Heimskringla - 30.08.1917, Blaðsíða 6

6. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 3». ÁGÚ8T 1017
t
VII TIIP I £** k c. : Skáldsaga eftir : V LuAK * Rex Beach
VlLl UK

af bankase?5lum upp úr vasa sínum og rétti eigand-
anum. Sáu hinir ekki hvaS mikil upphæS þetta
var. " ___
Padden hneigSi sig, tók viS peningunum og
maéiti:
“Jæja, eg býst viS hægt sé aS lagfæra þetta.
Eg þekki réttan lækni—þiS verSiS bara aS þegja
eins og steinar, gleymiS því ekki.”
“HeldurSu hann deyi?” spurSi Ringold all-
óttasleginn. Hann stóS enn viS dyrnar.
; "Ekki minsta hætta á því. En ef svo skyldi
fara, þá veit enginn hver barSi hann. Eg segi, viS
höfum fundiS hann rotaSan í hliSargötu hér nærri
og aS viS höfum boriS hann hingaS inn. Slíkt ber
viS oft og einatt í þessum hluta borgarinnar. —
Vil eg ná ráSIeggja ykkur aS fara þaS bráSasta og
láta ekki á neinu bera.”
“ÞiS félagar hafiS gert mér mikinn greiSa í
kvöld," sagSi Locke viS þá þegar þeir voru komnir
út úr “Austurlanda þorpinu" og út á götuna, “og
mun eg ekki gleyma þessu. Nú skulum viS finna
annan staS og halda þar áfram aS skemta okkur
eins og viS byrjuSum.”
En nú var mesti kátínubragurinn horfinn af
skólapiltum og jafnvel á sumum þeirra töluverSur
taugaóstyrkur, sem þeir áttu bágt meS aS leyna.
Tóku þeir því dauflega í aS skemta sér lengur og
báru viS þreytu. Kirk, foringi þeirra, var einna á-
kveSnastur. KvaSst hafa skemt sér sæmilega þetta
kvöíd ®g því vilja ’halda heimleiSis. “Þessi at-
burSur þarna uppi á skemtistöSinni, kom óþægi-
lega viS taugar mínar," sagSi hann.
“Mínar einnig,” svaraSi Locke. “Þess vegna
megiS þiS ekki skilja viS mig nú strax. ÞiS lof-
uSuS mér því í kvöld, aS fylgja mér á skip út. ÞiS
gleymiS því ekki.”
“Þetta er hverju orSi sannara,” tautaSi Higg-
ins. ViS hétum honum fylgd og vernd og verS-
um aS efna þetta. Tilfinningum mínum er líka
þannig háttaS, eftir viSureign mína viS þenna lög-
reglu snáSa, aS eg þarfnast einhverrar hressingar.
Þú mátt ekki yfirgefa mig, Kirk.”
* J'Eg skal fylgja þér heim og koma þér í rúmiS,"
bat/C Kirk honum. En þetta var ekki aS nefna.
Higgins hélt því fastlega fram, aS sóma síns vegna
mætti hann til aS fylgja Locke um borS á skipinu.
Og vegna þess aS hann vildi ekki skilja viS Higgins,
þannig til reika og í félagsskap meS manni, sem
þeir þektu ekki, lét Kirk loks undan. Ringold kaus
einnig aS vera meS þeim og sjá leikinn til enda.
Svo atvikast oft og einatt. Vissar stefnur eru
teknar í einhverju lítilfjörlegu máli, undir áhrifum,
er enga mikilvæga þýSingu virSast hafa, og stefn-
ur þessar skera svo úr hvort líf mannanna, er þær
v-elja, á aS vera gæfusnautt eSa ríkt af auSnu.
Menn standa oft og einatt á gatnamótum og gatan,
sem þeir velja sér, leiSir þá á ókunn æfintýra sviS,
—í áþekta heima, sem þá hefir ekki dreymt um
áSur. Kirk Anthony, tuttugu og sex ára gamall og
meS stóran arf í vændum, hæfileika maSur vel í
meSallagi og bæSi góSIyndur og harSsnúinn, stóS
nú á slíkum vegamótum og kaus þann veginn, sem
leiddi hann frá þeim heimi, er hann þekti, í óþekt
og framandi land.
í%fear ungu mennirnir afréSu oS leita uppi
aSra drykkjuknæpu, leiS ekki á löngu áSur en of-
tþ-ykkja þeirra kom þeim til aS gleyma öllum döpr-
um endurminningum. VitiS var nú tekiS aS lúta í
lægra haldi og mótstöSuafl líkamans aS þverra.—
Tveir af knattleikendum voru gengnir úr leik og
þeir félagar því aS eins orSnir fjórir aS tölunni til.
Af þ eim bar Jefferson Locke sig bezt, því hann
einn hélt enn þá fullu viti og sönsum. HefSi þetta
sannetS hann fram úr skarandi höfuSsterkan og þol-
góSan, ef þaS hefSi ekki orsakast af því, aS hann
helti úr vínstaupunum í iaumi og fylti þau vatni í
staSinn. En ástand félaga hans var nú þannig orS-
iS, aS þeir voru löngu hættir aS veita eftirtekt
hverríg lögurinn væri á litinn, er hann eSa þeir
drukku.
Þegar tók aS birta af degi, vOru þeir staddir í
kjailaraknaepu í austurhluta borgarinnar, stöS alls
kyns Tuslara og óþjóSa lýSs. Ringold svaf vært á
rennblautu borSinu, en Kirk hafSi uppgötvaS
söng-hæfileika hjá hinum hálfsofandi veitinga-
manm og sat sjálfur viS fornfálegt og lemstraS
hljóSfæri, er stofu þessa prýddi, og gpilaSi undir.
Higgins og Locke sátu viS fjöruga samræSu. Þetta
var daufasta og tómlegasta stund drykkjukránna;
hinir vanalegu næturgestir í burtu horfnir og dags-
gleSin enn þá ekki byrjuS. Higgins, rauSur og
þrútinn í andliti, suSaSi í sífellu, en Locke sat glaS-
vakatTdi og starSi í áttina til dyranna eins og hann
væri^Í verSi. Þrátt fyrir þaS, aS hann hafSi hvolft
víniíiu 1 félaga sinn, fékk hann þó ómögulega stilt
tungu hans, þvt Higgins virtist ekki geta meS neinu
móti þagaS. Lét hann málfæri sín einlægt ganga
fullum krafti og var einna tíSræddast um atburSinn
hjá Padden um kvöldlS, og setti þannig hroll í
hvesiji taug mannstns, sem hann var aS tala viS.
Hver algáSur maSur hefSi hlotiS aS veita því eftir-
tekt, aS Locke átti í stríSi viS mestu hugaræsingar,
því hann hrökk viS í hvert sinn og hurSin opnaSist
og var alt af eins og á nálum. HvaS eftir annaS
leit hann á úr sitt, iSandi á beinum og rjóSur og
íölur á víxl, og sökti sér svo á milli niSur í hugsanir.
“Betri dreng hefi eg ekki kynst," sagSi Higgins
í hundraSasta sinn. “Hefir aS eins tvo galla: er of
lítillátur og of latur-nennir ekki aS vinna.”
“Hver—Anthony ? ”
“Já."
Locke hreyfSi sig í stólnum, hallaSist svo áfram
og mælti: 7
“ÞiS eruS vinir, er ekki svo?”
“GóSvinir mestu.”
“HefSir þú gaman af aS gera honum grikk?”
''Grikk? Ómögulegt. Hann er of slunginn til
þess. Eg hefi reynt þetta og ætíS beSiS ósigur.
Já, herra, hann er slunginn náungi. Hefir aS eins
tvo galla; vill ekki vinna og—”
“HeyrSu—hví neySir þú hann ekki til aS
vinna? ”
“Eg—aS neySa hannl” Higgins starSi meS
blóSstorknum augum á gest sinn, gapandi af und-
“Hví kemur einhver annar honum þá ekki til
þess aS vinna?”
Nú rak Higgins upp skelli hlátur.
“Hví lík þó kýmisagal”
“Mér er hreinasta alvara.”
“Til þess hefir hann of mikla peninga. Gamli
maSurinn lætur hann ekki skorta skildinga."
“Taktu nú eftir. ÞaS er hneyksli aS láta jafn-
efnilegan pilt fara í hundana,—hví sendiS þiS
hann ekki í einhvern þann staS, þar sem hann má
til aS vinna? Þetta er grikkurinn, sem eg átti viS.
Higgins hneigSi sig, án þess þó aS vita, hvaS
hinn var aS fara. Endurtók Locke því aftur orS
sín og mælti svo enn fremur:
“Þetta myndi skapa nýjan mann úr honum."
“Ó, en hann nennir ekki aS vinna. Of latur.
"Hann mætti til, væri hann félaus.”
“En hann er e k k i félaus. Eins og eg sagSi
þér, lætur faSir hans hann aldrei skorta fé. Ágætur
karl þaS—eigandi járnbrauta.”
“Eg skal útskýra mál mitt betur og þú munt þá
viSurkenna, aS þetta sé framkvæmanlegt. Eg er
meS farbréf til MiS-Ameríku í vasanum. SkipiS
siglir klukkan tíu. Látum okkur senda hann þang
aS—til MiS-Ameríku.”
‘Til hvers."
Locke veitti erfitt aS halda geSi sínu í skefjum.
“Til þess auSvitaS aS gera mann úr honum. ViS
skulum fara gegn um vasa hans, svo hann verSi alls-
laus, þegar hann kemst þangaS. Þá má hann til aS
vinna. SkilurSu ná?”
"Nei, vinur Kirks var orSinn skilningsdaufur
"Hann verSur cfáanlegur til aS fara til MiS-Ame-
ríku, því hann er rétt nýlegab uinn aS eignast nýja
bifreiS”
“En segjum viS svæfum hann og setjum hann
svo um borS á skipinu? Hann verSur þá kominn á
haf út, um þaS hann vaknar; kemst ekki til baka
aftur og má þá til aS vinna. Nú ætti þér aS verSa
þetta skiljanlegt. — Hann verSur þá allslaus og
neySist til þess aS fara aS vinna fyrir peningum til
þess aS komast heim. Eg held aS hugmyndin sé
góS.”
Myndin af þessu spaugilega ástandi vinar hans
tók á endanum aS skýrast í huga Higgins, og rak
hann upp heljar mikinn hláturskell.
"Hægan, piltar — haldiS þiS ykkur saman,”
hrópaSi Kirk frá hljóSfærinu. “TakiS eftir mér!
Eg er búinn aS finna strenginn týnda.” Lamdi hann
nú báSum höndum eftir nótunum og dróg þannig
fram málmhljóS mikiS, sem blandaSist hræSilega
saman viS rödd veitingamannsins. “Þetta var stór-
kostleg uppgötvun.”
“Eg skal gera hann fullan, ef þú vilt hjálpa mér
aS ráSa viS hann,” hélt Locke áfram. "Hérna er
farbréfiS," hann benti á vasa sinn.
“Hvar náSir þú í þaS?”
“Keypti þaS í gær. ÞaS er á góSu fyrsta far-
rými, og auSveldlega er hægt aS villast á okkur.
VaxtarlagiS er hér um bil þaS sama."
“Ertu hættur viS aS fara sjálfur?”
“Já, mér hefir snúist hugur. Ef til vill skrepp eg
til Parísar.—Eigum viS aS slá þessu föstu?”
Higgins hló. “ Þetta er fjandi spaugileg hug-
mynd,” sagSi hann stamandi. “Ef viS bara getum
fylt hann.”
“Láttu mig um þaS,” svaraSi Locke, stóS svo á
fætur og gekk upp aS drykkjarborSinu. Gaf hann
svo veitingamanninum bendingu aS koma, sem
hætti tafarlaust aS syngja og færSi sig til hans.
KalIaSi Locke svo á Kirk, og baS hann halda áfram
aS spila, því aS þessu væri hin mesta skemtun.
Átti hann svo hljóSskraf viS veitingaþjóninn í
nokkur augnablik og þrýsti í lófa hans einum afjjess-
um gulu bankaseSlum, sem hann virtist hafa óend-
anlegt upplag af. Bak hans sneri ag Higgins svo
hann sá þetta ekki, Kirk var önnum kafinn og Rin-
gold var í fasta svefni.
Þó undarlegt megi virSast, hepnaSist Jefferson
Locke þetta áform sitt án minstu hindrunar. Veit-
ingaþjónninn bar Kirk staup of víni og er hann hafSi
drukkiS þaS tók hann eftir örfá augnablik aS syfja.
StóS hann þá upp frá hljóSfærinu og hlammaSi sér
svo þunglamalega ofan í stól—eftir stutta stund var
hann svo sofnaSur eins og dauSasvefni.
“Þetta er ágætt,” tautaSi Locke viS hinn drukna
félaga sinn. “Kerra bíSur okkar úti. ViS skulum
skulum skilja viS Ringold þar sem hann er” -
Tuttugu og fjórum klukkutíundum síSar reyndi
Higgins aS ryfja upp fyrir sér, hvaS bar viS eftir aS
hann fór út úr drykkjukránni á fjórtándu götu, en
honum gekk þetta frámunalega illa. Eins og í þoku
mundi hann eftir spaugilegu samtali viS einhvern
ókunnugan mann, en gat þó engan veginn glöggvaS
sig á umtalsefninu. Hann mundi eftir því, aS dagur
var kominn, þegar hann fór út úr drykkjustofunni,
en hvaS viS bar eftir þetta, fékk hann ekki munaS
meS neinni vissu. Hann hafSi óljóst hugboS um, aS
hann hefSi ekiS eitthvaS í lokaSri kerru, séS óend-
anlega röS af húsum hendast fram hjá, nakinn og
vindi skekinn skóg og hélugrá engi. Einnig hafSi
hann þózt sjá smávötnum bregSa fyrir og eygt eitt-
hvaS í fjarska, sem annaS hvort líktist fjallaklasa
eSa stórhýsa röS borgar. En alt þetta var mjög ó-
ljóst í huga hans, einkum þaS sTSast nefnda. En
hver var meS honum á ferS þessari, eSa hvaS skeSi
eftir á, hafSi hann ekki minstu hugmynd um. Ekki
átti hann heldur neinn kost á aS fá aS vita þetta.—
ÁSur langt leiS, tóku þeir atburSir aS gerast, sem
gerSu honum óumflýjanlegt aS slíta sambandi sínu
viS háskólann, eins og Marty Ringold hafSi einnig
orSiS aS gera skömmu áSur. VarS nú eina úrræSi
þeirra beggja, aS taka saman pjönkur sínar og búast
til brottferSar. BæSi sökum skeytanna, sem honum
bárust úr heimahúsum og sökum ráSlegginga Miche-
els Padden, eiganda “Austurlanda þorpsins”,
sagSi honum aS lögregluþjóninum væri aS batna og
hann treysti sér til þess aS þekkja aftur einn af mönn-
unum, sem veittu honum áverkann—, sökum alls
þessa sá Higgins sér ekki annaS fært en aS taka sér
far til Japan þaS allra fyrsta. LagSi hann svo af
staS meS fyrstu lest frá New York, meS aS eins litla
ferSatösku meSferSis, en sterka ákvörSun í brjósti
aS sjá heiminn.
III. KAPITULI.
Eftir orSsins fylsta skilningi vaknaSi Kirk
Anthony ekki verulega til fullrar meSvitundar um
hvar hann væri staddur eSa hvaS væri aS gerast í
kring um hann, en varS smátt og smátt var viS þetta
í gegn um langa draumára og þankabrot. Eiginlega
vissi hann aldrei fyrir víst, á hvaSa augnabliki hann
opnaSi augun og svefninn skildi viS hann; en eftir
töluverSa andlega áreynslu komst hann á endanum
aS þeirri niSurstöSu, aS nóttin væri liSin og dagur
kominn. Oftar en einu sinni hafSi hann vaknaS í
einhverjum óþektum staS áSur, eftir langa og stranga
vökunótt í New York borg, og þá orSiS aS treysta
eingöngu á minnisgáfuna; en í þetta sinn neitaSi
heili hans meS öllu aS vinna og var honum því alveg
ómögulegt aS átta sig á neinu. LokaSi hann því
augum sínum og ávarpaSi sjálfan sig á þessa leiS:—
“Jæja, Kirk, nú skulum viS byrja á nýjan leik.
Þegar þú fórst frá skemtistöS Paddens, lagSir þú
leiS til Maxim hallarinnar og hlýddir þar um stund á
söngflokk feitra manna. Svo komstu rakleiSis til
knæpunnar, þar sem veitingaþjónninn neitaSi aS
taka viS dal til þess aS hleypa þér inn. Eftir örSug-
leika þessa reyndir þú aS fá inngöngu á öSrum staS,
en þaS mishepnaSist sömuleiSis. Þá fórstu ásamt
hinum til austurenda borgarinnar. Ringold var mjög
Gleymið
ekki að
gleðja ísl.
hermenn-
ina —
Sendið
þeim Hkr.
í hverri
viku.
Sjáið augl.
vora á 7.
bls. þessa
blaðs.
drukkinn. Ágætt! Enn þá er alt ljóst og skýrt..
Næst ertu einhvers staSar aS spila á hljóSfæri meS
gulum og skitnum nótum og einhver er aS drynja
gleSisöng rétt viS eyraS á þér. Eftir þetta—ham-
ingjan góSa, hver ósköpin öll hefir þú hlotiS aS
drekkal Jæja, viS skulum þá byrja alt upp aftur.”
En allar hans tilraunir voru til einskis; honum
var ómögulegt aS muna, hvaS gerSist, eftir aS hann
sat viS hljóSfæriS. Lét hann sér því þetta lynda og
fór aS reyna aS átta sig á hvaSa gististöS þetta væri.
“Einhver austur enda stöS," hugsaSi hann , “og
þaS af lakara tagi aS dæma af þessum stalli." Hann
tók eftir því, aS annaS rúmstæSi var þama í herberg-
inu og komst hann því aS þeirri niSurstöSu, aS Rin-
gold eSa Higgins hefSu risiS snemma úr rekkju, en
ekki viljaS vekja hann. Mikil hugsunarsemi var
þetta vitanlega, en—hvaS var hann aS hugsa, þaS
hlaut aS vera orSiS framorSiS! Reis hann því
skyndilega viS olnboga í rúminu og hugSist stíga
á fætur þaS bráSasta, en kastaSist svo aftur á bak
aftur eins og sleginn af ósýnilegum hnefa. Hann
greip báSum höndum um höfuSiS, því þegar hann
hreyfSi sig, varS hann þess var aS hann væri ákaf-
lega mikiS veikur. ÞaS var eins og höfuS hans væri
aS klofna, hann snarsvimaSi og alt hringsnerist fyrir
augum hans. Aldrei hafSi hann reynt neitt þessu
líkt áSur. MeS veikum burSum staulaSist hann á
fætur og þreifaSi fyrir sér eins og í myrkri eftir tal-
símanum. En þarna var engan talsfma aS finna
og þrýsti hann því á hnapp, sem hann fann á veggn-
um. FleygSi hann sér svo upp í rúmiS aftur, IokeiJ5i
augunum og varpaSi mæSilega öndinni. Eftir örfá
augnablik var hurSinni lokiS upp og KeyrSi hann
einhvern ávarpa sig:
“HringduS þér, herra?”
"Já, fyrir klukkutíma síSan. HafiS þiS ekki
nema einn bjöllu-skoppara í þessum staS?”
“Þetta er leitt, herra."
“Eg er veikur, mjög þungt haldinn. Alveg viS
sem dyr dauSans.”
“Ekki held eg þaS, herra; hinir eru veikir líka.”
“ÞaS er gott! Eg hélt þeir væru komnir á kreik
og farnir." ÞaS var Kirk töluvert huggunarefni, aS
vita aS félagar hans hefSu ekki fariS varhluta af
raunum þessum. "Hvernig líSur Hig—toginleita
náunganum?"
“Áttu viS herramanninn í þrjátíu og tvö?”
“Hvernig ætti eg aS vita hvaSa númer hann
hefir hér? En ekki á þessi lýsing viS Hig, hann er
enginn heíra- —fjandans höfuSverkur er þetta!”
“Á eg ekki aS færa þér eitthvaS—ögn af kampa-
víni eSa einhverju öSru víni?”
“Fjárinn hafi þaS I Sendu eftir kerru eSa bif-
reiS. Eg verS aS komast upp í borgina.”
“All-löng leiS, herra,” svaraSi maSurinn hæSn-
islega.
“Engan skrípaleik." Nú opnaSi Kirk augun.
"Helló! Ert þú þá skrifarinn?” I staS þess aS sjá
“bjöllu-skoppara” eins og hann bjóst viS, sá hann
fullorSinn mann, sem klæddur var hvítri teryju og
í svörtum buxum.
“Nei, herra. Eg er brytinn.”
Sjúklingurinn hristi höfuSiS dapurlega. “Þetta
er skrítinn staSur, sem eg er kominn í — hvaS er
nafn hans?”
“Þessa staSar! Ó,—þetta er Santa Cruz.”
“Eg hefi ekki heyrt þaS nafn áSur. Hví gáfuS
þiS mér ekki betri herbergi?—þetta er hunda hola.”
“Þessi stöS er álitin aS vera góS, herra, einhver
sú vandaSasta á allri línunni.”
“Línunni?” át Kirk eftir. “Svo þetta er þá lína
líka! Jæja, hvaS um þaS, eg verS aS komast héS-
an—skilurSu. Réttu mér fötin mín og eg skal gefa
þér skilding.”
Brytinn gerSi eins og honum var boSiS og rétti
Kirk föt hans, en er sá síSar nefndi tók aS leita í
þeim, varS hann sér brátt þess meSvitandi, aS allir
vasarnir voru tómir. VarS hann þá all vandræSa-
legur á svipinn og neyddist til þess aS biSja manninn
forláts. “Þetta er leitt, gamli kunningi,” sagSi hann.
"Eg hefi aS líkindum skiliS peningana eftir niSri!
Vertu mér nú góSur, og hraSaSu þeasari kerru. Mér
fer hríSversnandi, eftir því sem lengra líSur."
"Væri ekki bezt aS senda til þín læknir?”
“HefirSu hann viS hendina?”
"Já, herra.”
“Hér á gististöSinni?”
Brytinn virtist óákveSinn, hvort- skoSa bæri
mann þenna æringja eSa vitfirring. "Þetta er ekki
gististöö, herra," sagSi hann.
“Einmitt þaS, sem eg hélt—þetta er líkara sælu-
húsi."
“Þetta er skip.”
“Er—hvaS?” Kirk reis nú upp og starSi ögg-
dofa á manninn í hvítu treyjunni.
“Já, þetta er skip, herra.”
“Burt meS þig!” hrópaSi hina ungi maSur og
var nú bálvondur. SkimaSi hann svo í kring um sig
eftir einhverju, sem hann gæti hent í þenna ósvífna
þorpara, rak þá augun í stóra glerkönnu, er stóS á
litlu borSi þarna rétt hjá rúminu, og þreif til hennar.
Brytanum tók nú ekki aS lítast á blikuna og þokaS-
ist hastarlega til dyranna.
"Eg biö þig fyrirgefníngar. Skal senda læknir-
inn tafarlaust.”
“Hann hlýtur aS halda mig dauSadrukkinn
enn,” hugsaSi Kirk eins og í leiSsIu; hallaSi hann
sér svo út af og stundi viS.
Þegar hann tók ögn aS ná sér og sviminn aS
renna af honum, opnaSi hann augun ®g athugaSi