Heimskringla - 16.03.1921, Síða 7

WINNIPEG. 16. MARZ, 1921.
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSIÐA.
The Dominíon
Bank
Allar etsair ...........
Sén*takt »Uiyeli v«itt TÍO«kiftr
um kaupmaniMi og Terriunarfé’
aga.
Sparigjc5sd*ildin.
Yextir af inrustaeðufé graiddir
iaín h4ir og ftnnarsstaðar.
V4r bjófiuin veikx>min amá »oin
stór yiffcskifti-
PHOSEA
P. B. TUCKER, Ráðsmaíkir
íóknarfélagsins í Reykjavík er birt
var í Isafo'ld 1 8. jan. 1919. RæSu-
maSurinn var ÞórSur Sveinsson
geSveikralæknir, og talaSi þar í
na'fni aS minsta kosti 200 manns,
sem meS heilagri þögn og samúS
samsintu orS hans, um leiS og þeir
gengust undir sama merki( og var j
honum ennfremur þakkaS’ þaS af
oróíessor Haraidi Níelssyni á eft-
r, fyrir hve skýlaust hannhefSij
alaS. Hann (ilæknirinn) segir:
Eigi tók eg aS kynna mér mái-
S af neinin trúarþörf, eins og
margir vita, sem þokkja mig, hefi
BARNAQULL
Fyrirgefning.
(Eftir Einar H. Kvaran.)
Frh.
Tráfrelsi of hið al-
raenna kirkjulíf.
“Sérhvert þaS ríki, sem sjálfu
•ér er sundurþykt, fær ékki staS-
ist.” (Kristur.)
"Ef um góS trúarbrögS er aS
ræSa, munu þau passa sig sjálf,
en þegar þau ekki megna aS gera
þaS, og guS virSist ekki bera um-
hyggju fyrir þeim, og þau eru
neydd til aS leita styrkshjá ríkinu(
svo sýnir þaS þér aS þau hafa ekki
neitt gott aS UjóSa.
(Benjamín Franklin.)
“Langar þig til aS sjá hana.
eg um langan tíma veriS mjög Sigga litla?” hafSi Gunna sagt.
andvígur prestum og kirkju og er *•.<- . ,
paS enn. Þess vegna hefir mér Getur ma«ur Hengt; þegar
jafnan veriS hlýtt til þeirra, sem maður er aainn ? hafSi Sigga litla
jeta LosaS sig viS hiS andlega sagt En Gunna ha'fSi sagt
tjóöurband kirkjunnar, en á hinn henni aS vera
bóginn hefi eg getaS metiS aS ’ dæmalausu
verSleikum þann mikla mann eSa
meistara, sem hún hefir kent eSa ... , ...
kennir sig viS, og held aS kenn- daln’ komm til guSs. Og Sigga
ingar hans séu hárréttar. Og upp_ j ^la 30 'bað strax, aS þetta var
haflega álít eg aS kirkjan hafi haft dæmalaus vitleysa; þaS getur eng-
S_ bj.Ó,Sa’. Sf.m gagn ™r ! inn maður flengt þegar maSur er
dáinn.
Og Gunna tóik
ekki
vitleysu;
aS þessari
hvort hún
skildi þaS ékiki, aS hún Ó'löf væri
SkoSuS í ljósi þessara tveggja
sannleikisríiku og óyggjandi sagna,
En nú er ekkert eftir nema flagiS.
Dt af ástandi hennar dettur mér
stundum í hug atvik frá æsku. Eg
var smali. Þegar eg og annar
drengur vorum aS reyna aS hæna
ærnar aS kvíaibólinu, gerSum viS
þaS meS því, aS strtá hreinu salti
á grænt valLlendiS, þá kryddaSi
saltiS svo grasiS fyrir kindunum,
aS þær hlupu altaf á blettinn og
urSu áfjáSar í hann, en loks fór
svo, aS ekkert var éftir nema flag-
S, og þær urSu aSeins skítugar
um munninn af aS sleikja mold-
ina, því þar var hvorki gras né salt
ftir. Svona er kirkjan. Frá því
vera slík salti krydduS töSu-
ofan í kistu. En þaS var ekki bú- “Jesús Kristur, gerSu þaS fyrir | iun og vera þar vonda viS hana.
»ann/ieiK®riiK.u og ursisj»“u' =•»&•*••■ . . , , .
, , . , , . ■ • laut, er hun nu oröin kolsvart flag.
mun framtiS hinna almennu kirkju fí gerSar
mála líta mjög ömurlega út. ÞaS
er öllum aS verSa ljóst, aS þaS
eru þessir tveir andstæSu þættir,
sem nú eru aS verSa mjög áber-
andi í kirkjulífinu. Sá fyrri er:
lnnbyrSis veiklun og sundrung.
H£nn annar er: Ytri samtök og öfl-
ug viSleitni á aS bjarga hin-u yfir-
viofandi hruni meS ytri lágaboS-
um og málamyndar samböndum,
og er þessi síSari þáttur æfinlega
ljósasti vötturinn um þann fyrri,
innlbyrSis sundrung og veiklun, og
þaS aS hinn síSari sé aS verSa
mjög áberandi, mun vart nokkur
vilja mótmæla, og þaS jafnvel
ekki þjónar kirkjunnar isjálfir, því
þeir virSast miklu fremur flestir
vera knúSir af þollausri þrá eftir
aS geta éflt þenna þátt sem bezt
og hert á böndum þeim, er þeir a-
líta aS megna muni aS halda sam-
an eSa girSa þá innþornuSu og
gisnuSu stofnun.
Einhverjir kynnu aS svára þess
(Léturibreytingar eru
greinarhöfundinum.)
ÞaS er víst óhætt aS segja, aS
á meSal þessara 200 manna, sem
þarna töluSu aS nokkru leyti
gegnum munn þessa manns, voru
margir ísl-enzkir atkvæSamenn,
mentamenn og áhrifamenn. Og um’
takiS eftir hvaS hann segir, eSa
beir allir meS homumi “svona er
kirkjan .... kolsvart flag.” Hve
iengi geta svo börn hennar fundiS
naegilega næringu þar? Er nokk-
ur furSa þótt sundrung verSi og
menn leiti fyrir sér? Því þót’t ýkj-
ur væru nú í orSum þessum, sem
eg lítiS skal dæma um, þá hafa
þau ekki veriS hrékin og ekki hef-
ir þeim veriS mótmælt af neinum
ODÍnberlega. Mér datt í hug, er
eg fyrir skömmu sá í öSru íslenzka
blaS inu hér fyrir vestan, aS rit-
stjóri GuSm. Hagalín hefSi skrif-
a Sum íslenzkt kirkjulíf, og ein-
hverjum, sem mintist á þaS í Isa-
fold, finst hann vera svartsýnn og
þekkinigartæpur á þeim hlutum,
hana upp úr
rúminu og sagSist skyldi bera
hana. Hún var a'ltaf svo góS viS
hana, hún Gunna. Hún bar hana
inn í húsiS hennar Ólafar. Ólöf lá
þar á ífjöl meS ibrekan yfir sér, og
Sigga litla sá móta fyrir fótunum.
Óttalega voru þeir stórir, og þung
aS láta iþá stíga ofan á sig. Klútur
var ofan á andlitinu á henni, og
Gunna 'brá honum frá. Eln hvaS
néfiS á henni var stórt. Hendurn-
ar voru undir brekaninu. ÞaS var
gott, aS hún Gunna fletti ekki
ofan af þeim.
Sigga litla só opna bók oifan á
brjóstinu á henni Ölöfu. — “Til
í hvers er þessi bók þarna?" spurSi
hún. "Hlún Ólöf les aldrei í bók-
'ÞaS eru Passíusálmarnir, barn,’
sagSi Gunna. “Þeir eru lagSir
þarna til þess aS ekkert óhreint
komist aS líkinu."
“Hvernig óhreint? Engin ó-
hrein föt? ”
“Nei, barn. Engir illir andat."
ÞaS var gott, aS hún Ólöf var
dáin. ÞaS var alveg rétt handa
henni. Nú ga t hún ekki fleng!
hana framar, af því aS þegar
maSur er dáinn, þá geta menn
ekki flengt. Nú var búiS aS bera
hana fram í stolfu og láta hana þar
5 aS láta lok yfir kistuna. ÞaS
itti aS gera þaS á morgun, hafSi
áunna sagt henni. Og þá átti aS
fara burt meS hana Ólöfu og láta
hana ofan í gröf .... Og Ijóti karl-
inn tók hana í gröfinni og fór meS
hana heim ti] sín .... ÞaS var ekki
satt, sem Gunna hafSi sagt, aS hún
Ólöf væri komin til guSs. ÞaS
vissi Sigga litJa vel, af því aS hún
Ólölf hafSi veriS svo vond. Og
þaS var alveg mátulegt handa
henni, fyrst hún var svona vond.
Og hún var líka þarna framrni í
stofunni í kistunni, en ekki hjá
guSi.
ÞaS var óttalega vont aS vera
hjá ljóta karlinum — lifandi skelif-
ing iheitt .... ÞaS var líklega eins
heiitt eins og hjá hvernum utan
viS túniS .... ESa eins og í sjóS-
andi grautarpotti .... Og maSur
komst aldrei upp úr — aldrei
nokkuíntima......Og svo gat maS-
ur líklegast ekki sofiS þarna lif-
andi vitund, vakti þarna dag og
nótt .... Þar sem var svona lifandj
skelfing, óttalega, ófctalega heitt.
.... Og komst aldrei upp úr.
En guS minn- góSur........Ekki
mig, aS láta hana ekki fara þang- - Nei( þaS gerSi hún aldrei. ÞaS
aS.” j var heldur ekki til neins. Henni
HvaS var orSiS af brúSunni? Ólöfu þótti ekkert gaman aS
Hún hafSi gleymt henni. Æfin- krú®u- Hana langaSi ekkert til
lega hafSi hún getaS sofnaS, þeg- fl® eiSa brúSu. Hiún ætlaSi bara
ar hún hafSi brúSuna sína hjá i slita utan af henni fötin og rifa
sér. ÞaS var undarlegt, aS hún f1*!13 aila ' sundur, til þess aS bæta
skyldi ekki geta þaS nú. BrúSan með henni föt.
var komin langt niSur í rúm og Og Sigga litla vafSi brúSunni
Gunna lá meS fótinn ofan á höfS-' upp aS sér fastar en nokkru sinni
inu á henni.....En aS hún sikyldi
ekki hafa kafnaS( aumingja brúS-
an.
Hún Ólöf hafSi nú einu sinni
veriS aS hugsa um aS taka þessa
brniSu af henni --- láta hana ekk-
ert hafa af henni nema hausinn.
Hún hafSi sagt aS þaS vœri nær,
aS kasta þessum dujum á eitfchvert
gatiS á Ieppunum hennar. MikiS
s'kélfing hafSi hún Sigga litla orS-
iS hrædd þá. Htvernig gat brúS-
an veriS bara haus? Ekkert barn
var bara haus. Þá var hún ékki
lengur nein brúSa.
Upp frá því hafS iSigga litla
aldrei veriS meS brúSuna á dag-
inn, svo aS hún Ólöf skyldi ekki
sjá hana, ekki muna eftir henni.
Hún hafSi faliS hana undir undir-
mátti .láta hana Ólöfu fara þarna j gænginni í rúminu hennar Gunnu
ofan í hverinn eSa grautarpottinn
og komast aldrei upp úr. Hún
hafSi ekki veriS s v o vond. Hún
hafSi ekki altaf veriS aS flengja
hana. Hún hafSi gefiS henni aS
borSa. Og einu sinni( þegar hún
var óttalega vot og henni
var óttalega kalt ---- meira
kalt en nokkurntíma annars —
hafSi hún ekki flengt hana og ekk-
ert veriS vond viS hana, heldur
og ekki tekiS hana fyr en hún var
lögst út af á kvöldin. Þá var svo
gott aS sofna meS hana í faSm-
inum.
En aS hún færi nú og gæfi henn:
Ólöfu brúSuna léti hana í kistuna
til hennar, fyrst hana hafSi langaS
til þess aS eiga hana. .... Þá ga*
vel veriS, aS Ihún gæti betur sofn-
aS í vonda staSnum. Ekki veitt
henni af aS geta so'fnaS, aumingj-
Henni var velkomiS a?
anum.
sagt íhenni aS fara aS hátta og
hjálpaS henni úr fötunum og breitt j fa brúSuna.
ofan á hana rúmfötin og gefiS Nei, nei .... brúSuna! .... Géfr
henni flóaSa mjólk í rúmiS. j henni Ólöfu brúSuna! .... Láta
Nei, nei .... hún Ólöf mátti ekki I brúSuna sína í blárauSar( stóru
meS nokkru lifandi móti fara í hendurnar á henni. — Og láta
vonda staSinn. hana fara meS hana í vonda staS-
áSur.
En hvaS átti hún aS gera? Ekki
mátti Ólöf fara í vonda staSinn.
Siggu litlu fanst þaS altaif voSa-
legra og voSalegra, varS altaf
hræddari og hræddari viS hugs-
unina.
Hún las faSir vor og blessúnar-
orSin og signdi sig. Meira hafSi
hún ekki lært. Og svo bætti hún
þessu viS:
“Jesús Kristur, gerSu þaS fyrir
mig, láttu hana ekki fara í vondt
staSinn..... Þá skal eg æfinJega
lesa faSir vor á kvöldin og æfin-
lega vera góS. ÞaS gerir ekkert
til, þó aS hún væri.vond viS mig,
og þó aS hún stigi ofan á mig, og
þó aS hún flengdi mig. Láttu hana
ekki fara þangaS, þó aS hún gerSi
þetta. Eg fyrirgef henni þaS alt
saman.”
NiSurl. næst.
“Ef eg væri kóngur," sagSi einu
sinin barn, “þá léti eg byggja mér
höH, sem næSi alveg upp í stjörn-
urnar. ”
“Og eg,“ sagSi annaS, skyldi
altaf vera í gull- og silfurföt 'Ti.
“Og eg," sagSi þaS þrSia,
borSa sætabrauS og sykur á hv;rj
um degi."
“Og eg(” sagSi dálítil stúlka og
roSnaSi um leiS( skyldi gefa öil-
um fátækum börnum peninga til
þess aS kaupa sér brauS og föt
Pyrir.”
athugasemd minni um inn- aS hann hefSi þó varla málaS þaS
svartara en flagiS, sem læknirinn
dró upp í ræSu sinni, og Isafold
flutti víst meS ánægju. Eg held,
aS einmitt sá, sem næga þekkingu
hrifSi á '->kjulífinu heima, myndi
lýsa því þannig, aS mörgum
mundi geSjast miSur aS. Eg hefi
ferSast um fleiri sýslur landsins og skr*if“{ “Statsreligion eiler fri
fundiS a mikiS fle.ri stoSum o- Folkekirke" þannig um þjóSkirkj
anægju og umkvartanir yfir koldu i una.
og dauSu kirkjulífi, héldur en j
arar lögmætrar kirkjudeildar í
lardinu. AuSvitaS gerSi hún þaS
skki nema emu sinni þótt rétt
þættist ihún 'nafa til þesa, en sjálf-
sag.t hefir hún skammast sín á eft-
ir og haldiS, aS þaS kynni aS
spyrjast rlla fyrir þessu.
Hinn norski prófessov Taranger
“Eg hika ekki viS aS segja. aS
I þaS er tjón, sem varla á l'ka sinn í
hinum mentaSa heimi. og sem er
anægju, og gafst mér gott tæki- j
færi á aS hyggja aS þessu, þar sem J
eg kom á yfir 2000 heimili, og oftj jafn niÍSuriægjandi fyrir ríkiS eins
barust trumal . tal. En þann vitn- þjóSkirkjan, því alt þjóStrúar-
isburS verS egaSbera, aSþottis-'kerfiS er> þefir verið og mun
lenzkt þjoSkirkjuuf se aS rfiti yer8a ósannleiki, opinbert gabb,
m.nu, jafnt sem margra annara, I andstætt og versti óvinur allra
ems og bent hefir veriS hér a, —
dautt og eigi ekki annaS vísara þraCrcSa.
byrSis veiklun og sundrung þann-
ig, aS bæSi eg, er skrifa línur þess
ar, og mínir liikar, aéttum oikkar
■ skerf í því aS vlda sundrungunni,
og segja þannig aS nokkru leyti
eins og Akab konungur sagSi viS
spámanninn: “Ert þú þar, skaS-
valdur ísraels.” Mundi eg þá
vilja svara þvv a likan hátt og spa-
maSurinn gerSi: Ekki er þaS
ek sem valdiS héfir Israel skaSa,
heÍdur þú og ætt þín, þar sem þér
hafiS virt boS drottins aS vettugi,
en elt Baalana.” ÞaS hefir sýnt
sig á ölilum liSnum tímum, aS
kirkjan hefir stáSist allar árásir ut-
an frá, þegar hún var innbyrSis
sterk og varSist og barSist meS
hinum sigursælu vopnum, og ekk-
ert annaS hefir getaS orSiS henn ^ ........ ....
tiil tjóns en þetta, aS virSa boS i fy™ höndum en aS grafast( pá eru j þróast og þroskast í þjóStrúarkerfi
ættugi”, og láta ginn- 'o eintsaklingar Ihins íslenzka Ká UX k-,™'
ast af sannleikans mikla keppi-
r.aut, sem ávalt hefir IhampaS mest
h'r.u vinsæla heiílagoSi sínu ‘Baal’
( sólarguSnum) ( sem fram á þenna
dag hefir átt svo mikil itök í tiÞ
bíSjendum innan kirkjunnar, aS
þeir nú geta hafist handa meS end
urlífguSum áhuga fyrir því að e^a
og fegra lagaboS þau, sem viour-
kenna og minna bezt á sóilardýrk-
unina (Baallsdýrkunina).
“FurSiS ySur, himnar, á þessu
og skelfist og verSiS agndofa, seg-
ir drottinn. Þvi tvent ilt hefir
þjóS mín aShafst: Þeir hafa yfir-
gefiS mig, uppsprettu hins lifandi
vatns, tiil þess aS grafa sér brunna(
brunna meS sprungum, sem ekki
halda vatni." GefiS gætur aS
þessu tvennu; anna Ser, aS yfir-
gefa hiS sanna og rétfa, og hifct er
aS gripa til þess gagnslausa og
falska. Þegar kirkjan yfirgefur
hina sönnu lífsins svölunar lind,
grefur hún sprungna ibrunna, sem
ekki halda vatni, og þegar vökv-
unin er burtu aS öllu leyti, frjóvg-
unar- og þroskaskilyrSiS, er þa
furSa þó alt þorni inn, gisni og
fali í mola. /
Til aS sýna hvaSa álit margir
hafa á íslenzka kitkjulífinu heima,
leyfi eg mér aS skjóta hér inn í
broti úr ræSu eins ræSumannsins,
er talaSi viS stolfnun Sálarrann-
vaknaSi framkvæmdasöm siSbót- yrSu þannig úr garSi gerS, aS þau
bótar- og viSreisnariþrá í hjörtum veiftu ekki mönnum þessum rétt-
allra hreinskilinna manneskja. indi þau, sem þeim vissulega ber.
MeSan kirkjan í æsku sinni var Annar stakk upp á. aS komiS yrSi
hrein, sterk. áhugasöm og lifandi, harSari sektarákvæSum inn í hina
var hún ekki valdfíkin. Én undir- svoköIIuSu k rkjulegu lögg’jöi, svo
hún misti meir og meir 'ægt y:Si aS leiSa mög þungar
Svar.
e-ns og
Sem svar upp á greinina er
birtist í Heimskringlu 2 3. tbl. í
—.mb di viS kaoDræSu, sem
sjónar á hinu sanna og eftirsókn- '*t:r yf r manneskjur þessar eSai naidin iiaio* v*-“° *
arverSa hlutskifti sínu, og tók aS þá lengri tíma fangelsisvist. Einn stúdentalfelagsins laugardag.n
gerast ásælin í þaS, sem ekki var kom fram meS tillögu þá, aS tax
hennar, og fór aS binda hugann marka meS lögum eignarrtt,
viS þaS, sem .spílti hennar sanna þeirra þaS mikiS, aS þeir ekki
eSlIi, tók hún einnig aS gerast gætu orSiS starfandi í þessum
valdfíkin, og eftir því sem traustiS ■ efr.rm, en annar stakk upp a’_að
jl L:____ ’.j_______ _______ 1 C:- iræ-ri, cwrftir ölhim eivnarrétti.
Þegar því sönn trú lifir,
aS "virða boö xyrir nonaum en ao gratast, pa eru; þróast og
drottins aS vettugi”, og láta ginn- bó eintsaklingar ihins íslenzka j,es8U> þá er þaS ^ þvf ag
þjoSfelags iheima ekk. andlega þakka, heldur þrátt fyrir alt þetta
dauSir. ; fyrirkomifclag. þess vegna þarf aS
Sú staSreynd aS íslenzka þjóS- afnema þjóStrúar fyrirkomulagiS
kirkjan nú stendur klofin í þessar (þjóSkirkjuna). ÞaS verSur aS
6 stefnur, sem sumar eru mjög afnemast, því þaS spillir hinu al-
andstæSar hver annari: Andatru, i menna siSgæSi voru, bæSi því
Nýju guSfræSi, GuSspeki, lúth- j stjórnfræSislega og kristilega.”
ersku, sfcefnu þá er kallast Stjarn-j Um íslenzkt kirkjulíf hér í Can-
an í Austri og irtnbyrSis trú- ada kann eg ekki eins mikiS aS
boSs stefnuna, er nægilegt til aS segja, og v^ldur því óikunnugleiki
sýna þaS, aS hún fær ekki staSist j minn; en ekki þarf mikla þekkingu
samkvæmt dómi Krists um ríki ti JaS sjá, aS samheldni sú, sem
þaS, er *j&Ifser se sundurþykt. I enn á sér staS( þrátt fyrir alla
sundrung og ókristilegt rifrildi og
málaferli, er meira í því fóilgin aS
a hinum ósýnilega, sanna, hefir þe>r væru sviftir öllum eignarrétti
minkaS, hefir hún bygt vonir sín_ M^rgar þessar uppástungur komu
ar á hinu breytilega, veraldlega ham fvrir fáum árum á presta-
valdi, sem hún hefir kostaS kapps þmgi í Phrladelphiu, þar sem full-
um aS vinna og varSveita. Og trúar voru samankomnir frá kirkju
sannra og ómengaSra trúar- þegar kirkjan í heild sinni, jafn ís- félagi, sem télur nú yfir 30 milión-
lenzka kirkjan sem annara þjóSa, ir meS1ima( og hefir yfir 100 þus,
er orSin svo áhugasömf fyrir allls- ''resta, svo hægt var bæSi aS
herjar yfirfcáSum, sem hún nú sýr- 'ySja og samþykkja tðlögurnar
ir sig aS vera út um hinn mentaSa Jesúítamir 'hugga s.g
r.æstan á undan, þá v.l eg geta
þess aS mér fundusfc ummæLn al-
gerlega óréttlát. eSa aS minsta
kosti óiþarfi af ritstjóranum aS
gefa almenningi þaS í skyn, aS
kappræSendur hefSu ekki gert
eins vél og skyldi. Hann ihefir
líklegast gleymt því aS allir þess-
ir stúder.tar háía algerlega feng’S
mentun sína á ensku, aS þeir hafa
lært aS hugsa og lýsa hugsunum
sínum á þvií máli og aS sumir
(IbæSi karlar og konur)
Babylon”. Babylon þýSir sundr.
og hún nú er komin, kölluS
ung, og orS drottins segir aS
Babylon þessi sé “fallin”.
ÞaS er aldrei hægt aS búast viS
góSu af þjóSkirkju, því stofnun sú
er ekki í samræmi viS anda Krists,
sem ekki villl útbreiSa ríki sitt meS
neinni þvingun, en þaS héfir þjóS-
kirkja alta'f leyft sér aS gera. ÞaS
er t.-d. ekkert í samræmi viS anda
Krists, aS senda löggæzlima heim
varSveita sérstakan félagsskap,
heldur en sanna kirkju, og ekki
dytti mér í hug aS líta bjartari
augum á íslenzka kirkjulífiS í
Canada, héldur en á lslandi, því
þótt kirkjulegur félagsskapur hér,
aS nokkru leyti fjörgaSur af rifr-
ildi, kynni aS vera meS meira
fíöri en heitna, þá hygg eg aS and-
legur áhugi hvers einstaks eins taki
______ _ ___ viS. i •
heim allan, er þaS, eins og þegar stutt sé aS bíSa þess, aS pis'lar- ha’fa ekki þaft tækiifæri til aS tala
hefir sagt veriS, Ijósasti vötturinn færin bindi enda a allan mis'k.in
um innra ásigkomulagiS, og af- ing og alla siSbót. Svo hugsunar- íslenzku, og eru þess \ . 0na mjog
StöSu ihennar til höfundarias. hatturinn og framicvæmdalönr'un-, stivSir i malinu.
Nú hefir ekki veriS hjá því "‘U er ekki svo ósvipuS hjá móSur- f öSru lagi hafa margir alf þess-
komist, -meS þetta 4 fremur en kirkjunm o gdætrum hennar. n um kap;præSendum tekiS þátt í
margt annaS aS þaS kæmi fram í Eeir, sem hafa hugfest ser ot j k g num a8eim í vetur og
"birfcuna \viS ljósiS”. Þegar of- þe~* °g eru . samræm. v.S eSl. j kappræöun im a ^
an af hlutunum er flett, og þeir beirra: Og íþetta mutiu þeir gera eru þess vegra o\on a
koma fram í 14birtuna við Ijósið ’, (ofsækja yður), af 'pví peir ha a fram a raeðupallinn.
og eru skoSaSir í hinu rétta ljósi, hvorki þekt föSurinn né mig, l gem áheyrandi kappræSa þeirra,
reyna aS velja ’þá heillavænlegu ^ hafa haft í vetur, get
afstoSu, og kæra s.g ekkert um ao , i r
eiga þátttóku í 'fólagsskap þeim, | eg sannarlega sagt, aS þær hata
sem í verkum sínum aug'lýsir sig veriS fýllílega eins góSar og ger'\
á heimili fátækra méSIima sinna til ekki fram ástandinu heimáfyrir.
þess aS taka meS valdi fé til j AnnaShvort hlýtur aS vera, aS
stuSnings kirkjunni, og hvaS þá andlegur áhugi manna sé alveg
&S fara lengra otg ásælast þannig’steindauSur, og öll sanmleiksþrá
þá, sem fyri r utan eru. Um þaS I og elska fyrir borS borin, eSa þá,
get eg sjálfur bezt boriS v.tni, þvílaS þaS hlýtur aS fara aS vakna
kirkjan hefir IdtiS taka lögtak, hjá hungur og þorsti í sáilum þeirra( er
mé. á gjaldi því, er eg neitaSi aS géfa gaum aS ás’tandinu, sem þeir
greiSa. og samkvæm't lögum bar bbóta aS finna litla svölun í; og
ekki aS greiSa, sem meSlimi ann- ekkert væri þá eSlilegra, en aS
þá kemur eSli þeirra í ljós. ÞaS
er þetta, sem hin almenna kirkja
er svo sárgröm yfir, aS hróflaS
skuli vera viS þessu og þaS lagt
fram í birtuna, seifn hljóti aS VerSa
til aS skerSa álit hennar og veikja
vald hennar. Þetta er ein orsök-
in til þ ess, aS ihún nú gerist svo á-
hugasöm fyrir ytri samtökum fyrir
bvf aS tryggja valdiS og rySja úr
vevi öllum tálmunum. Hún tal-
ar li'ka mjög skýrt í gegnum þjóna
sína og á víst eftir aS tafa skýr-
ara, samkvæmt því, sem orS
drottins hefir fyrir sagt, méS sín-
um eigin munni, löggjöif sinni.
Ein þjónn ihénnar, prestur nökk-
ur hefir sagt um þá, sem eru aS
leiSa be.tta fram í “birtuna viS
liósiS”, aS þaS þyrfti aS drepa þá
alila án dóms og laga, — ein rödd
er svnir innra hugarfariS. Einn
bar fram uppástungu iþá, aS lögin
algerlega guSsþekkingarsnauSan.
Hvar eru nú sannileikselskandi,
fórnfúsar og þreklyndar mann-
eskiur, sem beita vilja ser til varn-
ar því bráfct tapaSa trúfrelsi og
siSbótum þeim, sem eitt sinn voru
svo dýrt keyptar? Eru þær nú
ekki lengur nokkurs virSi? ESa
Vfum viS á einum þessum ömur-
lega andlega fátaeka og þróttlitla
tímabili sögunnar? Eigum viS aS
halda áfram meS aS kll'na í kölk-
uSu grafirnar, og reisa styttur viS
hoilu, ,innþornuSu, merklausu trjá-
bútana, í staS þess aS hlúa aS
hálf niSurkaefSu og aSþrengdu
fróöngum sannleikans?
Pétur SigurSsson.
ist meSal nemenda yfirleitt. ÞaS
er satt aS sumir hafa betri fram-
burS en aSrir. En hvaS sem því
líSur, þá er mest í þaS variS, aS
ræSuefniS sé þess virSi aS hlusta
á þaS. Þvi til hvers er aS tala
meS maelgi og segja elkki neitt?
Hvetjum hefldur stúdentana aS
undirbúa ræSur sínar eins vel og
þeir framast getá, því þegar þeir
hafa æft sig í ísJenzikunni og haifa
fengiS sjálfstraust á ræSupalIin-
um, þá mun þemi ekki verSa stirt
um málbeiniS.
H. S. S.