Heimskringla - 24.06.1915, Blaðsíða 5

WINNIPEG, 24. JÚNÍ 1015.
HEIMSKRINGLA
tíLS. 5
innar. Hafa menn mjög greinst í
flokka í þeim deilum. Tæplega verð-
ur þess þó vart, að sumir þeir flokk-
ar hafi fundið sér nokkurt mið að
stefna að. Aðalstefnurnar munu þo
vera tvær; önnur í áttina til fulls
aðskilnaðar við • sambandsþjóðina
dönsku; hin til framhaldandi sam-
bands með afmörkuðum og ákveðn-
um sérmálum. Deilurnar út af þess-
um stefnum hafa orsakað mikla töf,
og óskýrt framtíðarstefnuna, er þjóð-
in í hjarta sínu mun helzt kjósa og
ætti helzt að kjósa. En það er fult
þjóða- og ríkjasamband alls norræna
heimsins, allra Norðurlanda. Að
slíta þættina, sem nú mega ekki veik-
ari vera, er tengja þjóðir þessar sam-
an, er hið mesta slyz og boðar eng-
um nema ilt.
Réttarfarið norræna bygðist áður
fyrri á frændsemi. Og réttarfarið
og réttarstaðan ætti enn að byggjast
á frændsemi. Hugsjónin stóra ætti
að vera: Norrænt stórveldi (“Pan-
Skandinavismi”). Og þótt því hafi
verið litið hreyft ennþá, sakaði ekki
þó smærsta þjóðin byrjaði nú á þvi.
Hún hefir áður verið hugumstór i
heimi andans. Henni hefir áður ver-
ið trúað fyrir stórum hugsjónum og
göfugum, — þar sem henni hefir
verið falið, að geyma tungu og lífs-
sögu Norðurlanda í þúsund ár.
Konungsdýrkendur verða norræn-
ar þjóðir aldrei. Konungs-samband
er ei framtíðar-eining. Þær þekkja
of vel til, hve sá þráður er
veikur, er hásætuin halda uppi.
— En sameiginlegur uppruni,
sameiginleg saga, sameiginleg
tunga og sameiginleg trú, eru
þær taugar, er tengt geta þær þjóðir
allar saman. Þær eru engar komnar
langt hver frá annari, og með fáein-
um skrefuin geta þær svo nálgast
hver aðra, að þær gleymi því, að
þær hafi nokkru sinni verið sundur-
skiftur heimur.
Einsog alt virðist miða til nú í
heiminum, að skyldar og tengdar
þjóðir dragist saman i eitt alríkis-
samband, þá liggur það í augum
uppi, að framtíðar velferð Norður-
landa hvílir á því, að geta eflst þann-
ig innbyrðis, að rikið verði eitt.
Mega þau þá heldur ná ré.tti sínum
út á við. Ætti þetta að vera mið-
hugsun allra utanríkismála þjóðar
vorrar. Það, að ísland sliti sig úr
sambandi, jafnvel því sem er, er kot-
ungs-hugsun, afdala-hugsun. En að
það geti myndað ríki í Bandaríkjum
Norðurlanda, er allra hugsjóna æðst
og oss siunboðnust. Því þó þjóð vor
verði minst þeirra ríkja og fámenn-
ast, getur hún lagt drjúgan skerf til
þess samfélags, með starfi því, er
hún hefir þegar leyst af hendi, og
köllun þeirri, sem henni er gefið að
rækja: að vera vörður og verndari
eldsins í liinu helga ættarhofi, bera
í styrkum hönduin blys sö^unnar.
Framtíðin á að vera þrungin af
stórum og göfugum liugsjónum, en
smámcnskunni vikið um reit. Eins
og þeirri, er stakk upp liöfði i ýms-
um hugsunum, er komu í Ijós hér
megin hafsins eftir konungkomuna
sumarið 1907. Var líkast sem þjóðin
væri orðin að þeim hjónum Skaf-
nörtungi og Tötru, er segir frá í
Gautrekssögu og Gauta konung bar
að garði til, — er gengu fyrir ættern-
isstapa af þvi þau urðu að fivða kon-
ung eina nótt. En nöfnin voru svo
til komin, að Skafnörtungur var svo
nefndur, að hann var svo matsár og
glöggur um sinn kost, að eigi mátti
hann sjá neitt til þurðar ganga; en
Tötra vildi aldrei önnur klæði hafa,
en það sem áður var slitið og að
spjörum orðið. Öll þesskonar liugs-
un verður að upprætast, því lítil-
menskan verður engum til vegsemd-
ar eða virðingarauka.
------Þátttaka vor hér vestra í
högum heimalandsins, er undirorpin
ýmsum misskilningi. Ætlar margur,
að sú eina aðstoð, sem vér fáum veitt
þjóðerni voru, sé að Icggja fram fé.
Er því meginþorri manna, er ekki
hefir fé aflögu, álitinn dauður með-
limur þjóðfélagsins. Er það hin
argasta villa. En er sú þáttakan, er
oss öllum ber að eiga, hvort sem vér
höfun\fé eða ekki til að gefa, en hún
er, að halda uppi heilu og óslitnu
sambandi við þjóðina; vernda hug-
sjónir hennar; starfa að hlutverki
liennar, er tilveran sjálf hefir henni
á hendur falið; vernda sonu hennar
og dætur — vora eigin arfa — frá
(>6$ur lljór hvar H«*ni er — (íðfiur
Bjór nó hafa fl helniilluu æílíí—
1 merkur og pott
flösku hylkjum
Fáanlegt hjá þeim sem þú kauplr
af eí5a hjá oss.
E. L. Drewry, Ltd., Winnipeg.
týningu og glötun, svo að þeir verði
eigi lagðir í aflinn hjá Brokk og
Sindra, eða þeim verði byrlaður
mílsku-drykkur gýgjarinnar Kirke.
Þetta er hin fyrsta og æðsta þátt-
taka, — hið æðsta boðorð, og á þvi
hvila öll hin.
Þetta er ekki eingöngu skyldan
gagnvart föðurlandinu, heldur líka
gagnvart sjálfum oss. Með hinni vax-
andi skoðun og þekking manan á
öflum og lögum náttúrunnar, kann-
ast allir við, að til þess að maðurinn
fái notið sín sem bezt, verði hann
að lifa eðli sínu sem næst. En eðl-
inu ræður uppruni mannsins. Upp-
runinn, ættin, er samband manns-
ins við heiminn og tilveruríkið.
Nú er ætt vór og uppruni nor-
rænn. Það eru þau hugtök, þau ein-
kenni, þær hugsjónir, sem hreyfa
sér í norrænum brjóstum, sem
mynda samband vort við heiminn
og tilveruna og þýða fyrir oss lífið.
Það er sá hugsjóna-heimur, sem vér
hljótum að lifa í, því eðli vort sam-
þýðist ekki öðrum.
Frá hinu mikla lifsdjúpi tilver-
unnar erum vér öll komin. En upp-
spretturnar eru margar og farvegur-
inn ekki einn og hinn sami. Lífið
hefir flætt út frá tilverubrunninum
í ótal kvíslum. Og ein kvislin er
hinn norræni þjóðstofn. Rekjum vér
nú til baka ætt vora að upprunan-
um og leitum að sambandi voru við
lifið og lífsins guð, verðum vér að
fylgja þeim straumnum, sem fleytt
hefir oss þangað, sem vér erum kom-
in. Þar eru öll vegaskil glögg,— svo
ótal margt, er skilið hefir eftir ein-
kenni sin á uplagi voru og eðli.
-— Er eg fyrir nokkrum árum sá
eftirlíkingu af Beyeux dúknum
mikla á þjóðmenjasafninu í Frið-
riksborg, þar sem sýndar eru ferðir
og orustur Normandiu manna, fanst
mér eg fundið hafa nokkra faðma af
örlagavef minnar eigin þjóðar. Svo
er með alt, sem gjörst hefir frá alda
öðli á leið vorri þangað, sem nú
stöndum vér. Þetta eru þættir vors
eigin eðlis, úr voru eigin lífi. —
Slíkt finnum vér ekki, þó vér leitum
aðrar leiðir að lífsuppsprettunni. —
Sú hugsun ætti að geta fest hjá oss
rætur, að vér getum búið utan lands-
ins, án þess þó að selja þjóðerni
vort. Sú hugsun stendur nú fyrir
dyrum flestra þjóða. Verðum ekki
siðust að helga oss liana.
Ein er vaggan og önnur er gröfin,
en lifinu getum vér lifað öll sarneig-
inlega.
Höldum vér oss fast til þeirrar
skoðunar — lifir íslands og íslenzk
þjóð upp sín gullaldarár. Og þau
eiga að vera framtíðar árin. Þá verð-
ur vort helga minni signað hér, og
hvar sem þjóð vor festir sér bústaði,
öld eftir öld, unz að lokum að fyrir
því verður mælt um hcim allan. Þá
stíga arfar vorir í spor vor og forfeðr
anna, og halda uppi heitstrenging-
um ættþjóðum vorum til sæmdar.
Enda er það min ósk og von og að-
al sáttmáli við lifið, að vor norræna
þjóð lifi og ríki og vaxi með hverj-
um deginum, sem yfir kemur. Eg
trúi því, — vil ekki og get ekki ann-
að en trúað því. Þangað bendir mér
alt: Sálin, sem verkar að ofan á
mína sál, og stráin smærstu, sein
nötra við fætur mér. Enda í orðum
liins forna skálds: “Illa væri eg far-
inn, ef eg ekki vonaði að eg sæi Guðs
blessan á landi hinna lifendu”.
fíögnv. Pclursson.
Ferð um Nýja Island.
Arið 1914 leit út fyrir að verða
hið mesta veltiár hér í borginni, sem
menn höfðu nokkurntíma séð. Pen-
ingainenn úr Norðurálfunni höfðu
tekið sér heér selstöð og komið með
millliónir dollara til að lána almenn-
ingi upp á fasteignir í Winnipeg, og
býggingaleyf höfðu verið tekin upp
á 12—13 milliónir dollara, fyrstu 7
mánuðina af árinu, — og bæjarbúar
gjörðu sér glæsilegar vonir um arð-
samt ár og viðunandi lífskjör fyrir
sig og sína. Og engum datt í hug,
að nokkurt mannlegt vald gæti stöðv
að “rás viðburðanna”. — Konur
“tóku carið” og lögðu af stað liver i
kapp við aðra ofan í bæ, því nú var
“bargain sale” hjá Eaton.
Að “taka carið” var sjálfsagt. Það
var bæði “fínna” og fljótara heldur
en að ganga og eftir að sezt var i
“cörin”, þ. e. sporvagnana, kom
vagnstjórinn og heimtaði fargjöldin.
Allar þær konur, sem giftar voru,
drógu glófann af vinstri hendinni,
svo þær gætu því betur handleikið
smápeningana, sem þær og allir aðr-
ir þurfa að troða um lítið op, sem á
er kassa þeim, sem fargjaldið er lát-
ið í.
En til hvers drógu hinar giftu
konur glófann af vinstri hendinni'?
Náttúrlega af því að þær gátu
mcð því gjört samferðamönnum sín-
um ljóst, að þær voru giftar konur,
en engar piparmeyjar; þvi hér i
landi bera giftar og trúlofaðar kon-
ur bauga sína á vinstri hendi. Það
er landssiður.
Trúlofuðu stúlkurnar tóku líka
glófann af vinstri hendinni, svo þær
gætu sýnt, að þær væru lofaðar og
í þann veginn að verða frúr.
En þær sem voru ólofaðar, drógu
Með innstæði í banka
geturðu kepyt með
vildarverði.
Þil veist að hvað eina
er dýrara verðurðu að
kaupa í lón—Hversveg-
na ekki að temja sér
sjálfsafneitun um tíma ef nauðsyn ber til, má opna spari-
sjóðsreikning við Union Banka Canada, og með peninga
í höndum má kaupa með peningaverði. Sá afsláttur
hjólpar til að auka bankainnstæðu þína, og þú hefir
gert góða byrjun í áttina til frjálslegs sjálfstæðis.
LOGAN AVE. OG SARGENT AVE, ÚT1B0
A. A. Walcot, bankastjóri
glófa sinn af hægri hendinni og þar
var engnn hringur. En hann gat
verið á þeirri vinstri, sem glófinn
huldi. Það var ráðgátan.
Þetta alt er ólastandi og eðlilegt,
og samkvæmt náttúrulögmálinu vill
hver sú skepna, sem lifandi er, fá
inaka, og hjónabandið er nauðsyn-
legt til að vernda rétt einstaklings-
ins, og til þess að lög mannanna geti
betur notið sín.
Já, það leið flestum vel í Winni-
peg, hvað efnahag snerti, árið 1914,
og flestir gátu gjört sér glaða stund
með þvi að taka konuna sína eða þá
kærustuna sína á leikhúsið, eða þá
blessuð börnin, sem ætíð hafa gaman
af því a ðsjá eitthvað nýtt.
En í júlí fór að breytast veður i
lofti, ekki þó af völdum náttúrunn-
ar heldur af völdum mannanna. —
Það var ófriðarský, er óðum huldi
allan himin Norðurálfunnar.
Yilhjálmur Þýzkalandskeisari átti
sex syni, seni hann hafði ásett sér að
allir skyldu verða konungar. En þó
hið þýzka veldi væri mikið og auð-
ugt, gat þó ekki nema hinn elzti son-
ur keisarans orðið krýndur í því
landi, — og það ekki fyrri en keis-
arinnn sjálfur yrði liðið lik.
Vilhjálmur hafði þvi fyrir löngu
ásett sér, að berjast til landa handa
sonuin sínum og hafði haft mikinn
viðbúnað á sjó og landi i fleiri ár.
Og um mánaðaamótin júlí og ágúst
1914 sagði hann mestum hluta Norð-
urálfunnar strið á hendur. Og ó-
friðarskýið breiddist fljótlega yfir
alla veröldina, að meira eða minna
levti.
Peningarnir, sem komið höfðu til
þessa lands og áttu að koma, voru nú
fastsettir. — Umboðsmenn hinna
ýinsu auðmanna fengu nú skeyti, er
hljóðuðu á þessa leið: “Lánið ekki
einn einast dollar framar, því vér
erum að leggja út í hina mestu styrj-
öld, sem heimurinn hefir nokkurn-
tíma séð, og okkar föðurland þarf nú
á öllum þeim peningum og mönnum
að halda sem völ er á”.
Þessi skeyti voru sem rothögg fyr-
ir Winnipeg, eða réttara sagt fyrir
alt Canada. Nú fékk enginn lánað-
an dollar, hversu góð trygging, sem
var í boði; og þó búið væri að fá
loforð fyrir láni á ýmsar byggingar,
voru þau loforð rofin, og Canada var
áður en nokkurn Várði komin líka i
hina miklu styrjöld. Og enginn vildi
leggja dollar í nokkurt fyrirtæki.
Allar þær byggingar, sem ekki
höfðu verið fullgjörðar þegar styrj-
öldin byrjaði, voru nú látnar eiga
sig, og þannig standa þær enn þann
dag í dag, — sumar hálfgjörðar, aðr-
ar nýbyrjaðar o.s.frv.
Og það var skorin upp herör í öllu
veldi Canada. Mennirnir skyldu
fará til Frakklands og Belgiu, og
hjálpa þessum þjóðum að reka af
höndum sér hinn vigóða her Þjóð-
verja, sem ætt hafði inn á löndin
og hugði nú að láta til skarar skriða.
Þessi lönd voru einhverjir hinir
beztu blettir á hnettinum, og þeim
vildi Vilhjálmur kesari ná handa
sonum sínum, ásamt öðrum löndum.
En Frakkland og Belgía voru feit-
ustu bitarnir og lágu bezt við. Það
varð því að ná þeim sem allra fyrst.
Það stóð ekki á Winnipeg mönn-
um að fara í striðið. Við fyrsta
kallið buðu sig fram 5,000 hraustir
og hugaðir borgarbúar af öllum
stéttum, sem hér er hægt að finna,
og þessi hópur lagði héðan af stað i
ágúst, og þá kvöddu giftu konurnar
menn sína og syni í síðasta sinn í
flestum tiilfellum; og ógifta kven-
fólkið kysti nú bræður sína og unn-
usta. Þær grétu fögrum tárum engu
síður en mæðurnar og konurnar. En
feðurnir grétu ekki, þó þungt væri
þeim innanbrjósts. Þei rhughreystu
konur sínar og dætur.
Og síðan í fyrra hafa ský sorgar-
innar og dauðans hangt yfir þúsund-
um heimila hér í borginni Winni-
binda, því aldrei kemur sá dagur,
lieg, og mörg hafa nú um sárt að
að ekki fréttist, að einhver Winni-
peg maður liafi fallið á Frakklandi
eða i Belgiu, og það svo tugum skift-
ir suma daga.
Það var komið fram i maí 1915,
og eg hafði ekki uunið fyrir einum
einasta dollar siðan striðið byrjaði.
i tniðjum ágúst 1914. Og það versta
var að sumt af peningum þeim, sem
eg hafði inn unnið áður en stríðið
byrjaði átti eg enn hjá þeim, sem
sviknir höfðu verið um lán, þegar
stríðið skall á. Eg, einsog allir aðr-
ir menn, sem þurfa að sjá sér og
öðrum fyrir lifsviðurværi, eyddi eg
peningum á hverjum degi; en inn-
tektirnar voru engar, — ekki eitt |
rautt cent. Og vasinn var farinn að
léttast; en útlit með atvinnu batní
aði ekki, þó sumarið væri komið.
Það heyrðist hvergi hamarshögg,
þó gengið vær um borgna fram og
aftur.
Ilvað átti eg nú að taka til bragðs?
Það var auðráðin gáta. Eg átti að
fara með bókina mina út um bygðir
íslendinga og selja hana. Verða far-
andsali eða Gyðingurinn gangandi,
— fara bæ frá bæ, og það helzt á
fæti.
Eg hafði verið smalamaður á ís-
landi fyrir rúmuni 30 árum siðan og
var þá talinn frár á fæti og fær í
flestan sjó. Og ferðinni var heitið
til Nýja íslands. Fór eg nú með lest-
inni til Riverton og fór að bjóða
bókina mína. Eg heimsótti nú fólk,
semeg aldrei hafði heyrt né séð. En
allir tóku mér sem bróður sinum úr
helju heimtum, nema tveir þursar á
Gimli, sem ekkert vanta nema horn
og klaufir ti lað vera naut.
Eg hafði hevrt margan segja, að
i Nýja íslandi væri fólkið gestrisið,
meinlaust og gagnslaust. En þetta
er ekki rétt lýsing á Ný-lslending-
um.
Eg vil nú lýsa þeim eftir því, sein
mér virðist réttast og sannast. Og
er lýsing mín á þessa leið:
Þeir eru þjóðræknir; framúrskar-
andi gestrisnir; hjartagóðir og hjálp-
samir; lausir við rembing og blait
áfram. Eg hefi mestu bölvun á öll-
um vindbelgjum. Það væri hauga-
lýgi, ef sagt væri, að menn i Nýja
fslandi væru latir. Ilugsið ykkur,
að setjast að á landi, þar sem ekk-
ert væri nema karga skógur, með
tvær hendur tómar, en hafa konu og
fult hús af börnum á unga aldri. —
Eini vegurinn fyrir bóndann til að
geta framdregið lífið í sér og sinum
fyrstu árin, er að sækja fisk í vatnið,
og hafa surnir hverjir orðið að fara
inargar mílur til þess. En nú eru
þeir, sem ekki búa vð vatnið, farnir
að lifa á landbúnaði að öllu leyti,
nema þeir, sem fara í vertiðir tvis-
var sinnum á ári, og hafa margir
þar af góðan hagnað, og hefir það
að mestu levti komið fótunum und-
ir hina auðugustu bændur, þvi vatn-
ið er gullnáma.
Fjölda-margir bændur eru nú bún-
ir að uppræta skóginn af löndum
sínum á stórum svæðum og hafa
mikla akra og slétta, sem gjiirir út-
sýnið ljómandi fagurt. Þvi hvergi
er fegurra landslag eftir mínum geð-
þótta, en þar esm skiftast á grænir
skógar og fögur tún.
Einn mann á ferðalagi mínu sá eg
með stofnvél, og sneru henni tveir
hestar; undu hestrnir stálreipi um
möndul vélarinnar; en öðrum enda
reipisins var brugðið um stofninn
nærri höggfari. Annað stálreipi var
fest um tré andspænis stofninum,
sem upp skyldi rífa. Þetta reipi var
að sjálfsögðu fest í vélina, svo hún
sæti föst og óbifanleg, þvi annars
hefði vélin leikið leus og snúnings-
aflið ekki notið sin. Maðurinn, sem
reif upp trjástofnana á þenna háttt,
var Tryggvi Jngjaldsson, alþektur
dugnaðarmaður, sem á fáa ef nokkra
sína líka fyrir kjark og dugnað. —
Tryggvi er enn á bezta aldri, eða því
sem næst,— fimmtiu og tveggja
ára að aldri. Maður sá, er hann
ruddi skóginn fyrir, var síak Jóns-
son. Hafði eg hann aldrei fyrri séð;
en hann tók mér þannig, að hann
ekki aðeins keypti af mér bókina,
heldur vildi hann troða upp á mig
peniingum fyrir næsta hefti. En eg
náttúrlega hafnaði þessu góða og
vinsamlega tilboði. Sagði honum,
að eg yrði kannske dauður, áður en
nokkurn varði, og þá kæmi máske
aldrei neitt út framar.
En þó mér Hkaði vel við karlmenn-
ina og beri hlýjan hug til þeirra,
þá er inér ennþá betur við kven-
fólkið.
Þegar eg kom á heimilin, sagði
eg jafnan frá því, hver eg var. “Ert
þú nokkuð skyldur Austmann þeim,
sem berst á Frakklandi?” eða “Aust-
mann í stríðinu?” Eða: “Austmann
skotkappanum?” — voru spurning-
ar, sem eg ætíð þurfti að svara.
“Já, eg er faðir hans”, svaraði eg.
“Þá er sjálfsagt að eg kaupi bökina.
Bréfin hans, sem eg hefi lesið í
Heimskringlu, eru mér margra doll-
ara virði. Hann er elskulegur- Hann
er ekki einungis fríður sýnum og
frægur, heldur hlýtur hann að hafa
góðan mann að gevma. Bréfin hans
bera þess Ijós merki”.
Þetta var mér sönn ánægja og
KENNARA VANTAR
fyrir Asliam Point School District
No. 1733 fyrir sex mánaða kenslu.
Kenslutíminn er frá 1. sept. 1915 til
31. des. 1915, og svo frá 1. marz til
30. apríl 1916. Umsækjandi tiltaki
mentastg og kaup. Tilboðum v'eitt
móttaka af undirskrifuðum til 31.
júlí 1915.
IV. A. Finney, Sec’y-Treas.
Cayer, Man.
gleði, að fólkið skyldi virða og eg
he.ld elska son minn, er eg þá ekki
vissi, hvort að var heldur lífs eða
liðinn. Eg hafði þá að eins fengið
tilkynningu um það, að hann væri
særður.
“Þó hann sé nú liðið lik, þá lifir
orðstír hans og hans nafn verður
lengi i minnum haft”, var sagt við
mig, hvar sem eg fór. — Komst eg
því að raun um, að enn þann dag i
dag metur konan mest hreysti og
hugprýði, ef slegið er á hennar fín-
gjörðustu og helgustu strengi, er hún
á i hjarta sínu.
Eg get nú sagt liinum göfugu og
góðhjörtuðu konum Nýja íslends,
ungum sem gömlum, að sonur minn
er enn á lífi og líður vel í Þýzka-
landi. Suinir hafa þá heimskulegli
flugu i höfðinu, að herteknum mönn
um sé þröngvað til að Ijúga lofi á
Þjóðverja, sem hafa þá i haldi. En
sannlcikurinn er sá, að engum er
sett fyrir, hvað hann eigi að skrifa.
Ef bréfritarinn segir frá einhverju,
sem hinum ekki líkar, er það gjört
ólæsilegt með bleki. Það er alt og
sumt. Þetta gjöra allar þjóðir jafnt.
Við verðu inað láta mótstöðumenn
vora njóta sannmælis; minna má
það ekki vera.
Þegar mér var tekið eins aðdáan-
lega og mér var gjört, hvarf allur
sá kvíði, sem eg liafði þegar eg lagði
af stað að heiman. F’ólkið keypti
ekki einungis bókina, hvar sem eg
kom, heldur var eg allstaðar sagður
velkominn, og inargir báðu mig að
heimsækja sig aftur áður en langt
um liði, og segja sér sögur að ís-
lenzkum sið, þvi hér er fólkið al-
islenzkt.
Eg fór um alt Nýja ísland þvert
og endilangt og það á fæti. Eftir að
hafa gengið tvo eða þrjá daga, fann
eg ekkert til þreytu. Mér fanst lítill
munur á mér nú og þá eg var sauða-
maður á íslandi fyrir 33 árum.
Þó eg færi víða gat eg náttúrlcga
ekki fundð alla búendur í héraðinu.
Skildi eg því eftir bækur hjá þess-
um mönnum:
Victor Eyjólfsson, Riverton.
Sigurðsson Brothers, Árnes.
Gunnl. Hólm, Víðir
Stefán Eldjárnsson, Giinli.
Þessir mcnn hafa fulla heimild frá
mér að selja bókina og veita and-
vrðinu móttöku.
Svo þakka eg ölluin J>eim íslend-
ingum, sem eg heimsótti í Nýja ís-
landi, konum jafnt sem körlum, fyr-
ir þær framúrskarandi góðu viðtök-
ur og bróðurþel, sem mér var hvar-
vetna sýnt, og mun jafnan minnast
þeirra sem beztu meðbræðra, sem eg
hefi fyrirhitt á lífsleiðinni.
Þetta er enginn gullhamrasláttur.
Eg meina hvert orð, sein eg segi.
Eg læt fólkið njóta sannmælis, —
það er alt og sumt.
Winnipeg, 17. júní 1915.
S. J. Austmann.
ÁGRIP AF REGLUGJÖRÐ.
um heimilisréttaríond í Canada
NorSvesturlandinu.
Hver, sem hefir fyrir fjölskyldu a9
sjá eöa karlmaöur eltlri en 18 ára, get-
ur tekit5 heimilisrétt á fjórtSung: úr
section af óteknu stjórnarlandl 1 Man
sækjandi veröur sjálfur at5 koma á.
itoba, Saskatchewan og Alberta. Um-
landskrifstofu stjórnarinnar, ebá und-
irskrifstofu hennar I því hérabi. 1 um-
boöi annars má taka land á öllura
landskrifstofum stjórnarinnar (en ekkt
á undir skrifstofum) met5 vissum skll-
yröum.
SKYLDUR—Sex mánaöa ábúT5 og
ræktun landsins á hverju af þremur
árum. Landnemi má Dúa met5 vissura
skilyrtSum innan 9 mílna frá heimills-
réttarlandi sínu, á landi s?m ekkt ©c
minna en 80 ekrur. Sæmilegt ívöru-
hús veröur aö byggja, ab undanteknu
þegar ábútSar skyldurnar eru fullnægö-
ar innan 9 mílna fjarlægb á öÍ5ru
landi, eins og fyr er frá greint.
1 vissum hérutSum getur gótiur og
efnilegur landnemi fengit5 forkaups-
rétt á fjórt5ungi sectíónar met5fram
landi sínu. Vert5 $3.00 fyrir ekru hverja.
SKYLDUR—Sex mánat5a ábútí 4
hverju hinna næstu þriggja ára eftir
ab liann hefir unniö sér inn eignar-
bréf fyrir heimilisréttarlandi sínu, og
,uk þess ræktatS 50 ekrur á hinu seinna
landi. Forkaupsréttarbréf getur land-
nemi fengitS um leit5 og hann tekur
heimllisréttarbréfitS, on þó met5 vissura
skilyrtSum.
Landnemi sem eytl hefur heimllls-
rétti sínum, getur fengiti heimilisrétt-
arland keypt í vtssum hérut5um. Vertl
$3.00 fyrir ekru hverja. SKYLDUR—
VerÖur aö sitja á landinu 6 mánut5i af
hverju af þremur næstu árum, rækta
60 ekrur og reisa hús á landinu, sem er
$300.00 virt5i.
Bera má nit5ur ekrutal, er ræktast
skal, sé landit5 óslétt, skógi vaxit5 et5a
grýtt. Búþening má hafa á landinu (
stat5 ræktunar undir vissum skilyrt5unL
W. W. CORY,
Deputy Minister of the Interlor.
BlötS, sem flytja þessa auglýsingw
leyfislaust fá enga borgun fyrir.
NÝ VERKSTOFA
Vér erum nú færir um að taka á
móti öllum fatnaði frá yður til að
hreinsa fötin þín án þess að væta
þau fyrir lógt verð:
Suits Steamed and Pressed 50c
Pants Steamed and Pressed 25«
Suits Dry Cleaned........$2.00
Pants Dry Cleaned........50c
Fáið yður verðlista vorn á öllum
aðgjörðum skófatnaðar.
Empress LaundryCo.Ltd.
Phone St. John 300
COR. AIKENS ANÐ DUFFERIN
Sextíu manns geta fengið aðgang
að læra rakaraiðn undir eins. Til
þess að verða f.ullnuma þarf aðeins
8 vikur. Áhöld ókeypis og kaup
borgað meðan verið er að læra.
Nemendur fá staði að enduðu námi
fyrir $15 til $20 á viku. Vér höfum
hundruð af stöðum þar sem þér
getið byrjað á eigin reikning. Eftir-
spurn eftir rökurum er æfinlega
mikil. Til þess að verða góður rak-
ari verðið þér að skrifast út frá
Alþjóða rakarafélaginu.
INTERNATIONAL BARBER
COLLEGE.
Alexander Ave. Fyrstu dyr vestan
við Main St.. Winnieg.
íslenzkur ráðsmaöur hér.
™§ D0MSNI0N BANK
Horol N»lr< Daio* »v Sberbr«»olsre
S(r.
HöfubNtOII Iipph...... . fc .n.lMMMHMl
Vnranjflííur. . ~ .. . .».7,000,000
Állar elguir...........»7^,000,000
Vér óskum eftir vlbsklftum vera-
lunarmanna og ábyrgumst aö gefa
þeim fullnægju. Sparlsjót5sdelld vor
er sú stærsta sem nokkur bankl hef-
lr í borginnl
lbúendur þessa hluta borg&rlnnar
óska at5 skifta vtb stofnun sem þelr
vlta aö er algerlega trygg. Nafn
vort er fulltrygglng óhlutlelka
Byrjlö sparl Innlegg fyrlr sjálfa
ybur. konu og born.
W. M. HAMILT0N, Ráíísmaííiir
1'HoMO t.AHHY 341MI
ARBORG!
Fimm herbergja “Cottage” með stein-steypu kjallara
undir því öllu, Furnace, heitt og kalt vata. Nálægt strætis-
vagna línu, í Ft. Rouge, Winnipeg, í skiftum fyrir land ná-
lægt Arborg, Man. Húsið er nýlegt og er leigt.
Fullkomnari upplýsingar fást á skrifstofu Heimskringlu.
FURNITURE
on Easy Payments
OVERLAND
MAIN & ALEXANDER