Heimskringla - 05.01.1921, Page 7

WLNNIBEG, 5. JANÚAR, 1921.

7"/>e Dominíon
Bank
HOK.Nl NO«WC BA.WK AVK. W
SHHH.MIIOOKB ST.
HSfuSatða ■vpb. ........• «,«0tM
Vara»fAður .............4 M#W*
AUur elffnlr ............$79,*0<M»00
Sératakt attiygli T«itt vittekJft-
nin kaupm&nna og verzlunaríé-
SparisjóSBdaiIdia.
Vextir aí innatwOufé greiddir
J&fn háir og annarastaOar.
Vér bjóðum veOaomin smá aem
stér viOskifti-
rsoiG a tan.
P. B. TUCKER, RáZsm&Zm
Hafið þil tekið eftir
freinmni?
Eg veit þiS hafiS tekiS eftir
greininni (hennar Rannveigar K.
G. Sigurlbjarnarson í blöSunum
Lögfbergi iog Heimskringlu, og á
sama tíma finst mér eg vera viss
um aS margur Islen'dingurinn
muni vera búinn aS láta af mörk-
um eittihvaS til hjálpar bágstadda
fólkinu í Kína, og 'þó ekki hafi enn
veriS sendar til íslenzku blaSanna *>** V^i þá alment þanmg haft,
gjafir til styrktar þessari hungruSu væri eg ^ mit tleyti án??g?
og nöktu þjóS, þá finst mér samt meS þá tilhögun og eg ve.t aS
eg vera viss um aS ekki láti land- baS yrSu marg‘r fleiri.
inn sitt eftir liggja. 1. En e8 hefi tilhneigingu til aS
halda, aS þeir, sem virkilega
1 staS léttra hlátra KSa frá
ibrjóstum barnanna þungar ikvala-
stunur, þrungnar af bæn til móS-
urinnar um brauS, ----- en þar er
ékkert brauS.
Eg veit, vinir mínir, sem lesiS
þessar líunr, og enn eruS ekki far-
in aS láta neitt af hendi þessu alls-
lausa fólki til líknir, aS þiS látiS
þaS ekik ógert og geriS þaS sem
fyrst. ViS, sem getum kostaS
dýrar jólamáltíSir og látiS eftir
okkur allskonar þægindi, getum
vel án þess aS vita af því, látiS af
mörkum 25 cent eSa $1.00. Til
hinna, sem rétt hafa til hnífs og
skeiSar er ékiki veriS aS tala; og
eg veit aS engum dettur í hug, aS
svona lítil útlát viS og viS til þurf-
andi manna, geti í hinu minsta
haggaS efnahag okkar eSa tekiS
frá okkur tækifæri til aS gleSja
vini okkar og vandamenn. En
þaS getur orSiS þurfandi meS-
bræSrum okkar og systrum ó-
segjanlega mikil hjálp og huggun
í hörmungunum. Oft tölum viS
um þaS, aS fólk ætti aS hætta aS
gefa jólagjafir og aSrar minning-
argjafir, og leggja heldur fé þaS,
er í slíkar gjafir fer, í fátækra-
sjóSi. Já, væri eg viss um, aS
BARNAGULL.
RauSa kertiS.
NiSurl.
MóSir Lilju klappaSi henni á gekk hún inn til móSur Ragnars
kinnina og hló og sagSi: “Nei, og brá henni iheldur viS, því hún
góSa mín, viS erum ekki ríkar og sá strax aS hún var önduS, en
getum ekki tekiS alla til okkar, vesalings einstæSings drengurinn
sem bágt eiga, en eg skal sjá hvort hélt aS þaS væri svefn. ÞaS lá
eg get eklki útvegaS þeim ein- blaS á koddanum hjá henni og var
hverja hjálp. Og kom þú nú meS þett askrifaS á'
mér, mitt kæra, ‘hjartagóSa 'barn. | Eg finn hvaS mér líSur eg lifi
ViS 'skulum finna móSur hans og ekki til kvölds; eg sendi Ragnar
vita hvaS hún segir.” snöggvast út, svo eg gæti hripaS
Gengu þær mæSgur svo þang- þetta í moTgun. ÞaS er hjartabil-
aS, sem þau Ragnar (svo hét un, eg hefi ekki þolaS aS vinna
drengurinn) og móSir hans áttu nú um tvaer vikur, og drengurinn
heima; þaS var góSur spölur minn er oft svangur og kaldur.
datt ekki í hug hvaS fljótt hún' hann heim meS sér, og hafa hann
myndi verSa bænheyrS. Því næst! aitaf hjá sért ef hann vildi vera
bróSir Lilju litlu. Brosir hann þá
um hennar og heldur á stóru rauSu
kerti í hendinni og réttir henni þaS
og segir: “Þú hefir ekki fengiS
margar jólagjafir í kvöld, en hefir
í gegnum tann og segir: , , ,
“Ætlar þú þá aS vera móSir Þ° g"f'S °SpSrt af þvl heilagasta'
ÞaS getur tæplega annaS en
sett mann hljóSan, mitt í jólagleS-
inni og glaumnum, þegar viS hugs-
um um þann mikla mun á lífs-
kjörum okkar mannanna. Fiá
einu matiborSinu til annars göng-
um viS sum af okkur, og iborSum
hverja dýrindis jólakrásina eftir
aSra, hálf ^róttlaus og drungaleg
af ofnautn of þungrar fæSu.
meina þaS aS vera á móti öllum
minningagjöfum og vinagjöfum, á
hvaSa tíma sem þær eru úti látn-
ar, aS þeim hinum sömu myndi
stundum gleymast aS láta af hendi
til Játækra þá peninga, er þeir ann
ars hefSu látiS í áSur nefndar
gja’fir. Og þaS er fyrir hvern og
einn sérstakan aS sjá um þaS,
þangaS; þaS var í lélegri parti
bæjarins. Lilja hljóp léttfætt upp
tröppurnar aS lélega kofanum
þeirra, klappaSi hægt á dyr og
biátt heyrSist þrammiS í hækjum
Ragnars, og opnaSi hann dyrnar
hikandi. En þegar hann sá litlu
vinstúlkuna siína. þá varS alt hans
magra og fö'la andlit eitt bros og
bauS hann þeim aS ganga inn, en
segir um leiS og varS raunalegur
á svip: “ViS skulum fara hægt,
hún mamma er svo veik og hún er
sofnuS svo vært, en hún befir ekk-
ert sofnaS í þrjár nætur fyr en nú.
Svo leiddi hann þær inn þar sem
eldavélin var, en hún vár köld og
hvergi yl aS finna, og litli Ragnar
skalf af ‘kulda. MóSir Lilju fór aS
reyna aS lífga viS í eldayélinni, en
ékkert eldsneyti var til nema fáein
dagblöS. ■ En alt var þar hreint
og þokkalegt, en slíkt allsleysi
stæSum eSa ekki, en flestir munu fór hröllur um hana, og fanst
vera aS reyna aS gera þaS eitt, er henni hún iþá vera rík, því hún
þeir sjá sér vel fært.
Aftur hygg eg aS
naut þó þarflegustu KfsnauSsynja,
A11 .. . ■ i- hvort hann hefir fyrirhyggju til aS höfSu þær mæSgur aldrei séS. Og
Allar kirkjur og morg heimahus r. , . t, *
eru uppljómuS meS ljósum og miSa Utlat Sln eftir efnum °8 a'! beSnr m«Slr EllJu sa þessa orh.rgS
fagurlega skreyttum jólatrjám.
ViS tökum á móti jólagjöfum og
stærsta og mesta gleSin er aS geta
afhent aSrar í staSinn; yfir mann-
þröngina sendum viS hvert öSru
hlý og kærleiksrík vinabros, og
þegar örmum nær saman verSa
handtökin þétt og innileg, og í lóf-
GuS hjálpi honuim! HvaS verSur
um hann? En eg treysti guSi til
aS senda honum einhvern, sem
aumkvast yfir eymd hans. Eg
gat ékki leitaS mér lækninga, því
ég hafSi ekkert tíl aS borga þaS
meS. íEg baS aldrer um hjálp og
engum datt í hug aS eg þyrfti líkn-
ar imeS.
heiminn breyta betur viS barniS
mitt.”
MóSir Lilju las þetta sorglega
viSskilnaSariblaS, og kraup svo
niSur viS rúm hinnar önduSu
konu og veitti henni nábjargirnar
og breiddi svo yfir andlitiS meS
kvala og þreytusvipnum, sem
henni virtist þó aS einhver friSar-
blær hefSi færst yfir, sem vildi
lýsa því, aS nú væri hún aS njóta
gleSilegra jóla og lausanr frá
heimsbaráttunni. Þegar hún koim
fram ti líbarnanna, var Lilja litla
aS reyna aS verma köldu hend-
urnar á munaSarlausa drengnum,
og komst móSir hennar svo viS af
þessari sjón, aS hún tók bæSi
börnin í faSm sinn og flutti hjart-
mín líka eins og hennar?”
Laut hún þá niSur og kysti hann
meS móSurlegri viSkvæmni og
sagSi:
“Já, sonur minn, meS guSs
hjálp, litli jóladrengurinn minn, er
guS hefir sent mér aS gjöf.” Og
leiddi hún svo bæSi börnin út
meS sér, og tilkynti þaS sem fyrir
hafSi koimiS. Og flýtti hún sér
svo heim til aS yla litla, nýfundna
syninum isínum. Og þegar hún
var búin aS hita hann og seSja, þá
leit út fyrir aS hann væri búinn aS
gleyma sorginni, þvC ánægja skein
út úr andliti hans þegar hann kom
til hennar ög spurSi, hvort hann
mætti fara aS sofa, hann væri svo
þreyttur síSan hann hefSi k'omiS
En eg veit aS guS lætur inn í hitann, og leiddi hún hann
strax aS litlum hvílubekk, sem
hún hafSi ibúiS um hann í, en
seinna ætlaSi hún aS kaupa handa
honum rúm, þegar hún gæti, og er
hún hafSi ihlúS aS honum eftir
þörfum. gekk hún litlu dóttur sinn-
ar og kveikti á rauSa kertinu og
sagSi viS hana: "Nú skulum viS
láta þaS brenna út í nótt, því nú á
eg tvö ljós og eru þaS sannarleg
íólaljós.”
HJjóp þá Lilja litla upp um
hálsinn á móSur tsinni og kysti
hana og segir: “Þú ert búin aS
gefa mér svo óttalega mikiS í
jólagjöf, mat handa fuglunum og
kettinum og litla hundinn, og svo:
þeir, sem, og hrukku Ihenni tár af augum viS' næma bæn til guSs, aS hann gæfi
yndi hafa af því, aS endurnýja og aS hugsa til síns eigin vanþakklæt-
staSfesta vinskapinn og kærleika is, þegar hún var aS gráta um
til vina sinna og vandamanna meS ^ kvöldiS ýfir fátækt sinni og ein-
viSeigandi minningagjöfum, hvort stæSingsskap, því hér sá hún líka
anum verSur eftir í flestum'tilfell- sem þ*r eru gefnar á jólum eSa hermannsékkju og barn nærri alls-
um minningargjöf, hvaS lítil, sem endranær, þeir muni heldur ekki laus og yfirgefin, og baS hún guS
hún kann aS verSa. Frá brjóst- gleýma þeim bágstöddu. | aS gefa sér þrek og vit til aS ráSa
um barnanna KSa skærir og Iéttir En eitt er víst, aS á bak viS fram úr Ibágindum þeirra; en hennij hcnum aS hún ætlaSi aS taka
hlátrar, er óma manni í eyrum líkt sjálfa gjafmildina. getur ekkert
þýSu undirspili fyrir áhri'famiklum dulist a’f því vonda og hatursfulla.
og fögrum jólasöng. Já, víst er Gjafmildin er nátengd göfugustu hönd, verSi til þess aS bæta viS ritstjórnargreinum, og svo hvaS
sér kraft til aS reynast þeirn sönn
móSir og hjálpa sér til aS láta eitt
yfir þau ’bæSi ganga. SagSi hún
sVo Ragnari frá aS móSir hans
væri dáin, og reyndi aS stöSva
grát hans meS því aS halla hon-
um upp aS brjósti sér og segja
sem þú áttir til, en þaS er móSur-
ástin. Og ætla eg aS gefa þér
þetta jólakerti í staSinn, og mun
þaS aldrei út ibrenna, en birtan af
því mun breiSast út um allan
heim.” Og fsinst henni þá slá
gullsIitaSri birtu um alt húsiS af
ljósinu, sem logaSi svo skært, og
fanst henni þát aS hún aldrei hafa
séS aSra eins skínandi birtu. Og
um leiS setur skrautklæddi maS-
urinn þaS á borSiS viS rúmiS
‘hennar og segir: “Þetta er kær-
leiksljósiS þitt.” Og um leiS legg-
ur hann hendina á höfuS hennar
og blessar hana og sofnaSi hún
vært eftir þaS. En undir morgun
dreymir hana aS maSurinn henn-
ar kemur til hénnar og segir viS
hana: “GóSa mín, rístu upp, nú
er kertiS, sem eg gaf þér einu sinni
nærri brunniS, en þér var gefiS
þetta í staSinn fyrir verk þín og á
þaS einnig aS merkja nærveru
mína og varSveizlu, og á morgun
kemur jólagjöfin þín, sem losar
þig viS allan kvíSa fyrir framtíS-
inni; og kystu nú ibæSi börnin
okkar, því eg er faSir litla jóla-
drengsins þíns líka, eins og Lilju
litlu, af því þú tókst hann aS
hjarta þínu þegar hann stóS einn
og yfirgefinn. Eg elska ykkur
öll.” Og fanst henni aS hann
lúta niSur og kyssa sig á enn'S, og
líSa svo í burtu frá sér eins og ljós,
sem er aS smá hverfa í fjarlægS,
Ragnar fyrir bróSur, og nú getum1 °ghrökkhún upp viS þaS og fann
viS öll leikiS ökkur saman." Og* 111 mikillar sælu' En er hÚn var
svo hoppaSi Lilja glöS og ánægS
klædd og opnaSi framdyrnar á
upp í rúmiS sitt og sofnaSi skjótt,! húsi sínu’ var :brefherinn búinn aS
... .... r- .«• ' fleyja inn ibréfi meS stóru, svörtu
ems og bornum er tatt. En mooir J1
hennar lá lengi vakandi og var aS j
hugsa um þaS, sem hún hafSi gert
þetta jólakvöld. Þá er ihún var í
þann vegin naS sofna, fanst henni
hún sjá dýrSlega skrautklæddan
mann, sem kemur aS rúmstokkn-
lakki fyrir, og opnaSi 'hún þaS
meS skjálfandi höndum, en fann
skýrslu yfir lát föSurlbróSur síns
og erfaS^krá upp á þrjú þúsund
dali. Og launaSist henni þannig
kærleiksverkiS.
Y.
Wpg. 27. des. 1920.
IngibjörgGoodmundson.
—--------*
Bri f.
þetta indælt, og hversu þakklát og beztu eiginleikum mannsins. j þau, svo þau mættu verSa nokkr-
ættum viS ekik aS vera, sem fáum Gjafmildur maSur eSa kona um hungruSum saSning.
aS verSa þessara gæSa aSnjót- ■‘héfir glögt auga fyrir öllu, sem er
andi. | bágstatt og aumt. Gjafmildin er
En hvaS, er svo á sama tíma aS óéigingjörn, kærleiksrí'k og fórn-
gerast í öSrum löndum heimsins, fús, og hún hefir yfir mörgu því
svo sem Kína og víSar? I aS ráSa, sem mannsslálinni er ó-
Þar svigna ekki dúkuS iborS metanleg uppbygging og nautn.
undir réttum og ílátanna þarf ekki Eg enda svo Knur þessar meS
meS, því í þau er ékkert aS láta. Iþeirir einlægu ósk, aS þetta í hönd
Þar mun tæplega sjást bros á nokk farandi ár verSi öllum sem farsæl-
urri brá, því þar er hungriS og I ast.
allsleysiS í óSa önn aS rista óaf- j Eg skil svo Knur þessar eftir hjá
máanlegar rúnir þrauta og þján- Heimskring'lu ásamt örfáum cent-
inga á andlit nlálega hvers einasta um, meS þeirri öruggu von í huga,
manns. aS
Herra ritstjóri!
Eg sendi þér hér meS 3 dali
sem borgun fyrir hiS nýbyrjaSa ár
Heimskringlu, og vil eg um leiS
þakka þér fyrir þá ánægju er hún
mörg kærleiksfík hjúkrandi; héfir veitt mér meS þínum góSu
TO
YOU
WHO ARE CONSIDERING
A BUSINESS TRAINING
Your *a fanpoitant ifap fcr
«bie achooL tí&Ay mxaxmendcd by the Fdbtic. mmdl rooogmz»d
by cmpíoyera for ita thorowghue** andi aE&oirocy. The indm<Vi*l
artteQtioo öf oor 30 expxrrt Ln*tractor» pimcxm ovr gnain*** ts the
íuperior, preferred Urt. WiSfce for fre* pKMpectm, Eanfl
mny time, day or <
Thc
SUCCESS
BUSINES& C0LLEQE, Ltd.
EDMONTON BLOCK — OPPQSTTE BOYD BUILDING
CORNER PORTAGE AND EDMONTON
WiNNIPEG, MANITOBA.
Kringla er nú orSin frjáls og fræS-
andi undir þinni handleiSslu, þótt
sumt af því, sem hún flytur, mætti
frá mínu sjónarmiSi vera ósagt,
þá er þaS svo hverfandi innan um
öll þau sannleiksþrungnu kjarn-
yrSi, er leiftra á hverri síSu blaSs
þíns, svo aS sumir skuggavaldar
verSa skelkaSir viS þá birtu,
hlaupa svo á harSa spretti meS
hælana upp í þjóhnappa til vald-
boSanna og fá þá til aS senda þér
hótunafbréf og málsókn, ef þú
ekki hættir strax þeim óvanda aS
lýsa almenningi inn í þá afkima
er þeir meS sínum eigin augum
gætu horft á alla þá skollaleiki, er
þar væri veriS aS leika; þaS gæti ln
orsakaS slæmar afleiSingar fyrir
leikendurna. En þótt þú í bráS
hafir orSiS aS lúta þessum vald-
boSum, þá vonast eg eftir aS ekki
verSi langt aS bíSa aS þú lyftir
upp tjaldinu aftur svo aS fólki gef-
ist kostur á aS horfa á leikinn til
enda, og gefiS þeim lofiS sem lof-
iS ber, eSa lastiS, sem lastiS ber.
Sárt hlýtur þaS aS vera fyrir
hvern frjálst hugsandi mann, aS
heyra endalo’k tjaldbúSarmálsins,
aS vita æfistarf hirSisins fræga til
grunna rifiS, meS aSstoS fárra
sauSa úr hans eigin hjörS. En
1 hinir, sem verja vildu þenna helgi-
dóm fyrir spellvirkjunum, og feta
í hans fótspor, eru rúnir inn aS
skinni fyrir tiltækiS; reifinu síSan
kastaS inn fyrir þær girSingar, er
I hirSir þessara sauSa var svo glaS-
j ur yfir aS hafa sloppiS út fyrir. —
En eg vona og óska aS manndáS-
Preníun.
Aliskonar prentun fljótt og vel af
hendi leyst. — Verki frá utanbæj-
armönnum sérstakur gaumur gef-
inn. — Veiðíð sanngjarnt, verkið
gott.
The Yiking Press, Limited
729 Sherbrooke Street Talsími N 6537
J
vissri von um
svo er, aS
hina stolnu
hesta aftur fengiS, þá ættu þeir nú
aS geta hóaS í rétttrúnaSarlætin
og sungiS fullum rómi meS kerl-
ingunni:
í þessari rúnu hjörS vaxi svo > KvaS karlinn. Ef
viS þetta áfall, aS hún verSi megn : kirkjufélagiS hefir
ug aS taka upp hiS fótum troSna
merki, hreinsandi af því alla þá
svívirSingaibletti, sem á þaS hafa
falliS, feta svo í fótspor síns fallna
merkisbera, meS
sigur aS lokum.
Svo Dr. Brandson er talinn aS j
hafa keypt TjaldbúSarkirkju (fyr-
ir KirkjufélagiS? ). Fylgdu þess-
ir herrar, er unniS hafa aS þessari
sundrung, meS í kaupunum? ESa
máske þaS hafi veriS þeir, er séra
Jóhann talar um í hrossagrein
sirini hér um áriS, þar sem hann
ber Úníturum og ný-guSfræSing-
um þaS á brýn, aS þeir stælu
beztu hestunum frá Kirkjufélag-
inu?
“Ef þeir stela okkur frá
öllu hesta-stóSi,
má eg skakast merum á
og mínu sveitast blóSi.”
“Sízt máttu, sál mín, neita,
sorglega margt til ber,
Kknsemi verstu aS veita
vel þektum kliku-her; '
ef fyrir augun ber
kapal hross kaunum slegiS,
kjaftsárt og bakiS flegiS,
Jóhanns þaS eykur er."
Ja, nú er bezt aS hætta, því vit-
leysan er farin aS vaSa ofan á.
Samt vildi eg aS endingu óska, aS
þér gæti auSnast aS lifa í eilífum
friSi viS guS og menn.
Þinn einl. |
Gabríel víSförli.
i