Heimskringla - 29.06.1916, Síða 6

BLS. 6.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 29. JÚNI 1916.
HYACINTHA VAUGHAN
Eftir CHARLOTTE M. BRAEME.
þér; en, Adrian — eg elska þig þangað til eg dey.
Allar mínar hugsanir snúast um þig; og þaS, sem
eg aðallega þrái, er, aS fáaS deyja, þegar eg hefi
uppfylt þá skyldu, sem þessi ferS mín er gjörS fyrir.
Þegar eg er dáin, elskulegi Adrian, hugsaSu þá til
mín meS meSaumkun!
“Adrian, eg hefi skrifaS nafn þitt hér, tár mín
hafa falliS á þaS, og eg hefi kyst þaS, og nú verS
eg aS skilja viS þig fyrir fult og alt, þig, sem eg elska
svo heitt. Vertu alla tíma sæll!. Hyacintha”.
Á þessari stundu, þegar áhorfendurnir tóku eft-
ir, hve daufur og kjarklítill lögmaSur hins ákærSa
virtist vera, var honum færSur seSill inn í réttarsal-
inn, og var innihald hans lesiS meSan algjör þögn
ríkti:
“Eg get boriS vitnisburS, sem frelsar líf herra
Lennox. Get eg fengiS leyfi til aS flytja hann og
greina frá öllum kringumstæSum?
Hyacintha Vaughan”.
ar. Eg hafSi þykka blæju fyrir andlitinu og
aSist aS láta sjá mig, á raeSan Lennox keypti far-
seSlana”.
“ViS fórum svo meS lestinni til Leybridge. Þar
urSum viS aS bíSa nokkra klukkutíma, því lestin
hafSi orSiS fyrir óhappi. Dagurinn var aS renna
upp, og viS urSum hrædd viS aS mæta einhverjum
á stöSinni, sem kynni aS þekkja okkur. Herra Len-
nox stakk þá upp á því, aS viS skyldum ganga spöl-
korn í burtu, og þaS samþykti eg; viS gengum svo
yfir engjarnar. Þegar viS höfSum gengiS drjúgan
spöl, námum viS staSar viS girSingarhliS; þá sýnd-
ist mér eg sjá eitthvaS viS trjágirSingu skamt þaS-
an og þangaS gengum viS. Þar fundum viS unga
konu, sem hafSi legiS þar og sofiS og leit mjög illa
út. ViS töluSum viS hana og hún sagSi okkur, aS
hún héti Anna Barrett; aS hún væri illa gift og
væri á leiSinni til Liverpool meS manni sínum. —
Hún sagSi líka nokkuS, sem gjörSi mig skelkaSa:
Fyrir fáum mánuSum síSan var hún ung og falleg
stúlka, en af því ungur iSnaSarmaSur varS ásthrif-
inn af henni, og móSir hennar bannaSi þeim aS gift-
ast, struku þau burtu, og létu gifta sig meS leynd.
Hún sagSi blátt áfram, aS þaS væri betra aS sitja
heima meS sorgþrungiS hjarta, en aS strjúka til
þess aS giftast meS leynd. OrS hennar gengu í gegn
um mig eins og tvíeggjaS sverS. Herra Lennox
kendi í brjósti um hana, og þegar eg sá, aS hendi
hennar var særS, batt eg klút herra Lennox um
hana”.
Áheyrendurnir voru nú farnir aS tala svo hátt,
aS hún varS aS þagna.
“Þögn í salnum!” skipaSi dómarinn. “GjöriS
þér svo vel, aS halda áfram, ungfrú Vaughan”.
“Herra Lennox gaf ógæfusömu konunni pen-
inga. Hún sagSi, aS maSur sinn væri vanur aS berja
sig; hann hefSi stórskemt hendi sína, og aS hann
kæmi óefaS til sín aftur og deyddi sig, eins og hann
hefSi lofaS . Herra Lennox sagSi, aS ef hún héldi
aS hún ætti nokkuS slíkt á hættu, þá ætti hún aS
fara þaSan strax; hann ráSlagSi henni aS fara til
Lundúna, gaf henni áritun sína og sagSi, aS ef hún
vildi koma þangaS, væri hann þess fullviss, aS móS-
ir sín mundi útvega henni vinnu. Hún baS guS aS
blessa okkur, af því aS viS hefSum miskunnaS okk-
ur yfir sig; þreytt og máttvana lagSist hún út af
aftur til aS hvíla sig. ViS fórum þá þaSan, og þetta
var þaS síSasta, sem viS sáum til hennar”.
DauSaþögn varS í salnum.
“Svo fór eg aS hugsa nánar um þetta fyrirtæki
mitt. OrS konunnar höfSu aSvaraS mig: ‘ÞaS er
betra, aS sitja heima meS sorgþrungiS hjarta, en aS
strjúka þaSan’. Eg fann, aS þetta var satt, fór aS
gráta og baS herra Lennox aS flytja mig heim aftur,
og hann var svo góSur aS gjöra þaS. ViS fórum svo
aftur til Oakton, og á þenna hátt komst eg aftur til
afa míns og ömmu, eftir svo voSalega nótt, aS eg
gleymi henni aldrei. Þetta get eg eiSfest aS er
hreinn sannleikur”.
“GjöriS þér nú svo vel aS segja okkur, hvers
vegna þér hafiS svo lengi hikaS viS, aS gefa þessar
upplýsingar? ”
Fyrir einum sólarhring síSan fékk eg fyrst aS
vita um þessi málaferli. Eg dvaldi í Bergheim í
Þýzkalandi og þar sá eg þaS í blöSunum; eg varS
því aS hraSa mér til aS komast hingaS sem fyrst”.
Komu þeir einsamlar og eins fljótt og mögulegt
var? ”
Já, og eg hefi mist alla lífsánægju mína fyrir aS
gjöra þaS. Aldrei get eg aftur fariS til ættingja
minna; aldrei get eg búist viS fyrirgefningu hjá
þeim. Eg hefi mist alt fyrir þaS, aS koma hingaS:
heimili mitt og alt annaS”.
Á meSan á þessu stóS hafSi formaSur kviS-
dómsins skrifaS nokkrar línur, sem einn af réttar-
þjónunum færSi dómaranum. ÞaS sagSi, aS hann
áliti, aS sessari málsókn væri lokiS eftir þenna vitn-
isburS og aS herra Lennox væri sýkn.
Dómarinn las þessi orS og sneri sér svo aS Hya-
cinthu:
“Ungfrú Vaughan, þér hafiS auSvitaS gjört yS-
ur seka um hrösun, en þaS getur og verSur aS af-
sakast, af því þér eruS svo ungar. Þér eruS komnar
hingaS til þess aS frelsa herra Lennox, og þó vitiS
þér jafnframt, aS öll lífsánægja ySar er töpuS. —
Framkoma ySar, fórn ySar verSskuldar almenna
aSdáun, og kvjSdómurinn segir fangann sýknan”.
ASdáun og ánægja hreif alla áheyrendurna. —
GuS blessi ySur!” hrópuSu margar konur meS tár
í augum”.
Strax á eftir gekk Hyacintha út úr réttarsalnum;
hér eftir varS hún aS eins aS hugsa um sjálfa sig, aS
svo miklu leyti, sem hún var fær um þaS.
21. KAPiTULI.
Þetta eftirtektaverSa réttarhald var þá endaS.
Hinn ákærSi, herra Claude Lennox, var nú frjáls
maSur, og gladdi þaS alla; vinir hans slógu hring
um hann. "ViS vissum þaS allir, aS þú hlaust aS
vera sýkn af þessum glæp”, sögSu þeir. Lennox
ofursti var líka til staSar, og öll gremja hans gegn
bróSursyni sínum var nú horfin; en svo þungt
hafSi honum falliS þetta, aS hár hans var grárra og
hann ellilegri.
“ÞaS var meS herkjum, aS þú slapst, Claude”,
sagSi hann skjálfraddaSur.
Já , sagSi hann; líf mitt á eg aS þakka þess-
ari hugprúSu stúlku, sem lagt hefir alt á hættu til
aS frelsa mig. Hvar er hún nú, eg sé hana ekki".
“En hvaS þýSir þetta? HvaS er orSiS af stúlk-
unni? HvaS hefir hún gjört?” Enginn gat svaraS
þessu.
“Nei, eg get ekki áttaS mig á þessu”, sagSi lafSi
Vaughan; “nei, eg skil þaS ekki, Adrian. Hún hefir
ekkert gjört. HvaS getur hún annars hafa gjört?
Hún hefir ávalt veriS hjá mér”.
“Eg skal líta eftir því í blöSunum, og komast
aS því, hvaS hún hefir gjört; en óskiljanlegt er alt
þetta”. — Þetta var niSurstaSan, sem hennar nán-
ustu komust aS.
Skyndilega datt Adrian í hug: “Þér megiS vera
vissar um þaS, lafSi Vaughan, aS þaS er eitthvaS,
sem stendur í sambandi viS morSiS, er hafSi svo
mikil áhrif á hana. Eg skal ekki eySa einu augna-
bliki, eg fer strax af staS aS leita hennar .
4f
20. KAPITULI.
Réttarsalurinn í Loadstone var troSfullur af á-
heyrendum. Þetta morSmál vakti athygli allra, sér-
staklega vegna þess, aS sá, sem ætlaS var aS hefSi
drýgt morSiS, tilheyrSi hinum æSri stéttum mann-
félagsins. Fregn þessi var tekin upp í öll blöS og
lesin af öllum íbúum landsins. Lennox ofursti, föS-
urbróSir hins ákærSa, var meSal hinna mest metnu
manna í greifadæminu; þaS hlaut aS vera afar-
sorglegt fyrir hann aS eiga bróSurson, sem var ásak-
aSur fyrir morS.
ÆSri og lægri voru því saman komnir í réttar-
salnum til aS heyra úrslit þessa máls, og frá Lund-
únum voru nokkrir af vinum Lennox einnig þar til j
staSar.
MorSiS virtist alveg óskiljanlegt. Claude Len-j
nox eiSfesti, aS hann þekti ekki myrtu konuna hiS
minsta; en aS hann hefSi hjálpaS henni dálítiS, {
þegar hann fann hana í þessu aumkunarverSa á-j
standi. Vasaklútinn kvaSst hann eiga, og aS hann
hefSi veriS fenginn henni til aS binda um særSu
hendina. Áritun sína á pappírsmiSanum hefSi hann
sjálfur skrifaS, og kvaSst hafa fengiS konunni hana
í því skyni, aS hún gæti fundiS móSur sína, sem
mundi hafa útvegaS henni vinnu, hefSi hún leitaS
til hennar. Meira vildi hann ekki segja; og enga
upplýsingu um þaS, hvar hann hefSi veriS þessa!
nótt, vildi hann gefa. Hann var spurSur, hvaSa
kvenmaSur hefSi veriS meS honum á Oakton stöS-
inni; en því vildi hann ekki svara. LögmaSurinn,
sem átti aS verja hann, var alveg ráSalaus, því aS
Claude vildi ekkert segja honum, þrátt fyrir þaS,
aS honum var sagt, aS endirinn yrSi aS líkindum
dauSahegning. ÞaS eina, sem hann sagSi, var, aS j
þaS væri annaS verra til en dauSinn. ÞaS hlaut aS
vera kvenmaSur viS þetta riSin; þögn hans benti j
ljóslega á þaS; héldu menn; en hann vildi ekki eySi-
leggja mannorS hennar, hvaS sem þaS kostaSi. Eitt-
hvaS líkt þessu hlaut þaS aS vera. En allir voru
sannfærSir um þaS, aS ef hann vildi, gæti hann feng-
iS sýknu fyrir þetta morS.
Nú var 23. júií kominn; en enn hafSi Claude
enga lilraun gjört til aS hrinda frá 3ér þessum grun.
Morguninn, sem yfirheyrslan átti fram aS fara, varj
hlýr og sólskinsbjartur. Réttarsalurinn var afturj
troSfullur. Hinn ákærSi var einnig til staSar, en
var í meira lagi kjarklítill aS sjá.
“Segir ákærSi sig sekan eSa ekki sekan um morS j
önnu Barrett?”
“Ekki sekan, háttvirti herra!” svaraSi Claude í
snjöllum róm. Allir áheyrendurnir álitu þetta hrein-
an sannleika. ”En getur ekkert vitni sannaS sýknu
hans?” hvísluSu menn á milli sín.
Ríkis-lögmaSurinn, kærandi hins opinbera, tók
nú til máls og skýrSi frá málinu í heild sinni. Kæran
vrtist hafa viS rök aiS stySjast, enda þótt fram-
koma hins ákærSa mælti á móti því. Fanginn hefSi
ekki veriS heima þessa nótt, sem morSiS var framiS;
hann hefSi veriS á Leybridge stöSinni ásamt kven-
manni, og gengiS meS henni til þess staSar, sem
morSiS var framiS; vasaklúturinn meS nafni hans
fanst í hendi myrtu konunnar, og áritun hans á litl-
um seSIi fanst í vasa hennar. Eitt vitniS hefSi svar-
iS þaS, aS snemma þenna morgun hefSi hann komiS
til Oakton Park einsamall í mikilli geSshræringu.
En samt yrSi þaS aS vera viSurkent, aS enginn hefSi
séS morSiS framiS, aS enginn gild ástæSa fyrir ill-
verknaSinum yrSi sönnuS; aS hinn ákærSi, Claude
Lennox hefSi óflekkaS mannorS og út á siSferSi
hans væri ekkert hægt aS setja. Ennfremur: Lkk-
ert vopn fanst hjá líkinu og á fatnaSi Lennox sást
enginn blóSdropi. Þetta benti alt á, aS ákærSi væri
ekki sekur, enda þótt aS margar líkur væru á móti
honum.
LögmaSur hins ákærSa gekk út úr réttarsaln-
um stundarkorn; þegar hann kom inn aftur, var
búiS aS leggja máliS fyrir kviSdóminn. Hann baS
samt um leyfi til aS mega tala, þar eS hann hefSi
nú mikilvægar upplýsingar, og honum var leyft þaS.
“Mínir herrar, kviSdómendur”, sagSi hann, —
‘‘þetta mál er eitt þeirra kvalafylstu, sem eg hefi átt
viS; aldrei hefir grimmari kæra veriS flutt gegn
saklausum manni, en hér á sér staS. Eg ætla ekki
eingöngu aS sanna þaS, aS hann sé saklaus af morS-
inu, en jafnframt aS sýna þaS, aS sökum sinna göf-
ugu lyndiseinkenna, vildi hann heldur missa lífiS,
en kasta nokkurum skugga á mannorS kvenmanns,
og eg get sannaS þaS, mínir herrar, kviSdómendur,
aS enda þótt hinn ákærSi væri í Leybridge ásamt
kvenmanni og aS hann ekki eingöngu talaSi viS
hina myrtu konu, heldur reyndi líka aS hjálpa henni
á annan hátt, þá er hann þó alveg saklaus”.
Nú varS fyrst algjör þögn. Claude Lennox leit
í kringum sig kvíSafullur; hann skildi ekki, hvaS
lögmaSur sinn gat meint.
‘‘Fyrsta vitniS, sem eg nú ætla aS kalla”, sagSi
lögmaSur hans, “er persóna, sem segir frá því, hvar
Claude Lennox var, nóttina, sem morSiS var fram-
iS og hve góSur og fórnfús hann var viS myrtu
konuna, — vitnisburSur, sem aS öllu leyti hreinsar
hinn ákærSa frá öllum grun. KalliS á ungfrú Hya-
cinthu Vaughan sem vitni”.
Aftur varS kyrS í réttarsalnum. Fanginn varS
alveg utan viS sig aS heyra þetta nafn.
“Því er hún komin hingaS?” heyrSi einhver
hann segja viS sjálfan sig; ‘‘eg vildi fús deýja til
þess aS hún yrSi fyrir engri móSgun”.
Strax á eftir kom fram sem vitni ung og falleg
stúlka, og aöSvitaS litu allir til hennar. ÞaS var
Hyacintha Vaugan, föl eins og lík, en fallega og
alvarlega andlitiS hennar sneri sér þangaS, sem dóm-
arinn sat.
“SegSu ekkert, Hyacintha”, sagSi Lennox í á-
köfum en kvíSandi róm, og meS lágri röddu bætti
hann viS: “Eg get þolaS alt, en þú mátt ekkert
segja”.
“Þögn!” skipaSi dómarinn. “Þetta er sæti rétt-
lætisins, hér má ekki þegja um sannleikann”.
“HeitiS þér Hyacintha Vaughan?” var fyrsta
spurning hans.
“Já, nafn mitt er Hyacintha Vaughan”, sagSi
hún meS svo mjúkri og viSfeldinni röddu, aS hún
vakti eftirtekt allra.
"VoruS þér meS hinum ákærSa, Claude Len-
nox, miSvikudaginn 12. júní?”
“Já”.
"ViIjiS þér segja frá því, hvaS þá fór fram?”
spurSi gamli dómarinn vingjarnlega.
Hyacintha opnaSi varirnar, en gat ekki talaS.
Litla stund var þvingandi þögn.
“ViljiS þér segja okkur, hvers vegna þér voruS
meS hinum ákærSa nóttina hinn 12. júní, og hvar
þiS voruS á fer'S, ungfrú Vaughan?”
“Herra dómari”, svaraSi hún; ‘‘eg skal segja
frá öllu. Eg fór aS heiman meS Lennox í því skyni
aS fara til Lundúna, þar sem viS ætluSum aS láta
gifta okkur”.
“Án þess aS vinir ySar vissu um þaS?”
“Já, þaS átti aS ske meS leynd”.
Hún stóS þarna skjálfandi meS krithvítar varir.
“SegiS þér frá öllu, ungfrú Vaughan, og veriS
þér ekki hræddar”, sagSi dómarinn. Hann vor-
kendi henni.
Kjarkur hennar batnaSi viS þetta; hún leit á
engan annan en dómarann, sem hún nú treysti aS
öllu leyti.
"Herra dómari”, sagSi hún; “lífiS heima fanst
mér svo kyrlátt og leiSinlegt; allir voru mér góSir,
en þar var enginn á mínum aldri og mér fanst tím-
inn svo voSalega langur. Eg kyntist herra Claude
og kunni vel viS hann; hélt jafnvel aS eg elskaSi
hann, og þegar hann baS mig aS strjúka meS sér
og giftast sér, þá samþykti eg þaS”.
Var þá nokkur nauSsyn á aS strjúka?” spurSi
dómarinn vingjarnlega.
ViS breyttum auSvitaS heimskulega, og sök-
um þessarar heimsku okkar héldum viS aS þetta
væri eina aSferSin til aS geta gifst. Ættingjar mín-
ír hófSu sérstaka ákvörSun mér viSvíkjandi, og
hinn 14. juní átti eg aS fara meS þeim til Þýzka-
lands. ViS héldum því, aS ef viS notuSum ekki
þetta tækifæri, þá gætum viS aldrei gifst”.
Eg skil , sagSi dómarinn; “gjöriS þér svo vel,
aS halda áfram sögu ySar”.
“Eg athugaSi ekki, hvort nokkuS rangt væri viS
þetta, herra dómari, mér fanst þaS svo rómantiskt.
ViS ákváSum aS fara meS Oakton-lestinni strax eft-
ir miSnætti og halda svo áfram til Lundúna. Skamt
frá heimili afa míns og ömmu, Queens Chase, hitti
eg Lennox; svo urSum viS samferSa til stöSvarinn-
Þeir leituSu um ailan réttarsalinn og einnig úti,
en hvergi gátu þeir fundiS Hyacinthu. Allir hrós-
uSu henni, en enginn vissi, hvar hún var.
“Aldrei gleymi eg þessari ungu stúlku , sagSi
roskin kona. “ÞaS er talaS um kvenhetjur, en eng-
in verSskuldar þaS nafn fremur en hún .
“Heyrir þú, frændi, hve mjög er dáSst aS
henni?” sagSi Claude. “Hún er svo göfug og svo
sannleikselsk. Eg veit, hvaS þaS kostar hana aS
bera vitni í þessu máli. Eg veit, hvers konar heimili
hún átti, — afi hennar og amma voru svo ströng,
svo köld, svo reglubundin. Hún er sannarlega hjálp-
fús og óeigingjörn”.
“Eg held þú ættir aS giftast henni undir eins ,
sagSi ofurstinn.
"Hún vildi mig ekki. Þú þekkir hana ekki,
frændi; hún er sjálfur sannleikurinn. Hve margar
stúlkur heldur þú aS hefSu snúiS aftur frá slíkri ferS,
sem hún var á? Eg er viss um, aS hún elskar mig
ekki; en hér eftir vil eg gjöra alt fyrir hana, sem eg
get. Hvar er hún nú? Mamma verSur strax aS taka
hana meS sér heim”.
Hennar var nú leitaS af miklu kappi; en hún
fanst hvergi. MeSan uppnámiS viS málalokin stóS
sem hæst, var hún horfin; enginn hafSi veitt þvi
eftirtekt, hvert hún fór.
BæSi ofurstinn og Claude voru hryggir mjög yf*r
þessu; þeir gjörSu alt, sem þeir gátu, til aS finna
hana, sendu fólk um allan bæjinn til aS spyrja um
hana; en alt varS árangurslaust. Claude var alveg
utan viS sig; hann hafSi strax hugsaS sér, hvaS
'hann ætti aS gjöra fyrir Hyacinthu, eftir hina hetju-
legu framkomu hennar. MóSir hans átti aS taka
hana meS sér til Lundúna, þar átti heimili hennar
aS vera, fyrst um sinn aS minsta kosti. Sjálfur ætl-
aSi hann aS fara til Bergheim, tala viS afa hennar
og ömmu og leita sætta fyrir hennar hönd. * Eg
þekki ekki neitt, sem eg vildi ekki gjöra fyrir hana ,
sagSi hann.
Hann vildi ekki fara frá Loadstone fyrri en hann
væri búinn aS búa svo um, aS alt, sem gæti miSaS
til þess aS finna hana, yrSi gjört ofursta Lennox
kunnugt um undir eins, og hann kunngjörSi því a-
ritun hans í blöSunum. Þegar hann áleit öllu fyrir
komiS eins vel og unt var, fór hann heim meS móS-
ur sinni.
“Þetta leit í sannleika afar illa út”, sagSi móSir
hans meS hryllingi, — “viSbjóSslegur vanheiSur.
Eg get ekki hugsaS til þess. Þú, meS þína flekk-
.lausu lyndiseinkunn, þína háu stöSu í mannfélaginu,
— aS þú skyldir vera sakaSur um viSbjóSslegt og
grimmilegt morS! Eg held aS hvorugt okkar geti
nokkuru sinni gleymt því”.
“Eg skal endurreisa mitt góSa nafn og mann-
orS, mamma”, sagSi Claude alvarlegur; “þetta hef-
ir gjört mig aS reglulegum manni. ÁSur var sama
og ekkert af alvöru til í mér; en eg hefi líka hlotiS
mjög harSa hegningu fyrir þetta íhugunarleysi mitt.
FramtíSar framkoma mín skal verSa þannig, aS
þetta gleymist”.
“Honum mun hepnast þaS”, sagSi ofurstinn viS
móSur hans; “og þegar hann minnist þessa voSa-
lega ásigkomulags, sem hann var staddur í, þá mun
hann heldur ekki gleyma henni, sem frelsaSi hann
úr því; hún er hin göfugasta, kjarkmesta og sann-
leikselskandi stúlka, sem eg get hugsaS mér. Og
Claude segir satt: hann þurfti bendingu frá skóla
reynslunnar, og hann hefir hann fengiS. Engan
skaSa skal hann líSa fyrir þessa yfirsjón; þaS sem
eg hefi ekki áSur minst á meS einu orSi, því lýsi eg
nú yfir opinberlega: ‘Claude skal erfa mig’ og” —’
bætti hann viS dálítiS drembinn: “Heimurinn mun
án efa fyrirgefa slíka æsku-yfirsjón, þegar hann er
húsbóndi á Oakton Park”.
Frú Lennox fór aftur til Lundúna miklu glaSari
en þegar hún kom.
MáliS gegn syni hennar hafSi vakiS mikla eftir-
tekt um alt landiS; en þó virtust menn alment vilja
kasta þyngri steini á afa og ömmu ungfrú Hyacinthu,
heldur en á Claude Lennox; hans aSal-yfirsjón var,
aS hafa fest ást á ungri og elskuverSri stúlku, sem
átt hefSi viS afar þröng kjör aS búa.
Frú Lennox veitti því nákvæma eftirtekt, hvern'
ig litiS var á son hennar meSal hinna æSri stétta,
eftir aS hann hafSi orSiS fyrir jafn voSalegri ákæru;
en hún gat engan mismun séS á umgengninni fyrr og
nú. ÞaS hafSi líka strax borist um alt, aS hann átti
aS verSa erfingi hins auSuga föSurbróSur og eig'
andi Oakton Park höfSingjasetursins. Hann hélt á"
fram, aS heimsækja öll viShafnar-samkvæmi, og
var allstaSar sýnt vingjarnlegt viSmót.
ÞaS er ekki eins slæmt og eg bjóst viS”, hug*'
aSi frú Lennox; “og þaS er alt aS þakka þessari á-
gætu stúlku, aS endirinn varS svo góSur’
ÞriSja daginn eftir hina umtöluSu yfirheyrslu,
kom ókunnugur maSur akandi meS hraSa til rétt-
arsalsins í Loadstone. ÞaS var laglegur maSur, en
andlit hans var mjög fölt og honum virtist ekki líSa
vel. ÞaS leit út fyrir, aS hann hefSi litla hvíld feng'
iS síSustu dagana, máske ferSast dag og nótt. Haan
þaut upp tröppuna og fann einn embættismannanna
viS dyrnar.
“Er morSmáliS byrjaS?” spurSi hann.
‘ÞaS er útkljáS, herra minn; því var lokiS fyr'
ir tveim dögum síSan”.
"Ó, gjöriS mér þann greiSa, aS segja mér aL
um þaS; en veriS þér fljótur, því eg hefi svo lítinn
tíma aS missa. Var þar ung stúlka, sem bar vitni?
“Já, og vitnisburSur hennar frelsaSi líf fangans-
Eg skal segja ySur alt um þetta meS eins fáum orS-
um og eg get”.