Heimskringla - 24.05.1917, Síða 3

WINNIPEG, 24. MAÍ 1917
HEIMSKRINGLA
3. BLAÐSIÐA
Séra Pétur Hjálmsson jarðsöng
hana 15. apríl að viðstöddu mörgu
fólki.
Markaður er hér hár á öllu J>ví,
sem bændur hafa að selja, bæði
lifandi skepnum og öllum búsaf-
urðum. Kýr liafia selzt fyrir 75—
100 dali, og yngri gripir hlutfalls-
Jega við það. Fullorðið sauðfé er
metið 12—14 dali; svín á fæti 14—
14% cts. j)d.; gott gripakjöt llc. pd.
<og meira; egg 32c. tylftin. Smjör,
heimatilbúið, 23—25 cts. pundið. —
Dýrtíð er einnig á öllu, sem bónd-
Inn þarf að kaupa, svo fram úr hófi
Jceyrir, t.d. hveitimjöl, $6.25—$7.00
100 pd. af vanalegu heimilisméli og
allar nauðsynjavörur að því skapi,
svo þegíar alt kemur til alls, mun
oinn dalur eigi meira en 50—60 cts.
1 gildi í flestum tilfellum. Af þessu
leiðir, að torvelt er að sjá, að bænd-
ur lialdi við efnalega. tJtgjöld
minka þó ckki, heldur aukast þau
með ýmsu móti, -svo vant er að sjá
hvar staðar nemur. Öll vinna hef-
ir verið dýr, og mun verða það
íramvegis, og horfur eru á, að
skortur verði á vinnukrafti, nær
fram líð.a stundir, þótt allar þær
hendur, sem kostur er á, vinni; hér
1 þessu héraði eru margir þeir
Jbændur, sem engum hafa á verk
að skipa utan sjálfum sér; má ætla
að verkamanna verði hér vant yf-
ir heyskapartíma, þótt vorvinna
komist aif einhvern tíma.
Skemtanir hafa verið hafðar hér
i vetur, þótt þær hafi verið til-
hreytingalitlar. Elest laugardags-
Jcvöld voru hafðar samkomur að
Markerville í þarfir Þjóðræknis-
sjóðsins; í slama augnamiði hefir
kvenfélagið “Vonin” unnið að fjár-
söfnun; á einni samkomu þeirra
munu hafa komið inn kring um
$150; svo hafa verið danssamkom-
nr til arðs -fyrir Þjóðræknissjóðinn,
og mm honum þannig hafa á-
ekotnast kring um átta hundruð
•dalir; eru það mikil fjárframlög á
okki stærra svæði.
Lestrarfélagið “Iðunn” að Mark-
erville, hafði 25 ára afmælishátfð
sína 30.' marz síðastliðinn. Viar þar
saman kominn mikill meiri hluti
Islenzka fólksins í bygðinni og
margt af öðrum þjóðflokkum. Eor-
«eti félagsins, J. Hunford, ávarpaði
samkomugestina og bauð þá vel-
komna. Mr. Jóh. Björnsson á
Tindiastól bað ]>vf næst um orðið;
vék hann tölu sinni að J. Hunford
og mintist með hlýjum orðum
■starfsemi hans sem formanns fé-
lagsins um 23 ár; mintist einnig
hess, að hann hefði ritað land-
námssögu ágrip Alberta íslend-
inga; afhenti houm í níafni “Ið-
unnar” vandaðan skrifstofustól,
en sem ritara sögunnar ágætt
Þennahald með gullpemia (foun-
tain pen), og biað hann þiggja sem
velvildar vott gefendanna fyrir vel
unnið starf. Forseti þakkaði gjaf-
irnar með nokkrum orðum; kvað
sér að vísu þykja mikils um þær
vert; enn vænna þætti sér um vel-
vild og hlýúð þá, sem sér væru með
hessu a.uðsýnd; kvaðst ekki hafa
til þess unnið, ekki hafa gjört
nema það, sem hverjum félags-
hianni bæri að gjöra.—Næst flutti
séra Pétur Hjálmsson snjalt erindi
^yrir minni félagsins “Iðunn.” Tók
hann upp umsögn Eddu um Ið-
Unni, og talaði svo f áframhaldi af
hvf, um lestrarfél. “Iðunn”; að sfð-
ustu ávarpaði hann forseta nokkr-
um orðum. — Þá flutti Stephan G.
Stephansson skáld tölu um ísl.
þjóðerni; sýndi hann glögg deili
þass, hvernig fslenzkt þjóðerni
hefði gróið upp af hinum ýmsu
þjóðflokkum, sem að austan komu.
Bar tala sú glöggian vott um víð-
tæka þekkingu og fram úr skar-
andi gott minni. — Þá talaði næst-
ur hra. Sigurður Jónsson, fyrir
minni Islands; var tala sú lipur og
lýsti hiýúð og ást á móðurjörðinni.
—Síðast flutti tölu hra. Kristján
Jónsson fyrir minni íslenzku frum-
þyggjanma í Alberta, og fórst það
vel að vanda, því hann er viður-
kendur tölumaður, sem aldrei
þrestur hugsun né orð. — Allar
þessar tölur voru fræðandi og
skemtandi og vel þess virði, að
Drentaðar hefðu verið; ætla eg, að
slikar eða betri tölur, hafi hér ekki
Nuttar verið. — Lúðraflokkur Mar-
kerville epilaði milli ræðuhald-
an na.
Að endaðri skemtiskránni var
sezt un4ir borð og voru veitingar
%ætar og vel fram reiddar fyrir
Rþa. Að því loknu skemti fólkið
s^r til kl. 2;— þá byrjaði ungia fólk-
Ið á sinni uppálialds skemtun, er
hélzt til morguns.
Ætia eg að þessi afmælishátíð
þftfi hugnað þeim öllum vel, sem
séttu til hcnnar; vildi eg óska, að
félagið “Iðunn” tæki nú framför-
Um um næstu 25 árin, og niðjar
°kkrir héldu þá veglega fimtíu
*ra afmælisliátíð þess.
Þann 4. þ.m. gifti séra Pétur
Hjálmsson l>au Halldóru Sigríði,
•kkju eftir H. S. Eymundsson, og
Jón Hillmann, elzta son H. Hill-
! manns landnámsmanns, som and-
j aðist á síðastliðnum vetri; vígslu-
, athöfnin fór fram að heimili brúð-
urinnar að viðstöddu venzliafólki
brúðhjó'nanna. Svo þann 6. s.m.
gipti séra P. H. þau ungfrú S:ef-
aníu dóttur St. G. St. skálds, og A.
Bardal, yngsta son Benidikts Bar-
dal landnámsmanns, sem dáinn er
fyrir fáum árum; giftingin fór
fram á heimili föður brúðiarinnar,
að viðstöddu frændfólki og venzla-
inönnum brúðhjónanna. — Hvor-
um tveggju þessum hjónapörum
óskum vér farsælla, langra lifdaga
í hjónabandssöðunni.
Þann 7. þ.m. lagði hna. Stephan
G. Stephansson skáld á stað frá
heimili sínu í fyrirhugaða ferð
heim til íslands; fylgdi kona lians
og Baldur sonur þeirra honum til
næstu járnbrautarstöðva — Innis-
fail. Hafði honum verið -sent
skriautritað “Boðsbréf’ frá mörg-
um félögum í Reykjavík, og boðið
að ferðast heim og um landið
heima sem liann lysti, sér að kostn-
aðarlausu, heiman og heim aftur,
og var hvattur af frámbjóðendum
að leggjast eigi ferð þessa undir
höfuð. Áður en hann færi, heim-
sóttu margir af bygðarmönnum
hann, til að kveðja hann og árna
honum fiararheilla; var honum við
það tækifæri afhent dálítil upp-
hæð í peningum. Mun inörgum
hafa þótt mikið fyrir, að hann
tókst þessa ferð á hendur, aldur-
hniginn og slitinn að heilsu og
kröftum, þótt andi hans sé síung-
ur. Við óskum og vonum, að fá
hann aftur heim; stór héraðsbrest-
ur væri það, ef ekki yrði svo. En
mikils er um það vert, að eigi áttu
V.-ísl. mætari mann né betri dreng
til að flytja móður vorri og frænd-
liðum hugheilia kveðju og heilla-
óskir frá fjarlægum sonum og
dætrum hennar; og vfst er um
það, að allstaðar verður Stephian
okkur til sóma. Styrkurinn og
hreystin, heppnin og ánægjan sé
með honum á hinni löngu ferð
hans fram og til baka.
Einn af okkar sjálfstæðari og
betri bændum, Sigurður Einars-|
som brá búi í vor, leigði lönd sín
(Vi seotion), en seldi llausafé; ekki
mun hann hafa enn ráðið, hvort
hann flytur burtu alfarinn; er að
honum eftirsjá, sem uppbyggileg-
um og góðum dreng,—Annar merk-
ur íslendngur, Erl. S. Grímsson,
breytir einnig til; hefir hann um
nokkur ár verið við verzlun að
Sylvan Lake; hefir líka annast
skrifiara og gjaldkerastörf í vega-
gjörðar héraði No. 271 og farið það
mjög vel úr hendi. Hann er stað-
fastur maður og ábyggilegur til
orða og athafna. Sagt er að hann
ferðist fyrst um sinn vestur að
Kyrrahafi, og hafi í hyggju að fara
alla leið til Oalifornia.
-------o-------
LANDB0NAÐUR
OG SVEITALÍF
Hagi fyrir svínin.
Allar korntegundir eru í svo af-
ar háu verði þetta ár, að bændur
þeir, sem svínarækt stunda, verða
með einhverju móti að geta aflað
sér ókostbærara fóðurs fyrir svín
sín, ef svínaræktin á að geta orðið
arðberandi. Að hagi sé ræktaður
fyrir svínin virðist frá öllum hlið-
um skoðað heppilegt spor í þessa
átt. Þetta sparar bóndanum mikla
vinnu og fyririhöfn, því svínunum
er fyllilega treystandi til að sjá
fyrir sér sjálf, eftir að þeim hefir
verið hleypt í hagann. Yitanlega
getur þetta fóður ekki komið al-
veg í sbaðinn, fyrir kornið og er
heldur ekki hyggilegt að það sé
iátið vera meira en einn þriðji af
næringu þeirri, sem svínin þarfn-
ast. Samt sem áður fær það dregið
úr kostnaðinum við svínaræktina,
að miklum mun. Einnig stuðlar
kornhaginn, til þess að gera svínin
hraustari og heilsubetri. Sé vatn
þarna við hendina, þarf vinna
bóndans við svínin ekki að vera
honum tilfinnanleg. Eftirfylgj-
andi korntegundir eru þær beztu,
sein viðhafðar eru, þegar ræktað-
ur er kornliagi fyrir svín:
Hafrar, bygg, hveiti og rúgur eru
alt heppilegar korntegundir til
þessa. Á tilraunastöð stjórnarinn-
ar í Brandon hafa bygg og hafrar
ekki reynst neitt lystugna, fóður
fyrir svín en hveiti eða hafrar.
Bændur í Alberta halda því fram,
að vetrar liveiti, sem sáð er á vorin,
sé sérstaklega æskilegt sem korn-
hagi fyrir svín, því það stendur
svo lengi grænt og móðnar ekki
eins snemma og vanalegir kornakr-
ar bænda. En hér í fylki munu
bændur ekki hafa reynt þetta enn
þá. Allar korntegundir gera bezt-
an haga fyrir svínin á meðan þær
eru grænar og safiamiklar, því þeg-
ar þær fara að móðna vcrða þær í
haganum ckki eins hollar fyrir
svínin og ekki eins næringarmikl-
ar. Sé sáö í öndverðum maí, verð-
ur kornhaginn til fyrir svínin seint
í júni eða snemma í júlí. Frá
þriðjungi til helmingi meira út-
sreði útheimtist fyrir kornliaga en
vanalegan kornakur.
Haust rúgur er heppilegt útsæði
fyrir kornhaga, sem notast á
snemma á vorin eða seint á liaust-
in. Það, sem sagt hefir verið um
aörar korntegundir, á engu síður
við haustrúginn. Tæplega er liann
þó eins safamikill og bygg og liafr-
ar. Hægt er að sá haust rúgi seint
í ágúst eða snemma í september.
Fyrir lnau.stliaga þarf að sá rúgin-
um snemma á vorin. Einnig verð-
ur að sá'rúgi l)étt, að minsta kosrf
tveimur bushelum í ekruna.
Kálplöntur (rape) eru æskileg-
asta fóðiir fyrir svín. Með því að
sá þeim, framleiðir bóndinn mikið
fóður af ekrunni, og svín eru hams-
laus í alt, sem er kálkyns og safa-
mikið. Káitegundum þessum er
hægt að sá hvenær sem er frá
fyrsta maí þangað til um miðjan
júlí.
Alfalfa hagi er einnig ágætur fyr-
ir svín. Með því að rækta alfialfa
fær bóndinn meira fóður eftir ekr-
una en hann fær af nokkrum þeim
fóðurtegundum, sem liér hafa ver-
ið nefndar. En þetta verður þó
bændum kostbærara til að byrja
með, af því ekki er hægt að rækta
það svo vel fari nema í bezta jarð-
vegi og heilt ár verður að líða
þangað til hægt er að nota það
fyrir haga. Þess vegna liefir það
hingað til ekki verið viðhaft eins
mikið til þessa og áður nefndar
kál- og korntegundir.
Með þvf að hafa góða haga fyrir
svín sín, vcrður bændum mögu-
legt að spara kombirgðir sínar.
Enda munu flestir þeirra fallast á
að þetta muni koma sér vel á yfir-
standandi tímum. (Þýtt.)
-------O-------
Æskulýðurinn
Anna litla og Indíánarnir.
Alt bar þess merki, að vorið
væri komið. Grundirnar voru nú
grasi grónar og skógurinn orðinn
allaufgaður. Torfþakið á litla
bjálkakofanum, sem stóð einn sér
við skóginn, var nú orðið grænt og
biómlegt. Frekari sannana þurfti
ekki við — vorið var komið.
Þessi litli bjálkakofi var langt
frá allri mannabygð, langt, afar-
langt úti í óbygðum. Þeir, sem
heimili áttu þarna, voru islenzk
lijón og dóttir þeirar 10 ára gömul.
Iljón þessi voru nýkomin frá fs-
landi, eyjunni litlu, er allir elska
æfilangt, sein þar hafa einu sinni
dvalið. Hétu hjón þessi Sveinn og
Elín fyrra nafni, en dóttir þeirra
hét Anna.
Anna litla var einbirni foreldra
sinna og því f mikiu eftirlæti. Gáfu
þau lienni mörg gull og falleg, sem
hún lék sér að frá morgni til
kvelds. Hún átti stóra brúðu, sem
hún nefndi Ellu, í höfuðið á móð-
ur sinni. Svo lftinn liund átti
Anna litla líka, sem hún nefndi
Snata, og unni hún honum næst
foreldrum sínum. Hann gelti ætíð,
er hún kallaði á hann, og fylgdi
henni hvert sem hún fór.
Anna litla var alt af á ferðinni
frá morgni til kvölds. Ekki þorði
hún samt að fara langt frá kofan-
um, því liún var svo ihrædd við
Indíánana, villimennina stóru og
ljótu, sem einlægt við og við voru
að reisa tjöld sín þarna skamt frá.
Stundum komu Indíánarnir heim
að kofanum og gengu inn í hann
óboðnir og án þoss að berja að
dyrum. Anna litla varð stundum
s\"o hrædd við komu þeirra, að
hún fór að háskæla.
Indíánar þessir, þó þeir væru
villimennirnir virtust samt ekki
vilja gera neinum mein. Þelr sátu
stillilegir og alvarlegir, þegar þeir
komu inn í kofann, og stökk sjald-
an bros. Þetta gerði þá líka einna
hræðilegasta í augum önnu litlu,
því hún vildi sjá alla káta og hlæj-
andi. — Að eins sinu sinni sá Anna
Indíánana hlæja, og það var þegar
þeir einu sinni sáu móður liennar
taka rokk sinn fram og fara að
spinna. Þeim fanst svo skrítin sjón
að sjá rokkhjólið snúast f hring
eins og það gerði, að þeir veltust
um og skelli hlógu.'
Einu sinni kallaði Anna á Snata
sinn og lagði svo af stað vestur f
skóginn. í þetta sinn fór liún
lengra en hún var vönv og mundi í
svipinn ekkert eftir Indíánunum.
Henni fanst skógurinn eitthvað
svo aðlaðandi og fiagur. Gekk hún
þvl úr einu rjóðrinu í annað og
tíndi fallegu blómin, sem hún fann
þar hér og þar. Hún hugsaði sér
að gcfa mömmu sinni þessi blóm
og segja hen-ni, að hún hefði furd-
ið þau “lengst vestur í skógi.”
Snati 11* 1 i fyigdi hcnni eftir og var
oft lafmóður , því hann var feitui
og þungur á sér, þó ekki væri haim
stór. Stundum tók hann þó stökk
út í skóginn, þegar hann sá héra
bregða þar fyrir — hafði víst þá
hugmynd, að þó hann væri frá-
munalega seinn að hlaupa, gæíi
liann samt náð héra á harða
stökki!
Anna litla var komin langt vest-
ur í skóginn og var farin að hugsa
um að snúia heimleiðis attur. Alt
þetta hefði því getað endað vel,
því hún rataði vel enn þá, — ef
liún hefði þá ekki komið í stórt
rjóöur, sem hún hafði aldrei fund-
ið áður. Henni þótti rjóður þetta
svo fallegt, að hún gekk í gegn um
þiað til þess að skoða það. Hún
staðnæmdist í miðju rjóðrinu og
varð lienni þá í meira lagi bylt við,
því hún sá nú, að til annarar hlið-
ar við rjóðrið í skóginum — stóð
stórt Indíána tjald. Tveir stórir
Indíánar sátu fyrir framan tjaldið
og voru iað reykja pípur sínar, og
litu þcir nú upp og sáu önnu
litlu.—Yarð hún þá svo lirædd, að
hún hentist út í skóginn, veitti
þvf enga cftirtekt, hvert hún fór,
en hljóp áfram af öllum kröftum.
Trjálimið barðist framan í liana,
festist f kjólnum hennar og reif
hann, en hún sinti þessu ekkert—
því hún var þess fullviss, að Indí-
ániarnir væru að elta hana og
reyna að ná í hana. Hljóp hún
því alt hvað fætur toguðu og hirti
ekki um hvert hún fór. Snati litli
hentist á eftir henni og bar sig
aumkunarlega, því hann gat ó-
mögulega botnað í þessum miklu
hlaupum sinnar litlu húsmóður.
l>annig hélt Anna litla áfram að
hlaupa þangað til hún var orðin
svo móð, að hún komst ekki
lengra. Staðnæmdist hún þá und-
ir tré einu og kastaði mæðinni.
Tók hún þá líka að verða ögn ró-
legri. Enda var Snati alt af að
flaðra upp um liana, eins og hann
væri að reyna að segja henni, að
liann væri með henni og þyrfti
liún því ekki ineitt að óttast. Þeg-
ar hún var búin að kasta ögn mæð-
inni, fór hún að horfa í kring um
um sig og sá þá brátt, að hún væri
komin í einhvern þann pait skóg-
arins, sem hún hafði aldrei komið
í áður. Hjarta hennar tók þá að
berjast enn á ný og hræðslan að
grípa hanð aftur. Hún var svo
hrædd um, að hún myndi nú
kannske vera orðin vilt og ef til
vildi aldrei komast heim til for-
eldra siuna aftur. Ekki ]>orði hún
samt að kalla, því þá hélt hún, að
Indíánarnir myndu heyra til sín.
Tárin tóku að renna niður kinnar
hennar, en hún hélt samt niðri í
sér grátinum alt sem hún gat.
Með liálfum huga tók hún svo að
halda í áttina, sem lienni fanst
vera heimleiðis, en hvernig sem
hún gekk, komst hún samt ekki
út úr skóginum, og varð hún því
einlægt hræddari og hræddari.
Anna litla var nú vilt f stóra
skóginum, frumskóginum, sem var
mörg hundruð influr ummáls og
engir gátu ratað í nerna lndíán-
arnir.
Henni fianst alt af hún vera að
halda heimleiðis,—en var þó ein-
lægt að halda lengra og lengra
vestur í eyðiskóginn.
Dagur var nú að kveldi kominn.
Heima í kofa Sveins og Elfnar rfkti
rnesta sorg, því Anna litla var nú
horfin með öllu. Bæði höfðu þau
foreldrar hennar verið að leita að
henni allan daginn, en alt til
einskis. Það var eins og skógur-
inn hefði gleypt hana.
Þegiar tók að rökkva gengu þau
heim í kofa sinn til þess að sækja
lukt, 'svo þau gætu haldið áfram
leitinni. Elfn var öll grátbólgin.
Sveinn reyndi að hughreysta hana
alt em hann gat, en þó var langt
frá, iað honum væri rótt innan
brjósts sjálfum.
Þó Sveinn væri orðinn rámur af
að hóa allan daginn, hélt hann
sarnt áfram að kalla á önnu alt
hvað liann gat. Skógurinn tók
undir við kall hans, en annan á-
rangur bar það ekki.
Það var komið svarta myrkur.
Þau Sveinn og Elín voru nú kom-
in lengst vestur í skóginn. — Þá
rákust þau þar alt í einu á sama
Indíána tjaldið, og Anna litlia sá
áður um daginn. Sömu Indíán-
arnir sátu enn fyrir framan tjaldið
við elda sína og voru enn þá að
totta pfpur sínar.
Sveinn gekk til þeirra og reyndi
með bendingum að spyrja þá,
hvort þeir hefðu orðið varir við
litla stúlku. Indfánarnir voru liálf-
vandræðalegir í fyrstu, tóku svo
að brosa og kinka kolli. Annar
þeirar stóð þá á fætur og benti
vestur í skóginn. Af þessp þótt-
ust þau Sveinn og Elín skilja, að
Indíánar þessir hefðu séð önnu
litlu og hún hefði haldið vestur í
skóginn. Lögðu þau því strax iaf
stað í þessa átt, sem þeim var
bent. En þau voru ekki komin
nema örlítinn spotta, þegar Indí-
ánarnir komu á eftir þeim og slóg-
ust í leitina með þeim.
Með bendingum sínum virtust
Indfánarnir vera að reyna að gera
þeim það skiljanlegt, að þeir vildu
aðstoða þau við leitina. Annar
Indíáninn bað Svein um luktina
og tóku þeir svo að skoða jörðina
á stóru svæð.i þarna í rjóðrinu.
Svo kinkuðu þeir kolli brosandi
og héldu vestur í skóginn. Sveinn
og Elfn gengu á eftir þeim og þótt-
ust viss um það, að þeir væri tekn-
ir að leita með l>eim að önnu litlu.
Þetta ferðalag gekk lengi nætur.
Indíánarnir gengu alt af á undan
og voru einlægt við og við að grúfa
sig niður að jörðinni og skoða
hana. Á endanum staðnæmdust
þeir f stóru rjóðri einu og virtust
þar eins og vera að átta sig á ein-
hverju. Annar Indíánínn tók svo
að blfstra en þau hjónin stóðu og
horfðu á þá og vissu ekki hvað
þau áttu að halda. — En þá kom
alt í einu undarlegt atvik fyrir.
Einhver svört flyksa kom í hend-
ings kasti utan úr skóginum og
kastaðist í fangið í Elínu, og varð
henni ákaflega bylt við, þangað
til hún sá hvað þetta var. — Það
var Snati! Og það var engu lík-
ara en að hann fengi nú ekki við
sig ráðið af kæti; hann flaðraði
upp um þau ihjónin á víxl og hljóp
nokkra hringi kring um þau gelt-
andi, svo hélt hann út í skóginn,
þaðan sem hann kom. Þau Sveinn
og Elfn hlupu alt hvað þau gátu á
cftir lionum og kölluðu alt af við
og við í hann.
Á endanum fundu þau önnu
litlu undir stóru tré einu. Sat hi'in
með bakið upp við stofn trcsins
og var steinsofandi. Hún rumsk-
aðist ögn, er faðir hennar tók
hiana í fang sér, en vaknaði þó
ekki alveg.
Glaðari en frá megi sega héldu
þau hjón heimleiðis. Indíánarnir
fylgdu þeim alla leið heim að kofa
þeirra. Sveinn gaf þeim stórt
svínslæri, sem borgun fyrir fyrir-
höfn þeirra.
Næsta morgun mknaði Anna
litla í rúmi sínu, og hélt hún þá
að alt, sem fyrir hana hafði borið
daginn áður, hefði verið draumur.
En þegar móðir hennar sagði
henni hið sanna og «ð hún hefði
átt Indíánunum og Snata litla
lífið að launa, varð ihún himin lif-
andi glöð.
Eftir þetta var hún aldrei hrædd
við Indíánama.
H. J.
Vitrun Tolstoys.
Skömmu fyrir dauða sinn lét
hinn mikli gáfumaður og rithöf-
undur, Leo Tolstoy, birta spádóm
þann, sem hér fer á eftir, sem mörg-
um þykir mjög merkur, þvf hann
hefir í flestum atriðum komið
fram. Eg er viss um, að mjög fáir
Islendingar hafa heyrt spádóm
þenna, og hefi eg þvf þýtt haun
þeim eil skemtunar. Þýðinguna
hefi eg leitast við að hafa alveg
orðrétta. — S. J. Austmann.
Spádómurinn.
Þetta er opinberun sem alla varð-
ar, því hún snertir allan heim og
hlýtur að rætast mjög bráðlega. —
Hinir andlegu drættir viðburð-
anna er nú fyrir sjónum mínum.
Á hinu mikla venaldarhafi sé eg
fljóta skuggamynd af nakinni
konu, sem glóir af gimsteinum.
Fegurð hennar, limaburður og
bros er svo fagurt og töfrandi, að
hún ber af ihnni goðbornu Venus.
Þjóðirnar sækja íram í æði miklu
og elta hana hver í kappi við aðra.
og allar vilja þær að hverri út af
fyrir sig sé sérstakur gaumur gef-
inn. En hún er eins og skækja,
sem daðrar við alla, en þykir ekki
vænt um neinn. — 1 hári sfnu hef-
ir hxin látið gera nafn sitt af de-
möntum og rúbisteinum, og nafn-
ið er “Verzlun.” En eins og hún er
fögur og seiðkraftur hennar magn-
aður, eftir þvf er hún hættuleg.
Því að hennar vinfengi er hættu-
legt.
Og sjá! Hún hefir þrjá trölls-
lega anmleggi, og í hverri hendi
heldur hún blysi svívirðinganna,
er ná yfir allan heim. Fyrsta blys-
ið merkir styrjöld og blóðsúthell-
ing. Annað blysið þýðir heimsku
og hræsni. En hið þriðja óréttlæti
laganna. Fyrsta höndin kveikir
hið mikla bál f löndum suðaustur
Evrópu 1912, og eykst svo eldurinn
þar til 1913 að hann verður orðinn
að báli eyðileggingar, og það ár sé
eg Evrópu alla brenna og litast í
blóði sínu.
Og eg heyri neyðarópin frá or-
ustuvöllunum. En kring um árið
1915 kemur óþektur maður úr
norðrinu. — Nýr Napóleon stfgur
nú fram á leikborðið og tekur við
stjórn þessa hræðilega sorgarleiks.
Er hann annað hvort rithöfundur
eða blaðamaður, en lítið eða ekk-
ert vanur hernaði; en undir stjórn
þessa manns mun þó Evrópa verða
þar til 1925.
Að afloknum þessum mikla sorg-
aleik byrjar nýtt pólitiskt tímabil
f gamia heiminum. Ekkert kon-
ungsríki eða keisaradæmi verður
til, því þjóðirnar mynda þá eitt
allsherjar bandalag með sér.
Þegar þessari liræðilegu styrjöld
verður lokið, standa eftir á vígvell-
inum að eins fjórir risar: Hinn
Engil-Saxneski, Latneski, Slavneski
og Mongólinn.
-------o-------
Dánarfregn.
Hinn 30. aprfl síðastliðinn and-
aðist í Salt Lake City, Utah, eftir
stutta legu af blóðeitran, konan
Alexandra Sigurósk Jackson. Var
hún yngsta dóttir Magnúsar Ein-
arssonar og Guðrúniar Guðmunds
dóttur, seinni konu hans, fædd í
Spanish Fork 13. desember 1889.
Hún eftirlætur auk manns síns
og aldurhnigins föður, fjórar syst-
ur og þrjá bræður, og eru nöfn
þeirra, sem fylgir; Sigrfður Ólafs-
son, ekkja, býr í Alberta; Vilborg
Melsted, býr í Blaine, Wash.; Mrs.
E. P. Johnson, býr í Spanish Fork;
Mrs. Lewis, einnig í Spanish Fork;
en bræður hennar eru: Einar,
bóndi í Blaine, Wash.; Guðmund-
ur, í Spanish Fork; Ólafur, í Win-
terquarters, Utah. — Magnús fað-
ir þessara systkina kom til þessa
lands árið 1886, frá Reykjavík—en
ættin mun aðallega vera úr
Hreppunum. — Líkið var flutt til
Spanish Fork, og jarðað þar í graf-
reit bæjarins, hinn 3. maí, að við-
stöddu öllu skyldfólki hinnar
látnu, sem þar átti heima, og fjölda
vina, sem öllum var sár söknuður
að fráfalli góðrar og myndarlegrar
systur, á vormorgni æskunnar og
í blóma lífsins.
Friður sé með henni.
14ð-’17.
E. H. Johnson.
-------o-------
Fjöldi af mönnum, sem með ein-
hverju móti hafa getað losast frá
störfum sínum ihér í bænum, hafa
farið út á land til bænda og ráðið
sig þar um lengri eða skemri tíma
til bændavinnu. Margir þeirra,
sem unnið hafa f Eatons-búðinni,
fengu leyfi til að fara út á land og
hjálpa bændum og hafa svo loforð
um sömu stöðuna, þegar þeir koma
aftur. Lofast Eaton-félagið til að
bæta þeim upp það sem kaupgjald
verður lægra hjá bændrnn og
borga mismuninn.