Heimskringla - 29.01.1919, Blaðsíða 5

WINNIPEG, 29. JANÚAR 1919
HEIMSKRINGLA
5. BLAÐSIÐA
Kveðja til franska
hersins.
EftÍT
Gabriele d’Annunizo.
(Italska skáldið frœga, Gabriele
d’Annunzio flaug til Frakklands í
byrjun októbermánaðar síðastl.
og beimsótti Berthelot KershöfS-
ingja, er stjómaði liSi ltala á vest-
uifrígstöSvunum. ViS ba® taeki-
faeri flutti skáldiS ræSu þá er Kér
fer á eftir og dreifSu flugvélar
henni yfir KerstöSvar Frakka).
HerShöfSingi! Eg er innilega
ha'ærSur af hmum stórmannlegu
viStökum, er þér veitiS mér, her-
maSur Kermanni, trúr trúum. Og
Kjarta mitt hefir stöSugt veriS
þrungiS af þessari geSslhræringu
fiú þerrri stund er eg fór yfir Alpa-
fjöthn vor fög|ru, sem efcki skilja
oss nú tengur aS, heldur tengja
oss saman, frá þeirri morgunstund
er eg, borinn af björtum vængj-
unt, á sléttunni niSumndan kann-
aSist eg viS bros hins blíSa Frakk-
lands — bros, sem sterkara er en
jám og eldur.
Eg flyt ySur,, hers/höfSingi
þökk allra Itala fyrir þá hina
ströngu ást, er þér hafiS vottaS
hermönnum vomm, vom bróSur-
lega blóSi, hmum sæfu, ar falliS
halfa á franskri fold, innsiglaS hin
diítarfuHu blóS'bönd og staSfest
heit sín trl framtíSar vorrar.
Eg hefi áSur veriS hugtrúr gest-
ur hms KSanda Fralkklands; í dag
er eg gestur hins sigranda Frakk-
iands og er sem mér sé ofbirta í
atiguxn. Aldrei hefir blóS hinnar
frjálsu þjóSar IjómaS sem nú. PaS
er eins og lifandi ljómi þeirrar trú-
ar, er vér játum. I dag fremur en
nokkm sirtni áSur berst j>aS gegn
verstu eySileggingu, spillingu og
svikmn til aS frelsa fegurstu vonir
vors kyns og heiSra hæstu hug-
sjómr Kfsms.
Á morgun mun þaS starfa aS
því aS rita komandi kynslóS nýj
ar lögmálstöflur.
Allan vesturhhita iheims—meS
þehri fegurS, helgi, hetjuanda og
vizku, sem latneska orSiS “oet
dents” felur í sér hefrr þaS saun-
einaS í iSkun staSfestu og biS
lundar.
ViS Frakkland, eins og þaS er
nú, á lofsöngur hins helga manns:
“Þótt þaS sé óendanlega lært, þá
kann þaS ekki meira; þótt þaS 9é
óendanlega voldugt, getur þaS
eícki gert meira, og þótt þaS sé ó-
eadanlega gjöfult, þá getur þaS
efeki gefiS meira.”
Allar þess aíldir, meS öl'him sín-
unt mikiUeik vÍTSaSt fölna og
hrverfa í skuggann. Hver mundi
drrfast aS minnast á foma hetju-
dáS viS hinn lítilmótlegasta af
loSmkinna ySar? Hinn lítilmót-
legasti hefir sig jafn hátt og ör-
lögin og örlögin em nú hm hæstu
og stórfengilegustu. er nokkm
airini hafa gnaeft yfir æSi og
raanndráp.
ÞaS finnur upp hugrekki, er ó-
þekt var Spartverjum og Róm-
verjum, riddurum miSaldaljóS-
amna og aldarrekkum. ÞaS sann-
a.r, aS mannlegt hugrekki, ems og
alt annaS mannlegt nú á dögum,
er takmarkalaust. I föSurlandi
Guynemars halda menn hvem
dag aS nú sé tindi hreystinnar náS
og naesta dag hefir ný hetja hreyst-
rrmar komist hærra.
Þannig hefir barátta Frakklands
þúsumd sinnum og aiftur þúsund
sianum yfrrgengiS frægS Lauga-
skarSs. Hér er lykillmn aS föS-
urlandinu ekki milli fjalls og
fjarSar: hann stendur djúpt í
hverju hjarta er rís til varhar. Sé
ekki vegljóst, þá veldur því alt
annaS en fjaSraflangur Persa.
Menn brySja eitriS, troSa eldana,
tárast svörtu blóSi. Verstu víti-
isvistir, sem Danté héfir lýst, Vaeru
sem hvíIdarstaSur fyrir grímu-
manninn í Picardie eSa Cham-
pagne. Verjendur rísa úr hverju
plógfari? Nú eru engin plógför
Iengur. Verjandi rís af hverri
•þúfu? Nú eru engar þúfur leng-
ur. Nú er ekkert annaS en
gleypandi gígir. Verjandinn end-
urfæSist hér af sál sinni, og sálin
hans er kraftaverkiS hans.
Upp þeir sem dauSir eru! Svo
köíluSuS þér einhvers staSar í
náttmyrkrinu. Em hinir dauSu
lágu ekki. Þeir stóSu allir: kross-
festir grafarlaust.
Frakkland hefir ekki tíma til aS
gráta þá. ÞaS getur ekki grátiS.
ÞaS getur ék‘ki annaS en barist.
ÞaS þjáist og berst, stritar og
blæSir meS oss, meS þjóSunum,
sem ekki verSa aSskildar, meS
einstakri og 'frjálsri 'þjóS, sem bál
og brandur stríSsins hefir leikiS
um en ékki tæmt aS kröftum.
Frakklandi er þaS aS þakka, aS
nú er eitt víst: IjósiS hverfur fynr
fult og alt af trýni illþýSisins og
skín enn skærara á enni fylking-
anna.
Þar sem eg hefi daglega af auS-
mýkt unniS eitthvaS áf trúmensku
viS málstaS Frakkiands, hinn göf-
uga málstaS þess, er eg, hershöfS-
ingi, ef þl vill verSur þess aS flytja
ySur kveSju til franska hersins,
þeirrar hinnar öflugu öldu orS-
stírsins, er fleytir hverri fórn og
fer hátt meS öl'lum himinskaut-
um. — ísafold.
-----—o—--------
Ii.m., var haldið fjölmenrt samsa'ti í
Únitaaiakirkjunni ti] að t'agna Capt.
,T. B. (Skai)tasyni, sem nýkmninn er
heiin fná berstöðvunum á Frakk-
iandi eftir tveggja og liálfs árs
burtuveru. Bnin fremur til að fagna
ölTum afturkorrinum Ihermönnum
.söfniuðiniim tiliheyrandi. Var fynst
kornið saman uppi í kirkjunni og
flutfcariþar ræður og söngvar sungn-
ir. Var fyrst flutt ávarp og mælt
íyrir minni Capt. Skaptasonar af
séra Rögnv. Póturssyni, er í ávarpi
sínu gat og hinmar miklu og góðu
starfseini frú Skaptasonar, fonsefca
Jóns Sigurðssonar félagsins. Mælti
því næst séra Guðm. Árnason fyrir
miuni hermannanina og gat Iþeirrar
óeigingjörnu þjónustu, er þeir hefðu
lagt fram í þarfir rfksins. Kvaðst
hann eiigi grita svo boðið iþá heim-
komnu ve'lkornna, að hann eigi
mintist (hinnia, er eigi hefði orðið
afturkoinu auðið. Var þá flutt
kvæði, ort af Þorst. þ. Þorsteins-
sy-nd, )>eim Oapt. J. B. Skaptasyni og
komu ihams. Söng stýrði próf. Jón-
as Pálisison, en forseti safnaðarins,
hra. Hhorst. Borgfjörð, stýrði sam-
komunni. —■ Að loknum ræðuhöld-
um uppi í kirkjunni var gengið nið-
ur í fundansalinn og iþar siezt að
borðum. Vom allskyms veitingar
fram bornar af krvenfélagi safnaðar-
ins. Föm þar enn fram nokkrar
ræður og meðaJ Iþeirra erj'töluðu
voru séra Magnús J. Skaptason, Jó-
hanmes Gottskálksson, Dr. M. B.
Halldórsson o. tfl. — .Saniikvæmlnu
sTeit undir miðnætti með þjóð-
söngviiinum “God „save the King’’ og
“Eldigamla ísaifold.”
CATARRHAL HEYRNARLEYSI
ER LÆKNANLEGT
Hf þér hafitS kvefkenda (catarrh-
al) heyrnardeyfu, e«a höfut) og
«yrn*--hljó?S og skrutSningar, eha
erutt farinn aö tapa heyrn, þá faritf
tii lyfsalans og kauplö 1 únzu af
Parmint (double strength), blandiö
því í kvart-mörk af heltu vatni og
ögn af hvítum sykrl; takiö svo eina
matskei'Ö af þessu fjórum sinnum
6. dag.
I»etta mun fijótt lækna hln þreyt-
andi hljótS í hluetunum, stoppaöar
nefpipur munu opnast, andardrátt-
urinn veröur reglulegur, og slím
hættir atS safnast í kverkarnar.
f»etta er hæglega tilbúl’8, kostar
lítih og er bragögott til inntöku.
Hver 8#m er hræddur um aö Cat-
arrhal neyrnarleysl sé at5 sækja á
»tti aö prófa þessa forskrift.
G
ÚR BÆ OG BYGÐ
Alexandor D. Westmmn frá Churoh-
bridge, Sa.sk., er dvalið hefir í bæn-
um um mánaðartímia til lækninga,
Ihélt hoimleiðLs á miánudaginn. v
Jón Bjamiaison, faðir Bjama bónda
á Hiisafeili við ívslendinigafljót og
iþeirra s>"stkina, andaði.st Iþar að
ihciiinili sonar síns iþ. 4. jan. sl. eftlr
náii. tveggja ára veikindi. Fékk þá
að veikin yfirbugiaði hanin alvOg.
og mát-t í hægri hlið. Var sárþjáð-
ur nneð lAflum og mieir og meir und-
irlagður af sjúkdóin Iþossum þar til
að veikindin yfirbuguðu han alveg.
Jón var Borgifirðinigur að æfct og átti
all-l'engi iheima á Kaðalsstöðum í
Borgaafirði. V«r tvígiftur. Fyrri
(konu sfna, Guðiniýju Guðtmunds-
dóttur, miisti hann fyrir mörgum
árum. .Sí'ðari (kona hans, Ragmheið-
ur* Sigurhjörnsdóttir, lifir enn.
Sbund aði húm mann sinn moð mesta
sóma gegn um alt vieikimidastríð
hans. Jarðarför Jónis fór fram f.rá
kirkju Bræðrasafnaðar við ísttend-
ingaifljót. Sóra Jóliann Bjarnason
jarðtsöng.
Sigurður J. Thorkolsson og MLss
Jöhanna Finnhogaison voru getfin
saiman í hjðnalbamd að ósi við is-
liendingiaQjót þ. 14. þ.m. Séra Jólh.
Bjarnason franikvæmdi hjónavfgisl-
una. Brúðguminn er sonur Jóns
Tihorkeissonar og konu hans, Krist-
jönu MagmTsdóttur f Fagramesi í
Ámesbygð. Brúðurin er dóttir Sum-
ariliða sál. Finnbogasonar í Stöpurn
á Vatnsnesi (bróður Finnhoga
bómda Finnhogasonar á Flnmhoga-
sfcöðum í Nýja íslandi) og konu
hans GuðnTnar Jónsdóttur. Heim-
ili hinna ungu hjóna verður í Fagra-
nesi í Arneshygð, þar sem brúðgum-
inn hefir þegar tekið við búsforráð-
um af foróldrum sínum.
Á föstudagskvöldið var, þann 24.
HOCKEY LEIKUR.
Á föstudagskvöld i ð 31. þessa
mánaðar þreyta ísl-enZku piltarnir
IY.MLC.) knattleik á is á móti
flOkki enskra pilta, sem nefna sig
Argonauts, á Arena skautaskál-
anum.
Til skýringar læíin, sem ekki haifa
lesið í ensku blöðunum um Hoekey
leiki þessa í vetur, skal þess getið,
að fþetta er mjög áríðandi ieikur
tfyrir Lslenzku drengina að vinna;
iþessir tveir Qolkkar em jafnir með
vinmihga, (hvor um sig hafa unnið
þrjá leiki og ekki vtapað neinum.
Við viþum einnig geta iþess, að
þiltarnir, sein þátt taka í þessum
ieikjum, eru allir fyrir innan tutt*
ugu og eins áro að aldri.
1 þeissari deild eni frmm flokkar,
og þi-eytir hvor ílokkur átta ieiki.
Sá flokkuTÍnmi, sem tfleeta vinninga
hefir þegar búið er að iþreyba alla
lelkima, fær fria iferð til Toronto, og
leikur þar á möti bezta iflokki Aust
urfylkjanna fyrlr “Junfor Hockey
Championsíhip of Canada.”
Y3f.BC. drengimir em nú þegar
húrair að fá mlkið álit fyrir leik-
fimi í þessari fþrótt. Má geta iþess,
að MagmTis Goodman, skauta-kappi
í Manitdba, er eimm af þeim, sem
leikur.
ísiendingai' hafa í mörg staðið
framariega í tflestöl]um iþróttum,
sem iðkaðar em í þostsu Landi, en
inest mun hafa horið á þeim í Hoc-
key-leikjum; það væri því mikill
heiðux fyrir Y3f.L'.C. piltana og Is-
lendinga sem heifd, etf þeir verða
hiutskarpaistir og vinna sér inn
þessa fierð, sem verður bæði fróð-
leg og sk-emtileg.
Netfndin og drengirnir, sem leik
inm þreyta, óska efitir að landar
fjöhraeinni á föstiidagskvöldið. —
Inngangur að eins 15 cts.
Fyrlr hönd nefndarinnar,
Vilhjá]mur Friðfinnsson.
Þrjár spurningar
Eftir
LEO TOLSTOJ.
Einu sinni var konungur ■
heK aS alt mundi sér a8 óskum
ganga, ef hann vissi jafnan þrent:
í fyrsta lagi, hve nær hvert verk
skyldi vinna, í öðru lagi, hverja
hann ætti að leggja lag sitt við
og hverja hann ætti aS forðast, og
í þriðja lagi — og það var aðal-
Þjóðerni vort.
Fagran dýrgrip einn vér eigum,
ætíð vel hans þarf að gæta; —
er það móðurmálið dýra,
metið sem til Verðs ei getum. —
Glatist hann, er þar með þrotinn
þjóðar vorrar dýrsti sjóður,
goðkynjaður einka-auður
anda vors í þessu landi.
S. J. Jóhannesson.
atriSiS, hva'öa verkefni væri mest
um vert allra. Og er konungurinn
hafSi íhugaS þetta , lét hann þaS
boS út ganga um ríki sitt, aS hann
mundi sæma hvern þann stórgjöf-
um, sem gæti kent honum aS velja
rétta stund framkvæmdar hverr-
ar.aS vita aS hvaSa mönnum
honum mætti mest gagn verSa og
lóks hvernig vitaS yrSi meS ó-
yggjandi vissu, hvaSa málefni
væri mest um vert allra.
Og laerðir menn komu á fund
konungsins og svöruðu -spuming-
um hanS; en ekki bar þeim saman.
Fyrstu spurningunni svöruðu
sumir aS eins á þá leiS, aS velja
mætti rétta stund til 'hverrar fram-
kvæmdar, ef gerS væru fyrir fram
ákvæSi um hvern dag, mánuS og
ár og hvergi út af brugSiS; MeS
þeim einum hætti verSur hvert
verk af hendi leyst á réttum tíma,
sögSu þeir. ASrir töldu þaS ó-
gjöming aS ákveSa þaS fyrir fram
hvaS gjöra skyldi á hverri stund,
menn mættu ekki láta glepjast af
fánýtum skemtunum, yrSu aS gefa
stöSugan gaum aS viSburSanna
rás og gjöra srvo þaS sem gjöra
þyrfti. En aSrir sögSu, aS þótt
konungurinn gæfi sem vandlegast
gaum aS rás viSburSanna, þá
gæti 'hann, einn síras IiSs, alls «igi
skoriS aft af rétt úr því, hvaS
gjöra skyldi í hvert skifti, heldur
þyrfti hann par aS njóta ráSs vit-
urra manna og eftir þek'kingu
þeirra ætti aS fara þegar afráSiS
væri, hvaS gjöra skyldi í hvert
sínn. Og enn sögSu aSrir, aS
stundum stæSi* svo á, aS enginn
tími væri til aS leita ráSa hjá ráS-
gjöfunum, heldur yrSi samstundis
úr aS sikera, hvort réttur tími væri
til framkvæmda eSa ekki. Raun-
ar yrSi þaS ekki vitaS meS vissu,
nema þegar hægt væri aS sjá fyrir
hvaS verSa mundi. En þaS gætu
tö'freimenn einir. Þess vegna yrSi
aS spyrja töframenn um þaS, hve
nær hin rétta stund væri til hverr-
ar framkvæmdar.
Jafn ósEtmróma voru svörm viS
annari spurningunni. Sumir sögSu
aS ráSgjafarnir og aSrir stjómar-
menn væru konunginum aS mestu
liSi; aSrir sögSu aS prestamir
væm þaS; enn töldu aSrir lækn-
ana nauSsynlegasta og enn aSrir
kváSu allra mest gagn aS her-
mönnunum.
ÞriSju spumingunni, hvaSa má'l-
efni værr mest um vert allra, svör-
uSu sumir svo, aS vísindin væru
heimsins mesta velferSarmál; aSr-
ir sögu aS hemaSarlistin væri þáfS
og enn aSrir töldu guSsdýrkuina
aSalatriSið.
öll voru svörin ósamhljóSa;
konungur tók því ekkert mark á
neinu þeirra og gaf engum launin.
Heinn vildi fá betri svör og réSi
því af aS spyrja gamlan einbúa, er
miíkið orS hafSi á sér fyrir vizku
sína. ,
Einbúinn bjó úti í skógi; þaSara
fór 'hann aldrei og veitti aS eins ó-
brotnum almúgamönnum viStö'ku.
Konungur fór því í fátækleg
klæði; og er hann nálgaSist ein-
búaikofann, sté hann af baki, skildi
fylgdarmenn sína eftir og gek'k
einn á fund öldungsins. Þegar
konungurinn kom, var einbúinn
aS stinga upp reitina í garSinum
viS kofann sinn. Hann tók kve'ðju
konungs, en hélt áfram verki sínu.
Hann var hrumur og magur og
dró andann þimgt í hvert sinn er
hann stakk rekunni í moldina og
tók upp hraaus.
Konungurinn gekk til hans og
mælti: “Vitri einbúi. Eg er kom-
inn á fund þinn til aS biS ja þig aS
svara þrernur spurningum mínum:
“HvaSa stund skal velja til
hverrar framkvæmdar, svo mann
iðri þess ekki eftir á? Hverir eru
manni þarfastir og hverja á maS-
ur því aS láta sig mestu skifta,
hverja minstu? HvaSa verkefni
eru mikilvægust og ber því fyrst af
hendi aS leysa?”
Embúinn hlustaSi á konunginn,
en svaraSi engu, heldur spýtti í
lófann og hélt áfram aS stinga upp
reitinn.
"Þú ert uppgefinn, sagði kon-
uragurmn, "fáSu mér; eg skal
hjálpa þér.”
“Þakka þér fyrir,” sagSi ein-
lúinn og fékk honum rekuna; svo
settist hann á jörSina.
Þegar konungur hafSi stungið
upp tvo reiti, staldraSi hann viS
og spurSi á ný.
Einbúinn svaraSi honum engu,
en stóS upp og rétti höndina eftir
rekunni.
“Hvíldu þig nú og fáSu mér
rekunal” sagði hann.
En konungur fékk honum ekki
rekuna og hélt áfram aS pæla.
Klukkustund var liðin, og önnur
til, so'in var aS síga aS baki
trjánna; konungur stakk rekunni í
moldina og mælti:
“Vitri maSurl Eg er til þín
kominn til þess að fá spumingum
mínum svaraS. Getir þú ekki
svaraS þeim, þá segSu mér þaS;
eg ifer þá heim aftút."
“Sko, þarna kemur einhver
hlaupandi," sagði einbúmn. “ViS
skulum sjá hver þaS er."
Konungur leit viS og sá, aS
skeggjaSur maður 'kom hlaupandi
út úr skóginum. Hann héh hönd-
unum um kviSinn og lagaði blóS-
iS undan fingrum hans. Þegar
bann var rétt kominn aS konungi,
hné hann til jarSar; augun lukust
aftur; hann lá hreyfingarlaus og
stundi viS ofur lágt.
Konungur afklæddi manninn
meS aSstoS einbúans, og sá, aS
haran var særSur í kviSinn; sáriS
flakti í sundur. Kommgur þvoSi
undina sem bezt hann gat og batt
um hana vasaklút sínum og hand-
klæSi einbúans. En blóSrásin
varS ekki stemd og varS konung-
ur nokkrum sinnum aS taka blóS-
votar umbúSimar af, þvo sárið og
binda um á ný.
Þegar loksins hætti aS blæSa,
félck særSi maSurmn rænuna aft-
ur og kvartaSi um þorsta. Kon-
ungur sótti ferskt vatn og gaf hon-
um aS drekka.
Nú var sólin runnin til víSar og
orSiS ‘kalt úti. Konungur og ein-
búinn hjálpuSust aS því aS bera
særSa manninn inn í 'kolfann og
lögðu hann í rúmiS. Hann lokaSi
nú augunum og ró færSist yfir
hann. En konungurinn var þreytt-
ur eftir langferSina og starfiS;
hann hnipraSi sig saman viS
þröskuldinn og steinsofnaSi; og
svona svaf hann í einum dúr hina
stuttu sumarnótt. Snemma morg-
uns vaknaSi hann og skildi lengi
vel ék'kert í því, hvar hann væri
og hver þessi undarlegi skeggjaSi
maSur væri, sem lá þama í rúm-
inu og alt af starSi á hann meS
gljáandi augum.
“FyrirgefiS mér,” sagSi særSi
maSurinn veíkri röddu, er hann sá
aS konungur var vaknaSur og
horfSi á hann.
"Eg þekki þig ekki og hefi ekk-
ert aS fyrirgefa þér," svaraSi kon-
ungurinn.
“Þú þekkir mig ekki, en eg
þekki þig. Eg er fjandmaður
þinn; eg hefi svariS aS hefna mín
á þér, af því þú lézt taka bróSur
minn af lífi og egrSir eignir mínar
upptækar. Eg vissi, aS þú fórst
einn á fund einbúems, og þá réSi
eg af aS drepa þig á heimleiSinni.
En svo leiS dagur aS kveldi, og
þú komst ekki. Þá fór eg úr
fylgsni mírau til þess aS njósna um
hvar þú værir, og rakst eg þá á
fylgdarmenn þína. Þeir þektu mig
og veittu mér áverka. Eg slapp
úr höndum þeirra. En þar sem
mér blæddi svo mjög, mundi eg
hafa látið lífiS, ef þú hefSir eigi
bundiS um sár mitt. Eg ætlaði aS
drepa þig en þú hefir bundiS um
sár mín og bjargaS lífi mínu. Nú
vil eg, ef eg lifi og þaS er ekki ó-
skapfelt, þjóna þér eins og hinn
dyggasti þræll og sama skuhi og
synir mínir gjöra. FyrirgefSu
mér.”
Konungur varS mjög glaður
viS, er honum hafði veizt svo auS-
velt aS gjöra óvin sinn aS vini sín-
um; hann fyrirgaf honum af heií-
um hug og lofaSi honum þar á
oifan aS skila eignum hans aftur.
Kvaðst hann miundi senda þjóna
sína og lækni til hans.
AS því búnu kvaddi 'konung-1
ur særða manninn, gekk síSan út
á tröppumar og svip>aSist eftir ein-
búanum. ÆtlaSi hann, áður en
hann færi, enn þá í síSasta sinn aS
biðja hann að svara spumingura
sínum. Emibúinn var úti í garS-
ium sínum, skreið þar á hnjánum
og lagði fræin í moldrna.
Konungur gekk til hans og
mælti: “í síSasta sinn biS eg þig,
vitri maður, aS svara spurningum
mínum."
“En þú hefir nú fengiS svar,”
sagSi einbúmn; hrumur og visinin
sat hann á hækjum sínum og
horfSi á konungmn, er stóS
frammi fyrir homrm.
“Hvernig hefi eg 'fengiS svar?"
spurSi konungur.
“HlustaSu nú á!" mælti einbú-
inn. "HefSir þú ekki í gær kent
í brjósti um mig, vpsælan mann;
hefSir þú ekki pælt upp reitina þá
arna fyrir mig, heldur fariS ein-
samall heim aftur, þá hefSi þessi
efldi fjandmaSur þinn ráðist á
þig og þú hefSir mátt iSrast þess,
aS vera ekki kyr hjá mér. Þess
vegna var þaS einmitt hin rétta
stund fyrir þig til aS pæla upp
reitina mína, og eg var þér sá
maSurinn, sem á reiS, og mikil-
vægasta verkefni þitt var aS gjöra
mér gott. Og síSar, þegar maS-
urinn kom hlaupandi, var einmitt
hm rétta stund til aS hjúkra hon-
um, því héfSir þú ek'ki bundiS um
sár hans, þá hefSi hann dáiS ó-
sáttur viS þig. Þess vegna var
hann þér sá maSurinn, sem mest
kom þér viS, og þaS sem þú hefir
honum gjört var þaS verkefni.
sem mest á reiS. Og taktu eftir
því aS ekki er nema ein stund,
sem alt á ríSur og gefa verSur
gaum aS, en þaS er h i n 1 í 8 -
a n d i t í S, og 'hún er svo mik-
ils varSandi' fyrir þá sök, aS vér
ráSum yfir sjálfum oss aS ems
þaS augnablikiS, sem er aS líSa;
en sá maSurinn, sem varSar oss
mestu, er einmitt sá sem örlögin
láta oss hitta hvert skiftiS, því vér
getum aldrei vitaS 'hvort fyrir oss
á aS liggja aS eiga framar nokkuS
við aSra menn sarrtan að sælda;
og þaS verkefniS, sem varSar oss
mestu, er — aS gjöra þessum
manni gott, því i þeim einum tH-
gangi er maSurinn í heiminn
sendur.” G. F. þýddi.
—Skímir.
Prentun.
Allskonar prentun fljótt og vel af
hendi leysL — Verki frá utanbeej-
armönnum sérstakur gaumur gef-
inn. — Verðið sanngjarnt, verkið
gott.
The Yiking Press, Limited
729 Sherbrooke St.
P. 0. 3ox 3171 Winnipeg, Manitoba.
J