Heimskringla - 26.05.1920, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 26. MAl, 1920.
WINNIPEG, MANITOBA, 26. MAI, 1920.
Fjárlagafrumvarpið
nýja.
Þann 18. þ. m. lagði fjármálaráðherrann
nýi, Sir Henry Drayton, fram frumvarp til
fjárlaga fyrir yfirstandandi fjárhagsár. Er
svo sagt að hekkir þingmanna nafi verið al-
skipaðir og svo áheyrendapallar einnig. Lék
öilum hugur á að heyra hvernig hagur landsins
stæði, og hvaða tillögur hinn nýi ráðherra
kæmi með. Allir vissu að skuldir voru miklar
áhvílandi, er hið undanfarna stríð hafði haft
í för með sér. Þá hafði og heyrst, að eigi
mundi ríkinu standa jafn mikill hagur af járn-
brautunum, er gerðar höfðu verið að þjóðar-
•eign af'fyrirrennara hans, sem stundum hafði
• verið látið. Var það á allra vitund að braut-
irnar höfðu ekki borið sig á umliðrtu ári, og að
tekjuhalli hafi orðið þar töluverðun_
Sir Henry Drayton er tiltölulega ungur mað-
ur, en einbeittur, einlægur og hreinskilinn- Er
hann fremur gefinn fyrir að segja hreint til,
koma fram með það, sem hann álítur að sé
satt, gera svo sínar athugasemdir og tillögur í
því sambandi, og Iáta menn svo dæma um það
sjálfa, heldur en að fela fyrir mönnum alja
málavexti og Iáta þá fara þess dulda, hvernig
ástatt er. Þetta hefir sumum, svonefndum
stjórnmálamönnum, þótt miður heppilegt, og
hitt fremur til vinsælda Iei.ða, að s#gja eigi
nema neðan og ofan af og fara meir á bak
við almenningipn. Það haldi honum í betra
sikapi, en um það sé að gera út af lífinu. Auð-
vitað er margur svo gerður, að hann vill held-
ur lifa í heimskingja-paradís, en leiddur vera í
állan sannleika. Að því leyti munu þessir
stjórnmálamenn, er fara vilja fremur með fals
en sannindi, hafa rétt fyrir sér. En hitt er
annað mál, hve heppilegt það er nokkurntíma,
og eigi þá sízt eins og nú er ástatt. Nógu
lengi er búið að telja almenningi trú um það,
að alt standi sem bezt í búi hms opmbera.
Nógu lengi hafa menn skrökvað því, bæði að
sjálfum sér og öðrum, að skuldir ríkisins væru
eigi annað en smávægi eitt, er engum þyrfti
að olla áhyggju né umhugsunar. Og það
þótt menn hafi horft á, og ekki eingöngu horft
á, heldur þreifað á því, , nú í meir en ár„ að
allur gjaldeyrir og gangmiðill landsins er fall-
inn sem svarar 1-10. síns upphaflega verðs.
Hefir þetta eigi haft lítið við þá vöruhækkun
að gera, sem orðið hefir. Því minna, sem
dollarinn gildir og gengur, þess fleiri þarf til
allra nauðsynjakaupa. Nú Iiggur það í aug-
um uppi að þessi afföll á gangeyri Iandsins
hljóta„að stafa af ríkisskuldabyrðinni miklu.
Hið sama, sem tryggir ríkisskuldina, er og það
sem gildi veitir peningunum, en það er efni
og auður — tekjur — hins opinbera. Því
hefir oft verið ruglað saman, að það, sem
tryggi ríkisskuldirnar og peningana, sé auður
landsins sjálfs, ep eigi tekjur ríkisins. Er þá
vanalega sagt — eins og satt er — að a»ðs-
uppsprettur þessa lands séu óteljandi og ótak-
markaðar. En það er ekki auður landsins,
e’nstakhnganna í landinu, heldur aðetns tekju-
magmð sjálft. Ætti þetta að vera öllum Ijóst,
þegar að er gætt.
Að hve miklu leyti hefir stjórn nokkurs
lands með höndum eignir og inntektir borgar-
anna? Að hve miklu leyti má hún veita íán-
drotnum sínum ávísan á prívateignir? Að-
eins að því Ieyti sem henni er það leyft af
borgurunum sjálfum og eigi meira- Allír
vita, að ef slíkt ætti úr hófi að keyra, yrði þar
sett þvert nei fyrir, og hvar stæði þá ábyrgð
hennar gagnvart skuldabréfum sínum? Það
er gjaldþol landsins en eigi eigmr þjóðarinnar,
sem tryggingu veitir fyrr ríkisskuld hvaða
lands sem er. Og ema leiðin, þegar svo er
komið, að hin fjárhagslega tiltrú ríkisins er
farin að veikjast, er að grynna ögn á skuldun-
um, í stað þess að hlaða skuld á skuld ofan.
. Með þeim hætti nær peningaverð þess
lands, sem farið er^að falla, sér aftur, og verð-
**•
ur meir jafngildi á móti vörunni, — eða með
öðrum orðum, varan lækkar í verði, við það
sem gjaldmiðillinn hækkar. — Svo að, þótt í
bráðina að virðast kunni, sem útsvör, bein
eða óbein, hækki þegar farið er að borga
skuldina, þá eiginlega lækka þau, með því að
gjaldmiðillinn öðlast meira verðgildi en áður.
Á þetta benti Sir Henry Drayton í skýring-
um sínum við fjárlagafrumvarpið. Um fyfir-
rennara hans (Sir Thomas White) var það
sagt, að stefna hans hefði fremur verið sú, að
halda fólki í góðu skapi, en að leggja niður
fyrir því hvaða kröfur væru af því heimtað-
ar. Siður hans var aðlaka jafnan nýtt lán,
þegar til þess kom a^S svara vöxtum eða af-
borgunum affcví eldra, eða gera þurfti ráð-
stöfun fyrir tekjuhalla í einhverri grein. Með
þessu bættist skuld á skuld ofan, útsvörin uxu,
en efnahagurinn leið, gjaldmiðill ríkisins -féll,
en nauðsynjar allör hækkuðu. Var þetta fjár-
hagsstefna sú, sem hann hafði lært hjá fyrri
húsbændum sínum, McKenzie og Mann, sem
þeir fylgdu í brautarf>rirtæki sínu, The Can.
Nor., sem ríkið verður nú að standa straum
af. Á móti þessari stefnu er Sir Henry Dray-
ton eindregið, og er það vottur þess, að komin
er breyting á það sem var, og meir og alvar-
legar er farið að hugsa um framtíðarhag
landsins, en fyrrum. Að skuldadögunum
kemur, og þess betur og fljótar, sem almenn-
ingur gerir sér grein fyrir því, og legst á eitt
að ljúka þeim skuldum, því fyr kemst alt í
sama lag aftur, og .því betra er það fyrir
þjóðina alla.
Og að þessu takmarki miða fjárlögin nýju.
Efalaust kann nú einhverjum að finnast, að
i þau beri með sér aukabyrði við það, sem ver-
ið hefir, og við öðru er eigi að búast, ef rík-
ið hugsar sér að komast úr skuldum þeim, sem
það situr í. En þó verður sú byrði naumast
tilfinnanleg á almenningi, og allar líkur fremur
í hina áttina, að þau ættu að orsaka lækkun
á mörgum nauðsynjum. Hið fyrsta, sem
'bendir á það, er að allur Stríðsskattur, sem
nam 7 og 1-10- %, er tekinn af, svo að nærri
ætti að láta að það, sem áður kostaði $1.10 I
kosti nú eigi nema $1.00. Aukaskatturinn,
sem lagður er á með fjárlögum þessum, snert-
ir engar nauðsynjar, svo sem matvöru eða
annað þvílíkt. Hann er aðeins lagður á það,
sem telja má prjál, munað, skart og skraut,
sem þeir einir hafa efni á að veita sér, sem rík-
ir eru og horfa eigi í að kaupa, hvað sem
kostar. Enginn skattur er lagður á algengan
klæðnað, en á allan skrautfatnað, gullstázz,
gimsteina, áfengi, innlent og aðkeypt, sem
nemur alt frá 10% og upp í 50%. Þannig
er allur karlmannafatnaður, sem kostar innan
$45.00, óskattaður, en yfir það, er skatturinn
10%. *
Skattskráin er á þessa leið:
Álöguskattur á alla mótorvagna er hækkað-
ur úr 10% upp í 1514-
Álöguskattur á öllu víni og áfengi, er haft
er til drykkjar, er $2.50 á gallónið.
Álöguskattur á öllum öltegundum, bjór og
þessháttár 50c á gall.
Aukaskattur á öllum skuldabréfum yfir
$100.00, eitt cent.
Aukaskattur á öllum hlutabréfum, er skifta
um eigendur, 2c á hvern hlut.
Tekjuskattur hækkaður úr 10% upp í
15% ef tekjur nema eða fara yfir $5000.00
á ári.
Á allan dýrari fatnað er skattur Iagður, sem
fylgir: _ /
Karlmanna éða drengjaskó, sem kosta yfir
$9-00, 10%
Karlmanna- eða drengjaföt, sem kosta yfir
$45.00, 10%.
Karlmanna- eða drengjahatta, er kosta yfir
$5.00, 10%.
Karlmanna- eða drengjahúfur, er kosta yfir
$3.00,10%.
Karlmanna- eða drengjasokka úr silki, er
kosta yfir $1.00, 10%.
Karlmanna- eða drengja hálsbindi eða
trefla, er kosta yfir $1.50, 10%.
Karlmanna- eða drengjaskyrtur, náttskyrt-
ur o. fl., er kosta yfir $3.00, 10%.
Karlmanna- eða drengjavesti (skrautvesti)
er kosta yfir $5.00, 10%-
Þá kemur skráin yfir skatta á kvenfatnaði.
A alla kvenhatta, húfur eða skýlur, er kosta
yfir $12.00, 10%.
Á alla kvensokka, úr silki, fyrir yngri sem
eldri, er kosta yfir $3.00, 10%.
Á allar slagtreyjur, millipils, treyjur, er
kosta yfir $12.00, 10%.
Á alla kjóla eða alklæðnaði, er kosta yfir
$45.00, 10%.
Á öll suits , fyrir eldri sem yngri, er kosta
yfir $60.00, 10%.
Þá kemur skrám yfir skatta á gullstázzi og
þess háttar:
Á öllum gramófónum 1 Q%, yfir $100.00
20%.
Á öllum píanóum f0%, yfir $400.00 20%
Á öllu gullstázzi, er fer yfir $500.00, 50%,
svo að á gullúr eða hringi, sem settir eriTde-
möntum, og kosta $500.00, legst skattur er
nemur $250.00.
Undanþegið öllum skatti eru aðal-nauð-
synjarnar, er menn verða að hafa tii viður-
væris, svo sem: Kjöt, fiskur, egg, smjör, fugl-
ar, kornmatur, ostur, sykur og aldir.i, og öll
matvara, hverju nafni sem nefnist — og kol.
Með skatti þessum er búist við að upp muni
hafast nægilegt til þess, að mæta bæði af-
borgunum og áföllnum vöxtum á ríkisskuld-
inni, með þeim öðrum tekjum, sem rí kið hef-
ir. Þegar litið er á skrána, er það Ijóst, að
fremur eru það hinir efnuðu, er látnir verða
nú greiða til ríkisþarfa, en frátæklingurinn.
I ræðu sinni gat fjármálaráðherrann þess,
,að skuldir ríkisins mundu nú nema 2/4 bdjón,
og tími væri til kominn að fara að lækka þá
skuld, og taka fyrir þann fjárstraum, er úr
ríkissjóði gengi til að greiða vexti af upphæð
þessari. Munu honum flestir þeir samdóma
í því, sem hag landsins bera fyrir brjósti.
Jadobsbrunnar.
Eins og allir vita, er lagt hafa stund á landa-
fræði, er austurströnd Miðjarðarhafsms há-
Iendi mikið með aflíðandi sléttum, er rísa og
mynda stalia, svo einn tekur við af öðrum eft-
ir því sem fjær dregur sjónum. Er komið
er um 50 mílur upp frá ströndinni, er komið
upp á Karmel fjallgarðinn, og er þá knappur
halli austur og myndast þar djúpur dalur, og
er dalsbotninn, þar sem hann ér lægstur, um
1292 fet fyrir neðan sjávarmál. Hækkar svo
landið aftur óðum og tekur við hæð af hæð
alla leið austur á mið-hálendi Asíu. Syðst í
dalsbotninuirt liggur Dauðahafið. Suwnan
við það ganga hæðir og í suður frá þeim eyði-
merkur Arabíulands, þurrar og gróðurlausar
sandauðnir. Ofan í hálendi þetta skerast
djúpir og þröngir dalir hér og hvar. Eru það
fornir vatnsfarvegir frá tíð ísaldarinnar, en
nú þurrir fullán helming ársins, yfir sumar-
mánuðina. Á vetrum er hvar Iækjarfarveg-
ur fossandi fljót- Austan megin við fjall-
garðinn falla þeir allir í Hafið Dauða, en vest-
an megin í Miðjarðarhafið. Á meðan á vot-
viðrunum stendur er vatninu safnað í djúpar
þrær er nefnast brunnar, og notað til neyzlu
yfir þurkatímann. En nærri má geta hve
gott það er þegar á líður sumar; aðeins óvíða
eru til uppsprettur, svo náð verði með öðru
móti til vatns meðan á þurviðrunum stendur.
Uppsprettur þessar eru einkar dýrmætar á
þessum stöðum og heilsugjöf, og þegar vatn
þrýtur í hinum tilbúnu brunnum, bjarga þær
lífi manna og skepna. Um uppsprettur þess-
ar mynduðust allskonar sagnir og trú strax á
upprunatímum. Þær voru lifandi vatn og líf-
gefandi og lækning margskonar meina.
Þetta land er hið forna Gyðingaland, eða
“landið helga”. Og í ritum biblíunnar getur
víða bæði um þessa brunna og eins upp-
sprettulindirnar. Hver sem les Mósebækurn-
ar, og einkum 2. bók Móse, finnur til þess
gegnum frásöguna hvað landið er vatnslítið,
eyðimerkurnar þurrar og gróðurlausar og hve
þeir staðir festast í huga fólksins og verða
nafnkendir, þar sem vatn er að fá. Þeir eru
skírðir ýmsum nöfnum, nátengdum atburðum
úr lífi þjóðarinnar, og verða sem næst helgir
staðir. Af Nebófjalli og Móabshæðum hefir
því landið, er vökvað var með þessum lækjar-
farvegum, verið fagurt yfir að líta í augum
þeirra, er komu af eyðimörkinni, og sannar-
lega land er flaut í mjólk og hunangi, og vatns
þfórnar orðið fljótar að öðlast nöfn þeirra
helgustu minninga, úr fornu sögunni. Hér og
hvar, þar sem því varð viðkomið, voru smíð-
aðar þessar vatnsþrær, og sáfnað í þær yfir
votviðmtímann úr lækjunum, er allir runnu í
hafið Dauðs, eftir daldrögunum, er þess á
milli voru þur. Og utan um vatnsþrórnar
bygðust smá þorp og af vatnsþrónum jusu
þorpsbúarnir. Þær voru Iífstyndirnar einu.
Smám saman, eftir því sem hin eldri saga
| þjóðarinnar gleymdist, urðu þrór þessar kend-
ar við hina merkari forfeður þjóðarinnar. Þeir
áttu að hafá búið þær til og gefið henni þessa
brunna. Urðu þeir og með því móti enn
helgari, jajrivel svo helgir, að eigi hefði þótt
sæma að skifta þeim fyrir brunna, þó fengist
hefðu, með lifandi vatni í- Staðnaða vatnið,
sumargamla hefði verið talið helgara, holUra
og betra en hið nýja. Því af hinum forna
brunni drakk Jakob og synir hans og fénaður.
Hvað gat komist til jafns við það? Öld eftir
öld höfðu feðurnir drukkið af honum og synir
þeirra og fénaður. Hverskonar nýtt vatn gat
verið hollara og betra en þetta sém þeir höfðu
1 drukkið? Eða þóttust þeir, er leita vildu lif-
andi vatn», orðnir meiri forföðurnum Jakob,
sonum hans og fénaði ? Kemur þessi hugsun
einkennilega fram í frásögunni í Jóhannesar
guðspjalli af samversku konunni við brunninn.
Brunnur þessi %stóð við veginn
skamt utan við borgina Sikkem
jesús, sem var vegmóður, hvíldist
við brunninn meðan Iærisveinar
hans fóru inn í borgina að kaupa
mat. Fyrir brunni þessum sér enn
eftir því sem Austurlanda forn
iræðingar segja. Jesús biður kon-
una að gefa sér að drekka, en seg-
r, að hvern sem drekki af þessum
brunni, hann þyrsti aftur, en hann
geti vísað henni á lifanndi vatn.
Talaði hann það í líkingamáli einc-
og sagan ber með sér, en konar
hélt að hann gerði Iítið úr brunnin
um, hinum hélga Jakobsbrunni, og
spyr hvort hann álíti sig meiri sjálf-.
um forföðurnum. Hann gaf þeim
bennan brunn og drakk sjálfur af
honum og synir hans og fénaður
Hví skyldu þá þorpsbúarnir leita
annarar uppsprettu til að svala
þorsta og þörfinm. Þessi svör
konunnar skýrðu trúna og skoðan-
rnar, sem þjóðin hafði á þessum
brunnum. Hið daúða, sumar-
staðna vatn var máttugt, holt og
gott, og eigi þörf á því betra.
Brunnurinn sjálfur, forneskjan, er
vafði sig um hann, helgaði vatnið.
Nú hafa margir, er stundað hafa
fornfræðagröft á síðari tímum á
þessum/ stöðvum, lýst því, hvílík
neyð þeim þótti að þurfa að neyta
þessa staðnaða vatns. Er á leið
sumar var það orðið að skaðvæni,
þeim sem því voru óyanir, og til
þess eru raktir margir þeir sjúk-
dómar, sem þar eru fastir í landi.
Það er vatnið úr þessum og þvílík-
um Jakobsbrunnum, er orsakar
taugaveikina, sem þar er svo skæð,
sem orsakar máttleysisveikma
miklu er mörgum verður svo hættu-
Ieg, brunasóttina er margan efni-
legan vísindamann og ferðamenn í
hópatali hefir lagt í gröfina. Er
veikin grípur þá, er um enga björg
að ræða nema að koma hinum
sjúka í burtu, frá vatninu úr Ja-
kobsbrunnunum, þörfinni að verða
að neyta þess, til heilnæmari staða.
Upi allan heim finnast einskonar
Jakobsbrunnar, helgir brurfnar, sem
ausið er af. Á ættlandi voru eru
þeir nefndir Gvendarbrunnar, og
kendir við hinn alkunna flökku-
biskup og mesta kreddutrúarmann
Norðlendinga, Gvend hinn góða
Hólabiskup- En sá kostur fylgir
þessum eldri Gvendarbrunnum vor-
urtT, að þeir eru búnir til af völdum
náttúrunnar ^jálfrar og eru eigi fúl-
ir stöðupolíar, heldur berglindir
tærar og hreinar, sem öllum er
meinlaust að drekka af. Er það
með öðrum hætti en hinir andlegu
Gvendarbrunnar vorir, sem og en^b
ósparar er ausið af. Að vísu eru
þeim tileinkuð mörg kraftaverk,
en andlegur kraftur hefi aldrei fylgt
verkun þeirra. Auðtrúa menn
hafa þózt finna lækning allra and-
legra meina við það að ausa af
þeim, og röm goðgá hefir það ver-
ið talin að efast um kraft þeirra.
Sá hefir viljað setja sig yfir forföð-
urinn fræga, sem gaf oss brunninn,
óg hefndin komið honum í höfuð,
engu vægari en Steini presti á
Svínafelli, er eigi gat fundið hinn
sæta ilm sem aðrir af dýrðlings-
beinunum, er Guðumundur góði
lætur kyssa. Hve mikið af því,
sem varnað hefir hinum sönnu
framförum í heiminum, er að kenna
verkum þessara helgu brunna,
kreddubrunnanna allra, sem þétt-
settir eru fram með öllum vegum í
heimi hugsananna, verður eigi með
vissu sagt; en það er þó víst, að
þaðan stafar taugaveikin mikla, er
dregur kraftinn úr játningu sann-
Ieikans; magnleysið mikla, er lam-
ar afl viljans um alla æfi.
Allar hinar margvíslegu kenning-
ar um að halda öllu í sama horfi,
varna'bví að skoðanirnar taki fram
förum, að mannfélagsfyrirkomu-
lagið taki breytingum, að hin ó-
eðlilega flokkaskifting manna verði
að einhverju afnumin, eru dropar
ih Jakobsbrunni, staðnaðir dropar
úr lækjunum, sem runnu og horfn-
ir eru í hafið Dauða. Og það er
af þessum dropum sem endalaust er
verið að byrla, þegar verið er að
halda við flökkarígnum manna á
meðal. Annaðhvort er það sann-
Ieikur, eða það eru ósannindi, að
Dodd’s Kidney Pills, 50c askjan,
eða scx öskjur fyrir $2.50, hjá öll-
um lyfsöium eða frá
The DODD’S MEDICINE Co.
Toronto, Ont.
skynsemin sé guðleg gjöf og mönn-
unum veitt til þroskunar og fram-
fara. Ef það er sannleikur, því þá
eigi að gera alt til þess að hún geti
orðið að sem fylstum notum ? Því
að leggja höft og bönn á hana, því
að deila sundur hinu andlega lífi
mannsins og segja: Þetta er trús
um*það má skynsemin ekki dæmav
þetta er venja, það kemur skyn-
seminni ekkert við; þetta er hefð*
það má skynsemin ekki snerta;
þetta er einskær vitleysa, sem lífinu
er nauðsynleg, og af því má skyn-
semin ékki skifta sér. Aftur á
móti mun það ærið erfitt að sannav
með nokkru sem komið hefir fram
í æfi mannkynsins, að það séu ó-
sannindi að skynsemin sé ætluS
manninum til þroskunar og fram-
fara, að hún sé hin andlega sjónin,
er greini Ijós frá myrkri, rétt frá
röngu, hið fagra' frá hinu ófagra,
sannleik frá lýgi, því alt mannlíf á
jörðinni ber gagnstætt vitni. Þá
hafa verið hin fegurstu framfara-
tímabil á hinni löngu framsóknar-
leið mannanna, þegar reynt hefir
verið að leysa úr öllum efnum með
skynsemi og vrti, með yfirvegun og
ígrundun, og menn hafa verið ó-
bráðir á sér að kveða upp dóma fyr
en þeir voru búnir að rannsaka alt
til hlítar. En aftur hafa það verið
hin svörtustu tímabil, þegar dóm-
urinn hefir í flýti verið kveðinn upp
j og aðeins miðaður við það að eigi
megi rifta hinu forna- Þegar kepst
hefir verið við að bera úr Jakobs-
brunni, og hver amlóðinn gerst
vatnsberi, eins og allur heimurinn
hefði alt í einu hlotið endurfæðing
undir vatnsberamerkinu, alt til þess.
-að slökkva bjarmann af vitanum er
logar fram á framtíðarbrautinni og
lagði inn til mannanna. En þó
menn hafi reynt að slökkva þann
bjarma, hefir það ekki tekist. Eða
hver fær slökt sólargeislann ? Og
hefir það þó verið reynt. Eigi alt
það vatn, sem til er í ölium Jakobs-
brunnum um allan heim, eigi allir
þeir lækir, er renna í hafið I>auða,
eigi sjálf brimleðja hafsins Dauða.
En það er hðegt að deyfa eftirtekt-
ina, deyfa sjónina, og það hefir
verið gert, svo að eigi sjáist til sól-
ar. 1 /
Eftir að biblíuskýringarnar voru
farnar að ryðja sér mjög til rúms
á síðari áratugum 19. aldarinnar,
og birtuna frá hinum æðra skilningi
á fornöldinni ag sögu hinna and-
Iegu hreyfinga, tók að leggja inn í
hugskot manna, risu upp í stórhóp-
um Iæfðir menn til þess að reyna
að draga úr þeim verkunum, sem
þær kynnu að hafa, með skýringum
er einnig áttu að vera vísindalegar,
en sem miðuðu ti 1 að halda viÖ
öllum hinum úreltu hleypidómum
og kreddum, sem að sjálfsögðu
hlutu að hverfa. Þetta vc#ú vatns-
berarnir úr Jakobsbrunnunum, er
óttuðust að réttrúnaðarörkin mundi
nema niðri og ætluðu þeir að reyna
að halda henni á flotj. — Bók ein
kom út rétt fyrir ^aldamótin, er
nefndist “Landið helga í mannkyns
sögunni”. Er hún skrifuð af ein-
um hinum lærðari manna þessarar
álfu, Dr. Townsend MacCoun. Var
hann meðlímur Sögurannsóknarfé-
lagsins og Landfræðisfélagsins í
Bandaríkjunum. Bókin var lengi
notuð sem kenslubók við rétttrún-
aðarskóla Presbytera hér í álfu.
Fléttir hann saman alveg með ó-
skiljanlegu móti, allar fornleifa-
*
v
»