Heimskringla - 12.11.1919, Page 6

é. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 12. NÓVEMB. 1919
Pólskt Blóð.
ÞÝZK-PÓLSK SAGA
mönnum kann að koma til hugar aÖ þér hafiS lært
þetta hjá mér. En, náSuga ungfrú, eg álít þaS bera
skyldu mína aS gæta ySar fyrir þessum yngsta for- j nokkuS völt í söSlinum.
ingja; þaS er til einkis aS þér tælist af honum, því einhver ágætis reiSmaSur sé viS
einn góSan veSurdag getur vel komiS fyrir, aS eg náttúrlega reitt mig á Flandern, en þaS er ekki nægi-
“Hans tign hefir frestaS veiSunum þar til á morg-
un,” mælti nú barónsfrúin, og bar um leiS sjóngleriS
upp aS augunum til þess aS virSa fyrir sér prinz
Reusserk, er nú réiS fram rríeS vögnunum, til þess aS
heilsa frúnum, fyrst greifafrú Kany og hirSmeyjunni
barónessu Zautler, er var ung, fölleit stúlka, er blíS-
lega horfSi framundan sér. “ViS konum ríSum
meS og þá einnig eg, þó aS eg, eins og guS veit, sé
Eg þarfnast auSvitaS aS
hliS mér; eg get
láta bíSa sín, og mælti þá Hechelberg greifi, aS nú
mætti þá byrja á steypunni.
Gengu nú allir foringjarnir til hesta sinna. og
Leonie benti enn einu sinni Proczna til sín, til þess
aS hvíslu nokkrum orSum aS honum.
“Eg þarf aS segja ySur, hvernig stendur á því,
aS Flandern kemur svona seint. KomiS þér bráS'
lega til mín?”
Proczna leit stundarkorn á hana. “ASeins á
laun,” svaraSi hann og hleypti hesti sínum af staS.
verSi aS láta skjóta hann.”
“Skjótal” Becky starSi á hann, ein&og aS hann
! legt.”
Frú von Hofstraten nam staSar fyrir aftan vagna-
væri draugur. ÞaS geriS þér trauSlega. ÞaS er j lega og ógnandi á mótstöSumann sinn.
Xenia hafSi staSiS upp í vagninum og leit stolt- raSirnar og virti fyrir sér hiS margbreytta líf, er fram
eigi gert nema þegar einhver hefir strokiS, og þá því
aSeins, aS mikiS kveSi aS því. HvaS nú Donat!
snertir, þá er hann einhver hinn laglegasti í allri vergur heiSur3 þessa.”
deildinni og eg segi ySur satt, aS hann hefir aldrei
gert nokkrum manni mein.”
Þeir er viS voru skeltu nú upp yfir sig, en ridd-
araforinginn tók á sig mikinn alvörusvip.
"Nú, er þaS svo. En ef nú skyldi svo fara, aS
eg einihverntíma gæti opnaS augu ySar, aS því er
jnertir þennan snyrti pilt.”
“GeriS mig eigi óhamingjusaman, bezti greifi,”
greip nú Donat fram í meS miklum hátignarsvipt
“eSa þér neySS mig til þess aS senda fulltingismann
minn til ySar.”
“LátiS hann tala, Donat. Eg trúi hvort sem er
engu af því, sem hann segir.”
HeyrSist nú hó'fatak og fursti Reusserk kom ríS-
andi.
Foringjarnir riSu til móts viS ofursta sinn og varS
nú mikil hreyfing meSal Úlananna, er héldu hinum
ósöSluSu hestum og svipum foringjanna.
Janek Proczna hafSi heilsaS frúnum, og þá beint
hesti sínum yfir aS vagni forsetafrúar Gertner og nam
nám þar staSar.
Xenia eirtblíndi á hiS brosandi andlit hans. Hann
þóttist þekkja þennan svip og sneri sér alt í einu viS
og horfSi á hana. Mælti hann um leiS nokkur orS
aS frú Leonie og var á sömu stundu viS hliS Xeniu.
"Köl'luSuS þér til mín?” spyr hann lágt og leit
til hennar.
Xena nísti saman tönnum og keyrSi upp höfuSiS.
“Nei.”
Frú von Drach og Becky hölluSu sér til hinnar
hliSar og heilsuSu greifafrúnum Ettishbach og Tar-
enberg.
Proczna laut enn lægra. “ÞaS þarf eigi ætíS aS
tala meS orSum, Xenia,” sagSi hann heldur ógreini-
lega. "Þér hafiS eftir langan skilnaS veitt mér
bróSurréttindi og um leiS lagt á herSar mér bróSur-
skyldur. Eg biS ySur aS minna mig á skyldur mín'
ar, ef eg skyldi gleyma þeim, og ætíS boSa mig aS
hliS ySar, er þér þurtfiS mín viS,."
Xertía leit skyndilega upp.
“Nú, svo þaS þaiif aS minna ySur á skyldur ySar
gagnvart mér; ySur,, þennan kurteisa mann, ef um
aSrar konur er aS ræSa.”
"En þér gleymiS, Xeniat aS eg er eigi jafn ó-
kunnugur nokkurri konu hér eins og ySur. Þær líta
á mig á annan hátt en þér. ÞaS er þær kalla kurteisi
nefniS þér framhleypni. Janek Proczna hefir hing-
aS til skemt sér meS því aS rjúfa öll bönd og aldrei
beSiS nokkurn mann leyfis. Þeir tímar eru liSnir.
Á þeirri stundu, er ySar eigin vilji vakti upp "greifa
Hans Stefán Dynar” frá dauSum, var hin fífldjarfa
þrjózka Janeks Proczna sett í 'fjötra; þaS, er eg sem
ifrjáls listaimaSur gat barist viS, verS eg aS virSa, þar
sem eg nú 'ber þetta virSulega nafn, og hefi því beS-
iS þeirrar stundar, aS sú hönd, er kuldalega fleygSi
mér frá sér, mundi af 'frjálsum vilja kalla mig aftur.”
Hann mælti þessi síSustu orS í gamni og hýrt
'bros lék um hiS undurfagra andlit Xeniu.
"Eg mun reyna, hve mikils þetta má sín. Hver
veit, hve lengi þér verSiS aS dragast meS þá byrSi,
er systir ySar leggur á herSar ySar. Eg ætla þá
fyrst aS veSja viS ySur, aS hinn afar stóri blómhring-
ur, sem Hechelberg greifi hefir tilbúinn handa sigur-
vegaranum, muni prýSa háls hests ySar.”
Xenia var alt í einu sem önnur manneskja. Hún
‘Donat mun þykjast sæll, barónsfrú, ef hanh má
j vera riddari ySar, og hann mun í alla staSi reynast
"HvaS? Heller-Huningen? Á hann þá eigi
eftir gamalli venju aS ríSa meS ySur?”
“Nei,” svaraSi Xenia og keyrSi höfuSiS aftur á
bak; “eg hefi í þetta sinn boSiS bróSur mínum aS
vera meS mér.” Leit hún um leiS spyrjandi til bróS-
ur síns.
I
"Þér eruS aS gera aS gamni ySar! ÞaS er ó-
hugsandi! Tvö systkin, þaS er fjarska leiSinlegt!”
Frú von Gertner sló veifunni saman og hristi höfuSiS
af gremju. “Nei, eg er algerlega á móti því.”
Proczna ypti hlæjandi öxJunum og mælti: “Sann'
færSur er eg um aS þér muniS gera alt sem í ySar
valdi stendur, barónsfrú, en hversu sigursælar, sem
þér kunniS aS vera ellat þá efast eg um aS þér beriS
sigurinn úr býtum í þetta sinn.”
“ÞaS er auSvitaSt ef aS eg má eigi eiga von á
neinni aSstoS frá ySur.” Leonie feldi skyndilega
niSur tal sitt og sneri sér aS Xeniu, ens og fljótlynt
oarn. “Þér eruS mjög eigingjörn, greifafrú. Þér
jruS líkar hinum harSbrjósta manni, er svifti vesa-
.ings náunga sinn hinni síSustu huggun og hinum síS-
asta pening.”
"Ef svo er, aS stjúpbróSir minn vill heldur ríSa
meS ySur en mér, þá verS eg aS láta mér þaS líka,”
svaraSi Xenia heldur fálega, en augnaráS hennar
/ar heldur skrítiS.
“Þetta er ágætt! HeyriS þér, greifi? ”
“Já, eg heyri — en aSeins móSgun, ef Xenia
eigi fullyrSir, aS þetta sé tómt spaug hennar.”
Leonie hló kuldalega. “En þvílíkar viSbárur
r.nars milli systkina. Riddaraskapur ySar er eitt-
,vaS viSkvæmur, bezti vin. VitiS þér eitt, Xenia?
3ér getiS eigi. krafist þess, aS Proczna sjálfur leiti
lausnar frá riddaraþjónustu hjá ySur, en þér verSiS
;jálfar aS veita honum hana. ViljiS þér?”
Greifafrú Dynar leit upp, stoltlegri en nokkur
únni áSurt og svipur henhar var mjög einbeitturt er
íún svaraSi: “Nei.”
“ÞiS virSist bæSi hafa sofiS heldur illa,” svaraSi
frú Gertner og reyndi nú aS vera spaugsöm, en skarp-
ir illsvitandi drættir léku um munn hennar. “ÞaS
ir ekki til neins aS vera aS deila viS menn, er hafa
borSaS Ktinn miSdegisverS og stigiS úr rúminu meS
vinstri fótinn fyrst. En svo mikiS segi eg ySur,
greifafrú, aS þér megiS búast viS baráttu upp á líf og
dauSa frá minni hliS. Eg mun meS öllu móti reyna
aS æsa Proczna á móti ySur, en þó aS þér standiS
svo miklu betur aS vígi en eg, þar sem þér nú um
fjölda ár hafiS sýnt bróSur ySar svo mikla alúS og
trygS, og stráS hinum fyrstu blómum fyrir fætur hon-
j fór á kappreiSasvæSinu.
Foringjarnir roSuSu niSur hinum fjörugu hestum
sínum og fyndni og spaugsyrSi rigndi niSur úr öllum
áttum. — Loksins datt á mikil þögn.
“Engin merki!" Bjallan kallaSi Prinz Reusserk
yfir til vagnanna.
Krattan sperti upp eyrun og tók aS frísa, en frú
von Hofstraten skifti sér lítiS af því. Hún hafSi aS-
eins hugann á ofurstfrúnni, er stóS í vagni sínum og
átti aS gefa merki til burtreiSarinnar.
“GætiS aS!” var nú kallaS í annaS sinn.
“Krattan” þokaSist nær kappreiSarhestunum.
Frú von Hofstraten reikaSi í söSlinum og rykti ósjálf-
rátt í taumana. MeS hve'llum, skærum tóni hljóm-
aSi nú bjallan í hendi ofurstafrúarinnar, og hestarnir
þutu af staS í loftinu. Vagnstjórarnir börSu hestana
áfram, til þess aS geta sem bezt séS til leiSarinnar.
Og “Krattan”, hvaS gerSi hann? Dynjandi skelli-
hlátur heyrSist nú frá öllum vögnunum. — Hinn
gamli riddaraliSshestur var sem snortinn af rafmagnit
er hann, er hann heyrSi til bjöllunnar og sá hina hest-
ana þeysa og stökk því einnig af staS.
Frú von Hofstraten reyndi aS stöSva hann, en
gat eigi. “Krattan" virtist fljúga fram á vængjum
vindanna.
Hjálparlaus og ráSalaus hékk hin hollenzka kona
í söSlinum og vindurinn hvein um eyru hennar, en
Krattan geystist óstöSvandi áfram.
Fór nú reiS þessi aS líta heldur illa út, er frú von
Hofstraten tók báSum höndum um háls hestsins, en
hann rauk inn í miSja þyrping kappreiSarmannanna.
“1 guSs nafni, náSuga 'frú, hvert ætliS þér aS
halda?"
“Hvemig á eg aS vita þaS?” svaraSi hún hlægj-
andi.
Var gert mikiS gaman aS þessu; hafSi “Krattan"
stokkiS fram úr hinum ensku kappreiSarhestum.
Þótti þetta mikill og merkur viSburSur, og hafSi þar
aldrei áSur neitt þvílíkt skeS.
Var nú hinn mikli blómsveigur hengdur um hinn
magra háls Krattans, og var ekki laust viS aS hann
findi talsvert til sín, er hann sperti upp hiS einkenni-
lega sauSarlega höfuð sitt.
AS því er síSar var mælt, var og sagt, aS frú von
Hofstraten og greifi Hechelberg hefSu orSiS ásátt
um aS þúast upp frá þessu.
HiS bitra háS, er lá í orSum þessumS knúSi blóS
fram í kinnar Xeniu. Varir hennar titruSu og hún
leit dimman skugga leggjast yfir enni Proczna, og sarnfer8a í ySar staS.
hún dró andann mæSulega. I ySUTifrá.”
“YSur skjátlast, barónsfrú,” svaraSi hún sein- proczna mælti nokkrum orSum til vagnstjóra
XIX. KAPITULI.
Þá er kappreiSunum var lokiS, gengu foringjarn-
ir til vagnanna til þess aS komast heim.
HafSi Donat flýtt sér aS ná sæti viS hliS Becky.
Frú von Hoifstraten steig upp í vagn Proczna ásamt
manni sínum og Hechelberg.
Barónsfrú Gertner hafSi aSeins eitt sæti autt í
vagni sínum og benti hún Proczna aS koma til sín.
“Flandern getur orSiS Hofstratenhjónunum
Eg hefi dálítiS meira aS segja
lega. “ÞaS hefir aldrei veriS mikill kærleikur meS
j okkur Proczna, og er þaS því miSur mér aS kenna.
ÞaS sem þér nú sýniS mér, hversu hann hefSi átt aS
vera, þá sé eg nút hversu mikiS eg hefi aS bæta fyrirt
og því sjáiS þér bezt sjálfar, aS eg get eigi slept sam-
fylgd hans, heldur kýs aS hafa hann eins lengi og eins
oft og unt er, viS hliS mér.”
Hún rétti Proczna hendina og var einlægni auS-
talaSi meS svo mikilli kátínu og fjöri, ag varla mátti séS á svip hennar og augnaráSi.
þekkja hana alftur.
“Nei tfyrir alla
muni, Xenia,’
“Þér mæliS þetta fagurlega, Xenia,” maelti
svaraSi hann Proczna brosandi, og hóf um leiS hönd hennar upp;
síns og steig svo upp í vagninn.
Xenia sá hversu hestarnir þutu af staS, en brátt
huldi bugSa á veginum hinn hverfandi vagn fyrir
augum hennar.
“EruS þér alls ekkert forvitinn, Proczna?”
“ÞaS er öSru niær; eg er állur á ná'lum af for-
vitni.”
“Á eg aS vera harSbrjósta og geyma hinar síS-
ustu og fróSlegustu fréttir og nota þær sem annaS
töfranet til þess aS draga ySur heim til mín aS hinum
gleymda píanóustól?”
“ÞérþekkiS þaS töframeSal, er getur dregiS migt
Hví
hlægjandi. “Þér munduS meS því rjúfa töfra þá, aS vörum ser. Þer viljiS borga skuldir, er enginn
er barónsfrúin hefir lagt á þenna blómhring. Eg krefst, og snúiS deilu okkar mjög vingjarnlega viS. hvenær þár kjósiS, aftur aS starfi mínu.
held því aS bezt sé aS frú von Gertner sé ein um — ViljiS þér, barónsfrú, leyfa mér, þá er næst verS- erug þár svo þi-aeddjn- um bréfapappír ySar?”
ur ekiS á sleSum, aS beita hesti mínum fyrir sigur-j -Af því aS eg vii sjá> hvort Janek Proczna er í
fþetta.”
“AuSvitaS. — Eg kom of seint og læt því und-
an.
Rödd 'hennar var kuldaleg og frábægjandi, þótt
hún væri smábrosandi.
"GeymiS fyrirbænir ySar fyrir mér; má vera aS
eg þarfnist þeirra meira einhvern annan tímat þá er
annaS meira er í húfi en marglitur blómhringur.”
“Og ef barónsifrúin þá bregst ySur, mun eg ef til
vill gera þaS, er þér beiSist af mér.”
Proczna varS alt í einu mjög alvarlegur; strauk
hendinni um hinn fríSa há!s hestsins og þagnaSi.
Vagni barónsfrúar Gertner var nú ekiS fram
þangaS, er vagn greifafrúar Dynar var.
“Eg verS aS heyra hvaS áríSandi mál þaS er,
sem systkinin eru aS þinga um,” mælti hún brosandi
og rétti um leiS hina fínu hönd sína aS Xeniu. “ÞiS
eruS bæSi eitthvaS súr á svipinn. Hefir ykkur bor-
iS nokkuS á milli?”
“AuSvitaS, barónsfrú,” svaraSi Janek glaSlega.
“Án stríSs er ekki unt aS semja friS, og sá, er vill
sigra, verSur á undan aS heyja baráttu.”
vagn ySar?"
Leonie ógnaSi honum glaSlega meS veifu sinni.
"ÞaS er lítilvæg kurteisi aS bjóSa manni aS aka
í sleSa í sólskini og hláku.”
"Eg skal láta strá salti.”
Frú von Gertner laut niSur aS Xeniu meS mikl-
um sakleysissvip og mælti:
“Þér, sem ættuS aS þekkja bróSur ySar betur,
greifafrút en nokkur annar, því hengiS þér eigi um
háls þessa hættulega manns ein'hverskonar aSvörun-
arspjald meS orSinu "Varkárni”. Menn eru illa
staddir á hálum ís, er hafa afskifti af honum.”
Xenia hneigSi höfuSiS hugsandi. Henni fanst á
þessari stundu sem ískaldur vindgustur legSi til sín
frá andliti Pólverjans.
Prinz Reusserk stöSvaSi nú hest sinn viS vagn-
inn og truflaSi frú von Drach í viSræSum hennar viS
j þá er sátu í næstu vögnum. Rétti hann Xeniu hönd-
ina og heilsaSi barónsfrú Gertner.
Von Hofstraten riddaraforingi skýrSi nú frá því.
aS sæist til herra Flandern, er jafnan var vanur aS
raun réttri spiltur og einþykkur, eins og mælt er.”
“VitiS þér eitt? ÞaS liggur viS aS þetta komi
mér til aS efast um hjartagæzku ySar. Taki menn
altof sterk gleraugu, þá spíllir þaS eigi aSeins augum
sjálfs manns, heldur einig ánægju annara manna.”
Leonie laut sínu fagra höfSi og einblíndi á
Proczna.
“Spaug ySar, herra greifi, er hálf einkennilegt
og jafnvel eitthvaS alvarlegt. En þér hafiS rétt; líf-
iS er eigi annaS en grímudans, og sá er dregur fíflsku
húfuna lengst niSur á sjálfum sér og öSrum, má jafn-
an vænta þess aS honum vegni bezt.
Svipur hins unga manns varS nú hálf-kynlegur.
‘Eigi ávalt, barónsfrú. ÁræSi og stórlæti hafa
íigi ætíS sigur. Stundum ber svo viS, aS úlfur kemst
inn á milli saklausra lamba og rífur sundur flærSar'
kápu hirSisins.”
“En éf þessi maSur hefir gætt þgirrar varkárni,
aS kjósa sér tvo árvakra vini, sem eru nógu tann-
hvassir, ef á þarf aS halda, til þess aS taka á móti
þessum vargi.”
Janek brosti. “HvaS meiniS þér mi8 “vini”,
barónsfrú? Heimurinn er jafnan mjög örfátur, en
nafn þetta er oftlega þýSingarlítiS og mennirnir
blindir. Þér ætliSt af því aS eigi hefir veriS sagt ó-
friSi á hendur, aS hinn dýpsti friSur ríki.”
“Bezti Proczna,” mælti Leonie, “menn yrSu aS
vera mjög auStrúa og einfaldir, ef menn héldu alt
vera sannleika og alt pjátur gull.”
"Ryk getur stundum blásiS inn í hin skörpustu
augu, og smjaSur og uppgerSar hæverska eru oftlega
svo fínt möluS, aS þau þprlast um loftiS hættulegar
en nokkuS öskufall.”
Leonie leit upp til hans brosandi.
"Tölum eigi lengur neitt rósamál! HaldiS þér
aS eg eigi viti viS hvern þér eigiS? Aumingja Flan-
dern. Hann hefir oft átt því óláni aS fagna, aS aSr-
ir hafa haldiS hann óhreinlyndan. Menn eru hrædd-
ir viS hiS oddhvassa varaskegg hans og fótinn, er
hann dregur á eftir sér. Menn hanga nú einu sinni
viS kerlingarsöguna um "haturs-fótinn". En veriS
hægur vinur minn; eg ábyrgist trúnaS Flanderns. Og
þó aS hann sé mér ekki trúr af vinsemd og sannfær-
ingu, þá er hann þaS af sérplægni, og veitir ef til vill
örSugra aS vera án mín, en mér hans. Þarna sjáiS
þér nú, hvernig stendur á vináttu okkar. Og aS
hann aS öSru leyti beri hina mestu virSingu fyrir mér
sem konu —”
“Fagurri konu.”
“Jæja, sem fagurri konu, ef þér viljiS svo, enda
þótt mér ihafi veitt örSugt meS aS gera ySur þaS
skiljanlegt. En snúum oss nú aS sjálfu efninu,
Proczna. Þér verSiS aS hjálpa mér. Nú stendur
svo á, aS stórskotaliSiS ætlar í kvöld aS halda Barb-
ara-hátíS sína og þá um leiS aS vígja mynd eina.
Flandern hefir sagt mér aS August Ferdinand af ein-
hverri mannást og þrekleysi haifi lofaS aS vera viS-
staddurt ef aS honum yrSi batnaSur lasleiki sát er
hann um stund hefir kent til. Eg ætla nú aS þessi
vesöld, er þó enginn hefir heyrt getiS um, sé aS ein-
hverju leyti salma sem afsögn, en hver getur sagt,
hverju Goner þessi fær til leiSar komiS. Honum er
mjög umlhugaS, aS stórskotaliSinu sé gert jafnt und-
ir höfSi og riddaraliSinu, og hrósar þegar sigri fyrir-
fram af sæmd þeirri, sem þaS nú verSur fyrir. Alt
til þessa hefir August Ferdinand, til mikils hneykslis
fyrir hinar herdeildirnar, aSeins tekiS þátt í veizlum
ílanriddaranna, og nú ætlar hann skyndilega aS sýna
jarbara þennan sóma. Þetta er hiS 'fyrsta frægSar'
verk aSstoSarmannsins, og hafa bæSi nætur og daga
ljómaS í eyrum prinzins þessi orS: “Félagsskapur
og jafnréttindi”. En þó má vera aS vesalings Goner
-kjátlist. Eg hata ofursta stórskotaliSsins og skal
sýna honum, aS hver sá þvrhöfSi, sem er of hroka-
ullur til þess aS láta undan, er hann fær vingjarnlega
bendingu frá konu hendi, mun aS lokum verSa mol-
aSur af veikum fingurgómum hennar.”
Augu barónsfrúarinnar skinu sigri hrósandi, er
hún gekk nær Proczna og hvíslaSi aS honurn: “Hin
öfuga og lítilsverSa staSa beggja hinna er eingöngu
mér aS kennat Proczna. Menn dirfSust aS bjóSa
mér birginn og eg hefi hefnt mín.” Leonie þagSi
um stund og leit spyrjandi á hiS alvarlegat niSurlúta
andlit Proczna. “Um hvaS eruS þér aS hugsa, herra
greifi?”
“Eg er aS hugsa um eitthvert ráS til þess aS
koma í veg fyrir aS prinzinn sæki samkomustaS stór-
íkotaliSsins, en mér dettur ekkert ráS í hug.”
“Mér hefir komiS til hugar ráS eitt, en mikil
vandkvæSi eru á því, en þó má nota þaS, ef í nauSir
rekur. Anna Regina er lítiS eitt kvefuS, eins og þér
vitiS, og er prinzinn á hyggjufullur út af því. Mér
væri nú innan handar aS fá prinzessuna til þess aS
látast vera Iakari, og þannig stíja August Ferdinand
frá samsætinu.’
Proczna beit snöggast á varimar og skyndilegur
roSi litaSi enni hans, en á næstu stundu neyddi hann
sig til aS brosa og hristi tortrygnislega höfuSiS.
“HaldiS þér þá aS prinzessan sé á nokkurn hátt
fáanleg til þess aS leika þannig á mann sinn? Eg
fyrir mitt leyti ætla, aS hana mundi bæSi skorta vilja
og mátt til þess aS leika þá list.”
“VeriS hægur,” svaraSi Leonie og brosti fremur
ófrýnilega. “Eg skal reyna aS æfa hana. Svo mik-
ils má eg mín, til allrar hamingju.”
“ÞaS má þakka hinum gálausu bréfum hennar.
Eg hneigi mig fyrir ySur, barónsfrú, og skoSa mig
meiri mann, þar sem eg hefi öSlast vinfengi hinnar
ráSsnjöllustu konu þessa heims.”
Var nú sem eitthvert dimt ský drægi upp á enni
barónsfrúarinnar, er hún mælti:
“Hver maSur hefir sínar ástæSur. Eg met met-
orSagirnd mest. Ástin hefir jafnan veriS mér stjúp-
móSurleg og sett mig viS hliS þess manns, sem eigi er
annaS en byrSi og kvalræSi fyrir mig.”
“LyftiS þá hinum ljómandi vængjum og fljúgiS
út yfir hin tálmandi vébönd.”
Leonie starSi um stund á hannt en þá liSu augna-
hárin djúpt niSur yfir augu hennar.
“E'f aS eg hinsvegar viS dyflissumúrinn hitti
hjarta þaS, er meS eldhita sínum fengi mig til þess
aS trúa á ástina og hina ósegjanlegu töfrandi nautn
hennar.” Hún þagnaSi alt í einu og leit hlæjandi til
hans. “Hinir alvöldu viS hirSina skreyta gæSinga
sína meS böndum og stjörnum. Hnappagat ySar er
ennþá svo autt og tómt, Proczna. Eg skal sjá svo
um aS í því verSi liturinn minn.”
Proczna hóf hina litlu hönd upp aS vörum sér.
“Töfrandi drotning mín! VeriS sannfærSar um
aS eg sækist eigi eftir krossum og stjörnum. Nei, eg
Meira.