Heimskringla - 22.12.1920, Blaðsíða 7

WINlNÍFiEG 22. DES. 1920.

7. SLAöSíLA

irf-wjmiBaCT --••1
sc3acas5wtJ
The Dominíon
Bank
A\i
natazMOB
VorsxifWHKi
Allnr eJfcffi
Sératakt atíiTítU ^rttt r!T»8klrt-
w«a katypwmMt o* yw&ntmtié-
aga.
Sparlt]ó«s4eQðla.
Yertlr al lnnatMÍÍulé *r*l<Wlr
]afi» Ikélr os annarwbaOaT.
Vér bjóttom veltotnln *má *eni
*Mr Tl&úcim-
rBona a wa
P. B. TUCKER, Rá«aroa«ar
Jólarósin. -
Eftir Florence Marryat.
S. M. Long þýddi.
Framan við elAtæðið í hinum
skrautlega lestrarsal sat herra Car-
ew og horfSi út í bláinn. Til
þunga einverdnnar fann fremur í
dag en no'kkru sinni áSur, og end-
urminningarnar streymdu aS ihon-
um viSstöSulaust.
Á yngri árum giftist hann fag-
urri otg ástúSlegri stúlku, sem til-
herra Carew fór þó til skrifstofi
sinnar eins og hann var vanur.
Hann hefSi vel getaS veriS heima,
veSriS var svo leiSinlegt. En þar
var ékk skemtilegra í einverunni,
svo hann hafSi ekki annaS aS
gera en aS grenslast eítir því á
skrifstofunni, hvort hlutirnir hans
f Afr.’ku silfurnámunum hafSu
nokkuS IhækkaS í verSi.
Hann var aS fara yfir götu,' Morgunsöngur Maríu litlu.
ijiaSur k'om þeysandi á Nú bjöllur hringja hátt í kring.
| hjóli og bylti honum um, og hvarf r ,, _ ., . , , ,
{ svo út í þokuna. Hann lá eftir á ~Eg hlaupa verS lettfætt 1 skola-
j götunnj og var í dauSans hættu, En sóley smá og baldursbrá
því ' hlaSnir yöruflutningsv^gnar Mér benda t;1 s[n um hóla
sterndu íbemt a hann. Ln aour
en hann hafSi haft t(ma til aS sjá Þar smáfugl þaut úr laufgri laut
■hættuna og forSa sér, var þrifiS tili
,i , , , t Ug let sem hann ætti ekki hreiSur.
hans og hann dreginn upp a gang-
stéttina. En eggin blá eg áSur sá, --
‘‘FyrirgefiS, ef eg hefi veriS of — Þó ekki sé vegurinn greiSur___
harShent,” var sagt í fjörlegum!
og skærum róm. “En þér voruS, Sko, randafluga í heiftar-hug
í mikj.li hættu. ^ j Sér hlemmir á ilmríkan smára,
Carew leit upp og sá aS vagna-j
röSin var aS fara yfir þar semj °S suðar tru um hó™ °S bú,
hann hafSi legiS. fjn er hann vildi —Þó breiS sé og komin til ára.
Wkka biörgunarmanninum, var
hann horfinn. j fífi11 kær »em gull í gær,
“Hvar er hún?" spurSi hann þá £n gráihyítur skalli á morgunl
BARNAGULL
o
blíSa svo lengi eftir jólunum og prúSlbúnir.
jólagjöfunum. — Á aSfangadag- var a, var margt fóljc, og sumir
inn vorum viS altaf aS telja SpiIuSu á orgel og sungu vel. —
; klukkutímana, þangaS til aS jólin Á ólunum var lesinn lesturinn og
byrjuSu, og okkur fanst þetta vera , spilaSir og sungnir jólasálmarnir,
i heil ár. En þegar fariS var aS °g þaS var alt svo yndislégt og
J baSa okkur, þá vissum viS aS ekki hátíSlegt.
næstir honum stóSu.
“Hérna”, sögSu margir í einu,
og menn ýbtu til hans ungri stúlku,
á aS gizka rúmlega tuttugu ára aS
aldri.
“ÞaS var ekkert,” sagSi hún og
roSriaSi í framan, og svo hvarf
í
Til gleSi fal^ var gull þitt alt, —
— En grátlega hreptir þú borgun.
Jakobína Johnson.
Jól á íslandi.
Eg ætla aS segja ykkur, hvern-
baS hann. Þau eignuSust einnjbún í mannþröngina. Carpw .
son, og þar eS efnalhagurinn var í j reyndi aS elta hana, en lögreglu
góSu lag, virtist lífsbrautin liggja þlónn, sem þar var nærriHofaSist] ig þaS gekk til á jólunum heima á
skínandi björt og sólfáguS fram-
undan þeim
En svo urSu trúarbrögSin aS
myndi vera langt þangaS til aS
jólin byrjuSu. Þegar allir voru
búnir aS klæSa sig, átti aS fara
aS borSa, og þá var korniS meS
allra handa góSan mat; og á meS-
an viS vorum aS borSa, vorum
viS altaf aS geta til, hvaS viS
myndum nú fá í jólagjöf og hvort þarí aS vera og 1'ítiS eSa ekkert á
þaS yrSi haft jólatré. Þegar bú-
iS var aS borSa, var okkullkrökk-
unum sagt aS fara inn í eitt her-
bergiS og vera þar þangaS til aS
okkur væri sagt aS koma inn. ViS
vorum altaf aS biSja fólkiS, sem
var þar inni og kom fram í stofuna
er viS vorum í, aS segja okkur,
hvort þaS ætti aS verSa jólatré
o-g hvaS viS ættum aS fá í jóla-
gjjöf. En þaS sagSi okkur, aS
viS fengjum bráSum aS sjá þaS.
Loksins var kal'laS á okkur, og þá
vorum viS ekki lengi aS hlaupa
Fyrst var byrjaS aS i inn. ViS hrópuSum upp yfir j
Á heimilinu, sem eg] geírir þá veikari fyrir öSrum hörm-
ungum, . sem þeir hafa viS aS
stríSa. — Börnin góS! SjáiS
aumur á ifuglunum, litlu vinunum
ykkar. HjálpiS þeim til aS stand-
ast veturinn og lifa til þess aS sjá
sumariS. Þeir mun launa ykkur
þaS meS yorsöngvunum sínum
fögru. Og guS mun launa ykkur
þaS. Auk þess veitir sú tilfinning
ykkur ánægju, aS vita til þess, aS
þiS hafiS hjálpaS eirihverjum ,
nauSum siínum. Sú ánægja er
meira virSi ep margir gullpening-
ar. — Þó eg hafi Sérstaklega minst
á smáfuglana, þá er þaS margt
annaS, sem hjálpar og umhyggju
meS. ÞaS er a'lstaSar í
Hrund Thorgrímsson.
( 1 2 ára. )
Hayland, Man.
MuniS eftir smáfuglunum.
Nú er fariS aS kólna í veSrinu
Nú er hverjum þeim kalt, sem úti
til þess aS skýla sér meS. ViS,
sem getum látiS hlý húsin geyma
okkur, finnum ekki svo mjög til’þarf
kuldans; og þó viS förum út, þá! kringum ykkur, og þiS sjáiS þaS
höfum viS hlýjar yfirhafnir ti! aS daglega fyrlr augunum. — Og
skýla okkur. En þó okkur líSi muniS þaS, kæru börn, aS feg-
bærilega, og þó viS getum skýlt ursta dygS mannsins er kærleik-
til aS finna heimih stulkunnar ogi ,. r- , c.- ,, *
,v | lslandi. h-g man vel ettir hvaS
iata hann svo vita um þao.
Eftir aS Carew var kominnj viS krakkarnir hlökkuSum mikiS
misklíSarefni. I liSinni tíS hafSi heim gat hann ekki sttlt sig um aS1 tll jólanna.
Carew aldrei geficS sig acS trúar- ^ -a þ^ssa ungu stúlku og^ a]t uncJirj sem þurffti, og viS okkur af undrun því viS sáum alt
brögSum yfirleitt eSa aSbylstjhve hraustlega henm forst aSuí .
neina trúarnokka. Þar á móti bianga honum; og þaS voru því| krakharmr VOrum altaf aS 8p™a
höfSu nokkrir af vinum konu hansjpslæm vonbrigSi ‘fyrir hann, þegar; folkiS, hvað væru margir dagar
haft afar mikil áhrif á hana í þeimj lögregluþjónninn kom til hans þangaS til aS jóiin kæmu. Nú
efnum, svo hún var seint og(n°kkrum dögum seinna, og sagS- éttl ag fara aS búa til brauS, sem
snemma á bænasamkomum og íjist hrifa gert sitt ítrasta til aS finna! okkur fants aJtaf syo ógkö tt
kirkiu. MaSurinn bannaSi henni stulkuna, yi alt hefði venS tilj
þaS, en hún sagSi aS sér bærijeinkis, Hann hugsaSi sér því aS ^ svo yoro hka skormr > *>aS staf'
fremur aS hlýSa ,guði en mönpum, I [e«ta sjálfuc og hann leitaði í ur °g rosir svo fallegar, aS.þetta
uppljómaS, og á miSju gólfinú
stóS jólatré, meS allavega litum
pokum á, sem voru fullir af brjóst-
sykri og súkkulaSi, og svo voru á
því blóm og ótal líertaljós og ým-
isleg leikföng handa okkur böm-
unum. Þegar viS vorurn búin aS
okkur og séum aldrei hungruS, þá
megum viS ei gleyma því aS þaS
eru til bæSi menn og skepnur, sem
hafa lítiS til varnar gegn harSind-
unum; og þaS er sky*lda okkar aS
hjálpa þeim eftir megni. Hugsum
okkur ef viS stæSum í sporum
j þeirra og vissum ekki björg til
næsta máls.
biSja
og fór engu aS Si'Sur, því meS
einu orSi sagt, hún var orSin
“heilöig”.
Seinast varS maSurinn svo
gramur aS hann tók barniS frá
henni, en þaS hreif ekki. Varð
hann þá svo æfur, aS hann sló
hana. Hún yfirgaf húsiS og
krwfSist skilnaðar aS lögum, en
dómstólarnir neituSu henni um
hann. MeS engu móti var viS
þaS komandi aS hún kæmi heim
aftur eSa þægi .nokkurn peninga-
legan Styrk ftá manninum. Barn-
iS vildi hún fá til sín, þaS var alt.
En er þaS fékst ékki, hvarf hún út
í heiminn. lEnginn vissi hvaS af
henni varS.
Drengurinn óx upp hjá föSur
sínum. þar til hann varS þrettán
ára. Þá fór ihann í siglingar til aS
losna viS stíflyndi.og hörku föður
síns. SíSan fréttist ek'kert af hon-
um.
Carew var þannig einmana, þó
ekki væri óhugsandi aS bæSi
kona hans og sonur væru lifandi.
Samt var hann ekki vonlaus um
einlhvern gleSibjarma, sem lýsti
upp æfikvöldiS. Hann fól því
lögmanni sínu má Ihendur aS finna
unga stúlku, sem væri fáanleg til
aS sjá um hleimiliS, og aS ein-
hverju Ieyti fylla þaS rúm, þar
sem kona hans og sonur hölfSu
veriS. Því aS þau væru dáin
áleit hann vafalaust.
hverjum krók og kima í næstui var nefnt laufabrauS; og þaS var horfa á jólatréS dálitla stund, röS-
strætum viS Staðinn. þar sem at-j -aldrei búiS til nema á jólúnum. j uSum viS okkur í kringum þaS,
Lengi vel varj þegar bbiS var aS ateikja brauS-1 og svo fóru allir aS syngja sálma
j iS. fengum viS krakkarnir köku [ og ganga í kringum tréS meSan
Svo var far-
ar I. Svo var byrjaS aS þvo alt^ iS aS fá hverjum þaS, sem hanri
húsiS og laga alt sem þurfti fyrir ( átti aS fá. Fyrst fengum viS pokr
hátíSina, svo ekki þyrfti aS gera fulla af sælgæti og sva allra handa
aSfangadaginn, því þálgjafir, sem okkur þótti dæma-
þurfti aS baða okkur öll og klæða ^ laust vænt um. Eg gleymi aldrei,
okkur í hrein föt. Okkur þótti.hve alt var hátíSlegt, alt þvegiS
burSurinn skeSi.
erfiSi hans til ónýtis. 'En loksins
var þaS einn dag, aS hann sá,
hvar hún kom út úr búS meS j meS fallegri rós eSa stafnum okk- j logaSi á kertunum.
pappírsstranga undir hendinni.
Hann brá viS og flýtti sér á eftir
henni.
urinn. Og kærleikurinn leiSir af
sér aSra dygS, litlu óæSri, en þaS
er hjálpfýsin.
J.
Þrjár skrítlur.
Einu sinni sá Nazareddin tog-
leSursknött úti á stóru vatni. Hann
Myndum viS þáekkijsezt hjá Vatninu og situr þar all-
guS heitt og innilega aS an daginn. MaSur kemur til hans
ssnda okkur vin til aS létta þraut-
unum? Og úr því viS ætlumst
til ihjálpar í neySinni, þá eigum
viS, ef viS getum, áS hálpa hverj-
um þeim sem viS vitum aS á bágt.
GuS ætlast til þess alf okkur. —
Kuldinti er ekki versti óvinur smá-
fuglanna, og ekki stormarnir held-
ur, þó þeir séu báSir miskunnar-
og spyr hví hann sitji þarna. —
“Nú, eg er auSvitaS aS bíSa eftir
gullkúlunni þejrri arna.”
Gamall maSur kom til tann-
læknis og baS hann um gervitenn*
ur. "Vertu ekki aS ’fá þ'r tennur,
þú ert orSinn svo gamail ” sagSi
læknirínn. “Já, en mig langar til
aS læra aS blístfa.”
“FyrirgefiS, ungfrú, aS eg tefi ,
fvrí-r vSur," kallaði hann. “Ef tilj pa
vill kannist þér viS mig. ÞaS er
eg, sem þér fyrir nokkru síSan
frelsuSuS frá því aS verSa troS-
inn undir hestalfótum.”
“Já, nú man eg eftir því,” svar-
aSi hún. ‘‘Eg vona aS þér hafiS
ekki haft ilt af byltunni.”
Jú, ekki svo lítiS, því eg hefi
lausir og Ihlífi engu. Nei, þaS er.
hungriS. Nú er snjpr á jörSu;| Kisa náSi mús, en misti hana
og erfjtt um matarföng fyrir þá,' aftur um leiS og hún beit af henni
sem vanmátta eru og smáir. ^njór-. halann. “Gef mér aftur halann
inn ihylur jörSina, svo aS smá- minn.jj segir músin. “Já, ef þú
fuglarnir geta ekki náð í björg þá gefur mér hausinn," svarar kisa.
sem hún þefir aS bjóSa. Þeir j
eru þess vegna hugraSir aS
vterst af öllu, aS viS þurftum aS j og uppljómaS og allir glaSir og hrekjast úti í kuldanum. En þaS
¥ Skúli V. Eldjárnsson
( 1 0 ára.)
Grimli, Man.
“Já, eg vinn aS afskrift á skjöl-
um fyrir málafærslumann. Eg
var einmttt þarna inni í búSinni aS
ekik getaS sofiS nótt né dag fyrir kaupa pappír,” sagSi ihún og benti
iúSindum yfir því, aS eg hafSþ á strangann, sem ltún hélt á.
ekki tækifæri til aS þakka yður
fyrir frelsunina."
Hún hló dátt um leiS og sagSÞ
“Var þaS ekki annaS?’
“En nú vil eg fá aS vita naífn
“ViljiS þér ekki legja mér,
hvaS þér heitiS. Og væri svo
ekki eitthvaS annaS sem ySur lík-
aSi betur en skriftir.
“Eg heiti Rósa Astley, og á
ySar og heimili, því eintóm orSiheima í Hjammersmith; þaS er
,eru léttvægt þakklæti fyrir annaS nokkrar rriílur héSan.”
Morguninn eftir var dimt og
þokufult, eins og veriS getur lak
eins. Mér væri þaS sérlega kært,
ef eg gæti á einn eSur annan hátt
votta<S ySur þakklæti mitt og
virSingu."
“ÆtliS þér aS fara aS bjóSa
mér peninga?” sagSi hún í bræSi. t
“Þér megiS ekki verSa TeiSar;
mér er fjarri skapi aS vilja styggja
ySur. Eg er roskinn maSur,
nógu gamall til aS vera faSir yS-
ar. Eg er einmana og barnlaus.
Ef eg get rétt til þá vinniS þér fyr-
ast í Lundúnum á vetrardegi, en ir uppeldi ySar.”
“Eg er enginn gortari, ungfrú
Astley; en eg hejd eg sé svo efn-
aSur, aS eg gæti uppfylt flest af
því, sem þér vilduS biSja um.
Tökum til dæmis hvort þér mynd-
uS ékki vilja eignast ySar eigiS í-
búSarhús, eSa hvaS sýnist ySur
um aS byrja einhverskonar at-
vinnu á eigin reikning? HryggiS
mig ekki meS því aS neita.”
“Er þetta alvara ySar?” sagSi
stúlkan hikandi. "Fyrir mig
sjálfa óska eg einkis, en ef þér
viIduS hjálpa Jack —”
“Er þaS bróSir ySar?”
“Nei, þaS er maSurinn minn.”
“MaSurinn ySar? Mér sýnist
þér helzt of ung til rið vera gift.”
“Eg er tuttugu og tveggja ára,
og viS Jack höfum veriS gift í
rúmt ár. En nýlega varS hann svo
óheppinn aS missa atvinnu sína,
því félagiS, sem hanij vann hjá,
varS gjaldþVota. Ef þér gætuS
um hann. Eg þefi beSiS óaflát-
anlega aS eg fengi aS sjiá þig aft-
ur. Ó, hvaS eg hAi iSrast og
syrgt þig. Viltu
Alice?”
‘Elsku drerigurinn minn!’ sagSi
Carew og breiddi faSminn út á
móti syni srnum. “Og konan þín
fyrirgefa mér, j hún Rósa l!t!a, hvar er hún?”
"Húri er nú hérna,” « -araSi
Hún svaraSi meS þvi aS rét:a i Jack. “Og rú skal eg segia henni
honum báSar Hendurnar. ! allar þessar nýjungar. SiáSu, Rósa
“Komdu heim meS mér, sagSi mín, þessi herramaSur þarna er
hann, og vertu mér,\eins og áSur
eitt cg alt í þessum heimi. Eg
hefi þín nú meiri þörf en r'okkru
útvegaS honum atvinnu, þá væri sinni áSur, því eg er einn og yfir-
gtífinn, eins og þú hefir máske
hevrt. Elsku drengurinn okkar
fór. Eg hefi ekkert frétt af hon-
um síSan hann fór í siglingar. Eg
J var of harSur v?S hann, eins óg eg
i h-jfSi ver’S viS þig. Eg væri sæll,
°g' ef mér auSnaSist aS fá hans fýrir-
i gefningu líka.”
TO
YOU
WHO ARE CONSLDERING
A BUSINESS TRAINING
Your aelection af a Goillege a nn tmportant atep for ycm
Tbe Svcoesð Bndnen College ot Winnipeg, ia a *troog ttL-
able schooL Ihighty reoommended by the Poblic and reoogniaed
by employera for ito thorougjme* and effuáency. The individua!
attondon of our 30 expert initrutítoiti placea cmr graduatea in the
wrperior, prtíferTed list. Writo for free prospectm. Ennoíl at
any time, day or evening cJaeaea-
The
SUCCESS
BUSINESS COLLEQE, Ltd.
edmonton block — opposite boyd building
CORNER PORTAGE AND EDMONTON
WINNIPEG, MANTTOBA.
eg ySur óendanlega þakklát.”
“ÞaS skal eg gera, frú Astley.
GéfiS mér utanáskrift ySar, og í
kvöld kém eg aS sjá manninn yS
ar og tala viS hann.”
Hann fékk utariáskriftina
svo skildu þau. ,
— j Þegar hann efndi nafn sonarins.
Klukkan átta um kvöldiS kom =;ýnclist hún verSa svo óróleg, aS
Carew þangaS, sem honum var Ul- hann breytti um Umtahtífni. I Á aðfanvada-skvöldiS -r þ—
vísaS. Rósa lauk uop, ljomand.l **En segSu mér e*t, Alice.1 sameinuSu vinir sátu til borSs !
af anægju og tilhlokkun, yfir þvi -rnig Var því váViS, aS öll viS- hinin rúmgóSu og skrautlegu bo-’S
sem Ja. henuar myndi hreppa í 'e;tni mín aS finan þig var árang-,|tofu Carews, hóf hann upp glas'S
framb*nni, ÞaS var fallega gert urslaus?” | um leiS og hann iriælti:
af yður aS koma. Mamma og, þaS mun hafa komiS til af.því “M:n hjartkæra kona og elsk".-
aS eg breytti nafni mlínu, og kall-
maSurinn herinar móSur okkar og
faSir minn, og hann ætlar aS taka
ok’rur öll heim meS sér.”
Rc'a varS urin viS sig f>N
frú Carew baS Jack aS «• ' 1
henni ekki meira, aS be?«"
. “SegSu henni aSains aS hcSan
af verSi hún dóttir rri'n. Og eg
get e!kki þákkaS forsjóninni nægi-
lega alal þá áner giu, sem mér hefir
hlotnast. Nú hlakka og eins mik-
iS tiil jólanan, eins og» eg kveiS
fyrir þeim áSur.”
Jack héldu aS þér hefSuS veriS
aS spauga. F.n komiS þér inn, og
svo skal eg kalla á manninni minn.
Hún lauk upp lítílli stofu, oig
Carew gekk þar inn. Dö'kkkllædd
kona stóS upp af leguibekknum,
en er hún sá hver maSurinn var,
rak ihún upp iágt óp og hné niSur
á bekkinn. Carew stóS eins og
myndastvtta og starSi á hana þög-
ull og undrandi.
“Alice!” hrópaSi haun loks’ns.
“Alice. konan mín. En aS viS,
eftir öll þessi ár, skyldum finnast
meS þessum hætti. En h.vers
aði mig Astley.”
“Astley!” sagSi hann forviSa
“Og unga stúlkan, sem bjargaSi
lífi m'”", he’tir eninig Astley ”
“ÞaS er rétt,. hún heitir Rósa
Astley og dóttir mín.”
“Hvernig víkur bví viS?”
“Eg kalla hana þannig, af því
aS hún hefir veriS mér eins og hin
ástúSlegasta dóttir. ÞaS er maS-
urinn hpnnar, sem þú hefir lofaS
aS hjálpa.”
“Já, og meS hvaSa hætti held-
urSu aS er geti gert þaS, sem allra
vegna hefir þp faliS þig fýrnmerj be7t oq fullkomnastV
þenna hræðilega langa tíma? | "MeS j,v{ aS verSa fagir ]5eirra
“TiLhver3 he!Si þaS VÖnS’ pó becrnia, Arthur minn.
p? hefoi sagt þér hvar esr væri?
Þú veist hvers vegna viS skild-
um."
“Hvernig get eg þaS?”
“ÞaS er auSvelt. JackvmaSur-
inn hennar er sonur okkar. Hann
Ef þú aðeins vissir, hvaS eg druknagj ekki, heldur kom aftur
''aS eftir þér,og hvernig eg til mfn Þú mátt ekki ávíta hann,
V?I; nótt beSiS tif aS því þaS er skylda barnanna aS
elska móSur sína.”
vúS mæUum aftur finnast.”
“BeSiS?” hafði hún eftir hon-
um.
legi sonur. I kvöld er þaS aSeins
eín skál, sem eg ætla aS drekka.
0k'úl þeirrar, scm fært hefir okkur
ánægjuna, sem viS njótum nú —
en drekk skál hennar Rósu —
okkar yndislegu jólarós!”
Berklarannsókn
Akureyri.
*
a
“íá, Ah’ce, eg hefi beSiS. Hinn minn!’
“Ó, lofaSu mér aS sjá hann.
E«r þrái svo innilega drenginn
almáttuT; hefir máske fyrir þínar
bæn:r sýrt mér, hvaS eg var hé-
gómlegur í hugsunum mínum og
framferSi. Hann Iét mig vera ein
HurSinni var lokiS upp og ung-
ur, vel vaxinn maSur ’kom inn.
Er hann kom auga á gestinn, sá
hann strax hver þaS var og hróp-
mana, svo eg skjldi hugsa meira aSi; “FaSir minnl"
Berklarannsókn á kum stendur
yfir í bænum samkvæmt samþykt
síSasta bæjarstjórnarfundar. Upp-
ástunga hefir komiS fram frá Otto
Tulinius kaupmapni um aS kúa-
eigendur bæru sameiginlega halla,
sem hlýzt af niSurskurSi kúnna
og er þaS drengileg tilfaga. L^yrst
hefir aS einn bæjarfulltrúinn hafi
ekki getaS fallíst á þessa tillögu.
heldur hafi lagt þaS til, aS þeir, er
aS undanförnu hrifa keypt og
neytt mjólkur úr þeim kúm, sem
kunna aS reynast berklaveikar,
borgi kýmar aS einhverju leyti.
ÞaS virðist vera hliðstætt því, aS
kosta sína eigin aftöku.