Heimskringla - 27.09.1917, Qupperneq 4

4. BLAÐ6IÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 27. SEPT. 1917.

HEIMSKRINGLA
(StofnnH 188«)
Kemur út á hverjum Flmtudegi.
tUgrefendur og eigendur:
THE VIKING PRESS, LTD.
Vert5 bla?5sins í Canada og Bandaríkj-
unum $2.00 um árit5 (fyrirfram borgat5).
Sent til lslands $2.00 (fyrirfram borgat5).
Allar borganir sendist rátJsmanni blabs-
ins. Póst et5a banka ávísanir stílist til
The Viking Press, Ltd.
O. T. Johnson, ritstjóri
S. D. B. Stephanson, ráðsmaður
Skrifstofa:
TM 9HERBROOKB STREET., WINNIPEO.
P.O. Box 3171 Talnlml Garry 4110
I ■■■■ ..... ....... i
WINNIPEG, MANITOBA, 27. SEPT. 1917
Starfsvið fréttablaðanna.
Fréttablöðin ensku hér í landi eru yfir
beila tekið “blöð fólksins”. Málið á þeim
er'mál alþýðunnar og flest af því, sem þau
færa lesendum sínum, er við alþýðu hæfi.
Þeirra mesta kappsmál er að komast að
hjartarótum alþýðunnar og öðlast hylli
hennar. Með þetta markmið fyrir augum
spara þau enga fyrirhöfn né tilkostnað; hika
ekki við neitt, sem stuðlað getur til þess að
efla vinsældir þeirra og ávinna þeim hylli á
meðal alþýðunnar.
Fréttaritarar þeirra eru alls staðar nálæg-
ir. Engin hætta er svo stór, að ekki yfirstígi
þeir hana með glöðu geði, ef þetta að eins
getur leitt til þess, að þeir geti fært blöðum
sínum sem nákvæmastar og beztar fréttir.—
Þegar uppþot eiga sér stað í stórborgunum,
eru fréttaritarar blaðanna þar staddir í miðri
þvögunni, veita öllu nákvæma eftirtekt og
innan skamjns tíma til þess að gera eru svo
fréttir af þessu öllu saman komnar í blöðin.
Lögreglan eltir aldrei svo þjófa eða morð-
ingja, að ekki séu fréttaritararnir einhvers-
staðar þarna nálægt. Ekki eru svo fá dæmi
þess, að fréttaritarnir hafa orðið lögreglunni
hlutskarpari að handsama stigamenn og bófa
og draga þá fyrir dóm og lög. Þeíta eitt er
fullnægjandi sönnun þess, að fréttaritarar
stórblaðanna eiga fáa sína líka hvað dug,
karlmensku og sanna hugprýði snertir.
Hvort sem þeir síga í gljúfur, klifra fjöll,
synda yfir straumharðar ár, ferðast á hest-
baki yfir eyðisléttur eða á fílum yfir eyði-
sanda, þá eru þeir ætíð jafn-ákveðnir og ó-
eftirgefanlegir og brestur aldrei kjark eða
áræði. Til þessara ferða senda ekki blöðin
aðra en vöskustu menn, sem eru á bezta reki
og sem mæta öllum örðugleikum með eld-
móði æskumannsins.
Saga fréttaritaranna er ekki með ósvipuð-
um hreystiblæ og sögur æfintýramannnanna
til forna, sem engar hættur óttuðust á sjó
eða landi — sjóvíkinganna, sem bárust um
höfin í æfintýraleit, og víkinganna, sem
könnuðu óþekt lönd og ruddu nýjar leiðir.
Fréttaritrarnir hafa frá fyrstu tíð sögu sinn- j
ar verið svipaðir ofurhugar. Þeir láta ekk- *
ert fyrir brjósti brenna og hopa ekki af
hólmi þó um líf og dauða sé að tefla. —
Þegar í stríð slær fyrir þjóðunum, er nær-
vera fréttaritaranna þar sjálfsögð. Þeir j
fylgja herfylkingunum að fremstu skotgröf-
um og að fréttir birtast ekki nákvæmari frá
orustum vígvallarins mörgum, er ekki sök
fréttaritaranna. Hervöldin banna oft, að
staðgreindar og ljósar fréttir fái að berast
til óvinanna. En þrátt fyrir bann þetta, eru
þó sendisveinar blaðanna einlægt í nálægð |
við alt sögulegt, sem er að gerast á stríðs- j
svæðunum og engir viðburðir þar fara fram '
hjá athygli þeirra. Frá mörgu er þeim leyft
að skýra eins og þeim sjálfum sýnist við
eiga, og þannig hafa blöðin getað birt
marga hrífandi lýsingu af orustuvellinum.
Tilkostnað mikinn hefir það í för með
sér fyrir blöðin, að senda fréttaritara í allar
áttir og láta þá elta uppi alt sögulegt, sem er
að gerast hvar á hnettinum sem er Væri
stofnun fréttablaðs eingöngu gróðafyrirtæki, 1
myndu þeir, sem að þessu standa, kinoka sér
við að leggja sér á herðar annan eins kostn-
að. En þeim, sem blöð eiga, er annara um
það, að ná hylli lesenda sinna, en hrúga sam-
an gullinu í sem stærstar dyngjur. Að blöð
þeirra séu sem bezt úr garði ger, er þeim
hið mesta kappsmál, og til þess að gera
þetta framkvæmanlegt, horfa þeir hvorki í
fjárkostnað né tímatöf.
Vitanlega verður töluverðrar hroðvirkni
vart hvað dagblöðin snertir, en til flestra-
vikublaða er þolanlega vandað. Ritstjórum
dagblaðanna gefst ekki kostur á að vega
hverja frétt á metaskálum vísindanna, til
þess er tíminn of naumur. Þeir verða að taka
og birta fréttirnar eins og þær koma, og oft
•g tíðum að hálfsegja söguna. Blaða útgef-
endur, sem gefa út stórt fréttablað tvisvar á
dag, mega ekki vera sofandi yfir starfi sínu,
og kemur sér vel fyrir þá að hafa ötulum
starfsmönnum á að skipa. Enda verður ekki
annað sagt um starfsmenn blaðanna, en þeir
eigi fáa líka hvað ötulleik og starfskapp
snertir.
Skemtandi og fræðandi ritgerðir flytja
flest dagblöðin vikulega, birtast ritgerðir þær
oftast í seinasta blaði vikunnar, sem vana-
lega er mest vandað til. Til þess að semja
ritgerðir þessar, eru fengnir meir og minna
frægir rithöfundar og mentamenn og ekki
horft í það þótt borga þurfi þeim há rit-
laun. Alt finst blaðamönnum tilvinnandi til
j þess að geta geðjast lesendunum og eins
getið sér góðan orðstýr í blaðaheiminum.
Vikublöðin ensku eru eðlilega vandaðri í.
alla staði, en dagblöðin. Fréttir allar sam-
andregnari og ítarlegri. Efnið fjölbreyttara
frá fyrstu síðu til seinustu og frágangur all-
ur betri. Má þó segja, að gegni furðu, hvað
ytri frágangur ensku dagblaðanna flestra er
yfirleitt góður, próófarkalestur og annað.
Vitanlega eru blöð þessa lands misjöfn,
bæði dagblöðin og vikublöðin. Sama lýs-
ingin getur ekki átt við þau öll, og er það,
j sem hér er sagt, miðað við betri blöðin yfir
j heila tekið. — Og óhætt mun vera að full-
j yrða, að ensku blöðin þoli fyllilega saman-
burð við blöð allra annara þjóða.
Hjá hvaða þjóð sem er, eru fréttablöðin
f Ijósasti vottur um, á hvaða þroskastigi þjóð-
in stendur. Framfarir, þroskun og menning
þjóðanna birtist í blöðum þeirra og tímarit-
um. Starfshringur blaðanna er þó stærri og
víðari en tímaritanna. Þau ná meiri út-
breiðslu, eru meir við alþýðuhæfi, meir
sniðin eftir þörfum hennar og því sannasti
spegillinn af hugsanalífi hennar. Tímaritin
rista dýpra og fjalla oft um efni, sem öllum
þorra alþýðunnar eru lítt skiljanleg. Til eru
þó tímarit, er gera að stefnu sinni að vera
sem allra alþýðlegust og birta ekki aðrar rit-
gerðir en þær, sem alþýðan hefir fuil not af.
I En af mentamönnum þjóðarinnar eru þeir
í tiltölulega fáir, sem sú list er lagin, að semja
! þannig ritgerðir um vísindaleg efni, að al-
i þýðan geti fylgst með í þessu og orðið efnið
j ljóst.
Blaðamennirnir sýna sjaldan mikla orð-
| gnótt, en þeir kunna lag á að gera sig vel
skiljanlega. Sá ritstjóri, sem dulur er og
j torskilinn, er ekki líklegur til þess að njóta
ajmennra vinsælda við ritstjórn fréttablaðs.
Hér í landi eru til skólar, þar sem ritstjórnar-
listin er kend og í skólum þessum er lögð
einna mest áherzla á, að nemendurnir temji
sér alþýðlegan stýl.
Vegur og gengi blaðanna hér vex eftir því
sem tímar líða. Áhrif þeirra verða meiri og
meiri. — Þegar meiri hluti fréttablaðanna
hallast á sömu sveifina í einhverju máli, þá
eru úrslitin nokkurn veginn vís. Þessu til
sönnunar má tilnefna sem dæmi vínbanns-
málið hér í vestur-fylkjanum, og kvenrétt-
inda málið — báðum þessum málum veittu
öll helztu blöðin örugt fylgi og munu ekkí
hafa átt minsta þáttinn í að sigurinn fékst.
Sama er að segja um herskyldu málið nú í
seinni tíð. Þátttöku þjóðarinnar í stríðinu
hafa öll helztu blöðin líka eindregið stutt frá
byrjun og áhrifum þeirra er einna mest að
þakka, hvað unnist hefir, þráttt fyrir allan
flokkaríg einstaklinganna og sundurlyndi.
Þegar blöðin leggjast á eitt — og það
flokksblöð, sem áður hafa verið andstæð—
þá þarf engan kvíðboga að bera fyrir úrslit-
um þess máls, sem borið er undir atkvæði
þjóðarinnar.
Sökum þess hvað íslenzka þjóðin er fá-
menn, standa íslenzku blöðin illa að vígi, sér-
staklega íslenzku blöðin hér í landi. Kaup-
endur þeirra eru svo fáir, og það, sem lak-
ara er, standa margir ekki í skilum eins og
skyldi, sem hefir þær óumflýjanlegu afleið-
ingar, að íslenzku blöðin eiga einlægt að
stríða við meiri og minni fjárþröng. Fá-
mennið íslenzka og í viðbót óskilvísi margra
kaupenda gerir það að verkum, að leið ís-
lenzkra blaða er alt annað en greiðfær leið.
Með þessu blaði byrjar Heimskringla nýj-
an árgang og hefir nú haldið hátíðlegan 31.
afmælisdag sinn. Hún er elzt vikublað Islend-
inga í Vesturheimi, og að hún tórir enn, er
þeim kaupendum hennar að þakka, sem
borgað hafa skilvíslega og stutt hana af dug
og dáð frá því fyrsta. Þeirra góða fylgi og
öruggu aðstoð vill hún líka kunna að meta
réttilega og fyrir þetta mun ætíð tjá þeim
beztu þakkir.
Heimskringla hefir ekki farið varhluta af
örðugleikum íslenzkra blaða. Alla þessa
örðugleika hefir hún þó getað sigrað hingað
til og vonar að svo verði einnig í framtíðinni.
Að hún er ekki stærsta íslenzka blaðið hér í
landi þó hún sé elzt að áratölu, stafar aðal-
lega af því, að stundum hafa þeir menn að
henni staðið, sem annara hefir verið um
eigin vasa en að efla hag blaðs síns.
Um núverandi eigendur Heimskringlu
verður þetta þó ekki sagt. Þeir hafa sýnt
það og sannað, að þeim sé ant um velferð
blaðsins og hafa ekki horft í neinn tilkostnað
til þess að gera það eins vel úr garði og
föng eru á.
Heimskringla hefir ætíð viljað vera blað
fólksinr og frjálsra skoðana. Þetta hefir
verið aðal stefna blaðsins frá því fyrsta, og
þessari stefnu verður reynt að fylgja í fram-
tíðinni.
Að ljá þeim málum fylgi, sem mest stuðla
að velferð einstaklmga og þjóðar, verður
stefna Heimskringlu.
*• - - - - - ■»
Þingmannsefnið í Selkirk
kjördæmi.
I Lögbergi, sem út kom 29. ágúst síðastl.,
birtist löng lofgrein á fremstu síðu um J.
Adamson, þingmannsefni liberala í Selkirk-
kjördæmi. Mynd þessa mikilhæfa þjóðskör-
ungs, sem byggir alla sína framtíðar velferð
á atkvæðum útlendinganna, er birt og einnig
hrúgað á mann þenna því iofi og skjalli, að
annað eins hefir sjaldan sézt á prenti áður
hér vestra.
Hvort sem þessu öllu er vísvitandi logið
af ritstjóra Lögbergs eða þetta er hjartans
sannfæring hans, sprottin af einfeldni og
vanþekkingu, gerir ekki svo mikinn mun; en
hitt er eftirtektarverðara, hve mikið ósam-
ræmi felst í þessum staðhæfingum hans og
hve frámunalega klaufalega honum ferst
þessi tilraun að gera Adamson þenna ódauð-
legan í augum íslenzkra lesenda.
Stærsta sönnun hans fyrir því, hve mikil-
hæfur Adamason sé og hve fram úr skarandi
álitlegt leiðtogaefni hann sé fyrir þjóðina, er
það—að nú sé hann (Adamson) búinn að
sýna og sanna með ljósum rökum, að hann
sé á alt annari skoðun en Turriff, tengda-
faðir hans! Á þetta að votta svo mikið
andlegt “þrek”, hugrekki og dáð, að slíks
séu tæplega dæmi!
Eftir þessari rökfræði eru þeir menn,
sem tengdum eru bundnir, réttnefnd andans
mikilmenni og þjóðskörungar, ef þeir hafa
“einurð” til að vera andstæðingar í stjórn-
málum og fylgja sinni stefnunni hvor! Ef
tveir bræður hafa einurð að vera annað en
skoðanabræður í einhverju almennu máli, þá
hafa þeir, samkvæmt þessari röksemnda-
leiðslu, báðir, hvor um sig, sýnt, að þeir eigi
hrös allra skilið fyrir andans dáð, drengskap
og hugrekki.
En rítstjóra Lögbergs hefir að Iíkindum
ekki verið það vitanlegt, að hann væri með
þessum ummælum sínum um Adamson engu
síður að skjalla Turiff,, tengdaföðurinn!
Hefir nokkur íslenzkur lesandi séð bág-
bornara hrós um nokkurt þingmannsefni á
undan kosningum? Þessi lofgrein Lögbergs
ritstjórans um Adamson “lögmann”, ætti
að verða heimsfræg—um leið og hún gerir
þá Adamson og Turiff, tengdaföður hans, að
heimsfrægum stjórnmálagörpum!
Gal Lögbergs ritstjórans um að þetta
dæmalausa “þingmannsefni til sambands-
þings”, J. Adamson, — sem einurð hefir til
þess að vera á alt annari skoðun en tengda-
faðir hans — sé á móti “auðvaldinu” og að
sjálfsögðu engu síður andstæður hnefarétti,
það sver sig í ættina. Það er sama
vísan og ritstjóri Lögbergs hefir raulað svo
oft áður. Og fáir af íslenzkum borgurum,
sem glöggskygni eiga til þess að sjá hlutina
eins og þeir í raun og veru eru, munu taka
mark á öðru eins.
Adamson á að vefa á móti samsteypu-
stjórn flokkanna, af því hann sé fólksins
maður og Lauriers maður. Með því að vilja
hefja Laurier til valda á hann að vera að
sýna, hve hann sé fólkinu hollur. Laurier er
andstæður herskyldu, sem að allra dómi er
öruggasta ráðið til þess að hægt sé að senda
hermönnum þjóðarinnar nægilega Iiðshjálp;
þó á hann að vera fólksins leiðtogi—eftir
þessu að dæma, á fólkinu að vera bókstaf-
lega sama hver afdrif Canada hermannanna
verða á Frakklandi.
Um hvaða fólk er háttvirtur Lögbergs-
ritstjórinn annars að tala? Ekki þó “útlend-
ingana” hér í landi, Þjóðverjana og Austur-
ríkismennina? Heldur hann að fólk þetta
sé öll Canada þjóðin?
Vafalaust er slíkt skoðun Adamsonar,
þingmannsefnis, því nú lengi hefir hann
ekkert tækifæri Iátið ónotað til þess að ávinna
sér hylli útlendinganna í kjördæmi sínu.
Hann hefir gengið á milli þeirra og lofsungið
liberal flokkinn sem andstæðan stríði, and-
stæðan herskyldu—eða, með öðrum orðum,
andstæðan því, að hermönnum þjóðarinnar
sé sú aðstoð veitt, sem komið
getur að mestu gagni. Þó útlend-
ingar þessir, sem hann hefir rætt
þannig við, hafi ekki allir verið
Þjóðverjar, hafa þeir þó margir
verið meira og minna þýzksinn-
aðir.
Adamson er fæddur brezkur
þegn og á bezta reki, en í stað
þess að klæðast hermanna fötum,
hefir hann valið sér þessa stefnu
—og fyrir þetta hefir hann borið
úr býtum fyrirlitningu þeirra sam-
borgara hans, sem þekkja hann
veb
Það er ólíklegt að nokkur ís-
lenzkur kjósandi, sem hugsar til
íslenzku hermannanna á Frakk-
Iandi, greiði atkvæði með öðrum
eins manni. —
Deilugreinar, eða með öðrum
orðum skammir, eru oft réttlæt-
anlegar, halli þær sér eingöngu að
málefninu og sneiði hjá allri per-
sónulegri illkvitni. En Iofgreinar
um vissa menn, sem tvinnaðar eru
staðlausum ósannindum og verstu
lygum, eru með öllu óréttlætan-
legar og ættu að skoðast “óalandi
og óferjandi” í blaðamensku allra
þjóða.
Slíkar greinar er ekki hægt að
láta hlutlausar; þær krefjast þess,
að þeim sé einarðlega svarað.
------o------
Leikföng.
(Erindi flutt af O. T. Johnson
samkomu í TjaldbúSarkirkju
18. sept. 1917.
-----Mörgum mun finnast um-
ræðuefnið, sem eg hefi valið mér í
kvöld, all einkennilegt. Ef til vill
mun mörgum virðast það í meira
lagi barnalegt, að gera leikföng
æskunnar að efni í ræðu. Annað
eins sé fullorðnu, rosknu og ráð-
settu fólki tæplega boðlegt.
Allir hafa bó einhvern tíma átt
æskudaga, og þá haft yndi af leik-
föngum æskunnar. Þessi lcikföng
eru nú glötuð og týnd, en ekki
gleymd; þau gleymast aldrei. Og
vart mun nokkur sá einstaklingur
vera til, sem ekki minnist ieikfanga
sinna í æsku með hlýjum hug.
Stafar þetta að líkindum af þvf,
að þótt lífið taki á sig blæ þrosk
unar við fullorðinsárin, eru ailir
einstaklingar, bæði konur og karl-
ar, þó í raun og veru alt af meira
og minna barnalegir í sér og hafa
til dauðans yndi af einhverri teg-
und af leikföngum.
Leikföng æskunnar eru mörg og
taka breytingum eftir því sem
börnin þroskast og eldast. Fyrstu
leikföng barnsins eru ekki votturum
hugsun eða skilning; eru vanalega
einhverjir þeir hlutir, sem það
annaðhvort lætur upp í sig eða
handfjallar á þann hátí, að gera
sem mestan ihávaða. Áður langt
lfður tekur þó sál barnsins að
vakna og eftirtektin að glæðast
fyrir lífinu umhverfis. Leikföng
þess votta þá töluverða hugsun og
um leið draumalíf.
Heima á íslandi léku börn sér að
leggjum, skeljum og völum. Létu
þau þetta vera búfénað af öllu tagi
og er ekki annars getið en þau hafi
stundað “búskapinn” með iðni
og ástundunarsefmi. Hversdagslíf
foreldranna birtist þannig sem
heillandi draumsjón í leikjum barn-
anna. Búsýsla fullorðna fólksins,
annir og erfiði, varð að laðandi
þrá í hugsun þeirra ungu. Þannig
vaknar skilningur, hugsun og sál-
arlíf barnsins—fæðist og þróast i
draumsjónum ímyndunaraflsins.
Þess er getið, að stöku drengir á
Islandi hafi farið lengra í leikjum
sínum, en tíðkaðist með aðra
drengi á þeirra reki, og í stað þess
að láta leggina vera ihesta, hafi
þeir látið þá vera kappa úr Isiend-
ingasögunum gömlu, sem lesnar
Dodd’s Nýrna Pillur, góðar fyrir
allskonar nýrnaveiki. Lækna og
gigt, bakverk og gykurveiki.
Dodd’s Kidney Pills, 50c. askjan
eða sex öskjur fyrir $2.60, hjá ölluae
lyfsölum eða frá The Dodd's Medi-
cine Co. Toronto, Ont.
voru á kvöldin. Hafa drengir þej*-
ir vafalaust verið gæddir sterkaí*
ímyndunarafli en alment gerðij*
með aðra drengi á þeirra reki, *•
að líkindum ekki verið eins b*-
hneigðir. Ekki ólfklegt, að þefc
hafi á fullorðinsárunum orðið tjf
skáldum—sem 1 þá daga oftaí*
urðu “auðnusljó” og sjaldam
auðnurík.
En hvort drengimir á Islandt
höfðu leggina íyrir hesta, sem þela
sáu í daglega lífinu, eða fyrir kapp-
ana, sem þeir heyrðu lesið um, þá
var þess ekki lengi að bíða, að þekr
legðu þessi leikföng til síðu. Hu*-
ur þeirra tók að ihneigjast að öðru.
Tjaldið er eins og hafið í annaá
sinn og byrjaður annar þáttur I
. lífi barnanna á Eróni. Skilningur
í þeirra hefir nú þroskhst og þau
' hafa míeira yndi af ljóðum og sög-
um. Sál þeirra heillast út fyrir
heimaliagana og hversdagslífið.
Hver sumarnótt fær eins og nýj«
birtu, og yfir allri fegurð, sei»
auganu mætir, hvílir unaðsþrun*-
inn æflntýrablær.--------
Og þessi saga barnanna á íslandi
er engu síður saga allra barna f
öðrum löndum. Leikföngin haf«
verið önnur, en áhrifin bókstafleg*
þau sömu. Börn fátæku stéttann*
leika sér að margvíslegu glingri,
sem þeim er gefið eða þau finna í
kring um sig; börn ríka íólksin*
fá skrautleg leikföng og kostbær —
en öll þessi leikföng, fátækleg eöm
ríkmannleg, fá þó á sig einhverj*
sérstaka mynd 1 draumalífi barn*-
ins.
En tíminn breytist og lcikföngi*
með. Meiri andleg þroskun færhr
með sér ný leikföng og þau fyrfi
leggjast til síðu. Dagar æskunna»
eru eins og spegill af þroska-lög-
máli lífsins.
Oft leika börnin sér með ærslu*
og hávaða. Eftirtektavert er þó,.
hve mikill alvöruhlær cr yfir flest-
um leikjum þeirra. Svipur litlu
stúlkunnar, sem tæpitungu geriv
sér við brúðu sína, er alvörusemim
sjálf. Látalefkir barnanna eru
flestir fólgnir í því, að þau eru a5
reyna að stæla alvöru fullorðna
fólksins. — Vigfús á Hala vildi
verða ‘'hjón” og engum minsta vafa
er bundið, að þá stundina va»
honum blá alvara.
Þessi alvara, sem einkennir leikí
barnanna, hefir þroskandi áhrif á
þau. ólæti þeirra, þegar þau brjók-
ast um 1 algleymingi, verka aftur í
gagnstæða átt.
Gullvæg uppeldisregla góðra foí-
eldra er að leyfa börnunum að
leika sér og amast ekki við að þaú
gefi ímyndunarafli sínu lausam
tauminn. Með þvf að segja þeim
kynjiasögur, leitast foreldrarnij
við að vekja fmyndunarafl barna
sinna. Og þetta virðist hafa til-
ætluð áhrif. — Eins og vöðvar
verkamannsins stælast við örðu@a
vinnu, eins þroskast heili barn-
anna við hvert umhugsunarefni,
sem hægt er að laða sál þeirra að
og sem þau eru fáanleg til þess
glíma við.
Góðir foreldrar hafa lag á að
vekja hugsun barna sinna o*
FORTME JL KIDNEYS
Frá öllum pörtum veraldar fáum vér þakklætis-bréf vib-
víkjandi verkunum Gin Pills á nýrnaveiki. Frá Jamaica —
þar sem nvTki?5 selt af Gin Pills—, kom þetta bréf nýlega:—
“Eg vann í bú?5 í Jamaica, en var?5 ab hætta vegna
nýrna sjúkdóms. Eg keypti eina öskju af Gin Pills í
einni lyfjabúbinni, og á?5ur en eg var klár meí hana, var
eg orbinn svo mikib betri, a?5 eg gat farib a?5 vinna aftur.
__Eg rá?51ag?5i vinum mínum a?5 reyna þær vi?5 sama
sjúkdómi og þær höf?Su sömu verkanir á þá.
“Eg mætti bæta því vi?5, a?5 eg reyndi margs konar
me?5ul í Jamaica, á?5ur en eg reyndi Gin Pills.
Me?5 vinsemd,
Thomas Price, Bog Walk, Jamaicia.”
Ef þú þjáist af bakverk, bólgnum li?5um, megnum höfu?J-
verk, gigt, li?5agigt e?5a ö?5rum kvillum, sem stafa af sýktum
nýrum, þá skrifa?5u eftir Gin Pills til reynslu—frítt. E?5a þú
getur keypt þær í lyfjabúbum á 60c öskjuna, e?5a 6 öskjur
fyrir $2.60.
Natlonal Drug nn<l Chemical Co. of Canada, MmHcd
Dept. “J” Toronto, Ont.