Heimskringla - 02.08.1917, Blaðsíða 4

4 BLAÐSmA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 2: AGÚBT 1917

HEIMSKRINULA (StofnnS 188«) Karaur *t á hrorjura rimtudugl. msufondur og •leendur: THE VIKING PRESS, LTD. VertS blatSslns í Canada og BandarikJ- unum $2.00 um árU5 (fyrirfram borgaO). Sent til íslands $2.00 (fyrirfram borgab). Allar borganir sendist rábsmanni blabs- lns. Póst eba banka ávísanir stílist til The Viking Press, Ltd. O. T. Johnson, ritstjóri S. D. B. Stephanson, rátSsmaSur Skrifstofa: J29 IHERIROOKE STHie*T„ WIRNIPltt. P.O. Hox 3171 Tululral Garrr «11*

WINNIPEG, MANITOBA 2. ÁGÚST 1917

IslendÍDgar á vígvelli.
Vafalaust mun óhætt að fullyrða, að þeir
Islendingar, sem komnir eru í herinn og sem
nú berjast á vígvöllum Frakklands, séu allir
úr hópi mannvænlegustu og efnilegustu
ungra Islendinga hér í landi. Þeir eru allir
eða flestir á bezta skeiði lífsins, og eldheitt
æskuþrekið spriklar í vöðvum þeirra.
Margir þeirra eru vafalaust mestu atgerfis-
menn til allra íþrótta og allir eru þeir hinir
hraustustu og því færir í flestan sjó. Lík-
amlegir vesalingar eru ekki teknir í brezka
herinn.
Hér heima fyrir blasti lífið við þessum
mönnum, bjart og aðlaðandi, eins og það
ætíð blasir við ungum og hraustum sonum
allra þjóða. Þrátt fyrir styrjöldina voru
nógir atvinnuvegir enn þá í landinu, nóg af
tækifærum og nóg af verkefni fyrir unga
og framgjarna menn að glíma við. Alveg
eins og ungir Frakkar í Quebec fylki og víð-
ar hefðu því ungir Islendingar getað verið
kyrrir hér heima, rutt leið sína með kappi
og dáð ungra manna og bakað sig svo við
heimaeidana á milli. Þeim var engu skyld-
ugra að fara — enginn var til þess neyddur.
En Islendingarnir voru af öðru bergi
brotnir en þeir synir landsins, sem á óskilj-
anlegan hátt hafa glatað ræktinni til ætt-
Jands síns og einnig blindast fyrir hættu
þeirri, sem nú vofir yfir öllum lýðfrjálsum
löndum. Islendingarnir áttu kyn að rekja
til hinna frægu forfeðra, sem ætíð létu mest
stjórnast af sönnu drenglyndi. Norrænt
kappablóð rann í æðum þeirra, og enn áttu
þeir kjarna þess drenglyndis, sem mest
stuðlaði að frægð forfeðranna. Engin
minsta hætta var því, að Islendingarnir gætu
staðið utan hjá í jafn-alvarlegri styrjöld og
þessari, þegar lýðfrelsis hugsjónir alheims-
ins voru í voða og þeirra nýja fósturgrund
stödd í þeirri ægilegu hættu, að merjast
undir hælum hins prússneska hervalds.
Mörgum virðist gjarnt til þess að halda,
að Canada hefði vel getað staðið hér utan
hjá og hafi ekkert erindi átt í þetta stríð.
Að minsta kosti virðist þetta vera ríkjandi
skoðun Frakkanna í Quebec fylki. En skoð-
un þessi er ekki bygð á öðru en ræktarleysi,
þröngsýni og heimsku. Hvernig er hægt að
segja, að það hafi verið auðveldara fyrir
Canada að standa utan við ófriðinn en
Bandaríkin? Reyndu ekki Bandaríkin af
ítrasta megni að verjast þátttöku í stríðinu?
Er ástæða til þess að halda, að Canada hefði
frekar getað horft á skipum sínum sökt og
borgara sína myrta í hundraða tali, án þess
að hefjast til handa og segja hinu prúss-
neska hervaldi stríð á hendur? I hverju
eru þeir yfirburðir Canadaþjóðarinnar fólgn-
ir yfir Bandaríkjaþjóðina, sem hefðu gert,
henni þetta mögulegt? Var Canada annars
ekki neytt til þess að taka til vopna alveg
eins og Bandaríkin á endanum voru neydd
til þess, þótt Canada, eðlilegra orsaka vegna,
hlyti hér að ganga á undan?
Eða átti Canada að nota það fyrir ástæðu
til þess að geta sagt sig skilið við England,
að Englendingar taka upp sverðið fyrir lítil-
magnann, Belgíu, og til þess að verja lög-
helgi samninga þeirra, sem þeir og Þjóð-
verjar skrifuðu undir? Er hugsanlegt, að
nokkur Canada borgari haldi öðru eins fram
í fullri alvöru? Var það ekki þvert á móti
Canada þjóðinni til ómetanlegs láns, að syn-
ir hennar þræddu veg skyldunnar svo örugg-
lega strax í byrjun styrjaldarinnar? Þannig
hefir Canada þjóðin sannað umheiminum,
að hún sé lýðveldisþjóð, sjálfstæð þjóð, sem
ekki láti skelfa si§ frá því að gera skyldu
sína. Þessi unga og efnismikla þjóð er nú
fram á orustuvöllinn gengin til þess að verja
fegurstu réttlætis hugsjónir mannkynsii>s,
sem einveldið prússneska er að leitast við
að sundra til agna með járnsteyttum hnefa
hervalds og kúgunar.
Þetta var erindi Canada í stríðið, og þetta
var erindi þeirra Islendinga, sem í herinn
gengu. Þetta er í fyrsta smni, að íslenzka
þjóðin hefir í stríði staðið í stórum stýl, og
það er til þess að verja þann göfugasta mál-
stað, sem nokkur þjóð getur barist fyrir.
Það er fyrir lýðfrelsið og sönn mannréttindi,
að íslenzku hermennirnir sækja nú fram á
vígvellinum. I fyrsta sinni í sögu sinni á
nú íslenzka þjóðin her, og þó hann sé ekki
stór, er hann skipaður eins hraustum og
vöskum mönnum og her nokkurrrar annarar
þjóðar. Þó íslenzku hermennirnir séu ekki
allir samhliða, heldur séu dreifðir hér og
þar innan um Canada herinn, eru þeir engu
síður, skoðaðir sem heild, her íslenzku þjóð-
arínnar.
Canada herinn saman stendur af sonum
margra þjóða, sem gert hafa þetta land að
framtíðar landi sínu. Niðjar þessara þjóða
berjast nú samhliða á orustuvelli. Alt er
þeim nú sameiginlegt. Hver ósigur er þeim
sameiginleg hrygð, og hver sigur er þeim
sameiginleg gleði. Allir vonast þeir eftir
styrk og liðsauka hér heiman frá—að þetta
sé væntanlegt, er þeim öllum sameiginleg
sjgur vissa.
Engin frétt héðan að heiman hefði orðið
Canada hermönnunum á Frakklandi meiri
sameiginleg gleðifrétt, en sú, að hér heima
fyrir hefði verið afráðið fyrir fult og alt að
láta enga sundrung né flokkadrátt hnekkja
þátttöku þjóðarinnar í stríðinu. Bandalags
stjórn hefði verið mynduð á þingi, þar sem
flokkarnir tveir, liberalar og conservatívar,
leggja til hliðar alt flokksfylgi til þess að
geta í sameiningu unnið af alefli að öllum
velferðarmálum þjóðarinnar.
En þessu var ekki að fagna. Hermenn
Canada þjóðarinnar á Frakklandi hafa frétt
það ga,gnstæða—sér til sameiginlegrar
hrygðar. Þeir hafa frétt, að tillögu um
bandalagsstjórn flokkanna hafi verið hnekt
hér á þinginu sökum afstöðu þess manns,
sem virðist láta sína eigin valdafýsn sitja í
fyrirrúmi fyrir öllu öðru. Þeir hafa frétt,
að alt sé að fara í bál og brand hér heima
fyrir, öll framtakssemi þjóðarinnar stríðinu
viðkomandi sé að kafna í flokkadrættbog
þjóðaríg, og stjórninni þess vegna allar
bjargir bannaðar. — Sökum alls þessa séu
því samkandskosningar óumflýjanlegar.
Þetta eru engar glæsifréttir að færa her-
mönnum þjóðarinnar, sem staddir eru í
dauðans hættu á vígvellinum fyrir framan
fallbyssur óvinanna. I augum þeirra manna,
sem þarna eru að glíma við hættur dauðans,
hljóta kosningar þessar að skoðast sú mesta
flónska, sem þjóðin gat framið.
Þeim mun ekki dyljast, að í kosningum
þessum verði það aðallega tvö öfl, sem
sækjast á—afl Frakka foringjans, Sir Wil-
frid Lauriers, sem mest virðist stjórnast af á-
hrifum frá þvf fylki landsins, sem minstan
skerf hefir lagt til þátttöku þjóðarinnar í
stríðinu, og afl hins mikilhæfa, stilta og
gætna leiðtoga þjóðarinnar, Sir Roberts
Bordens, sem stýrt hefir svo örugglega gegn
um brim og brotsjóa þessarar miklu styrjald-
ar hingað til. Um þessa tvo menn á nú þjóð-
in að velja. Með öðrum orðum, það á að
ganga til atkvæða um það, hvort ekki sé
heppilegt að ríkjandi skoðun Quebec búa
ráði lögum og lofum í Iandinu.
Or þessu á Canada þjóðin nú að skera
með atkvæðum sínum.
En ólíklegt teljum vér, að Canada-Islend-
ingar verði lengi að hugsa sig um hvorri hlið-
inni þeir eigi að fylgja. Blóðið mun renna
til skyldunnar og þeir fljótt kjósa þann veg-
inn, að standa örugglega með þeim bræðr-
um vorum, sem horfa nú vonaraugum hing-
að heim frá vígvöllum Frakklands og vænta
eftir liðstyrk og annari aðstoð.
*■ -...................—--------- ■ ■ ■
Afstaða Winnipeg blaðanna.
Sérstaklega eftirtektarverð er afstaða
Winnipeg blaðanna allra í herskyldumálinu.
Flest þessi blöð eru flokksblöð að meiru eða
minna leyti, en þó í þessu stærsta alvörumáli
þjóðarnnar, frá byrjun sögu hennar, má
segja, að þau séu flest því nær alveg sam-
mála.
Blaðið “Free Press ’, sterkasta málgagn
liberala hér um slóðir, fylgdi undir eins ein-
dregið liberölum þeim, sem studdu her-
skyldu frumvarpið á þingi. Með mörgum og
snjöllum rjtstjórnargreinum hefir blað þetta
leitast yið að gera lesendum sínum skiljan-
legt, að herskylda hér í Canada sé nú eina
úrræðið til þess að hæfilega liðshjálp sé unt
að senda til Frakklands. Þrátt fyrir það, að
blað þetta er andstætt núverandi stjórn, hef-
ir það hér stutt hana rækilega að málum.
Skýrt og skorinort hefir það talað í garð
Sir Wilfrids Lauriers og bent á hve mjög ó-
heillavænleg stefna hans sé fyrir land og
þjóð. Einnig hefir blaðið “Free Press”
þann kost fram yfir mörg önnur flokksblöð,
að það segir nokkurn veginn hlutdrægnis-
laust sögu hvers máls áður það birtir eigm
skoðanir og ályktanir.
Blaðið “Tribune,” sem líka er gefið út hér
í bænum og sem telur sig ekki fylgja neinum
vissum flokki, hefir farið ómildum orðum
um Laurier, liberal foringjann, og stefnu hans
bæði fyr og nú. Blað þetta hefir hallast
sterklega að því, að herskylda sé nú alveg
óumflýjanleg fyrir landið og hefði átt að
vera komin á fyr. I þessu máli hefir það
blað því mátt heita stjórninni til stuðnings.
Eins gerir blaðið “Tribupe” engan greinar-
mun á fréttum, er það birtir, og lætur sig
litlu skifta hvort þær eru liberölum eða con-
servatívum í vil.
Blaðið “Telegram”, sem er conservatíva
megin, hefir þó eins og vænta mátti fylgt
stjórmnni öruggast að.málum af öllum biöð-
um hér í Winnipeg. Ekki þó með því að
syngja eilífan bannsöng yfir andstæðingum
sínum, að sið sumra annara blaða, heldur
með skýrum og skilmerkilegum rökum.
Blaðið “Telegram” er eins langt frá því að
vera æsingablað og nokkurt blað getur ver-
ið; ritstjóri þess er stiltur og gætinn maður,
en fylgir þó fast og einarðlega stefnu sinni
í hverju máli. Að sið annara merkra enskra
blaða, flytur blað þetta hlutdrægnislaust
allar fréttir, birtir t.d. ræður liberala engu
síður en ræður conservatíva, o.s.frv.
Öll þessi ofannefndu blöð hafa eindregið
stutt það, að herskylda sé lögleidd hér í
landinu og þrátt fyrir skoðanamun allan og
mismunandi flokksstefnur, hafa þau í þessu
máli verið alveg sammála. Og vissulega er
þetta þess vert, að takast rækilega til íhug-
unar. Hvernig stendur á því, að öll þessi
blöð skuli hallast hér á sömu sveifina? —
Leyndardómurinn er fólginn í því, að blöð
þessi eru öll blöð enskumælandi Canada
borgara, sem þrátt fyrir mismunandi flokks-
stefnur allar, eiga það þó sameiginlegt, að
þeir bera allir einlæga sonarást til landsins,
sem þeir búa í. Vilji allra þessara einstak
linga þjóðarinnar er því sá sami í þessu
máli, að sjá hag lands og þjóðar borgið í
þeirri miklu styrjöld, sem nú stendur yfir.
Þetta er í fáum orðum orsök þess, að ofan-
greind blöð eru sammála hvað nauðsyn her-
skyldunnar snertir.
Bréf Sir Clifford Siftons
1 síðasta Lögbergi birtist grein á
fremstu síðu með ifyrirsögninni:
“Leynd'a höndin.” Undir grein
þossa skrifar ritstjórinn nafn sitt,
sem á að lfkindum að merkja bað,
að hann einn beri ábyrgð á henni,
en ekki eigendur biaðsins! En
hvað efni greinar þessarar snertir,
þá er hún dónaleg árás á persónu
Sir Clifford Siftons. Að reyna að
narta í persónu mótstöðuimanns
síns er Lögbergs ritstjóranum (Sig.
Júl. J.) mjög eiginlegt. Tilefnið í
þetta sinn er bréf, sem Sir Clifford
Sifton skrifaði nýlega til Hon.
Hewitt Bostock, foringja libenal
fiokksins í efri málstofu þingsins.
Án þess að 'segja mönnum ineitt
frá innihaldi bréfsins, eys ritstjór-
inn sér yfir höfundinn, sean allir
hér vita að er einhver sá atkvæða-
mesti og sterkasti flokksmaður, er
liberalar eiga. En þeir, sem ekki
hiafa lesið þetta umtalaða bréf Sif-
tons, vita þó í raun og veru ekkert
um hvað blessaður Lögbergs rit-
stjórinn er að talaJ Til þess
að íslenzkum lesenidum gefist kost-
ur á að dæana sjálfir hvort Sir Clif-
ford Sifton sé ósvífinn eða rang-
látur í staðhæfingum þessa bréfs
síns, birtum yér þiað hér á eftir í
íslenzkri þýðingu:
“Kæri herra Bostock,—
Með ieyfi yðar vil eg sem áhorf-
andi virðingarfylst láta í ijós skoð-
anir mínar á hinum núverandi af-
ar-alvarlegu roálum Canadia þjóð-
arinnar.
Sem foringi liberal flokksins í
efri miálstofunni, verðið þér bráð-
lega að fjalla með herskyldu frum-
varpið. Þér og embættisbræður
yðar stendið þá andspænis þýð-
ingarmikilli ábyrgð.
Aiheimurinn er nú í heljar-
greipum ægilegustu styrjaldar.
Aldrei hefir jafn-hryðjulegur og
skeliflegur sorgarleikur áður skeð í
sögu mannkynsins. Um ailan heim
saroeiina sig nú öfl harðstjórnar og
afturhalds til síðustu atlögu. ör-
lög lýðfrelsis, mannréttinda og
frjálsrar nútiðar siðmenningar eru
í voða. Úrsiit hildarleiksins eru
enn óákveðin og með öllu óvíst
enn þá, hver þau verða.
Áttatíu þúsund menp af vorum
mönnum eru nú á orustuvellinum.
Ekki er þetta meir en rétt hæfileg-
ur skerfur vor. Tala þessara manná
minkar daglega, er þeir falla og
særast. Skortur á varaliði gerir
þeim eldraun stríðsins þunga og
þrýstir einlægt að þeim meir og
rneir. Liðstyrkur vor héðan að
heiman þverrar nú óðum.
En nú kemur fjórða blaðið til sögunnar,
blaðið “Lögberg”, sem allir Islendingar
þekkja. Stefnu þess blaðs þarf ekki að
eyða rúmi til að lýsa hér, því hún mun flest-
um íslendingum fullkunnug! Blað þetta er
eindregið á móti herskyldu og er engu líkara
en að það sé gefið út í miðju Quebec fylki,
en ekki í Winnipeg. Það hrósar Sir Wilfrid
Laurier á hvert reipi og telur hann sjálfkjör-
inn leiðtoga þjóðarinnar. Það er eins og
blað þetta telji það heilaga skyldu sína, að
halda því fram, að öll velferð liberala bygg-
ist á þessum aldna flokksforingja þeirra —
og ef hann breyti um stefnu, sé ekki nema
sjálfsagt að þeir komi í halarófu á eftir.
Sáralitlar fréttir færir blað þetta lesendum
sínum og getur ekki sagt hlutdrægnislaust
frá neinu því, sem flokksmálum er viðkom-
andi. Vanaðferð þess er að segja að eins
frá annari hliðinm, hhð liberala, og svo með
skoðunum sínum og ályktunum að reyna að
afskræma mótstöðuflokkinn alt, sem mögu-
legt er. Ritstjórnargreinar blaðsins “Lög-
bergs” í seinni tíð—sem flokksmálum við-
koma—bera vott um svæsnustu flokks of-
stæki, sem hugsanleg er, og eru yfir heila
tekið íslenzkri blaðamensku til stórhneysu.
En mestri furðu af öllu gegnir það, hve Lög-
bergingar—að dæma af stefnu blaðs þeirra,
sem að líkindum er stefnan er þeir fylgja—
eru orðnir franskir í seinni tíð. Það er engu
líkara en þeir búi í Quebec fylki en ekki í
Manitoba eða öðrum fylkjum landsins. Og
enn þá óskiljanlegra í sambandi við þetta er
það, að synir þessara manna margra, náin
skyldmenni mörg og bræður, eru nú í skot-
gröfunum á Frakklandi. Hvernig á því
stendur, að Lögbergingar hugsa hugsunum
Frakkanna í Quebec í herskyldumálinu, en
breyta þó alveg gagnstætt þeim, er oss
með öllu óskiljanlegt.
Einu sinni var talað um danska Islendinga
—en ,nú eru nýir menn að koma til sögunnar,
franskir tslendingar!
Eg er sannfærður um það, að eg
er að birta skoðanir margra ])ús-
unda af Canadamönnum, þegar eg
held því fram, að á þessuin alvar-
legu tímum sé oss sama um Bor-
den eða Laurier, conservatfsm eða
liberalism. Hin yfirgripsmikla
]>ýðing þessa núverandi tíinabils í
sögu landsins, afmáir með öllu alt
flokksfylgi úr fari voru. Það, sem
mestu varðar nú, er:
(1) Að leggja fram alia vora
krafta í þarfir stríðsins, í mönnum,
byssum og skotfærum, og reynast
þannig bandaþjóðum vorum örugg
aðstoð og hjálp til þess að þær
geti unnið sigur,
(2) Að senda mönnum vorum,
sem é Frakklandi eru, nægilegan
liðstyrk, og varalið, svo þeir geti
hvílst og safnað kröftum.
(3) Að halda uppi heiðri Canada
og efna það loforð vort, að standa
f stríðinu til enda eftir ftarasta
megni.
Ásamt mörgum öðrum hafði eg
vonað, að þó Sir Wilfrid Lauricr
vildi ekki styðja bandalagssstjórn,
myndi hann þó samþykkja fram-
lengingu þingsins til þess að gera
Borden stjórninni mögulegt að
gera stríðsstefnu sína framkvæm-
anlega. En til sárustu hrygðar
margra þúsunda sinna beztu vina,
hefir hann vaiið annan veg. Eg vil
engan dóan leggja á breytni hans,
vil að eins votta honum djúpa
meðaumkvun mína við hans afar
örðugu afstöðu.
Samt sem áður verður að gera
sér grein fyrir sannleikanura. Þýð-
ing afstöðu Lauriers verður sú, að
helztu fyigjendur hans f Quebec
hafa ákveðið að neyða til sam-
bandskosninga á herskyldu þræt-
unni eingöngu. Lesið ræður
þeirra, sem þeir halda daglega, og
þér munuð þá sjá, að stefna þeirra
er:
(1) Engin herskylda.
(2) Enginn meiri liðstyrkur.
Ekkert meira fjárframlag.
Ef Sir Wilfrid kemst til valda við
koinandi kosningar, verða tveir-
þriðju af fylgjendum hans á þingi
fastlega skuldbundnir með loforð-
um að vinna öfluglega á móti her-
skyldu og skuldbundnir að styðja
að eins litla og gagnslausa þátt-
töku þjóðarinnar í stríðinu. Þá:
(1) Verður engin herskykla f
Quebec.
(2) Það verður engin liðsöfnvn
í Quebec.
(3) Undir þessum kringum-
sfcæðum verður auðsýnilega ó-
mögulegleiki að safna mönnum í
öðrum pörtum Oainada. Hugsið yð-
ur Laurierstjómina vera að reyna.
að safna liði 1 öðrum fylkjum
landsins, en Quebec fylki sterklega
eindregið á móti herskyldu og
allri lið'söfnun.
(4) Herfylkingar vorar á vígveli-
inuin munu þá engan liðstyrk fá,
eyðast smátt og smátt og leysast
upp er kraftur þeirra þverrar.
Káðandi og ríkjandi aflið á bak
við Sir Wilfid Laurier leyfir hon-
um enga þátttöku í stríðinu. Eng-
inn, sem nokkra reynslu hefir f
stjórnmálum Canada, getur neitað
þessu.
Það er sagt, að öflugar tilraunjpr
sé nú verið að gera í Quebec tit
þess að sameina á bak við Laurier
alla þá, sem hálívolgir eru í stríð-
iniu eða því andstæðir og einnig
viss auðfélög þar, sem vita, að her-
skyldan muni hnekkja starfi þeirra.
Þtannig er verið að gera ákveðna
tilraun til að koma Sir Wilfrid tit
valda.
Hverjar verða 'afleiðingarnar, e£
tilraunir þessar hepnast? Hvern-
ig á þátttakian í stríðinu að hald-
ast roeð fullum krafti undir stjórn
þess þingflokks, þar sem meirfc
hlutinn er þessu andvígur?
Að spyrjal slíkra spurninga, er
að svara þeim. Komist Sir Wilfrid
til valda, munu andstæðingar
stríðsins í Quebec ráða stefnu -
hans. Þeir eru að ráða stefnu
hans nú.
Það er sagt, að núverandi stjórn
hafi gert margar yfirsjónir. Ef til
vill er þetta satt. En þannig er
þessu líka varið með stríðsstjórnir
allra annara landa. Allar stjórnir
eru mannlegum veikleika undir-
orpnar. Það er sagt, að betri
stjórn hefði gefcaið afstýrt núverandr
hættu. Ef til vill er þetta lika
satt. Um þetta er örðugt að segja.
Á hina höndina er einnig sagt, að
Sir Wilfrid Laurier hefði getað, ef'
hann hefði viljað snúast vel við
málurn, fundið einhvern veg út úr
þessum örðugleikum. Þetta getur
verið. Það er auðvelt að finna að
við aðra.
En það, sem fullvíst er, er að
ekkert af þessu kemur til greina
nú. Nú stöndum vér andspænis
sannreyndum, en ekki getgátum.
Þrætuefnið er ofur einfalt. Annað
hvort að:
(1) Leggja fram ailan kraft vorrr
í stríðinu, eða
(2) að svíkja menn vora á vígvell-
inum og bregðast hátíðlegu lof-
orði voru.
Eg skal fara lengra í sakirnar.
Úrslit þessa mális munu ákveða,
fyrir fult og alt, hvort Canadaþjóð-
in á að vera þjóð, sem stjórnast
lætur af þjóðlegri stefnu og þjóð-
legri sómatilfinningu, eða þjóð,.
■sern er gumkvunarvert samansafn
af flokkum og flokkastefnum, er að
eins geta, eigingirnislega liags-
muna vegna, staðið saman stutt
bil í einu.
Ef nokkuð í þessum þjáða heimi
getur verið alveg augljóst, þá ættí
sá sannleikur nú í dag að vera oss
augljós, að vér getum að eins snú-
ist í máli þessu á einn veg og eng-
an annan — að eins með því mótí
að mynda bandaiagsstjórn, sam-
eina flokkana og iáta alt flokks-
fylgi falla niður. Sú stjórn myndf
verða að vilja Canada þjóðarinmar
og hljóta eindegið fylgi meiri
hlutans.
Þýzkaland leggur fram ftrustu
krafta til þess að kollvarpa mót-
stöðuafli bandaþjóða vorra. Bert
Þjóðverjar sigur úr býtum, muin
friðurinn að eins reynast skamm-
vinnur. Það verður í rauninni
enginn friður fyrir oss, heldur byrj-
un undibúnings undir annað
stríð.
Yér erum ekki að berjast af
biindri tilfinningu, fyrir Engiand,
eða fyrir alríkishugsjónir. Yér er-
um að berjast fyrir eigin réttind-
um vorum og niðja vorra.
Á Canada þjóðin að verða fyrst
til þess af bandaþjóðunum að
stökkva af ihóimi? Látum oss
reyna að skilja þettia nú. Það er
til lítils að vakna þegar það er
orðið run seinan.
Yðar virðingarfylst,
Clifford Sifton.”
EINMITT NO er bezti tni a*
gerast kaipaili at Hsiai-
kríagia. Sjá aaglýstnga vara
á öðram stað í blaðina.