Heimskringla - 10.01.1918, Side 6

4k BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 10. JANÚAR, 1918
iL
VIITITP \ /rr AD :: Skáldsaga eftir ::
VILI UK \ rLuiUv * Rex Beach .. . . . B

ViS og viíS gægðist tístandi íkorni ofan úr
■grei-num trjánna, athugaSi Kirk meS mestu gaum-
gæfni um stund og hvarf svo út í trjálimiS. Stórir
skógargaukar meS rauSum og svörtum fjöSrum
nálguSust og hurfu svo samstundis, eins og gleyptir
■af svefnkyrS skógarins.
1 hinum mjúka jarSvegi hjá læjknum sá Kirk
lítiS spor eftir kvenmannsfót, sem var aS eins ör-
lítiS stærra en lófi hans. Og þetta vakti tafarlaust
endurminningar um hana í huga hans. — Hve fót-
nett og handnett var hún ekki, og var ekki viSmót
hennar sætt og blítt, þó stundum brygSi fyrir þung-
iyndi í svip hennar? Enginn gat sagt hana gremju-
lega eSa yfirbragSs daufa. SólarljósiS, sem dans-
aSi á straumfalli fossins, var ekki bjartara eSa glaS-
værra en hún! AS hún var ögn dapurleg meS köfl-
um, vottaSi aS einhver skuggi þessa leyndardóms-
fulla lands héngi yfir lífi hennar. Hún var aS hálfu
leyti ættuS frá Bandaríkjunum og vafalaust átti
fcugprýSi hennar rót sína aS rekja þaSan, en hvaS
anerti hennar hérlenda ættstofn, þá hlaut hann aS
vera heldra fólk aS minsta kosti. Kirk mintist nú
isamlíkingar frú Cortlandt, þegar hún talaSi um
silfurþræSi í fúnu þjóSfati þessa lands.
En hví kom hún ekki? Skyndilegur kvíSi greip
nú huga hans, sem óx eftir því sem á daginn leiS.
Og þaS var hjartabrotiS ungmenni, sem ráfaSi
upp alfaraveginn um kvöldiS í áttina til borgarinn-
ar. Augsýnilega hafSi eitthvaS hamlaS henni frá
aS koma til móts viS hann, en hann ásetti sér aS
koma aftur næsta dag—og ef hún þá kæmi ekki, aS
xeyna aS finna hús hennar. Ef til vill var hún aS
reyna hann meS þessu—titringur fór í gegn um
taugar hans viS þá tilhugsun. Ef svo væri, skyldi
hún fljótt fá aS verSa vör viS einlægni hans; hún
akyldi sjá hann bíSandi þarna eftir henni á hverjum
degi, unz hún mætti til aS koma og hafa tal af hon-
um. Já, og hér eftir skyldi hann fara fyr, leggja
upp í býti á morgnana og eySa þarna svo öllum
■deginum. Einnig ásetti hann sér aS gera varlegar
fyrirspurnir um hana.
ÞaS var töluvert liSiS á kvöldiS, þegar hann
komst til gististöSvarinnar aftur og vinir hans búnir
aS snæSa kvöldverS; en áSur langt leiS rakst hann
l>ó á Cortlandt. Ef eiginmaSur Edith Cortlandt ól
nokkurn grun sér í brjósti um viSburSinn á eyjunni
um kvöldiS, þá gaf hann þess engin merki. En
aldrei hafSi Kirk dottiS í hug, aS hún væri líkleg til
aS segja manni sínum frá þessu. Hann gat ekki
skiliS, aS nokkur líkindi væru til þess, aS hún myndi
trúa manni sínum fyrir slíku. Þessi kuldalegi maSur
var heldur ekki líklegur til þess, aS fyllast af víga-
paóSi, þó slíkt atvik henti konu hans. Þó væri bágt
aS segja — Kirk varS betur og betur augljóst, aS
mann þenna fékk hann meS engu móti skiliS.
ÞaS var ekki neitt grunsamlegt viS málróm
Cortlandts, er hann mælti:
Hvar hefir þú aliS manninn?”
‘‘Eg var á dýraveiSum, mér til dægrastytt-
ingar.”
“Hvernig gekk þér?”
"Skaut ekki fugl. LagSi af staS of seint, býst
«g viS.”
"Eftir á aS hyggja,” hélt hinn áfram, “þá hefir
AHan veriS aS þrábiSja Edith aS sjá sér fyrir stöSu.
Tdonum virSist mjög hjartfólgiS aS fá aS vinna
meS þér.”
“Hann er aS verSa mér óþolandi—er alt af á
bælunum á mér og lítt viSráSanlegur.”
"Hvílíka hetju-dýrkun sá eg aldrei áSur.”
“Svertingjar eru bæSi æstir og þrákelknir.”
“Eitt vil eg ráSIeggja þér, Anthony, aS minnast
þess aS enginn greinarmunur er hér gerSur á milli
■“svartra” og "hvítra” manna—þeir eru hér jafn-
íngjar. Forseti lýSveldisins er svartur maSur og
góSur maSur engu síSur.”
“Vinur minn, Alfares, á aS verSa eftirmaSur
hans, er ekki svo?”
Cortlandt varS hikandi. “Alfares yfirforingi
<er forsetaefni. Hann hefir all-gott fylgi, en—”
“Eg gleSst af þessu 'en’.”
“En engin fullvissa er enn fyrir því fengin. aS
hann komist aS. ForsetaefniS, sem kosningu nær,
■verSur aS hafa fylgi okkar stjórnar.”
“Er ekki Alfaresættin gömul—alt frá landnáms-
*í8?”
“Hún á nafn sitt aS rekja til Balboanna. Alfares |
hershöfSingi er vellauSugur og stoltur af ætterni
sínu. Þannig eflir hann vinsældir sínar hjá aSals
mönnunum hér."
“Eru hér ekki fleiri ættir?” spurSi Kirk kæn-
lega.
“Jú, margar. Martinezas ættin, Moras og Gara-
vel ættin — eg kann þær ekki nöfnum aS nefna
allar.”
“Þekkir þú Chicquitas ættina?”
Cortlandt brosti, og var auSséS aS honum var
vel skemt..
“Hér er engin ætt til meS því nafni. Hvér hefir
•veriS aS kenna þér spánversku?”
“Er þaS satt?”
“Chicquita þýSir ‘mjög smár’, ‘litli drengurinn’
eSa ‘litla stúlkan’. Þetta er ekki ættarnafn og er
vanalega viShaft sem gæluorS.”
Kirk mintist nú gletninnar í augum hinnar ungu
stúlku, er hún spurSi hann, hvort hann talaSi spán-
versku. Þetta var henni líkt og kænlega aS fariS'
til þess aS geta haldiS nafni sínu leyndu,
“HvaS kom þér til aS halda þetta ættarhafn.”
“Lítil stúlka sagSi mér þetta vera nafn sitt.”
“Ekki eiginnafn, því öll börn hér eru kölluS
‘Chicquitas’ eSa Chicquitos’-og gælunafn þetta
sömuleiSis oft viShaft um húsdýr.”
ÞaS fór ónoti um Kirk viS hiS kynlega augna-
ráS, sem fylgdi útskýring þessari.
“En þessar heldri ættir,” mælti hann í töluverSu
fáti, — “eg á viS ættir þær, sem þú talar um—þær
giftast stundum saman viS ættir Ameríkumanna,
er ekki svo?”
“Nei, ekki heldri ættirnar. ESa aS minsta kosti
slíkt er mjög óvanalegt. Heldra fólkiS hér, kýs
ekki aS blanda blóSi sínu út á viS.”
“Hvernig er hægt aS kynnast þessu fólki?”
“Fyrir útlendinga er því nær ómögulegt, aS fá
aS stinga höfSi inn fyrir dyrastaf höfSingjalýSsins
í Panama.”
“ÞaS hlýtur aS vera einhver vegur," hrópaSi
Kirk í örvæntingarrómi — "þaS hljóta aS vera
dansar, veizlur”------
“Vitanlega, en Bandaríkjamönnum er ekki
boSiS viS slík tækifæri. Karlkyninu er auSvelt aS
kynnast og menn þessir margir eru viSfeldnir, kurt-
eisir og háttprúSir; en þess er eg fullviss, aS þú
skilur viS Panama án þess aS hafa mætt eiginkon-
um þeirra eSa systrum. En hvers vegna öll þessi
forvitni? Hefir einhver ung senorita snert hjarta
þitt? ”
þrátt fyrir öfluga tilraun aS leyna áhuga sínum,
varS Kirk þess var aS útlit hans vottaSi hiS gagn-
stæSa. En Cortlandt hélt áfram, án þess aS bíSa
eftir svari:
“Hve fáir Bandaríkjamenn kvongast Panama-
stúlkum, býst eg viS aS orsakist af því, aS þeir vilja
kynnast stúlkum áSur en þeir ganga aS eiga þær,
en slíkt er ómögulegt hér í landi. Hér færS þú
aldrei aS vera/ meS stúlku einni. Þegar þú heim-
sækir hana, er öll fjölskyldan viSstödd. En þetta
reynist lítt viS skap okkar Bandaríkjamanna. Okk-
ar ungu menn eru fáir, sem kjósa aS velja sér konu
meS þlfí aS benda á hana eins og varning í vöru-
búS.”
Nú fór Kirk fyrst aS skilja, hve frámunalega
heimskulegt heimsóknartal hans hefSi hlotiS aS
vera í augum þessarar spánversku ungfrúar. Hví-
líkt flón hafSi hann ekki veriS? Hann gleymdi al-
veg nærveru hins mannsins í nokkur augnablik og
sökti sér niSur í djúpar hugsanir um þessa nýju
og óvæntu örSugleika. Frá hjugsunum þessum
raknaSi hann svo viS aS heyra hinn segja:
“Á morgun byrjar starf þitt.”
“HvaS ertu aS segja?” mælti Kirk og var nú
alt annaS en rólegur ásýndum. “Eg get ekki byrj-
aS á morgun. VerS aS fara á dýraveiSar.”
Cortlandt horfSi á hann hissa.
“Eg sagSi ekki, aS þú ættir aS byrja aS vinna
á morgun—en Runnels símaSi mér í dag og lét
mig vita, aS alt væri til fyrir þig á morgun, en þú
þyrftir þó ekki aS byrja aS vinna fyr en næsta dag
þar á eftir, ef þér sýndist. HvaS gengur aS þér?
Ertu svo heillaSur af dýraveiSunum, aS þú kærir
þig ekki um aS vinna?"
“Nei, engan veginn,” svaraSi Kirk og tók aS
ná sér. “Eg aS eins misskildi þig. Þess fyr, sem eg
fæ byrjaS, því betra fyrir mig."
“Jæja, viS tölum þá ekki meir um þetta aS
sinni,” mælti Cortlandt og reis á fætur. “GóSa
nótt og gangi dýraveiSar þínar vel.”
Sjálfstraust Kirks var aS miklum mun minna
en áSur, er hann lagSi af staS morguninn eftir. Ef
ferS hans yrSi nú árangurslaus, vissi hann aS
langur tími myndi vafalaust líSa þangaS til hann
gæti hafiS leitina á ný; þetta var hans síSasti dagur
áSur starf hans byrjaSi. Og aS dæma af frásögn
stúlkunnar sjáfrar um væntanlega trúlofun hennar,
var allur dráttur ískyggilegur og ef til vill hættu-
legur.
Allan morguninn ráfaSi hann um rjóSriS stóra
og athugaSi þar hvern krók og kima—en enginn
kom til móts viS hann. Þá tók aS rigna, sem ekki
bætti úr skák, og varS hann aS Ieita sér skjóls í
baShúsinu. Þegar regni þessu var stytt upp, var
hann orSinn gramur í geSi og ásetti sér aS halda
slóSina upp í skóginn og sjá hvers hann yrSi vísari.
ViS aS sjá heimili hennar ætti hann ekki aS þurfa
aS ganga lengi í skugga um hver hún væri. En
aftur varS hann fyrir vonbrigSum. Gata þessi lá
út úr rjóSrinu þannig, aS hún stefndi vonbráSar út
úr skóginum og hvarf svo meS öllu, er komiS var
út í haglendiS fyrir utan. Þar sá Kirk þrjú hús standa
undir skóginum og sneru framstafnar þeirra aS al-
faraveginum. Ef til vill var baSstöSin í skóginum
sameiginleg fyrir íbúa allra þessara húsa.
Hann gekk fram fyrir næsta húsiS og athugaSi
þaS. Þetta var lítiS hús af sömu gerS og smáhýsi
þorpsins í grendinni, og á bak viS þaS voru mörg
útihús, sem þakin voru vínviSi og meS fram þeim
raSir af aldinatrjám. AuSsýnilega var hús þetta nú
í eySi, því hlerar voru fyrir öllum gluggum þess.
Hann vildi fá fullvissu sína um þetta og barSi aS
dyrum, en enginn kom til dyra og eintóm þögn
ríkti yfir öllu. Gekk hann þá aS næsta húsi og fór
þar alt á sömu ]ei8. Þá fór Kirk ekki aS lítast á
blikuna, því nú var aS eins eitt hús eftir-----hans
seinasta tækifæri—og var hann því töluvert hik-
andi, er hann nálgaSist þaS. Var hús þetta reisu-
legra en öll hin og meS fram tröSinni upp aS því
voru raSir af tignarlegum pálmaviSartrjám meS
spegilfögrum stofnum eins og fáguSum af manna-
höndum. HúsiS var tvílyft og afar stórt um sig
fyrir aS vera sveitarbýli. HarSviSartré gnæfSu upp
á bak viS þaS og meS fram annari hliS þess var
blómagarSur, sem virtist vera frekar illa hirtur.
Frá hinu mikla járnhliSi gegnt veginum og alt til
hússins sjálfs bar staSur þessi á sér öll merki auS-
legSar og virtist votta aS eigandi hans væri ofarlega
í mannfélaginu.
En gluggablæjur allar voru dregnar niSur og
enginn vottur þess sýnilegur, aS í, húsi þessu væri
nú búiS. Kirk gekk þó aS dyrum þess og barSi
all-sterklega. En þetta var jafn-árangurslaust og
áSur og tók hann þá aS líta í kring um sig og athuga
umhverfiS. Frá frampalli húss þessa sá hann hylla
undir mörg hús utar meS skóginum og virtust þau
öll frekur eySileg aS sjá. Mörg þeirra virust þó
afarskrautleg og reisuleg. — ÞaS leyndi sér ekki
lengur í augum Kirks, aS þetta hlaut aS vera vetr-
arstöS hinna auSugu Panamabúa.
Hann átti bágt meS aS gefa upp leitina fyr en í
fulla hnefana, gekk því frá einu húsi til annars og
barSi víSa aS dyrum. Væri hann svo lánsamur,
aS einhver kæmi til dyra, baS hann um glas af
vatni. En hvergi sá hann hina ungu stúlku eSa
hina svörtu þernu hennar og hvergi fékk hann svar,
er hann reyndi aS spyrja einhvers. Fólk þetta var
alt vafalaust sett til þess aS hafa umgæzlu meS hús-
unum og leit hann tortrygnisaugum. Allir létu
hann fyllilega á sér skilja, aS hann væri hér ókær-
kominn gestur og kvenfólkiS varS sýnilega skelkaS
mjög viS nærveru hans. Jafnvel ungbörnin litu
illilega til hans. Einu sinni heyrSi hann nafniS
nefnt, sem nú hljómaSi einlægt fyrir eyrum hans—
en varS þess var, aS þannig væri svertingjakerling
ein aS ávarpa bam sitt fyrir utan! ASra svertingja-
konu heyrSi hann viShafa þetta sama nafn, er hún
var aS tala viS páfagauk úti á veggsvölum eins
hússins. Nafn þetta virtist hér eiga viS alla hluti—
páfagauka, ketti, hunda og ungbörn.
Hvort sem ungfrú þessi hafSi veriS aS leika
meS hann eSa eitthvaS hafSi hindraS hana frá aS
koma, gerSi nú ekki svo mikiS til úr þessu. Hann
elskaSi hana og varS aS ná í hana meS einhverju
móti. Þetta var orSiS aS aSal takmarki lífs hans,
og strengdi hann þess því heit í huga sínum, er hann
hélt heimleiSis, aS finna hana—þó hann yrSi aS
brjótast inn í hvert einasta hús í Las Savanna, eSa
rífa til grunna hvern einasta vegg í Panama.
XV. KAPITULI.
Vel má vera, aS Kirk hafi viljaS þaS til láns, aS
leiSangrar hans upp í skóginn höfSu mishepnast
þannig, því framferSi hans hafSi veriS alt annaS
en gætilegt. Og starf hans viS járnbrautina kom í
veg fyrir fleiri leiSangra af sama tagi.
StarfssviS hans var þannig ákveSiS, aS hann
átti aS stjóma lest Númer 2, sem fór frá Panama
kl. 6.35 aS morgni og einnig lest Númer 7, sem kom
til Panama kl. 7 aS kvöldi. Lestarstjórinn, sem
hann átti aS taka viS stöSunni af, fór meS lest hans
í nokkra daga til þess aS kenna honum starf hans.
Skyldustörf hans voru ekki örSug viSfangs og
veitti honum Iétt aS inna þau af hendi áSur langt
leiS. Honum var séS fyrir staS aS dvelja í, og
meS töIuverSri eftirsjá flutti hann frá öllum þæg-
indunum í hinni stóru og skrautlegu gistihöll. Nýjan
einkennisbúning fékk hann einnig og skrýddur hon-
um var hann orSinn einn af yfirforingjum starfs-
mannahersins viS braut þessa. ÁSur hefSi hann
skoSaS ill kjör mjög aS glata þannig einstaklings-
frelsi sínu, en nú fanst honum þetta stór breyting
til hins betra og hóf starfiS meS glöSu geSi. ViS
og viS var honum vel skemt á ýmsan hátt og hélt
þetta honum frá því aS skoSa starfiS þreytandi.
Um tíma virtist honum þó alt annaS en viS-
kunnanlegt aS verSa aS troSa sér í gegn um þvögu
af masandi svertingjum, sem oft og einatt var litlu
tauti hægt aS koma viS. Bar viS ekki ósjaldan, aS
farþegar þessir neituSu meS öllu fiS borga far sitt
og aS koma þeim til þess aS taka sinnaskiftum út-
heimti oft mikla fyrirhöfn. En von bráSar vandist
Kirk viS alla þessa örSugleika og tók þeim þá meS
jafnaSargeSi.
Og honum var mesta gleSiefni aS vita sig nú
sjálfstæSan og ekki upp á aSra kominn lengur.
Nýju herbergin hans voru þolanleg í alla staSi —
svipuS og hann átti aS venjast á skólaárum sínum,
en mat fékk hann nú betri en þá. Ólíkt var þetta
þó réttunum í “Sherrys” og "Martins” matsöluhús-
unum, en máltíSir þessar kostuSu ekki meira en
þaS, aS þær voru í hæfi viS starfslaun hans. Og
ekki þurfti hann aS klaga yfir því, aS líf hans væri
nú ekki nógu viSburSaríkt. 1 fyrsta ferSalaginu til
Colon og til baka aftur lenti hann í rifrildi níu sinn-
um og einu sinni í all-geigvænlegum slag. LyktaSi
þessu þannig, aS hann varS aS henda náunga einum
af lestinni — og eftir á var honum sagt, aS hann
hefSi viS þetta tækifæri hagaS sér framúrskarandi
rösklega fyrir byrjanda.
AnnaS tilefniS til afkastasemi og dugnaSar
brautarmanna var Allan. Hann lét sig ekki vanta
um morguninn og nærri því réSist á dyravörSinn
viS járnbrautarstöSina, sem þverneitaSi aS hleypa
honum upp í lestina án farbréfs. Til þess aS varna
honum frá inngöngu útheimti alla verkamenn járn-
brautarstöSvarinnar og áttu þeir samt fult í fangi
meS hann. Og þó loku væri fyrir þaS skotiS, aS
Allan fengi aS ferSast til Colon meS lestinni í þetta
sinn, var hann samt ekki af baki dottinn meS aS
reyna þetta aftur.
En í staS þess aS fara til herbergja sinna um
kvöldiS, þegar þessi viSburSaríki dagur var liS-
inn, tók Kirk þá aS ganga um götur borgarinnar og
athugaSi gaumgæfilega hverja kvenpersónu, sem
hann mætti. En hvergi sá hann þó andlitiS,, sem
hann var aS leita aS. Hann ráfaSi aftur og fram
um skemtigarSana, þess á milli reikaSi hann um
göturnar, þar sem hús auSuga og heldra fólksins
voru til beggja hliSa; stundum staulaSist hann
þreytulega eftir hinum illa lýstu götum þar sem fá-
tæka fóIkiS bjó, og kiptist viS í hvert sinn og hann
heyrSi óm af skærum meyjarhlátri — en öll þessi
leit hans var þó árangurslaus.
Gleymið
ekki að
gleðja ísl.
hermenn-
ina —
Sendið
þeim Hkr.
í hverri
viku.
Sjáið augl.
vora á 5.
bls. þessa
blaðs.
Spe/I virkjarnir
Skáldsaga eftir Rex Beack, þýdd
af S. G. Thorareiue*. — Bók þetsi
er dú fuUprentuð og er til sölu á
skrifstofu Heimskringiu. Bókia er
320 bls. að staerð og kostar S8c.,
seai póstfrítt.
,
Sendið pantanir yðar í
dag. Bók þessi verður
send hvert sem er fyrir
50c. Yér borgum
burðargjald.
The Viking Press, Ltd.
P.O. Box 3171, Winnipeg