Heimskringla - 13.01.1916, Blaðsíða 3

WINNIPEG, 13. JANÚAR 1916.
' «EIMSKRINGLA.
3
Saga úr herbúðunum.
(Aðsend).
“Eg vildi að istríSinu færi að
Hnna”, sagði Gottlieb Scheífel um
Keið og hann hallaðist upp að veggn-
um i skotgröfinni og spyrnti hægri
fætinum í vegginn hinu megin. —
Það hafði rignt um nóttina, svo að
vatnselgur var í grafarbotninum.
Leðjan var ökla djúp og isköld. —
Byssan hans lág svo, að hlaupið
hvildi á malarbakkanum þeim meg-
in við gröfina, sem sneri að óvina-
hernum.
Með þvi að teygja úr sér gat hann
aéð yfir að skotgröf Frakka, sem
var i 900 feta fjarlægð. Hann hleypti
ebki skoti af byssu sinni, þvi hann
sá ekkert til að miða á; Frakkarnir
voru i góðu skýli í gröfum sinum.
Enginn svaraði Gottlieb, svo að
hann steig hægri fæti sinum niður i
gröfina og lyfti þeim vinstri upp til
þess að verma hann um stund í sól-
argeislanum. Fóturinn kom upp
með soghljóði og var allur þakinn
gulleitum leir. Hann varð leiður á
þögninni.
“Heyrðu, Heinrick Haas! óskar þú
ekki að stríðinu linni?” spurði hann
«jg sneri sér að manninum til vinstri
handar.
“Jú, Gottlieb ” svaraði félagi hans,
”eg vil komast heim að mínu söðla-
smíði. Eg varð að fara frá hálf-
gjörðum vönduðum söðli, og var þó
Jangt kominn með hann. Eg var að
setja löfin á hann, þegar deildar-
stjórinn rak höfuðið inn mn dyrnar
og hrópaði:
“Haas! Við erum að fara í stríð.
Gefðu þig strax fram á herstöðinni,
strax!”.
“Eg lagði niður verkfærin, kvaddi
móður mína með ko'ssi og samein-
aði mig strax herdeild minni. Þú
hefir aldrei séð betri söðul Gott-
Jieb”.
Hann kom auga á reyikjarhnoðra,
Jangt i suðurátt, sem reis upp í loft-
ið; hvítur, er hann bar við himin,
og han lvlustaði eftir hvini kúlunn-
ar, sem hann vissi að mundi fara
fram lvjá þeinv langt yfir höfðum
þeirra, í áttina að stórskotastöð
Þjóðverjanna, sem stóð úr augsýn
hinumegin við viðiþa'kinn hól; ogj
ýmsir aðrir reykjarhnoðrar.sáust nú
í suðurátt, við sjóndeildarhringinn,
en dóu vit eftir augnablik. Þeir voru
á að líta eiivs- og ef hvitum ullar
flóka væri kastað upp i loftið og
hyrfi þar. .
Heinrich vissi, hvað þessi snögga
hreyfing í herbúðum Frakka þýddi.
Skotin voru forspil áhlaups Frakka
með byssustingi sína á skotgrafir
Þjóðverjanna. Merkin voru hverjum
þeim augljós. sem verið hafði 6 vik-
ur i skotgröfunum.
Ef að stórskotadeiid Frakka gæti
hitt á skotstöð Þjóðverjanna hinu-
megin við hólinn, og ónýtt hana, þá
myndu þeir ýta faHbyssum sínum
áfram og skjóta næst á sjálfar skot-
grafirnar, og þá inyndi sægur ovin-
anna (Frakka) risa upp úr fylgsn-
um sínum og gjöra annað áhlaup tiJ
þess að reka Þjóðverja úr gröfum
þeirra. Þeir höfðu gjört þrjú slík á-
hlaup um nóttina, en einatt orðið
frá að hverfa.
“Því vilt Jvú láta stríðið hætta,
Go'ttlieb ” spurði Heinrich.
“Eg vil vita, hvernig Hans bróð-
ur mínum liður. En eg get ekki vit-
að það ineðan eg er hér. Annaðhvort
skrifar hann mér ckki, eða bréfa-
rannsakarinn vill ekki aflvenda
þau”.
“Átt Jvú bróður, sem ekki er nveð
herdeild sinni?"
“Hann er i lveimavarnardeildinni
að gæta brúa og fanga. Hans hefir
átt i mikium örðugleikum, að losa
veðskuld, sem er á landi lvans, og
svo er Bettina að annast um”.
“Bettína?”
“Já, hann hefir elskað hana í
sextán ár”.
“Sextán ár! Hve göinul er bún?”
“Þrjátiu og sex ára”.
Heinrich sneri sér við og horfði
á félaga sinn, með forvitnissvip.
Hann vildi vita meira vun þetta. Það
var Jvrent, sem hann elskaði: Keis-
arann, handverk sitt og æfintýri.
Sjálfur hafði hann aldrei kvongast.
En hugsaði Jvó sífeldlega um þá un-
aðarstund, sem upp inundi renna
yfir hann einhverntima, þegar ástin
tæki sér bústað í hjarta Ivans. Hug-
ur hans var sifeldlega með öllum
þeim, sem trúlofuðust í Jvorpi hans,
og hann fann til hinnar inestu á-
nægju, þegar þær trúlofanir end-
uðu með hjónavígslu í kyrkjunni.
EiVhann hafði óbeit á langdregnu til
hugalífi. Og nú hafði lvann frétt unv
þcssi hjú, sem höfðu verið hvort
öðru heitbundin unv 16 ára tíma, —-
fullan helming þess timabils, sem
talið er meðal hjúskaparaldur! Og
þetta Ivneykslaði han's velsæmis
meðvitund.
“Hvers vegna lvafa J>au ekki gifst
fyrir löngu ’’ spurði hann og lyfti
öðrunv fætinum upp, cins og Gott-
lieb lvafði gjört, til Jve.vs að þurka
bann i sólarylnuni.
“Faðir hennar, sein er borgar-
nvðsmaður, hefir ekki viljað gefa
samþykki sitt tiJ Jvess”.
“Heldur hann að dóttir hans sé of
ung?” spurði Heinrich háðslega
“Nei! En Hans er fátækur og fað-
ir hennar hefir ságt, að Bcttina yrði
að giftast auðugum manni”.
“En ef hún giftist ekki bráðlega,
þá giftist hún aldrei”.
“Ó, að þvi er það snertir, þá
myndi Hans kvongast henni, þó að
hún væri orðin gráhærð”.
Hvassróma skipun þrumaði nú um
skotgröfina. — Báðir mennirnir
spruttu upp og gripu byssur sinar.
Undirforinginn skauzt fram hjá
þeim um leið og hann gaf út skip-
anir sínar.
“Frakkarnir eru aftur komnir á
stökk ” hrópaði hann. “Miðið lágt
og hættið aldrei að skjóta. Og mun-
ið það ,að vér hopum ekki undan!
Við vcrðum hér kyrrir, dauðir eða
lifandi!”
Heinrich sá hóp mikinn manna á
rauðum buxum koma stökkvandi frá
gröfunv óvinanna og æðandi að Þjóð
verjum, án þess að stanza til að
skjóta á þá; þeir héldu byssustyngj-
unum fram unadan sér, þessum
voðalegu morðtólmn, sem Heinrich
óttaðist svo mjög.
Frakkarnir komu, hrópandi ‘Mar-
ianne! Marianne!’ En Þjóðverjar
biðu þegjandi. Þeir voru önnum
Kainir ao sKjóta. Ef þeim tækist ekki
á Jvann hátt að stöðva óvinina, þá
yrði úti unv J>á eftir nokkur augna-
blik. Yfirmaður þeirra hafði sagt
jveim að hopa hvergi.
Frakkarnir féllu sem strá fyrir
Ijáblaði. En einatt héldu þeir áfram,
sem ekki féllu. Þeir stukku yfir
fallna félaga sína. Nokkrir þeirra
komust að skotgröfum Þjóðverja og
otuðu byssustyngjunv sínunv í andlit
þeirra. En þeir voru of fáir. Eftir
skamma viðureign féllu þeir ýmist
ofan í skotgrafirnar eða út af mold-
arhryggnum við bakka þeirra.
Heinrich stakk einn Fra'kkann í
gegn. Sá hóf upp hendur sinar og
datt út af moldarhryggnum örend-
ur. Það var fyrsta stungan, sem hann
hafði veitt nokkrunv inanni. Hann
gægðist yfir moldarhrygginn til
þess að sjá hinn látna óvin sinn. —
Já, þarna lá maðurinn! Heinrich
Jvekti hann á litla, Ijósa vararskegg-
inu. Haiin lá Jvarna grafkyrr og
starði upp í hiniininn. Það fór nveð-
aumkvunar hryllingur um Heinrich.
Maðurinn var svo ungur, ekki eins
gainall og Heinrich sjálfur, og hann
virtist vera svo meinleysislegur
núna síðan byssustyngurinn valt úr
hönduin hans! Þeir hefðu vel getað
orðið vinir, ef þeir hefðu mæzt
undir öðrum kringumstæðum.
Fáir af Þjóðverjunum lvöfðu særst
við Jiessa atlögu; að eins tveir menn
voru bornir burt úr gröfiinum. Nú
kom yfirmaðurinn til Jveirra og
hældi þeim fyrir dugnað þeirra og
hugrekki. Eftir það féll alt í sama
horf og áður var. Þeir drógu upp
fætur sína á víxl til að þurka þíá
við sólarylinn.
Heinrich skaut byssusting sínum
niður í leirinn, til þess að hreinsa
á Ivonum oddinn; Jagði svo byssuna
á moldarbakkann, og sneri sér að
Gottlieb, sem var að láta í pípu sina.
“Hans kvongast henni þá líkleg-
ast aldrei?” spurði hann.
‘Faðir Bettínu hefir lofað, að þau
mættu giftaSt, þegar hann væri bú-
inn að borga alla veðskuldina af
landi hans”.
“ó, andvarpaði Heinrich.
Það leit þá ekki sem verst út, þeg-
ar að var gáð. Elskendurnir hefðu
þá ennþá nokkurt tækifæri til að ná
saman.
“Það er þá veðskuld á laudi ykk-
ar ” mælti hann, svo sem til þess að
halda Gottlieb við efnið.
“Veðskuld? Já! Eg skal segja Jiér,
hvernig Jvví er varið. Við höfum
góðan bvigarð og vorum i nppgangi,
þegar kýrnar urðu vei'kar og dráp-
ust. Við höfðunv ekki peninga til
þess að kaupa aðrar kýr, svo Hans
fór til bæjarfulltrúans og bað hann
um peningalán, og bæjarfulltrúinn
varð við bón hans, en tók tryggingu
í landinu. Hann gjörði þetta með á-
nægju í þeirri trú, að Hans mundi
aldrei geta borgað skuldina. og gæti
því ekki kvongast Bettínu. Veð-
skuldih átti að hafa borgast 1. sept-
ember. En Hans gat ekki fengið fé
til þess, en biðlögin vernduðu hann
vegna stríðsins”.
Þeir lvcyrðu hróp eins féJaga sins
þar i gröfinni og sneru sér i áttina
til hans, því þeir héldu að kúla hefði
hitt hann; en hann var J)á að glápa
upp í loftið á franska flugvél, sem
var að kasta sprengikúlum yfir
grafirnar. Sunvir fóru að skjóta á
vélina, en hættu Jiví við skipun yfir-
mannsins. “Kærið ykkur ekkert,
menn! Sparið skotfærin ykkar, Pessi
flugvél er langt úr skotfæri!” þeir
horfðu á vélina sigla nokkra hringi
upp yfir gröfunum og Ivalda svo i
suðurátt.
Heinrieh skildi Jvetta aJt vel.
Frakkar höfð.u séð Jvýzku stórskota-
stöðina bak við hólinn. Hann vissi,
að hann nvyndi bráðum sjá nokkra
reykjarhnoðra suður Jinr, og að
skotstöðin yrði eyðilögð, ef hún yrði
ekki bráðlcga færð úr stað. Hann leit
aftur tfl félaga sins, enþá hugsandi
um ástaæfintýrið., “Sextán árt
Undur er það kveljandi. að þau
gátu ekki gifst og búið lukkulega sinni, þegar hann heyrði foringjann
saman öll þessi ár. Og biðlögin? hrópa:
Hvernig fóru þau að vernda Hans?” | “Þarna koma þeir, piltar! Verið
“Veðsikuldin var fyrir 1200 mörk. j nú fljótir og byrjið að skjóta!”
En tveim vikum áður en hún féll í I
gjalddaga, var Hans búinn að hafa
saman að eins þúsund mörk. Hann
vissi, að hann yrði að borga skuld-
ina að fullu, annars myndi borgar-
ráðsmaðurinn ganga að eigninni og
eyðileggja hann, og þá gæti hann
aldrei eignast Bettínu”.
Heinrich sá reykjarmökk liða upp
í loftið suður við sjóndeildarhring-
inn, og augnabliki síðar sprakk
kúla við hólinn, án þess að hafa náð
marki á stórskotastöðipni. Annar
reykjarhnoðri og önnur kúla kom,
sem sprakk beint ofan á hólnum.
“Einmitt Jvað!” mælti Heinrich.
“Þeir hafa fundið skotmálið!. En
haltu sögunni áfram, Gottlieb’, mælti
hann.
Eftir þvi sem fleiri kúlur sprungu,
eftir því færði Gottlieb sig dýpra
niður i gröfina. Hann óttaðist kúl-
urnar rétt eins og Heinrich óttaðist
byssustingi Frakkanna. En nú rétti
hann úr sér og hélt áfram sögunni.
“Ef við að eins gætum náð upp-
skerunni og selt hana, þá hefðum
við næga peninga. En upp'skeran
var ekki fullþroskuð, þegar striðið
Frakkar höfðu valið sér Jvappa-
stund til þessa áhlaups. Heinrich
skaut af byssu sinni, en ekkert skot
hljóp úr henni. Hann sá, að það var
ekki byssan hans, og að hún var ekki
hlaðin. Hann kastaði henni frá sér
og greip aðra. Frakkarnir voru i
vigamóð, og glundroðinn, er spreng-
inginn hafði gjört í gröfum Þjóð-
verja, gjörði þeim áhlaupið hægra
Heinrich heyrði foringja sinn skipa
þeim að stökkva upp úr gröfunum
og sækja að Frökkum. Það var betra
að berjast nú á jafnsléttu, en að Játa
stinga sig í gröfunum. En Heinrich
varð of seinn. Hann sá senv snöggv-
ast rauðar buxur og fann til sárs-
auka i öxlinni; honum sortnaði fyr-
ir augum og hann valt ofan i gröf-
ina. En nú var það ekki lengur
gröf Þjóðverjanna, því að Frakkar
voru búnir að taka hana og fyltu
hana ineð fjölda sinna manna.
Strax og dimt var orðið, var
Heinrich og nokkrir særðir félagar
hans, fluttir burtu úr gröfununv og
sendir á sjúkraskýli í þriggja niílna
fjarlægð. Þar lá hann vikutíma uppi
á lofti i skólahúsi; franskur læknir
og bjúkrunarkona önnuðust hann
kom. Við unnunv samt nótt og dag, j>au Voru honum góð. Læknirinn
til þess að reyna að hafa upp þessi
200 mörli. Hans réðist til manns í
múrsteinsvinnu. Eg gætti gripanna
og flutti kálnveti og egg til markað-
ar daglega. Alt virtist ganga vel og
við vorum rétt að segja búnir að
hafa upp þetta fé sem vantaði á.
Auk þess hjálpaði Bettína það sem
Jrin gat, þó að það væri ekki mikið.
Hún vann að útsaum og seldi það
sem hún saumaði og sendi Hans
komst að þvi, hve mjög hann óttað-
ist byssustingina, sem voru orsök
Jvess, að lvann var þar á sjúkrahús-
inu, og spaugaði við hann á hverj-
um degi um þennan ótta hanls; en
litla franska hjúkrunarkonan fylti
pípuna lvans og hélt eldspitunum,
meðan hann kveikti í henni. Eftir
vikuna var honuin Jeyft að fara úr
rúminu, og var hann þó ekki nærri
Jvví að vera gróinn sára sinna. En
penimga, án þess að faðir hennar j,að varð aS nota rúmíð hans handa
vissi um liað. En Jva skall stríðið á, öðruin, meira hættulega særðum.
og eg var sendur hingað; en hann
var sendur til að passa brýr”.
“Já”, svaraði Heinriclv með mik-
illi andagt. Hann hafði auðsjáan
lega allan hugann við ástainál þess-
ara óþektu persóna.
‘Við héldum að bæjarráðsmaður-
inn hefði átt einlvvern þátt i þvi, að
láta senda Hans til að gæta brúnna,
svo að hann gæti ekki unnið að
uppskerunni. Svo að ekki voru aðr-
ir heima en göniul móðir okkai' og
Rósa litJa til að vinna á ökrununv.
Svo, viku áður en skuJdin féll i
meira
Stungan í öxlinni á honunv var að
gróa og læknirinn sagði honum, að
bráðlega gæti hann gengið með lver-
deild sinni inn til Parisar.
Meðan Ileinrich lá rúmfastur,
hafði hann um lítið annað hugsað,
en sögubrotið um ástanvái Hans og
Bettínu. Engin trúlofun, sein Ivann
hafði Jiekt, hafði verið einls sorglega
langdregin eins og Jvessi, og honuvn
að öllu leyti eins óskiljanleg. Hvern-
ig myndi það nú verða, ef Hans gæti
ekki Ivorgað skuldina? Mundu þá
þau Bettína halda trygð hvort við
gjalddaga, þá bað Hans yfirmann- annað til daganna enda, þar til ann-
inn að gefa sér viku frí, svo að hann ! aðhvort þeirra dæji? Guð hjálpi
gæti farið heim og unnið
skerunni. Kapteinninn —’
að upp- þeim!
| Dag eftir dag
lvafði lvann pifút
Alt i einu var sem jörðin væri að hu«a sinn meö spurningum, sem
springa rétt undir fótum þeirra. hann Sat ekki svarað. Stundum hugs
Og ljósglampa sterkum, eins og það 1 aði. hann 111,1 l>a*. hvc mikið gaman
væru þúsund ljós, laust upp eitt! l)an væri, ef Ifans gæti nú borgað
augnablik og hvarf svo jafnskjótt. sknitiina «8 ieitt svo Bettinu að alt-
Jörðin ruggaði undir fótum þeirra I arinu- — ef ekki með samþykki föð-
og niðamyrkurs skýji laust yfir l>á,! ur llennar, l,a 'samt an l'ess. Hann
og loftið fyltist fljúgandi örðum.
Eitthvað lenti með hejlarafli á
bringspalir Heinrich's og kastaði
lionuin nokkur fet eftir gröfinni.
Þar lá hann um stund, lamaður en
ekki meðvitundarlaus. Þegar hann
náði sér aftur, fann hann að á hon
gat uni ekkert annað liugsað en þessi
kærustupör og vandamál Jieirra; og
hitas-ýkin, sem hann hafði fengið af
stungunni í öxlina, hafði æst þessar
liugsanir lians og óþreyju út af J>ví
að geta ekki séð fyrir lok ástanváls-
ins. f óráði þvi, sem Jvitasýkin hafði
um lá maður nveð sár mikið á höfði'ollað honum' hafði a,t staðið f.vrir
og bloð mikið spýttist úr sárinu. Ein
af kúlunum úr byssum Frakka hafði
sprungið skanvt frá skotgröfunum,
og gjört þar dæld í jörðina, nægi-
hugskotssjónunv hans, sem eintómir
Hansar og Bettinur, sem staðið
höfðu sitt á hvorum gjáarbarmi og
verið að reyna að teygja sig hvort
Iega stóra til að rúma heilt hús. i a moti öðm, til þess að kyssalst, en
Helmingur allra þeirra, sem í gröf-
unum voru, virtust hafa horfið. En
nokkrir þeirra lágu unvhverfis þær,
tættir í agnir, svo að þeir voru ó-
þekkjanlegir. Heinrich sagði þeim,
sem á honum Já, að rísa á fætur;
en hann hreyfist ekki, svo að hann
ýtti honum ofan af sér og konvst
sjá^ur á fætur. Hann náði byssunni
gátu þó aldrei náð saman. Og þegar
liann svo fékk rænu aftur, var hann
allur í svitalöðri af angist yfir örð-
ugleikum elskendanna, sem |)au
fengu ekki yfirbugað.
Daginn, senv honum var Jeyft að
yfiigefa rúm sitt, gekk hann niður
stigann og út í skólahússgarðinn.
Franskur hermaður og annar grá-
BRETAKONUNGUR.
Konungur var sjálfur vlOstaddur selnustu hcrskoBun og leit yfir liSIB oe
fanst mikiB tll um hermennlaa, sem Kltchener jarl bafBl saman dreslB.
hærður öldungur, sýndu honum,
hvar honunv væri óhætt að ganga,
án nokkurrar hættu. Ef hann færi
út fyrir þau takmörk, ætti hann á
hættu að verða skotinn. Hann gekk
þar um gárðin fram að matmáls-
tíma og tók sér svo hvild og svaf
eftir miðdagsverðinn.
Um nviðaftan hrökk hann snögg-
lega upp við hvell mikinn, eins og
ef að sprengikúla hefði sprungið
rétt utan við garðinn. Hann fór á
kreik til að vita, hvað um væri að
vera, og frétti þá, að Þjóðverjar
væru farnir að skjóta á borgina.
“Þá verða þeir hér bráðlega”,
mælti Heinrich með ánægjusvip.
“Gjörðu þér ekki of háar vonir”,
svaraði franski hermaðurinn með á-
kafa. ‘Okkar hermenn verða hér á
undan þeim”.
Kúlunum rigndi nú yfir borgina
og Heinrich lveyrði húsin splundrast
og hrynja, i útjöðrum bæjarins. —
Hann fór að hugsa um, hvort læknir-
inn ætlaði að láta sig vera Jvarna
úti til þes sað biða bana af byssuin
félaga sinna, og bann ásetti sér að
vita um þetta.
A húströppunum sá hann mann,
sem var að glápa út i blái.nn i átt-
ina, senv skothriðin kom frá. Líni
var vafið unv alir hans og herðar
og um höfuðið öðru megin.
“Gottlieb!” hrópaði Heinrich. —
“Þú ert J>á hér!”
“Er Jvetta þú, Heinrich Haas!”
svaraði hinn i lágum róm um leið
og hann leit á félaga sinn nógu lengi
til Jvess að Jvekkja hann.
“Koniflu!” sagði Heinrich og tók í
þann handlegginn, sem heill var.
“Við skulum ganga um garðinn.
Miglangar til að heyra endirinn á
sögunni um liann Hans og unnustii
hans. Kvongaðist hann henni? Þú
varst að segja mér, að Hans hefði
beðið foringja sinn um heimfarar-
leyfi til Jiess að vinna að uppsker-
unni”.
Gottlieb liætti að glápa út i loftið,
og Jvegar hann heyrði kúlnaspreng-
ingu i námunda við húsið, kiptist
hann við og nötraði eins og hrísla í
vindi.
“Kvongaðist hann henni?” spurði
Ilcinrich aftur.
“Bíddu við”, sagði Gottlieb. ‘Eg
verð fyrst að segja þér um uppsker-
una”.
Heinrich lét það gott heita. Ilann
hugsaði sér að hann mundi nú
skjótlega fá ráðning gátunnar, og
gladdist af þvi. Hann vildi heyra
allan aðdragandann, rétt eins og
þegar maður les skemtilega bók;
maður les áfram hverja blaðsíðu
eftir aðra með þeirri vitund, að
það leiði að sögulokum.
“Foringinn gaf fararleyfi”, mælti
Gottlieb, “og Hans fór heim til að
slá rúginn. En hann var lítið meira
en byrjaðaur að slá, þegar umboðs-
maður stjórnarinnar kom tii hans
og fastsetti alla uppskeruna í nafni
keisarans. Hans var sáttur með
þetta, því hann viXsi að hann mundí
fá hana vcl borgaða og að borgunin
var áreiðanleg. En Jiegar rúgurinn
var fluttur burtu og hann var lát-
inn skrifa undir sö'luskjalið, þá sá
hann, að borgunin átti ekki að gjör-
ast fyrri en eftir þrjá mánuði, og
við það varð hann sem næst vit-
stola. Hann vissi að borgarráðsmað-
uriijn mundi ekki bíða eftir borgun
skuídarinnar allan þann tirna”.
Kúla lenti í hvisi skamt frá skólin-
um og sprakk Jvar, og sprengdi einn
vegginn úr því, svo að hann féll til
grunna. En svart reykjar- og mold-
arský fylti alt loftið þar í kriug. —
Gottlieb fél'l áfram á andlitið og lá
hreyfingarlaus, sem dauður va-ri.
Heinrich kraup niður hjá honu' v.
Engin ögn af sprengikúlunni hafði
snert hann, en samt var hann vissu-
lega örendur. — “Gottlieb! Gott-
liebt” hrópaði Heinrich. “Hvað er
að þér? Kvongaðist Hans Bettínu?
Segðu mér, Gottlieb, — átti Hans
hana?”
(Framhald á 7. bls.)
CARBON PAPER
for
TYPEWRITER—PENCIL—PEN
Typewriter Ribbon for every
make of Typewriter.
G. R. Bradley
\ &Co.
304 CANADA BLDG.
Phone Garry 2899. Winnipeg
ÞAÐ VANTAR MENN TIL
Aí læra
Automobile, Gas Tractor IBn 1
bezta Gas-véla skðla 1 Canada.
ÞaB tekur ekkl nema fáar vtkur
aB laera. Okkar nemendum er
fullkcmlega kent aB hðndla og
gjöra vlB, Automoblle, — Auto
Trucks, Gas Tractors, Statlonary
og Marine vélar. Okkar ókeypis
verk veitand! skrlfstofa hj&lpar
>ér aB fá atvinnu fyrir frá 860
til $125 á mánuBi sem Chauffeur j
Jitney Driver, Tractor Engineer
eBa mechanic. KomiB eBa skrif-
iB eftlr ókeypls Catalogue.
Hemphills Motor School
M Mttln St. Wlnnlpea
AS læra rakara iSn
Gott kaup borgaB yflr allan ken-
slu tímann. Áhöld ókeypis, aB-
eins fáar vikur nauBsynlegar til
aB læra. Atvinna útveguB þegar
nemandi útskrifast á $15 upp i
$30 á viku eBa viS hjálpum þér
aB byrja rakara stofu sjálfum
og gefum þér tækifæri til aS
borga fyrir áhðld og þess háttar
fyrir lítiB eitt á mánuBl. ÞaB
eru svo hundruBum skiftir af
plássum þar sem þðrf er fyrlr
rakara. Komdu og sj&Bu elsta
og stæSsta rakara skóla l Can-
ada. VaraBu þig fölsurum.----
SkrlfaBu eftir ljómandl fallegrl
ókeypis skrá.
Hemphills Barber CoIIege
Cor. KlngSt. *nil Padflc Avenn*
l WINNIPHö.
) tttlbú I Regina Saskatchewan.
—
Þegar þú þarfnast bygginga efni eía eWirið
D. D. Wood & Sons.
-----------------Limited------------------
Verzla með sand, möl, mulin stein, kalk,
stein, lime, “Hardwall and Wood Fibre"
piastur, brendir tígulsteinar, eldaSar pípur,
sand steypu steinar, “Gips” rennustokkar,
“Drain tile,” harð og lin kol, eldiviÖ og fl.
Talsími: Garry 2620 eða S842
Skrifstofa: Horni Ross og Arlington St.