Heimskringla - 03.08.1916, Blaðsíða 5

“Mórauða Músin”
Sagan MÓRAUÐA MÚSIN, sem nú er aS koma hér í
blaSinu, hefir fengiS mikla útbreiSslu á ensku; enda er
hún aS flestra dómi vel skrifuS og skemtileg og einkar
lærdómsrík.. Margir hafa hvatt oss til, aS prenta hana í
bókarformi, og þaS erum vér fúsir aS gjöra, ef nógu marg-
ir óska þess til aS borga kostnaSinn. Vér viljum því biSja
alla þá, sem eignast vilja þessa sögu í bókarformi, aS láta
oss vita sem fyrst. Sagan verSur prentuS á góSan papp-
ír (ef hún verSur prentuS) og kostar ekki yfir 50c.
Bóndasonur situr heima
og verður stórríkur.
Þetta er sönn saga. Þa'ð var í hól-
unum ag hæðunum í Oneida County
í New Yorik ríkinu, eitthvað 3 mílur
frá horginni Clinton. Þar var fyrir
nokkrum árum siðan bóndasonur
einn, að nafni Francis M. Jones, hjá
föður sínum heldur fátækum, eða
svo að þeir feðgarnir börðust í bökk-
ium að geta tifað. Eitt af störfum
Jones litla var að mjólka kveld og
morgun rauðu kýrnar hans föður
síns. Það voru “brenglur”, sem
menn kalla, og Jones litli hafði hina
mestu skömm á þeim, því að þær
mjóllkuðu svo lítið. Hann vildi um-
fram alt reyna að fá betra kúakyn
og fór þess á leit við föður sinn, en
karl vildi ekki heyra það nefnt.
Hann haifði ekkert álit og enga trú
á þessum kynbótum, karlinn..
En Jones litli vifldi ekki láta sig;
hann las alt sem hann gat um kyn-
bætur og meðferð kynbóta gripa og
hagnað þann, sem hafa mætti af
þeim, og hætti aldrei að nudda við
föður sinn. Sagðist hann geta grætt
mikla peninga, ef að hann gæti feng-
ið góðar Holstein kýr. Sagði hann,
að það væri ekki mögulegt, að hafa
neitt upp úr þessu rusli, sem karl-
inn hefði. Og loksins lét faðir haais
undan honum og sagði, að hann
mætti gjöra eins og honum sýndist;
en enga trú hefði hann á þessuin
nýjungum hans.
En nú auglýstu þeir, að þeir ætl-
uðu að selja álla gripi sína á upp-
boði. Nágrannarnir komu og hristu
höfuðin, þvi að þeim þótti þetta svo
flónskulegt. En þeir keyptu alla
gripina, sem voru 30 talsins og um
kveldið var fjósið tómt. En daginn
eftir fór Francis til gripaeiganda
þar i nágrenninu og keypti sér tvær
kvígur svartflekkóttar af hinu bezta
mjólkurkyni, fyrir tvö hundruð og
fimtíu dollara og rak þær heim til
sín og var nú kátari en nolkkru sinni
á æfinni. Bændurnir, nágrannar
hans, horfðu á hann labba á eftir
kvígunum og hlógu að honum og
hæddu hann. Þeir þóttust vissir um,
að nú yrðu þeir öreigar, feðgarnir.
En Francis hirti kvigurnar prýð-
isvel um veturinn og vorið eftir
keypti hann sjö kálfa, og var hann
þá búinn með peningana, sem hann
hafði til tilrauna þessara; en það
voru 1400 dalir. Svo konni mögur ár
og ill og var hart i búi hjá bændum,
og Francis varð að biða eftir þvi, að
gripirnir nýju yrðu fullvaxta, en
hann var einlægt vongóður og kvíg-
urnar urðu feitar og fallegar og sæl-
legar. Hann gaf þeim og brynti þeim
sjálfur á hverjum degi, kembdi
þeim og kjassaði þær og mjótkaði,
og einlægt flóði mjólkin meiri og
meiri úr spenum þeirra, svo að undr
mn gengdi. Og sjálfur var hann ein-
iægt að lesa hverja bók, sem hann
gat náð í, um gripi og gripahirðingu,
og var si og æ með óþreytandi þolin-
mæði og elju, að reyna og prófa all-
ar tegundir gripafóðurs og fóður-
bætis, svo að gripunum sínum liði
vel og kýrnar sinar mjólkuðu betur
en allar aðrar.
Og honum lukkaðist það fyrri en
hann bjóst við. Önnur kvígan, sem
hann keypti fyrst, eignaðist kvígu-
kálf, sem hann skirði: Pontiac
Lass.
Þessi ungi mjólkurbóndi hélt nú
rólegur áfram búskap sínum, og
vigtaði mjólkina á hverju máii og
hélt mjólkur- og smjörreikning yfir
hverja kú, og fór nú að sjá að hann
hafði beztu kýrnar í öllu nágrenn-
inu; og með hverju árinu sem leið
óx mjólkin í kúnum hans. En lang-
bezt af öllum var Pontiac Lass, upp-
áhahlið hans. Það var nærri ótrú-
legt, hvað hún mjólkaði. En Francis
hafði lítið orð á því; hann vildi
vera fyllilega viss um það. Svo sendi
hann bréf til Cornell háskóla, og
mæltist til þess, að einhverjir reynd-
ir búfræðingar kæmu • og skoðuðu
gripina sina.
Þeir komu svo, reyndir búmenn
og gripamenn, og héldu 7 daga próf
yfir Pontiac Lass. Þeir mjólkuðu
hana 4 sinnum á dag, — og urðu svo
hrifnir af henni, að þeir réðu sér
varfa. En Francis gat ekki sofið á
meðan. Og hann beið nú dómsins,
skjálfandi á beinunum, eins og þing-
mannsefni við kosningar. Hann var
sem vofa ein að flækjast um hlöð-
una og fjósið, þar sem kussa lá og
jórtraði ánægjulega, og dómendurn-
ir vigtuðu og prófuðu mjóllkina í
hvert skifti, sem þeir voru búnir að
mjólka.
Svo kom sjöundi dagurinn. Þá
var dómurinn uppkveðinn: Úr
mjólkinni höfðu þeir fengið þessa
daga 44 pund af smjöri, — og lýstu
þeir þá yfir, að þetta væri hin allra
bezta kýr í heimi. Smjörið úr henni
var tveimur pundum meira á þess-
um tima, en úr nokkurri annari kú,
sem sögur hafa farið af. Þeir ósk-
uðu Francis til hamingju; en hann
undraðist elkkert yfir þessu.
“Eg vissi þetta fyrir mánuðum
síðan”, mælti hann. “En haldið þið
nú áfram. Við skulum sjá, hvað hún
mjótkar í 30 daga”.
Aftur varð lítið um svefninn fyrir
Francis, þvi nú vissi hann að ham-
ingja sin væri í húfi; en hann
treysti á Pontiac Lass. Og þegar
sunnudagsmorguninn kom 31. dag-
inn, var hópur manna saman kom-
inn og voru allir ú nálum. Þeir
stóðu við vogina, þar sem vigta átti
á seinustu fleytifullu mjólkurfötur.a.
Og þegar búið var að vega hana, þá
dundi loftið við af fagnaðaróp-
um, svo að hinir feitu og væm-
gjörnu gripir risu allir upp í fjós-
inu. Hún var enn bezta kýrin í öll-
um heimi. Úr mjólkinni fengust
17114 pund af smjöri þessa 30 daga,
eða 4 pundum meira en all-góð með
alkýr í Ameríku gefur af sér á einu
ári, og þetta var alt á einuim ii’án-
uði!
Blöðin fluttu óðara fregnina land
úr landi og allir gripa og mjólkur-
bændur fóru að spyrja: “Hver er
hann, þessi Jones?” Og svo fóru þeir
að leita hanns uppi og heimsækja
hann í lestum. Þeir gátu ekki trúað
þessu og héldu að hann hefði haft
pretti við, brúkað lyf eða konstir
einhverjar.
“Prófið þið kúna eins og þið vilj-
ið”, sagði bóndi ofur vingjarnlega
við þá.
Og svo settu þeir strangan vörð
um Pontiac Lass dag og nótt og
mjólkúðu hana, en ]>á hvarf allur
grunurinn. Þeir prófuðu hana nú í
00 daga, og þá reyndiist hún enn
bezta kýrin í heimi, með meira en
308 pundum af smjöri, og i 90 daga
gaf hún af sér 426 pund þg á Í00
dögum 465 pund, og hinar kýrnar
hans reyndust lika beztu kýr eftir
aldri þeirra.
Nú byrjuðu nýjir tíniar fyrir
Francis Jones. Þegar Pontiac Lass
var orðin bezta kýrin í heimi, þá
flaug verðið undir eins upp á öllum
hinum kúnuin, sem nú voru orðnar
60. Jones var orðinn stórauðugur
maður á einni nóttu. Menn þyrptust
til hans að kaupa kýr af honum, og
þegar nágrannar hans lásu það í
blöðunum að hann hefði selt kú eina
fyrir 10,000 dollara, þá fóru augu
þeirra að opnast. Og fáum dögum
seinna seldi hann tarf einn fyrir
6,000 dollara; þá gekk alveg fram ai'
þeim. Þeim fór þá fyrst að koma til
hugar að það kynni nú eftir alt sam-
an að vera ekki svo flónslkulegt, að
hafa góðar, verulega góðar mjólkur-
kýr og gripabú. Einn þeirra hallaði
sér yfir girðinguna og spurði Jones,
hvað kálfur einn'kostaði, sem hann
sá þar við girðinguna.
“Eg er ekkert ákafur að selja
kvigukálf þenna. En ætti eg að
nefna verðið, þá fer toún ekki fyrir
mínna en 10,000 dollara.”
Nú keyrir Jones í autóinu sinu.
Hann á 140 gripi, sem virtir eru
meira en 250,000 dollara. En Pontiac
Lass er bezt af þeim öllum.
Hver einasti gripur hans er i lifs-
ábyrgð. Ef nokkur þeirra verður
sjúkur, þá er læknirinn óðara sóttur,
hvort heldur það er á nótt eða degi.
Francis Jones hefir bygt fagurt og
glæsilegt hús þarna uppi á háhóln-
um.
Einu sinni snemma í búskapnum
seldi Jones bolakálf einn fyrir 150
dollara, en hann sá einlægt eftir
honum; en svo var hann settur á
uppboð, þegar hann var fullvaxinn.
Jones kom á uppboðið og voru
margir að bjóða. Jones skaut inn
boði og úr því fóru þau að hækka,
upp í 3—4—5 og 10 þúsund. En
seinast hafði Jones bola fyrir 15,000
dollara. Hann var sonur Pontiac
Laiss. Þess vegna vill hann hanga á
honum.
Mannhjálp við
uppskeruna.
Hver einasti bóndi, sem þarf að fá
sér hjálp til uppskerunnar, ætti
undir eins að skrifa til Superinten-
dent of Immigration & Colonization,
439 Main Street, Winnipeg, og skýra
frá hvað marga menn hann vanti,
og hvenær hann vilji fá þá, og hve
lengi hann þurfi þeirra með, og svo
hvaða kaup hann vilji borga þeim.
— Þetta er alt mjög áríðandi. — Nú
er uppskéran sein 1 öllum Austur-
fylkjunum og í miðríkjum. Banda-
ríkjanna; en í borgunum er mjög
lítið um vinnulausa menn. Af þessu
leiðir, að það verður injög torvelt
að fá nóga inenn til þess að vinna
að uppskerunni. Stjórnardeildin
ræður bændum þess vegna til að
sleppa engum manni, sem þeir eiga
kost á, jafnvel þó að þeir þurfi að
halda þá nokkra daga áður en
sláttur byrjar. Skrifið undir eins í
dag. Þeir, sem fyrstir óska eftir
mönnum, verða fyrstir á listanum;
og þeim verða sendir fyrstu upp-
skerumennirnir sem koma til Win-
nipeg, og skift vþrður upp milli
hinna ýmsu staða eða sveita í fylk-
inu. Stjórnin gjörir alt sem hvin get-
ur. En hiin getur ekki mikið, ef að
bændurnir hjálpa henni ekki með
því, að láta hana vita, hvað sig
vanti og það undir eins. ö
Eftir samkomulagi við hermála-
stjórnina er nú mögulegt að fá her-
menn til þess að vinna bænda-
vinnu. Manitoba bændur, sem
hjálpar þurfa, ættu því að segja til,
hvort þeir vilja heldur hermenn
eða borgara. Ef þeir vilja heldur
hermenn, ættu þeir samt ekki að
skrifa til Camp Hughes, heldur til
Winnipeg, eins og sagt er hér að
ofan.
Ávarp til skemtisam-
komu úti í skógarlundi.
til að geta séð og skynjað þá og les-
ið eðli þeirra. En svo er búist við,
að þessi skynjan þroskist og útbreið-
ist, verði æfð inn í eðli framtíðar-
mannanna; og verður þá ekki létt
að dyljast fyrir mönnum.
Dulspekin heldur því einnig fram
að þar sem margt fólk er saman-
komið, þá myndist þar sameiginlegt
andlegt lofthaf úr útstreymi þc.->s.
Og hún segir að fjöldi manna lnfi
þann eiginleika að geta fundið á
sér hið andlega ásigkomulag sam-
ikvæmisgestanna. Fundið ölduhreyf.
ingarnar í hinu andlega lofthafi
samkvæmisins. Ef þessar hrey’fingar
eru i samræmi við mannsins eigið
sálarástand, finnast honum þær
þægilegar og það eykur ánivgju hans.
En þar á móti ef þær eru í ósam-
ræmi við hans eigin hreyfingar, þá
verka þær á gagnstæðan hátt: hann
verður óánægður.
Eg held að það sé vissulega rétt,
að mennirnir geti fundið á sér hvaða
andlegt ásigkomulag rfkir í sér-
hverju samkvæmi, sem þeir taka
þátt í. Það þarf saint djúpa athugun
og mikla æfing til þess að verða full.
numa i þeirri list. Og það verður
sjálfsagt verkefni framtíðar kyn-
slóðanna, þvi einnig á þeiin svæð-
um stefnir alt að fullkomnun.
Eg hefi verið á mörgum samkom-
um með ykkur hér í bænum. Og eg
hefi stundum fundið streyma til mín
mjög þægileg áhrif frá umhverfinu,
og stundum þvert á móti; en all-
oftast hafa áhrifin verið dauf, lítt
finnanleg.
í dag finn eg þægileg áhrif. Sam-
kvæmisloftið, hið andlega útstreymi
gestanna hér, er vist yfirleitt á liku
hreyfingarstigi eins og minir eigin
tilfinninga-geislar; enda viljuin viðj
öll það sama á einu sviði í dag. Við
komum hingað til að skemta okkur,
vera sjálf glöð og gleðja hvert ann-
að. Við komum hingað i dag ti'I að
vera sameiginleg ánægju og kærleiks
heild. Við viljum að allir geti notið
heilbrigðrar ánægju. Við koinum
hingað sem börn náttúrunnar, börn
árangurinn, þá ættum við helzt að
koma hér sainan á hverjum sunnu-
degi ársins. .1/. J.
Engin hálfverk duga.
Mr. Hughes stjórnarformadur í Ástr-
alíu flytur ræöu í Edinburg á
Englandi, og segir, að alt sé í
veöi og enginn friður hugsanleg-
ur fyrr en Þjóðverjar liggja flatir.
“Bráðum verða tvö ár liðin af
stríði þessu, og enn sjá menn ekki
fyrir enda þess. Og þó eru margir í
þessu landi, sem lítið eða ekkert
hafa lært gf stríðinu. Hvernig geng-
ur það? — Erum vér langt komnir
leiðar, að svifta sprotanum úr hendi
styrjaldar-dólgsins, sem í meira en
40 ár hefir ógnað frelsi og menningu
Evrópu, og strengt þess heit, að
brjóta undir sig Bretaveldi?
“Eg vildi, að eg gæti sagt að það
væri skoðun mín, að innan skamms
væri alt komið í samt lag aftur; að
vér myndum skjótlega vinna fullan
sigur. En eg get það ekki. En um
hitt er eg eins sannfærður, eins og
nokkur maður getur verið, að það
er ómögulegt og óhugsandi, að Þjóð
verjar vinni stríð þetta. Eh vér get-
um ekki unnið fullan sigur, nema
vér leggjum fram alla krafta hins
brezka veldis. Það dugar hér ekkert
hálfverk! Þeir eru að vísu margir,
sem tala um frið, — sem tclja það
skyldu Breta að semja frið, áður en
Þjóðverjar séu að fullu sigraðir og
að velli lagðir. Einn ræðumaður
hefir jafnvel sagt, að það, sem nú
skilji England og Þýzkaland, sé
ekki þess virði, að leggja í sölurnar
fyrir það eitt einasta mannslíf. En
eg segi það hreint út, að þegar eg
heyri menn, með brezku blóði í æð-
um sínum, láta sér annað eins um
munn fara, þá er hvorttveggja, að
mig væmir við honum og eg fyllist
um leið megnustu reiði.
sömu móður til að njóta hins heil- “Að segja. að það, sem nú skilji
næma skógarlofts, draga það inn i| Breta og Þjóðverja, sé ekki þess
lungun og blóðið i innilegri sam-| yirði að leggja í sölurnar fyrir það
...... naufn, til likamlegrar uppbyggingar.j eitt einasta mannslíf! Það er alt,
\isindin segja að það se aflið og, Og ennfremur komum við hingað til sem skilur okkur. Afgrunnið milli
hreyfingin, sem skapar asigkoinu- að skoða hina miklu list og fegurð himnaríkis og helvítis er ekki dýpra
lag tHverunnar; þarsem hreyfingni! j byggingu og á litskrúði blómanna.j eða breiðara en svelgur sá, sem nú
fer hraðast, er efmð lettast og eftir, jurtanna ng trjánna, — til að veita i aðskilur England og Þýzkaland. 1
þvi sem hun fer hægar þettist efiuð. oJtkur andans ánægju og þroskalorðum manna, sem þannig tala.
ulht og asigkomulag efmsins er a | skilning okkar á lífiiiu og tilgangi | felst ósegjanleg afturför og lyddu-
ótal mismunandi stigum. öll þessi
stig byggjast á mismunandi hreyf-
ing; jafnvel litirnir, sem við sjáum,
byggjast á mismunandi lireyfing;
þeir eru að eins mismunandi hreyf-
ing.
Ljósbrjóturinn —'verkfærið, sem
skiftir ljósinu i hina mörgu liti sem
við sjáum i regnboganum, sannar
okkur hvaða efni er í -ljósgjafgnum,
þeim líkama sem framleiðir Ijósið.
Hann sýnir hvaða efni er i sólinni
okkar og hvaða efni er i öllum öðr-
um himins-sólum, sem hann getur
náð geislum frá. Eftir þvi sem sól-
irnar eru komnar lengra á aldurs-
skeið sitt, eftir því verður geislinn
daufari og sýnir fleiri föst efni. Hin-
ar björtustu sólir eru á myndunar-
stigi og i svo heitu og Jéttu ásig-
komulagi, að i geislum þeirra finst afleiðingunum. Ef áhrif framkvæmd. án nokkurar aðvörunar?
þess. Qg hér höfum við óhindrað| skapur. En guði sé lof, að úrættani
útsýni til himins og jarðar. , j 0g bleyðiskapur er 1>Ó enn ekki bú-
Eg hugsa því — að öllu þessu yf-j ið að grafa sig inn að hjarta þjóðar-!
irveguðu — að okkur væri alveg ó- innar. En á lfkama þjóðarinnar er|
hætt, þó einhver dulsjóna maðurinnj graftrarkýli, eða varmenni svo léleg, j
kæmi hér til að skoða andlega sam-i að þau vilja láta heiminn trúa því, j
kvæinis lofthafið oikkar. Eg hugsa j að þetta sé nú skoðun og sannfær-j
að hann mundi ekki finna í þvi j ing alþjóðar Breta. Er ekkert á
margar svartar rákir eða stryk, semj hættu? Er ekkert í voða? Er þaðj
tákna hin þungu efni, eða lágar ogj ekkert, að Þjóðverjar standa nú aj
illar hvatir, sem þeir segja að séui flakandi iðrum Belga, með rjúk-
syndir mannanna. Við vitum öll, aðí andi rústir borga þeirra og lista-
syndirnar byrja i huganum. Við vit-j verka alt í kringum sig_; menningu
um, að það eru hugsanirnar, semjþeirra fótum troðna: börn þeirra
vekja öflin til franvkvæmda og aðjbrend og stungin, konur þeirra og
framkvæmdirnar stjórna heiminum. meyjar svívirtar. Er það ekkert, er
Og við vitum að af þvi við höfuni þeir fara sem ræningjar á sjó og
frjálsa hugsun, þá fylgir sérhverri undir, löðrandi í blóði saklausra
framkvæmd okkar ábyrgð, seui’ tek-; manna, sem þeir hafa vopnlausa
ur sitt endurgjald miskunnarlaust íjinyrt og steypt á sjávarbotn niður
?
Frelsi vort hið borgaralega er alt í
veði, fjárhagur allur og vellíðan er í
veði; alt gott, sem heiti hefir, er í
veði, — öll vor velferð, andleg, sið-
ferðisleg og fjálhagsleg, — alt þetta,
sem oss og hverri annari þjóð er
lielgast af öllu. En lærdómur sög-
unnar og reynslunnar hefir engin á-
hrif á menn þessa, sem eg hefi minst
á. Það er alveg þýðingarlaust, að
skýrskota til föðurlandsástar þess-
ara manna, því að hún er engin. —
Föðurlandsástin er meðfædd hug-
prúðum, hraustum og drenglynd-
um mönnum. en ekki þessum ná-
fölu, veikbygðu, skjálfandi aum-
ingja ræflum. Þeir vefja um sig gagn
særri blæju hinna blóðlausu sálna
sinna! Þeir kalla það algjört jafn-
rétti eða alþjóðarétt (International-
ism). En það er hið bleika og fölva
endurskin af eigin eðli þeirra. Og
guði sé lof, að menn þessir eru fáir,
og menn ættu skýrt og skýlaust að
láta þá vita, að þessar hugsanir og
hugmyndir þeirra eru fyrirlitlegar í
augum allra frjálshyggjandi manna,
og svo hitt, að vér leggjum aldrei
niður vopnin fyrri en hermanna-
vald og harðstjórn Þjóðverja liggur
sundurmolað fyrir fótum vorum!
“Eigum vér að þola það, að menn
álíti oss þá ættlera og vesælinga, að
vér neyðumst til að leita friðar og
sátta við Þjóðverja, að rétta þeim
bljúgir hendina og kalla þá vora
elskulegu bræður! Það var Þjóð-
verjinn, sem kom á móti oss með út-
rétta vinstri hendina og fleðubros á
vörum; en hinni hendinni liélt
hann fyrir aftan bakið og var hnef-
inn kreptur um hárbeittan rýting-
inn til að stinga oss við fyrsta tæki-
færi, Af fingrum hans lak blóðið
barnanna og sakleysingjanna, en
sála lians var sollin af hinum örg-
ustu grimdarverkum og svívirðing-
um. Eg vona til skaparans, að við
getum aldrei fallið svo djúpt og
orðið svo auðvirðilegir, að annað
eins geti fyrir komið, að vér gléym-
um mannskap öllum og sjáum í
gegnum fingur með öðru eins at-
hæfi. Það er svo langt komið, að
jafnvel Ameríka hefir snúið við þeim
bakinu og sent þeim liið seinasta
bréfið (ultimatum). Ef vér færum
að semja friðinn nú, þá væri það til
svívirðingar og fjárhagslegrar eyði-
leggingar hinu brezka veldi um all-
an heim. Hér er enginn friður hugs-
anlegur fyrri en hinir fláraðu, svik-
ulu og barbarisku Þjóðverjar eru á
kné barðir!
KENNARA VANTAR
fyrir Frey-skóla, No. 890, í Argyle-
bygð, sem hefir lögmætt kennara-
leyfi. Kenslan byrjar fyrsta septem-
ber næstkomandi, og heldur áfram
til 21. desember 1916. Umsækjandi
sendi tilboð sín til: Árna Sveinsson-
ar, Gjenboro P. O,. við fyrsta tæki-
færi.
Árni Sveinsson, Sec’y-Treas..
48
ið eins eitt efni — vatnsefnið.
Þetta, sem þcear er sagt, er að
eins ofurlítill inngangur til skýring-
ar á því, sem eg ætla að segja. Eins
og vjft vitum eru allar hreyfingar
tilverunnar endurtekningar af því,
scm áður hefir átt sér stað. Og dul-
spekin segir okkur að það sem eigi
sér stað á þeim tilverufleti, sem við
lifum á og skynjum ásigkoinulagið,
að það muni endurtaka sig á öðrum
tilverufleti í mismunandi hreyfing
og efnisþynning. Ilún segir okkur t.
d., að eins og jörðin — sem er þétt
efni — hcfir lofthaf i kringum sig
af sömu efnum i annri þynning. —
Eins hafi maðurinn — mannssálin
— nokkurs konar andlegt lofthaf
kringum sig, sein hafi eggmyndað.i
lögun og sem nái frá tvö til þrjú fet
út frá manninum. 1 þessu andlega
lofthafi, sem er nokkurs konar út-
geislan frá manniuum, koma fram
margs konar litir og iitbrigði, sem
sýna hið andlega efnisástand manns
ins. Þekking hans; hvatir hans;
viljastyrk og alt annað ásigkomulag
hans. Þessi sálariega útgeislun
mannsins sýnir á hvaða manndóms
og menningar eða fullkomnunar ald-
ursstigi hann er. En til þess að rann-
saka þessa útgeislun mannanna hef-i
ur ennþá enginn ljósbrjótur eða önn
ur verkfæri fundist. Það eru að eins
fáeinir mcnn sem hafa skilningarvit
anna hafa óheilbrigðar afleiðingar,
þá er það synd framlciðandans, sem
hann verður að borga. Til þess að
reyna að vera syndlaus. þurfum við
þvi að vera mjög varfærin með á-
hrif okar á umheiminn, svo þau
framleiði allstaðar góðan hug og góð
ar endurminningar. 1 þvi er synd-
leysið fólgið.
Eg tel nú hér um bil vist, að viðj
viljum i rauninni öll vera syndlaus,
að minsta kosti, þegar við getum
komið því þægilega fyrir, og þáð
kostar ekki of mikið af þ-eim gæð-|
um, seni við metum mikið eða vilj-
um ekki skifta fyrir syndleysi.
Við vitum að allar heilbrigðar
skemti-athafnir og allar uppbyggj.
andi samræður, og umræður, og
jafnvel vinsamleg liandtök, er stór
deild i frainsóknarbaráttu mann-
anna að fullkomnari markmiðum;
því öll ánægja eykur heilbrigði. Og
að ná heilbrigðu ásigkomnlagi and-
lega og líkamlega, ætti að vera mark-
mið okkar allra, því það er teðsta
markmið mannkyns heildarinnar. —
Kvenfélagið, sem okkur bauð á sam-
komu þessa. verðskuldar fýlstu virð-
i.ng og viðurkenning okkar allra,
því það er göfug tilraun þess til að
vinna að heilbrigði lifsins. Og hver
veit nema að afleiðingarnar verði:
að svörtu strykunum í útgeislan okik-
ar fækki framvegis, og ef það yrði
“Það er ekki stjórnin, sem er í
veöi, heldur öll menning heimsins.
IiLE DOMÍNION BANK
Hornl .Notre
Oomr »k
Street.
Sherhrooke
Hnfufliitöll uppb............ IH.iMHMNHI
VarniJAtlur ................ IT.iUHI.OOO
Allnr rlRnlr.................*7S.OOO.OOO
Vér ðskum eftir viTJskiftum verz-
lunarmanna og ábyrgjumst að gefa
þeim fullnægju. Sparisjót5sdeild vor
er sú stærsta sem nokkur banki hef-
ir í borginni.
lbúendur þessa hluta borgarinnar
óska aí skifta vit5 stofnurn sem pelr
vita að er algerlega trygg. Nafn
vort er funtrygging óhlutleika.
ByrjlTJ spari innlegg fyrir ejálfa
yTJur, konu og börn.
W. M. HAMILT0N, Ráðsmaður
PHOXB GARRY 3450

•f
t
i
$20.00 grœðir sá, er hjól þetta fœr

♦
♦
♦
•f

n Alveg nýr hjólhestur (Perfect Bicyele) til sölu. Hefir “Coaster X
Brake” og aliar aðrar nýjustu umbætur. Vanalegt verð $65.00, ▼
en verður seldur fyrir $45.00 gegn peningum út í hönd, eða á £
$50.00 með niðurborgun og mánaðarborgun á afganginum eftir í
samningi. Þetta er einhver bezta tegund hjólhesta á markaðn- £
um. — Skoðið hjólið á skrifstofu Heimskringiu og semjið við f
ráðsmanninn. t