarna máttu þeir sitja viku eftir
viku, og eiginlega aldrei reka upp
kollinn, því að á sama augnabliki og
kollurinn kom upp kom skot í hann
frá óvinunum, og hafði hann langað
til þess, að vera nú orðinn laus úr
þessum gröfum og hefð.i viljað gefa
stórfé til þess, ef það mætti verða á
heiðarlegan hátt; en það var ekki
hægt. Og svo fór hann að gefa sig
við mönnunum, skemta þeim og
láta þá vera í góðu skapi og með ó-
bilandi hugrekki, og sjá um, að þeir
færu sér ekki að voða að óþörfu, og
hann létti þeim veruna þar alt sem
hann gat, og brosti og hló og kom
þeim til að hlægja, þegar alt gekk
sem verst.
Sjálfur sá hann ekki þenna mikla
sigur, sem hann var að vinna yfir
sjálfum sér og var að síspyrja sjálf-
an sig, hvort hann gegndi skvldu
sinnar við undirmenn sína; hvort
hann væri verðugur vináttu þeirra
eða virðingar þeirra, sem ofar hon-
um stóðu. ,
En þá kom það alt í einu, sem
haglskúr úr heiðu lofti. Það hafði
ekkert rignt í tvo daga, og sólin
skein björt og hlý yfir hinum vatns-
þrungnu sléttum og hálffullu skurð-
um. í stað vatnsins rigndi nú stund
eftir stund sprengikúlum Þjóðverja,
þykkum, sem höglum í skúr, og alt
kom yfir grafir þeirra. Og hver,
sem þessu var óvanur, hlaut að
ætla, að þar mundu fáir lifandi og
enginn ósár uppi standa. En skot-
hylki Breta svöruðu skjótlega, og nú
urðu drunurnar og reykurinn og
brennisteinsgufan því nær óþol-
andi. Heimurinn var einsog einhver
tröllasmiðja; alt skalf og nötraði,
eins og jötnar væru glóandi járn að
reka; en járnið sauð og sindrið glitr-
andi fylti jörð alla, er það flaug
víðsvegar undan hamarshöggunum.
En þarna var Jón Ilever kaldur í
gröfunum, blautur og forugur upp í
mitti, og dröslaði um meðal manna
sinna og brosti, eins og þetta væri
hinn skringilegasti og skemtilegasti
le.ikur, og hermennirnir gripu fljótt
i sama strenginn og köstuðu glensi
og gamanyrðum hvor til annars og
óskuðu, að enginn kúlan bæri nafn
foringja þeirra; þeim fanst þeir
ekki geta án lians verið.
En alt í einu stöðvaðist skothríðin
óvinanna, og á sama augnabliki blik-
aði á stálhúfurnar*) Þjóðverja; þar
reis upp cin röðin á bak við aðra,
og stóð þar maður við manns hlið í
mikilli breiðu og margar raðir á
þykt. Þessi hvika kom r«ú æðanrli að
þeim, og þakti völluna; en alt var á
liarðahlaupi, að drepa þá hvern og
einn einasta.
En þeir í gröfunum voru nú hand-
Ijótir; þar var enginn sofandi þessa
stundina. Hér var um mínútur og
sekúndur að tefla. Og nú skaut hver
sem betur gat. Það var stöðugur
straumur kúlnanna og blossanna úr
hverjum byssukjafti, og mennirnir
byltust í bunkum niður, í röðum og
görðum við hvert fótmál. En múgur-
inn var svo mikill, að hvikan rann
áfram að virgirðingunum rétt fyrir
♦framan þá, eina 2 og 3 faðma, stanz-
aði þar dálítið, nokkrar sekúndur;
og einlægt stóðu blossarnir í augu
þeim og einlægt hnigu þeir niður;
en yfir vírgirðinguna fóru þeir og
ofan i grafrnar tl Englendinga.
Þá mintist Jón draumsins. Nú sá
hann fleyginn mannanna og nú var
hann i broddi fleygsins; hann laut
niður og greip upp riffil hermanns,
sem dauður var, með spegilfagurri
lagsveðju fram af riffilhlaupinu, tví-
eggjaðri.
Á hálfri sekúndu var hann í miðj-
um óvinahópnum og var hann þar
einn; þeir voru alt í kringum hann.
En hann brauzt um og rotaði þá með
*) Þær eru eiginlega blikk- eða
pjáturs-hjálmar, með titt upp úr
miðjum kolli; á að vera eftirstæling
hjálma hinna fornu víkinga. (Heiina
voru þetta kallaðar pikkel-húfur).
Höf.
Þegar þú þarfnast bygginga efni eða eldivið
D. D. Wood & Sons.
-------------------Limited--------------------
Verzla með sahd, möl, mulin stein, kalk,
stein, lime, “Hardwall and Wood Fibre”
plastur, brendir tígulsteinar, eldaðar pípur,
sand steypu steinar, “Gips” rennustokkar,
“Drain tile,” harð og lin kol, eldivið og fl.
Talsími: Garry 2620 eða 3842
Skrifstofa: Horni Ross og Arlington St.