Heimskringla - 20.01.1916, Qupperneq 7

WINNIPEG, 20. JANÚAR 1916.
HEIMSKRINGLA.
7
Fréttabréf.
Blaine,.Wash., 5. jan. 1916.
M. J. Skaptason, ritstj. Hkr.
Eg skulda Kringlu bréf — fréttir
— fyrir heimsóknir sinar á síðasta
ári. Bæði vegna þess og hins, a8 vert
er að geta þess, sem gjórist, vil eg
reyna að byrja þetta nýja ár með
meiri drift, en mér auðnaðist að
enda hið gamla. Flest af þeim frétt-
um, sem eg kann að geta grafið upp
ár fyrirliggjandi fúlgu af þess konar
4óti, er meira og minna farið að slá
í sökum elli. En eg skal reyna að
ninnast þeirra allra að einhverju,
•g i svo fáum orðum, sem unt er.
Þá er þess fyrst að géta, að nú er
jörðin hér hjá oss á hvitum kjól, —
•g fer henni það ei illa. Belti hefir
Mún þó ýmist græn eða svört, —
skógabeltin, sem snjór festir hér ald-
nei á til lengdar. Enda er hann ald-
rei nema augnabliks augnagaman.
Frost hefir verið nokkuð siðan á
gamlárskveld. Byrjaði þá að snjóa;
enda hvílir nú gamli Morri sig og
sögunarvélar sinar.
Eigi hafa verið sjúkdómar hér,
■ema kvefvesöld; en hún hefir víða
stungið sér niður og orðið all hvim-
leið. Fólk þolir illa þetta veðurlag,
— hefir alment hvorki hús né föt
tfl að mæta þvi. Undirbúningur
fjöldans hér undir vetra, að þvi er
keimili og fatnað snertir, er ei ólíkt
heyásetning margra bæffda hcima á
tslandi, — það slarkast svo oft. Eng-
inn deyr samt fyrir þá sök hérna,
og er það munurinn mikii.
Arið sem leið var ei Strandarbú-
um hagsældar ár. — Atvinnuvegir
voru daufir á öllum svæðuín, og
tférna i Blaine brást fiskivinnan al-
veg. Varð það mjög tilfinnanlegt öll-
um; ekki sizt voru fólki> sem svo
«jög stólar á þá atvinnugrein. Varð
það til þess, að stórir hópar af hinu
yngra fólki fóru i hopsa töku ýmist
■orður fyrir línu eða suður og aust-
ar i fjöll, N. Yakima. Eru þvi timar
($ér hjá oss með versta móti fjár-
hagslega.
Tvent er það þó, er virðist benda
á velliðun, þrátt fyrir atvinnubrest-
r»n, en það eru húsabyggingar og
giftingar.
Tveir landar i Blaine mistu hús
sin í eldsvoða á gamia árinu. En
tfáðir hafa bygt aftur, og annar mun
tfetra híis en fyrr hafði hann, og nú
tfkuldlaust, þar sem á þvi fyrra var
allhá skuld. Þessir menn eru: Þor-
lákur Guðmundsson, fyrr i Seikirk,
•g Ch. Freeman, sonur Jóns Free-
nans frá Argyle. Auk þessara manna
«rn ýmsir aðrir Landar að byggja
eða hafa bygL Meðal þeirra, er eg
man, er Jóel Steinsson, bóndi i mörg
ár hér i Birchbay; Páll Benedicts-
son, nýgiftur maður, Jóhann Lindal
(kominn að giftingu) Hallson, kom
að austan 1913, Skúli Johnson (hef-
ir seit aftur) og tvær aðrar half-
hdenskar fjölskyldur eru að byggja.
Giftingar á árinu 1915 voru ó-
venjulega margar hér um slóðir, og
nan eg nú i svipinn eftir þessum:
1. Rósa Baker og Friðjón Bjarna-
son, Petersonar frá Hensel, N.D.
2. Lára Valdason (dóttir Sigríðar
og árna heitins Valdaspnar frá
Winnipeg, og Ch. Rober.
3. Rósa Johnson (fósturdóttir Unu
og Kr. heitins Friðriikssonar fyr
i Selkirk) og William Riplce í
Bellingham.
4. Maria Samson (frá Akra. N. D.)
og Jónas Jónsson .JónaSsonar hér
í Blaine.
5. Sophia Benedictsson (Björns
Benedictssonar fyrrum i Selkirk)
og hr. Fernum (Amerikani frá
Yakima).
6. Fjóla Dalsted og Páll Björnsson
Benedictsson, bæði lii beimllis i
Blaine.
7. Emma Laxdal (Jónasar Laxdal,
bónda i Blaine) og P. Patterson
(íri).
S. Jóhanna Pétursdóttir Hallson og
hr. Aikins (Canadian).
Eln perséna (fyrlr daylnn), $l.Kð
Herberal, kveld og morynnverVnr,
$1.25. M&ltlVlr, 85c. Herberrl. eln
Íersðna, 60e. Fyrlrtak I alla etaVI,
geet vlneðlnatofa I aambandl.
Talatml Garry 2382
ROYAL OAK HOTEL
Cbaa. Gnatafaaon, elcandl
Sérstakur aunnudasa mlbdagsverV-
ur. Vfn og vlndlar á borbum fr&
klukkan ettt tll þrjd e.h. og fr* sex
ttl átta at kvelatnu.
3S3 MARKET STREET, WllflflPBO
THECANADA
STANDARD LOAN CO.
Abal Skrffatufa, Wlnnlpra.
$100 SKULDABRÉF SELD
Tll þæglnda þetm sem hafa am& upp
hæblr tll þess ab kaupa, a&r t hag.
Upplýslngar og vaxtablutfall fat &
skrtfstofunnt.
J. C. KVI.E, rllanaKsi
428 Maln Street. , WIMWIPMG
9. Kristin Pétursdóttir Hallson og
Einar Oddson, bæði til heimilis
i Blaine.
Þetta er á máli B. L. Baldvinsson-
ar giftinga-boom. Kalla sumir það
harðinda-merki; aðrir fyrirhyggju
eða forsjálni. Vil eg trúa því síðara
og vona það viti á gott. Enda er
hyggilegt að ljúka þessu af meðan
litið eða ekkert er til að gjöra, svo
eklti þurfi að tefja sig frá arðsamari
önnum.
Eitt er það, sem einkennir þetta
giftinga-boom, og það er, að ágóð-
inn lendir allur til annara bæja, þvi
tíikan er, að skjótast burtu til að
gifta sig, — fara ógiftur og koma
giítur. xtétt eins og sóknarprestur-
inn sé ekki nógu góður til að fram-
kvæma þetta verk. Eða — skyldi það
vera bara hugsunarleysi? Þvi gleym-
ist að presturinn þeirra er fátækur
maður, sem lifir á prestsverkum sín-
um.
Á hæla þessum giftingum flestum.
þ.e.a.s. þeirra persóna, sem sezt hafa
að hér í bænum, hafa fylgt skyndi-
heimsóknir, veizlur og gleðskapur, i
því skyni að ósika hlutaðeigendum
til hamingju. Og víst er um það, að
hvort sem þær heimsoknir hafa ver-
ið margmennar eða fámennar eða
alls engar, fylgja hugheilar ham-
ingjuóskir öllu þessu unga fólki
fram á samleið þeirra, frá öllum,
sem til þeirra þekkja.
Silfurbrúðkaup þeirra hjóna Stein-
grims og Sigríðar Hall var ininst af
nokkrum kunningjum þeirra með
skyndi-heimsókn, er þeim var gjörð
18. des sl., þar sem þeim voru færð-
ir $25.00 í silfri; og skemtu gestirn-
ir sér með þeim við veitingar og
söng meiri hluta nætur.
Hinn 19. des. lézt Pétur Vigfússon
Peterson, að heimili bróður sins og
mágkonu Matúsalems og Borghildar
(Sigmundsdóttir Long) Petersons,
og var jarðaður hinn 21. s. m,.
Pétur heitinn var ekkjumaður um
mörg ár (faðir þeirra Mrs. önnu
Magnússon, scm nú stundar nám við
Valparaiso háskólann í Ind., og Guð-
nýjar sál. Davidson, cr lézt að Bald-
ur, Man., sl. ár). Siðustu árin var
hann hjá ofannefndum bróður sín-
um. Svo má heita að hann yrði bráð-
kvaddur. Hann fór fyrstur á fætur
sunnudagsmorguninn þann, eins og
venja hans var til. Komst ofan og
hneig niður á stól, er fyrir honum
varð. Þar fann bróðir hans hann
litlu síðar, er hann kom ofan, og
með aðstoð konu sinnar kom honum
upp á legubekk. Læknis yar strax
vitjað, en það stoðaði ekki. Pétur
heitinn fékk aldrei meðvitund eftir
það og lézt innan þriggja klukku-
stunda.
Pétur heitinn var hæglátur maður,
fáskiftinn, gætinn og vinfastur. Lík-
lega verður hans nánar getið síðar.
— Samkomur hafa verið hér nokk
urar og likar hver annari, nema
hvað kvcnfélagið “Eramsókn” mint-
ist 80 ára afmælis skáldmæringsins
okkar Matthiasar Jochumssonar mcð
sérstakri samkomu. Tilgangurinn
var hér eins og annarsstaðar sá, að
heiðra skáldið og kynnast ljóðum
hans og æfistarfa. Það siðara fór
nokkuð i handaskolum, vegna þess,
að enginn hér hafði næg persónuleg
kynni af skáldinu til að geta skýrt
frá þvi greinilega íf éigin rainm
leik, og bókin, sem prentuð var
heima um 70 ára afmæli skáldsins,
ekki til hér um slóðir, hvorki hjá
privat fólki né hjá lestrarfclögum
vorum. Kvæði og brot úr kvæðum
skáldsins voru lesin og sungin. —
cilína Johnson las alt kvæðið: At-
burð sc cg anda miniirn nu'r, svo
snildarlega vel, að það eitt nægði ti!
að hefja þá samkomu langt yfir all-
ar aðrar samkomur, sem hér iiafa
haldnar verið um lengri tíma. Kvæð-
ið og nieðferð þess flutti mann að
flctinu undir skjáglugganinn og
sýndi nianni sálmaskáldið ógleym-
anlega i allri þess likamlegn eyir.d,
og mcð alla þess óumræðilegu and-
legu fegurð. — Og þó kvörtuðu sum-
ir undan leiðindum meðan á þeiiu
lestri stóð, ■— leiddist kvæðið og
lesturinn. Fagurt sýnishorn af sálar-
ástandi þeirra! Já, og það var
kyrkjufólk! Fnllorðið lika! Ekki eru
þó margir — að eg held — í þeim
hópnum.
Ti! hvers er eg að geta þess arna
kynnu sumir að spyrja. Einhverj-
um til skammar ináske? Nei, ó-nei!
Slíkt fólk kann ekki að skammast
sín. Því verður ekki við hjálpað.
Til hvers þá?
Til þess að þeir yngri, sem eril
ennþá börn, að því er snertir skiln-
ing á islenzkum snildarljóðum, öðr-
um eins og þessu kvæði, afvegaleið-
ist ekki af dómum sliks fólks. Mis-
skilji ei heimsku slíka fyrir smart-
ness, og svo fráfælist gullkjarnann i
íslenzkri ljóða-fegurð; — missi ei
algjörlega sjónar á þvi: dýpinu, feg-
urðinni. snildinni í íslenzkum skáld-
skap. Svo, skilji þeir ei sjálfir, þá
hlaupi þeir þó ci í gönur fyrir af-
glöp gamalla nauta.
Lárus Lindal las upp brot úr Grett-
isljóðnm, ágætlega veí. Eg get ekki
látið vera að ininnast á Lárus við
þetta tækifæri, fyrir þá sök, að það
er svo sjaldan, sem hann fæst til að
skemta. Hann er að eðlisfari leikari
Aths.—Þú átt að bera þig eftir
svo mikill, að hann leikur oft heima verðum við að lifa i honum eins og öll rifin og skitug og bætt.
hjá sér óafvitandi. Hann les eitt- hann er og jafnvel gjöra ýmislegt, Álfur Ormstunga.
hvað, sem honum þykir gott, og seg- sem maður þyrfti annars ekki að
ir frá því, og frásögnin sýnir lyndis- gjöra. Mennirnir missa sjónar á köll- þjgpgjjlnf_Ritstj
einkunnir þeirra, sem hann segir un sinni, -— mennirnir, sem bera
frá. Án efa er hann einn af vorum velferð mannkynsins á herðum sér.
efnilegustu mönnum, — bezt gefnuj Þvi fylgir böl, — hlutfallslega stórt j Dæmdir vantráarmenn.
mönnum, — en — hann vinnur á ' eftir orsökinui. T. d. Roblin hafði' _____
sögunarverkstæði.------- tækifæri til að bæta samtið sína.
Hvort sem það verður endir þeirr-j F’ram fyrir hann bar bindindisfólk-
ar sögu. {ið bænarskrár sinar um bindindi,
Alt. sem fram fór á samkomunni j og kvenréttindafólkið bænarskrár
var um eða eftir skáldið Matthias, j um jafnrétti kvenna. Aldrei hafði
að undanskildum fyrirlestri, sem j nokkur stjórnarformaður i Mani-
öldungurinn Magnús Jónsson flutti.! toba annað eins tækifæri til að
Þarf ei honum að lýsa. Nafn Magnús-j hjálpa áfram góðum málefnum, ög
ar er æfinlega góð trygging fyrirjgjöra nafn sitt ódauðlegt í sögunni.
gildi þess, er hann flytur. Hann misskildi köllun sína. Fyrir
Fyrir skömmu siðan kom hér upp honum er nú skaðinn mestur. Um
sá kvittur, að stofna ætti isl. blaða- hann og Tómas Johnson má segja
eins og Þormóður prestur segir við
Gissur, er hann talar um, hversu
sagan nmni mála nöfn þeirra
Snorra — annað svart og það er þitt.
En um Snorra segir hann: Hitt er
Ijóst og lýsir strönd. Það er Snorra
heiti er hún helgri prýðir dýrðar-
rún, osfrv. — Hvilikt gæfu-hrun, að
mannafélag, til þess að koma af stað
islenzku vikublaði. f þvi skyni köll-
uðu nokkrir menn til fundar nokkru
fyrir Jólin. Hvað gjörðist á fundin-
um, veit eg ekki. En engan hefi eg
heyrt nefna blaðið siðan.
Kvenfélagið Líkn hafði samkomu
á stærsta samkomuhúsi bæjarins —-
stærsta með máske einni undan- j misskilja þannig köllun sina. — En
tekningu — til að kveðja gamla árið. j mundi það smækka hann, þó við
Samkoman var frí og allir velkomn- hefðum kallað hann illum nöfnuin?
ir. Skemtiskráin var stutt en góð:|Eða hefði það nokkuð hjálpað mál-
Stuttur sjónleikur; tveir unglingar efiium vorum? Hefir ei sagan nú
komu fram á sjónarsviðið til að | sýnt, hver hann var, og hvað það
kveðja útliðanda árið og fagna hinu | var, sem um var beðið? Ekki hverjir
nýja; fór það all-vel. Ungfrú Tryggvi
(Jónassonar) las upp enskt kvæói
afbragðsvel, og Sigurður Magnússon
skemti og með upplestri, kvæðuin
og skritlum; vel gjört af óviðbúnum
manni. Þegar fólk fór heim af þess-
ari síðustu samkomu á árinu 1915,
mættum við hópum af ungiun pilt-
uin með handsleða í tógi og stúlkur
sinar eða annara á sleðunum. Það
eru þeir einu sleðar, sem hér þekkj
báðu um það. Það eru til, hafa verið
til og munu æ verða til menn, sem
misskilja köllun sína. En þrátt fyrir
það vinnur það rétta sigur. — Þess
vegna er lifið þess virði að iifa þvi,
Menn óháðir hugsjón hæðsta búa,
Menn, sem verða ei keyptir fyrir
bita;
Menn, sem ekki takmarkalaust trúa;
Menn, sem brenna af löngun til að
vita.
Álfur Ormslunga.
. .Svar: Meðan þú ert að mentast,
vcrður þú að trúa, að það sé satt,
sem þií ert að læra. Þegar mentun-
in er að verða nógu mikil,. sérðu
hvað satt er. En villustigir eru marg-
ir, engu síður fyrir hinum triilausu
sem trúuðu.—Ritstj.
Vinsemd.
Það er naumast nokkur hlutur,
sem gjörir mannlífið svo tómt og
andlega fátækt, eins og fátækt vor
í því að vinna að þvi, að liðsinna
og hjálpa öðrum. Það er mikið og
margt talað um mannkærleika í
heimi vorum; en jafnvel þó allir
viðurkenni þá fögru hugmynd, eru
það samt mjög fáir, sem æfa hana í
verkinu.
Ef til vill viðurkenna menn það
ekki fyrir sjálfum sér, en það er
ast, og því eina leiðin til þess að j Allir, sem helga lif sitt einhverju
gefa stúLkunum — hvað ætti eg að j góðu málefni — einungis af þvi mál-
segja — sleða rid yrði það líklega á efnið er gott, — vitandi, að þeir
svo lengi sem það góða og rétta samt eigi að síður hreinn og beinn
sigrar, þrátt fyrir baráttuna, sem
það kostar, og mannfallið, sem sú
barátta hefir i för með sér. Því
mannfall fylgir sérhverri baráttu, —
þó ei séu með því blóðúthellingar.
Seattle islenzku, samkvæmt bréfum,
sem þar eiga að vera rituð, og svo
eru lesin upp á samkomum 'hérna i
Blaine.
Þannig heilsaði 1916 Ströndinni
sigrænu, sólriku. Og enn er snjór.
— Og nú er Manitoba — mann- og
kvenréttinda land. Manitoba! Það
er skrítið. Eg hugsa til Manitoba
ekki ólíkt þvi, er eg hugsa til fslands
og eg ann þvi fylki meir en öllum
öðrum ríkjum eða fylkjum i Ame-
riku. — En hvi minnast á það við
Heimskringlu? Hví?! Hún getur ekki
skilið það. Sér náttúrlega enga á-
stæðu til þess. Og hvi skyldi eg ætl-
ast til þess, að Heimskringla vissi
nokkuð um mig og baráttu mina?
Magnús, gamli vinur og trú-
bróðir! Var þér um megn að sjá það,
sem Sigurður Július sá, — — láta
Heimskringlu unna mér þess, sem
Lögberg unnti mér og Toronto Globe
vissi af fyrir löngu, nefnilega, hlut-
töku mina i kvenréttindabaráttunni
i Manitoba? Sá veldur miklu. sem
upphafinu veldur. Og þess verður
æfinlega getið, sem gjört er, eða hef-
ir verið gjört, — sé það einhvcrs
virði. Svo ekki mcira um það.
Mér þótti vænt um Jólablað Heims-j
kringlu, ekki svo injög fyrir þýð-|
ingu þess fyrir yfirstandandi tima,
eins og þann ókomna. Það er gott,
að geyma myndirnar af islenzku
drengjunum okkar, sem hætta lifi
sinu i þjónustu rikis síns og góðs
málefnis. — Skeð getur, að nokkrir
þeir fyrstu hafi farið í von lun frægð
og frama. En langt er nú síðan, að
menn vissu, að vegurinn til frægðar
gegnum þær leiðir er torsóttur og
kunni að verða undir í baráttunni,
— deyja áður en það sigrar, með
engri von um persónuiegt endur-
gjald, já, og þó þeirra verði svo ald-
rei að neinu getið i sambandi við
það málefni, þegar það loksins sigr-
ar, þá samt hafa þeir sin laun ut-
tekið i meðvitundinni um að hafa
lifað og^ dáið fyrir það. Enda er það
tilfellið. öll velferðarmál heimsins,
sem unnin eru, hafa unnist fyrir o-
trautt fylgi fjöldans, seni aldrei er
að neinu getið, — og svo mun það
verða.
Já, eg þakka nú samt Heimskringlu
fyrir komu hennar til min. Ekki má
eg gleyrna að minnast á búnaðar-
bálkinn hennar. Það er eitt hið
þarfasta verk að taka hann upp. —
Blöðin, cins og stjórnirnar, eiga að
vinna fyrir fólkið, ekki á nvóti þvi.
Þegar þau gjöra það á heilnæman
hátt, er framtíð þeirra borgið.
Með beztu þökk fyrir 1915 og þús-
nnd hamingjuóskum til þin á ný-
byrjaða árinu, er eg þin með vin-
semd og virðing
M. J. Benedictsson.
heimilisskyldurnar, og með glað-
værum tilraunum að gjöra heimilið
ánægjuríkt og vinalegt, með reiðu-
búinni fórnfýsi til að bera lifsins
byrði. Og frá heimilinu mun góð-
girnin færa sig til mannanna og
mannfélagsins; og hlutfallslega, eins
og liún útbreiðir sig sífelt stækkandi
mun ósérplægni hennar verða sífelt
vitrari og verðmætari; aldrei mun
hún spyrja sem svo: “Mundi mer
ekki verða meiri unun að gjöra eitt-
hvað annað?” Af þvi hennar einasta
ósk er að hjálpa og liðsinna þeim,
sem með þurfa. Og með þessari ó-
sérplægnu starfsemi, sem fyrst er
auðsýnd á þeim, sem næstir standa,
og þar næst þeim, sem fjærri eru,
—mun þcssi helgi ástareldur hrcinsa
og skýra andlegu sjónina, svo að sáJ-
in fær nákvæmari sjón á þeim, sem
standa á hærra þroskunarstigi. Af
því einungis, að eftir þvi hlutfalli,
sem vér elskum og hjálpum þeim,
sem lifa í kringum okkur, munu
augu sálarinnar opnast. Og þegar
það verður, þá munum vér sjá, að
það er til meðhjálpari, sem er reiðu-
búinn að hjálpa oss i sama mæli og
vér hjálpum öðrum. Með því að
horfa upp á við, verðum vér færari
til að feta oss hærra upp. Sérhvert
fótmál á þessum vegi opnar oss nýj-
an sjóndeildarhring, og jafnframt
skýrist andlegn sjónin, svo liún verð-
ur færari um, að þrengja sér dýpra
inn i það ljós, sem hylur guð fyrir
vorum likamlcgu augum.—(Kvinden
og Hjemmet).—Dvöl.
Öfngur Sósíalism.
Eg ber engan kala til gamla guðs,
en grályndi finst mér það samt.
hvernig hann kóp-elur sum börnin
sín,
en sveltir og kúldar hin jafnt.
Og
i purpura og
I En hin ráfa vonleysis rökkrinu í,
r *

sumum er troðið
pell
launin óviss. Það getur þvi naumast PHÚl a|t, seni vel getur klætt
verið annað en rödd samvizkunnar,
sem kallar þá til að inna af hendi
þungar skyldur. En þung er 1
sorgin, sjátfsagt, sem slíkri köllun
fylgir, — frá hvaða sjónarmiði, sem
| á er litið.
Já, þetta eru nú engar fréttir, veitl
eg að þú segir. Svo er það, og máttu |
þvi mcð fara sem þú vilt. En svo er |
það nú samt. Fólkið, sem kaupirj
blöðin, dæmir um þau eins og aðra
vöru, er það kaupir og borgar. Það
hlýtur því að vera þess virði fyrir
þá, er vöruna selja, að vita, hvernig
fjöldanum geðjast að henni. Þvi að
varan sjálf missir gildi sitt, er eftir-
spurnin þverrar. — Nú, islenzku
blöðin eru prentuð i riki, sem á í ó-
friði, — eg á við Winnipeg islenzku
fréttablöðin. Þess vegna má virða
þeim til vorkunar, þó þau séu nokk-
uð einhliða i meðferð sinni á striðs-
fréttunum. Iin af því áð menn eru
menn, hvort sem þeir eru vinir eða
óvinir, — ætti jafnan að tala um þá|
sem menn. Þeir, sem hlusta á u>’i-j
talið, eða lesa frásagnirnar, kunnaj
því betur. Stóryrði sannfæra menn j
sjaldan, ekki að minsta kosti meirij
hluta manna. Það gjörir rökfræðinl
eða rökræðing hvers máls að eins. j
Til dæmis: Vilhjálmur keisari eri
hvorki verri né betri fyrir að vera!
kallaður “blóð”. Stríð er voðalegt, i
kostar ætíð blóð, hvort sem Vil-'
hjálmur er valdur að því eða ein-;
hver annar. Stríð er helzt aldrei af-j
sakanlegt. Og þó er veraldarsagan
lítið annað en stríð, tildrög þeirra
og afleiðing&r. Svo — mun og sagan
sitja og dæma. Þangað til, — já,
þangað til. Af því heimurinn er ekki
eins og við vildum að hann væri,
sannleikur, að maður lítur all-oftast
á þá, sem menn hafa við að skifla,
gegnum sjónauka eigingirninnar. Sú
spurning, sem dylst bak við með-
vitund vora, er þráfaldlega þessi:
"Hvernig á eg að nofa mér mennina,
samböndin og kringumstæðurnar
þannig, að eg liafi sem mest gagn og
gleði af þeim?”
Og samt mun sérhver, sem nokk-
uð hugsar um það, geta sagt sjálfum
sér, að meðan að athafnir manns
koima af þessum hvötum, getum vér
ekki vænst eftir, að neyð og bág-
indi, sorg og sársaúki, muni hverfa
af jörðinni. Það eru fáir, sem skilja,
hve mjög þessi vor vanalegi sjálfs-
elskufulli ligusunarháttur hindrar
vora andlegu þroskun. Augnamið
eigingirninnar er aðgrcining og ein-
angrun. Hún hleður því i kringum
sérhvern inann ósýnilegan múrvegg,
sem hamlar andlcga ljósinu að
streyma inn og útilokar sálina frá
hinum guðlega eldi andlegrar nær-
ingar, og þeim krafti, stm streymir
um allan alheiminn. Hið guðdóm-
lega ljós og lif nær að eins til vor i
sama mælir, sem vér gjöruin oss
gjörum oss sj álfa að^,— rás» sem það
þrengir sér gegnuni til annara
manna. Sameiginleg fórnfýsi og
hjálpsemi eru þau grundvallarlög,
sem alheimurinn byggist á. Hið nd-
lega samband, sem vér stöndum i
við vora samvistariuenn, er þess
vegna óendanlega þýðingarmikið
fyrir framiför vora, og cf vér viljum
komast á veginn til eilífa lífsins, þá
verðum vér að læra að fórna eigin-
girninni fvrir elskuna. En alt tal um
vinsemdina er einskisvert, á meðan
hún sýnir sig ekki i dygðugu lifi
gagnvart náungum vorum. Hin
sanna elska hugsar eki um sjálfa sig,
en fórnar öllum huga og umhyggju
sinni fyrir aðra, og i sínum eigin
sjálfselskulausa ótruflanlega friði,
finnur hún æfinlega skjól fyrir ann-
ara áhyggjur og þrautir. Lif elskunn
ar byrjar vanalcga æheiniilinu, með
þvi nákvæmlega að uppfylla allar

Konur temja veríhlaupahesta.
x
/
FÍNASTA SKÓVIÐGERÐ.
Mjög fín skó viðgerö á meöan þú
bíöur. Karlmanna skór hálf botn-
aölr (saumab) 15 minútur, gútta-
bergs hælar (don’t slip) eöa leöur,
2 mínútur. STEWAIIT, 103 Parlflc
Ave. Fyrsta bútS fyrir austan abal-
strætt.
J. J. BILDFELL
FA STEIGNASALI.
l ulou Rnitk oth. Floor No. 520
Selur hús og lót5ir, og annað þar ah
lútandi. útvegar peningaláa a.fl.
Phone Matn 2«KT*.
PAUL BJARNAS0N
PASTEIGNASALI.
Selur elds, lifs, og slysaóbyrgl og
útvegar penlngal&n.
WYNYARD,
SASK.
J. J. Swanson
H. G. ninrlksaon
J. J. SWANSON & CO.
FASTEIGJÍASA1.AH OG
pcnlnga mlbiar.
Talsíml Maln 2697
Cor. Portage and Garry, Wlnnlpeg
Graham, Hannesson & McTavisb
LÖUFH.KUI.IIGAH.
907—908 Confeðeratlon Llf* Bldg.
Phone Maln 8142
WPiMPBO
Arnt Anderson E. P. OarIan&
GARLAND & ANDERSON
I.OGFR KHIXGAR.
Phone Maln 1561
801 Electric Raiiway Chambai*
Dr. G. J. GISLASON
Phystclan and Surgeon
Athygll veltt Augna, Eyrna og
Kverka Sjúkdómum. Asamt
innvortls sjúkdómum og npp-
skuröl.
Þatl er ungfrúrnar Wilmot, dætur Sir Robert Wllmot, sem er alpektur fyrlr
aö temja veröhlaupahesta. Nú vinna dætur hans, sem hestasvetnar þvt aS alllr
menn, sem œeí hesta kunnu aö fara eru komnlr f herlnn.
ÍS Sonlti 3rd St.. Grsnd Forka, 9.D.
D r. J. STEFANSSON
401 BOVD BPIL.DING
Hornl Portage Ave. og Edmonton >L
Stundnr elngöngu augna, eyrna.
nef og kverka-sjúkdóma. Erahnltta
frft kl. 10 tll 12 f.h. og kl. I UI I a.k.
Talafml Halu 4T42
Halmllt: 105 Ollvla St. Tala. O. Ul*
Talslml Maln 5302
Dr. J. G. SNÆDAL
TANNL/EKNIR
Suite 313 Enðerton Blook
Cor. Portage Ave. og Hargrave St.
Vér höfum foilar birgDlr þreÍÐnste lyfja
og mePala, Komið meö lyfseðla yðar king-
að vér gernm meðnlin nákvœmlega eftir
ávtsan lœknisins. Vér sinnnm ntansveita
pönnnnm og selinm giftingaleyfi,
COLCLEUGH & CO.
Notre Dame Ave. A Sherbrovke 9L
Phone Garry 2690—26»!
A. S. BARDAL
selur llkklstur og annast um útfartr.
Allur útbúnaöur s& bestl. Enmfrom-
ur selur hann allskonar mlnnlavarBa
og legstelna.
813 Skcrbrooke 9tree4.
Phone Garry 2162