Heimskringla - 30.09.1915, Síða 3

WINNIPEG, 30. SEPT. 1915.
HEIMSKRINGLA.
BLS. 3
r .....■ -i
Mennirnir á undan Adam. j
EFTIR J ACK LON DON.
(Höfundur að ‘The Call of the Wild’
og 'The Sea Wolf’ osfrvj.
V i i- . .... '
Fyrsta örin flaug upp. Brotin-tönn hljóíSaSi af
hræðslu og sársauka. Því örin hafSi hitt hann. En
nú leit leikurinn öSruvísi út. Mig langaSi nú ekkert
til aS leika lengur, en húkti skjálfandi á greininni og
hélt mér fast viS hana. En nú flaug önnur og þriSja
örin upp í eikartoppinn, en hvorug hitti Brotin-tönn
og hreyfSu þær laufin á greinunum, er þær runnu
upp í bogmyduSum sveig og hurfu svo aftur til jarS-
arinnar.
“EldmaSurinn” spenti bogann aftur. Hann
færSi sig til, gekk nokkur skref burtu, færSi sig svo
aftur. En svo gall strengurinn; örin rann upp loft-
iS, en Brotin-tönn rak upp hljóS mikiS og voSalegt
og datt niSur af greininni. Eg sá hann á fallinu niS-
ur. Hann hringsnerist hvaS eftir annaS, og sýndist
ekki vera annaS en fætur og handleggir; en skaftiS
á örinni stóS út úr brjósti honum, og kom í ljós og
hvarf sjónum eftir því sem líkami hans snerist viS.
Beint niSur þarna féll hann hljóSandi og vein-
andi sjötíu fet og skall á jörSina, svo aS buldi í og
brakaSi, en líkami hans kastaSist í loft upp aftur og
svo niSur. Samt lifSi hann ennþá, því aS hann
hreyfSi sig og engdist saman og krafsaSi meS hönd-
um og fótum. Man eg þá, aS “EldmaSurinn” stökk
fram meS stein í hendinni og fór aS lemja hann um
höfuSiS---------en svo man eg ekki meira.
í bernsku var þaS æfinlega, aS eg vaknaSi upp
meS háhljóSum, þegar þarna var komiS draumin-
um, — og voru þær þá oft, móSir mín og fóstra,
kvíSafullar og hræddar viS rúmiS mitt og struku
þær mér um háriS, og voru aS segja mér aS þær
væru hjá mér og eg þyrfti ekkert aS óttast.
Næsti draumurinn, eftir röS viSburSanna, byrj-
ar æfinlega þar sem viS Laf-eyra báSir erum á flótta
um skóginn. EldmaSurinn og Brotin-tönn og sorg-
arleiks—tréS er alt horfiS. Laf-eyra og eg erum aS
flýja í trjátoppunum, fullir skelfingar og ótta. Eg
finn til brennandi sársauka í hægri fætinum og í
gegnum fótinn stendur ein af örvum Eldmannsins,
þannig, aS öSrumegin stendur út örvaroddurinn, en
hinumegin skaftiS. Olli þetta mér kvala mikilla og
tafSi fyrir mér, svo aS eg gat ekki fylgt Laf-eyra
eftir.
Loksins gafst eg upp og hnipraSi mig saman
hátt upp í klofa eikar nokkurar. Laf-eyra hélt á-
fram. En eg kallaSi á hann — aumkunarlega mjög,
aS mig minnir —, en hann stansaSi viS og horfSi
til mín. Svo sneri hann sér viS og kom til mín,
klifraSist upp í klofann og fór aS skoSa örina. Hann
reyndi svo aS kippa henni út, en öSru megin stóSu
hakarnir á örvaroddinum fastir í holdinu, en hinu-
megin stóS á fjöSrunum, sem stóSu út úr skaftinu.
Svo kendi eg ákaflega mikiS til og lét hann þess
vegna hætta.
ViS húktum þarna stundarkorn og var Laf-eyra
hræddur og vildi halda áfram og skimaSi stöSugt í
allar áttir, en eg snökti og grét í hálfum hljóSum.
ÞaS var auSséS, aS Laf-eyra var ákaflega hræddur;
en þrátt fyrir hræSsluna sat hann hjá mér, og skoSa
eg þaS sem fyrirboSa mannlegs félagsskapar og
kærleika þess, sem alt vill í sölurnar leggja fyrir vini
sína og hefir gjört manninn aS hinu voldugasta dýri
jarSarinnar.
Ennþá einu sinni reyndi Laf-eyra aS draga ör-
ina út úr fætinum; en eg reiddist og lét hann hætta.
Þá beygSi hann sig niSur og fór aS naga skaftiS í
sundur meS tönnunum. MeSan hann var aS því,
hélt hann fast um örina meS höndunum, svo aS hún
hreyfSist ekki mikiS í sárinu; en um leiS hélt eg
mér fast í hann. Oft hefi eg síSan hugsaS um þetta,
— okkur báSa þarna, hálfvaxna strákana í bernsku
mannkynsins, þar sem annar var aS sigrast á ótta
sínum og bæla niSur löngun sína til aS flýja, svo
aS hann gæti hjálpaS félaga sínum. Og þá rís upp
fyrir augum mínum alt sem á eftir kom og þetta var
fyrirboSinn fyrir. Eg sé í anda þá Damon og Pythi-
as, bátshafnirnar af björgunarbátunum, stúlkurnar
meS rauSa krossinn, píslarvottana og foringjana,
sem biSu ósigur í baráttunni fyrir velferSarmálum
mannkynsins; eg sé þá föSur Damian og Krist ag
alla hina miklu menn heimsins, stórkostlegar persón-
ur, sem hafa tekiS atgjörvi sitt og andans þrek aS
erfSum alla leiS ofan frá hinum frumlegu fortíSar-
mönnum: Laf-eyra, Stóru-tönn og öSrum myrkum
frumbyggjum hins unga heims.
Þegar Laf-eyra var búinn aS naga oddinn af ör-
inni, dró han léttilega skaftiS út úr sárinu. Eg reis
þá upp og ætlaSi af staS. En þá var þaS hann, sem
stöSvaSi mig. ÞaS blæddi ákaflega úr fæti mínum.
EitthvaS af smáæSunum hafSi skorist í sundur.
Hljóp þá Laf-eyra út á enda greinarinnar og tíndi
þar hnefafylli sína af blöSum grænum og tróS þeim
upp í sáriS. Þetta hreif þegar og blóSrásin stöSvaS-
ist. SíSan héldum viS áfram heim á leiS til hellr-
anna, þar sem viS gátum veriS óhultir.
VIII. KAPITULI.
G man hann vel, fyrsta veturinn eftir aS eg fór
heimanaS. Mig hefir dreymt langa drauma
um þaS, aS eg sæti skjálfandi í kuldanum. ViS Laf-
eyra sátum hvor fast hjá öSrum, og vöfSum höndum
og fótum hvor um anann, helbláir í framan og meS
gnötrandi tennur. Þó varS kuldinn naprastur undir
morguninn, og sváfum viS þá lítiS, en hringuSum
okkur hvor utan um annan, helkaldir aumingjarnir,
og biSum þess aS sólin risi og vermdi okkur ofur-
lítiS.
Þegar viS komum út úr hellinum, brakaSi fros-
in jörSin undir fótum okkar. Einn morgun var ís-
skán á lygna vatninu í lóninu, þar sem vatnsbóliS
okkar var, og varS hiS mesta uppistand út úr þessu.
Gamli “MergjaS-bein” var elztur allra af kynflokkn-
um, og hann hafSi aldrei áSur séS nokkuS þessu
líkt. Eg man eftir vandræSa-sorgarsvipnum, sem
lýsti úr augum hans, þegar hann var aS virSa fyrir
sér ísinn. (Þessum sorgarsvip brá æfinlega fyrir í
augum okkar, þegar viS skildum ekki einhvern hlut,
eSa þegar viS fundum einhverja óljósa óskýranlega
löngun eSa þrá stinga sálir vorar). RauS-auga varS
líka gulbleikur og sorgfullur, þegar hann fór aS
virSa fyrir sér ísinn og starSi í norSaustur yfir fljót-
iS, eins og hann væri aS setja þenna seinasta atburS
í samband viS “Eldmennina”.
En þetta var eini morguninn, sem viS fundum
ís á vatninu og þetta var kaldasti veturinn allra, sem
viS lifSum. Eg man ekki eftir neinum öSrum vetri,
sem væri jafn kaldur. Hefi eg oft hugsaS, aS þetta
væri fyrirrennari óteljandi annara vetra á komandi
tíma, þegar jökulbreiSan frá hinu fjarlæga norSri
læddist hægt og hægt yfir yfirborS jarSarinnar. En
jökulbreiSu þessa sáum viS aldrei. Og margir
mannsaldrar hljóta aS hafa liSiS, áSur en afkom-
endur kynflokks þessa fluttu suSur á viS eSa voru
kyrrir þarna og löguSu sig eftir hinu breytta lofts-
lagi.
LífiS hjá okkur var mestalt upp á slump eSa
tilviljun. ViS höfSum engar ákveSnar fyrirætlanir
og framkvæmdir hjá okkur voru alls engar. ViS rif-
um jafnan niSur og ónýttum þaS, sem viS bygSum
upp. ViS vorum ákaflega Iausir í rásinni, og þar
var þaS einkum, sem “Eldmennirnir” sköruSu fram
úr okkur. Þeir höfSu alla þessa hæfileika, sem okk-
ur skortti. Þó var þaS stundum, einkum hvaS til-
finningar snerti, aS viS gátum haldiS viS áform
okkar um lengri tíma. TrygS einkvænis-hjónanna,
sem eg hefi minst á, má skoSa sem sprottna af van-
anum aS búa saman. En hina stöSugu löngun mína
eftir henni “HraSfætlu”, er ekki hægt aS útskýra
þannig, og ekki heldur hiS æfilanga hatur mitt til
hans RauS-auga.
En mest angraSi mig þó hugsunarleysi mitt og
einfeldni, er eg lít aftur yfir æfi mína í þessari fjar-
lægu fornöld. Einu sinni fann eg hnotuskel eina
brotna, sem lá þannig, aS opiS sneri upp, og hafSi
regn fylt hana. VatniS var nýtt og gott, svo eg
drakk þaS. Eg meira aS segja tók skelina, fór meS
hana niSur aS fljótinu og fylti hana meS vatni. Eg
drakk sumt af því, en sumu helti eg yfir Laf-eyra.
En svo fleygSi eg skelinni burtu. Mér gat ekki kom-
iS til hugar, aS fylla skelina meS vatni og fara meS
hana heim í helli minn. Þó var eg oft þyrstur á nótt-
unni, einkum ef aS eg hafSi etiS villilauk og vatns-
plöntur ýmsar; en aldrei dirfSist neinn aS fara aS
nóttú til út úr hellrunum, til þess aS fá sér aS drekka.
1 annaS skifti fann eg þurra skel, sem fræin
hringluSu innan í. Eg skemti mér mikiS viS hana
um stund. En hún var leikfang í augum mínum og
ekki annaS. Og þó var þaS ekki löngu seinna, aS
þaS varS aS vana hjá kynflokki okkar, aS hafa
hnotuskeljar þessar til aS geyma vatn í. En þaS
var ekki eg, sem fann þaS upp. Hann gamli Mergj-
aS-bein átti heiSurinn þann; og þaS er mjög líklegt,
aS nauSsynin og hin mikla elli hans hafi knúS hann
til þess aS taka upp nýjung þessa.
AS minsta kosti var MergjaS-bein fyrsti maS-
urinn af kynflokki okkar, sem brúkaSi hnotuskeljar
þessar. Hann hafSi jafnan forSa drykkjarvatns í
helli sonar síns, hans: “Hárlaus-maSur", er leyfSi
gamla manninum aS vera í einu horni hellisins. Var
þaS alvenja, aS sjá MergjaS-bein fylla skelina sína
viS vatnsbóliS okkar og bera hana meS mestu var-
úS upp til hellisins. FólkiS okkar var gjarnt á, aS
herma þaS eftir, sem þaS sá fyrir sér, og því var
þaS, aS fyrst varS einn og svo annar og þriSji til
þess aS útvega sér skeljar þessar og brúka þær á lík-
an hátt, þangaS til þaS varS alvenja, aS geyma vatn
á þenna hátt.
Stundum fékk gamli MergjaS-bein veikindakast,
og gat ekki fariS út úr hellinum. En þá fylti hann
Hárlaus-maSur skelina hans. Og seinna nokkuS
fékk hann syni sínum starfa þann, honum Langa-vör.!
Og þegar MergjaS-bein batnaSi aftur, þá hélt Langa-
vör áfram aS sækja vatniS fyrir hann. En bráSlega
fór svo, aS mennirnir hættu alveg aS sækja vatniS,
nema viS óvanaleg tækifæri; en fengu starfa þann
kvenfólkinu og stærri börnunum í hendur. En viS
Laf-eyra vorum engum háSir. ViS sóttum vatn aS
eins fyrir okkur sjálfa, og oft hæddumst viS aS ungu
vatnsberunum, þegar þeir voru kallaSir frá leiknum
til aSfara og fylla hnetuskeljarnar vatni.
Hin eina stóra uppgötvun kynflokksins, þenna
tíma, sem eg var hjá þeim, var aS brúka skeljar
þessar. I fyrstu höfSum viS þær til aS geyma vatn
í þeim og stældum þaS eftir gamla MergjaS-bein.
En svo var þaS einn dag, aS einhver konan — eg
veit ekki hver —, fylti skel sína meS berjum og bar
í helli sinn. Undir eins fór alt kvenfólkiS' aS bera
í skeljunum ber og hnetur og rætur. Þegar hugmynd
þessi einu sinni komst á hreyfingu, þá hlaut hún aS
halda áfram. Næsta framfarasporiS, hvaS burSar-
áhöld þessi snerti, varS kvenfólkiS til þess aS stíga.
Vafalaust hefir þaS veriS þannig, aS skelin ein-
hverrar konunnar hefir veriS of lítil, eSa hún hefir
gleymt henni heima. En hvernig sem því var nú var-
iS, þá braut hún tvö stór laufblöð saman á röðun-
um, nældi þau saman með kvistum, og bar svo heim
meiri forSa af berjum, heldur en rúmast hefSi í
hinni stærstu hnotuskel.
ÞangaS komumst viS og ekki lengra, hvaS
snerti uppgötvanir á flutningsfærum, árin sem eg
lifSi hjá kynflokki mínum. ÞaS gat aldrei komiS
neinum til hugar, aS ríSa körfu úr viSartágum. En
stundum bundu karlar og konur seigum vínviSar-
teinungi um burkna-knippin og smágreinarnar, sem
þau báru heim til sín í hellrana til aS sofa á. Er það
ekki óhugsandi, aS á tíu til tuttugu mannsöldrum
hefSum viS, ef til vill, komist svo langt, aS geta far-
iS aS ríSa körfur úr víSitágum. Þá var næsta skref-
iS óhjákvæmilegt og sjálfsagt, en þaS var aS vefa
dúka. Þá hefSu menn fariS aS klæSast fötum; og
þegar menn eru farnir aS skýla nekt sína, þá hefSi
þar meS fylgt siSgæSi og skírlífi.
Framfarirnar voru hægar á sér hjá okkur. Full-
orSnu mennirnir voru aS leika sér alla æfi sína, —
mjög á sama hált og börn gjöra, og viS lékum okk-
ur meira en nokkur önnur dýr. ÞaS litla, sem viS
lærSum, þaS lærSum viS í leikum þessum, og var
aS þakka forvitni okkar og því, hvaS viS vorum
fljótir, aS kannast viS þaS, sem gott var og nýti-
legt. ViS vorum rétt aS komast af staS, og þaS var
ekki aS búast viS því, aS viS gætum komist langt
á einum mannsaldri. ViS vorum vopnlausir, þekt-
um ekki eldinn og vorum rétt ofurlítiS aS byrja aS
tala. A8 skrifa lá svo langt frammi í ókunna tím-
anum, aS eg verS hræddur, þegar eg hugsa til þess.
Og eg sjálfur var rétt kominn aS því aS gjöra
stórvægilega uppgötvun. Og svo aS eg sýni ySur,
hvaS mikiS framfarirnar á þeim tímum voru undir
hendingu komnar, þá vil eg geta þess, aS hefSi þaS
ekki veriS fyrir græSgi hans Laf-eyra, þá hefSi eg
komiS því til leiSar, aS menn færu aS temja hund-
ana. Og jafnvel Eldmennirnir, sem bjuggu norS-
austur af okkur, voru ekki farnir aS gjöra þaS á
þeim tímum. Þeir voru hundlausir; eg hafSi tekiS
eftir því. En nú skal eg segja ySur, hvernig græSgin
hans Laf-eyra kom í veg fyrir félagslegan þroska
okkar í marga mannsaldra.
Vestan viS hellrana okkar var mýri ein stór; en
til suðurs voru lágar, steinóttar hæSir. Var lítiS um
ferSir okkar þangaS, af tveimur ástæSum: ÞaS var
þá fyrst, aS þar var engin fæSa, sem viS gátum etiS,
og svo voru grjóthæSir þessar þéttskipaSar bælum
kjötetandi rándýra.
En viS Laf-eyra höfSum relkaS yfir í hæSirnar
einu sinni. HefSum viS aldrei fariS þangað, ef að
viS hefSum ekki veriS aS stríSa tígrisdýri einu. Eg
vil biSja ySur aS hlægja ekki aS því. ÞaS var hann
SverS-tanni gamli. ViS vorum ekki í neinni hættu.
ViS hittum hann af tilviljun í skóginum snemma
morguns og óhultir og öruggir uppi í greinum trjánna
bulluSum viS niSur til hans og létum honum í ljósi
ógeS okkar og hatur. Svo eltum viS hann eSa fylgd-
um honum hátt uppi í trjánum, frá grein til grein-
ar, og frá einu trénu til annars. GjörSum viS há-
reisti mikla og hin verstu ólæti, og vöruSum alla
skógarbúa viS því, aS gamli SverS-tanni væri á
ferSinni.
ViS eySilögSum þó alla daga veiðina fyrir hon-
um. Og viS gjörSum hann bálreiSan. Hann skelti
urrandi skoltinum aS okkur og lamdi sig meS hal-
anum, og stundum stansaSi hann og glápti þegj-
andi á okkur langa stund, eins og hann væri aS ráSa
þaS meS sjálfum sér, hvernig hann ætti aS geta náS
í okkur. En viS gjörSum ekki annaS en hlógum og
hentum í hann kvistum og greinastubbum.
Þessi tígra-erting var almennur leikur okkar í
kynflokki þessum. Stundum elti hálfur kynflokkur-
inn tígrisdýr, eSa ljón, sem hafSi komiS fram úr
bæli sínu aS degi til, og fórum viS þá hátt uppi í
eikartoppunum. Þannig gátum viS hefnt okkar. —
Því aS margur maSurinn úr flokki okkar hafSi ver-
iS hremdur óvörum og hafSi fariS í kviSinn á tígr-
isdýrinu eSa ljóninu. Þannig kendum viS rándýr-
unum aS nokkru leyti aS forSast sveitina okkar,
meS því aS sýna þeim, hvaS þau væru vanmáttug
og láta þau skammast sín. Og svo var þetta svo
skringilegt. Já, þetta var ljómandi leikur.
ViS Laf-eyra höfSum þarna elt SverS-tanna
um þrjár mílur eftir skóginum; og seinast setti hann
rófuna milli fóta sér og flúSi háSiS og spottiS okk-
ar eins og barinn hundur. ViS reyndum aS fylgja
honum eins og viS gátum. En þegar viS komum í
skógarbrúnina, var hann aS sjá sem köggull einn í
fjarska.
Eg veit ekki, hvaS rak okkur lengra, nema þaS
hafi veriS forvitnin. En þegar viS vorum búnir aS
leika okkur stundarkorn, þá réSumst viS Laf-eyra
í þaS, aS fara yfir bera svæSiS alt þar til aS stein-
óttu hæSirnar byrjuSu. En langt fórum viS þó ekki.
ViS höfum líklega aldrei fariS lengra frá trjánum
en fimtán faSma. Fórum viS meS mestu varkárni,
því aS viS vissum ekki, hverju viS kynnum aS mæta.
En þegar viS komum fyrir steinsnyddu eina, þá rák-
umst viS á hvolpa þrjá, sem voru aS leika sér í sól-
skininu.
Þeir sáu okkur ekki, og horfSum viS á þá stund-
arkorn. ÞaS voru viltir hundar. I klöppina var lá-
rétt rifa, — augsýnilega bæliS, þar sem móSir þeirra
hafSi skiliS þá eftir, og þeir hefSu átt feiS vera kyrr-
ir í, ef aS þeir hefSu veriS hlýSnir. En hin vaxandi
löngun aS njóta lífsins, sem hafSi knúS okkur Laf-
eyra til þess, aS hætta okkur út úr skóginum, hafSi
dregiS hvolpana út úr holunni til þess aS leika sér.
Veit eg aS móSir þeirra myndi hafa refsaS þeim, ef
hún hefSi náS þeim.
En þaS vorum viS Laf-eyra, sem náSum þeim.
Hann leit til mín og svo stukkum viS á þá. Hvolp-
arnir þektu ekkert annaS hæli aS flýja í, en bæliS
sitt; en viS gátum komist í veginn fyrir þá. Einn
þeirra stökk á milli fóta minna. Eg hlemdi mér niS-
ur og greip hann. Hann læsti litlu tönnunum í hand-
legginn á mér, og var þaS hvorttveggja, aS eg kendi
til og þetta kom flatt upp á mig, svo aS eg misti
hans. En á næsta augnabliki slapp hann inn um
rifuna.
4
Laf-eyra var þá aS fást viS annan hvolp og
gretti sig framan í mig og lét mér í ljósi meS mörg-
um og breytilegum hljóSum, aS eg væri margfald-
ur asni og klaufi. ViS þetta fór eg aS skammast
mín og vildi nú sýna af mér hreystibragS nokkurt.
Eg greip því í rófuna á hvolpinum, sem eftir var
úti. Hann beit mig einu sinni, en eg tók þá í hnakk-
ann á honum. ViS Laf-eyra settumst svo niSur,
héldum upp hvolpunum og hlógum.
Minningarorð.
Þann 27. maí síðastliðinn andað-
ist í Swan River bygð í Manitoba
ekkjan Guðrún ólafsdóttir, komin
hátt á áttræðisaldur.
Guðrún 'sál. var fædd í Blönduhlið
í Hörðadal i Dalasýslu 12. ágúst
1838. Foreldrar hennar voru þau
ólafur ólafsson og Guðrún Jónsdótt-
ir, sem þá bjuggu á hálfri Blöndu-
hlið. Með foreldrum sinum ólst Guð-
rún upp til fermingaraldurs, en
vistaðist þá til vandalausra og var í
vinnumensku upp frá þvi, þar til
um haustið 1867, að hún giftist Hall-
dóri Jakobssyni, frá Fremri Hunda-
dal f Miðdölum i Dalasýslu.
Halldór, maður Guðrúnar, var
fæddur 18. sept. 1840. Foreldrar
hans voru þau Jakob Samsonarson,
Sigurðssonar, frá Klökkum i Vestur-
liópi í Húnvatnssýslu, og Ingibjörg,
dóttir sira Halldórs Halldórssonar,
prests á Breiðabólstað í Vesturhópi.
Bróður átti Jakob, er ólafur liét.
Þeir voru tvíburar og elskir mjög
hvor að öðrum. Þeir bræður mistu
báða foreldra sína þegar þeir voru
á þriðja ári, og urðu þá að skiljast
að og fara til vandalausra. Þó hélst
með þeim bróðurástin, þvi þeir ól-
ust háðir upp í sama nágrenni.
Einu eða tveimur árum eftir að
Ilalldór kvæntist fluttust þau hjónin
norður í Hrútafjörð, og þar bjuggu
þau þangað til árið 1876, að þau
fluttust vestur um haf, og settust að
í Nýja Islandi. Þar dvöldu þau hálft
þriðja ár — hörðustu frumbýlings-
árin, sem íslendingar hafa haft af að
segja í þessu landi. Og misti Halldór
heilsuna á því timabili og varð ald-
rei jafn góður sðan. Frá Nýja íslandi
fluttu þau til Winnipeg, og þaðan til
Norður Dakota, með fyrstu land-
námsnvinnum íslenzku bygðarinnar
þar. Land námu þau þrjár mílur
vestur af Mountain, og bjuggu þar
þau árin, sem Halldór átti eftir ó-
lifuð.
ólafur bróðir Halldórs varð eftir
á íslandi, þegar þau hjónin fluttu
vestur. Mun þeim bræðrum hafa
fallið þungt að skilja. Þegar Halldór
misti heilsuna i Nýja Islandi, þráði
hann mjög að sjá bróður sinn aftur
næðan báðum entist aldur, og skrif-
aði hann hvert bréfið á fætur öðru
og lagði að honum að koma. Þó varð
ekkert af vestufför Ólafs fyrr en
sumarið 1885. Ekki mátti tæpara
standa um samfundina, því að Hall-
dór var þá lagstur á banabeð og dó
skömmu síðar. Hann var jarðsung-
(nn af síra Ilansi Thorgrimsen 21.
ágúst 1885.
Fimm börn höfðu þau lijónin
cignast, en 4 voru dáin á undan föð-
ur sínum. Stóð nú Guðrún kona
Halldórs einmana uppi með yngsta
barnið, pilt á sjöunda ári; en litlar
sem engar eignir aðrar. Tók þá
ólafur að sér að lita eftir högum
1 eirra mæðgina, og jafnframt urðu
margir vandalausir, að sögn hans,
til að rétta henni hjálparhönd. Arið
1891 flutti Guðrún til Mouse River í
Norður Dakota og dvaldi þar þangað
til árið 1901, að hún flutti til Swan
River bygðar i Manitoba. Og þar
dvaldi hún síðan til dauðadags.
Síðustu ár æfi snnar var hún
mjög þrotin að heilsu og kröftum, en
ólafur mágur hennar veitti henni
alla þá umönnun, sem hann gat, þótt
á gamalsaldri væri sjálfur og fatlað
ur. Bygðarmönnum hefir fundist
mjög til um trygð þá, sem hann
sýndi henni, og um leið minningu
1 róður síns; enda hafa þeir sýnt
gamalmennum þessum einstaka
hjálpsemi i raunum þeirra.
Síðastliðinn vetur virtist lífskraft-
ur Guðrúnar smámsaman að fara
þverrandi. Síðustu tvær vikurnar lá
hún rúmföst, en sýndist þó þjáninga
litil fram i andlátið.
Guðrún var guðelskandi kona;
frábærlega vönduð til orða og verka,
góð móðir og eiginkona. Hún vann
æfistarf sitt með trú og dygð, svo
lengi sem kraftar entust. Son lætur
hún eftir sig einan barna, — piltinn,
sem áður var getið. Hann heitir Jak-
ob og á heima Swan River bygð.
G. G.
Ein persóna (fyrir daginn), $1.50
Herbergi, kveld og; morgunverbur,
$1.25. MáltíÓir, 35c. Herbergi, ein
persóna, 60c. Fyrirtak í alla staTJi,
ágæt vínsölustofa i sambandi.
Talsfml Garry 2252
ROYAL OAK HOTEL
Chas. GustafMMon, elgandl
Sérstakur sunnudags miTSd&gsverU-
ur. Vín og vindlar á borTVum frá.
klukkan eitt til þrjú e.h. og frá sex
til átta ab kveldinu.
283 MARKET STREET, WINNIPBG
ÞAÐ VANTAR MENN TIL
A8 Iæra
Automobile, Gas Tractor ItSn í
bezta Gas-véla skóla i Canada.
ÞatS tekur ekki nema fáar vikur
at5 læra. Okkar nemendum er
fullkomlega kent at5 höndla og
gjöra viS, Automobile, — Auto
Trucks, Gas Tractors, Stationary
og Marine vélar. Okkar ókeypis
verk veitandl skrifstofa hjálpar
þér aS íá atvinnu fyrir frá $50
til $125 á mánuöi sem Chauffeur
Jitney Driver, Tractor Bngineer
eöa mechanic. Komih etSa skrif-
iti eftir ókeypis Catalogue.
Hemphills Motor School
643 Main St. Winnipeg
Ab læra rakara iín
Gott kaup borgab yfir allan ken-
slu tímann. Ahöld ókeypis, ati-
eins fáar vikur naubsynlegar til
at5 læra. Atvinna útveguö þegar
nemandi útskrifast á $15 upp í
$30 á viku eSa vit5 hjálpum þér
at5 byrja rakara stofu sjálfum
og gefum þér tækifæri til at5
horga fyrir áhöld og þess háttar
fyrir lititS eitt á mánut5i. ÞaS
eru svo hundrutSum skiftir af
plássum þar sem þörf er fyrir
rakara. Komdu og sjátSu elsta
og stætSsta rakara skóla í Can-
ada. VaratSu þig fölsurum.---
SkrifatSu eftir ljómandi fallegri
ókeypis skrá.
HemphiIIs Barber College
Cor. KlngSt. and Paclflc Avenue
WINNIPEG.
■útlbú í Regina Saskatchewan.