Heimskringla - 06.07.1916, Blaðsíða 2

BLS. 2.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 6. JÚLl 1916
“Mórauða Músin”
Sagan MÓRAUÐA MÚSIN, sem nú er að koma hér í
blaðinu, hefir fengið mikla útbreiðslu á ensku; enda er
hún aS flestra dómi vel skrifuS og skemtileg og einkar
lærdómsrík.. Margir hafa hvatt oss til, aS prenta hana í
bókarformi, og þaS erum vér fúsir aS gjöra, ef nógu marg-
ir óska þess til aS borga kostnaSinn. Vér viljum því biSja
alla þá, sem eignast vilja þessa sögu í bókarformi, aS láta
oss vita sem fyrst. Sagan verSur prentuS á góSan papp-
ír (ef hún verSur prentuS) og kostar ekki yfir 50c.
Otlit fyrir hátt söluverð
á gripum.
nú um fleiri ár boðiS hæsta verð j eru oft vel valin, grunnurinn er góð-
fyrir gripi á mörkuðum Evrópu og j ur og veggirnir cru þéttir, en glugg-
Ameríku. Þeir eru nú að kaupajarnir cru eins og á örgustu fanga-
gfipi í Ameríku og eru stutthyrn-
inga-bændurnir hvatamenn kaup
Fréttir frá Toronto láta vel yfir ut-
liti á gripaverði, og Hon. Duncan
Marshall, ráðgjafi akuryrkjumála
fyrir Alberta, hefir verið austurfrá
og litið eftir sölu á stutthyrnings-
gripum í Bandaríkjunum og Ontar-
io, og segir hann, að útlitið hafi
aldrei verið eins gott og nú. Thoina.s
nokkur Stanton segir Marshall að
hafi selt 26 gripi af stutthyrninga-
kyni í Wheaton, 111., og fékk $7,200
fyrir gripina. Þetta er hið hæsta
meðaltal, sem fengist hefir fyrir gripi
í mörg ár. Og merkilegt var það, að
alla þessa gripi hafði Stanton keypt
í Canada.
En þetta háa gripaverð í Banda-
ríkjunum stafaði að nokkru leyti af
því, að menn komu til Bandaríkj-
anna frá Argentínu í Suður-Ame-
ríku, í fyrsta sinni með þeim ásetn-
ingi, að kaupa gripi af hreinu
stutthyrningakyni. Þetta hefir að
llkindum átt nokkurn þátt í þessu
háa verði. En þar fyrir utan var
verðið með lang-hæsta móti, ef að
gripirnir voru góðir.
Þó er verðið ennþá hærra á Skot-
landi, og segir Mr. Marshall, að
þenna vetur hafi þar verið seldir
tarfar fyrir sjö hundruð til fimtán
þúsund guineur hver, eða $3,500 til
$75,000, og verða þeir allir fluttir til
Argentina. Og Argentínumenn hafa
anna. Eramvegis munu kaup þessi
heldur aukast, því að Argentínu-
menn hafa verið kosnir dómarar á
sýningu feitra gripa í Chicago í
næsta nóvembermánuði, og aftur
hafa Argentínumenn boðið þeim
Robert Miller frá Stouffville, Ont.,
og prófessór Curtis, frá Ames, lowa,
til þess að vera dómara á gripasýn-
ingunni í Buenos Ayres í ágústmán-
uði. Þetta, að skifta um dómendur
klefum eða verri. Sólunni er bann-
að að gægjast inn í húsin. Og þó
vita menn svo vel, að hvar sem sól-
in fær ekki að komast að, þar ríkir
myrkrið og allir myrkranna lýðir.
En myrkranna lýðir eru magnaðir:
eiturkvikindi af öllum hugsanleg-
um tegundum, heilir herskarar af
sjúkdóms-bakteríum, drepandi og
sýkjandi fyrir hverja lifandi.skepnu,
sem heldur til eða á að hafa ból
sitt í húsum þessum. Og svo hlýtur
myrkrið að hafa lík áhrif á skepn-
á sýningum þessum, gctur að öllum urnar og manninn: gjöra þær leiðin
líkindum haft mikil og góð áhrif á legar, óánægðar, sjúkar og las-
verzlun gripa af hreinu kyni milli burða. Vér vitum ekki, hvað mikið
Norður-Ameríku og Argentínu. ilt þetta eilífa myrkur getur haft í
Og þessi nýji markaður fyrir gripi me® •ser'
af hreinu kyni og þetta feykilega
háa verð sláturgripanna, bendir Og vér megum reiða oss á það, að
svo ljóslega á það, að menn þarfnast það er miklu léttara, að koma í veg
gripanna, og útlitið fyrir hátt gripa- fyrir sýki eina en lækna hana þegar
verð er því betra nú en nokkru skepnan er orðin sjúk. Og þegar vér
inni áður. vituin að sólargeislinn deyðir hina
illu og skaðlegu yrmlinga, sein
granda bæði skepnum og inönnum,
þá ættum vér að bregða af þessum
gamla vana, að hafa myrkur í gripa-
húsum vorum, eða hvaða húsum,
sem vér byggjum. Birtan gjörir alt
skemtilegra; það er skemtilegra fyr-
ir skepnurnar að lifa í húsinu, þær
þrífast betur af aukinni ánægju;
það er skemtilegra að ganga um
húsið og hægra að halda þvf hreinu,
og skepnurnar gefa af sér betri arð í
björtu liúsi en myrku.
Dagsljósið í bápenings-
húsum.
Einhver mesti gallih við bygging-
ar bænda, fjós, hlöður og hesthús,
er skorturinn á gluggum. Það er
eins og menn séu að verja sólunni
að komast inn í húsin. Hússtæðin
:xx
HERBERTIQUICK
MÓRAUÐA MÚSIN.
SVEITA-SAGA.
“Ef þú ekki segir af þér fyrir þann 25. þ. m.,
verS eg aS taka kæruna á þig til greina og hlusta á
gögn í málinu þann dag. Þér verSur leyft aS vera
til staSar og verja þig gegn kærunni, sem er eins og
þú veizt: hæfileikaskortur. Vertu sæll!”
“Hæfileika-skortur!” OrS þetta, sem Jim hat-
aSi öllum meira, hljómaSi í sífeilu fyrir eyrum hans
á heimleiSinni. Um annaS fékk hann ekki hugsaS
meSan hann sat aS kveldverSi, og matarlyst hafSi
hann enga. Var þetta í rauninni ekki orS aS sönnu?
HafSi hann ekki alt af veriS óhæfur til alls nema
stritvinnu? Voru ekki allir draumar hans og hug-
sjónir eins fjarlægar hinum rótgrónu og reglubundnu
siSvenjum mannanna, eins og vafurlogarnir jörS-
inni. Var nokkur meiri ástæSa til aS halda, aS hug-
sjónir hans viSvíkjandi nýjum og betri skólum hefSu
viS meira aS stySjast en draumar hans um aS verSa
forseti, frægur málari, heimspekingur eSa stórskáld.
Nei, hann var sérvjzkufullur draumsjónamaSur, og
annaS ekki, — og til einskis nýtur nema stritvinnu!
Kæra skólanefndarinnar var á rökum bygS. Hann
tók sér því penna í hönd og byrjaSi aS skrifa: “Til
hinnar háttvirtu skólanefndar Woodruff skólahér-
aSs”; en lengra komst hann ekki, því bariS var aS
dyrum og móSir hans opnaSi og hleypti Woodruff
offursta inn.
“Sæll, Jim!” sagSi hann.
“Gott kveld, offursti”, sagSi Jim. FáSu þér
sæti”.
“Nei, þakka þér fyrir. Eg kom til þess aS vera
viSstaddur útsæSis-rannsóknir þínar og drengjanna
á skólanum í kveld, ef vera kynni, aS eg gæti grætt
á því”.
"Eg hafSi hreint gleymt því”, sagSi Jim.
“ÞaS grunaSi mig”, sagSi offurstinn, “og þess
vegna kom eg eftir þér. Komdu, vagninn minn bíS-
ur úti”.
Offurstinn hafSi alt af veriS vingjarnlegur í garS
Jims; en í þetta sinn lýsti þaS sér meS öSrum hætt.
ÞaS var sem lotning lýsti sér í framkomu hans viS
Jim. Hann hefSi ekki veriS kurteisari né alúSarfyllri,
þó hann hefSi veriS aS tala viS Senator Cummins
eSa háskólarektorinn. Hann tók öflugan þátt í út-
sæSis-rannsóknunum meS drengjunum og Jim og
hjálpaSi drengjunum sem bezt hann gat. Sérstak-
lega gaf hann mörg góS ráS, hvernig verja ætti út-
sæSis-kartöflur skemdum, og var auSfundiS á öllu,
aS þar gaf ráS maSur, sem vissi, hvaS hann fór. —
Drengirnir voru í sjöunda himni yfir samvinnunni
meS offurstanum og héldu heimleiSis í hæsta máta
ánægSir. Jim og offurstinn urSu samferSa.
“Jim”, sagSi offurstinn, “eru krakkarnir vel fær-
ir í stöfun?”
“Áttu viS þessa drengi?'
“Eg á viS skólann í heild sinni”.
“Eg held aS enginn annar skóli hér um slóSir
standi okkur framar”, svaraSi Jim.
“Gott”, sagSi offurstinn. “Hvernig eru þeir aS
lesa upphátt? ”
“Betri til muna, en þegar eg tók viS skólanum”.
“Hvernig er meS reikninginn og hinar aSrar fyr-
irskipuSu námsgreinar? Hefir þú haldiS þeim aS
námi sem skyldi?”
“Eg hefi látiS nemendurna fara yfir hinar fyrir-
skipuSu kenslubækur, þó eg hafi jafnhliSa gefiS
uppfræSslu frá eigin brjósti, og komiS aS verklegri
fræSslu, hvenær sem eg hefi getaS”.
“Ágætt”, sagSi offurstinn. “En þú gjörSir vel,
ef þú létir krakkana fara yfir kenslubækurnar aS
nýju, segjum upp til þess 25. þ. m.”
“Hvers vegna?”
“Ekki vegna neins sérstaks, aS eins mér er þægS
í því, og þaS skaSar aldrei. Og Jim, eg sá þarna
upphafiS á bréfi þínu til hinnar meira eSa minna
heiSarlegu skólanefndar”.
“Já”.
“Ljúktu ekki viS þaS. Og Jim — eg segi þér
þaS svona í trúnaSi —, aS eg er farinn aS verSa
bandólmur endurbótamaSur líka”.
Jæja , sagSi Jim, og vissi ekki hót, hvaS hinn
fór.
“Og ef þú heldur, aS þú sért vinalaus, hafSu þaS
hugfast, aS þú átt mig aS”.
“Þakka þér innilega!”
“Og viS skulum sýna þeim góSu hálsum, aS sá
hlær bezt, sem síSast hlær”.
“Eg sé ekki —”, byrjaSi Jim; en hann komst
ekki Jengra, því offurstinn tók fram í fyrir honum.
“Þér er ekki ætlaS aS sjá; en svo framarlega,
sem eg má mín nokkurs, skulu þeir ekki fara neina
frægSarför þér á hendur, skólanefndarmennirnir”.
“En Jenný segir —”, byrjaSi Jim aS nýju.
“SegSu mér ekkert, hvaS hún segir”, sagSi of-
furstinn; “hún breytir sem henni sýnist réttast vera
gagnvart embættisskyldum sínum og því ljósi, sem
hún sér verk þín í, og eg álít þaS óviSeigandi, aS eg
sem faSir hennar fari aS hafa áhrif á skoSun henn-
ar í embaettismálum. En þú lætur krakkana fara yf-
ir þaS, sem þau hafa lesiS af kenslubókunum og
missir ekki kjarkinn, þó þunglega blási. Mig hefir
aldrei langaS meir í bardaga en nú, síSan viS tókum
Lookout Mountain. Mér finst sem eg vera aftur
essinu mínu og vera aS yngjast upp aS nýju. ÞaS
á víst vel viS mig, Jim, aS vera bandólmur endur-
bótamaSur”.
XIII. kafli.
Jenný í dómarasessi.
Skrifstofa skólaeftirlitsmannsins var, eins og gef-
ur aS skilja, minsta og óálitlegasta skrifstofan í ráS-
húsi sýslunnar. Húsgögnin voru fá og fornfáleg, en
álitin viS hæfi embættisins. Skrifstofan var næst
viS dómsalinn, og þá dómþing var háS, var hún gef-
in kviSdómendunum til afnota; en skrifpúlt skóla-
eftirlitsmannsins var flutt út á ganginn, á hávaSa-
saman en áberandi staS. Og Jenný kveiS þess tíma,
þá dómþingiS kæmi saman og hún yrSi flutt út á
ganginn, því framhjá henni yrSu allir sökudólgarnir
leiddir, sem geymdir hefSu veriS í fangaklefunum í
kjallaranum, og ef biS yrSi á aS þeir yrSu færSir
inn í dómsalinn, gætu þeir horft yfir öxl henni og
gagnrýnt embættisplögg hennar. En þann 25.1 Febr-
úarmánaSar var allur sá kvíSi gleymdur í bráS, því
annaS meira fylti embættishuga hennar og jók henni
áhyggju.
Vesalings Jenný! Hún átti nú von á hinni hátt-
virtu skólanefnd Woodruff héraSsins í persónum
þeirra herranna Bronsons, Péturssonar og Bonnars,
sem kærenda á hendur kennarans Jim Irvins. Hinn
fastsetti tími réttarins var kl. 10, en kl. 9.45 kom
Kornelíus Bonnar meS konu sína inn á skrifstofuna
og tóku þau upp fjórSa hluta sætanna. Fimm mínút-
um seinna kom Jim, veSurbarinn og þreytulegur, og
líkur því, sem hann hefSi ekki haft málungi matar
eSa sofiS í viku. Klukkan 9.45 komu þeir Bronson
og Pétursson og meS þeim Wilbur Smythe lögmaS-
ur, meS skólalöggjöf Iowa ríkis undir hendinni; og
þegar klúkkuna vantaSi tvær mínútur í tíu var skrif-
stofan orSin nærri full af fólki, svo Jenný var í vand-
ræSum meS, hvar koma ætti því fyrir; en þegar
klukkuna vantaSi eina mínútu í tíu opnaSi Raymond
Simms dyrnar og fyrir aftan hann sást standa meiri
hluti allra skólabarnanna, og þess utan sumir for-
eldranna. VarS Jenný nú fyrst ekki um sel fyrir al-
vöru. Stofan fyltist svo, aS ekki komust fleiri inn;
en úti á ganginum stóS hópur all-mikill, undir stjórn
hins nafnkunna heiSursmanns Albert Woodruffs
offursta.
Hann sá fógetann þar nærstaddan og kallaSi á
hann; voru þeir gamal-kunningjar.
“HvaS er þér nú á höndum, Al?” spurSi fóget
inn. “Er ekki fullsnemt aS vera aS fara í sunnu
dagaskóla-lautartúr núna?”
"ÞaS er skóIastríS í héraSinu okkar, Bill”, sagSi
offurstinn, “og hin fyrsta eldraun Jennýar. Eg býst
ekki viS, aS þú sért aS brúka dómsalinn?”
“Nei”, sagSi fógetinn.
“Gott og blessaS; þú gætir þá komist í kring
og sagt Jenný, aS þaS væri betra fyrir hana, aS færa
sig inn í dómsalinn".
Og Bill fógeti gjörSi strax eins og vinur hans A1
offursti hafSi mælst til.
“Eg get þaS ekki, eg get þaS ekki", sagSi Jenný,
þegar hinn kurteisi fógeti bauS henni aS flytja. —
“ÞaS er gagnstætt vilja mínum, aS alt þetta marg
menni er hér, og inn í dómsalinn vil eg ekki fara”.
“Eg get ekki séS, hvernig þú getur komist hjá
því. Fólk þetta er nú hingaS komiS og verSur ekki
á burtu vísaS, og skrifstofa þín rúmar ekki helm-
inginn”.
“Já, — en fólk þetta á ekkert erindi viS mig,
andmælti Jenný. “ÞaS er aS eins forvitni, sem dreg-
ur þaS hingaS”.
En þá stóS upp lögmaSurinn Wilbur Smythe,
sem ekkert gat séS því til fyrirstöSu, aS allir fengju
aS sjá og heyra sem vildu, og sagSi: “Ungfrú góS,
— eSa öllu heldur: virSulega skólaeftirlitsmaSur,
svo eg dragi ekki af titlinum, — yfirheyrsla sú, sem
hér á fram aS fara, er ekkert leynipukur. EmbættiS,
sem þér stýriS, er opinbert, og þó aS ekki sé siS-
venja, aS almenningur sé viSstaddur, þegar þér hald-
Jenný varS ráSafátt í dómarasætinu. Hún vissi
ekki, hvernig aS dómarar höguSu sér, þegar þeir
settu rétt. Þarna var alt á iSi: hljóSskraf og hlát-
urstíst öSru hvoru; en svo varS þó þögn sjálfkrafa
og allra augu mændu á ungfrúna í hásætinu. En
henni varS ekki rórra fyrir þaS, og hún óskaSi þess
meS sjálfri sér, aS skólaeftirlits-embættiS hefSi ver-
iS afnumiS, þegar hún var á barnsaldri.
“Þóknast réttinum”, byrjaSi Wilbur Smythe,
“eSa öllu heldur skólaeftirlits-maddömunni aS —
Nú varS hlátur og Jenný setti dreyrrauSa, því
hún áleit/ aS hlegiS væri aS sér. ÞaS gat hún ekki
þolaS. Hún reis því á fætur og gaf sinn fyrsta og
síSasta úrskurS úr dómarasætinu, og aS mínu áliti
var hann góSur:
“Mr. Smythe”, sagSi hún. “Eg kann illa viS mig
hér uppi, og eg ætla því aS fara niSur á meSal fólks-
ins. ÞaS er eini vegurinn fyrir mig aS komast fyrir
sannleikann”.
Og hún gekk niSur úr hásætinu, heilsaSi þeim
meS handabandi, er næstir sátu dómgrindunum og
tók sér sæti viS lögmannsborSiS.
“Eg ætla aS sleppa öllum formsiSum, hverjir
sem þeir kunna aS vera, því annars fer alt í handa-
skolum fyrir mér. Eg vil aS eins hlusta á, hvers
vegna þeir herrar Bronson, Pétursson og Bonnar á-
líta Mr. Jim E. Irvin ekki hæfan til aS halda kenn-
araleyfi. Hvar er Mr. Irvin? Komdu hingaS inn
fyrir, Jim”.
Jenný gat nú brosaS og öllum leiS betur, nema
Jim Irvin, skólanefndarmönnunum þremur og Wil-
bur Smythe. Sá herra reis nú á fætur og mælti:
“Eg mæti hér sem lögmaSur fyrir kærendurna,
og sem slíkur fer eg fram á þaS, aS hér sé fylgt
venjulegum réttarvenjum, og aS yfirheyrslan fari
fram sem réttarsköp fyrirmæla”.
iS rétt, þá hafa þó skattgreiSendur héraSsins heim-
ild til þess, og fyrir þeirra hönd og sjálfs míns, sem
eins skattgreiSandans, krefst eg þess, aS þessi yfir-
heyrsla verSi fyrir opnum dyrum”.
Jenný sá fram á, aS þýSingarlaust myndi, aS
standa lengur á móti, og gaf því samþykki sitt til,
aS flytja yfir í dómsalinn. “En þarf eg aS sitja í
dómarasætinu?” spurSi hún, og var auSséS, aS hún
kveiS fyrir því.
“Þú munt finna þaS þægilegast”, sagSi Bill fó-
geti.
Var þetta þá tignarstaSan, sem hún hafSi sózt
eftir? Jenný fanst nú, sem hún hefSi veriS blekt.
En hvort þaS var hún sjálf, sem hafSi gjört sér falsk-
ar hugmyndir eSa aSrir sem höfSu blekt hana í þessu
tilliti — þar var hún ekki á því hreina. En hún fann
til þess, aS embættiS, sem hún skipaSi, var ómynd.
Jim hafSi sagt henni, aS hann hefSi aldrei heyrt um
skólaeftirlitsmann, sem veriS hefSi aS gagni, og
henni hafSi fundist þaS skrítiS. Og nú var svo kom-
iS, aS hún var kölluS til aS kveSa upp dóm um
hæfileika þess manns, sem alt af hafSi staSiS henni
framar aS hæfileikum. Og þarna varS hún aS sitja,
í hinu háa dómarasæti, meS allan þenna mannfjölda
fyrir framan sig, og þaS sveiS henni sárast. Fyrir
innan dómgrindurnar sat skólanefndin og lögmaSur
hennar, Wilbur Smythe. Jim Irvin, sem aldrei hafSi
komiS fyrri í dómsal, tók sér sæti meSal lýSsins, í
staS þess aS sitja andspænis kærendum sínum fyrir
innan dómgrindurnar.
til
varnar
V’
“Hefir hinn ákærSi lögmann
spurSi skóIaeftirlitsmaSurinn.
HvaS — lögmann? endurtók Jim undrandi.
“Enginn hér hefir lögmann”.
'HvaS kallarSu Wilbur Smythe?” hrópaSi Tóni
Bronson úr miSjum dómsalnum.
Hann er ekki lögmaSur, sem getur sakaS!”
kom utan úr horni, og var nú hlegiS dátt á kostnaS
Wilbur Smythe. En Jenný barSi í borSiS, og varS
nú aftur þögn í salnum.
Mér er ekki hægt aS fá mér lögmann”, sagSi
nú Jim, sem var nú farinn aS átta sig svoIítiS á því
sem fram fór. Ef lögmaSur er nauSsynlegur, er eg
alveg varnarlaus; en mér kom þaS ekki til hugar—”
ÞaS er ekkert í skólalögunum, eftir því sem eg
man bezt , sagSi Jenný, sem gefur málsaSilum rétt
til aS hafa lögmann fyrir málsvara undir líkum kring-
umstæSum og þessum. Ef svo er, biS eg Mr.
Smythe aS leiSrétta mig”.
Hún þagnaSi og beiS eftir svari lögmannsins.
I lögunum er þaS hvergi tekiS beinlínis fram,
aS svo megi vera”, sagSi Smythe; “en sérhver hefir
rétt til aS velja sér ráSunaut, og þaS er eg fyrir
skólanefnnina, og sem upphaf máls míns vil eg leiSa
athygli ySar aS —”.
Þér megiS ráSleggja skjólstæSingum ySar,
hvaS svo sem ySur sýnist, en eg ætla ekki aS eySa
tíma mínum í aS hlusta á ræSur ySar eSa aS leyfa
lögmönnum aS yfirheyra vitni eftir þeirra geSþótta”.
“Eg mótmæli”, sagSi Smythe.
“Þér getiS lagt fram skrifleg mótmæli”, sagSi
Jenný. En eg ætla mér aS ræSa þetta mál viS
þessa gömlu vini mína og nágranna, en vil ekkert af
ySar afskiftum hafa”.
Jenný tók aS gjörast hávær og Wilbur Smythe
vissi þaS, aS þýSingarlaust var aS deila viS kven-
mann um, hvaS væri rétt og rangt í málsókn. Hann
settist því niSur og talaSi í hljóSi viS skjólstæSinga
sína. En Jenný sá, aS meiri hluti þeirra, sem viS-
staddir voru, voru á hennar bandi, og þaS gjörSi
hana ennþá ákveSnari í rásinni.
Kornelíus Bonnar gjörSi reyndar mótmæli; en
Jenný sinti þeim engu. Hún ríkti meS harSri hendi
og allir urSu aS lúta hennar boSi og banni. Hún gaf
stundarhlé um nónbiliS, en þegar sá tími var uppi,
var aS nýju tekiS til óspiltra málanna. Voru nú enn
fleiri viSstaddir en áSur, þar á meSal tveir blaSa-
menn frá Chicago, sem áttu aS rita skemtandi frá'
sögu af vinnumanns-skólameistaranum, sem var fyr-
ir rétti unnustu sinnar, fyrir ýmislegt ósæmilegt, er
hann átti aS hafa gjört í skólanum, — þeim hinum
sama skóla og þau höfSu gengiS á og veriS sam-
bekkingar áSur fyrri. ÞaS, aS skólaeftirlits-ungfrúin
hafSi vísaS lögmanni á bug frá málinu, gjörSi sög-
una ennþá mergjaSri í augum blaSamannanna.
Yfirheyrslan fór hógværlega fram. Skólanefndin
og Jim sátu viS sama borSiS og Jenný og töluSu
blátt áfram um kensIuaSferS hins ákærSa, og ástæS-
an fyrir því, aS alt fór fram svona rólega, var sú, aS
Jim játaSi flestu af því, sem á hann var boriS. Hann
hafSi ekki bundiS kensluna viS hinar fyrirskipuSu
kenslubækur. Hann hafSi brent eldiviS skólans á
laugardögum og á kveldin og notaS húsakynni og
húsmuni. Hann hafSi innleitt kenslu í hússtjórn og