Heimskringla - 16.03.1921, Side 6

fa. BLAÐWÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 16. MARZ, 1921.
fc
i
Jessamy Avenal.
Skáldaaga.
Eftir sama höfund og “Skuggar og dún”.
S. M. Long þýddi.
ur eða ‘fatækur, svaraði Rakel og brosti þreytulega. undir trjánum í garðinum. Stundum kom líka prest-! hnignar daglega. Það, sem hún vinnur nú við, þol-
’Ef Gladys hefið att hlut að máli, þá var öðru rnáli urinn og aðrir vinir okkar um iþað Heyti.” | ir hún enn ver en tízkuverzlunarvinnuna, hún er því
Hún hugsaði nú itil Rúperts, og átakanlegur sorg- svo óvön. Eg heyrði að þér sögðust vera hræddur
En anblær breiddist ylfir allt andlit hennar.
að gegna.’
Já, eg veit Iþað, hún er ekki þannig gerð.
h\að lengi haldið þér að hún muni þrá 'hann? Þér
eruð henni nákunnug og ættuð að geta farið nærri
um það.”
Já, við erum vinstúlkur, og eg ætti að vita það.
svaraði Rakel me^ hægð En Lucy er ein at þeim sönnu var munurinn
| við að sjá, hve veilklulleg hún væri, halldið þér að
Hann var lítíLl vexti, ljóahærður, viðmótsþýður a a(
og skemtilegur. Hann var vanur að hjálpa þeiim
til að lyft legubekknum með Reikel í út um gluggann.
Skra'fhreifinn var hann nokkuð, en þó háttprúður og
framúrskarandi greiðvikinn. Það leið ekki á löngu
áöur en þær tólku eftir því, Jeasamy og Rakel, að
honum leizit vel á Lucy, en sj'álf veitti hún því ekki
eftirtekt.
“Hún gleymir ídarry bráðum — eða það held
eg,” aagði Rakel abundum við Jessamy, “enda
Dick mörgum pörtunum betri en hann. Dick hefir
'I.
ráð á því. En hún kemur ekki auga á annað en það
að hann hjálpar til að koma mér upp á þakið og
geíur mér stundum blóm. Það er eins og hún viíi
elkki, að han ngerir þetta ailt ihennar vegna. Hann
elskar blátt áfram jörðina, sem 'hún gengur á.”
Jesisamy var ekki vel frísk; andlitsdrættirnir voru
skarpir og mjög þreytulegir.
"Lítbu á Rakeíl, " sagði Jessamy alt í einu, “þarna;
Það varð dkki lengra samtallið, því Lucy kom hún sé að veikjast?”
inn. Hún var ákaflega þreytuleg og döpur að sjá, Dick leit til Lucy hinum góðmannlegu, ibláu aug-
og svo 'ha'fði hún þá leiðindafregn að segja, að á- um, og svipurinn var áhyggjufullllur. iHann var ó:fús
kvæðisverðið fyrÍT vikuverkið hefði lækkað. Að á að segja já, því hann fann, að unga stúlkan, sem
^kki mi'kill; en þegar þess er stóð andspænis honum, lfö.1 og mögur, hafði ærið
sem sem afcfrei gleymir. Eg veit að hún væri fús gætt, að það, sem þær fengu áður, var af skornum' nóg að íbera án þess.
var engan vegmn
skamti, þá kom lækkunin sér því ver.
Andlit Jessamy, 'sem áður sýndist he'lzt til fölt,
varð enn hvíitara við þessa fregn.
"En hvernig stendur á því?” Ihvlísilaði ihún mjög
íð deyja fyrir þahn, sem Iiún elskar.
Dick stundi þungan. Þeta
uppörfandi.
"Eg vildi óska að hún sæi hann nú,” sagði hann.
"Hann er orðin ifertur eins og svín og hefir tekið ásig lágt.
einlhvern skáldáblæ. Eg er viss um að hann hugsar “Eg veit það ekki,” svaraði Lucy gremjulega.
aldrei tiil hennar. | “Eg spurði um orsö'kina, en mér var aðeins svarað
En hún kærir sig dkkert um að sjá hann, sagði því, að ef eg ekki vildi halda áfram fyrir þetta verð
I Ralkel með gremjusvip. Og eg þori aldrei að ndfna þá væri þeim sama. Og úr því við erum að reyna
hann. Það er aðeinis Jessamy, sem getur minst á aS ljfa> eigum V;S einkis annars úrkosta.”
það. Hún er svo viðkvæm og ástúðíeg og geturj Je8Samy sagði ekki meira, en ihélt aifram að
talað um bágindi og sorgir annara með svo mikilli sauma. Hún ein vissi, hvað henni var ilt í bakinu
lægni, að hlutaðeigandi finnur ekki til sársaukans. Qg hve fingurnir voru óstyrkir. Hún var óvön þess-
líka góða von um að geta haft sig áfram og komið ^ Lucy þykir fjarskalega vænt um hana og metur hana arj vinnu, og þoldi hana illa. I seinni tíð hafði 'hún
sér upp stóru verkstæði í Bakerdtræti. Hann elskar milkils, því eins og þér hljótið að sjá, þá er hún ekki 0if{ ‘fengið vondan höfuðvefk, og stundum lá henni
Lucy og gadfi henna hálfan heiminn, df hann hefði! úr okkar ^p. bún ber meS ser aS hún er ak við að hníga í ómegin af þreytu. — En hún vildi
hærri stigum. En það er samt ekki hœtta á að hún j ekki gefa þeirri |hugsun rúm> ag (hún gæti orðið veik.
ííti niður iá dkkur; nei, ihún er innilega vingjarnleg Hún þurfti, auk sjálfrar sín, að hjálpa til að sj,á um
við olkkur, og hún hugsar um alla og gerir fyrir þá alt' Rakel. þó hún lægi dkki m.ma einn einasta dag,
sem hún orkar. 1 þá var þag sama og tvölfalt verk fyrir Lucy, sem ekki
En iþó Jessamy væri svona góð á allan Ihátt, þá j var fær um ag þæta á sig
var þó önnur istúlka, sem Dick víldi heldur tala um;j f huganum ifór hún ýfir hina áhyggjulausu æfi,
alíar hans hugsanir snerust um hana, og Rakel sá að , sem hún hafSi átt á ••'jþg Court”; og ihún gat ekki að
I hann tólk lítið eftir því, sem hún var að segja. Hann hvij gert> ag augu hennar fyltust tárum við saman-
gekk út á þakbnúnina og horfði út ýfir borgina og
. j ána. Hann bað 'til guðs í huga sínum að Lucy gæti
er Bondstræti og þar á bak við eru allir garðarnir. g]eymt á,starharmi sínum og fundið frið, jafnvel
Þeir eru dkki mjög falllegir núna, en á sumrin eru þeir hann aldrei yrði ástar íhennar aðnjóitandi.
yndislegir. Þú æbtir að sjá rósa- og túlípanabeðin. J Að ikvöldiþess sama dagslfór Lucy inn í herbergi
Eg hefi marga stundina skemt mér við að horfa á Jessamy, meðan hún sat hjá Rakel og lais fyrir hana;
j hún brá því við að hún ætlaði að ifá hjá henni 'lán-
! aða bók, sem hún vissi að var í bókaskápnum henn-
. . ar. En hún gdkk beina lleið að arinhillunni og tók
ið áfram. 1 huga sínum sá hún það alt svo greini mynd aíf Rúpert, sem stóð þar, gdkk með ihana
lega, og henni fanst hún iheyra hina ástríku og v*®'iyfir ag glugganum og bar 'hana saman við myndina,
Augu hennar ifyltust tárum og hún gat ekki hald-
gert,
burðinn á því og nú. Hún sá í anda frænda sinn
einn slíkan sumardag, sem hún ha'fði ’lýst fyrir Rakel.
Þegar leið að kvölldi, ‘kom hann til hennar yfir gras-
flötinn, þar sem hún sat í stólnum sinum með verk
sitt eða bók, og hún heyrði hann segja vingjarnlega:
“Nú, Jessamy mín litla, hefir þetta verið langur
dagur?”
kvæmu rödd frænda sínis.
Það var áður en hún
sem hún hafði 'fengið hjá Dick. Varirnar á henni
þekti Rúpert, og áður en Rósa kastaðí hinum dimmu titruðu og augun skutu eldingum.
dkuggum yfir ilílf þeirra, — iþað var langt, langt síðan. “Það hlýtur að vera sami maðurinn, " sagði hún
Hún reyndi aS láta eklki bera á geSslhrærmgum sín- V1^ 8jai^a 81g#
um.
“Hann er Mæddur eins og prestur a
j myndinni, sem Jessamy hefir, en það ér sam.a and
‘ litið. Og hún álítur Ihann vera ímynd alls- þess, sem
Litlu síðar kom Dick Phenyl með ljósmyndina- g0tJt er> Qg tregar hann eins og eg gerði, og jafnvel
vélina, og nokkrar myndir, sem hann sýndi þeim, geri enn meg 'Harry.”
þegar hann var búinn að taka af þeim myndirnar. j I bræði sinni tók hún nú myndina frá Dick og
“Hvar íhá'fið þér fengið þessa ljósmynd? spurði reif hana
Lucy í þeim tón, sem kom honum til að 'li'ta a
undrandi. ‘1Eg geri ráð fyrir að það séuð ekki þér,
sem hafið tekið hana," ihélt hún áfram, er hún 'bafSi : segja !henni þetta.
í sundur, síðan leit hún á myndina, sem
hana Jessamy átti, og sagði:
"Eg má ékki fára eins með þig. En eg hata þig
ó hvað eg fyrirlítþig! En samt þori eg ekki að
hélthún áfram, er hún hafði !henni hetta ÞaS er ,betra aS lbíSa>
eins og
litið á hana hinumegin.
“Eg veit raunar ekki, svaraði Phenyl.
“En við
helfi gert, en að vita annað eins og þebta.”
14. KAPlfULI.
ékulum sjá, hvort eg get ekki rifjað það upp. — Jú,
nú man eg það. Eg tók hana ekki, en eg vann hjá
herra Partled þá; og eg man vel a/f hverjum hún er. j . , , , , • • x irjt-
v Hinir eldheitu agustdagar voru seinir að liða.
Það var í fyrra. Maðurinn kom inn og kona var þetta sumar var eitt af hinum allra verstu í Lundún-
með honum. Þau voru akrautlega búin, og af sam'lUm. Blöðin voru fúlll alf sögum um fólk, sem dó af
talli þeirra þóttist eg skilja að þau væru trúlofuð. — solsting. Allir, sem gátu, yfirgáfu heimsborgina.
En hvað gengur að yður, jónifrú Lucy?” : En þeir, se murðu að vinna fyrir hinu daglega brauði,
"Ó, eg veit það ekki eiginlega. Eruð þér hár- ■ ma“a til að vera kyrrir.
Jessamy, Lucy og Rakel
. . c. , j gátu ihvergi farið, þó þær hefðu gjarna viljað.
viss um að þau hafi venð truloifuð? spurði L.ucy , ... „ , .. „
w I En sá ottalega hiti, sem er í dag, sagði Jess-
hikandi. "Viljið þér lofa mér að halda myndinni, gmy ^ Rakel geinni hluta dags “Mér finst næst.
herra Phenyl? Og segið ihinum dkki frá þessu.” j um eg vera aS kafna. Hvernig líður yður, Rakel?”
Lucy gdkk í burtu til að búa til teið, og lá mjög Rakel brosti veiklulega. Hún lá og horfði á,
illa á henni. Hún var gröm við Dick Phenyl. Því j hve Jessamy var fim með nálina. Það voru kven-
treyjur, sem þær voru nú að sauma. Um þessar
mundir var lítið að gera Ihjá tízkuverzliunarkonunni,
og því {ók Jessamy að sér sumt af verkéfni því, sem
Lucy hafði, þegar hún var heima, og þótti vænt um
að Ifá auka-atvinnu.
hafði hann sýnt henni. þessa mynd og sagt henni
hvernig á henni stóð. HHún hafði ætíð vonað, að I
hún fengi aftur kærastann sinn, en nú — nú var eng- j
in von framar.
Gladys masaði viðstöðulaust meðan þau drukku
teið. En svo bjóst hún til að Ifara, því hún þurfti
að hitta einn af vinum sínum, herra Jenikins.
Jessamy og Lucy fóru inn til að þvo upp bcnllana.
Diak sat dftir við hliðina á stólnum sem Rakel sat í
og starði sinnuleysislega út á ána. Hann
“Segið mér eitthvað um “The • Court , sagði
| Ralkdl. ‘IHvernig þér eydduð dögunum á sumrin.
j Fyrst vöknuðuð þér við fuglasöng?
"Við fugllasöng, og svo að garðyrkjumaðurinn
fór að slá grasið í garðinum,” sagði Jessamy og
ana. rtann var að keptist viS ag saum^, og barðist við að láta heim-
hugsa um, hve þreytuleg Lucy væri, og hve fölt og þrána ekki f, of mikiS vaid ýfir ser> viS endurminn.
alvarlegt litla, ávala andht.ð ‘hennar væri orðið. Húni -nguna um Wna glögu áhyggjulausu daga> sem aldrei
mundi víst aldrei vilja þýðast hann. Enn sem kom-
ið var gerði hann ekki betur en að vinna fyrir nauð-
synjum sínum. En ef hann aðeins fengi Ueýfi til að
berjast fyrir tilverunni við hlið hennar og létta hinni
þungu byrði áf hennar ungu og þreyttu herðum. Ó,
hve hann væri þá farsæll. Ef hinn auðugi frændi
Nú var hann dáinn og horfinn, og hinn góð-
mannlegi rómur þagnaður ifyrir fult og alt.
"Það var svo heitt að ganga í dag, að það var
nær óþolandi,” sagði Lucy og keptist við saumana.
"Eftir því sem gerist í Lundúnum, þá var Mka mjög
mannlfátt á götunum. Alllir eru ifarnir úr borginni,
sem geta það með nokkru móti. Segið mér, Jess-
amy, ihafið þér orðið varar við Gladys í dag? Hún
ætlar til South End og vera þar í tvo daga. Hún
hefir keypt sér nýjan hatt og sólhilíf. Eg vildi að
hún borgaði mér þenna shilling, sem eg á hjá henni.’
Fám augnablikum síðar heyrði Jessamy að ein
hver kallaði til hennar úr næsta gllugga: “Hvernig
líður yður, jómfrú Avenal? Þér eruð ósköp veiklu-
legar. Eg Ihdld að hvergi sé heitara á jörðinni en
hér,í Lundúnum í dag. Flestir áf þeim, sem eg mæti
á götunni, eru líka með veifur eða blævængi.”
"Já, það er ákaflega heitt,” svaraði Jessamy í
lágum róm. Hún leit út yfir þökin og turnana á
hinni stóru borg, og það eins og létti yfir henni að
hugsa til þess, að bráðum væri dagur að 'kvöldi kom-
inn, og þá mundd endurnærandi svefn veita hen
þá hvíld, sem henni var svo nauðsymleg.
“Hvernig er það með jómfrú Rakeil og jómfrú
Lucy?” hélt Dick áfram. "Eg vildj að eg helfði efni
á, að lofa ykkur að vera nokikra daga við sjóböðin,
ýkkur væri það holt. En það er nú öðru nær fyrir
mér se mstendur. 1 dag heíir enginn komið til mín.
Bara df hann frændi minn í Ástralíu vildi —”
“Viljið þér gera svo vel, að Ihætta að tala um
þessa frændur í Ástralíu, og hjálpa mér heldur að
bera stó’linn og Rákel út á þakið,” kallaði Lucy til
hans.
Dick kom að vörmu spori.
Rakel varð léttara um, þegar hún k®m út á þak-
ið. Það var nærri því að segja hennar eina ánægja
og tilbreytni í lífinu. Þeim kom saman um að drekka
teið þarna úti, og Jessamy fór inn til að búa það til.
“Sýnist yður ekki, að hún sé daufleg í útliti?”
sagði Lucy í lágum róm við Dick Phenyl. Henni
Og hann þdkti hana nóg tiil
þess að vera viss um, að ef Jessamy Avenal yrði
veik, myndi Lucy einnig taka þá byrði á sig.
“Ungar stúlkur sýnast þola mikið,” svaraði hann.
"Það er ef til vill hstinn, sem hún þolir verst. Eg
villdi feginn geta gért eitt’hvað til að hjálpa ykkur.
Viæri eg maður til þess, yrði það mér ti!l ósegjanlegr-
ar ánægju.”
Lucy brosti dauflega, og hotfði á Ihið bluttekn-
ingarríka og góðmannlega andlit gagnvart sér. Hún
hugsaði með sér að hann hlyti að vera ágætis mað-
ur. Fátæklingunum þótti vænt um Dick Phenyl og
treystu honum.
"Eg efast ekki um það,” sagði hún Llýlega.
Það var hugfróun að hafa einhvern tál að tala við.
Hún þorði ekki að bæta á það, sem Rakeil hafði að
bera, sem var táplítil, og fór auk þess stöðugt hnign-
andi.
“LÍÍin ’kvartar áldrei,” hélt Lucy áfram, "og læt-
ur sig ekki fyr en í (fu’lla hndfana. Það er það
versta."
”Á hún enga vandamenn?”
“Aðeins nókkra rílka, og þeir vildu ekkert gera
fyrir hana, þegar hún misti eigur sínar.”
Litlu síður sátu þau öll saman úti á þakinu og
drukku teið, en Jdssamy háfði ekki lyst á netnu.
Hún vissi naumast hvar hún var, og ‘fanst allt öfugt
og öndvert. Hana rankaði við lýsingunni, sem hún
hafði verið að gefa Rakel af “The Court", og svo
fanst henni hún sjá Rúpert koma gangandi til sín.
Þegar hún stóð upp, fann hún til óstyrks og
svima. Hún gdkk þó inn í litla Iherbergið sitt,
komst með veikum burðum ýfir að rúminu og lá þar
hreyifingarlaus.
Lucy var að annast um Rakel, sem horfði stöð-
ugt út á ána. En Didk sat og horfði á hana ást-
þrungnum augum. Ekkert þeirra tók eftir því að
Jesstmy var farin. Hiún sá að athyglli þeirra var
bundið við annað, og hún vlldi ekki glepja þau, með
því að ^egjaþeim, hvað sér liði illa. Hun var held-
ur ekki vön að kvarta.
"Það er líkast því, að eg ætli að deyja,” hugsaði
hin unga stúlka,, þar sem hún lá hreýfingarláus í rúm-
inu. “Ef þetta er fyrirboði dauðans, þá er eg ekki
hrædd. En eg óslka aðeins, að eg léti eitthvað eft-
ir mig, sem þær gætu notið, Rakel og Lucy.”
Síðan urðu hugsanirnar eins og óljósari og henni
sortnaði fyrir augum.
Þegar Lucy kom inn, sá hún að Jessamy la eins
og í dái. Hún sagði við Didk, þegar þau höfðu bor-
ið Raikel inn:
“Viljið þér gera svo vel að sækja iladkninn, sem
kom hingað um daginn, þegar Rakel var sem veik-
ust? Jessamy lliggur meðvitundarlaus árúminu sínu,
og það lítur helzt út ifyrir, að hvert augnablik geti
verið hennar síðasta.
Dick leit á hana óttasleginn.
“Eg ihdfi heyrt, að um þessar mundir gangi næm
veiki í þessum hluta borgarinnar,” sagði hann.
"Hvað ætlið þér að gera, Lucy?
“Bjarga llíifi hennar, ef eg get,” svaraði hún í
ákveðnum róm. "Viljið þér vera svo góður að
flýta yður af stað? Hún ma ekki deyja.
Þegar Dick var farinn, stóð hún og horfði
áhyggjúfuill á Jessamy, sem Ifktist frekar liðnu líki
en lifandi veru.
Það var sjálfsagt að reyna að frelsa h'if hennar.
En hvernig átti hún að fara að því? Með naumind-
um gátu þær unnið fyrir ’því állra nauðsynlegasta
og það meðan Jessamy lagði sinn ákerf til. En
nú?
Meira.
komu aftur.
“Heríbergiáþernan mín kom þá vanalega inn itil
mín, og eg íór á fætur og baðaði mig í hinu stóra
marmarábaðlkeri --------
"Það held eg að mér þætti mest í vari ðaf ölllu,”
sagði Rakel og stundi við. — "Og þegar það var
hans í'Ástralíu hugsaði til hans og honum hlotnaðist hú;S Qg þér VQruS klæddar> fómð þér ofan til morg-
'■* Lucy’ þá væri lífiS samiarleg pardís. «ann| unverSar> og hvaS svo?”
“Svo tíndi eg blóm og batt saman í blómvendi,
eða eg fór tíl þorpsins með stóru körlfuna mína, sem
enn' frændi minn hló svo oft að, því ætíð voru einhverjir,
sem frú Greenhill og eg reyndum að gera gott. Og
gamalmennin, sem við heimsóttum og færðum mat-
nóttunni væij og fleira> sögðu, að ekkert iþætti þeim eins ljúf-
fengt og gott, eins og súpan frá The Court.”
“Og gÖmilu konurnar og börnin þyrptust í kring-
um yður — einku mlbömin. Mér finst eins og eg
horfi á það, Jessamy, og sjá yður sjálfa sitja bros-
andi í hinum litla vagni.”
“Og svo komum við til baka um miðdegisverð-
| arleytið. Miðdegisverðarins neyttum við oftast
ast L.ucy, þa væri
mundi þá annast bæði hana og Rakel.
Hann sneri sér snögglega að Rakel og sagði:
"Henni — þýkir líMega vænt um hann
þá?” Orðin komu slitrótt, og nafnið gathann ekki
nefnt.
“Já,” svaraði Rakel. "Stundum
heyri eg að hún er að gráta."
Eg fheld eg gæti næstum því drepið hannl”
hrópaði Dick og krepti hnefana. "Eg veit að það
er synd að hugsa svona Ijótt, en eg get ekki að því
gert. Hann er vel efnaður, á hús í Briton og hefir
hest og vagn. Haldið þér að hún viti af því?”
“Lucy hugsar eldkert um það, hvort hann er rík-
TOYOU
WHO ARE CONSIDERING
A BUSINESS TRAINING
Yoor •aLoeÆron af a Coöege is an important «t«p for ycm
Tbe Btmin Business CoAege of Winnipeg, U a atrong reli-
Afet highly recommeixied by the Públic and reoognJied
by mt&layma for iís thoroughness and effkáency. The individuaJ
aaeoríon df o«r 30 expeat Wistrnctors placee oer graduatee in the
pnrfemd lirt. Wríte f«r f«e pw-p-to. Ea«dí at
any tfane, dey or evenmg i
Tiie
SUCCESS
BUSINBSS COLLEQE, Ltd.
' sdhprtor blocz *— apposrre botd bubjdsvq
gqekkb pobtaqb ahd cdmonton
■V