Heimskringla - 08.06.1916, Page 4

Heimskringla - 08.06.1916, Page 4
HEIMSKRINGLA (StofnuS 1SS8) Kemur út á hverjum Fimtudegl. TJtgefendur og eigendur: THK VIKIXG I'HKSS, LTD. VertS blaísins í Canada og Bandaríkjun- um $2.00 um árih (fyrirfram borgah). Sent tll lslands $2.00 (fyrirfram borgaS). Allar borganir sendist rátismannl blab- slns. Póst e(5a banka ávísanir stýlist til The Viking Press, Ltd. M. J. SKAPTASON, Ritstjðrl H. B. SKAPTASON, Rá158ma15ur Skrifstofa: 729 SHERBIiOOKE ' STHKET., WlNNlPEG- P.O. Box 3171 Talsíml Garry 4110 Sendið oss skýrslur um ensku félögin. —o— . Herra Jónas Þorbergsson sendir oss til birtingar: “Opið bréf til hinna íslenzku lestr- arfélaga vestanhafs”, og lítur svo út, sem aö hann ætli að fara að hefja íslenzka þjóóerms- baráttu hér vestanhafs, eftir því sem í bréfr inu stendur. Hann skorar á formenn allra ís- lenzkra lestrarfélaga, að senda sér skýrslur um félögin og meðlimatölu o. s. frv. — Þetta er nú alt saman Ijómandi gott. En vildu menn nú ekki um leið senda rit- stjóra Heimskringlu skýrslu eða skýrslur um þau hin ensku lestrarfélög, sem íslendingar hafa stofnað í hinum mörgu sveitum, þar sem menn af íslenzku kyni búa. Það væri mjög skemtilegt, að bera saman meðlimafjöldann í hinum ensku og í hinum íslenzku lestrarfélög- um, og bókatöluna í hverju félagi. Vér eig- um hér ekki við þau lestrarfélög, sem fylgja sumum barnaskólum, og væri þó raunar nógu skemtilegt að fá skrá yfir þau, ef þar eru umferðarbækur, sem berast manna á milli út um sveitina. Skólastjórnin á meiri eða minni þátt í stofnun slíkra félaga. En það eru hin ensku bókasöfn almennings, ekki einstakl- inga, sem oss þætti svo skemtilegt að fá að vita um. Það má eki skilja það svo, að vér séum að hafa á móti bókasöfnum. Vér höf- um aldrei getað verið án bóka, og lífið þætti oss ekki lifandi, ef vér ættum að vera þar, er vér ekki gætum til þeirra náð, til að fylgjast með viðburðum heimsins og öilum hinum nýju atburðum, uppfindingum, hugmyndum og tilbreytingum, og bera það saman við hið gamla, úrelta og dauða, sem menn eru búnir að kasta frá sér. 0g vér vildum helzt óska, að á hverjum 10 ferhyrningsmílum, þar sem lslendingar búa, eða jafnvel á minna svæði, þá væri til bókasafn, og þar væri lestrarfélag af hinum beztu bókum nútímans. Hverjir 10 bændur ættu að hafa eitt félag og leggja fram 10 dollara á ári hver, til að kaupa hinar nýj- ustu og beztu bækur, í hverri vísindagrein, sem almenningur getur haft not af. Þess vegna er það, að vér gjörum fyrir- spurn til hinna ensku lestrarfélaga meðal Is- lendinga. Það er mikið í þau varið, ef að bækurnar eru vel valdar. En gæta mega menn þess, að menn geta bæði orðið vitrari og heimskan af bókalestri. Og þess vegna er svo mikið undir valinu komið. ------o----- Þjóðernisbarátta Jónasar Vér höfum verið hér í ótal baráttum, Is- lendingar, í þessi rúm fjörutíu ár síðan vér komum hingað, og það má segja, að alt vort líf hér hafi verið ein látlaus barátta; — en aldrei fyrri getum vér munað eftir því, að nokkur maður eða flokksforingi hafi með einu orði drepið á það, að vér ættum að hefja þjóðernisbaráttu, það er að segja: baráttu fyrir íslenzku þjóðerni í álfu þessari. Vér höf- um hér öll hin borgaralegu réttindi, sem aðr- ar þjóðir hafa. Vér höfum hér aðgang að öllum menningarstofnunum til jafns við aðr- ar þjóðir. Vér höfum jafnan rétt til að grípa og nota tækifærin til auðs og upphefðar, al- veg eins og hinar eldri þjóðir, sem hér voru fyrir. Og öll þessi ár höfum vér verið að berjast fyrir því, að ná þessum tækifærum og nota þau, — nota öll þessi réttindi, sem liggja á borði vors nýja föðurlands, Canadaveldis. Vér höfum verið að berjast fyrir því, að geta komið fram sem heiðarlegir borgarar í þessu landi, sem gefur oss þetta alt saman. Og vér höfum verið að berjast fyrir því, að leggja grundvöll að komandi velferð og veUíðan sona vorra og dætra í þessu og engu öðru landi. 0g vér erum svo djarfir að segja, að oss hafi tekist það furðanlega vel, og sé ein- lægt að takast það betur og betur, því leng- ur, sem vér verðum f landinu, og lærum bet- ur og betur háttu þess, síðu og tungu. Og jafnframt þessu höfum vér fengið virðingu og viðurkenningu hjá öllum eða allflestum innlendum mönnum, sem til vor þekkja. — Þetta er sú þjóðernisbarátta, sem vér höfum allir verið að heyja síðan vér komum til þessa lands. En nú koma nýjir menn, sem ekki vita af þessari baráttu, sem ekkert þekkja til svita- dropanna, sem runnu af oss, þegar vér vorum að ryðja skóginn af löndum vorum, — þegar vér með exi í htndi vorum fyrst að brjótast inn í frumskógana, hreinsa fyrstu blettina í kringum hús vor, byggja végina og grafa skurðina óg um leíð spara .alt við sjálfa oss sem vér gátum; um leið að berjast yið að. koma sonum og dætrum vorum til menningar þeirrar á eriskri tungu meðal hins enskumæl- j andi þjóðfélags; — nú koma' þessir menn, í sem voru í reifum sínum, þegar vér börðumst upp á lífið, og segja, að alt, sem vér höfum barist fyrir, sé einskisvirði, eða svo lítilsvirði, að vér þurfum að hefja nýja baráttu, ■— bar- áttu —- ekki fyrir ensku eða kanadisku þjóð- erni — þjóðerni sóna vorra og dætra og allra þeirra eftirkomenda, heldur fyrir íslenzku þjóðerni. Og svo kemur þetta broslega at- riði: Það er sent heim á ísland eftir mál- snjöilum, merkum og góðum mentamanni, dr. Guðmundí Finnbogasyni. Vér sáum hann rétt snöggvast, í einar 5 mínútur, og leizt gáfu lega á manninn. En fyrir mann að koma hingað úr annari heimsálfu og hafa aldrei séð land þetta, ekk- ert eða lítið þekt til allra þeirra viðburða, sem hér hafa gjörst meðal Islendinga, — ekkert þekt þeirra daglega líf eða hugsunar- hátt eða þrautirnar og erfiðleikana, sem þeir hafa þurft við að stríða, bæði í borgum og í sveitum úti, — og ætla sér að láta mann ó- fróðan um alt þetta, hversu mentaður sem hann er að öðru leyti, að ætla sér, að þessi maður geti sagt mönrium fyrir, sem verið hafa hér og barist í 30-—40 ár, — að hann geti sagt þeim fyrir um, hvað þeir skuli hugsa og hvernig þeir skuli breyta og hvaða stefnu eða stefnur þeir skuli taka, — það er vægast tal- að barnalegt, og það er ætlun vor, að Dokt- orinn hafi þar gjört hið mesta glappaskot á æfi sinni, að láta leiðast út í þetta, og hefði þó getað ver farið, ef að hann hefði ekki komið fram með stillingu og lipurð, sem vér höfum alla heyrt hæla honum fyrir. Sjálfir höfum vér enga ræðu hans heyrt. Þetta liggur nærri að vera líkt því, ef að einhver Islendingur hér eða heima á Islandi hefði fengið hálærðan Hottentotta sunnan úr Afríku til að koma og prédika fyrir mönnum, hvernig þeir skyldu búa og hvaða ávexti þeir skyldu rækta. Og blessaður Hottentottinn færi að kenna þeim að rækta alla þá ávexti, sem þrífast undir hinm brennandi miðjarðar- sól! I öllu voru stríði og allri vorri baráttu hér vestra, hefir oss aldrei komið til hugar, að hefja neina þjóðernis-baráttu. Lngum vorra fremstu manna hefir komið það til hugar, svo að vér vitum. Og það væri að hleypa þeim eldi í félagslíf íslendinga, sem enginn getur sagt, hvenær niður félli. Vér, sem komum af Islendi, fluttum með oss endurminningar um landið og vini vora þar og málið. Og vér höfum stofnað íslenzku lestrarfélögin, af því að vér þurftum þeirra, og höfðum skemtun af þeim, og vér höfum þau þangað til vér göngum í gröfina. Það kemur engum heil- vita manni til hugar, að amast nokkuð við því, þó að vér séum Canada- eða Bandaríkja- borgarar og höfum heitið því, að unna og vinna þessu landi, sem voru föðurlandi. En börnin vor, sem hér eru fædd, eru Canada- eða Bandaríkja-borgarar. Canada er móður- Iand allra þeirra, sem hér fæðast. Skyldur þeirra allra eru við Canada og ekkert annað land. Þau svívirða þetsa sína móður, ef að þeir eða þær láta sér annað til hugar koma. Þau geta borið virðingu og ást til gamla Is- lands, og vér vonum að vér gjörum það allir, og þau geta geymt í hlýjum huga allar gamlar endurminningar þaðan. En þetta land, sem vér lifum í, er Iand barnanna vorra, og hver, sem annað segir, er óþarfur maður, væglega talað, hver sem hann er og hvaða stöðu sem hann hefir. Það er að eins eitt mál og eitt atriði, sem nú þarf að sitja fyrir öllum öðrum í þessu landi, og það er að vinna stríðið; öll önnur mál ættu niðri að liggja en þau, sem á einn eða annan hátt ekki stuðla til þess, og sízt ætti að fara að brjóta upp á nýjum deilu- málum. ------o—----- Liðsöfnun 223. herdeildar Vér auglýstum í blaðinu fyrir nokkru um ferðir þeirra foringjanna úr 223. herdeiid- inni, að safna liði alla leið frá vötnunu.R miklu og vestur að hafi, og hara þ»ir allir sýnt þar lofsverðan áhuga og orðið mikið á- gegnt, sem sjá má af því, að straumur nýrra Iiðsmanna hefir verið að koma inn til 223. herdeildarinnar, bæði að austan, vestan og norðan. Capteinn H. M. Hannesson hefir verið á ferðinni vestur undir fjöllum, mest vestur í Alberta, og farið þar bygð úr bygð meðal ís- lendinga, Svía, Dana og Norðmanna. Og mrð eldfjöri hefir hann flutt þar ræður yfir einurn hópnum eftir annan í öllum þeim héruðun, og borgum, þar sem þeir búa. Vér höfum heyrt það fullyrt, að honum hafi allstaðar veno tek:ð ágætlega vel, enda segjst Marinó ágæt- lega á ræðupalli og áhugi hans er sí-logandi, ög þeir, sem kunnugir eru, vita, að hann hefir barist meira fyrir 223. herdeiidinni en nokk- ur annar. Það er eins.og menn hafi verið múlbundnir áður og enginn hafi viljað um það tala; en vér ætlum, að 223.. herdeildin hefði ekki verið tii, hefði það ekki verið fyr- ir hann. Þetta verða menn að viðurkenna, menn geta ekki annað sannleikans vegna. Og nú safnar hann og setur hreyfingu á alla þessa fjarlægu hópa hinna skandinavisku þjóða. Hann vekur þá til að hugsa um málefni þessi og hvað þau þýða fyrir land þetta og þjóð- flokka þá, sem hingað hafa komið til .þess að gjöra Canadaveldi að föðurlandi sona sinna og dætra, og til þess að ganga að öllum vel- ferðarmálum heimsins og vinna að þeim með Bretum, sem nú hafa sýnt það, að þeir v ru hin eina þjóð heimsins, sem til þrauta var fær um að halda á lofti merki frelsisins og mann- réttindanna, móti ofbeldismönnunum, sem vildu brjóta undir sig allan heim. Því að hefðu Bretar ekki skorist í Ieikinn, hefði stríð- ið verið fytir löngu búið, og útlit heimsins verið alt annað, en það var fyrir stríð þetta. Vér verðum því allir að votta Capt. H. M. Hannesson virðingu vora og þakklæti fyr- ir farmkomu hans í málum þessum, elju hans og atorku. Ef að nokkur maður af íslenzku begri brotinn á heiður skilið fyrir framkomu sína nú, þá er það Marinó Hannesson. Capt. H. M. Hannesson er væntanlegur heim til Winnipeg fyrir helgina. friðarkenningar Bandaríkjanna, en þó því að eins, að þau leggi fram sinn skerf af landher og sjóher til þess að halda friðnum við eftirleið- Þessar þjóðir, sem nú eru að ís. berjast, verða búnar að kaupa frið inn svo dýru verði, að þær vilja ekki eiga á hættu, að nokkur þj* ð í Evrópu, Afríku og austurhiuta Asíu, að minsta kosti, geti slitið friðinn og varpað þeim skelfingum yfií heiminn, sem nú hafa verið á ferðum. Friðarfélögin. —o— Um allan heim eru menn að tala um írið og allstaðar eru friðarfélögin að halda fudni sína, og þó líklega hvergi eins og í Bandarj'kj- unum. Bandaríkin hafa verið og eru friðar ins land, þó að þau séu nú að verða gullsins lands, og draga til sín allan heimsins auð. — Það ér æfinlega fagurt, að vilja stofna til friðar. Og öll þessi friðarfélög eiga skilið virðingu manna fyrir tilraunir sínar og stefnu þá, að drepa niður ófriðnum og stríðinu og blóðsúthellingunum um allan heim. En það er annað um að tala en í að kom ast, sem máltækið segir. Það er ekki nóg að tala, heldur að framkvæma. Ef að ræningi kemur á heimili þitt og tekur eigur þínar, myrðir konu þína og börn þín, — hvað áttu þá að gjöra, vinur minn? Áttu að standa upþ og halda yfir honum ræðu mikla um að sætt- ast, þú skulir fyrigefa honum alt, láta hann taka allar eigur þínar, ef hann að eins vilji nú sættast? Væri ekki réttara af þér að snúast móti honum, áður en hann er búinn að deyða konu þína og börn, og reyna að verja, þau með hverju móti sem þú getur; handsama hann, ef þér er það mögulegt, brjóta bein hans eða deyða hann, ef þú þá gætir bjargað lífi konu þinnar eða barna þinna? Og ef að hann kæmist lífs af, þó að meiddur væri, þá þyrftir þú að hafa eitthvert hald á honum, að hann gjörði þetta ekki aftur, hvorki þér né öðrum. Þetta er svoddan barnaskapur, að heirnta frið, frið, — en vilja ekkert gjöra, ekkert af mörkum leggja til að fá og halda friðnum. Allur heimur er nú að berjast á móti Þjóð- verjum, til þess að fá frið, varanlegan frið. Þeir gjöra meira en tala um frið: þeir Ieggja fram milíónir hermanna og bilíónir dollara til þess, að fá þann frið. Bygðirnar eyðast og blóðið rennur í straumum til þess að fá frið- inn. Og þeir vita það svo vel, að þegar frið- urinn er fenginn, þá þurfa ríkin og löndin að hafa svo mikinn herafla, að þau geti kúgað hvern óaldarflokkinn eða ribbalda-þjóðina, sem rís upp til að ræna aðra sér minni mátt- ar, — kúgað hana til þess að halda friðinn. Þessi ófriður er um allan heim. 1 hverju ein- asta landi, í hverju einasta mannfélagi eru hópar þeirra, sem girnast eigur annara, sem kúga hina máttarminni, eða féflétta þá á einn eða annan hátt, og það er ekkert annað eri lögin, sem halda þeim í skefjum, að svo miklu Ieyti, sem þau ná til þess. Það getur því verið fagurt af Bandaríkj- unum að heimta frið. En þeir sem ekkert Ieggja til friðarins nema orðin og engan afla hafa til þess að halda honum við, þegar hann er fenginn; þeir þurfa ekki að búast rið því, að orðum þeirra verði gaumur gefinn. Það má vel vera, að eftir á, þegar alt er búið og þjóðir þessar sjálfar eru búnar að semja frið sín á milli, þá vilja þær sumar þeirra hlusta á 197. herdeildin. Vér tökum fúslega greinina frá K. Á. B. um Fonseca-deildina, og finnum ekkert að því, er höfund urinn segir um oss, vér brostum og þótti það vel komist að orði. En fyrir löngu höfum vér breytt skoð- uri vorri á Fonseca, og óskum hon- um til allrar hamingju og sveitinni, sem hann stýrir, og vonum að bæði hann og lið hans alt komi heim með aukinn frama og frægð, og hvenær sem er viljum vér leggj þeim öllum gott orð, bæði í heild og einstökum mönnum. Bókfregn. ver en IÐUNN, tímaritið riýja til skemt- unar og fróðleiks, sem þeir gefa út Ágúst H. Bjarnason, Einar Hjör- leifsson og Jón Ölafsson, er nú komið alt hingað vestur, þetta I. ár, 4 heftin. Innihald 4. heftisins er þetta: Tvær þulur, eftir frú Th. Thor- oddsen; Alt af að tapa, saga eftir Einar Hjörleifsson; Saga talsím- ans, eftir G. J. Ólafsson; Þögnin í turninum, saga frá stríðinu eftir Le Goffic; Dr. Minor, eftir Jón Ólafs- son; Endurminnmgar, eftir Jón Ólafsson; Við dánarfregn Dr. Gr. Thomsens, kvæði eftir L. H. B.; Dvöl mín í Danmörku II. (Grundt- vig og Brandes), eftir Matth. Joch- umsson., og ritstjá, um ýms nýút- komin rit. Vér höfum ekki tíma til að segja neitt verulegt um þetta hefti, höfum að eins gripið í það; það virðist alt vera eins frá upp hafi til enda, afbragðsgott, — eini og segja má um öll hin heftin, sem á undan eru komm. Málið er snild- arfagurt og eldfjörugt, Ijóðin og þulurnar ágætar. Nýr höfundur, frú Thoroddsen, kemur með fyrirtaks þulur, sem helzt ættu myndir að fylgja. — Hina eldri rithöfunda þekkja menn, þá Ágúst, Einar og Jón; enginn þarf að lýsa þeim. Og svo góðskáldið síra Matthías. En hver, sem elskar íslenzkt mál og fróðleik, ætti ekki að missa af nokkru, sem þeir rita; það er tjón fyrir hvern og einn og sjálfskapar- víti, meðan ritið er fáanlegt. Vilj- um vér því ráða öllum, sem vilja eignast ritið, að panta það sem fyrst; kostar að eins dollar þetta fyrsta ár; en verður líklega dýr- ara framvegis, því það svarar ekki kostnaði, að selja ritið fyrir það verð hér, einkum nú, þar sem pen- ingar eru stöðugt að falla, en papp- ír og alt annað að hækka í verði. Pantanir sendist til Stefáns Pét- urssonar, 696 Banning St., eða P. 0. Box 3171, Winnipeg. South Georgia, sein var 750 mílur í burtu, en skilja meginið af skips- höfninni Þarná eftir undir forustu FrankWild’s, sem var næstur for- ingi undir Shaekleton. Lieut. Shackleton fór baðan hinn. 24. apríl með fimm menn aðra. £>eir héldu áfiam i hálfan mánuð í hríð- uhj og frosti, þangað til beir sáu strendur landsins, og voru l>á komn- ir að vesturströnd Soutli Gcorgia. í tvo daga voru þéit lað reyna að komast með bátana á lanu og tókst það ioksins, og 1 dögum síðar kom- ust þeif til HákOnarfjarðar (Haa- kon Bay). En liinn 19. maí héldu þeir þvert yfir eyjuna og komu hinn 20. til hvalastöðvanna á Straumnesi. Þar fengu þeir 80 tonna hvalveiða- skip, til þess að fara og reyna að ná mönnum þeim, sem þeir höfu sftir- skilið á Eiephant eyju. Þcir reyndu að kornast þangað, en gátu ekki fyrir ísum og .héldu til Falkland eyja, som eru beint austur af JVlagel- lan sundum, við suðurodda Ame- ríku. En South Geoi-gia er eyjaklasi iangt nokkuð suður og austur af Falklands eyjum. Þegar Shackleton skildi við félaga sína á Elephant eyju, höfðu þeir fimm mánaða mat- arforða og líkindi til að þeir gætu drýgt það með selaveiðum. Allir voru þeir þá hraustir. Á ferðum þessum fann Shackleton nýtt land eða strönd, sem hann fylgdist með einar 200 mílur, og kall- aði Caird Coast. En þar sein átti að vera Grænland hið nýja (New South Greenland) fann liann ekkert land, heldur 1900 faðma dýpi, og segir það villu eina, að menn hafi ætlað þar land vera. Hið lengsta, sem Shackleton komst suður, var á 77. þreiddargráðu og 35. gráðu véstlægrar iengdar. Hefir hann því verið býsna langt frá suð- Urpól. £n margar og merkar athug- anir gjörði hann á fer ðsinni og eyk- ur það þekkingu manna í mörgurn greinum. Fregnir af suðurpólsför Shackletons. Lokvsins éru komnar fregnir af suð.urheimskautafarahum Lieut. Sir Ernest Shackleton, og er hann nú kominn til Port Stanley á Falk- land eyjum. Hann var á skipinu Endurance, þegar hann var á ferð- inni til heiöiskautanna; en lenti í ís og brotnaði gat á skipið, og sökk það í Weddell hafinu við suðurpól- inn hinn 20. nóvember 1915; en hinn 15. október sama ár voru þeir allir komnir úr skipinu og fiuttust í bát- um og náðu loksins Elephant eyju þann 24. apríl. Höfðu þeir þá haft hrakning mikinn í rekísnum og leið illa, svo að sumir vorti nærri dauðir. Þarna voru þeir matarkortir fyrir alla skipshöfnina, en ströndin eyði- leg og gróðuriaus og ekkert lifandi kvikindi að sjá, og tók þá Shacklc- ton það ráð, að reyna að komast tii Frá 197. herdeildinni. “Víkingum úr Kapada’’ eða 197. herdeildinni, líður vel að öilu leyti, nerna um stund er erfitt að fá liðs- menn. Stafár það af vorönnum, sáningu og að fiskimenn eru farnir í sumai-ver sín. Eftir því sem eg veit sannast, hafa 70—80 Islendingar gengið í deildina. Það hygg eg, að þeir skrifi sig allir ísiendinga, og það ungir menn, sem héreru fæddii-, og það jafnvel þó að faðir þeirra hafi verið annarar þjóð- ar maður. Kemur þar fram, að góð- ir drengir unna móðurinni meira en föðurnum, og er það eðlilegt. Góð móðir er uppeidis- og lifsstjarna barnanna. Ekki verð eg var við ríg eða ósam- lyndi milli Skandinavanna í þessari deild. Svíar munu vera langflestir, þá Noj-ðmenn, Danir, íslendingar, Finnar Norður-Hússar og svo slæð- ingur úr flestum Norður- og Vestur- Evrópu þjóðum, Kanadamönnum Bandaríkjamönnum. Ekki hefi eg orðið var við nokurn Færeyjing né Grænlending, sem teljast til skan- din avisku l>jóðanna. Nú ætlar Lt.-Coi. Fonseca að hefja útboð til liðsöfnunar í þessari viku. Hann sendir ármenn sína um alt Kanada til liðsbónar. Ættu allir Kanadabúar að framleggja fylsta fyigi sitt tli lisððsöfnunarinnar, í þær herdeildir, sem ennþá eru liðs- þurfar. “Nú liggur lífið á!” Það er í fylstu alvöru sagt. Aldrei hafa jafn öndverðir andskotar riðið jafn geyst á fjör og frelsi frjálsra þjóða, sem nú. Fari sambandið á kné fyrir húnskum þjóðum, er siðmenning, frelsi og kærleiksást eyðilögð og fót- umtioðin af eindæma iiarðstjórn. Það má Heimskringla eiga, sem varaniegan sögu-sannleika, að hún hefir hvatt en ekki iatt Islendinga til liðsgöngu, ]só hún iiafi fitjað granir til foringja voi-s Fonseca og um leið til vor Víkinganna. En slíkt hefir ekki skotið oss geig í augu og höfum vér ekki af því æðrast, og er- um vinir hennar, sem vér vorum. Mikið liefir verið talað og ritað um herfrægð forfeðra vorra. Með þeim heiðri höfum vér fæðst og upp- alist, Islendingarnir, fram á þenna dag. En nú er að myndast og þrosk- ast vor nýja herfrægöarsaga. Til hennar þarf að vanda af ýtrasta megni. Þar þurfa allir að stuðla og standa að, jafnt ungir sem gamlir, vesælir sem voldugir. Ef um þessa sögu vorra Vestmanna verður höndl að kló, sem sögu kann að rita, verðJ ur hún bautasteinn vor Vestmanna, þó aldrei nema vér hverfum inn í hringiðu nýrrar þjóðmyndunar í Norður-Ameríku. Leggi nú hver og einn gull og giæra steina gáfna og göfuglyndis í það sagnakerfi! óef- að hafa íslendingar iagt fram fleiri hermenn en nokkurt annað þjóð- erni í Kanada, þá hlutfallslega er reiknað. En vel skal vanda ög stöð- ugt standa, ef vér ætlum að bera ægishjálm með vinþjóðum vorum af húnskum kúguruin! Munlð það! K. Ásg. B«iediktsson.

x

Heimskringla

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.