Heimskringla - 30.08.1917, Blaðsíða 3

WINNIPEO, 30. ÁGÚST 1917.
HEIMSKRINGLA
3. BLAÐSIÐA
RæcJa flutt á
íslendingadegi í Winnipeg
2. ágúst 1917
Eftir séra J. A. Sigurðsson.
Jsland, — kserasta orðiS í málinu
okkar, næst orSinu móðir, ljúfasta
umhugsunarefniS, almennasta um-
talsefniS meSal íslendinga. “ÞiS
þekkiS fold meS bliSri brá,” og elsk
iS Island. Og ísland þarf enga ræSu.
minni, ljóS né lof. “SvO traust viS
ísland mig tengja bönd, ei trúrri
binda son viS móSur.” — A8 nefna
ísland, ættjörSina, er nóg. AS segja
móðir, eins og ástríkt barn segir þaS,
er nóg. Lýsing er ofaukiS. Lof
kemst ekki aS. SamanburSur væri
synd. MiSir, sem fæddi og fóstraSi,
elskaSi og agaSi, klæddi og kendi,
meS heilagan fórnarkærleik ofinn í
öll atlot, — móSir, er hiS eina orS-
tákn, scm bamshjartaS getur hlýtt á,
elsku tnóSir. — Þannig er þaS, hlýt-
ur þaS aS vera meS móSurjörSina,
landiS okkar, ísland, þann hluta heims
er viS heitum eftir hver einasti ís-
lendingur. Þaö er föSurlandiS sem
fæddi og fóstraSi, sem elskaSi þó þaS
agaSi, “landiS sem aldregi skemdi sín
börn.” — í huga okkar er þaS iþrótta-
verk hins almáttuga. Og máliS er
lifandi ljóS, sem sjálfur Guð kendi
forfeSrunum, en fólkiS, systkini okk-
ar, hin útvalda þjóS. GuSsást, mann-
ást, ættjarSarást er sú kærleikskenn-
ing, sem hver góSur, rétthugsandi
íslendingur trúir á.
Enginn góSur sonur þolir aS heyra
móður sinni baJlmælt. Og enginn
góSur íslendingur heyrir meS köldu
blóSi þjóS sinni né ættjörS álasaS.
IslendingseSliS lærir ósjálfrátt aS
syngja: “Ó fögur er vor fósturjörS.”
fslenzk alþýSa mun iengi taka undir
meS alþýSuskáldinu er kvaS: “MóS-
urjörS, þar maSur fæSist, mun húr.
eigi flestum kær?” Og inn í bænir
islenzkra barna er ofiS : “Drjúpi’ hana
blessun Drottins á”, og: “Blessi þig
Drottinn, um aldur og æfi” —
Hver maSur vill eigi, meS FriS-
þjófi og Birni, njóta hátíSanna heimc
og: “Heyra þaS máliS ér gleymum
vér ei?” — Sá er andlítill íslending-
ur, er aldrei verSur reikaS um þær
stöðvar: “Þar #em að vorar vöggur
áSur stóSu og vonarorSiS fyrst á
tungu lá.” •— Kapparnir íslenzku, er
víða fórit í fornöld landsins, sögu-
hetjurnar, fyrirmyndarmennirnir,
sögSu ávalt meS Gunnari, er hann
kom úr Austurvegi og átti tal viS
Harald konung Gormsson, er skipaS'
honum sér til hægri handar og bauS
honum göfugt kvonfang. “Para vil
ek fyrst til fslands.” — Þannig kit
fræknasti þátiSarmaSur á ísland á
ættjörSina. Og sá vestur fluttur fs-
lendingur er aShyllist þá andastefnu
Magnúsar gamla Stephensens, aS
jtjóSerniS geri minst til, bara aS
mönnum líSi vel og maginn sé fullui
og gera vill hvern íslenzkan kirkju-
turn aS Vestur ísl. vindmylntt, verður
sízt betri VesturheimsmaSur, eSa
niaSur, fyrir þá skoSun. Hún er ná-
skyld hinni gömlu skynsemistrúar-
skoSun, aS trúin sé aS eins nauSsyn-
leg til aS halda dónunum í skefjum.
ÞjóSerni, eins og faSerni, er ein-
hvers virSi.
Og "út vil ek," — til íslands, kvaS
Snorri Sturluscm foröum, er hömlur
voru lagSar á heimferS hans. — Út-
lénda hirSlífiS fullnægSi honum ekki.
Líklega blygSast fáir íslendingar sín
fyrir, aS sitja viS fætur Snorra,
hvaS islenzka tungu og heimhug snert-
ir, — enda bótt þeir teljist gildir
menn viö eríend hirSlíf.
Shakespear lætur Brútus segja,
eftir víg Sesars, aS hann hafi unniS
aS því vígi, ekki vegna þess aS hann
ynni Sesar minna, heldur af því að
hann elskaöi Róm meira. Svona spyr
Lann: “Wlio i« #o vile he would not
be a Roman?" — Hver?. “Heima segi
liann sig." — Ymislegt er víst aX>
okkur íslendingum, en fáir munu svo
þýkyns, aS afneita, fúsum vilja, þjóS-
erni og máli. Inn viS beiniö erum
viS líklega allir íslendingar. — Enda
íslenzkum Uestum er taliS þaS tll
gildis, aS þeir hlaupi sjaldan frá hús-
bændum sínum, er af baki detta,
heldur biSi þeirra. HvaS má þá ekki
ætla íslenzicum mönnum, gagnvart
ættmönnum og ættjörS ? —Sá Vestur-
íslendingur rekur ekki kyn sitt ti!
kappanna, er ekki kominn af Agli eöa
Njáli, á ekkert skylt viö Gunnar né
Snorra, Eggert né Skúla, Jón Arason
né Jón Sigurðsson, segir 'liann ekki
að dæmi Tófa hins hortekna, er ]>eir
Gunnar og Kolskeggur hittu við Ey-
sýslu: “Ek em danskur maSr at ætt,
ok v'il ek at {>ú flyttir mik til frænda
minna.” ÞaS eitt kaus Tófi fyrir
þjónustu sína. AS kannast viS sitt
íslenzka ætterni, og flytjast í öllum
skilningi nær frændum okkar, sé hin
þjóSernislega trúarjátning allra Vest-
ur-íslendinga.
Eitt Vestur-fslenzkt skáld hefir nf-
lega kveSiS: “Sú eina, sanna lífsins
ieiö á jöröu, er leiSin heim.” Þaö
er ágætlega kveöiö og enn betur hugs
að. Eina sanna lífsleiðin liggui
heim. Og allir íslendingar á heim-
leiS, — öll tvístruð, týnd börn fslands,
sem sóað hafa einhverju af lífsarfi
sínum, í fjarlægum löndum, á heim
leiS.—
Jslendingar fyrir Jsland! Jsland
fyrir Islendinga!
Allir íslendingar geta átt ísland
— allir. Um þaS eitt, geta þeir veriS
“allir eitt.” — Um það gæti íslenzk
óeining oröið að eining. ísland
heimilisréttar landiS okkar,— friS-
aður, heilagur reitur hverjum íslend-
ingi. Þar er hugurinn hagvanur,
þangaS er hann alt af aö strjúka. í
þeim andlegu átthögum dafnar hann
bezt. Vel veit eg af þeim meöal fs-
lendinganna “er héldu út í heim til
hallanna, úr moldarbænum,” síSastlið-
in 40 ár, er muna bezt kulda móSur-
jarSarinnar, eða mannanna þar, fanst
dalurinn þröngur,-jörSin ófrjó, sjór-
inn hættulegur, veðurátt hörð, bygSir.
strjál, samgöngur ógreiðar, samlíí
manna fátæklegt, stjórnin ill, em-
bættismenn óíslenzkir og verzlunar-
okið útlent. “Hún agar oss strangt,”
kunna þeir, en muna síöur aö “hún
meinar alt vel.” — Til eru þeir, sen;
misskildu móSurkærleikann og föS-
uragann. Og nú ætti okkur aS vera
orðiS þaS ljóst, að námiS á þessum
íslenzka harðinda-háskóla hefir reynst
notadrjúgft. Líf og lundareinkunnir
þeirra, er þar “mentuðust,” er lausara
við þaS tildur, er mesta áherzlu legg-
ur á hið ytra og gerir mennina að
dægurflugum. ISgjöld útlendrar menn-
ingar hafa stundum reynst fslend-
ingum útgjalda megin. En hiS ís-
lenzka arfalóS aftur oftast gefist vel
á vogarskál lífsreynslunnar, — útgerS-
in íslenzka, veganesti fátæklinganna
í fjallgöngum lífsins, reynst nota-
drjúgt. — Barnsskórnir voru oftast
bundnir vel og dyggilega, reynast von-
andi hávaSanum helskór, — endast ti!
æfiloka.
Vonandi vex hinn íslenzki stakkur
meS okkúr, í líkingu viS hina fögru
frásögn um föt ísraelsmanna, ei
ungir fóru af Egiftalandi, og uxu
með þeim á eyðimerkur feröinni.
Og islenzki sbakkurinn er að vaxa.
ísland er aS batna, þjóðin aö þrosk-
ast. Faxi sagSi forðum: “Þetta mun
mikit land er vér höfum fundit.” Hin-
ir víðförlu forfeöur töldu landkosti
góða á íslandi. Lang oftast leituöu
þeir til íslands, heim, frá útlöndum,
og báru þar flestir beinin. — Nú er
þó landiö okkar meira og kostir þess
betri. Einstaklingarnir jjroskast J>ar
ekki síSur en í blómareit hinna “betri”
landa. And'egir gerlar þola illa is-
lenzkt stórveSur Vindsvalur, faðiv
Vetrar, lætur útlenda ómensku og
spilling frjósa í hel, vogi hún sér út
fyrir kaupstaðina fsbr. B. Th.J “En
megnirðu’ ei börn þín frá vondu aS
vara, og vesöM með ódygðum þróist
þeim hjá.”
'Það er landið sem v'erið hefir líf-
steinn þjóðarinnar.
BeriS ísland saman viS umheiminn
síðari árin, sem við höfum dvaliS
fiarri því, enda 3 siðustu árin. Þar
scunda allir friðsamlegt fvim fara-
starf, en menning heimsins le kur á
reiðiskjálfi. Þar lesn menn "ííeliar-
slóðarorustu,” erlendis er hún leikin.
Flugumýrar-brenna er flutt úr landi.
Helvíti er ekki lengur í Hekiu. —
eins og Danii' kendu. Einnig er það
flutt. — Frændvig og fólkorustur tíðk-
ast nú utan Islands. Hefir ekki guð
sett landiS okkar og þjóð og tungu
sem útrörð menningarinnar í Norðri,
þar sem mest reið á ? Erindi íslands
og Islendinga í heimslífinu , land-
vorn menningarinnat í NorSri, ei
ekki erfiðislaust. Krppum cinum er
íengiS slíkt iilutverk. Og sæmilega
hefir það verið reláð aö fornu og
nýju, — ekki sízt af nútíðinni.
Skamt er síöan Jónas Hallgríms-
son spaugaöist að þjóðinni, sem ætl-
aSi að aignast skip, þó enginn kynni
að sigla. Nú lifa landsmenn fyrir sinn
eigin skipastól. Frá Reykjavík til
New York er hinn síðasti áfangi ís-
lendinga. Gamanerindum lárviðar-
skáldisns um, að vlkja til Vínlands
hins *ýja, — og hafa bara á Islandi í
seli, má nú réttilega snúa við, meS
Vínland sem selstöð Islands. Verk-
legar ambætur blasa hvervetna við,
brýr og bættir vegir, vélar á landi og
sjó. Þjóðsagnaskáldskapurinn er að
rætast. Hv'er hóll bygður. Klettarnir
hallir. Árnar, .fossarnir, bæjarlæk-
irnir töfra lindir. Seiöhjall á hverj-
um b». Dvergar og dvergasmíSi um
alt. Landið, hvað þá híbýli manna
lýst og hitað, rutt og ræktaS með
rafafli. Menn talast við af tindum
fjallanna og ferðast um láö og lög,
líkast Sæmundi fróSa. Og þetta er
enginn draumur. Þjórá ein hefir
meira notfært afl en Niagara. Raf-
afl verSur ódýrara á íslandi en
það er nú ódýrast utan íslands. MeS
því verður áburðarefni unniS úr loft-
inu, að dæmi Norðmanna. Og segið
mér hvað Suðurlands-undirlendiS, og
Island, getur þá framleitt. FramtíS
Islands er flestum óskiljanleg fram-
fara framtíð.
Eg tel það mikilsvert að fundist
hafa tíol og járn á íslandi. Hitt tel
eg þó þýðingarmeira, að þjóSin hefir
funditt sfálfa sig. Svo nú er eg helzt
fariMi að trúa, að rætast muni á land-
inu okkar, það sem í Völuspá stendur:
Og þá munu gullnar t'óflur i grasi
finnast, — töflur j>ær, er Æsir týndu,
er hiS illa kom í heiminn.
Aldrei hefir verið önnur eins á-
stæða og nú aö halda íslendingadag,
að minnast íslands, að vera íslending-
ur. Hiö friösama, einfalda, óbreytta
líf ættjarðarinnar heillar til sín.
Fjallkonan og fjallaþjóðin, með
“bændabýlin þekku, bjóða vina til.”
Island býður dalafaSminn, fagran og
frjóan, börnum sínum. FeSur okkar
fluttu margir vestur, vegna barnanna.
Sú kemur tiS, fer ef til vill í hönd,
að flutt verSur aftur heim til Islands,
barnanna vegna. Boðskapur þessara
orða er einmitt sá, að þau, og þér,
v'æru þar engu óhultari. “MaSurinn
lifir ekki af einu saman brauSi.” FriS-
leysi stór þjóSanna gerir dýrlegt friS-
arlíf ættjarðarinnar. Starfslíf manna
er hér of oft hvildarlaus hringiða.
Engin rökkurstund, varla tómstund.
Menn þekkja naumast sjálfa sig, “líta
ekki inn" hjá sjálfum sér. — Og hið
áþreifanlega þroskatap, er sliku fylg-
ir, hjá ýmsum i okkar hóp, er hverj-
um góíum íslending hið mesta hrygð-
arefni. Vel mættum vér Islendingar
biðja meS hinni sænsku prinsessu:
“Drottinn, gjör aðra mikla, en varð-
veit mig saklausa.”
Islendingar allir fyrir Island og
Island fyrir Jslendinga, — landið og
sjórinn, fossar og fiskiveiðar. Ein-
hver ritar langt mál um að íslend-
ingar leggi Grænland undir sig að
nýju. En leggp þeir fyrst Island und-
ir sig, — meö hjálp allra íslendinga.
ÞaS er lítil hagsvon aS gera útibú á
Grænlandi, en tapa af auðsuppsprett-
um Islands til erlendra. Þar þarf
enn að vaka yfir túninu — og það af
Velvakanda. Frjálsleg stjórnarskrá
er holl, en hagsýn stefnuskrá er enn
nauðsynlegri. Eg er rétttrúaður Is-
lendingur: trúi á sjálfstjórn og sjálf-
stæöi lands og þjóðar. — AS þjóöin
sé smá, veik og vanbúin, kemur alls
ekki til greina. GySingar og Grikkir
voru smá þjóöir. Sviss og Holland
eru smá ríki. Norðurlönd eru engin
stór lónd. Smá þjóöir hafa sitt hlut-
verk og sinn tilverurétt eins og al-
þýðumaðurinn. FriSsöm og réttvís
þjóS er styrkari en vopnuð þjóS.
“Sú þjóS er veit sitt hlutverk er lielg-
ast afl í heim.”-----
Snorri Sturluson segir frá atviki
í sögu ólafs helga sem nútiðin ætti
að athuga.
Konungur hafSi gefiö kirkjuviS til
íslands, og var kirkja úr ger á Þing-
velli. Einnig sendi hann klukku mikla
og vingjafir ýmsum höfSingjum. “En
í þessu vináttumerki er konungur
geröi íslandi, bjuggu enn fleiri hlutir
er síSar urðu berir,” segir sagan.
Ekki leiS á löngu aS konungur þessi
sendi Þórarihn nokkurn Nefljótsson
til íslands með “kveðju GuSs og sína,
sælum og veslum.” Hét hann íslend-
ingum konunglegri hylli og gæðum
Noregs, ef Norölendingar vildu gefa
konungi útsker, er menn kalla Grims-
ey.” GuSmundur ríki flutti jtegar mál
konungs og fylgdu honum margir.
Vinmæli konungs og útlend gæSi uröu
þyngri á metum en útskerið. Þá
var til kvaddur Einar, bróöir GuS-
mtindar. TalaSi hann máli íslands.
“Ef landsmenn vilja halda frelsi sínu
-----þá mun sá tilvera, að ljá kon-
ungi einskis fangastaöar á,------um
landeign hér,” — og ef Grímsey er
laus látin “ætla eg mörgum kotbú-
öndunum muni þykkja þröngt fyrir
durum.”
Og Islendingar létu ekki útskerið.
Vit Einars kom i veg fyrir þaS. BræS-
urna kann enn aS greina á um ýms
mál er ísland snerta. En þá finst j
æðimörgum af almúganum íslenzka j
þröngt fyrir dyrum, — og verður j
jjungt um andardráttinn, er útskerið!
okkar, eSa eitthvað af þvi, skal falt
látiS fyrir erlend “gæöi,” — eöa ef
vér förum j>jóöernislega að líkt Sig-
urSi BreiSfjörS, er hann skifti konu
sinni fyrir hund.
SkáldiS þjóörækna og vitra, er kv'að
“Eldgamla ísafold,” lét eftir sig ann-
aS kvæði, er eg vil minna á. 1 eldri
útgáfu ljóða hans heitir það: Suður-
lönd og Norðurlönd. 1 siðari útgáf-
unni heitir þaS eftir einhverri kon-
unglegri tilskipan. Höfundurinn kveS-
ur þar fagurlega um, aS áður en afi
Skjaldar og ÓSins faöir liföu, hafi
víkingar leitaS Suöurheima. En viö
það hafi norræn einkenni, karlmenska
og kostir biðið tjón. Þá kemur til
sögunnar kappi er Vetur nefnist, í-
mynd Islands, í silfurfjölluðum feldi
settum fögrum hrímsteinum og vegur
meS iturhvössu ísspjóti, ónýta og ó-
gilda menn, er sunnar búa. Hin fögru
suðrænu sólarbörn eru úrkynja af
hóglífi og þola því engan samanburS
við hin norrænu systkini, er eldur og
ís bauð sitt fóstur. Og kræSiS endar
þannig:
“Hvorn skal nú meta meira,
rnanns huga, ver eður jarðar?
Sksnlnm vér rækja ríkar
rós, en norðurljósin ?
ESa virða meir vísi
vellystar eSur hreysti?
Hún oss heldur í gildi,
hin oss linar til bana.”
Þessi hógværi samanburður íslands
viB MBÚMtminn, þessi ágæta íslands-
rörn Bjarna, ætti að reynast sann-
færandi afturhvarfs prédikun öllum
þeim sem hafa af-íslenzkast. Eða er
blíða og blómi jaröarinnar meira virði
en heilbrigði mannsandans ? Er rós-
in noröurljósunum meiri? Er vísir
vellystar, hóglifiö, hreystinni betra?
Er það ekki betra, sem heldur mann-
gildi sálar og líkama við, en hitt sem
Iinar til bana? Og hallast virkilega
á ísland, þegar alt er sanngjarnlega
athugaö ? VerSur ekki þetta útsker
átthaganna æði dýrmætt viö saman-
burðinn? Og hver er sá góSur maS-
ur er afneitar henni móður sinni, þó
hún væri ekki lengur á æskuskeiði, né
klædd að nýtízku sið ? Hver, sem
ekki rétti henni hönd og hjarta?
Og þó finst mér oft að meira væri
leitaö að mjólkurá, sem týndist úr
kvíum, þegar eg var smaladrengur
heima, en viö nú -gerum á þroska-
skeiði til aö safna öllum Islendingum
saman um ættjöröina okkar og ætt-
jaröarmálin.
Rómverski riddarinn spurði forð-
um: Sá maður sem ekki vill berjast
fyrir Rómaborg, — fyrir hvaSa borg
vill hann berjast?
ViS niðurlag þessara orða sný eg
þeirri spurningu til allra íslenzkra
ættmenna kappanna, erfingja skáld-
ann'a, því hver er sá Islendingur sem
eigi vildi bera röggvarfeld feðra
sinna og vinna eitthvaS íslandi til
sæmdar? Sá Islendingur, er ekkert
vill gera íslandi og íslenzkri menn-
ing til vegs og varnar, fyrir hvað
mtm hann berjast dyggilega?
Eg er sízt fæddur “lofðungur máls-
ins” okkar íslenzka, — stend hér miklu
fremur málhaltur er minst skal móö-
urjaröarinnar. En trú mín á ísland,
íslenzkt þjóðerni og íslenzka tungu er
mér heilagt alvörumál. Eg hefi hér
talaö af því eg trúi.V Ungur festi eg
ást viS Island og gamall verð eg er
eg gleymi því. Eg harma þaö ekki
með öllu, þó ár mín fækki. Hitt
hryggir mig, geti eg ekki, enda á
elleftu stundu, unnið eitthvaö gagn
hinni ástkæru ættjörSu og því, sem
hún táknar mér, — að eg á að eins
eitt ófullkomið lif, sem Nathan Hale,
aö færa fósturlandi mínu.
Fyrir 43 árum, 2. ágúst 1874, safn-
aöi leiötoginn okkar mikli og íslands-
vinurinn ógleymanlegi, dr. Jón
Bjarnason, Vestur-Islendingum sam-
an á hina fyrstu vestur-íslenzku sam-
komu, — hinn fyrsta Jslendingadag í
Ameríku. Og síöustu orS þessa
mánns, út af minningu Hallgríms
Péturssonar, orð er hann reit með
hvíldum á sinum dánarbeð, er dauðinn
var aS taka af honum pennann, geri
eg hér aö síðustu orðum til landa
minna:
“frað sem er gott og islenzkt og frá
Guði, — landið, þjóðernið, tungan —
má aldrci týnast né glatast.”
------------------------------
GISLI GOODMAN
TINSMIHIR.
Verkstsefll:—Horni Toronta Bt. tf
Notre Dame Ave.
Plieet Helnetlls
«arry St*tW Garry MM
------------------------------/
Lesið uuglýsingar í Hkr.
Ljómandi Fallegar
Silkipjötlur.
tll að búa til úr rúmábreiður —
“Crazy Patohwork”. — Stórt úrval
af stórum silkitaiklippum, hentugi-
ar í ábrelður, kodda, sessur og fl.
—Stór “pakki” á 2öc., fimm fyrir $j.
PEOPLE’S SPECLALTIES CO.
Dept 17. P.O. Box 1836
WINNIPEG
Spyrjið sjálfan yðar
eftirfylgjandi spurningar:
Nær var eg þreektur I fyrraT HvatS mikla haust-plæclngu hefBl eg
retaS sjört, ef eg hefíl verlti þresktur fyr? Ivat varS e; aö borga
fyrir þresklngru í fyrra, og hvaC hár verCur retkningurinn I kaust?—
HvaC hefi eg eiginlega fyrlr alla þá peninga, sem eg hefi b*rea« út
fyrir þresklngu undanfarin ár? Fékk eg alt kornlC mitt í kernhlöC-
una, — eöa var ekki töluvert af því á strá-byagnum? Ef eg heföl
fengiö alt mitt korn, hvaö miklu meiri peninga heföi e* nfl?
X>aC er ekki nauCsynlegt fyrlr yCur aC senda oss svörin upp á þessar
spurningar,—vér vitum þau. En meö því a# kaupa litla Moody þreski-
vél Ntt, munu svörin verCa á alt annan veg í framtíCinni.—GleymltS
ekkl, aC Moody þresklvéiin er seld á Iægra verBI en íokktir önnur sams-
konar vél, og gæöi hennar og vinnumagn er fullkomlega ábyrgst.
The Moody er bygC i þremur stæríum, nfl.: 24x32 þuml., 30x36 þuml
og 30x40 þuml., útbúin meC annaö hvort strá-þeytir (blower) eha strá-
bera (carrier). Taktu eftir myndinni,
hún sýnir útbúnaö, sem lætur illgres-
is-fræitS i poka. Þetta ver þri at5 alls
konar illgresisfræ berist um akurinn
þá þreskt er.
Yér höfuim tallskonar gas-
olfn, storinolfu og aðrar afl-
vélar (engines). Það má
brúka þær sér eða festa á
sömu hjól og þreskivélina.
Skoðið Moody
▼élamar á öllum
stærri sýningum
í sumar.
SkrifltS eftir
VertSlleta, Pem-
ÍBKa og Tfma
prtnum til
The New Home Machinery Co. Limited, Saskatoon, Sask.
Francoenr Bros. Camrose, Alberta.
Atfal RMhofsnrnB fyrlr Saakatchewaa
Mitchell & McGregor, Ltd., Brandon, Man.
AAal aakobnaeBB fyrir Maaltoba
KAUPIÐ
Heimskringlu
Blað FÓLKSINS og FRJALSRA skoðana og elsta (réttablað Vestur-Islendinga
Nýtt Kostaboð
Nýir kaupendur aö blaöinu, sem senda oss
fyrirfram eins árs andviröi blaösins, oss aö
kostnaöarlausu, mega velja um þRJÁR af
eftirfylgjandi sögum í kaupbaetir :
t«v 0 «•
Lara
Ljósvörðurinn”
Hver var hún?”
Kynjaguli”
*C 1 * *»
oylvia
‘Hin leyndardómsfullu skjöl’
‘Dolores”
if/ W 0 99
Jon og Lara
‘Ættareinkennið”
‘‘Bróíurdóttir amtmannsins”
Sögusafn Heimskringlu
Þessar bækur fást
keyptar á gkrifstofn
Heimskríngju, meðan
upplagið hrekkur.
Enginn auka
kostna'Sur viS póst-
gjald, vér borgum
þann kostnaS.
Sylvía $0.30
Bróðurdóttir amtmannsins 0.30
Dolores 0.30
Hin leyndardómsfullu skjöl 0.40
Jób og Lára 0.40
Ættareinkennið 0.30
Lára 0.30
Ljósvörðurinn 0.45
Hver var hún? 0.50
Kynjagull 0.35
Forlagaleikurinn 0.50
Mórauða músin 0.50