Heimskringla - 24.10.1918, Blaðsíða 3

WINNIPEG, 24. OKTóBER 1918
MIItllKJUMGLÁ
3. BLAÐSíÐA
inni: “Germian Culture”. Höfundur
þeirrar greinar er einn af mestu
fræðimönnum þessa lands. Hann
segir að þýzk blöð ihunidskammi
brezku þjóðina fyrir guðleysi og
glæpsamlega framkomu yfirleitt í
hversdagsllfinu. Bann segist hafa
komist yfir skýrislu, alla um glæpi
sem framdir voru árið fyrir stríðið,
1913, bæði á Bretlandi og Þýzka-
landi. Hann nefnir rán og þjófnað,
morðbrennur, manndráp og sjálfs-
morð, blóðskömm og nauðganir, og
fleira sem menn voru dæmdir fyrir
það ár í ibáðum löndunum. Talan
var auðvitað býsna há á Bretlandi,
en á Þýzkalandi var talan 1,000 á
móti hverju hundraði glæpa-
manna á Bretlandi. Greinarhöfund-
urinn útlistar þetta vel'ogsegir:
“Svona tekur ihún sig út, þýzka
menningin, sem Þjóðverjar stæra sig
af og þýzlcsinnaðir menn dást að.”
Landsala: Mr. Jóhann Jóhanns-
son seldi Mr. Jósep Einarssyni, er
býr syðst í Akrabygð, 120 ekrur af
landi fyrir $3,600, uppskerulaust;
það er þægilegt fyrir Mr. Einarsson
að eignast það land samihliða bú-
jörð sinni.
Mannalát. — Smemma í fyrra mén-
uði andaðist að heimili sínu, sunin-
arlega í þessari ibygð, Mr. Gfsli Eyj-
ölfsson, tengdabróðir Mr. Einars
Seheving í Hensel bygð; hann var
góður bóndi, ihinn ljúfmannlegasti í
allri framkomu, unni kirkju og
kristindómi og sýndi það í dagfari
símu, að ekki vildi hann vamm sitt
vita. Hann lætur eftir eig ekkju og
fuUorðinn son og tvær dætur, aðra
gifta. Það ætti að verða minst á
hinn látna góðkunningja minn, sem
'einn af heiðarlegustu Íborgurum
þessa ilands. — Mrs. Sigríður K. Ind-
riðason er nýdáin í Mountain bygð;
hún var systir Magnúsar lögmanns
Brynjólfssonar, hin mesta myndar-
og merkiskona. Verður hennar
sjálfsagt minst áður en langt líður
að maklegleikum.
Svo hætti eg, herra ritstjóri, í
þetta sinn.
Akra, N. Dak., 9. okt. 1918.
Sv. Símonsson.
Lexían mikla
eftir
Katherine Reynolds.
J. P. ísdal þýddi.
Ef einhver hefði sagt Georg
Lenard á giftingardegi hans, að
eftir tólf ár myndi hann verða frá-
hverfur Maríu konu sinni, en trylt-
ur út af stúlku 15 árum yngri,
myndi hann hafa hlegið og alls
ekki þreytt sig á að hlusta á það
fásinnu-hjal. En það er nú einmitt
það sem skeði. Hvernig öll at-
vik lágu að því og hvernig Georg
að síðustu náði sönsum, yrði frem-
ur löng saga að segja nákvæm-
lega.
Georg Lenard var góður mað-
ur, fyrirmyndar húsfaðir í hartnær
tólf ár. En það sem kom fyrir eft-
ir það, var yfirsjón konu hans að
kenna. Það viðurkennir hún
sjálf.
Flestar manneskjur eru hræddar
við eitthvað. María Lenard var
hrædd við skuldir og fátæktar-
stimplaða elli. Hræðsla við fá-
tækt, og þeirri hræðslu meðfylgj-
andi næstum því yfirnáttúrlegt
framkvæmdarafl í þá átt að spara,
var orsökin að ölluro kringum-
staeSunum.
Georg og María byrjuðu hjú-
skaparlíf sitt á mjög svipaðan hátt
°8 margar þúsundir annara hjóna
gjöra. Þau áttu þá húsmuni, sem
allur fjöldinn af brúðhjónum eiga;
keyptu samt sem áður fyrir pen-
•nga út í hönd. Það sá Maria um.
Hefði Georg ekki verið fær um
ókeypis til þeirra sem
Þjást af Brjóstþyngslum
Nýtt HFlmlll.mrSai, Sem MS BrAka An
,>F»" a* Teppaat I'rft Vlnnn.
Vér höfum ný-jan veg ftö læknn and-
arteppu (asthma) og vlljum atS þér
reynia þaö á. okkar kostnatl. Hvort
sem þu herlr þjáöst lengur eöa skemur
af Hay Fever etla Athsma ættir þú atS
senda eftlr fríum skömtum af metlall
yoru. Gjorir ekkert tll I hvernlg lofts-
lagl þu byrtS, etla hver aldur þlnn er
et5a atvinna. ef þú þjálst af andar-
teppu, mun þetta metSal vort bæta þér
fljétlega.
Oss vantar sérstaklega atl senða
metíalitS tll þelrra, sem átíur hafa
brúkaö etSa reynt ýmsar atSrar atS-
fertSIr etSa metSul án þess ats fá bata.
Vér viljum sýna öllum þeim, sem
þjást—á vorn eigln kostnatS—, ats ats-
fertS vor læknar strax aila andarteppu
og brjóstþrengsli.
Þetta tllbotS vort er of mikþs virtSi
til atS sinna því ekki strax í dag.
SkrifitS nú og byrjitS strax atS læknast.
SenditS enga peninga. AtS eins fult
nafn ytSar og utanáskrift — gjorit5 þatS
i dag.
FREK ASTHMA COUPOJÍ
FRONTIER ASTHMA CO., Room
802 T, Niagara and Hudson Streets,
Buffalo, N. Y.
Send free trial of your method to
að fá húsbúnað sinn á þann hátt,
mundi María hafa beðið eftir þeim
eða flutt inn í einherbergis kofa.
Vani sá, að borga fyrir hvað-
eina um leið og það er fengið, er
mikilvægur kostur; næst því er
sparsemin, töfrakraftur sá. að
spara æfinlega dálítið, veri það
eins lítið og vill, er annar kostur-
inn. En það er hægt að fara of
langt í hvoru tveggja, svo að úr
því verði nokkurs konar sorgar-
leikur. María fór of langt í þáð-
um þessum mannkostum.
Georg var af góðu kyni og
kappsamur í hvívetna, en María
sparsöm og úrræðagóð. Það var
því engin furða, þó þau álitu með
sjálfum sér, að það væru öll lík-
indi til þess að þau yrðu auðsæl.
Og þau urðu það. Eftir tvö ár
hefðu þau getað með góðri sam-
vizku, að minsta kosti að því er
Georg hélt, flutt í fallegra hús og
og umhverfi, innan um betri ná-
búa. En María hugsaði ekki svo.
Hún sagði, að þar sem þau lifðu
væri nægilega gott, og þegar þau
flyttu sig, skyldu þau flytja inn í
sitt eigið hús. Georg geðjaðist
það vel og sannfærðist um það.
Eftir önnur tvö ár fluttu þau í
sitt eigið hús, ofurlítið snoturt
hús, með sveitalagi, í kyrlátum
stað í undirborginni. María nöldr-
aði dálítið út af járnbrautar far-
gjöldunum, sem Georg yrði að
borga, en byrjaði þegar á garð-
yrkju og að koma sér upp hænsna-
hóp, og sá bráðlega um það, að
með því gjörði hún meira en að
borga nýjar kvaðir á inntektum
fjölskyldunnar. Þriðja barn henn-
ar fæddist stuttu eftir að þau
fluttu í nýja heimilið. En sú við-
bót við kostnaðinn kollvarpaði
Maríu ekki. Hún var forsjál og
hafði tvöfalda trú á þrótti sínum,
og það var vel séð fyrir öllum ó-
væntum atburðum. Auðvitað
varð að borga húsið. Það tók nú
að vísu nokkurn tíma. En það
tók ekki eins langan tíma og þau
höfðu haldið að það myndi gera,
því Georg fékk tvisvar hækkun á
launum á einu ári.
María var mjög hreykin af hon-
um. Hún vissi það, þegar hún
giftist honum, að hann væri maðu
sem mundi feta sig upp, ef hann
eignaðist samhenta konu. Að þess-
ari vissu sinni hló María ofurlítið,
því að í instu fylgsnum hjarta síns
fann hún, að hún hafði eiginleika
til þess að ýta áfram, meira að
segja miðlungs manni treysti hún
sér að koma svo upp að hann yrði
í fremstu röð. Fyrirhyggja henn-
ar, sparsemi hennar og hennar
sterka löngun og hugrekki mundi
verða því valdandi.
Georg var einnig upp með sér
af Maríu. Hús þeirra var einfalt
og látlaust, en þó hreinlegt og
snoturt eins og myndabókar mynd
af smáhýsi með sveitalagi. Og
börnin—já, þegar Georg horfði á
sitt heilbrigðislega rjóða afsprengi,
þá var hann hreint og beint glaður
og ánægður með lífið.
Ánægjan eru undraverðir stiklu-
steinar fyrir flesta menn. Með
hugann hvílandi við fjársjóð sinn,
heimili sitt og hina nánustu fram-
tíð, lagði Georg alla sína krafta í
sína daglegu vinnu. Og árangur-
inn var undrunarverður. Samt
sem áður var Georg ekkert hissa.
Honum hafði alla tíð fundist það
litlum efa bundð, að hann mundi
og gæti rutt sér braut upp á efsta
tind velgengninnar.
Þess vegna var það, að hann
fór að biðja Maríu að gjöra sér líf-
ið nokkru léttara, leggja ekki svo
mikið að sér, og að hætta smátt
og smátt við sumt af þessum ó-
verulega sparnaði, sem væri að
eins til að auka svo mjög erfiði
hennar. María brosti þá æfinlega
góðlátlega og talaði einhver gælu-
yrði til hans, t.a.m. að hann væri
ógn sætur og dýrmætur fugl, og
bað hann að vera ekki hugsjúkan
um sig.
En þegar búið var að borga fyr-
ir fasteignina og bankasjóður var
vel byrjaður, þá stakk Georg upp
á því, að kaupa góða slaghörpu.
Þá leit María á hann, eins og hún
yrði skyndilega hrædd. Fara að
taka sumt af þessum sparipening-
um fyrir slaghörpu! “Nú, nú,
þessir peningar eru til þess að
borga fyrir mentun barnanna á
háskóla.”
Georg hló eins og vanalega, en
það var samt hreimur af óánægju
í hlátrinum. "Jæja þá, látum svo
vera. En fyrir alla muni þá fáðu
eitthvað af nýjum klæðnaði handa
sjálfri þér. Þú þarft ekki að klæð-
ast alla æfi þína í 98 centa lérefts-
kápur.”
María hló líka á sinn venjulega
hátt og hún keypti klæðnað handa
sjálfri sér, en mjög ódýran þó.
Þegar Georg sá það, þá hraut hon-
um blótsyrði og það rétt frammi
fyrir börnunum. Sex mánuðum
síðar sendi hann slaghörpu heim í
húsið. María vissi aldrei hvað
hann borgaði fyrir hljóðfærið, því'
hann fékst ekki til að segja henni'
það. Sömu vikuna fékk hann hjá
einni stærstu klæðasölubúð í borg-
inni hálfa tylft af kvenklæðum
senda heim, og hann hótaði konu
sinni, að ef hún veldi sér ekki þann
bezta eða þann sem færi henni
bezt, þá mundi hann kaupa þá alla
sex. Þegar hún hafði valið sér
klæðnaðinn sendi hann henni
heim hatt, fagurlega skreytta
treyju, skó, sokka og glóva, sem
alt átti vel saman. Svo réði hann
kvenmann til þess að líta eftir
börnunum fjórum á kvöldin (eitt
hafði bæzt við fyrir þremur mán-
uðum) og hann tók svo Maríu
með sér á leikhús.
Georg skemti sér mjög vel; leik-
urinn var góður og María var fög-
ur á að sjá. Hún starði að vísu á
leikendurna, en hún hvorki sá eða
heyrði nokkuð. Hún var með
hugann hjá ungabarninu og þess á
milli að reikna saman heila dálka
í huga sínum.
* >(■ *
Eftir þetta kom Georg oft heim
með aðgangsmiða á leikhús og
neyddi Maríu með sér um nokkurn
tíma. En vegna þess að verðið á
þeim olli henni svo mikillar á-
hyggju, þá ýmist sagði hann henni
að aðgöngumiðarnir væru sem
heiðurs aðgöngumiðar, eða að
vinur hefði gefið sér þá, sem á síð-
ustu mínútu hefði komist að því
að hann gæti ekki farið. Þetta
var nú fyrsta lygin hans. En hann
hugsaði ekkert um það. Hann
hugsaði að eins um það, að gefa
Maríu kost á því að skemta sér
það kvöldið í makindum. Hann
sagði við sjálfan sig, að hún væri
ofurlítil heimsk kona og aumkaði
hana mjög með sjálfum sér.
En smátt og smátt hjaðnaði sú
viðkvæmni, og að þeim tíma kom
að Georg brosti ekki að orðum
hennar. Hann stríddi við sjálfan
sig um að halda við sinni fyrri ást
til Maríu og vonaði einatt að
innan skamms myndi María breyt-
ast og hrinda frá sér þessari stöð-
ugu búsorg, er þjáði hana. En alt
af var það sama sagan. Ef hann
stakk upp á að strengja vírneti um
svalirnar, kom María með ritblý
sitt og blað, og eftir einhverja út-
reikninga eftir sínu eigin höfði,
ráðlagði hún honura að bíða í eina
tvo mánuði. Hann lét hana auð-
vitað ráða. Þegar hann stakk upp
á því að þau skyldu fara eitthvað
með börnin sér til hressingar, drap
María á það, að fargjaldið og
önnur nauðsynleg útgjöld, er slíkt
krefði, kæmi til að verða töluvert
stór upphæð.
Hún lofaði honum þó að kaupa
fallega nýja gasvél í eldhúsið. Hún
var ágæt matreiðslukona, og bað
hann jafnvel að útvega sér góða
eldleysu vél (Fireless Cooker) til
matarsuðu og í fyrsta sinni í marga
mánuði gjörði hún Georg mjög
glaðan. Hann horfði á hana,
mintist ættingja hennar og trúar-
játningar þeirra, og við þá hugs-
un blossaði upp í hjarta hans mikil
meðaumkun með Maríu og öll hin
gamla ást hans og blíða. Hann sá
það alt í einu, að einhver yrði að
bjarga henni, sá það, að hún hafði
sjálf engan mátt til að frelsa sig.
Hann ásetti sér að gjöra það.
Hann hafði þá með höndum
kaupsýslu einhverja, sem mundi
gefa honum góðan ágóða. Ef
hann ræki þetla með meiri herzlu
en venja hans var, myndi hann á-
batast nærri þvf um helming á
því. Já, — vegna Maríu skyldi
hann gjöra strangan kaupsamning
og færa henni væna upphæð til
þess að bæta við bankasjóð sinn,
og mundi það vafalaust létta á
hugsýki hennar.
Hann færði henni að gjöf það
sem hann gradddi á hinni arðvænu
kaupsýslu, færði henni hana og
beið,—hún tók við gjöfinni og
lagði inn á banka. Hann sagði
ekki orð, beið að eins þolinmóð-
ur. Eftir sanngjarnlega langan
tíma bað hann hana að taka sér
Fyrir Sjúkleik Kvenna
Dr. Martel’s Female Pllls hafa ver-
lt5 gefnar af læknum og: seldar hjá.
flestum lyfsölum i fjóröung aldar.
TaklÖ engar eftirlíkingar.
SPARIÐ
Caaada þarfnait þess með.
tveggja vikna hvíld og ferðast eitt-
hvað með sér; það hefði dregist
alt of lengi að þau færu giftingar-
ferð. Fimta barnið þeirra var árs-
gamalt og fanst honum að geta yf-
irgefið það ofurlítinn tíma. En ef
hún vildi það heldur, þá gætu þau
tekið það með sér. Hann vildi alt
gjöra henni til geðs, ef hún vildi
koma með honum. Hann bað
hana og hélt niðri í sér andanum,
meðan hann beið eítir svari henn-
ar.
Og — María lét ketil með vatni
í yfir eldinn og sagði Georg, að
það væri málefni, sem ekki væri
til neins að ræða um, að hún færi
að heiman í tvær vikur. Fyrst og
fremst yrði ferðin mjög kostnaðar-
söm og svo væri kaup kvenmanns-
ins, sem ætti að líta eftir börnum
og búi. ”Hún er hárviss að vera
óhóflega eyðslusöm með matinn
—og eg he'fi ekkert til að vera í.
Þar að auki get eg ekki yfirgefið
andarungana og hæsnin, og eg
veit að börnin myndu offylla kalk-
únana mína. Þau drápu helming-
inn af þeim í fyrra með því að
henda fóðri til þeirra, þegar eg
var ekki við hendina að líta eftir
þeim.”
Georg stóð kyr eins og líkneski
og gat ekki trúað því, sem hann
var að hlusta á. Svo stiklaði hann
á tánum út úr herberginu, rétt eins
og hann vildi ekki vekja ástina
sína, sem hann skildi þar eftir
helsvæfða.
Svo fór hann einn síns liðs í
tveggja vikna ferð, og þegar hann
kom heim var hann einmanalegur
og sorgbitinn maður. Hann hafði
í beinum tekjum tíu þúsund á ári,
og þar að auki mörg hundruð í
aukatekjum, þó ekki væri talið fé
er hann átti í arðvænlegum fyrir-
tækjum. En Það varð með öllu
móti að ýta undir konu hans til
þess að eyða fimtán hundruðum á
ári.
Þegar sjötta barnið fæddist, var
Georg ekki heima. Hann var í
einhverri verzlunarferð. Það var
í fyrsta sinni, að hann var ekki við-
i;taddur, þegar börn hans fæddust.
María varð æði veiki, og hún var
hvergi nærri frísk, þegar hún fór á
fætur. Hún fann það sjálf, að
hún hefði átt að vera í rúminu
viku lengur; en Georg var ekki
heima og henni fanst vinnukonan
óþjál við börnin. Þau þurftu móð-
urinnar við, þar sem faðirinn var
fjarri, er ávalt hafði verið hjá
þeim áður meðan hún lá.
Þegar Georg kom heim, leit
hann naumast á nýfædda barnið;
María tók eftir þessu og varð það
henni til hrygðar. Hún var að
slétta föt og klúta ungabarnsins
með heitu járni, er hún hafði þveg-
ið þá um morguninn. En afskifta-
leysi Georgs var henni skapraun.
Hún setti járnið gætilega frá sér
og gekk inn til sofandi hvítvoð-
ungsins. Georg hafði æfinlega
látið svo mikið yfir nýfæddu
barni, og henni fanst þetta vera
stærra og fallegra en nokkurt
hinna hefði verið.
Eftir þetta var Georg að heiman
býsna mikið og fór að koma seint
heim á kvöldin. . Þegar hún
spurði hann hvað þessu ylli, svar-
aði hann, að hann hefði verzlun-
arerindi að rækja út um bæinn, að
hann hefði farið með viðskiftavini
sína inn í gestgjafahús til kvöld-
verðar, eða á leikhús. Þegar hún
spurði hann, hví hann kæmi ekki
með þá heim og sagði honum að
henni væri það alls ekki á móti
skapi, svaraði hann henni, að um
slíkt væri ekki til neins að ræða.
María var dálítið hissa og sár
út af þessum stuttaralegu svörum.
En hún hugsaði með sjálfri sér, að
hann væri kannske í einhverjum
starfrækzlu- eða fjárkröggum, og
hún reyndi að láta það ekki fá á
sig.
En það gat þó naumast átt sér
stað, að hann væri í þungu skapi
út af peningamálum, því í næstu
viku sendi hann verkamenn heim
til þess að láta þá byggja vænt út-
hýsi aftanvert við snotra húsið
þeirra, og strax og þakið var kom-
ið á það, kom Georg í fljúgandi
ferð einu sinni eftir miðjandag í
stórum og spegilgljáandi fyrsta-
flokks bifreiðarvagni. Að vísu
leið ekki yfir Maríu, og ekki spurði
hún 'heldur neins. Hún dirfðist
þess einhvern veginn ekki.
Hann fór með börnin í bifreið-
inni þeim til skemtunar og sýndist
ánægður yfir hinni næstum að
segja hamslausu kæti þeirra. Svo
kom hann með þau heim að litlu
hússvölunum, þar sem María stóð
og var að skygnast eftir þeim.
Hann horfði á hana snöggvast og
brosti blíðlega til hennar eins og
hann hafði gert fyrrum: “Komdu
nú mamma—stúlka mín—og fáðu
þér dálítla hressingu í bifreið-
inni með mér."
En hún hafði tekið eftir hvemig
þessi fleygiferðar-'hlutur ruggaði
og hentist upp og ofan. Hún hafði
aldrei farið í bifreið og gat þar af
leiðandi ekki vitað, hversu mjúkt
og þægilegt það var. Þó hún
hefði ekki haldið það ómaksins
vert að minnast á það við Georg,
þá fann hún samt sem áður, að
síðan hún átti seinasta barnið varð
hún að fara dálítið gætilega með
sig. Hún brosti því bara, hristi
höfuðið og sagði: “Nei, Georg,
mig langar ekkert til þess.”
En Georg hló hranalega og
þaut á stað einsamall út í aðsvíf-
andi húmið.
Eftir það ók hann oft með
! börnin í bifreiðinni, en oftast fór
1 hann þó einsamall og kom ekki
! heim á kveldin fyr en allir vom
komnir í fastasvefn. Og aldrei
bauð hann Maríu aftur að koma
með sér.
(Nl. næst)
Gigtveiki
Heima tilbúið meðal, gefið af
manni, sem þjáðist af gigt
VoriÖ 1893 fékk eg slæraa gigrt
í vööva meö bólgu. Eg tók út
þær kvalir, er þeir einir þekkja,
sem hafa reynt þaö, — í þrjú ár.
Egr reyndi alls konar meöul, og
marga lækna, en sá bati, sem eg
fékk, var aö eins í svipinn. Loks
fann eg meöal, sem læknaöi mig
algjörlega, og hefi eg ekki fund-
iö til gigtar síöan. Eg hefi gefiö
mörgum þetta meöal,—og sumir
þeirra veriö rúmfastir af gigt, —
og undantekningarlaust hafa allir
fengiö varanlegan bata.
Eg vil gjöra öllum, sem þjást
af gigt, mögulegt ab reyna þetta
óviöjafnanlega mebal. SendiÖ
mér enga peninga, aö eins nafn
yt5ar og áritun, og eg sendi metS-
alit5 frítt til reynslu. — Eftir at5
hafa reynt þat5 og sannfærst um
at5 þat5 er verulega læknandi lyf
vit5 gigtinni. þá megit5 þér senda
mér vert5it5, "sem er einn dollar. —
En gætit5 at5, eg vil ekki peninga,
nema þér séut5 algerlega ánægt5ir
met5 at5 senda þá. — Er þetta ekki
vel bot5it5? Hví at5 þjást lengur,
þegar met5al fæst meb svona kjör-
um? BítSit5 ekki. SkrifitS strax.
Skrifit5 í dag.
Mark H. Jackson, No. 363 E,
Gurney Bldg., Syracuse, N. Y.
Hyersvegna Victory Bonds
eru gefin út og hvers-
vegna þér eigið að kaupa þau
Síðam hseimurinn varð til, hefir verið nauðsynlegt fyrir
fólk allra þjóðflokka að styðja hermenn sína á líkan hátt og nú
er ætlast til að vér styðjum hermenn Canada.
Áður en þjóðflokkar mynduðust voru til kynflokkar. Og
þegar einn kynflokkur átti í stríði við annan, þá varð nauðsyn-
legt fyrir gamla menn, drengi og kvenfólk að vinna harðara og
eta minna til þess að ekki skyldi skorta vopn, vistir og klæðnað
fyrir þá, sem voru að berjast.
Það sama á sér stað í Canada nú. Alt fólk, sem ekki er
að berjast á orustusvæðunum, verður að gjöra eitthvað til að
styðja þá mennina, sem eru að berjast fyrir heimilum vorum og
frelsi.
En stríð nútímans eru svo óendanlega miklu stærri en stríð
voru til 'forna. Vorir hardagar fyTÍr frelsi heimsins eru háðir
með svo margvíslegum og mikilfenglegum vopnum — að sér-
fræðinga þarf við tilbúning þeirra á mörgum verkstæðum.
Eitt það markverðasta í sambandi við þetta stríð er
Victory Bond bréfin, sem gefa hverju mannsbarni tækifæri til
að lána peninga sína til að hjálpa til með kaupin á hinum dá-
samlegu byssum, loftbátum og skothylkjum.
Victory Bonds eru einungis "Ábyrgð fyrir endurborgun",
gefin af Canada stjórninni til fólksins, í skiftum fyrir peningana,
sem það lánar.
Og vegna þess að stjómin verður að fá þessa peninga lán-
aða til þess að gjöra henni mögulegt að halda uppi hluttöku sinni
í stríðinu þar til sigur er unninn, þá eru rentur þær, er boðnar
eru, hærri en nokkur stjóm borgar á friðartímum.
Svo að Victory Bonds 1918 gera þér mögulegt að leggja
fram þinn skerf — ekki sem gjöf, heldur að eins sem lán — og
Canadastjórnin ábyrgist að borga þér renturnar á láninu á
'hverjum sex mánuðum.
Það er afdráttarlaust skylda þín að kaupa Victory Bonds.
—Það er einnig góður búhnykkur, vegna þess að þú getur ekk-
ert það pláss fundið fyrir peninga þína, þar sem þeir eru eins ó-
hultir og á sama tíma draga eins góða vöxtu eins og í Victory
Láninu 1918.
Tssued by Canada's Vietory Loan Coinmittee
in eo-operation with the Minister of Finanee
of the Dominion of Canada.