Heimskringla - 11.01.1917, Blaðsíða 6

BLS. 6
HEIMSKRINGLA.
WTNNTPPEG, 1'.. JANÚAB,
Spellvirkjarnir eða Námaþjófarnir.
SAGA EFTIR
REX E. BEACH.
Eftir því sem hann hugsatSi meira um það, sá
h^nn aS mistökin, sem orSiS höfðu nóttina aður,
vjp-u ekki voSaleg, því aS þau hjálpuSu til aS koma
ó|dnum hans aS takmarki því, er hann þráSi mest
og þeir mundu aldrei bætur á bíSa. Hann hugsaSi
rrjeS ánægju til þess, er Bandaríkja-blöSin mundu
h'gfja nafn hans skýjum ofar fyrir makalausan dugn-
a£. UmboSsmaSur, er hafSi leitt nætur-áhlaup óSs
skríls til lykta á augabragSi. ÞaS mundu blöSin
s«|gja. HvaS gjörSi þaS til, þó aS hann gengi einu
feti of langt eftirleiSis? HvaS gjörSi þaS til, þó aö
K|mn hefSi smá-rangindi í frammi? Hver mundi
sjjfyrja um þau?
ÞaS sást til skips undir KveldiS og McNamara
f411 þaS illa. Þótt stungiS hefSi veriS dúsu upp í
rSmarann í San Francisco, þá þekti hann Bill Whea-
tón svo vel, aS hann myndi ekki gefast upp meSan
rtbkkur von væri um sigur. Honum féll því vel
s^prmurinn, er hamlaS gæti skipinu aS ná landi. Á
raorgun mættu þeir koma, ef þeir vildu. Þá mundu
npkkrar námur verSa eigenda-lausar og aSstaSa
lians hundraSfalt sterkari.
Hann símritaSi til námanna aS hafa vörS sterk-
aHu þótt hann áliti þaS vitlausra manna æSi, aS ráS-
a$t á þær, því hann þóttist viss um, aS Helen hefSi
aSvaraS þá. Hann fór í regnkápuna sína og skund-
aSi til Stillmans dómara.
"KomiS þér meS frændkonu ySar til bústaSar
rains í kveld. ÞaS er óveSur í lofti, en eg er búinn
undir þá skúr”.
“Hún er ekki komin aftur frá því aS hún reiS
úí í dag. Eg er hræddur um hana í þessum stormi”.
LJómarinn leit smeykur út í gluggann.
Allan daginn höfSu samsærismennimir legiS í
'ffíum, óþolinmóSir af iSjuleysi og undrandi þaS, aS
McNamara hefSi ekki gjört meiri gangskör aS því,
aS finna þá. Þá grunaSi ekki, hve slægur hann var.
t*egar bréfiS frá Cherry kom, söfnuSust þeir í bak-
herbergi sitt og létu til sín heyra.
"ÞaS er ekki nema einn vegur til aS hreinu lofti,
:sagSi forsetinn.
"Þú hefir rétt aS mæla,” sögSu margir í einu.
“ ‘Þeir hafa sett vörS um námurnar. Látum oss
íara um bæinu og gera hreint verk og um leiS gott
verk. Látum oss hengja alla þrælana viS sama
staurinn.”
Þetta mætti aimennum undirtektum. Glenister
einn var á annari skoSun. Hann sagSi: Eg hefi
komist aS annari niSurstoSu, og eg vil biSja ykkur,
aS heyra mig til enda, áSur en þiS geriS nokkurt
ákvæSi. 1 gærkveldi fékk eg orS frá Wheaton þess
efnis aS California-dómstóllinn sé okkur andvígur.
Hann kennir þaS áhrifum héSan, en hvaS sem um
þaS er, þá er þaS víst„ aS viS erum útilokaSir frá
alhri lagahjálp. Nú, setjum svo, aS viS tökum af
í.dag eSa nótt, alla embættis-menn hér, án dóms
og laga — hvaS græSum viS? Jú. Herlög eftir
tvo tíma, námurnar settar fastar í ár, aS minsta
kosti og GuS veit hvaS meira verSur. Máske enn
verri dómara næsta ár. En setjum nú svo, aS okk-
ur mistakist — og mér finst á mér, aS svo muni
fára, því aS McNamara er enginn asni. HvaS
verSur þá? Þeir okkar, er ekki verSa drepnir,
lenda í ævi-langri fangavist. ÞiS segiS, aS viS
séum ekki menn fyrir hermönnunum og megum
ekki mæta þeim. Eg segi, aS viS getum mætt
þeim og viS skulum mæta þeim. ViS verSum aS
fara fram hjá dómstólunum í Alaska, dómstólunum
í California og beint til ‘hvíta hússins’. Þar er, aS
minsta kosti einn heiSarlegur maSur. ViS verSum
aS vekja þá, mennina í Washingtonó Þó aS Mc-
Namara sé mikill fyrir sér, þá getur hann þó ekki
mútaS forseta Bandaríkjanna. Þegar Bandaríkin
fá hönd í bagga meS okkur, þá skulum viS sjá
hvernig fer. Þess vegna er þetta mitt ráS: ViS
ráSumst á Midas-námuna í nótt og tökum hana ef
unt er. Nokkrir okkar falla aS sjálfsögSu, en hvaS
gerir þaS?”
Hann sýndi þeim og sagSi áform sitt, er var
bæði fjarska djarft, en um leiS aðlaðandi, svo að
tilheyrendur hans ætluðu ekki aS ná andanum fyrir
ófergju. Hér var tækifæri til aS láta hendur standa
fram úr ermum. Dirfska Glenisters gerSi þá hug-
fangna af honum.
“Alt þaS, sem mig sjálfan vantar,” sagSi hann,
”er tækifæri til aS voga einhverju miklu. Og þann
rett hefi eg óskertan.”
Dextry talaSi hljótt viS BrauSsnúSa-Simba.
SíSasta setningin var þannig:
“Er hann þó ekki helvítis berserkur?”
“ViS erum allir meS þér,” kölluðu mennirnir
hver í kapp viS annan.
Forsetinn mælti: "Látum oss kjósa Glenister
fýrir foringja. Eg er fús til aS standa og falla meS
honum.” Þetta var samþykt í einu hljóSi og ungi
maSurinn tók stjórnina aS sér. Hann var frá nátt-
úrunnar hendi skapaður forustu-maSur.
“ViS skulum hafa hraSann á borSi,” sagSi ein-
þver þeirra. “ÞaS er löng leiS og foræSiS í hné.”
.“Ekkert göngulag!” sagði Glenister. “ViS för-
lírn meS eimlest!”
“Með eimlest? Hvar færSu hana?”
“Stelum henni,” svaraSi hann og Dextry brosti
glaSIega, en BrauSsnúSa-Simbi sýndi tannlausa
góminn sinn og sagSi:
“Hann er skolli knár!”
Glenister sagSi fáein orS viS félaga sína, og
fór svo, meS tveim hinum síSast nefndu, út í óveSr-
iS. AS hálfri stundu liSinni fóru hinir. Einn í einu
yfirgáfu þeir húsiS. VeSriS var svo myrkt, aS þeir
hurfu jafn-óSum og þeir komu út og húsið tók ein-
ungis undir, er stormurinn skall á því.
I austur-enda bæjarins biSu aSrir menn, fyrir
innan blæjum-þakta glugga, er regniS lamdi á. Þeir
voru líka meS alvæpni. Þeir biSu eftir skipan frá
stóra manninum, er stóS þar skamt frá meS kross-
lagSa arma. En á loftinu fyrir ofan höfuS þeirra,
gekk gamall, hrumur maSur órólegur um gólf og
horfSi af og til út í náttmyrkriS. Hann nefndi oft
nafn dóttur systur sinnar.
XXIX. KAPITULI.
Sprengiefni.
Snemma um morguninn opnaSi Cherry Malotte
dyr sínar og hitti þá Bronco Kid á tröppunum.
Hann fór inn og fór úr yfirhöfn sinni. Hún beiS
eftir því aS hann skýrSi frá erindi sínu. AndlitiS
hans var lítalaust, augun undarlega þreytuleg,
Djúpar hrukkur höfðu sest aS kring um munninn,
og hendurnar voru á sífeldri hreifingu, eins og hann
hefSi ekki svefns notiS í nokkra sólarhringa, og
væri aS því kominn aS falla í öngvit. Henni virt-
ist hann sem glóandi náma, þar sem eldurinn hafði
étiS sig upp aS púSrinu. Hún leit svo á, aS líkarn-
inn væri að þrotum kominn, étinn til agna af alls
konar geSshræringum. Hefnigirnin ein gat vakiS
hann.
Eftir nokkrar þýSingarlausar athugasemdir sagSi
hann sem í hugsunarleysi:
“Elskar þú Roy Glenister?” Röddin og til
burSirnir gáfu afbrýðisemi til kynna og hann gaf
henni nákvæmar gætur. Hún svaraSi hispurslaust:
“Já, Kid; og eg mun ætíS elska hann. Hann
er sá eini sanni maSur, sem eg hefi nokkru sinni
þekt, og eg skammast mín ekki fyrir tilfinningar
mínar gagnvart honum.”
Langan tíma horfSi hann nákvæmlega á hana.
AS því búnu tók hann aS tala með slíkri ákefð, aS
Cherry komst ekki aS meS eitt orS:
"Eg hefi þagaS, og þagaS af því, aS eg er eng-
inn ræSumaSur. Mér lætur ekki aS tala. En þetta
er mitt síSasta tækifæri, og eg verS aS segja þér
eins og er. Eg hefi elskaS þig altaf síSan viS vor-
um í Dawson, ekki eins og þú, ef til vill, ímyndar
þér, aS maSur meS mínu skaplyndi elski, heldur
meS þeirri ást, sem hver kona er hrifin af. Eg lét
þessa ást aldrei í Ijós, því til hvers var þaS? Þessi
maSur var í vegi fyrir mér. Eg hefSi hætt viS aS
spila ‘Faro’-spil fyrir löngu, ef eg hefSi viljaS yfir-
gefa land þetta meSan eg vissi, aS þú varst hér.
En hér er eg bara spilafífl, ónýtur til alls annars.
Eg hefi ákveSiS fyrir nokkrum mánuSum, aS lofa
þér aS hafa hann, þangaS til, aS eitthvaS breytist,
en nú get eg ekki gert þaS lengur. Eg verS aS
drepa hann. ÞaS er ekki þín vegna. Nei, þaS er
nokkuS, sem eg get ekki sagt frá, nokkuS, sem hefir
gert mig aS úlfi og því hefi eg fariS um bakstræti
á næturþeli og legiS í launsátri. ÞaS er morSlöng-
un, sem hefir ásótt mig. Eg hefi reynt, aS myrSa
hann. Eg reyndi þaS hérna í nótt sem leiS, —
en — eg var einu sinni göfugmenni — þangaS til
aS spilin komu til sögunnar. Nú veit hann þó af
því, og hann er til þess búinn aS mæta mér — svo
aS annarhvor slöknar sem skar, þegar fundum okl:-
ar ber saman. Þetta verS eg aS segja þér, áSur en
eg drep hann, eSa hann mig.”
‘Þú talar eins og vitlaus maSur, Kid,” svaraSi
hún. Þú mátt ekki vera á móti honum núna.
Hann a nogu andstætt samt. Eg hefi aldrei vitaS,
aS þú værir ástfanginn af mér. Þetta er ljóta flækj-
an. Þú elskar mig; eg elska hann; hann elskar
stúlkuna; og stúlkan elskar glæpamanninn. Er
þetta ekki nægilega sorglegt, þó aS þú ekki bætir
á þaS? Þú kemur líka á óhentugum tíma, því ep
er sjálf hálf-vitlaus. ÞaS er eitthvaS voSalegt á
ferSum í nótt.”
“Eg má til meS aS drepa hann,” muIdraSi Kid
ólundarlega, og hélt því sama fram hvert sem hún
fór aS honum bænarveg eSa sýndi honum fram á
þaS meS rökum, aS í þessu væri ekkert vit, eins og
á stæSi. Loks snerist hún reiS aS honum:
“Þú segir, aS þú elskir mig. Gott og vel. ViS
skulum sjá, hvort þú gerir þaS. Eg veit hverskon-
ar maSur þú ert, og eg veit hver endir verSur á þess-
um deilum. Láttu þær falla niSur og eg skal gift-
ast þér!”
Kid stóS seint á fætur. “Þú elskar hann; ger-
irSu þaS ekki? Hún leit niSur fyrir sig. Hann
kveinkaSí sín, en hélt áfram. “Upp á þarm máta
vil eg ekki eiga þig. Eg meinti ekki aS giftast þér
þannig.”
Hún hló biturt. “Ó, þaS er þá svona. Náttúr-
lega ekki. Ó, hvaS eg var heimsk, aS vonast eftir
slíku af meinni eins og þér. Eg skil hvaS þú roeinar
nú, en kaupin standa eftir sem áSur. Mig langar
til, aS yfirgefa þetta líf, og verSa heiSarleg stúlka;
fara á brott og byrja nýtt líf þar, sem aS væri friSur
og næSi. En eg sé, aS þaS á ekki aS verSa. Eg
vil borga. Eg veit, hve miskunnarlaus þú ert og
verSiS er fremur lágt. Þú getur fengiS mig — og
þetta — giftingar — tal — eg skal ekki tala oftar
um þaS. Eg ætla aS vera eins og eg er fyrir ’i.Uis
sakir.”
“Hættu”, hrópaSí Kid. “Þú hefir rangt fyrir
þér. Eg er ekki einn af þeim mönnum, «em þi'
átt viS.” Hann varS svo klökkur aS hann skal'.
allur. "Ó, Cherry, eg elska þig á þann hátt, sem
hver maSur ætti aS elska heiSvirSa konu. ÞaS er
eitt af því fáa góSa, sem enn er eftir í mér. Mig
langar til, aS fara meS þig burtu héSan, þangaS
sem viS getum faliS okkur, og byrjaS nýtt t!íf. eins
og þú sagSir.”
“VildirSu giftast mér?” spurSi hún.
“Innan einnar stundar, og gefa hjartablóS mitt
fyrir leyfisbréfiS. En eg get ekki komiS í veg fyrir
hittt, þó aS þitt eigiS elskuverSa líf hcngi á því.
Eg verS aS drepa þenna mann.”
Cherry nálgaSist hann og IagSi hendur sínar
um háls honum. Hún baS hann innilega, en hann
neitaSi stöSugt. Svitinn stóS á enni hans.
Hún hélt áfram aS biSja: Þeir eru allir á móti
honum, Kid. Hann berst vonlausum bardaga.
Hann lagði aleigu sína aS fótum stúlkunnar, og eg
vil gera þaS sama viS þig.”
Kid andvarpaSL “Hann fékk laun sín vel úti
látin fyrir þaS. Hún gaf honum alt, sem hún átti—“
“Vertu ekki eins og asni, eg býst viS aS eg viti
þaS. þú hefir engan rétt til að tala þannig um
heiSvirSa stúlku, jafnvel í viSurvist minni.”
1 sljófu augun hans færSist líf, og hún sá aS
hann tók aS skjálfa. Hann bjóst til aS tala, vætti
varirnar og valdi orðin meS gætni:
“Heldur þú — aS hann hafi ekki -------- aS hún
sé -— góS og óspilt stúlka?”
"Fullkomlega!”
Hann settist niSur og tók báSum höndum fyrir
andlitiS, sem tekiS var að afmyndast, eins og um
nóttina, þegar hann gat ekki komiS fram hefnd
sinni.
“Eg gæti sagt þér meira til. Eg veit, aS hún
er meira, en fullkomlega saklaus. Hún er göfug,
eSallynd og heiSarleg í alla staSi. Eg veit ekki,
af hverju eg segi þetta. ÞaS hvarflaSi í huga minn
og eg var hálf-vitlaus, þegar þú komst, eins og þú
veizt. En hún er í hættu í nótt — á þessari mínútu.
Eg þori ekki aS hugsa um, hvaS fyrir hana kann
aS hafa komiS, því aS hún hefir vogaS sjálfri sér
fyrir mál Glenisters og vina hans.”
"HvaS þá?”
“Hún er farin til “SleSamerkis” meS Struve
einsömul.
“Struve”, kallaði Kid og hljóp á fætur. “Ein
meS Struve um nótt.” Hann hristi Cherry alla,
grenjandi: “Til hvers? SegSu þaS þegar.”
Hún sagði í fám orSum erindiS, sem Helen átti.
AndlitiS á Kid varS voSalegt.
“Ó, Kid, þaS er mér aS kenna» aS hún fór.
Hví leiS eg henni aS fara? Eg var svo hrædd —
hrædd um aS —.”
“SleSamerkiS heirir Struve til, og maSurinn,
sem stjórnar því, er afhrak.” Bronco leit á klukk-
una og varS sem óSur væri. “Nú er klukkan átta
— tíu mínútur — tvær klukkustundir, ÞaS er of
“HvaS? er þér ilt?” spurSi hún hann hissa.
“Þú nefnir mig þá einu konu, er þú elskir, og þó—.”
Hann sneri sér snögt aS henni. “Hún er systir
99
min.
Systir—þín. Ó, eg er svo glöS, en statttu ekki
þarna eins og tré, maSur, því fyrir þér liggur mikiS
verk. VaknaSu! HeyrirSu ekki? Hún er í
hættu! OrSin hennar vöktu hann til meSvitund-
ar, svo aS hann fékk vald yfir sér aS nokkru.
Flýttu þér! Flýttut þér! Hesturinn minn er til-
búinn. Fötin hans reif hún af stólnum og dreif
hann í þau. Þau fóru samferða út í hesthúsiS, eins
og hún og Glenister höfSu áður gert. Hann fleygSi
hnakknum á hestinn. Hún sagði:
Eg skil þaS alt nú til hlítar. Þú hefir heyrt
þaS, sem sagt var um hann og Glenister. Eg laug,
lagði snörur og gerSi alt, sem í mínu ‘valdi stóS
gegn henni, en eg geri þaS ekki lengur. Eg held,
aS þaS sé dálítiS til af góSu eftir í mér enn.”
Hann talaði til hennar af hestbaki: “ÞaS er
meira en dálítiS, Cherry, þú ert ein þeirra fáu, sem
eg held af.”
Hún brosti til hans og sagSi:
“ÞaS er öfugt viS mig, Kid. Mig vantar ekki
aS vera eins og þú, en mig vantar aS vera eins og
hann — eSa eins og systir þín.”
* * #
Þegar Glenister yfirgaf samsærismennina, fór
hann og félagar hans tveir út í nóttina. Þeir forS-
uSust þá staSi, er ljós voru sjáanleg í. Sjórinn rauk
á land upp og lamdi þá af afli miklu; hann lét sem
reiSur væri yfir því, aS geta ekki þvegiS úr and-
litum þeirra ásetning þann, er þar stóS óafmáan-
legur. Þeir fóru aS smáhýsi einu í vesturenda bæj-
arins og dvöldu þar aS eins á meSan þeir festu eitt-
hvaS undir hattbörS sín.
AS baki þeim Iá mjóa járnbrautin út til nám-
anna. Á mjóu teinunum vafe þaS stynjandi, más-
andi, brestaancfi, brakandi áfram, er þeir kölluSu
eimvél. Á nóttinni dró eimvél þessi sig inn í lítinn
timburhjall, e* tilþess var gerSur, aS skýla henni-
Þar stundi hún, andvarpaSi, hóstaSi, hnerraSi og
vældi þangaS til hún fór aS sofa,
“AS fara snerrana í rúmiS og snemma á fætur,”
var orStak þeirra, er vél þessa áttu aS hirSa. Þetta
kveld voru þeir aS hátta, er bariS var aS dyrum.
Vélarstjórinn opnaSi og hleypti inn ófreskju, er
hann áleit aS væri *Krupp’s’ stórskotabyssa, rekin
áfram af manni í gulurn olíu-klæSum, meS hvíta
baSmullar-blæju fyrir andliti. Þetta vopn leit út í
augum hans sem eineygt, voSastórt, skrímsli, er
glápti á innýfli hans, svo aS hann fann ónotalegan
kulda leggja um sig. Fyrir aftan þetta dýr voru
tveir menn aSrir, eins út búnir.
Vélarstjórinn misti annan skóinn sinn niSur á
gólfið og lét hátt í honum. Hann hóf höndur yfir
höfuS sér, haldandi jafnvægi á öSrum fæti, þar eS
hann vildi ekki stíga skólausa fætinum á rakt gólfiS.
Hann hafSi tekiS af sér beltiS, en viS þá breyting
þóttust ytri brækur hans vera lausar allra mála og
hnigu hátignarlega á gólf niSur. Hann fékk krampa-
teygjur um sig, tók upp brækurnar og sagSi þeim
a-S gera skyldu sína. Hinn maSurinn var óvanur
siSum manna norSur þar. Hann fór aftur á bak
svo Iangt, sem hann komst, tók báSum höndum um
ónefndan staS framan á sér og sagSi:
“StefniS ekki bölvuSu eldhylkinu þarna á mig!”
“Ha, ha!” hló vélastjórinn óeðlilega hátt. "ÞaS
er rétt aS skemta sér, drengir.”
“Þetta er enginn gamanleikur,” sagði einn aS-
komenda, öskrandi í gegn um skýluna.
“Jú, það er blátt áfram skemtun,” uppástóS sá
skólausi. “Hlýtur aS vera — hér er ekkert sem
vert er aS stela.”
“FariS í föt ykkar og komiS meS. ViS skulum
ekkert gera ykkur.” Þeir hlýddu og fóru meS þeim
til “sofandi” vélarinnar. Þeim var skipaS aS hafa
hana heita innan þrjátíu mínútna. Til þess, aS
herSa á þeim, stóSu tveir þeirra yfir þeim, þangaS
til aS vélin tók að stynja af afli. Þó aS dimt væri,
sáu þeir aSra menn, er klifruSu þegjandi á vagn-
ana fyrir aftan. SíSan var kallað, aS fara af staS,
og lestin fór stynjandi úr hjalli sínum, um króka og
sviga, drifin af storminum.
“BrauSsnúSa’-Simbi varS eftir í dragvagninum
með byssuna á hnjánum, En Dextry klifraSi upp til
Glenistera. Ungi maSurinn var í góðu skapi, þrátt
fyrir þaS, aS illa fór um hann. Hann var aS kveikja
í pípu sinni í skjóli við yfirhöfn sína.
“Er sprengiefniS meS,” spurSi Dextry.
“AuSvitaS. Nægilegt til aS hlaSa herskip.”
Eimlest þessi skreiS út úr kofa-klasanum og
yfir ár-brúna. Ljós var ekki annaS á henni en þaS,
er kom frá geislum vélarinnar. Mennirnir þrír sátu
á púSur-kössunum og töluðu lágt. En fyrir aftan
þá heyrSist ómur frá hinum, er fórnuSu lífi sínu,
er skyldan bauS þeim. AS sækja aS námunum var
eSlilega lífsháski, en þeir gerSu þaS af því, aS þeir
álitu þaS rétt vera.
“MikiS vel höfum viS byrjaS,” sagSi Dextry,
“hvort sem viS vinnum eða töpum.
“M i 11 s t r í S er unniS,” sagSi Glenister. j
“HvaS áttu viS?” 1
“Mitt stríS, mitt mesta stríS er hvorki um
Midas-námuna eSa SteSja-námurnar. Eg sigraSi
sjálfan mig.”
“Alt of mikil heimspeki í svona sudda-veSri,”
sagði Dextry. “Þeim sem viS hana fást um of, er
hætt viS, aS hún súrni utan á þeim, eins og mjólk
í þrumuveSri. Eg vildi ráða þér til, aS færa nokkr-
ar af þessum Boston-hugmyndum þínum í brækur
Og stígvél, svo aS eg geti séS þær.”
“ÞaS, sem eg meina er, aS eg var sem villi-
maður, áður en eg mætti Helenu Chester, en hún
hefir gert, mann úr mér. ÞaS tók aS vísu sextíu
daga, en þaS var líka vel gert. Mér fellur eins vel,
aS eiga viS þaS, sem ótamiS er eins og fyrri, en
lært hefi eg þaS, aS þaS eru til skyldur viS sjálfan
sig, sem maSur verður aS rækja og einnig viS aSra
menn, ef menn vilja einungis hugsa út í þaS. Eg
hefi einnig komist aS því, aS þaS er vanalega erf-
iSast, aS gera þaS, sem réttast er og bezt. Eg hefi
batnaS mjög mikiS.”
Hert í hel........ Þú ert þó nokkuS líkur
því sem þú varst. Mér finst aS eg þ e k k i þig
d á 1 í t i S enn. Þú hefir líkan svip og áSur —
og hvaS gott stendur þér svo af öllu þessu. Hún
ætlar samt aS eiga stórglæpamanninn.”
ÞaS veit eg vel. ÞaS er þaS, sem amar mér
mest, því aS hann er jafn óverSugur hennar og eg
er þaS. En hún tekur sér þaS fyrir hendur, sem
rétt er, þaS getur þú reitt þig á. Hver veit, nema
hún breyti honum til batnaSar eins og hún hefir gert
mér. Hún breytti stefnu minni gagnvart lífinu
fjarska mikiS — framkomu minni.”
“Ó, framkoman þín var býsna góS áSur, þaS
get eg boriS um.” sagSi Dextry. “Þú átst aldrei
meS hnífnum þínum.”
“Eg legg mig ekki eftir dónaskap,” sagSi Glen-
ister hlæjandi.
“Nei. Þegar um viShafnar-reglur er aS ræða,
þá ertu ekki eftirbátur nokkurs austanverja. Eg
gætti vel aS þér á Frisco’-hótelunum í fyrra vetur,
og — eg sá, aS þú vissir meira en meSal hestur —.
Þú varst vel aS þér í borSbúnaði, súrkáls-forkum
og þesskonar vörum Enginn yfir-borSgætir tók
þér fram og þaS veitti mér traust á þér. Eg man
eftir því, aS eg lét sykur og mjólk í borSöliS mitt.
ÞaS var í bolla og leit út eins og tevatn. En Jdú ——
nei, þú gerðir það ekki. Minna um það.”