Heimskringla - 01.11.1917, Blaðsíða 6

6. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 25. OKT. 1917
^7=
' VII TITD \rrr a d se :: skíid***a eftír::
VlLl UK V LuAK * Rex Beach

Það fór aS öllu eins og brezki konsúllinn hafSi
spáS, því skömmu eftir aS hann var farinn var
svertinginn leiddur burt og var ekki komiS meS
hann aftur. Dróg Kirk af þessu, aS honum myndi
hafa veriS slept. En þaS var ekki fyr en aS áliSn-
um næsta morgni, aS dyr klefans voru aftur opnaS-
ar og í þetta sinn tróS herra John Weeks, konsúll,
sínum föngulega skrokk inn fyrir þær og á eftir
honum kom hin háæruverSuga og háttstandandi
“persóna”, Senor Ramón Alfares.
"Hver þremillinn gengur nú aS þér?” tók
Weeks til máls í alt annaS en vingjarnlegri röddu.
Kirk sagSi sögu sína í fáum orSum og dróg ekki
af neinu, sem líklegt væri aS geta sannfært kon-
súlinn. En þegar sagan var búin, gerSi hann ekki
annaS en hrista höfuS sitt.
•Eg sé ekki hvaS eg get gert fyrir þig,” sagSi
hann. "Samkvæmt eigin frásögu þinni, hefir þú
snúist gegn lögreglunni. Þú verSur aS súpa þaS,
sem þú hefir sjálfur soSiS.”
Alfares hneigSi sig þessu til ssimþykkis. ”A1-
veg rétt,” sagSi hann. “Hann gerSi hræSiIegan
risla í liSi mínu; þrír af mönnum mínum eru á
spftala.”
"En hví ekki aS yfirheyra mig eSa leyfa mér
aS fá ábyrgSarmenn. Mér er umhugaS um aS kom-
ast úr varShaldi þessu.”
“Mál þitt kemur fyrir á sínum tíma.”
“SérSu þetta?"—Kirk sýndi þeim meiSsli sín.
—“Ætlar þú aS láta þetta viSgangast?—Og hér
hefi eg mátt dúsa tvær nætur án læknishjálpar.”
“Hverju svarar þú til um þetta, Alfares?"
Lögreglustjórinn ypti öxlum. “Vilji hann fá
læknir, og skal hann læknir fá, en sárin hans eru
ekki hættuleg. Eg skal skýra þér frá, hvernig hann
misþyrmdi minni persónu—já, hann gleymir því.”
Nú veifaSi Alfares hendinni viShafnarlega og brosti
ísmeygilega framan í sinn feita gest. “Minni hefir
hann ekki til, en mínir vösku hermenn Senor Wicks,
elska mig og gleyma engu. Þeir þola heldur ekki
aS sjá foringja sinum misþyrmt. Þá eru þeir sterkir
menn og höndur þeirra þungar—hver vill þá lá
þeim, þó þeir byrji bardaga?”
Eg held ekki, aS þú sért hættulega sár," sagSi
Weeks og athugaSi samlanda sinn meS kuldalegu
augnaráSi. "MeSferS þessi er ekki annaS en þaS,
sem þú fyllilega verSskuldar.”
Eg krefst þess, aS þú fáir mig lausan. Brezki
konsúllinn náSi svertingjanum út undir eins og þú
aettir aS geta gert þaS sama fyrir mig.”
“Þú skilur ekki gang málsins. Eg er of önnum
kafinn, fjalla upi of mörg arSvænleg fyrirtæki, til
þess aS geta staSiS í eltingaleik út af hverri flökku-
kind frá Bandaríkjunum, sem dregin er hér fyrir
dóm og lög. HvaS heldurSu fóIkiS hér myndi þola
mig lengi, ef eg hegSaSi mér þannig?"
Ertu hræddur aS aShafast?” spurSi Kirk
hann stillilega. ESa er þessi afstaSa þín í hefnd-
arskyni viS mig?”
"Persónulegar tilfinningar eru óháSar öllu viS-
komandi embætti mínu — eg er hátt hafinn yfir
slikt. En skilningi mfnum er ofvaxiS, aS þú hafir
veriS illa leikinn. Þú veittir lögreglustjóranum lík-
amlegan áverka og barSist á móti því, aS vera tek-
inn fastur. AS þú varSst fyrir meiSsIum, er þér
sjálfum um aS kenna. En auSvitaS mun eg sjá um,
aS mál þitt fari fram refjalaust og sanngjarnlega í
þinn garS.”
Lögreglustj órinn tók til máls aftur og í þetta
sinn setti hann á sig mesta hæversku svip: "Fang-
inn segist vera sonur auSugs manns.—Ef svo er,
þá er leitt aS hann skyldi verSa fyrir meiSslum af
kylfu—en lögreglan hér er mjög kurteis, senor—
og ef hann vill—”
Weeks greip fram í reiSiIega. “Svo hann sagSi
þér þá skröksögu líka, einmitt þaS. SagSist heita
Kirk Anthony og vera sonur auSugs járnbrautar-
eiganda, var ekki svo? Hann sveikst þannig inn
á mig sömuIeiSis — en nafn hans er Locke. Og
eftir þ vi aS dæma, sem mér hefir veriS sagt, sama I
sem strauk hann yfir hafiS á skipinu Santa Cruz."
A-ha! Augu lögreglustjórans urSu kringlótt
af undrun, er hann nú horfSi á fanga sinn. "Svo
hann er þá, þér frá sagt, bara flækingur!”
Alt, sem eg veit meS vissu, er aS hann sveik
ut úr mér stórfé. En þó verS eg líklega aS sjá um,
aS sanngjarnlega sé fariS aS viS hann, af því hann I
er BandaríkjamaSur—en þar endar skylda mín."
Er þetta alt , sem þú getur eSa vilt gera?”
spurSi Kirk, þegar Weeks var aS gera sig líklegan
aS fara.
“Já.”
Viltu láta einhverja á Vegfarenda klúbbnum
vita, aS eg sé hér?"
ÞaS hefir enga þýSingu. Þú ert nú fastur,
Locke, og til lítils fyrir þig aS vera aS æpa. Eg
verS viSstaddur, þegar mál þitt kemur fyrir.”
Viltu senda föSur mínum skeyti?”
Og borga tuttugu og fimm cent fyrir oi^SiS—
eg held síSur.” Konsúllinn þerSi svitann af and-
liti sínu og hélt svo áfram: “Frekara umtal er ó-
þarfi; eg verS aS komast út og anda aS mér fersku
lofti—hitinn hér inni er alveg óbærilegur." AS svo
mæltu vaggaSi hann á undan Senor Alfares út úr
klefanum og skeltu þeir hurSinni hranalega á eftir
sér.
En aS hálfri klukkustund liSinni kom lögreglu-
stjórinn aftur og í þetta sinn var hann meS hóp af
lögfegluþjónum meS sér og voru þeir allir meS
kylfur í höndum.
Kirk þóttist sjá aS eitthvaS væri á seiSi og inti
þá eftir, hvaS erindi þeirra væri.
Alfares gaf mönnunum þá skipanir á spönsku
og réSust þeir þá undir eins á fangann og settu
keSju handajárnin á hann í annaS sinn.
“Einmitt þaS — þannig á réttarhaldiS aS
byrja,” varS Kirk aS orSi.
Lögréglustjórinn nisti tönnum: “Senor Locke,
þú hefir afl til aS snúa vatnsslöngu á minn líkama
og setja hlátur í fólk. Búenó! Nú skal eg sjálfur
fá aS hlæja.” AS svo mæltu setist hann niSur,
hneigSi sig til manna sinna og gaf þeim merki um
aS byrja leikinn.
IX. KAPITULI.
Frú Colthardt svaraSi talsímanum í annaS sinn
og endurtók all-þolinmóSlega: “SegSu mannin-
um, aS eg geti ekki séS hann.”
“En hann þvertekur fyrir aS fara—segist mega
til aS sjá þig; þetta sé áríSandi,” svaraSi skrifarinn
gegn um símann.
“Nú, jæja þá—eg skal koma niSur.” Hún
hengdi hranalega upp hulstriS og gekk inn í setu-
stofuna til manns síns.
"Hví senda þeir hann ekki upp?” spurSi hann.
"Þetta kvaS vera svertingi, og skrifarinn vill
þess vegna síSur senda hann upp til okkar. önnur
veik fjölskylda, býst eg viS.”
“Þær eru nú farnar aS elta þig á röndum; slíkt
verSur líka ætíS hlutskifti þeirra, sem góSgjarnir
eru," sagSi Cortlandt.
En kona hans lét þessi ummæli ekkert á sig
festa og gekk ofan stigann og inn í framsal gisti-
hallarinnar. Þar var hún tafarlaust leidd til tötra-
legs og úfins manns, sem undir eins og hann sá hana
tók aS böggla saman hatt sinn og vaSa elginn, svo
ört og æSislega, aS hún neyddist til aS reyna aS
stilla hann.
“Nú, nú. — Eg skil ekki eitt einasta orS. Hver
ertu?”
"H’AlIan, frú.”
“Þú segir, aS einhver sé veikur?”
“Já, hann er ákaflega veikur, frú — hann er
allur lagaSur í blóSi og veslings höndurnar hans
allar sundur marSar.”
“Hver—”
“Og höfuS hans líka — ó, herra trúr! — þaS er
alt sundur skoriS og hann hefir hitaveiki.”
“Hver er þetta?”
"Herra Ah’nthony.”
"Anthony!” Frú Cortlandt hrökk viS. “HvaS
hefir komiS fyrir hann? SvaraSu fljótt.”
Þegar Allan nú varS þess var aS hann hefSi á
endanum fundiS vin í nauSum, varS honum svo
mikiS um, aS hann fór aS tárfella, þakkaSi guSi
hástöfum fyrir handleiSsIu þessa og reyndi hvaS
eftir annaS aS kyssa á hönd frú Cortlandt — unz
Gleymið
ekki að
gieðja ísl.
hermenn-
ina—
Sendið
þeim Hkr.
i hverri
viku.
Sjáið augl.
vora á 7.
bls. þessa
blaðs.
r........... j"1.1,.1 . 1 ‘"a
hún greip í öxl hans og hristi hann rösklega.
"Hættu þessu,” hrópaSi hún, “reyndu aS
hegSa þér skikkanlega, og segSu mér söguna frá
byrjun til enda.”
Án þess aS þerra tár sín, hóf Allan þá frásögu
sína án tafar og af því honum bjó svo mikiS inni
fyrir í þetta sinn varS hans einkennilega mályzka
nú því nær óskiljanleg. Ef frú Cortlandt hefSi ekki
kunnaS eins vel og hún gerSi málýzku Caribbeu-
manna, þá hefSi hún átt örSugt meS aS fylgja
þræSi sögunnar. En hún skildi svertingjann vel og
fylgdi orSum" hans meS nákvæmri eftirtekt.
HneigSi hún sig viS og viS til samþykkis og skipaSi
honum aS halda áfram. Og er á sögu hans leiS,
hvítnuSu kinnar hennar og reiSiglampi kom í augu
hennar. ViS aS sjá þetta hitnaSi Allan um hjarta-
rætur, fór hann aS tárfella í annaS sinni og snökti
hátt og hrundu höfug tárin niSur hinar svörtu kinn-
ar hans. Fékk hann þó svaraS hinum mörgu og á-
köfu spurningum hennar nokkum veginn skynsaip-
lega, og greip hann óspart til ímyndunaraflsins,
þegar minnisgáfuna þraut.
“Eg beiS eftir útkomu hans, en hann kom ekki.
Ef til vill hafa þeir drepiS vesalings manninn í ann-
aS sinn!”
“Hvernig komst þú hingaS?”
“Á fótunum, frú. Stundum reiS eg á eimlest,
en eimlestarmenn eru vondir — þeir ávörpuSu mig
ruddalega og fleygSu mér svo út.”
"Gaztu ekki símaS?”
"Nei, þaS kann eg ekki.”
“Hví léztu mig ekki vita um þetta undir eins?
Ef eg hefSi vitaS-----"
“Þessir hjartalausu Spánverjar öftruSu mér—
en ætlar þú nú aS hjálpa vesalings manninum?
SegSu mér þetta. GuSi sé lof — honum kannske
blæSir til ólffis í fangaklefanum."
"Já, já, vitanlega mun eg reyna áS bjarga
honum.”
“GuS blessi þig, góSa frú,” hrópaSi hann.
“Hann sagSi mér aS reyna aS hitta þig og segja þér
frá þessu.”
“HeyrSu, taktu viS þessum peningum og farSu
svo til Colon meS næstu lest. Ef til vill þörfnum=-t
viS þín þar. — Eg verS komin þangaS á undan
þér.”
Svo hljóp hún upp stigann eins hart og ein-
hver væri aS elta hana, og snaraSist inn til manns
síns meS svo miklum ákafa, aS hann stóS á fætur
og vissi ekki hvaSan á sig stóS veSriS.
"HvaS hefir komiS fyrir?” spurSi hann.
“Kirk Anthony er í varShaldi í Colon,” svaraSi
hún og blés af mæSi. "Þeir hafa haldiS honum
þannig í þrjá daga og neita aS sleppa honum út.”
“Hver fjandinn! Þú sagSir mér þó, aS hann
væri kominn heim til New York.—Hvernig atvikast
þetta?”
“Eg hélt hann væri farinn. — En þeir tóku hann
fastan aS ástæSuIausu og kvaS hann vera mikiS
meiddur. Þessi svarti drengur kom alla leiS yfir
tangann, til þess aS segja okkur frá þessu.”
“Eg skal síma Bandaríkja konsúlnum og—"
En frú Cortlandt greip fram í fyrir honum:
“Weeks er heimskingi! Hann myndi ekki gera
neitt. Bíddu viS” — hún gekk aS símanum og
hringdi meS ákafa. “GefSu mér skrifstofu Jolson
ofursta,” sagSi hún í símann og bar ört á. “Ef
hann er þar ekki, þá findu hann, hvar sem hann er.
ÞaS er frú Cortlandt, sem er aS tala."
“HvaS ætlar þú þér aS gera?" spurSi maSur
hennar.
“Fara til Colon, tafarlaust. Alfares yngri mun
vera potturinn og pannan í öllu saman, þessa ættir
þú líka aS láta hann grimmilega gjalda. Hvemig
dirfist hann slíks?”
“ÞaS er vissara aS fara varlega. Gleýmdu
ekki, aS Alfares yfirforingi er faSir hans.”
"Eg skil. SamkomulagiS hlýtur aS fara út um
þúfur fyr eSa síSar.”
“Eg held ekki. Eg er þeirrar skoSunar, aS okk-
ur takast aS vinna hann aS okkar hliS. Voninni
um þetta hefi eg ekki tapaS." Hann sá nú óþreyju-
merki á konu sinni og flýtti sér því aS bæta viS:
“Ef viS stofnum til þrætu eins og nú stendur, þá er
öllu lokiS. Þetta hlýtur þú aS sjá”; hann gekk um
gólf í töluverSri geSshræringu. “GóSa Edith, —
þér hlýtur aS vera skiljanlegt, aS Anthony þessi
gat ekki valiS óhentugri tíma fyrir léttúSarbrask
sitt, en nú er. Þetta getur leitt til ósamlyndis á
milli stjórnanna og bágt aS segja, aS hverju þaS
kann aS stefna — og þegar viS höfum meS öllu
tapaS haldi á Alfares eldra, þá—”
"ViS missum af honum hvort sem er,” svaraSi
hún skarplega. “Eg hefi séS örSugleika í vændum,
sem þér voru huldir. En eg skal láta þetta koma
Ramón Alfares í koll.”
"Þá kemur þú okkur engu síSur fyrir kattamef.”
Cortlandt horfSi dapurlega til konu sinnar, sem var
einarSIeg á svipinn og fastákveSin. “Heldur
þú aS Kirk Anthony verSskuldi þetta?”
"GóSi Stephan, þú verSur aS taka íhugunar, aS
þeir hafa nærri gengiS af honum dauSum. Don
Anibal Alfares er ekki eini forseta efnisviSurinn í
þessu lýSveldi. Ef hann slítur sundur meS okkur,
verSur þaS honum dýrkeypt. Þú heldur hann
okkur vinveittan; hann er slunginn, en inn viS bein-
iS fyrirlítur hann alla Bandaríkjamenn og aS eins
bíSur eftir tækifæri aS geta náS sér niSri á þeim.
Á því augnabliki, sem hann sér fært, snýst hann
gegn okkur.”
Hinn kuldalegi svipur Cortlandts vottaSi ó-
venjulegar geSshræringar, er hann svaraSi: “Þetta
er brjálsemi. Þú hefir í hótunum aS eySileggja
alt. Þú skilur hvaS eg á viS, og þarfnast engra út-
skýringa. — Hví ekki aS leyfa mér aS heimsækja
Hann í dag? Hann verSur fáanlegur til þess aS
skipa syni sínum aS—”
"Nei. Hann myndi tefja alt og flækja, sem
venja hans er. Vanalegur dráttur myndi eiga sér
staS og afsakanir — og á meSan myndi Anthony
sitja í varShaldinu í Colon. Þeir hafa þegar undir-
búiS vörn sína í málinu. En fremur getur þetta
tilfelli reynst okkur ágætt vopn á þá, ef barátta
verSur óumflýjanleg, og slíku megum viS ekki
hafna. Hvort sem er, mátt þú heldur ekki leita á
náSir hans eins og nú er, heldur verSur hann aS
koma til þín.”
Talsímabjallan hringdi. Frú Cortlandt svaraSi
undir eins og fékk brátt aS heyra, aS “Jolson ofursti
væri aS tala.”
“Eg gleSst aS geta náS þér, Jolson ofursti,”
svaraSi hún á móti. "Amón Alfares hefir hnept
Kirk Anthony í varShald—sem eg hefi sagt þér frá.
Þeir hafa misþyrmt honum á allar lundir í þrjá daga.
Þetta er alvarlegt og er eg í æstu skapi......ÞaS
er ekki til neins, því egthefi góSar og gildar ástæSur
til þess aS vilja vera viSstödd sjálf......... Eg
þakka skjallyrSin........ ViS verSum aS fara til
Colon án minstu tafar og vil eg því vona, aS þú
sjáir okkur fyrir sérstakri hraSlest..........eftir
fimtán mínútur......... ÞaS er ágætt. Þakka þér
fyrir.”
Svo sneri hún sér aS manni sínum og skýrSi
honum frá því, aS bifreiS ofurstans yrSi til staSar
viS járnbrautina eftir fimtán mínútur.
“Eg held þú farir skakt aS þessu," mælti hann
kuldalega.
“Hve nær vilt þú láta þér skiljast—” hún stilti
sig og kæfSi niSur hin bitru orS, sem komin voru
fram á tungu hennar, en fékk þó ekki variS kinnum
sínum aS verSa eldrauSum. FyrirgefSu mér,
Stephan,” hélt hún áfram. "Vertu svo góSur aS
breyta viS mig eins og Jolson ofursti hefir gert og
leyfa mér aS ráSa hvaS gera skuli í þessu máli.”
Hann hneigSi sig og gerSi sig líklegan aS fara.
"Eg skal sjá um, aS kerra bíSi viS dymar eftir litla
stund,” sagSi hann.
Fimtán mínútum seinna lagSi járnbriautar bif-
reiS út frá stöSinni og sátu í henni þau Cortlandt
hjónin auk ökumannsins. Rann bifreiS þessi mjög
hratt á járnbrautarteinunum og var hvergi staSar
numiS. Er þau hentust yfir landiS meS æmum
hraSa, sem einlægt var aukinn meir og meir, hall-
aSist frú Cortlandt áfram og talaSi til ökumanns-
ins:
“Þér er áhætt aS fara meS allri þeirri ferS, sem
kostur er á.”
Þetta hafSi þær afleiSingar, aS á sama augna-
bliki var bifreiSin tekin aS þjóta áfram meS fylsta
hraSia, sem vélar hennar áttu til — rúmar fimtíu
mílur á klukkustundinni.
Senor Amór Alfares var í töluverSum vanda
staddur, þegar þessir tveir hefSargestir skýrSu hon-
um frá erindi sínu. Cortlandt stóS fyrir málum og
kom stálkuldasvipur hans nú aS góSum notum og
stakk stórum í stúf viS niSurbælda geSshræringu
konu hans.
“ÞaS er engin ástæSa til, aS þetta sé dregiS,”
sagSi hann er lögreglustjórinn var aS reyna aS
koma meS einhverja afsökun, “og viS krefjumst
þess aS fá aS sjá fangann.” Þetta kom flatt upp á
lögreglustjórann, sem flýtti sér þá aS svara:
Spellvirkjarnir
Skáldsaga eftir Rex Beach, þýdd
af S. G. Thorareiueii. — Bók þessi
er nú fullprentuð og er til sölu á
skrifstofu Heimskringlu. Bókin er
320 bls. að stærð og kostar 50cn
send póstfrítt.
Sendið pantanir yðar í
dag. Bók þessi verður
send hvert sem er fyrir
50c. Yér borgum
burðargjald.
The Viking Press, Ltd.
P.O. Box 3171, Winnlpeg
. .