Heimskringla - 01.07.1915, Blaðsíða 6

BLS. G
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 1. JÚLf 1915.
Hin Leyndardómsfullu Skjöl.
Saga cftir
WALTER WOODS.
tleyndarmál”.
Eg hló ögn um leið og eg endaði þessa ræð.u mina,
svo sem eins og til þess, að láta Ethel taka orð min eins
<og í spaugi.
“Þér hefir verið borgað fullkomlega fyrir skjöl-
3n”, sagði Ethel, “svo þú ætttir að kappkosta að koina
iheiðarlega fram. Fyrir utan það —” eg sá hún horfði
fast á mig og það tindruðu í henni augun, — “það
getur vel verið, að ef þú reynist trúr, mjög trúr, að þér
auðnist að fá að vita, hvert leyndarmálið er”.
“Hvernig i veröldinni getur það orðið? Það er að
«ins einn vegur til þess, og það er lukka”, sagði eg. —
“Eg veit um annan betri veg”, sagði Ethel gletnis-
lega.
“Vertu ekki að kvelja mig, ungfrú Reed”, sagði eg
í biðjandi róm. “Seddu forvitni mína og láttu mig
heyra, hvað þú átt við”.
“Þú varst rétt áðan að grobba af því, að þú hefð-
ír skjölin sama sem stimpluð á minni þitt. Gott og vel.
Þau eru stimpluð á mitt minni líka, og það á enn skýr-
ari hátt”, sagði Ethel hálf storkandi.
“Þá hefir þú líka náð þeim frá Johnson”, svar-
aði eg.
“Alveg rétt, og eg hafði líka tækifæri til að skoða
l>au i sama ljósi og hann”.
“Það getur ekki meint nema aðeins eitt”, sagði eg,
•"og það, að þú hefir lykilinn að leyndarmálinu”.
“Það hefi eg,” sagði Ethel, ‘en látum okkur fara
burtu héðan. Eg veit hvað þér býr i huga. Þú ætlar
að fá mig til að segja þér alt saman. Nei, eg gjöri það
ekki”.
“Ef til vill ekki nú. En seinna muntu gjöra það,—
þú verður að gjöra það. Þú kemst ekki undan því”.
Ethel rak upp stóran hlátur; en hún virtist ekki
-verða óánægð út af því, sem eg sagði. Og það, að hún
4ók nú enn fastara um handlegg minn, fullvissaði mig
um, að hún hafði ekki reiðst mér.
Við vorum nú ónáðuð á óvæntan hátt. Stór og
mikill lögregluþjónn staðnæmdist fyrir framan okkur,
og sagðist hafa veitt því eftirtekt um nokkuð langan
tíma, að við stæðum hér á tali, liklcga um ástamál. En
að þennan dag sérstaklega væri svo til ætlast, að fólk
héldi áfram ferðum sínum, en stæði ekki og masaði
út á alfaravegi. Ef því að við yrðum ekki farin næst
þegar hann kæmi um þessar slóðir, þá yrði hann að
gjöra skyldu sina.
“Við skulum halda áfram”, sagði eg hlæjandi við
Ethel. “Cr þvi við erum grunsamlegar persónur í aug-
aum lögreglunnar, þá er bezt að hafa sem styzta dvól
wið hlið hennar”.
Við gengum nú af stað. Við fórum inn í gistihús
-og leigði eg þar herbergi handa Ethel. Eftir að eg hafði
komið henni til herbergis síns, fór eg og fékk mér her-
bergi á öðru gistihúsi, sem var þar skamt frá. Það var
skilið okkar á milli, að eg skyldi ekki koma til henn-
ar fyrri en kl. 10 næsta morgun, sem var sunnudags-
morgun. Á þeim tíma hafði eg von um að vera búinn
að fá bankaávísun minni skift í peninga og verða reiðu-
búinn að kveðja Ameríku. Og eg var fullviss um, nð
það yrði engin hrygðarstund fyrir mig, að skilja við
þetta land, og að það mundi ekki verða á næslu vik-
um, sem eg heilsaði þvi aftur.
Eg hélt mig inni í herbergjum mínum þar til á
mánudag og passaði nákvæinlega aö líta ekki í nein
blöð, fyrri en eg var húinn að fá mína peninga út af
hankanum. Mig langaði ekki til að heyra neitt um fra-
fall Johnsons. Mér var nóg að vera þess fullviss, að
hann gat ekki lengur gjört mér neitt ilt. Eg vissi það
vel, að ef han nhefði lifað, þá hefði hann orðið mer
hættulegur maður.
Engar spurningar voru lagðar fyrir mig á bank-
anum, utan þær sem voru nauðsynlegar til að fullvissa
þá um, að eg væri hinn rétti eigandi að ávísaninni, og
datt mér í hug — og eg held það hafi verið rétt hugs-
að hjá mér —, að bankastjóranum hafi verið gefin
bending um það, að spyrja engra óþarfa spurninga,
þegar eg kæmi með ávísanina. Eflaust hafði lýsing af
mér fylgt aðvörun um það, að þessi ávísun hefði verið
gefin út; því mér var tekið svo kunnuglega, að mér
fanst, þó eg hefði aldrei komið þar fyrri. Alt benti til
þess, að þó einhver grunur kynni að liggja á okkur
Ethel, þá værum við vernduð af einhverju afli, sem
mátti sín enn meir en sporhundar lögreglunnar.
Gjaldkerinn sem afhenti mér peningana, fékk m r
um leið dálítinn bréfmiða. Þegar eg leit á undirskrift-
ina, sá eg strax að miðinn var frá ráðgjafanum. Eg las
hann, og fann þá að hann lýsti fyllilega því hatri, sem
ráðgjafinn hafði fengið á mér. Miðinn hljóðaði á þessa
leið: ,
“Það væri hyggilegast fgrir þig og þá eða þœr
persónur, sem með þér kiinna að hafa verið i bralli
þínu, að hafa gkkur úr landi burt það allra bráð-
asta og eiga ekki neitt á hættu”.
“Svo við höfum þá fengið skipun um að hefja
göngu okkar héðan af landi burt”, sagði eg við Ethel,
er eg fann hana. “Látum okkur reynast góðir píla-
grímar o ghlýða. Er dót þitt nokkur virði?”
“Nei”, sagði Ethel. “Eg gæti líka gjört ráðstafan-
ir að fá það sent mér tl Englands, ef eg vildi. Enda er
eg viss um, að einhver yrði til þess að lána mér pen-
inga, — nógu mikla til þess að senda gagngjört eftir
því frá Englandi til New York”. Ethel leit til mín um
leið og hún talaði, og verð eg að segja að mér geðjað-
ist vel að augnatilliti hennar.
“Þá skulum við fara af stað til Boston tafarlaust”,
sagði eg. ,
“Þvi þá til Boston?” spurði Ethel.
“Af því að á morgun fer skip þaðan til Liverpool”,
svaraði eg henni.
“P^kki þó gamli vinur okkar fíritish Empire?”
spurði Ethel og brosti alúðlega til mín. “Þú manst víst
hvað okkur leið vel um borð hjá henni. Hvað öll þæg-
indi voru fullkomin þar”. ,
“Já”, sagði eg; “en siðan við höfðum kynni af
skipinu hefir það verið endurbætt að öllu leyti. Nú
er annað farrými eins gott og það fyrsta var áður, og
svo náttúrlega það fyrsta að þvi skapi miklu betra.
Við komum hingað til landsins sem emigrantar, en för-
um héðan sem auðugt Ameríku-fólk. Því nú erum við
rík, og það þori eg að fullyrða að cnginn hefir safnað
öðrum eins auð á jafn stuttum tima i Ameríku áður”.
“Og enginn á jafn hættulegan hátt”, sagði Ethel, og
lýsti sér hrygð i rödd hennar.
Eg svaraði henni engu. Eg var of glaður í huga
ííl þess, að gjöra mér nokkra rellu út af því á hvaða
hátt eg hafði borið sigur úr býtum. Eg hafði náð því
takmarki, sém eg hafði einsett mér. ,
Eftir tvær vikur vorum við komin til Englands og
eftir einn mánuð vorum við gift. Það var ekki eftir
neinu að híða með ]>að.
Það fyrsta, sem eg gjörði eftir að eg kom til baka
til Englands, var að katipa inn aftur fæðingarstað Eth-
elar, sem seldur hafði verið fyrr skuldum, og þann
stað gaf eg henni sjálfri til eignar og umráða að öllu
leyti.
XXVI. KAPITULI.
Leyndarmálið.
Við vorum gift og vorum búin að taka okkur
lystiferð á hendur eftir giftingu okkar. Eg var farinn
að leika herramann og lifa einungis á penngum min-
um, — þegar eg fyrst krafðst þess, að Ethel segði mér
leyndarmálið. Eg brúkaði engan sérstakan formála
við það, heldur sagði henni blátt áfram að mig vant-
aði að fá að vita það.
“Eg hugsaði fið þú værir alveg búinn að gleyma
því”> sagði hún.
“Sannleikurinn er sá”, sagði eg, “að eg hefi verið
svo glaður í hjarta mínu, að eg hefi slept öllum áhyggj-
um úr huga mínum”.
“Það væri held eg betra að það væri gjörsamlega
gleymt”, sagði hún, “það eru svo margar og leiðinleg-
ar endurminningar, sem rifjast upp fyrir manni i sam-
bandi við þetta mál”. ,
“Já, og margar gleðlegar líka”, svaraði eg. “Þvi
gáðu að: Ef að eg hefði ekki orðið þjófur, þá hefði
eg ekki haft skjölir). Ef eg hefði ekki haft skjölin, þá
hefði eg ekki farið vestur yfir haf. Og ef eg hefði ekki
farið vestur yfir hafið, þá hefði eg ekki mætt ungfru
Ethel Reed. Og ef cg hefði ekki mætt ungfrú Ethei
Reed, — já, þá' líklega hefði eg gifst einhverri annari.
— En vertu nú ekki að draga mig á þessu, eg er að
deyja úr forvitni. Eg má til með að fá að vita, hvers
vegna var sókst svo mikið eftir. að ná þessum skjölum
aftur. Hvers vegna menn lögðu svo mkið í sölurnar
fyrir þau. Og menn frömdu jafnvel sjálfsmorð vegna
þeirra. Og prinsinn og utanrikisráðherraun sjálfir
urðu til þess að borga með eigin höndum hundrað þús-
und pund fyrir þau, án nokkurra spurninga, að h> ita
mátti. Og fyrir utan alt þetta er svo margt og mikið
annað, sem þessi skjöl hafa leitt af sér. Hvað segir þú
um það, að annað okkar segi nú söguna en hitt hlusti?
Við höfum frá svo mörgu að segja”.
“Mig langar ekkert til að fara að rifja upp gamlar
^ndurminningar”, sagði Ethel ]>urlega. “Þú veizt vel,
hvers vegna .Tohnson fyrirfór sér. Hann gjörði það af
því, að honum tókst ekki sjálfum að afhenda skjölin.
Eg lék sjálf mjög hættulega rullu i öllum leiknum. Eg
kom Johnson til að trúa því, að hugur minh hefði al-
gjörlega hvarflað frá þér til hans. Eg vissi að hann
hafði skjölin og eg ásetti mér að ná þeim. En ef hann
hefði ekki verið blindaður af ást til min, þá hefði hann
getað séð, að mér fórst fremur illa að leika mína rullu:
eins og vill svo oft vera fyrir manni, þegar leikið er
fals í þeim tilgangi aðeins, að hafa hagsmunaleg not af
þeim hinum, sem eru í leiknum. Eg vissi samt sem áð-
ur alla tíð, hvað eg var að gjöra og hvað langt eg mætti
fara, því eg gjörði krók á leiðir minar til að fá upp-
lýsngar, sem komu mér að góðum notum”. ,
“Og þú vissir, að eg var fangi i byggingunni?”
“Já, eg vissi það fullvel”. , ✓
“Þá hefir þú fengið hréfið frá mér? Hver skyldi
hafa komið því til skila?”
“Eg meðtók aldrei neitt bréf frá þér og eg er viss
um að það hefir enginn fundið það. Ef svo hefði ver-
ið, þá er eg viss um að Johnson hefði sagt mér frá þvi.
Við vorum vön að hlæja að óförum þínum. Eg mátti
til með a gjöra það með honum, svo hann grunaði ekk-
ert. Við gjörðum gys að áslarjátningum þínum til
mín. Alt þetta fékk mikið á mig og mér fórust oft láta-
læti mín illa. En einsog eg sagði áðan, hann var blind-
aður og veitti því enga eftirtekt.
“Eg vissi algjörlega, hver tilgangur hans var. Hann
gat ekki látið það alt eins og vind um eyrun þjóta, sem
blöðin höfðu að flytja lesendum sínum um málin. Þú
sást ekki öll blöðin og því fór líka betur. Það dugði
ekki fyrir mig, að flana a^ð neinu; eg varð að biða
eftir tækifæri. Eg virkilega hefi þá huginynd, að mað-
urinn hafi verið dág frá degi að tapa ráði sínu. Geðs-
munir hans veikluðust dag frá degi. Það var kominn
æðisglampi i augu hans. Eg varð þess líka vör, að
hann hafði alt af falið á sér lítið glas með skamti af
sterku eitri i. Hann hafði það falið svo vandlega, að
þegar þú leitaðir á honum sást þér yfir það. Þegar við
skildum við hann þetta eftirminnilega laugardagskveld,
þá var hann svo líkamlega og sálarlega lamaður, að
hann gat bókstaflega enga vörn sér veitt, enda mun
það hafa verið lán fyrir okkur.
“Þruman skall á á laugardag. ,
“Eg vissi um blaðið sem hann hafði og sem þú
hafðir verið svo flónskur, að skrifa nafn þitt undir.
Hann hafði verið önnum kafinn alla vikuna i sam-
bandi við það, og það var ásetningur hans, að koma
þér í hendur laganna. Hann gortaði af þvi við mig,
að hann gæti látið halda þér i fangelsi svo árum skifti,
ef þess gjörðist þörf fýrir sig. Hann átti von á, að lög-
reglan kæmi þetta laugardagskveld til þess að taka
við þér; en eg fékk hann til þess að fresta því þar til
á mánudag. Svo fljótt, sem eg komst að þessari fyrir-
ætlun hans, fór eg að bollaleggja, á hvaða hátt mér
yrði mögulegt að frelsa þig og komast i burtu sjálf.
Og í þeim tilgangi heimsótti eg hann á skrifstofunni
einan eftir hádegi á laugardaginn.
“En Johnson skldi tilgang komu minnar þannig,
að eg kæmi til að fara með honum á leikhús þá um
daginn, eins og við höfðum talað um.
“Þenna laugardag var eg í mjög miklum geðshrær-
ingum, því það var daginn áður en eg hafði komist
eftir fyrirætlunum hans gagnvart þér, er eg borðaði
með honum miðdagsverð á einu stóru gistihúsi — þar
sem hann var þektur iyrir að vera það sem hann í raun
og veru var. ,
“Eg neyddi hann til þess að segja mér það, þegar
við skildum, og það var þá, sem hann gjörði það allra
stærsta glappaskot, sem hann hcfir liklega nokkurn-
tíma gjört á æfi sinni, er hann sagði mér frá fyrirætl-
unum sínum, ásamt ráðningu leyndarmálsins. Hann
var sjálfur búinn að i ..ða gátuna og sagði að það væru
aðeins fjórir menn i heiminum, sem vissu ráðninguna
og var hann einn ai þeim. Eg hélt svo loforð mitt við
hann, að mæta honum á laugardaginn; og svo veizt
þú um það, sem þar skeði og er óþarft að fara að rifja
það upp að nýju. Það er miklu betur gleymt”.
“Og allan þenna tíma”, sagði eg o gtapaði sjónar
um tsund á skjöjunum, “elskaðlr þú mig virkilega?”
“Já, blint — fram úr öllu hóflegu. Gast þú ekki
séð það, — jafnvel þegdr við vorum um borð á British
Empire áleiðis vestur yfir hafið? Eg las tilfinningar
þínar til mín áður en við höfðum kynst einn dag”.
“En þú ert kvenmaður”, sagði eg. ‘Það er öðru
máli að gegna með kvenþjóðina. Konan virðist hafa
fjögur augu i ástamálum. Tjjn við erum að fara út frá
málefninu. Hvað er um leyndarmálið?”
“Það getur verið hættulegt að láta þig vita það.
Eins og nú standa sakir, þá er friður og sátt milli
þeirra tveggja ríkja, sem málið snertir. En þér cr
trauðlega að treysta fyrir þessu leyndarmáli, þar sem
þú nú ætlar að gjörast rithöfundur, en þá skortir oft
efni í ritsiníðar sinar”.
“Ef svo færi”, sagði eg, ‘að eg ritaði eitthvað um
það efni, gæti það ekki orðið til neins annars héðan
af en til þess, að upphefja þig í virðingu fyrir fram-
komu þína”
“Eg ætla þá að skrifa það”, sagði hún um leið og
hún gekk yfir að skrifborðinu tl að ná sér í ritföng;
og skrifaði hún síðan nokkur orð á blað, sem hún svo
fékk inér: “Hér hefir þú það”, sagði hún um leið og
eg tók við blaðinu
Eg las það ekki strax. Mér fanst hún hafa meit-t
tilfinningar mínar, þegar hún sagði að mér væri trauð-
lega treystandi fyrir leyndarmálinu. En svo færði eg
mig nær glugganum og hélt blaðinu upp, svo birtan
félli sem bezt á það. ,
Þegar eg ætlaði að fara að lesa blaðið, kom upp í
huga minum mynd af fundinum, sem við vorum á —-
prinsinn, ráðgjafinn og cg sjálfur. Og það var sein eg
heyrði nú i anna ðsinn orð þessara tveggja manna,, er
þeir siigðu að engin hætta væri á þvi, að eg fengi nokk-
urntíma vitneskju um hvert layndarmálið væri, því að
það hefði dáið út með Johnson.
Eg las svo með sjálfum mér það sem á blaðið var
skrifað. Eg las það þrisvar sinnum. ,
“Og er þetta eins og það var sett fram af Johnson
sjálfum?” spurði eg síðan i lágum róm.
“Já, nákvæmlega”, svaraði Ethel einnig í lágum
róm; því við ætluðum ekki neinum að heyra til okkar.
“Og hann var fullviss um, að hann hefði náð ráðn-
ingunni réttri?”
“Hann sór þess dýran eið, að hann vissi að það
væri rétt. Lestu þessi orð svo eg heyri. Þau hafa berg-
málað í eyrum mínum um svo langan tíma, að mig
langar til að heyra þau frá annara vörum, — frá ein-
hverjum, sem skilur fyllilega meiningu þessara voða-
legu orða” ,
“Eg hlýddi henni og las hægt og stilt og gaf sem
beztar áherzlur þar sem það átti við.
Það var skeyti frá æðsta stjórnarvaldi Þýzkalands
til ráðgjafa hans í Lundúnum á Englandi, ritað i rún-
um og líkingamáli upphaflega, en meiningin er þessi:
“Aðal herfloti Breta er berskjaldaður.
“Beztu herskip Stórbretalands liggja við Spit-
head í þeim tilgangi að líta eftir.
“Þau eiga sér einskis von.
“Mín eigin lierskip eru reiðubúin og iil i bar-
daga meðan skot og menn endast.
“Á eg að þora að leggja til atlögu og með því
hœtta lífi þegna minna í þeirri von, að afleiðingin
verði sú, að eg verði Drotnari Ilafsins?
“Á eg að voga?”
Það var löng þögn. Sólin, sem hafði kastað geisl-
um sinum inn um gluggann og hlýjað upp herbergið,
virtist nú vera orðin köld óg það fór hrollur um mig.
“Gjörðu svo vel og lestu það aftur”, sagði konan
mín. “Þó það sé voðalegt, þá langar mig til að heyra
það einu sinni ennþá”.
Eg las það í annað sinn.
“Engin furða er það, þó þeir vildu mikið til
vinna að ná þessum skjölum aftur”, sagði Ethel. “Heil-
born hefir náttúrlcga vefið maðurinn, sém átti að færa
sendiherranum skjölin, þegar hann varð fyrir hifreið-
inni, svo hann slasaðist og var fluttur inn á starfsstofu
þína. Hvað hefði það getað leitt af sér, ef Bretar hefðu
náð í skjölin og skilið þýðingu þeirra? Hvað gat það
leitt af sér, ef okkar þjóð hefði komist að því, hvað
bjó í huga þeirrar þjóðar, sem virtist vera henni vin-
veitt?”
“Það hefði leitt af því blóðugur bardagi”, svar-
aði eg. “Og eg er líka sannfærður um að afleiðingin
hefði orðið sú,. að hið hikandi stjórnaryfirvald hefði
orðið svo vængskorið, að það hefði aldrei orðið Drotn-
ari Hafsins.
ENDIR.
Hver var hún?
✓
1. KAPÍTULI.
Erfinginn kemur aflur.
Ronald, jarl í Charlewick, hafði tvisvar verið
kvæntur.
Fyrri kona hans var af spænskuin ættum heldra
fólks; en þegar hjónin voru sezt að á Englandi kom
það í ljós, að hún var afar grimmlynd og samvizku-
laus, og sýndi jiann skort á siðferði að varla þektist
hennar líki. Þegar lávarðurinn komst að hinu sanna
eðli konu sinnar, gat hann ekki elskað hana lengur; en
loforði sínu trúr var hann þolinmóður og vanrækti
elcki þær skyldur, sem hann hafði undirgengist, unz
hiin dó, sem skeði á þriðja hjónabandsári þeirra.
Árangurinn af þessu fyrsta ógæfusama hjónabandi
jarlsins var einn sonur, lávarður Odo Charlton, sem
kostaði líf móður hans.
Tveim árum eftir dauða spænsku konunnar sinnar
kvæntist jarlinn aftur. Seinni lafði Charlewick var
mjög vingjarnleg, hámentuð ensk kona af aðalsættum.
Hún lifði lengi og var sólskinið á heimili hans. —
Einu ári áður en þessi saga gjörðist, dó hún, og var
dauði hennar sú eina sorg, er hún olli manni sínum.
Með þessari seinni konu sinni átti lávarðurinn einn
son, Ernest Charlton, óskabarn föður síns.
Bræðurnir voru eins ólikir og ljósið er myrkrinu
eða lösturinn dygðinni.
Lávarður Odo, erfinginn, sem var þremur árum
eldri en bróðir hans, tók að erfðum eftir móður sina
alla hennar verstu ókosti. Hann var grimmur og tilfinn-
ingarlaus, hefnigjarn, og svo sjálfselskur að það var
dæmalaust. Föður hans hrylti við að hugsa til fram-
tiðar hans. Seiú kornungur drengur skemti hann sér
við að kvelja orma og pöddur, og þegar hann stækk-
aði, fór hann að kvclja kctti, hunda og hesta svo misk-
unnarlaust, að sliks voru engin dæmi. Þegar hann var
12 ára gamall hræddust öll börn hann og allar gamlar
konur, sem heima áttu í nágrenninu. Jarlinn áleit sig
ekki færan um, að stjórna slíkum ungling, sem hann
skildi alls ekki; enda lærði Odo snemma að þver-
skallast við skipunum hans. ,
Þessi ungi erfingi að Charlewick gekk á skóla og
háskóla og stundaði nám á sinn hátt. Úr sumum skól-
um var hann rekinn; en í öðrum var hann liðinn sök-
um síns mikilsmetna föður. Þegar hann var 20 ára
gamall, fór hann til London og byrjaði þar á hinum
vcrsta svall-lifnaði, sem kastaði skugga á liið heiðar-
lega nafn hans; og hann eyddi þolinmæði föður sins
á þann hátt, að hann vildi ekki kannast við hann eða
skifta sér af honum. ,
Hann fékk fjármuni móður sinnar; en þeir hurfu
brátt. Mesta skemtun hafði hann af að vera með illa
kyntum óþokkum og slörkurum. Hann átti skemtiskip
og veðhlaupahest; veðjaði stór-upphæðum ‘ og lifði
ríkmannlega i herbergjum sínum i West End. Þessum
slarkara-lifnaði hélt hann áfram þangað til hann var
2G ára gamall. ,
Og þá hvarf lávarður Odo Charlton eina nótt, al-
veg eins og ljós væri slökt, án þess nokkur vissi, hvað
af honum varð.
Hans var leitað árangurslaust. Herbergi hans
sýndu að hann hafði ekki ætlað sér að strjúka. Drag-
kistan hans stóð opin og fötin hans lágu á stólum og
legubekkjum. Hann hafði engan þjón og enginn gaf
þvi gaum nær hann kom eða fór. Viðskifti lians við
bankann voru skoðuð; og kom það þá í ljós að hann
var búinn að eyða móðurarfi sinum fyrir þrem mán-
uðum. Skipið sitt og hestana hafði hann veðsett fyrir
fullu verði. Og þó fengu menn fulla vissu fyrir þvi að
hann liafði næga peninga einni viku áður en hann
hvarf, sem kom mönnum til að álíta að hann hefði
verið myrtur af einhverjum kunningja sínum.
Þrátt fyrir allar eftirgrenslanir komust inenn ald-
rei að því, hvernig hann hvarf; en töldu vist að hann
hefði verið myrtur.
L Lávarður Ernest var þvi viðurkendur semerfingi
að Charlewick.
Hann var eins góður og bróðir hans var vondur.
Hann öðlaðist mikinn heiður við Oxford háskólann,
og faðir hans gjörði sér miklar vonir um framtíð hans.
Ungur kvæntist hann eðallyndrt súlku af aðalsættum;
en sambúð þeirra varð stutt, þó gæfurik væri. Hér
um bil þremur árum eftir giftingu þeirra og einu ári
eftir að Oda hvarf, drukknuðu þau bæði í sundinu
milli Englands og Frakklands, af því að skip þeirra
rakst á annað skip. Þau áttu einn son ársgamlan, sem
var kyr hjá afa sínum á ættarheimili þeirra, Charle-
wick-le-Grande í Devonshire, og slapp þvi við dauð-
ann.
Þessi ungi sonur, lávarður Ronald Charleton, son-
arsonur hins gainla jarls, var því álitinn réttur erfingi
óðalsins.
Jarlinn var meðal hinna ríkustu manna á Eng-
landi; hann átti mörg stórbýli hingað og þangað á
landinu og tekjur hans voru því konunglegar. Hann
var af gamalli aðalsætt og náskyldur ýmsum voldug-
ustu aðalsmönnum ríkisins. Við hirðina var hann hátt
settur og mikils virtur af ölluin. Hann hafði notið
hinnar inndælustu gleði, sem lífið getur veitt; en jafn-
framt kynst hinum beiskustu sorgum.
Hann var nú á heimili sinu, Charlewick-le-Grande,
þar var hann fæddur og þar vildi hann deyja; enda
var nú líf haiis að þrotum komið.
Hann lá í rúminu sínu og horfði út um gluggann
á akrana og jurtagarðinn.
Hann var ekki einn. Hinn nafnkunni læknir frá
London, Henry Dawlish, var nýfarinn frá honum; en
skildi eftir i sinn stað sonarson han^, Ronald Charl-
ton og skjólstæðing hans, ungfrú Helenu Clair. Þessar
ungu persónur voru heitbundnar, og sátu nú við rúm-
gaflinn þegjandi og alvarlegar.
Jarlinn vissi naumast að þau voru þar.
Hann lá kyr og hugsaði um hinn vonda son sinn,
hinn horfna Odo Charlton.
Tuttugu ár voru liðin síðan Odo hvarf og enginn
vissi neitt um hann.
Meðnn-Jn'rTinn Tá þnnnlg htig'ffffidi mit Oiie, ffthr-
aði hann alt í einu og kallaði:
‘Ronaldl Ert þú þarna?’
Ronald stóð upp og gekk til hans.
Hann var hár og myndarlegur maður, þrekvax-
inn með breitt og hátt enni, jarpt hár og dökkhrún
augu.
‘Hér er eg, afi minn’. En þegar hann leit á gamla
manninn, sagði hann: ‘Þér líður ekki vel; eg skal
kalla á læknirinn’.
‘Nei, nei, Ronald’ sagði jarlinn og stundi; ‘hann
gctur ekki hjálpað mér. Það er ekki líkaminn en sál
mín, sem nú þjáist’.
‘Viltu tala við prestinn?’
‘Nei, eg hefi ekki beðið þessarar stundar til að
finna huggun hjá guði. Er Ilelen liér?’
Helen gekk nú að rúminu.
Hún var grannvaxin með Ijósbjart hár; ekki fullra
18 ára að ahlri; augun blá og andlitið yfirburða fagurt.
Hún var kát og viðfeldin og gamla lávarðinum þótti
eins vænt um hana og Ronald.
• •
GJOF
Fyrir óákveðinn tíma á fólk völ á að fá
einn árgang af Heimskringlu fyrir $2.00, og
eitt eintak af stríðskorti norðurálfunnar, og
þrjár Heimskringlu sögur gefins með.
Strít5skortit5 er naut5synlegt hverjum sem vlll
fylgjast met5 vit5burt5um í þeim stórkostlega bar-
daga sem nú stendur yfir í Evrópu. Einnlg er
prentat5 aftan á hvert kort upplýsingar um hinar
ýmsu þjót5ir sem þar eiga hlut at5 máli, svo sem
stært5 og fólksfjöldi landanna, herstyrkur þjót5anna
samanburtJur á herflotum og loftskipaflotum, og
ý|pislegt annat5.
Stríðskortið fæst nú til kaups á skrif-
stofu félagsins fyrir 35 cent
SKRA YFIR HEIMSKUIXCtr PREMIUR.
BrótSurdóttlr Amtmannsins_ 25e.
ÆttarelnkennttS ...... 35c.
Dolores ............. :ír.c.
Sylvia_________________ 25c.
Lára ___________________25c.
Jón og Lára____________ 25c.
LJósavörtSurlnn ..... 35c.
StrítSskort Noröurálfunnpr_35c. »
TheViking Press,
729 Sherbrooke St. Ltd.
Talsími Garry 4110 P.O.Box,3171