Heimskringla - 22.12.1920, Blaðsíða 2

2.

HEIMIIIIICLA
WININÍPEG 22. DES. 1920.
I kringum jólin.
ngu sína, og suma af ungu for-^ endilega vilt hafa þaS svo; hann Debora fölnaSi. “Er 4okku<S
mönnunum dreymdi dagdrauma hripaði nokkrar línur á símaeyðu- aS — aS Oddi?”
I. ViS eld hjá úlfum úti.
I skóginum langeld eg lífga
og ligg viS hann fram á nótt.
Frost er og fönn þar úti;
samt finst mér þar eitthvaS :
rótt.
AS eldinum oft eg skara,
og álfanan heyri þá gól.
Og stjörurnar á mig stara
í stillunni- rétt fyrir jól.
Og hér úti’ á mörkinni' aS mæta
þe'm myndum, sem fjöldinn ei sér
þú verSur þess göfgis aS gæta,
sem gerhreinst og stærst er í þér.
é
Og margt íleira mætti þér segja,
hve mært er hér draumlíf og glatt.
En elduriqn er nú aS deyja,
og oss hefir nótt þegar kvatt.
Og óttist þú andstreymi nætur
og ýlfriS í bygS nærri þér,
Mér heyrist sem trén hér, þau tali þú sérS nú aS úlfarnir ekkert(
,.:m hreppstjóramægSir og tíú
þúsund króna tekjur — jafnvel þá
sem einungis höfSu hiS svonefnda
“púkapróf”.
Eg hefi aSeins getiS um hina
helztu frömuSi SúSane3s; en stór-
menni hafa venjulega hirS um sig,
svo var og hér. Einn af hinum
"ó, sussu nei, eg held nú siSur
i svo. Má eg tylla mér. Þegar
mikla fyrirhöfn náSi í
spurSi hana frétta? Hún sagSir
“Eg ætila aS skrifa 'þér fréttirnar;.
ekki orSheldur, eins og
eftfr
simmn er
þú Veist". — Mér dettur ekki ann-
aS í hug en aS láta Fonsa og Fíu
blaS sem lá aS borSinu og réttti
henni þaS svo. Hún tók viS blaS-
inu, las^ þaS gaumgæfilega og
sneri svo til dyra. | SandfjörS — þaS er oft erfiSleik- fara úr barnastúkunni; hún skal
“HeyrSu, eg þarlf ekki aS spyrja um.’bundiS, og gera sér f'áir í hug— svei rhér fá úrsögn á næsta fundi.
aS því; börnunúm þínum þykir arlund hvfe ehfitt símastarfiS er — — Fil skýringar skal þess getiS,
gott sægæti.
iS?“* Hann
Viltu hinkra dájít-
flýtti sér aS taka
um tímann og fagra hvel,
og alla þess upphimins sali(
og ástir — og líka hel.
I náttdvalans mikla næSi
eg nýt þess, -sem ei eg skil.
Og sízt get eg sett þaS í kvæSi:
þaS samræmi af þrótti og yl.
Því læt eg hér nóttina líSa,
og lífga viS eldinn sem bezt.
Um heiminn fer hugurinn víS«- —
ViS húmiS er mörgum þó versit.
sem útlaga þó, gerSu mér.
II. Á Þorláksmessu.
ÞaS er komin Þorláksmessa
um þessi jól.
Mannlíf okkar megi hressa
hin! milda sól.
Jólasvieinar “ein nog átta”
x hér eru’ aS leik.
Eg vil ekki heima hátta,
en held á kreik.
allir
ÞangaS, sem aS álfar
eiga frón.
Fer eg út. — ViS háar hallir
hýrnar sjón.
En myrkriS á mörkinni hérna,
þaS finst mér þó töfrandi’ og gott.
Og uni viS allar þess myndir:
ýl úlfanna og hrá-mánans glott.
AS handan mér finst sem hér fari Töfrasprota tek eg minn
urh fornhelga, draumrfka sIóS,
og þyrpist hér utan um eldinn,
hin útdauSa frumskóga þjóS.
En dátt er meS liSnum aS lifa,
og lang-siízt þeir gera þér mein;
og sjálfur þú sezt getur hjá þeim,
ef sál þlín og hugsun er--hrein.
En verSi þér á hér — aS vfíla
og væla’ yfir nátt-svalans hrerm,
hún segir: iþú sért ekki maSur,
og sendir þig hraSfara heim!
og tatla þar:
Á sveinum kenni’ eg svipinn þinn
viS saltan mar.
Og öldusuS og klettaköll
eg kannast viS.
Og þaS er bjart viS þessi fjöll,
um þessi miS.
I dag er handreitt hangikjöt
oss hýrgar þaS.
Og annaSkvöld fá al'lir föt
og annaS —r- hvaS?
Jón Kernested.
lægst settu á SúSanesi var Oddur j þrjú vínarbrauS, sem farin voru
í LitlulbúS; hann var þurfalingur; j aS þorna, og byrjaSi aS vefja
fór á sveitina um þaS leyti sem helming af “Úlfari" utan um þau.
síminn kom. ÁstæSa: marSij— Hún hlló kuldalega. "Nei,
bakiS viS aS bjarga "DúSa” frá þakka þér fyrir; vertu ekki aS
sjávarágangi, í einni hausthríS-1 hafa fyrir því. Eg vona aS guS
inni.. | gefi aS Oddúr komi heim fyrir
Þegar Oddur hafSi legiS átján jólin; hann gat þess í bréfinu,
vikur, og bati virtist ekki vera í þaS er nú meira en misseri síSan
nánd, hafSi Árni kaupmaSur séS ! eg sá hann. — Viltu ekki nokkr-
aumur á honum( og flutt hann til ar Karamellur , e/f eg þekki
SandfjarSar, í einni af vörusókn- börnin rétt? — Nei, þakka þér
arferSum sínum. Var Oddur1 mjög vel fyrir. Eg vona aS þaS
lagSur á sjúkráhúsiS. Fyrir alúS sé ekki brjóstsykurlaust í Sand-
og góSar aSgerSir héraSslæknis
se
firSi.
Oddur er
ætíS svo hugs-
þar, hafSi hann smám saman hrest j unarsamur, og eg veit aS haijn
svo, *aS hann varS þolanlega gleymir því ekki frekar en öSru.
vinnufær. Þegar þar var komiS, ÞaS er ekki óhugsandi aS hann
hafSi læknir útvegaS honum skips komi á morgun. Stendur ekki til
rúm á “Sigurfara,” einum af bát- aS Geirmundur heljarskinn
um sýsluskrifarans — hann hélt fari úteftir?
nafribótinni, þó sex ár væru liSin j Débóra beiS ekki eftir svari.
síSan hann “sneri huga sínum aS Oddvitinn fleygSi “Karamellun-
hafinu” — eins og hann komst aS um” Dg VínarbrauSunum upp á
orSi, í afmæli “Farmannafólags-1 hillu og tautaSi eittlhvaS um
.. r- *.i— .... I . ... ’ ~
ms .
eSa vilja ekki skilja þaS, — þá
beiS Oddur þar, og beiddi mig aS
skila til þín, aS hann kæmi hingaS
á aSfangadaginn. Þarna sér maS-;
ur( hvort þaS er ekki þægJIegt aS
hafa síma.” Hann stóS upp,
stakk höndunum í vasann og
hringlaSi í lyklunum.
“Hann kemur líklega á Geir-
mundi,” sagSi hún glöS í bragSi.
“Ekki gat hann eitt um þaS.
StöSvarátjórinn hnýklaSi brýrnar.
“En þú minnist þess aS eg skiIaSi
boSunum.”
“Já, þakak þér mjög vel fyrir.”
Debóra gekk léttilega upp stig-
ann, gekk aS kistu, sem stóS fyrir
aftan rúmiS þeirra hjónanna, lauk
henni upp -— tók upp rauSrósótta
sirtssvuntu og bláan hárborSa. —
“Ekki fer hún í jólaköttinn,”
sagSi hiúij hálfhátt, - “og þetta
er handa blesuSum hjartagosan-
um rpínum — töndótt skotthúfa
og vasaklútur meS myndum.” —
Alt var þetta fyrir smá viSvik, er
hún hafSi gert fyrir Sigurl'ínu Árna ruml
aS elzta dóttir Árna kaupmanns
var gæzlukona barnastúkunnar á
staSnum.
“ViS vitum, hvaS viS höfum
aS gera, aS ráSstafa Debóru og
krökkunum,” sagSi oddviti viS
fyrsta manninn, sem sem kom inn
í búSina, eftir aS þafa skýrt hon-
um frá sírrifregninni um druknun
Odds. “ÆtíS er SúSaness'hrepp-
ur heppinn,” bætti hann viS.
— En “Farmennirnir” voruj bolvaSa sveitarlimi og stórlbokka- Sigurlína háfSi oft veriS
og fjórir aSrir. SandfirS skap; en í þeim svifum kom kona hugulsöm viS hana í bágindum
ÞaS var blindös í búSinni, flest-
ir komu til aS kaupa brauS. En
einstaka uppburSarlítill piltur
1 slæddist inn og spurSi í hálfum
hljótjum eftir slifsi; 'h'erti upp hug-
1 ann á elleftu stuftdú, aS gefa þeirri
“einustu einu" jólagjöf. Af-
greiSslan gekk seint, því oddviti
þurfti aS fræSa menn um þetta
! sorglega slys, og drýgja taliS meS
kveinatöfum um sveitarþyngslln í
SúSandsi, og salta iþaS meS ásök-
I unum til þeirra, sem 'væru aS
flæ'kjast í önnur héröS éftir skip-
þ?gar nóg væri af þeim á
SúSanesi.
Þegtr
símian kom til
Súðaness.
Eftir Amrúnu frá Felli.
Eftir aS flest:r málsmetandi
menn í SúSanesi höfSu þrefaS sín
á mifli í nokkra mánuSi, og því
næst fengiS barnakennarann til aS
“Úlfar” — Sand-
skrifa grein í
fjarSarblaSiS
gefanlega skeytingarleysi og deyf-
ingjahátt stjórna lands og síma —
aS eg taki nú ekki dýpra í árinni’’
— var reynt aS sýna þingmannin-
um í tvo heimana, ef hann beitti
sér ekki fyrir símalagningu þang-
aS. Og þingmaSurinn, sem held-
ur vildi vera í þingheimi en öSrum
heimi, lofaSi því hátíSlega aS
hnippa í stjórnina — “háttvirtir
kjósendurnir vissu hve mjúk hent-
ur hann væri, hi, hi!” — kom eft-
ir ár og sjö mánuSi frá kosningar-
degi — síminn ti-1 SúSanes.
Þegar aS nánustu vandamenn
símans í höfuSstaSnum, höfSu
fullvissaS sig um ástæSur og efna-.
hafi lagt kjölinn í þann "leppa-
lúSa", síSan síminn kom. ÞaS
hafSi ætíS veriS grunt á því góSa
milli hreppstjóra og oddvita, en
leit út fyrir aS til fulls fjandskapar
myndi draga, eftir aS oddviti
varS “tvíhneptur” — eins og Tóti
í Totunni — hirSfífl aS nafnbót
— komst aS orSi.
Barnakennarinn, Þórgnýr aS
nafni — Þingeyingur, pg þar af
hann
ingar kölluSu félagiS “Tigulkóng-J hans inn til aS leysa hann af hólmi hennar.
ana fimm”, og bættu því viS, aS 1 _ sagSi aS þaS væri komiS aS þegar hún hafSi jádS jóiagjaf.
símatíma.
'um hiS ófyrir- leiSandi skáld, — hafSi ort langt
kvæSi, sem birtist í “Olfari”, og
Iýst því meS allkunnri norSlenzkri
andagift, hvernig þessi lífæS —
síminn — tengdi saman lönd og
landéhluti, hug og hjörtu manna.
ÞaS síSarnefnda voru raunar sum-
ir í vafa um, aS minsta kosti hvaS
SúSanes snerti.
Eitt atf því sem barnakennarinn
hafSi bent á, í áSurnefndri grein,
var þaS, hver tekjulind stöSin á
SúSanesi myndi reynast; sú spá
hafSi dkki ræzt enn sem komiS
var.
ÞaS reyndist svo, aS helztu
mennirnir í þorpinu — þeir fjórir,
ora var
sem urSu ekki stöSvarstjórar —
hag, álit og mannvirSingar SúSa-* notuSu ekki síman aS kalla mætti;
nessbúa, komu þeir sér saman um, þótti sumum þaS undarlegt tákn j tókst ekki aS
aS veita Dagfinni Oddvita stöSv- tímanna, sem bezt mundu eftir harSur hann var í
arstjórastarfiS. Á sama tíma aug-j kosningaálhuganum, þegar síma-
máliS var efst á baugi.
En þegar Árni kaupmaSur lagSi
einn góSan veSurdag af staS á
"Geirmundi heljarskinn" — svo
hét bátur hans — meS hrepp-
stjóra, meShjálpara og sýslunefnd
armann — sjö stunda keyrslu til
lýstu þeir aS opnum væri annars
flokks stöS á SúSanesi.
AS minsta kosti fimm af heldri
mönnum SúSaness höfSu gert sér
vonir um hina veglegu stöSu:
Gísli hreppstjóri, Árni kaupmaS-
ur, Þorsteinn meSlhjálpari, Krist-
mundur sýslunefndarmaSur, og SandfjarSar — og stakk því aS
svo — eins og gefur aS skilja — maddömu Evu, ráSskonu upp-
oddvitinn, sem hnossiS hlaut. | gjafaprestsins ---- öSru nafni
Vitanlega gat enginn hinna hrósaS “SúSanesstíSindi”
‘aS hann
sér af því aS vera prestssonur; var^ kærSi sig ekki um, aS þaS kæmist
þaS viturra manan mál, aS þaS, út um alt plássiS, hvaS hann sím-
hefSi ráSiS nokkru um valiS, og aSi til Reykjavíkuj" — gengu
ef til vill einnig þaS, aS Dagfinn-. mlenn brátt úr skugga um, aS er-
ur hafSi aldrei viS kaupskap feng- indiS sem “ÁrnaskinniS” — svo
ist. Raunar var stofnun nokkur var Árni og báturinn nefndir jöfn-
á 'SáSanesi nefnd "Hallgrí ms Bak- um höndum — ætti til SandfjarS-
arí”, sem oddvitakonan hafSi erft ar, væri ekki eingöngu til aS
eftir föSur sinn (rak hún þaS meS sækja jólavörur, eins og oddvit-
miklum dugnaSi og fyrirhyggju, inn hafSi gizkaS á viS fólk, sem
seldi auk brauSanna: kökur, kom í þrauSbúSina — hann af-
sákkuIaSi, sápu, skósvertu og slifsi greiddi venjuleg asjálfur, þegar
og annaS sem tilheyrir góSri hann var ekki I emibættisönnum.
brauSbúS). En aSstandendur SúSanes liggur, eins og kunnugt
simans reyndust svo frjálslyndir, er( viS fiskisæla sjávarströnd. En
aS taka ekki til greina tengdir sökum ItrekaSrar beiSni ritdóm-
Dagfinns viS bakaríiS og odd- ara, sem hafa mikiS aS gera, skal
vitakonuna; og þeir virtust ekfei eg ekki þreyta þá, eSa aSra
heldur skeyta um þaS, þó oddvit- þreytta menn, á langri lýsingu á
inn ætti tvo stærstu vélabátana á SúSanesi. ASeins vil eg geta
SúSanesi — SúSa og DúSa , — þess, aS bygS hefir mjög aukist
gárungarnir sögSu aS veriS væri þar síSasta áratuginn; róSrarbát-
aS smíSa “LeppalúSa” í FriSriks- ar þoka fyrir litlum bifbátum, og
höfn — en þaS reyndist hótfyndni þegar saga þessi gerSist, höfSu
markmiS þeirra væri aS eignast
jafn marga báta, og hægt væri aS
tengja endinguna “fari” viS; þá
mundi félagiS leysast upp, sögSu
sumir, en aSrirt aS þaS mundij
fara þangaS sem heit^vra væri en í ■
henni EyjafjarSaiá” — en þeim
var í nöp viS suma af félagsmönn-
um. Þegar saga þessi gerSist vaj;
ekki “los” eSa för norSur og niS-
ur fyrir EyjafjarSará fyrirsjáanleg,
enda átti félagiS aSeins þrjá báta:
“Siguríara”, “Sunnanfara” og
“Vestanfara”.
Oddur vai; vélstjóri á “Sigur-
fara”, sem stundaSi veiSar viS
SiglufjörS um síldartímann. Ann-
an tíma árs gekk báturinn frá
SandfirS".
Kvæntur var Oddur; kona hans
hét Debóra. Þeim hafSi orSiS
þriggja barna auSiS, tvö lifSu; al-
ment kölluS: Gummi og Guja
Odds.
Daginn fyrir Þorláksmessu kom
Debóra ofan I “Hallgríms bakarí”
— sem sumir voru farnir aS kalla
“stöSina" — til aS kaupa brauS,
eins og fleiri.
StöSvarstjórinn var óvenju
málhreifur og alúSllegur, en Deb-
fálát aS vanda; henni
gleyma því, hve
horn aS taka(
þegar Oddur varS fyrir slysinu og
neyddist til aS segja sig til sveitar.
“HefurSu frétt af manni þínum
kona mín?” — oddvitinn sagSi
ætíS kona mín eSa maSur minn,
þegar hann vildi vera alúSlegur
viS fólk, sem honum fanst standa
skör lægra.
“Já,” svaraSi Debóra og lag-
aSi á sér skýlklútinn. "Eg fékk
peningabréf meS póstinum. Hér
eru tuttugu og fimm krónur.” —
Hún tók bögglaSa seS'lana jir
horninu á rauSrósóttum snýtu-
klút, taldi þá vandlega, rétti hon-
um þá og sagSi: “Eg vildi gjarna
fá skriflega viSurkenningu. Og
þá eru ekki eftir nema sjötíu og
fimm krónur. af skuldinni. Vona
aS viS verSum alftur frjálsar mann
eskjur, áSur en veturinn er úti,”
bætti hún viS í hálfum hljóSum.
"Eg held þaS hefSi nú ekki leg-
iS á því svona rétt fyrir jólin, kona
mín,” sagSi oddvitinn blíSlega,
um leiS og hann tók gamalt eintak
tajs af “Úlfari”, og vafSi því utan
um brauSiS. “Eigum viS ekki aS
láta þaS bíSa? Þú þarft aura meS
fyrir jólin.”
“ÞaS er nú sama um þaS.
Oddur beiddi mig útrykkilega aS
ir barnanan á sama staS, smeygSi
Gummi og Guja komu móS og; hrindinni undir handraSann,
másandi á móti mömmu sinni,
þau höfSu veriS aS renna sér ofan
BlökkrihlíS. Gummi hélt á sleS-
anum undir hendinni —* útskor-
inni rúrrifljöl.
“Elsku mamma!" sögSu þau I
einu hljóSi; * gefSu okkur brauS-
bita; viS erum svo voSalega, ótta-
lega svöng."
“Já, eg veit þaS; komiS þiS
inn meS mér, rýjurnar mínar, eg
skal gefa ykkur bita; en þiS verS-
úS aS skafa vel af ykkur snjóinn
og þurka vel af fótunum á ýkkur.”
“Mamma er eitthvaS svo viS-
utan í dag,” hugsaSi Gummi.
tók þaSan böggul, vandlega vaf-
inn innan í gamla “Isafold"; þaS
var ljóöalbók í skrautbandi. Á
saufbtaSinu stóS meS skrautletri:
“GleSiIeg jól( til Odds frá De-
bóru.’. Og aftur hvarflaSi hug-
ur hennar meS þakklæti til Sigur-
línu; hún hafSi hjálpaS henni til
aS kaupa þessa bók — útvegaS
henni þjónusltumenn, búSarmenn-
ina báSa og barnakennarann;
hann hafSi skrautritaS þetta fyrir
hana; honum var flest tfl'lista lagt.
H|án mintist þess, hve Oddur
halfSi dáSst aS þeslsum kvæSum,
þegar þau voru aS smábirtist í
"Hún sneiSir svo þykkar sneiSar, blöSum og tímariltum — hafSi
og nú lætur hún kaefu ofan á, sem kallaS höfundinn “sikáld olnboga-. ^
hún sagSist ætla aS geyma til jól- barnanna”, hún hlakkaSi til aS
anna!” Hann beiS meS öndina í sjá framan í hann, þegar hann sæi
hálsinum, þangaS til hann hélt á hver jólagjöfin væri.
sneiSinni — dauSlhræddur um, | ÞaS var óvenjulega mikiS aS
aS hún mundi átta sig og taka gera a símastöSinni á aSfangadag-
kæfuna aftur. ! inn. Ekki færri en þrjú skraut-
Svo þegar þau höfSu nærri lok- skeyti til gamla prestsins — símta
iS viS sneiSarnar, byrjuSu spurn- viS Reykjavík, fyrir Sigrúnu Árna-
ingarnar: "Hvenær heldurSu aS konu — skeyti tíl Jóijs í Dals-
pábbi komi? HeldurSu. aS hann mynni, sem varS aS senda meS í
Olírilampinn, sem hékk yfir
búSarlborSinu var aS verSa þurr,
og sendi frá sér daufa gllætu og ó-
þef. Oddvitinn var einn í búS-
inni — þaS var komiS aS lokún-
artíma — og var aS hugsa um aS
loka, þegar GuSIaug í TorfábúS
rogaSist inn. ÞaS reiS bagga-
muninn; þaS gat ekki ibeSiS þang-
aS til á þriSja 'í jólum aS láta á
lampann, því Lauga mundi þurfa
'ma til aS koma fram meS sínar
athugasemdir um slysiS; enda
kom þaS á daginn.
“Oddur heitinn var mesti slysa-
slápur( Iþá Ihann lifSi; komst víst
tvisvar í skipreika.”
“Þao er svo.’r
“Já, eg man þaS svo glögt, þeg-
ar “Kári” fórst, áttæringurinn
hans Kristmundar — fórst Ihérna
rétt í landsteinunum — fim bjarg-
en þrír druknuSu. Debóra
vesalingurinn gekk Iþá meS
Gumma; létu þau hann heita éft-
ir þeim druknuSu: GuSmundur
Ófe.igur Háilgrímur heitir hann
fullu na'fni, krakka tötriS. Þú
hlýitur aS muna eftir því, þegar
'“DúSa” þlnum Ihlektist á I fyrsta
róSrinum, og GuSbergur heitinn á
Möl og Sölvi vinnumaSur þinn
druknúSu. — Manstu ekki hvaS
komi meS dugunarlítiS áf súkku- allra ófærSinni, af því aS Jón var, Oddur heitinn var þungbúinn
laf i gráKkjum? — Einu sinni
skrifaSi hann aS hann ætlaSi aS
gefa mér brúSu og Gumma bát, ef
honum gengi vel aS veiSa síldina.
Mamma( var hann heppinn?”
“Já, ’ guSi sé lof, hann var
heppinn,” sagSi mamma þeirra al-j IjarSar símameyna almennra tíS-
varlega. “Eg vona aS hann geti inda, fyr en símatími var rétt aS
gefiS ykkur eitthvaS, þegar hann j verSa úti, og ofan á þaS bættist
kemur. En fariS þiS nú út aftur, aS þaS heyrSist KSiIega; þaS eina
lömbin mín, og leikiS ykkur; eg
þarf aS skúra og hengja upp
svo durnalegur aS hafa ekki síma, eftir. f^lk var hr«tt um aS hanrt
— skiláboS frá BorSeyri til for-j vær; a$ verSa sinnisveikur. —
mannsins á SúSa og fleira þa5 var eins og bfáSi fyrst af hon-
og fieira. Svo mikiS hafSi veriS um( þegar ibúiS var aS skíra Guju
aS gera, aS Dagfinnur hafSi ekki iitiu GuSbjörg Sylfá heitir hún;
haft ráSrúm til aS spyrja Sand- eg hélt henni undir skírn, svo eg*
ætti aS muna þaS. En þú ætítir
aS minsta kosti aS muna þaS, aS
Oddur heit. nærri misti heilsuna
viS aS bjarga “DúSa" þínum í
sem hann heyrSi, var aS dóttir fyrra; mér finst Iþú ættir aS vera
slmastjórans hdfSi snert af ‘‘kól-■ mjúldhentur viS Debóru aumingj-
gluggátjöld, svo þaS verSi jóla- erínu”, og,aS Sigurfari hefSi ver-j ann( þegar þar aS kemur.”
legt þegar pabbi kemur. GáiS ^ i8 aS koma inn, drekk-lhlaSinn, en “Þú veist ofboS vel, kona mín,
þiS aS því aS fara ekki of hátt hefSi veriS svo óheppinn aS missa! ag þaS er ekki vandalaust aS vera
I hlíSina; og mundu mig um af sér mann I miSjum róSri —
brjóta ekki fjölina,
og var haldiS aS hreppstjórinn( stóru bifbátarnir haldiS innsigl-
láta þessar krónur upp I skuldina(
og þaS skal standa. Viltu gera
svo vel aS skrifa viSurkenning-
una?”
“Já, já, auSvitaS, úr því þú
upp
þaS aS
Gummi.”
LitlabúS hafSi til skams tíma
veriS sjóbúS. Var baSstofa uppi
á lofti — þar höfSu sjómenn sof-
iS, en geýmt veiSarfæri sín niSri.
-— En þegar Oddur leigSi búSina
af Árna kaupmanni, hafSi hann
þyljaS I sundur niSri, tekiS helm-
inginn fyrir eldhús, en hinn part-
inn fyrir geymslu. BaSstofan
uppi háfSi haldiS sinni fornu
mynd( aS öSru leyti en því, aS nú
var hún ætíS hrein og þokkáleg.
Debóra var aS enda viS aS
skúra eldhúsiS, þegar hurSinni var
lokiS upp og boSiS “Gott kvöld .
Hún hrökk saman, þaut á fætur,
braut niSur pilsiS og leit viS.
“Þú hefir ek’ki vonast eftir aS
oddviti; aS verSa aS tvistíga milli
sikamma gjaldendanna og van-
þakkladtis þurfalinganna. ÞaS
er létt verk aS tala og finna aS —
án þess eg ætli mér aS sneiSa aS
neinum.’
“Jæja, þú hugsar nú samt um
þetta, Dagfinnur góSur,” sagSi
GuSlaug og stakk brauSinu undir
hendina.
En þau vissu ekki, hvaS gerSist
fyrir framan hurSina; þar hafSi
kona hnigiS niSur á pallinn fyrir
framan dyrnar; hafSi stansaS til
stelpurnar! Afmælisgjafir, sagSi aS binda skóþveng sinn, heyrt tal
Odd Jónsson frá SúSanesi. — Já,
auSvitaS hafSi hann druknaS —
símamærin var óvenjulega önug.
HugsaSu þér, kona!” kallaSi
stöSvarstjórinn til konu sinnar.
‘úddur I Li'.IubúS datt út af Sig-
urfara og druknaSi.”
HrópaSu ekki svona hátt,
maSur! Eg sat hérna viS fóninn, |
meSan Sigurlína var a'S tala viS:
þessa Reykjavíkur ifrú. ------ Ogi
heldurSu ekki aS hún hafi veriS
aS panta baldýruS silkislifsi fyrir^
hún! Ekki er ráS nema I tíma sé
tekiS! Þær eiga ekki afmæli fyr
en I marz. — En heyrSu, mér
heyrSist Dúlla á stöSinhi segja að
maSurinn hefSi heitiS Ólafur. —
Da^rinns og GuSlaugar, og hnig-
iS niSur. ÞaS var Debóra.
GuSlaug lauk upp hurSinni.
Debóra staulaSist á fætur og hvarf
út I myrkriS, en GuSlaug, sem sá
ekki hver þaS var, tautaSi um
Jæja, jæja, þaS getur veriS aS
sjá mig, kona rriín,” sagSi stöSv- mér háfi misheyrst, úr því enginn gættagaagjur og hyski, sem stæSi
arstjórinn; hann stóS brosandi I Ólafur er á “Sigurfara”. — HvaS á hleri.
dyrunum. “Eg kem I emlbættis- heldurSu aS Áraskinsmadaman, Débóra ráfaSi heim; hún var
erindum,” sagSi hann hátíSlega. hafi sagt( iþegar Reýkjavíkur frúin eitthvaS svo magnlaus í hnjánum,