Heimskringla - 20.01.1916, Side 6

BLS. 6.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 20. JANÚAR 1916.
—Hver var hún?—
‘Þér cruð voðalega órólegur, jarl. Þcr þjótið upp
við hvern hávaða, sem þér heyrið. Eg skal koma með
hana ofan’.
‘Gott, gjörið þér það’.
Barúninn fór, cn jarlinn gekk um gólf sem óður
væri.
Barúninn kom brátt aftur mcð Helenú og bauð
henni stól að sitja á; en hún þáði það ekki og leit
fyrirlitlega á jarlinn.
‘Helen’, sagði jarlinn. ‘Þér vitið að þér eruð i
minu húsi, og.að enginn getur frelsað yður héðan. Eg
elska yður, og eg vil giftast yður i dag, ef þér sam-
þykkið það’.
‘Þér getið eins vel talað við manninn í tunglinu’,
sagði hún háðslega. ‘Eg vil elcki giftast yður, þó sú
gifting frelsaði mig frá æfilöngu fangelsi’.
‘Þér búist máske við að verða frelsuð aftur’, sagði
jarlinn afarreiður.
‘Já, ef til vill’, sagði Helen róleg.
‘En það er léleg von. Roland er i Lundúnum,
og heldur að þér séuð á skemtiferð með föður yðar’.
‘Eg held, að Ronald sé orðinn hræddur um mig
á þessari stundu, Og sé hann það ckki, þá verðiu' hann
það brátt og finnur mig fyrr eða seinna’.
‘Hann finnur yður þá, son konu mína. Koinið
þér nú, Helen. Hvers vegna takið þér hinn fátæka
bróðurson minn fram yfir mig?'
Helen gretti sig og þagði.
‘Hamingjan góða’, sagði barúninn. ‘Eg hefi af-
ráðið að fá giftingarleyfisbréfið í dag, og neyða þig
til að giftast jarlinum, annaðhvort með því að svelta
þig, eða þá að blanda lyfi i matinn, sem gjörir þig
viljalausa’.
Hann þaut á fætur með hnefann á lofti og gekk
til dóttur sinnar, sem hopaði á hæl og hljóðaði.
Nú kom Edda Brend inn.
‘Eruð þér hérna, ungfrú Clair?’ sagði Edda.
‘Ungfrú Brendt’ hrópaði Helen áköf. ‘Þetta er
ungfrú Brend’.
‘Brend’, endurtók jarlinn. Hún sagði ungfrú
Brendt’
Nafnið Brend vakti undrun hjá jarlinum, og hann
horfði fast á Eddu.
‘Eruð þér einsamlar hér, ungfrú Brend? Er eng^
inn með yður?’
‘Enginn. Eg knm alein. Hvað eruð þér að gjöra
hér? Hverjir eru þessir herrar?’
Edda leit rannsakandi augum á barúninn og jarl-
inn.
‘Annar þeirra er faðir minn, hinn ar lávarður
Charlewick. Faðir minn flutti mig hingað gagnstætt
vilja minum, og vill nú neyða mig til að giftast jarlin-
am. Hvernig komuð þér hingað?’
‘Eg er fædd hér’, svaraði Edda, ‘og hefi verið hér
alla æfi mina þangað til i mai siðastliðnum. Eg hélt
að enginn væri í húsinu, og kom til að dvelja hér fáa
daga. Eg er heimilislaus nú. Þetta er þá vondi frændi
Ronalds lávarðar?’
Hún horfði fast á jarlinn og hann á móti, og það
var eins og þau hefðu áhrif hvort á annað.
‘Hvað eigum við að gjöra við þenna unga flæk-
ing?’ sagði barúninD. ‘Við mcgum ekki láta hana fara
og sigja frá þvi, sem hún hefir hcyrt. Það gæti orð-
jð okkur til ógæfu’.
Cti heyrðist hægt fótatak og svo aftur í ganginuin
og dyrnar voru opnaðar ofur hægt.
Þeir, sem inni voru, líeyrðu hvorki eða sáu, að
neinn væri að koma.
‘Unga stúlka’, sagði jarlinn. ‘Hver cruð þér?’
‘Nafn mitt er Edda Brend’.
‘Brend!’ endurtók jarlinn. ‘Hvernig fenguð þér
það nafn? Eg spyr aftur: Hver eruð þér?’
Dyrnar voru nú opnaðar til fulls og inn kom ung-
frú Powys með hægð.
‘Láttu mig svara þessari spurningu, Henry Brend,
lávarður Odo Charlton, jarl í Charlewick', sagði hún.
‘Edda Brend er dóttir okkar. Hennar rétta nafn er í
lafði Edda Charlton’.
Jarlinn hrökk við og barúninn .blótaði.
‘Edda’, sagði ungfrú Powys, ‘min kæra dóttir, í
sem orðið hefir fyrir rangindum, komdu til min. Þú
ert nú opinberlega dóttir mín, eins og eg er lögleg kona |
lávarðar Charlewick’.
Hún opnaði faðm sinn og Edda þaut æpandi af'
fögnuði til hennar.
‘Eg hélt þú hefðir yfirgefið mig. þú. — og allir
aðrir’, sagði Edda snöktandi.
‘Það hefi eg ekki gjört og heldur ekki aðrir. Hérj
eftir skal líf þitt verða eins bjart eins og það hefir ver-i
ið diint hingað til. Sjáðu hverjir eru þarna’.
Það varð taisverð hreyfing við dyrnar og inn
komu IJugald, iircsturinn og Honald’.
Helen fleygði sér í faðm kærasta síns. Dugald j
tók Eddu úr faðmi móður sinnar. Jarlinn krosslagði \
handleggina og sagði háðslega:
‘Þetta cru viðbrigði. Þau hafa komið okkur ó-|
vænt. Eg sé ekki, að víð höfum meira að gjöra hér. j
J>að er lán, að gæfa mín er ekki bundin við neinn!
kvenmann. Eg afþakka ungfrú Clair og fer til Spánar
í kveld'.
‘Ungfrú Powys lciddi Eddu nær jarlinuni.
‘Henry’, sagði hún; ‘eg kom hingað til að finna
harnið mitt, og datt ckki í hug, að þú værir hér lika, j
fyrri en eg kom til Hebden Bridge. Þar hitti eg Ron-
ald lávarð, og hann sagði mér að þú værir hér, ásanit
herra Clair og dóttur hans. Fyrlr peninga sagði John i
Diggs Harton lögmanni, hvar j>ú vasrir, og ýmsutn öði;--
um. Þú giftist inér fyrír tuttugu árurn undir gervinafni,
en hjónaband okkar er lögum sainkvæmt og eg er kona
þín. Edda er dóttir okkar. Eg hefi aldrei þorað að
viðurkenna, að eg væri gift, fyrri en nú. né að þessi
stúlka væri dóttir mín. Eg hefi gildar sannanir fyrir
)>vi, að við vorum gift; en eg bið þig nú opínberlega'
að kannast við, að eg sé kona þín og líún dóttir’.
‘Eg verð hengdnr, ef eg gjóri það’, sagði jarlinn og!
blótaði.
‘Lávarður Charlewick'. sagði Ilonald, sem nú gekk
til hans. ‘Þér eruð föðurhróðir ininn og sneypa yðar
lendir líka á fjölskyldunni. fig kom hingað til að láta
yður vita, að John Diggs hefir svikið yður, og að lög-l
regliin er nú að leita yðar, fyrir að haf;i niyrt mannj
að nafni Dings. Eg býst við, ;ið bigregian komi rétt
brnðmn, og þér hafið að eins tíma til að sieppa; en
úður cn þér farið bið eg yður að kannast við konu yð-
ar og dóttur. Lafði Charlewick hefir sagt mér æfisögu,
sina og yðar. Ilún getur sannað að hún sé gift Henryj
Jlrend, ög að þér séuð sami maður og Henry Brend, erj
iika auðvelt að sanna. F.g ráðlcgg >ður því að segja!
.vinnleikann’.
Áður en jarlinn gat svarað, heyrðist fótatak, sem
nálgaðist. Hann leit í kringum sig til að sj>á einhver
ráð að flýja. Of seint. Tveir lögregluj>jónar og kona',
með stórt ör á annari kinninni, komu inn.
‘Þetta er hann’, hrópaði konan og benti á jarlinn.
‘Þetta er Spænski Bob. Eg þekti hann vel í Tasmaníu’.
‘Odo, jarl i Charlewick’, sagði annar lögreglu-
þjónninn, ‘i nafni laganna tek eg yður fastan, fyrir að
hafa myrt Jim Dngs nóttina —’
Ilann tók upp skipunarskjalið og las það.
Jarlinn stakk hendinni inn á brjóstið.
‘Hinkrið þig ögn við’, sagði hann. ‘Eg hefi fáein
orð að segja ykkur öllum. Þessi stúlka — hann benti
á ungfrú Powys — er lögleg kona mín, Agnace, greifa-
inna i Charlewick. Og Jjcssa ungu stúlku viðurkenni
eg dóttur mina, samkvæmt frásögn móður hennar og
minni eigin sannfæringu, fædda í hjónabandi. Lávarð-
ur Ronald, arfur dóttur minnar skerðir tekjur yða'r.
Lávarður Clair, mér þykir leitt, að geta ekki gjört yð-
ur ríkan með því að kvongast dóttur yðar; en þar eð
eg hefi fjölskyldu áður, sjáið Jjér að það er ómögulegt.
Ungfrú Helen, faliega andlitið yðar kostar mig lif mitt
en hvað gjörir það? Við verðum öll einhverntíma að
deyja hvort sem er’.
Hann bneigði sig djúpt og háðsiega. Lögreglu-
þjónninn nálgaðist hann, en þá glitraði stál í sólskin-
inu, og Odo, jarlinn i Charlewick. féil áfram —
dauður.
Þegar hann var jarðsottur, var glæpasaga hans
glæpasaga hans jarðsett með honum.
Ekki hætti Ronaid fyrri en hann fékk löggjafar-
valdið til að viðurkenna Agnace vera greifainnu i
Charlewick, svo enginn efi var á Jivi. Þessi greifá-
inna vildí ekki þiggja eitt cent af Charlewfick auðn-
uin, hvorki fyrir sig eða dóttur sína, þrátt fyrir það,
að Ronald vildi láta hana fá sinn skerf.
Ári seinna fór fram Ijómandi brúðkaup í St. Ge-
orges kyrkjunni i Hannover Square. Helen Clair gift-
ist lávarði Ronaid með samþykki föður sins, og lafði
Edda Charlton giftist Dugald Vavasour frá Storm
Castle; herra Macdougal kom fram scm faðir hennar.
Margir gestir voru tii staðar við þetta brúðkaup:
Herra McKay frá Kirkfaldy; lávarður og lafði Canby,
ásamt frú Rliss; Harton lögmaður og allir vinir ungu
persón-anna, æðri sem lægri. Gascoyne Upham var
ekki til staðar; það var tfyrir löngu búið að reka hann
frá bankanum, og hann fór burt, en enginn vissi hvert.
Að loknu brúðkaupinu fór lávarður og lafði Charle-
wick til Charlewick-le-Grand, og fengu þar viðbafnar-
viðtökur miklar hjá vinnufólkinu. Hr. Vavasour og
lafði Edda Vavasour, ásamt ekkjunni, lafði Charlewick,
áður þekt undir nafninu ungfrú Powys, höfðu sína
eigin járnbrautarlest, þegar þau fóru til Storm Castle
á Skotlandi. Þar ætluðú'þau að dvelja i tvær vikur;
taka síðan ferð á hendur til meginlandsins, og vera í
ítalíu yfir veturinn. Með kæra vini í kringuin sig nafn
og stöðu í heiminum, elskuð af inóður sinni og manni,
sem augasteinn þeirra, hafði Edda á endanum unnið
sér inn þau réttindi, sem hún átti fulla heimtingu á.
E \ I) / fí.
KYNJAGULL.
Eftir C. WERNER
I. KAPÍTULI.
"Svo þetta er heimili þitt. Og hér í þessu lélega
greni hefir þú dvaliS tíu ár?* Eg verS aS viður-
kenna, aS þaS er miklu verra en eg ímyndaSi mér”.
Lélega greni! Láttu ekki Heilsbergarana
heyra þetta, því þeir bannfæra þig, ef þeir fá grun
um slíkt nafn á sögulega bænum sínurp”.
Mennirnir, sem voru aS tala saman, sátu í litl-
um garSi, umkringdum af göflum háu húsanna. —
Annar var hár og beinvaxinn, meS dökt hár og
skegg og alvarleg dökk augu; hinn var ögn lægri,
en þrekinn og myndarlegur. Sólbrenda andlitiS og
ljósa, þykka háriS, lét hann sýnast yngri en vin
han3. /
Nú ypti hann öxlum hlæjandi.
Já, þessir góSu Heilsbergarar eru allir saman
reglulegir broddborgarar, og hinn hávelborni herra,
skjalavaldsmaSur Raimar — er þaS ekki embætt-
isnafn þitt? -— lítur því ver út til aS vera orSinn
einn af þeim”.
Raimar brosti ofurlítiS. Hann var aS öllu leyti
þreytulegur, og rómurinn líka, þegar hann svaraSi:
"Skopastu eins mikiS og þig langar til, Arnold;
þú segir í rauninni satt. SkjalavaldsmaSur í Heils-
berg hefir smá áhrif á heiminn, en hvernig finst
þér afstaSan?"
"Hún er alIgóS. En ef eg ætti aS dvelja hér
árum saman, hjá þessum góSu Heilsbergurum, þá
myndi eg verSa brjálaður".
ÞaS hélt eg líka í fyrstunni", sagSi Raimar,
"en maSur venst öllu”.
Það er nú einmitt ógæfan, aS þú hefir vaniS
þig vic5 þaS", sagSi hinn ákafur. "Ernst, hvaS er
orSiS af þér? Þegar eg hugsa um þaS, er eg kynt-
ist þér fyrst, hve djarflega þú stýrSir út í lífiS und-
ir fullum seglum — og svo lentir þú hér”.
"StfandaSi, áttu viS", sagði Ernst. “ÞaS eru
ekki allir. sem ná slíkri framför eins og hr. majór
Hartmut, sem nú prédikar yfir mér, svo tiltakan-
lega".
"En þú varst skapaSur til þess", sagSi majór-
inn. "Eg var til staðar, þegar þú gjörðir fyrstu til-
raunina, og þá varstu í raun rétrri unglingur; en
þú ert skapaSur til aS vera ræðumaður. Og þér
var líka hrósaS takmarkalaust í fyrsta skifti, sem
þú komst fram opinberlega".
"ÞaS var líka í síSasta sinni", sagði Raimer í
dimmum róm. "Strax á eftir komu ófarirnar; þú
veizt, hvaS þaS var. sem stemdi stigu fyrir lífsstarfi
mínu".
“Já, eg veit þaS — gjaldþrot föSur þíns”, sagSi
Hartmut alvarlegur. “ÞaS var aS sönnu slæmur
viSburSur, en þú þurftir ekki þess vegna aS hætta
strax. Þú hefSir átt aS vera kyr í höfuSborginni
og kæra þig kollóttan. AuSvelt hefSi þaS ekki ver-
iS, en framtíS þín var undir því komin”.
“Hún var nú samt sem áður eySilögS. Eg gat
sætt mig viS breyttar kringumstæSur, en sneypan”.
“Ó. sneypan. ÞaS vissu allir, aS þú varst sak-
laus. Þú varst ekki kaupmaSur, þú varst lögmaS-
ur og áttir engan þátt í verzlun föSur þíns".
“En eg bar nafn hans, og þaS var ávalt þakiS
smán. Heldur þú aS eg hefSi getaS veriS svo ó-
svífinn, aS verja heiSur og réttindi annara, þegar
hver og einn gat snaraS því aS mér, aS minn eigin
heiSur væri flekkaSur, faSir minn hefSi veriS þjóf-
ur.-------Nei, þaS var úti um alt á sömu stundu”.
“Já, ógæfan var, aS öll geymdu, verSmætu
skjölin voru glötuS”, sagSi majórinn lágt. “Gjald-
þrot er engin sneypa, en slík vanbrúkun á traustinu,
— þú hefir raunar aldrei trúaS þessum svikum á
föSur þinn”.
“Nei”, svaraSi Ernst meS föstum róm.
“Hann varS fyrir miklum skaSa”, sagSi Hart-
mut, “og þá missa menn sjálfsstjórnina. Hann hélt
án efa, aS hann gæti endurgoldiS alt, og svo kom
ógæfan án fyrirvara--------".
“Nei, eg segi þér", greip Ernst fram í. “Hann
skrifaSi fáeinar línur áSur en hann féll í faSm dauS-
ans, og á þeirri leiS ganga menn ekki meS lygi á
vörum sínum. Sekur maSur krefst ekki hjálpar af
syni sínum í síðasta sinni á þennan hátt: ‘FrelsaSu
minningu mína og heiSur, ef þú getur! — Eg gat
þaS ekkil’
Á röddinni var auðheyrt, hve sárar endurminn-
ingar þetta vakti í huga mannsins. En nú stundi
hann og teygSi úr sér.
"Sleppum þessu; en þú sérS þaS, Arnold, aS
þaS var þetta, sem hindraSi framför mína. Eg gat
þá ekki litiS framan í nokkurn mann, og get þaS
erin í dag ekki, en eg varS aS yfirgefa Berlín”.
“En hvers vegna að fara til Heilsberg?" sagSi
majórinn ákafur. “Eg hefSi í staS þess fariS út í
heiminn, til eySimarkanna í Afríku eSa. frumskóg-
aníia í Ástralíu, — en aldrei hefSi eg jarSsett mig
í Heilsberg ritstofunni”.
“Og móSir mín?" spurSi Raimar alvarlegur,
"og Max, sem þá var unglingur? Átti eg aS vinna
fyrir sjálfan mig í annari heimsálfu, og selja þau í
hendur neyS og bágindum, — því þaS hefSi orSiS
hlutfall þeirra, hefSi eg ekki hjálpað þeim. Eg átti
ekki völ á neinu, og eg mátti vera glaSur yfir aS
geta lent brotna bátnum okkar héma”.
"Og þér var aldrei þakkað fyrir þetta", taut-
aSi majórinn. "MóSir þín nöldraði ávalt um for-
lögin, og hún tók flóniS hann Max fram yfir þig,
hann átti aS verSa listamaSur, en þú aS vinna fyrir
honum og henni. Hún áleit þaS sjálfsagt, aS þú
ynnir úr þér lífiS fyrit hana og hennar Max”.
“En, Amold, eg biS þig”, greip vinurinn fram í.
"Nú, jæja, þaS var hún móSir þín, — guS veri
henni miskunnsamur. En nú er hún dáin og bróSir
þinn bráSum fullnuma. Nú viltu aS líkindum hætta
aS hugsa um þetta?”
Ernst leit á hann undrandi.
Um hvaS á eg aS hætta aS hugsa? ”
“StöSu þí na hér. ESa ætlarSu aS vera hér aUa
æfi þína til þess aS semja skjöl um, aS Pétur hafi
keypt af Páli eina ekru og annaS því um líkt? Nú,
fleygðu frá þér allri Heilsberger’ vesældinni — og
komdu aftur út í lífiS!”
Reimar brosti vonlausu brosi.
"Núna? Á rnínum aldri? ÞaS er of seint”.
"Rugl", sagði majórinn stuttlega. "Á þínum
aldri? Ertu orSinn öldungur aS eins 37 ára? Líttu
á mig; eg er þremur árum eldri, og hver heldurSu
vogi aS kalla mig gamlan?”
Hann stökk á fætur og rétti úr sér aS hermanna
sið. Hin myndarlegi, heilbrigSi og hrausti maSur
sýndi engin ellimerki; enginn silfurþráður sást í
Ijósa, þykka hárinu hans.
Raimar horfSi á hann þegjandi.
"Þú, — þaS er alt annaS. Þú hefir ávalt haft
lifandi áhuga fyrir starfi þínu og ávalt fylgst meS
lífinu. En eg hefi öll þessi tíu ár eytt afli mínu,
stundað léleg hversdagsstörf, — og þá er ekkert eft-
ir fyrir lífiS”.
“Emst, gjörðu mér þann greiSa, aS setja ekki
á þig þenna auSmýktar svip”, sagði Hartmut. ”Þú
mátt hata forlögin, sem hafa sýnt þér hrekki, en
þenna angurværa svip þoli eg ekki, eg verS aS
hrekja hann á brott, þó þaS kosti rifrildi”.
Til allrar lukku náSi meiningamunurinn ekki
út úr húsinu og gekk til þeirra, segjandi í sofandi
róm: góSan morgun’. /
GóSan morgun, Max", sagSi Raimar og sneri
sér viS, “loksins lætur þú þá sjá þig".
Já, klukkan er ellefu”, sagSi majórinn. ”Til
þessa hefir ungi maSurinn legiS á sínu græna eyra’’.
Max tók stól og settist. Hann var miklu yngri
j en Ernst og óvanalega fríSur; enda virtist hann vita
j það. Hann hafSi dökt hár og dökk augu eins og
bróSir hans,, en ekki eins gáfuleg;-aS öSru leyti
voru þeir ekki líkir.
"Eg var dálítiS þreyttur eftir áreynsluna í gær”,
sagSi Max. "Langa járnbrautarleiSin frá Berlín og
svo þessi þriggja stunda akleiS frá Neustadt og hing-
aS, þaS var of mikiS fyrir mínar taugar .
"Hefir þú fengiS þér taugar, Max?" spurSi maj-
órinn. "Þú ert nýtízkumaSur. LofaSu mér aS líta
á þig; já, þú ert stórskemdur".
"Herra majór!" sagSi Max gramur.
"Ó, þér geSjast ekki aS þessu? ÞaS er líklega
ekki leyfilegt, aS kalla þenna verSandi Raphael meS
skímamafni?"
Max hneigSi sig ofurlítiS. "VelkomiS, hr. maj-
ór; jafn gömlum vin bróSur míns leyfi eg aS nota
þetta nafn óhikaS”.
“Þú leyfir þaS? ÞaS gleður mig, og eg ætla
líka aS nota mér þaS. En þú kemur eins og þú haf-
ir dottiS niSur úr skýjunum. HvaS er þaS, sem veit-
ir okkur þenna óvænta heiSur, aS sjá þig hér?”
“Já, Max, þaS vil eg líka gjarnan fá aS heyra.
ÞaS hefir þó ekkert sérlegt komiS fyrir?"
“Nei, alls ekki", svaraSi Max. “Eg fann, aS eg
þurfti hvíldar meS. Þú þekkir þetta ekki, Emst.
Þú mátt þakka guSi, aS þú situr rólegur hér í Heils-
berg, laus viS skarkalann og baráttuna fyrir tilver-
unni í höfuSborginni”.
"Er hún orSin þér svo erfiS, vinur minn?” sagSi
majórinn háSslega. “Eg hélt aS bróSir þinn sæji
um tilveru þína. Þú hefir alt af veriS svo duglegur
til aS veita peningabréfunum móttöku, sem bróSir
þinn hefir sent þér”.
“Eg ætla nú ekki lengur aS krefjast hjálpar cif
Ernst”, sagSi Max gramur. “Eg vona rétt strax aS
geta bjargaS mér sjálfur”.
“ÞaS er líka kominn tími til þess”, sagSi Emst
ásökunarlaust. “Eg hefi nú í sex ár kostaS veru þína
í Berlín, og þaS hefir veriS mér erfitt, því þú hefir
eytt miklu. En eg vildi gefa þér tækifæri til aS ná
þeim framförum, sem þú gætir. Nú er brautin opin
og þú verSur aS sýna, hvaS þú getur”.
“Já, ef ekki væru eins margir um starfiS. Nú
vilja allir vera listamenn og einstaklingurinn kemst
ekki aS. Og svo þessi öfund og afbrýSi í hvert skifti
sem einhver fær viðurkenningu, og svo þessi ilsku-
ríka aSfinsla — þaS eí auma lífiS".
“Er þetta áhuginn fyrir list þinni?” sagSi Ernst
og lét brýr síga.
“Áhuginn?” Max setti upp raunasvip. Ó, hon-
um gleymir maSur fljótt. Listin, frægðin er í raun-
inni heiiaspuni. Hún er kveljandi þessi viSurkenn-
ing, en hún er óumflýjanleg. Eg hefi yfirleitt ekki
fleiri hugsjónir. LífiS eySir þeim öllum. Eg er oft
eins og útbrunninn eldgígur aS skapi til”.
Majórinn hallaSi sér aftur á bak og skemti sér
ágætlega yfir þessum unga manni, sem áleit sjálfan
sig mjög eftirtektaverSan, meðan hann kastaSi þess-
um svartsýnu hugsunum fram.
“YfirburSa fallega sagt", mælti hann. — “Út-
bruninn* eldgígur, er ágætt; þaS er aS eins um aS
gjöra, aS eitthvaS sé til aS brenna. Ernst, hvaS seg-
ir þú um bróSur þinn meS eldgígs-sálina?”
"Eg og Max höfum um langan tíma ekki skiliS
hvor annan”, svaraSi Raimar kuldalega. “Mér þætti
gaman aS vita, hvernig hann ætlar aS framkvæma
áform sín meS slíkum skoSunum".
“ÞaS lagast", sagSi Max meS sjálfbyrgingslegu
brosi. ”Eg hefi enn ekki afráSiS, hvemig eg á aS
haga framtíSar-áformum mínum, en væntanlega
gjöri eg þaS bráSum. Þú hefir aS líkindum ekkert
á móti því, aS eg sé hér fáeinar vikur?”
“HeimiliS stendur alt af opiS fyrir þér. En hvaS
ætlar þú aS gjöra hér í Heilsberg í fleiri vikur? Þú
hefir ávalt skoSaS dvöl þína hér sem einskonar fórn
og stytt hana eftir föngum”.
"Eg leita hingaS til aS hvíla mig eftir áreynsl-
una undanfarinn tíma”, sagSi ungi listamaSurinn.
"Og eg vona aS hitta kunningja mína hér. Þú kem-
ur oft til frú Maiendorf í Gernsbach?”
“Einstöku sinnum kem eg þangaS, oftast viS
víkjandi viSskiftum. Eg er lögmaSur hennar”,
svaraSi Ernst kuldalega.
"HvaS um þaS. ViS verSum aS fara þangað
sem fyrst. Eg hefi kynst frúnni í Berlín, þegar hún
var íheimsókn hjá frændfólki sínu, sem nú ætlar til
Gernsbach: herra Marlow meS dóttur sína”.
Engin áhrif virtist þessi frásaga hafa á Ernst, en
majórinn endurtók íhugandi:
"Marlow? Máske formaSur stóra Berlínar-
bankans?”
“Já — jnilíónari”. Max talaSi þetta svo hátíS-
lega. “Gamalt, áreiSanlegt félag, sem hefir mikiS
álit hjá öllum auSmönnum. Eg kem oft í þaS hús.'
Sonurinn dó fyrir fáum árum, og nú lifir aS eins ein
dóttir bankarans. Mjög falleg stúlka, og auSvitaS
umkringd af aðdáendum, þar eS hún er einkaerf-
ingi, — ágætur ráSahagur”.
Raimer varS hissa og taorfSi rannsakandi aug-
um á bróSur sinn.
“Þú virSist vera all-fróSur um þetta", sagSi
hann, — en þá greip majórinn fram í skellihlæjandi:
“En, Ernst, skilurSu ekki. hve andríkt áform
Max hefir þarna fyrir stafni? Hann ætlar aS ná í
erfingjann og haida áfram baráttunni fyrir tilver-
unni sem milíónari. Þess vegna datt hann niSur í
húsiS eins og sprengikúla, og þetta kallar hann aS
vera sjálfstæSur".
Raimar svaraSi ekki. Hann horfSi enn spyrj-
andi á Max, sem leit upp meS aS hálfu leyti móSg-
uSúm og aS hálfu leyti sjálfbyrgingslegum svip.
“Eg get ekki skilið, hvaS undarlegt er viS þetta,
herra majór. Eg kem oft í húsiS og á bráSum aS
draga upp mynd af ungu stúlkunni, samkvæmt ósk
hennar. Eg hefi ástæSu til aS ætla, aS hún veiti
mér eftirtekt; en í Berlín eru ávalt svo margir í
kringum hana, auSs- og aSalsmenn, og þar er svo
erfitt aS láta bera á sér. I Gernsbach, úti á land-
inu, er miklu rólegra, og þar er maSur einn um hit-
una”.
“Nú, þú féllir ekki í minn smekk, Max minn,
sagSi majórinn þurlega. ’ En smekkurinn er svo
misjafn, og milíóna-erfinginn er ef til vill svo Htil-
þæg í kröfum sínum .
Max áleit sig of góSan til aS svara þessu. en
sneri sér aS bróSur sínum, sem enn þagSi.