Heimskringla - 30.09.1915, Side 6

BIS. 6.
HEIMSKHINGLA.
WINNIPEG, 30. SEPT. 1915.
— Hver var hún?—
Hann gekk mjög hægt og leit nákvæmlega eftir
húsnúmerunum; svo Eddu kom strax til hugar, að
hann væri að leita að húsi hr. Powys, sem nú var
þriðja hús frá honum.
Hún þaut upp tröppuna og inn í dyraganginn með
marmaragólfinu. Ungfrú Powys var horfin, og þjónn-
ínn í einkennisbúningnum, var sá eini maður í húsinu,
sem Edda sá. Edda leitaði og fann lykilinn að um-
girta grasblettinum fyrir framan húsið og sagði:
‘Tómas, ef ungfrú Powys spyr eftir mér, segðu
henni að eg hafi tekið garðlykilinn og sé út í garð-
inum’.
Svo gekk hún ofan tröppurnar og dyrunum var
lokað á eftir henni. Þegar hún kom ofan á gangstétt-
ina, stóð hún frammi fyrir hr. Nesbit. Hann hafði
séð vagninn aka að húsinu og stúlkurnar koma út úr
honum og hann þekti Eddu. Hann ætlaði að fara að
ganga upp tröppurnar, þegar Edda kom ofan til hans.
‘Ert það þú, frændi?’ hrópaði Tdda. ‘Hvert ætl-
arðu að fara?’
‘En þetta er þá Edda!’ sagði Nesbit með skoplega
rómnum sínum, hopaði dálitið á hæl og horfði öf-
undaraugum á ungu stúlkuna. ‘En hvað þú gjörðir
mér bilt við, að koma þannig hoppandi ofan til mín.
Fyrir mínar viðkvæmu taugar eru slik viðbrigði hættu-
leg. Þú hefir vakið hjá mér ákafan hjartslátt, — ó,
hamingjan góða —, hvar er glasið mitt?’
Hann fór að leita i vösum sínum að einu af hin-
um mörgu lyfjaglösum, sem hann ávalt geymdi ein-
hversstaðar í þeim.
‘Hvert er erindi þitt hingað?’ spurði Edda. ‘Ert
þú kominn til að finna mig?’
‘Já — já’, sagði Nesbit og lyktaði úr glasinu sinu,
um leið og hann hvislaði eins og deyjandi maður: —
'Þú ert alveg sama, gamla, hjartalausa stúlkanl Taktu
mig inn í húsið. Eg — eg held að eg falli i öngvitl’
‘Láttu ekki líða yfir þig hérna’, sagði Edda kulda-
lega. ‘Það er lögregluþjónn þarna á horninu, og und-
ir eins og yfir þig líður, fer hann með þig á sjúkra-
húsið. Komdu með mér yfir götuna. Eg skal leiða þig,
ef þú vilt. Viljir þú tala við inig, þá höfum við gott
næði hérna fyrir framan húsið’.
Nesbit vildi helzt mótmæla, — hann langaði nefni-
Iega til að koma inn í þetta skrautlega hús; en sterki
viljinn ungu stúlkunnar sigraði vilja gamla mannsins.
Hann tók handlegg hennar, lagðist all-þungt á hana.
og lét hana leiða sig yfir götuna inn í garðinn þeim
megin hennar.
‘Það vill svo vel til að hér er enginn’, sagði Edda,
um leið og hún leit í kringum sig eftir gæzlustúlkum
barnanna, sem vanar voru að vera þarna. — ‘Hér erum
við í næði. Seztu á bekkinn i skugganum þarna’.
Nesbit settist á bekkinn og stundi; en Edda lok-
aði hliðinu og settist svo hjá honum.
‘Hvað viltu mér?’ spurði hún blátt áfram. ‘Hvað
kom þér til að heimsækja hús ungfrú Powys?’
‘Þessi ágengni þín kemur hverri taug i líkama
minum til að titra, Edda’, sagði Nesbit raunalega. —
‘Þú hefir alls ekkert batnað siðan þú komst til Lund-
úna. Tempraðu rödd þína. Talaðu hvíslandi. Hægt
— hægt. Enginn óbliður vindur ætti nokkru sinni að
snerta mína viðkvæmu sál. Eg er kvalinn á hverjum
degi — hverri stundu’.
‘Já, það er nú ógæfa þín, en ekki galli’, sagði Edda
glaðlega. -
‘ógæfa — galli’, stundi Nesbit.
‘Þú ert naumast kominn hingað i því skyni, að
segja mér að sála þín sé viðkvæm’, sagði Edda, um leið
og hún horfði svo fast á hann, að karlinn varð hálf-
feiminn. Eg skeyti ekkert um taugar þínar. Ilvert er
erindi þitt?’
‘Eg kem frá Great Ormond götunni’, tautaði Nes-
bit, ‘í lélegum vagni um ósléttar götur, og hefi að
minsta kosti 12 sinnum verið í hættu staddur fyrir þvi
að yfir mig væri ekið, og hefi orðið að þola miklar
þjáningar, og svo fæ eg þessa óblíðu móttöku. Mér er
ekki einu sinni boðið inn í skrautlega húsið; en er
leiddur út á leiksvið barna til að sitja þar á hörðum
bekk. Eg bjóst ekki við að mæta slíku vanþakkklæti,
jafnvel ekki frá þér Edda. Vagninn minn biður mín
á horninu, og eg held það sé bezt, að eg fari eins og eg
kom. Eg get komið aftur, þegar mér líður betur, ef
það á sér nokkurntíma stað’.
‘Alveg eins og þú vilt, Nesbit; en hafir þú nokk-
uð að segja mér, þá er bezt að þú gjörir það strax, því
eg yfirgef London á morgun’.
Nesbit hélt einu af glösunum sínum upp að nefinu,
þefaði úr því og kveinaði; en á meðan horfði hann
nákvæmlega á skrautbúnað ungu stúlkunnar. Hann
hafði aldrei áður séð hana jafn vel búna, né jafn fagra,
og fjörið og skemtanin, sem ávalt fylgdu henni, var
aldrei áhrifameira en nú. Hún leit út sem auðmanns
dóttir, er hvorki þekti skort eða sorg. Nesbit var
stundum eftirtektasamur; enda sá hann nú ljósgráu
glófana hennar, sem voru eins og steyptir utan uin hend
urnar, fallegu eyrnahringina og litlu, laglegu skóna,
sem gjörðu fætur hennar ásjálegri.
‘Eg sé, að þér liður vel núna, Edda’, sagði hann.
‘Þú likist lítið ungu stúlkunni, sem fór frá Racket Hall
alein og gangandi, í lélegum kjól með slitna skó. —
Hafði eg ekki rétt fyrir mér, þegar eg sagði þér að ung-
frú Powys mundi vera móðir þín?’
‘Hún segist ekki vera það’, svaraði Edda.
‘Hvað þá, — vill hún ekki kannast við, að hún sé
móðir þín? Það er undarlegt. Og samt hefir hún tek-
ið þig á heimili sitt. Þú komst akandi eins og prins-
essa. Hver var stúlkan sú, sem var með þér?’
‘Ungfrú Powys’, svaraði Edda undrandi. ‘Þekt-
urðu hana ekki? Er það mögulegt, að þér hafi skjátl-
að, — að eg hafi ranglega ásakað hana? Er hún ekki
þin litla frú Brend?’
‘Var þetta ungfrú Powys — þessi tígulega, bjart-
leita stúlka? Þetta —- ungfrú Powys?’ tautaði Nesbit,
eins og hann hefði orðið fyrir vonbrigðum. ‘Frú
Brend var minni; ekki svona há, og hún hafði ekki
þessa tigulegu, skipandi framkomu. Ungfrú Powys
virðist vera hér um bil 28 ára gömul; en frú Brend
hlýtur að vera 36’.
‘Svo þú ert ekki viss um, að ungfrú Powys sé sama
persónan og frú Brend? Þú getur ekki svarið það, að
þær séu ein og sama persóna?’
‘Nei — nei’, sagði Nesbit vandræðalegur. ‘Þær
eru nokkuð líkar, eins konar ættarsvipur; en eg get
ekki svarið það — eg er ekki alveg viss. — Þetta er
alt saman vandræða gáta. Þú segir að hún neiti því
að vera móðir þín?’
‘Hún neitaði því hreint og beint’.
‘En þú býrð hjá henni; þú ekur með henni, og
þú klæðist skrautbúningi’, sagði Nesbit hissa.
‘Hún borgar mér kaup sem lagsmær sinni’, sagði
Edda. ‘Þegar eg kom til London, fór eg strax til henn-
ar. Hún segist hafa þekt móður mína. Sé hún ekki
móðir mín, hefir hún samt áhuga fyrir velferð minni,
og veit um alt mér við komandi, þó hún vilji ekki
segja mér frá þvi. Eg er launuð þerna í þessu stóra
húsi, og eg er skrautlega klædd, af þvi að hún vill
hafa það þannig. Það er farið ágætlega vel með mig,
og hún vill að eg sé kyr hjá sér; en samt yfirgef eg
hana á morgun, til þess að taka á móti stöðu minni úti
á landi’.
Nesbit varð meira og meira hissa meðan hann
horfði á ungu stúlkuna. Af hreimnum í rödd hennar
grunaði hann að hún væri óánægð.
‘En eg hélt að þú værir ánægð hér og kynnir vel
við þig’, sagði hann. ‘Skömmu eftir að eg kom til
London, langaði mig til að vita, hvað orðið væri af þér,
kom eg því hingað einn morgun í vagni, og lét hann
bíða hérna á horninu eins og núna. Eg gekk i hægðum
minum hringinn í kringum þenna garð, og sá þig i ein-
um glugganum uppi; svo eg vissi að þér hafði verið
veitt mótaka hér og að séð var um þig. Annaðhvort
hefi eg gelymt húsnúmerinu, eða eg man ekki eftir því,
svo eg átti erfitt í dag með að finna húsið. Svo þú
ætlar frá ungfrú Powys. Undarlegt. Og samt segirðu
að hún þekki æfisögu þína. Þú veizt ekki, hvort hún
er móðir þín?’
‘Nei, það veit eg ekki’.
‘Eg vildi að eg væri viss um, að hún væri frú
Brend’, sagði Nesbit og stundi. ‘En 19 ár hljóta að
hafa breytt henni mikið, og eg hefi séð hana að eins
einu sinni á öllum þeim árum, án þess þó að vera viss
um að það væri hún; þó eg héldi fyllilega, að ungfrú
Powys, sem korh út úr húsinu þarna og sté inn í vagn,
væri frú Brend. En eitt get eg eiðfest: Eg sá frú Cath-
erine, sem stundaði frú Brend, og kom árlega til mín í
Racket Hall til að borga uppeldi þitt, ganga inn í það
hús á hvers dyraspjaldi stendur ‘Powys’, og eg veit að
hún á þar heima’.
‘Já, hún á þar heima; hún er þerna ungfrú
Powys’.
‘Hún var lika þerna frú Brend’.
‘Hver er tilgangur þinn með að heimsækja mig í
dag?’ spurði Edda. Líklega ekki til að láta þessa ó-
vissu í ljós?’
‘Get eg ekki hafa komið af góðvild til þin?’
‘Nei, það er ómögulegt’, svaraði Edda.
En, blessað barnið mitt —■’
‘ó, rugl, Nesbit. Þú veizt að eg er ekki vön við
slík ávörp frá þér og vil þau heldur ekki. Þér þykir
ekki vænt um mig og mér ekki um þig. Eg lifði í húsi
þínu i 19 ár; en kenslukona mín og kona þín héldu
mér í fjarlægð frá þér, svo ek skyldi ekki eyðileggja
taugar þínar, — og þú fékst lika ríflega borgun fyrir
uppeldi mitt. Það er því ekki af ást, að þú ert kom-
inn að heimsækja mig. Hvert er erindi þitt?’
‘Alveg sömu önugheitin og áður — sömu ónotin’,
tautaði Nesbit og saup á vasapela sínum bak við vasa-
klútinn. ‘Eg er veikur vesalingur, sem ekki er fær
um að eiga í orðakasti við þig, Edda. Þú yfirvinnur
mig. Þú ert fjörug og heilbrigð, en eg er svo veikur,
að ónotalegur vindgustur getur endað mitt líf. Enginn
veit —’
‘Og máske enginn vilji vita’, sagði Edda meðaumk-
unarlaust. ‘Býrðu hjá frænku þinni?’
‘Já. Hún er líka tilfinningarlaus’, sagði Nesbit,
um leið og hann stakk pelanum í vasann, — ‘stór og
ruddaleg kona, sem vigtar 200 pund, ef hún annars
vigtar eina únsu. Maðurinn hennar er rauðleitur,
bjánalegur og talar óviðfeldið mál; hann segir ‘hö’,
þegar hann skilur mig ekki. Hvernig á eg að þola
slíkt? Taugar mínar skjálfa daglega. Líf mitt eyðist
eins og logandi kerti. Þessi hjón eiga níu óhreina
unga, þá hávaðagjörnustu, sem til eru í heiminum,
og þó hafa þau ekki nema eina vinnukonu, sem brúk-
ar hælalausa skó og greiðir sér aldrei. Eg vil deyja’.
Og Nesbit tárfeldi.
‘Er ekki frænka þín góð við þig?’
‘Jú, að vissu leyti. En slík skessa er viðbjóðsleg.
Alt húsið skelfur þegar hún gengur, og svo er hún alt
af að kalla á vinnukonuna. Hún syngur og vinnukon-
an syngur, — en sá söngur! Og öll börnin orga enda-
laust. Og þegar maðurinn kemur heim, skellir hann
hurðunum á hæla sér og spyr: ‘Hvernig er það nú
með hjartað og lifrina hans frænda i dag?’ Og mér
liggur við að falla í dá, því ruddaskap hefi eg aldrei
þolað. Og svo er alt húsið fult af kál- og lauklykt, og
þau hugsa aldrei um það, að veiki maginn minn þarf
mat og vín. Eg vildi að eg hefði dáið um leið og mín
trygga María og hvíldi í sömu gröf’.
Aftur tárfeldi Nesbit, en engin áhrif hafði það á
Eddu. Hún hefir máske álitið, að frænka hans ætti
eins bágt og hann.
‘Eg verð að finna mér nýtt heimili’, sagði Nesbit
kjökrandi. ‘Og eftir langa umhugsun hefi eg afráðið
að heimsækja ungfrú Powys, og biðja hana að borga
mér f^rir síðasta árið, sem þú varst hjá mér. Frú Chat-
erine borgaði mér ávalt hundrað pund árlega. Hefði
eg hundrað pund núna, þá færi eg til Brighton og
reyndi sjóloftið, eða Torquay, sem máske væri mér
betra’.
‘Eg átti við sömu kjör að búa og niðursetningur
síðasta árið’, sagði Edda alvarleg. Eg átti ekki eins
góð föt og eldabuskan. Það, sem eg eyddi, var ekki
50 punda virði; en eg skal samt borga þér þessi 100
pund, ef þú vilt bíða þangað til eg er búin að vinna
fyrir þeim. Eg skyldi ekki skulda þér einn dag, ef eg
gæti borgað’.
‘Vill ekki ungfrú Powys borga?’
‘Hvers vegna ælti hún að gjöra það? Hún vill
ekki kannast við mig sem dóttir. Þó mér sé það þvert
um geð, þá skal eg fara til hennar og fá þessa upphæð
lánaða, ef þú vilt lofa því, að minnast aldrei á mig við
hana; biðja hana aldrei um peninga og nefna aldrei
nafn hennar nema við mig. Mitt nafn eða æfisögu
máttu heldur engum segja’.
Eg skal lofa þvi, — sverja það, ef þú vilt’, sagði
Nesbit, talsvert hressari. ‘Hafi eg hundrað pund, sem
eg er eigandi að, þá skal mér líða ögn betur. Eg ætla
að leigja mér herbergi í Brighton, ráða þernu til að
þjóna mér, ganga skemtigöngur á bryggjunni og drekka
hressandi vín’.
‘En þegar peningarnir eru búnir, hvað ætlar þú
þá að gjöra?’
‘Eg býst við að verða að fara aftur í litla, ljóta
kofann i Great Ormond Street, með lauklyktinni og
ungunum’, sagði Nesbit. ‘En þangað til hefi eg átt góða
daga í marga mánuði, máske heilt ár’.
Eigingirni Nesbits var all-undarleg.
‘Það verða skemtilegir dagar líka fyrir frænku’,
sagði Edda. ‘Ef þú vilt bíða hér, Nesbit, þá skal eg
hlaupa heim og sækja peningana’.
Nesbit kvaðst biða ánægður og Edda opnaði hliðið,
fór út og læsti þvi svo á eftir sér og stakk lyklinum i
vasann. Hún gaf Nesbit engan gaum, sem ekki líkaði
að vera lokaður inni, og gekk að girðingunni og horfði
út á götuna. Þegar Edda sneri sér við til að ganga yfir
götuna, sá hún ungfrú Pow'ys i glugganum á viðtals-
stofu sinni horfa niður til sín; jafnframt heyrði hún
fótatak á gangstéttinni við hlið sína. Það var Upham,
sem komið hafði yfir um götuna, án þess hún sæji hann
og sagði um leið og hann leit á Nesbit:
Eruð það þér, Edda? Eg sá yður frá hinni hlið
götunnar, og kom til þess að fylgja yður heim. Hafið
þér verið að tala við mann, sem þér þekkið frá fyrri
tímum? Ætli eg sé nú svo heppinn að geta vænst upp-
lýsinga í málefni, sem eg met meira en öll önnur? —
Eg á við að þetta sé fyrverandi fóstri yðar og frændi.
Er það mögulegt?’
Upham leit af Eddu á Nesbit, og af honum aftur á
Eddu og beið svars.
20. KAPITULI.
Á réttri lcið.
Hringing dyrabjöllunnar, sem átti sér stað á svo
óvæntu augnabliki fyrir Ronald lávarð, kom honum til
að standa grafkyrrum um stund. Hljóðið hætti, en
endurtókst aftur; hætti í annað sinn og endurtókst
svo aftur, á þann hátt, sem sýndi glögglega, að hring-
ingin var eftir umsömdum reglum. Það var enginn
götuslæpingur eða verzlunarsendill, sem hringdi á þann
hátt; — það var einhver persóna, sein átti leynt erindi.
Ronald hélt að það væri jarlinn af Charlewick.föður-
bróðir hans, sem hringt hefði.
Hann fór aftur að leita lyklanna, en nú með þeirri
ró, sem örvilnanin ein gat skapað.
Hann leitaði aftur í vösunum, en árangurslaust;
svo þreifaði hann utan á fötunum, en þar voru þeir
ekki heldur.
Aftur var hringt hart og skipandi.
Gemli maðurinn lá meðvitundarlaus; en hlaut
nú bráðum að vakna. Ronald tók nú skóna af fanga-
verði sínum, og þar fann hann lyklana.
Að fáum augnablikum liðnum var hann laus við
fjötrana.
Hann fleygði lyklunum á gólfið , laut niður að
gamla manninum, og hraðaði sér svo út. í ganginum
nam hann staðar til að læsa herbergisdyrunum, sem
Pietro nú var fangi í.
‘Honum er auðvelt að brjótast út’, hugsaði Ronald.
‘Maður, sem getur haft full not handa sinna, verður
ekki í vandræðum með að brjóta þessar dyr. En hann
raknar ekki við fyrri en eftir hálfa stund, held eg. En
nú hringir klukkan aftur’.
Hann gekk fram í stofuna og tók hattinn sinn,
enn lá á borðinu. Hann leit í spegilinn og varð hissa
á útliti sínu. Hann var fölari nú, en þegar hann kom
fyrst á fætur eftir leguna; og skeggið, sem vaxið hafði
þessa daga, bætti ekki útlit hans. Hann lét á sig hatt-
inn, burstaði fötin sín og gekk svo ofan stigann og út í
garðinn.
Hann átti erfitt með að ganga, því fjötrarnir höfðu
gjört hann stirðan. Hann gekk nú eftir malargangin-
um að girðingunni. Nú var hætt að hringja. Hann
nam staðar fyrir utan múrinn á grasinu og hlustaði, og
heyrði þá fótatak fjarlægjast.
‘Hann hefir líklega haldið, að Pietro væri ein-
hversstaðar úti, og því hefir hann farið’, hugsaði hann.
‘Sé það tilfellið, þá kemur hann brátt aftur, hver sem
hann er’.
Hann opnaði dálítinn hlemm í girðingunni og
leit út; en þar var enginn. Sá, sem hafði hringt, var
farinn.
Lykillinn að girðingarhurðinni hékk innanvért á
dyrastafnum. Ronald stakk lyklinum í skrána, opnaði
hurðina og sté út á gangstéttina.
Hann sá engan vagn, að eins nokkra gangandi
menn; en enginn þeirra líktist jarlinum, föðurbróður
hans.
Hann gekk fyrir næsta horn, og kom strax auga á
mann, sem læddist áfram ofur rólega, og honum fanst
hann þekkja göngulagið.
Hann gaf manninum gætur og nálgaðist hann meir
og meir, og ekki leið á löngu þangað til hann var svo
nærri honum, að hann var viss um að það var John
Diggs, hans eigin þjónn.
Um leið og hann þekti hann, sneri Diggs sér við í
því skyni að ganga til baka, og stóð nú frammi fyrir
húsbónda sínum.
Þjónninn varð eins fölur eins og liðið lík og aug-
un virtust ætla að springa út úr höfði hans; hann hop-
aði á hæl af sjáanlegum vandræðum og ótta, og gat að
eins nefnt nafn lávarðarins.
En lávarður Ronald var sjálfur í svo mikilli geðs-
| hræringu, að hann sá alls ekkert óvanalegt hjá þjóni
sínum.
Ronald lávarður hafði engan grun um, að sá gamli
maður, sem nefndi sig Pietro, var enginn annar en
Pétur Diggs, frá litla Charlewick, bróðir hans eigin
þjóns, — annars hefði hann líklega heilsað Jóni Diggs
á annan hátt.
‘Diggs!’ hrópaði hann. ‘Þú hér! Það er undarleg
tilviljun’.
‘Er þetta lávarður Ronald?’ stamaði Diggs. ‘ó,
ungi herra minn, — við héldum að þér væruð dáinn;
en þér lifið samt, guði sé lof. Hvar hafið þér verið?
En hvað þér eruð einkennilegur. Við héldum að þér
I hefðuð verið myrtur, lávarður’.
‘Hvernig stendur á ferð þinni hingað til Hack-
| ney?’ spurði Ronald, án þess að svara spurningu þjóns
síns.
‘Þér munið það, lávarður, að eg benti yður á að
fara til Hackney, seinasta daginn, voðalega daginn, —
þegar þér hurfuð’, sagði Diggs; ‘og þó eg héldi að þér
■hefðuð ekki farið, þá hefi eg verið hér dag eftir dag;
gengið aftur og fram um göturnar, spurt mig fyrir og
rannsakað, en árangurslaust. Eg hélt þér væruð dá-
inn, lávarður; enda þó eg héldi áfram að leita. Og
þér hefðuð getað slegið mig um koll með fjöður, þeg-
ar eg sneri mér við og sá yður’.
‘Eg kom út frá Orkney Road, einmitt núna, Diggs’,
sagði Ronald. ‘Hefirðu komið þar nýlega?’
‘Eg, lávarður? Orkney Road? Nei, lávarður. Eg
hefi gengið um götuna nokkrum sinnum. Eg kom til
Orkney Road í gær. — Það kom vagn akandi frá Ork-
ney Road fyrir svo sem tveimur mínútum siðan, með
ofsa hraða, og um leið og hann þaut fram hjá mér, sá
eg Charlewick lávarð líta út um gluggann. Vagninn
hafði beðið hans á horninu’, bætti Diggs við, sem nú
var orðinn málhreyfur, ‘og eg sá lávarð Charlewick
koma út úr Orkney Road og stíga inn i hann; enda
þó eg þekti hann ekki fyrri en hann ók fram hjá mér.
Það er undarlegur viðburður, eins og þér sögðuð, að
þér, lávarður, jarlinn og eg skyldum allir vera í Hack-
ney á sama tíma’.
‘Ertu viss um, að þú sæjir jarlinn koma út úr Ork-
ney Road , stiga inn í vagninn og aka fram hjá þér,
Þú hefir þekt hann?’
‘Þekt hann, lqvarður? Það er ekki liklegt, að sá,
sem einu sinni hefir séð ófríða, dökka andlitið hans,
gleymi þvi nokkurntima’, sagði Diggs með áherzlu. —
‘En, lávarður, var jarlinn nokkuð riðinn við hvarf
yðar? Eða réðust þjófar á yður og rændu yður? Eða
hefir —’
‘Við skulum ekki tala um það núna, sem fyrir mig
hefir komið, Diggs. Hefir nokkuð frézt' um ungfrú
Clair? Hefi eg fengið nokkur bréf,’
‘Ekkert hefir frézt um ungfrú Clair, lávarður’,
svaraði Diggs. ‘En þér hafið fengið fjölda af bréfum
frá Litla Charlewick, en ekkert bréf síðustu vikuna.
Fregnin um hvarf yðar hefir breiðst út um alt England,
og mig langar mikið til að heyra —’.
‘Hvar er hr. Harton, Diggs?’
‘Hann er einhversstaðar í London, lávarður; en
mun koma heim á hótelið sitt til dagverðar. Hann er
mjög hnugginn yfir hvarfi yðar. Harton þykir eins
vænt um yður eins og þér væruð sonur hans, lávarður.
Hann —’.
Á þessu augnabliki kom tómur vagn inn í götuna,
og Ronald benti honum að koma. Vagninn kom að
gangstéttinni, Ronald sté inn i hann og sagði ökumanni
að halda til hótelsins. Diggs settist hjá ökumanni og
vagninn fór af stað.
Það er löng leið frá Hackney til West End, svo
Ronald var orðinn þreyttur, þegar til hótelsins kom.
Hann fól Diggs á hendur, að svara öllum spurningum,
gekk til herbergis síns, baðaði sig og rakaði, las bréfin
og lagðist svo á legubekkinn.
Hann var að byrja að njóta hvíldarinnar, þegar
hann heyrði hratt fótatak í ganginum, og Harton kom
inn afburða glaður.
‘Guði sé lofl’ sagði Harton glaðlega. ‘Eg var orð-
inn hræddur um, að þér væruð dauður’.
‘Hafið þér nokkurn grun um verustað Helenar?’
‘Alls engan. Nú síðast hefi eg verið umkringdur
af leyndardómum; en skýin eru nú að klofna. Við
þurfum ekki að vera hræddir um líf Helenar, en um
yðar var eg hræddur’.
‘Mitt líf hefir ekki verið i hættu, Hai;ton. Jarlinn
leiddi mig með vélum í gildru, og læsti mig inni i húsi,
sem hann hafði leigt i því skyni i Hackney, þar sem
einn þjóna hans gætti mín. Hann vildi að eg væri
ekki á ferðum, þangað til hann væri kvongaður Hel-
enu’.
‘Þér látið hann sviða fyrir þetta, Ronald?’
‘Það, sem nú er mest áriðandi, er að finna ungfrú
Clair. Alt, sem mér viðvíkur, er lítilsvirði í saman-
burði við það. Eg er ekki hræddur um, að líf hennar
sé í hættu; en henni verður sagt, að eg hafi svikið
hana, eða að eg sé dauður. Hún les um hvarf mitt í
blöðunum, og faðir hennar og jarlinn ganga svo hart að
henni, að lífið verður henni byrði. Hún er horfin
fyrir næstum tveimur mánuðum. Hvar getur hún
verið?’
‘Þér eruð þreyttur og veiklulegur, Ronald’, sagði
Harton, til þess að snúa samtalinu að öðru. ‘Hafið
þér borðað eða drukkið nokkuð siðan þér komuó
hingað?’
Ronald svaraði neitandi.
Harton hringdi á þjón og bað hann að koma með
dagverð fyrir sig og Ronald upp í herbergi þeirra, og
eina flösku af sherry, og kom flaskan strax. Ronald
drakk hálft glas af sherry, og lagðist svo aftur á legu-
bekkinn, og þegar hann var búinn að hagræða sér vel,
— sagði hann Harton frá því, hvernig honum var hald-
ið i fangelsi i Vine Lodge, og hvernig hann slapp út.
Harton hlustaði á hann með athygli.
‘Jarlinn hefir ekki verið nema tvo mánuði í Charle-
wick. Hvar ætli hann hafi fengið þenna Pietro?’
‘Máske hann hafi komið með hann, þegar hann
kom aftur til Englands’, sagði Ronald. ‘En hvaða á-
stæða er til að ætla, að hann hafi verið í útlöndum
þessi tuttugu ár, sem enginn vissi neitt um hann? —
Hann er óvanalcga dularfullur maður, og getur vel
hafa verið í Englandi öll þessi ár, dulklæddur. Eg hefi
heyrt slíkt fyr’.
‘Eg líka, lávarður; en jarlinn — um það er eg
sannfærður — kom frá útlöndum, þegar hann kom
aftur til Charlewick-le-Grand. Útlit hans benti á, að
hann hefði verið í heitara loftslagi, en við eigum við
að búa hér’.
‘Á Spáni máske. Þessi Pietro líkist Spánverja’.
‘Þegar eg hitti Diggs niðri, sagði hann mér, hvern-
ig fundum ykkar bar saman’, sagði Harton. ‘Eg er far-
inn að bera traust til Diggs; hann hefir hvildarlaust
leitað yðar. Hann líkist ekki ættfólki sínu; en svo
eru nú ávalt undantekningar. Þegar þér hurfuð kvaðst
hann ekki geta hugsað sér, hvort þér hefðuð farið; en
daginn eftir nefndi hann eitthvað um Hackney, svo
við eyddum þremur til fjórum dögum að leita þar’.
Þeir héldu áfram samtali sínu, þangað til þjónn-
inn kom með matinn, sem var ólíkur þeim, er hann
fékk í fangaklefanum. Diggs kom nú þögull, eins og
vant var, og tók sér stöðu bak við stól Ronalds. Af
samtali þeirra gat hann gjört sér hugmynd um það,
sem fyrir Ronald kom í Hat;kney, og hann varð til
muna svipléttari en áður. Þegar búið var að taka af
borðinu, fór hann burt.
‘Nú lítið þér betur út, Ronald’, sagði Harto í. —
‘Þegar þér komuð inn, voruð þér sem svipur manns,
og skulfuð sem strá í vindi. En nú er roði í kinnum
yðar og augun fjörleg. Eg held eg geti nú gefið yður
dálitla upplýsingu, sem leiðir okkur á spor ungfrú
Clair’.
‘Spor? Þér sögðust ekki hafa fundið neitt’.
‘Ekkert spor, sem segir hvar hún er’, sagði Har-
ton. ‘En við rannsóknir mínar hefi eg komist eftir
nokkru, sem getur hjálpað okkur. Ilún er ekki í Lund-
únum’.
‘Eg veit það’.
‘Á járnbrautarstöðvunum fanst ekkert spor og
heldur ekki á gufuskipa skrifstofunum. Hún fór
nefnilega frá Lundúnum í vagni’, sagði Harton sigri
hrósandi. ‘Með henni var faðirinn og þerna hennar.
Þau óku til Dover og fóru svo yfir sundið. Viku sið-
ar en hún fór frá Charlewick-le-Grand, sást hún i Par-
ís, en hún var vanalega inni þar, og heimsótti ekki einu
sinni ensku fjölskyldurnar, sem þar búa. Einn vina
minna, sem eg mætti á Regent St. i gær, og sem þekkir
hana að útliti, sagðist hafa séð hana í vagni á Bois du
Boulogne, ásamt föður hennar, og að hún hefði hneigt
sig fyrir sér í kveðjuskyni. Hann heldur að hún sé
enn í Paris, og búi hjá einhverri fjölskyldu í afskekt-
um hluta borgarinnar, þar sem faðir hennar gæti henn-
ar nákvæmlega.’
‘Við verðum að fara til Parísar i kveld’.
‘Við rannsóknir minar komst eg ennfremur að
því, að sama kveldið, sem þér hurfuð, fór jarlinn frá
Lundúnum og lagði leið sína yfir Dover og Calais til
Parísar’.
‘Þetta sannar beinlinis, að Helen og faðir hennar
eru í París. Diggs sá jarlinn i Hackney í dag, svo hann
er núna í London. Hann hefir líklega ætlað eitthvað
að skipa fyrir viðvíkjandi mér. En meðan hann er nú
önnum kafinn að leita mín í Lundúnum, verðum við
að fara yfir til Parisar, og finna ungfrú Clair’.
Samkvæmt þessu áformi fór Ronald Charlton,
Harton og Diggs áleiðis til Parisar um kveldið.