Heimskringla - 20.04.1921, Qupperneq 6

é. BLAÐflfflDA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 20. APRIL í 92 I
Jessamy Avenal.
20. KAPITULI
Skáldsaga.
.Eftir sama höfund og “Skuggar og skin”.
S. M. Long þýddi.
Daginn eftir sagði Carlos henn; sjálfur,
Galdys fanst þó ótrúlogt, aS Ihann ætlaSi ekkrt aS I
Rósa Beringer stóS aSgerSalaus viS gluggan á
búningékléfa sínum á “The Court” og ihorfSi yfir
garSinn.
Þetta var hér um bil einu ári seinna.
I ^ Hún var eins dýrSIega klædd og hún hafSi nokk-
urntíma veriS, og vöxtur ihennar og fegurS var eins
. töfrandi og áSur, en samt var hún allmikiS breytt,
j einkum hvaS ýfirbragS hennar snerti.
Rósa ha'fSi ætiíS leitast viS aS taka lífiS eins létt
og framast mátti verSa, og þaS jafnvel á þeim tíma
«era ur þessu, þaS Vær, ekk, hægt aS halfa þau upp ælfinnar> þegar hún hafSl yið efnaleg 6þægindi ag
á móti sér, Dick Phenyl og Jessamy. Gladys svar- stríSa. Hún hafSi einu sinni komist svo aS orSi viS
aSi því engu.
stjúpu sína, aS ef maSur leýfSi ekki sorginni rúm í
Daginn e'ftir sagSi hún AÍbert EdvarS alla sög- hjarta sínu, þá kæmist ihún heldur ékki þangaS.
Stundum komu henni nú þessi orS í hug, og þá
stundi 'hún viS. Rósa háfSi vogaS öll, til aS ná því
.... . sem ,hún skoSaSi æSstu farsæld lífsins. Hún hafSi
Mér datt ekki í hug aS þu mundir þannig nota c .* r i i i * , , , , , .
rramið atskaplegan glæp til aS na þv, tákmark,, og
una. Hénn ypti öxlum yfir því og kom henni þaS á
óvart. ( li f'JI
þér þaS sem eg hafSi heyrt, og sagt þér í trúnaSi,
því þá mundi eg ekki hafa spurt frú Johnson aS því,’
þó ékki unniS þaS sem hún ætlaSist til.
Nökkrir mánuSir höfSu auSsjáanlega veriS nógu
isagSi hann. “Mér sýnist aS sumu leyti þaS vera langur tími til þess aS ástin hjá Roibert Beringer
átakanlegt aS Lucy skyldi leggja út í annaS eins, ein
ungis vegna vinstúíku sinnar
Róbert leit til hennar meS einskonár undrun.
Rödd henanr bar vott um þreytu og vonleysi, sem
hann hafSi ekki orSiS var áSur.
Rósa var alls ekki hraustleg. andlitsliturinn var
helzt um óf gagnsær, augun voru óeSlilega glamp-
andi og í fyrsta sinni tók hann nú 'fyrir alvöru eftir
hinum þurra hósta.
Hann var orSinn reglulega leiSur 'á henni, því
hann hataSi veikindi og hóglegan lifnaS; hann vildi
láta sýnast svo, aS þaS væri hennar vegna, aS hon-
um var svo ant um aS hún færi til Cannes, og þaS
átti íhún líka aS viSurkenna, þó þaS væri aSallega í
hans þágu.
"ÞaS sem þú segir, Rósa mín, sýnir einungis aS
þér er nauSsynl^gt aS hreyfa þig og ibreyta til 'frá
þvi hversdagslega,” sagSi hann hálf kuidalega. ViS
skulum hafa stóra danssamkomu og bjóSa aSlinum
bæSi hér í kring og nokkru frá London. BoSsbréf-
in géf eg út undir þinu nafni. — En eftir á aS hyggja,
eg þatf peninga og þaS ekki svo lítiS; þú ættir aS
geta látiS mig fá þá í dag.”
“Ójá, þaS hlaut aS vera eitthvaS sem olli því
sérstaklega, aS þú komst og eyddir hálfum tfma hjá
mér, en nú fyrst sé eg orsökina," sagSi Rósa biturlega
“Eg vona aS þú byrjir ékki á því aS vera ósann-
J kólnaSi aS miklum mun, og Rósa sá þá fljótlega hver
■ c i . i » i ... hann var , raun og veru, þessi maSur sem hún hafSi . , , , „
jafnvel þo hun breytti , , • • u it*- í i íc 'gjörn,” sagSi hann meS hægS, 'eg skal segja þer
. , _ , , , , . , , , , . gifst — hann sem hun emu sinm ihaifSi elskaS svo 36 6 ,
ekki rett. Eg skyl annars ekki, hversvegna þu dæmir h . ,, , aS eg hefi veriS svo oheppmn að tapa allmiklum
hana svo óvægilega, Gladys. j Hpn hafSi tdkiS sér þessa upgötvun mjög nærri j PeninSum ! spilum,^ og fataialinn minn á hj'á mér
Gladys var hálíf sneypt. ÞaS leit úr 'fyrir aS allir 0g þaS var auSséS á yfirbragSi hennar, hvaS hún j átta ■hundruS Pund-
vildu bera blak af Lucy, og meS tíS og tiíma mundi hafSi liSiS og gengiS í gegnum þessi síSustu ár.
hún giftast Dick, sem stóS til aS erfa frænda sinn,
vel efnaSann. Svo mundi hún máske búa í stóru
“ÞaS er ékki langt síSan aS eg gaf þér 500
ÞaS leiS ekki á löngu aS hún kæmist aS því, aS Pund fyrir skemtisiglingabátinn þinn,” sagSi hún al-
mizkunar- í varfeg- '£•§ sfcaf sesJa t»er nökkuð., Róbert, í gær
Beringer var skapbráSur, óþolinmóSur, ii,u.^uimi-|
, , . . .... , c . laus, lausgeSja, eySslusamur og eigingjarn. Þau tafa®* eS herra Trevor um peningamál okkar, og
husi, og ef til vildi hafa vagn og okumann. Þessi hiJfS(U QÍf£ deilt Qg sambúSin varS kaldari og leiSin-jhann viS yrSum bráSum í :fjárþröng, éf viS
hugsun var kveljandi fyrir Gladys. legri> eftir hví sem ]engra jeiS Hún var ekki 8terk_ eyddum framvegis eins og tvö síSastliSin ár. Horf-
Daginn eftir mætti Dick, Jessamy fyrir utan bú- og þegar hún hugsaSi um liSna tímann, lá endur-jurnar eru þær, aS smám saman verSum við öreigar.
staS hennar. Hún stanzaSi til aS tala viS Ihann.
“HaifiS þér ekkert heyrt, spurSi hún.
Jocelyn, hugsaði hann, “aS láta þann hluta eign-
ana, ekki ti.neyrSu drengnum, vera séreign
Rósu, þannig aS hann, seinni maSurinn hennar hafSi
engin fjárráS, en varS aS ‘leita á náSir konu sinnar
um 'hvern einasta skilding."
En þótt hann væri afar reiSur 0g hefSi alt ilt á
hornum sér, var ékki sjáanlegt aS þaS hefSi nein
áhrif á hana. Þegar hann loksins þagnaSi, og reiSin
virtist runnin a'f honum aS þessu sinni, leit Rósa
upp og sagSi kuldalega:
“Eg álít aS hertogainnan haifi haft rétt fyrir sér
er hún sagSi : “aS veiSigjarnir menn væru grófir og
þussalegir í orSum, og svo fæ eg höfuSverk af þess-
um ógnar hiávaSa" en nú er hætt aS snjóa og eg
held það væri gott fyrir mig aS fá mér ökutúr.”
Hann svaraSi engu, en þaut út úr herberginu og
skelti hurSinni á éftir sér. Hún þóttist eiga víst, aS
hann mundi tala illa um sig viS systir sína^ en þaS lét
hún ekki mikiS á sig fá.
Þreytuieg á sviip 'hringdi hún á stúlkuna. Henni
fanst sér um megn aS sitja þarna lengur aSgerSar-
laus.
Eg má ekki grubla alt oif mikiS um þaS, sem
ekki er eins og þaS ætti aS vera,” sagSi hún viS
sjálfa sig. “Eg held næstum aS eg sé veik; mér finst
eg sjá myndir svífa mér fyrir sjónum — helzt er
þaS Jocelyn og Jessamy, og þau líta til mín alvar-
lega og ásalkandi. Hinn voSalegi glæpur sem eg
framdi gagnvart Jessamy, er eg eySilagSi viSaukann
viS ei'fSaskrána, þaS liggur þungt á mér — eg hugsa
um þaS, nær aS segja, dag og nótt. ÞaS er enda
verra fyrir mig en reiSin í augum Róiberts og ómur-
inn af hans 'hörSu og biturlegu röddu.
Þegar herbergisþernan kom, klæddi húft^-hús-
móSur sína í mjög svo kostbæra loSkápu og lét á
hana hvíta blæju. Hún var aS hugsa meS sjállfri sér,
aS þaS væri ekki gætilegt af LafS-i Delavel, aS aka
minningin um hina stóru synd sem hún hafSi fram- TU allrar hamingju, er svo gengiS frá eignum Jooe-^út ■ dag ■ þessurn ka]da og hvassa vindi^ því fyrir
j iS, á henni ihenni sem blýþung byrSi, og hún megn-
"Eg héfi ekki von um aS heyra nokkurntíma
nökkuS í þá átt, sagSi hann dapur í bragSi. “Eins
aSi ekki aS svæfa hina hrópandi raust samvizkunnar.
lyns litla, aS viS þeim er ómögulegt aS ihreyfa.
“Já, auSur drengsins — þú hugsar ekki um ann-
“Eg hefi svíft Jessamy Avenal, því sem henni aS en aS draga samán peninga ihanda honum, . hróp-
bar meS réttu,” ihugsaSi hún aftur og aftur. “SíS- aSi hann í bræSi og gleymdi alveg þeirri sj*á¥stjórn
viss, an |he(fir a]t gengiS ver, Jocelyn aSvaraSi mig, þaS og hógværS sem hann ætlaSi aS leika viS þetta
heldur ekki um mínar tilfinningar gagnvart henni. voru áminnirvgarorS deyjandi manns. Peningarnir táe'kiifæri. “ViS skulum spara meS öllu móti, en hans
ÞaS sýnir hvaS eibfaldlegt þaS var af mér, aS gera ^ hafa ékki a'flaS mér neinnar ifarsældar, þeir verSa; iþúsundir aukast og margfaldast engum til nota, og
og þér vitiS, víldi hún ekki treysta mér. Hún
mér von um aS hún mundi sinna þeim. ÞaS sýndi heldur ekki lengi í umferS, ef hann heldur áfram
sig, þar sem hún kaus heldur aS stela, en aS leyta eins °,g hann byrjaSi ”
á mínar náSir, og aS Lucy skyldi geta fengiS af sér
aS gera þetta —”
Hann var svo*hiyggur aS hann gat ekki lokiS
viS setninguna.
Jessamy horlfSi á hann meS viSkvæmni og meS-. sínum
aumkun.
Alt í einu féikk hún slæma hóstakviSu. I seinni
j tíS 'halfSi ’hún oft ákafan hósta, en þaS var aSeins
j LafSi Carew sem virtist hafa tekiS eftir því.
“HefSi þaS ekki veriS vegna barnsins, gæti þaS
máske veriS hiS sarna," hélt hún áfram hugsunum
Róbert hefir náS því, sem var aSal augna-
biS hans, er hann giftist mér — nefnilega penlngana
Hún hefir máske hugsaS, Dick, aS þér gætuS Ln honum skal ekki líSast aS hreýfa viS því sem
ek'ki hjálpaS henni,” sagSi hún. “Hún hefir oft dáSst blessaSur drengurinn minn erfSi.”
aS því hvaS þér væruS góSur maSur, og hefSi Eldur brann úr augum hennar — móSurástar-
hjarta hennar ékki veriS sárt éf gremju yfir svikum innar 'heilagi eldur — Hún hringdi rafmagnsbjöllu
unnusta síns, þá þykir mér sennilegt aS hugur henn- °S stúlkunni sem kom, skipaSi hún aS Ifæra sér
ar hefS.i hneigst aS ySur.”
HaldiS þér þaS? hrópaSi Dick meS ákefS,
eu svo kom aftur vonleysi^svipur á andlit hans..
Eg \ eit ekki hverra bragSa eg skal neyta til aS
drenginn.
Litlu síSar kom Jocelyn litli inn, hann iflýtti sér
til móSur sinnar og kysti hana. Nú var hann hennar
eina ánægja í lí'finu — blíSlllyndur og kátur drengur
finna hana, jómfrú Avenal,” sagSi hann “Hún sýnist' ff lítÍS °g faI!egt andht’ ng mÍnS aÖlaSandi í öllu.
vera horfinn sporlaust; eg leitaSi uppi ökumanninn Hann var eftnW°S aIJra 1 husinn’ nema stÍúPa
sins. Mun rjoða ousan var enn fostra hans, sem gerSi
alt fyrir hann og gætti hans eins og augna sinna.
Rósa setti hann hjá sér í legubekkinn og var
byrjuS aS segjahonum barnasögur, sem honum þótti
gaman aS. Þá var dyrunu mlakiS upp, og Beringer
horfSi á þau nokkur augnablik, meS gremjuna auS-
sæja í sínu ómannúSlega en laglega andliti, en þau
tóku ek'ki eftir honum.
Hann stanzaSi söguna meS því aS segja óiþolin-
móSur: “Sendu drenginn í burtu, Rósa, eg þarf aS
sem óTc henni; alt sem hann vissi var aS hún hefSi
fariS til Waterloo. Eg ætlaSi einungis aS segja henni
aS hún gæti veriS óhrædd, því viS afsökuSum hana
öll.”
Til Waterloo, svo hún fór burt úr Lonodn,”
sagSi Jessamy undrandi. “ÞaS 'hefrSi mér aldrei
komið til hugar;. hver mundi þaS geta veriS, sem
Lucy þekti á þeim stöSum?”
Já, þaS er líkast aS þaS ha'fi þó veriS einhver,"
sagSi hann óglaSur mjög , 'hún átti enga vini, hvor'ki tala viS þig nökkur augnablik um árfSandi málefni”.
í London né annarsstaSar, svo eg vissi til; eg spurSi Rósa leyt upp meS 'jökulköldum svip, hringdi
Denton gamla frænda hennar, en 'hann vissi ekkert. eftir fóstrunni, kysti drenginn innilega áSur en Sus-
Hún er meS öllu ihorfin, og síSan er miklu dimmara an Ifór meS hann.
í heiminum, aS mér finst.” j “HvaS er þaS, Róbert?”
Já, því get eg trúaS, en ljósiS er þar til engu' Hann settist á legubekkinn viS hliSina á henni,
aS aíSur, fyr eSa síSar byrtir til, en mistu ekki kjark-! og þrýsti litlum koss á vangann á henni. ÞaS var
inn og haltu fast viS vonina, Dick, og umfram alt eins og honum hugkvæmdist alt í einu, aS hann ætti
barn þessa manns, þar til og meS —
“Hann er bárn þess manns, sem éftirlét o'kkur
þetta heimili,” sagSi hún gremjulega og angurvær,
en alt í einu varS Ihún hörkuleg: “Og hann sýndi
mér aldrei annaS en ást og virSingu. ViS ættum
því ekki aS tala meS lítilsvirSingu um velgerSa-
mann okkar, Róbert, því hefSum viS ékki haft 'hans
peninga, þá værir þú og eg —”
Hún var ékki fær um aS enda viS setninguna,
en greip báSum höndum ifyrir andlitiS. Endurminn-
ingin um hina sérstöku ástúS og eftirlæti sem hún
naut í sambúS viS Sir Jocelyn heitinn, þaS stóS
nú uppmálaS fyrir hugskoti hennar, og þaS olli henni
óaegjanlegs hugarangurs aS bera þaS saman viS þá
’tíSina.
Hún 'leit í hin fallegu, en reiSi- og hörkulegu augu
sem einu sinni 'höfSu staraS á hana meS töfrandi
ástúS og blíSu, og augu hennar fyltust tárum. Hún
háfSi tór syndgaS hans vegna og þetta harSa og
háSslega tillit — þessi augu-sem loguSu af heiftar-
eldi — þaS voru launin.
“Eg get ekki látiS þig fá þessa peninga,” sagSi
farandi hafSi hún haft svo illkynjaSan hósta.
‘Nefndu þaS ekki á nafn viS LáfSi Carew,”
sagSi Rósa, “hún er vís aS verSa hr'ædd um mig.
Eg hefi 'hölfuSverk og verS aS fara út. Um klukkan
fimm kem eg aftur, en segSu jóm'frú Beringer, aS
þaS skuli ekki 'bíSa meS aS drekka teiS þar til eg
kem áftur.”
Litlu eftir aS hún var farin, spurSi LafSi Carew,
þernuna, hvar frúin væri?”
“Hún keyrSi út, LafSi,” svaraSi stúlkan, “Hún
hafSi höfuSverk.”
“Rósa he'fir svo oíft höfuSverk," tólk jómfrú
Beringer fram í“Hún heifSi átt aS fara eftir mínum
ráSum og br ;a meSal sem eg benti henni á. Er
þaS ékiki viíst, aS þeir sem boSnir eru, verSi viS te?
Hvar er Róbert?”
“Eg sá kaptein Beringer fara eftir ganginum sem
liggur aS 'barnaherberginu, jómlfrú,” sagSi herberg-
isþernan.
LafSi Carew leit snögglega upp og á andliti henn-
ar mátti auSveldlega sjá leyndan kvíSa?”
Jófrú Beringer helti í tvo tebolla, 0g rétti annan
aS LafSi Carew. ,
"ÞaS lítur ék'ki út fyrir aS gestirnir ætli aS koma,
fyr en þá seinna í kvöld,” sagSi hún. “Þegar eg er
búin úr bollanum, ætla eg aS fara inn í bókaherberg-
iS og lesa sérstaklega góSa grein, sem byrjaSi í
dagblaSinu í morgun.”
Þegar LaífSi Carew var orSin ein, sat hún og
Rósa, sorgbitin og í lágum róm, ’þaS er ekki rétt aS , horfSi í heim fram þungt hugsandi og meS áhyggju-
halda þessari stdfnu — sem endar meS eSilegging svip. SíSan stóS hún upp og gekk í hægSum sínum
treystu guSi, hann elskar Lucy, meira en bæSi þér aS vera kurteis.
og eg; IPf hennar er óhult í hans hendi, en sleppiS
‘ekki þ eirri von.”
“Gott kvöld. vina mín,” sagSi hann. “Eg 'hefi
ekki séS |þig 'fyr en nú; eg fór seint á fætur, og þá
Dick hlustaSi á orS hennar og horfSi á hennar, varst Iþú búinn aS borSa morgunverSinn.. — ÞaS
fallega en raunalega andlit. Honum datt í hug aS er satt» Óbersti Grant og De La Poers koma hingaS
þaS mundi ékki Ifjarri sanni, sem Raéhel hafSi
einu
í dag; eg bauS þeim Iþegar eg var í London, en eg
sinni sagt, aS hún héldi aS englarnir væru lí'kir hefi ehhi sagl t>er fra því.”
Jessamy Avenal.
“Eg er svo ógnarlega áhyggjufullur, og því er
Þú sagSir Önnu þaS,” sagSi Rósa kæruleysis-
lega. “Eg hugsaSi aS viS Iþyrftum ekki aS taka á
okkar allra; viS erum engu til gagns í heiminum,
viS neitum öllum um hjálp sem beSast hennar, öll-
um áskorunum í þá átt svara eg meS nei, nei, en nu
hefi eg fastákveSiS aS þaS skal verSa öSru visi.
Fyr hafSi hú naldrei talaS þannig. Hinn alvar-
legi og ifasti rómur, sem hún talaSi í( þaS var mjög
óvænt og óþægileg nýbreytni fyrir Robert Beringer.
Honum kam ti'l hugar aS fá hana til aS hjálpa sér,
meS blíSu atlotum og gæluorSu, en hún bandaði
honum meS viSbjóSi frá hinu hvíta fallega enni.
"Eg get ekki gert þetta 'fyrir iþig, Róbert, þaS
upp á loft.
"HvaSa erindi skyldi hann eiga inn í barnaher-
bergiS?” hugsaSi hún óróleg. “Eg hefi svo mikiS
vantraust á þessum manni, aS hin ajlra almennustu
atvik sem hann framkvæmir, geta orSiS tortryggileg
í mínum augum.”
21. KAKPITULI
LafSi Carew opnaSi meS hægS dyrnar aS barna-
herberginu. Jocelyn litli var ríSandi á rugguhesti meS
er meS ölu ómögulegt; 'eg hafi nóg á samvizkunni ( broshým andliti, en hin aSgætna Susan studdi ann-
eins og nú er. Eg sagSi þér einu sinni aS eg hefSi j ari hendi á makka hestsins.
eg svo oþolinmóSur,” sagSi 'hann og reyndi aS, móti fleiri &estum fyrst um sinn- Eg er ekki heilsu-
fcrosa. “Hún fór aif staS, gagntekin af ótta og skelf- sterk’ og þaS l5reytir miS a& bafa iðulega ókunnuga
ingu. Mig langar umfram alt til aS láta hana vita,
aS hún þarf ekki aS vera hrædd, og okkur þýki
öllum eins vænt um hana og áSur, og mér finst svo
menn í kringum mig.”
ÞaS er éfilaust hiS þunga lo/ft, sem orsakar las
leika þinn, Rósa mín góS,” sagSi hann meS hægS.
langt síSan eg sá hana. Ef til vill skiljiS þér ekki ®g svo Serir 't*ú þér upp leiSindi; eg er viss um aS
þesflháttar til'finningar?
Jú, eg er sem næst því aS skilja ySur,
svar-
iþú hefSir gott af aS dvelja um tíma í skemtiskálan-
um “Villa Cénce” í Cannes. MeS aSstoS Önnu gæti
aSi Jessamy, og brosti dálítiS undarlega, as’honumj Cg séS “m heimiliS f t>aS heiln tehiS. LafSi Carew
• . .... ! 1 tti V kll —1 A k n t n A U .. U _ M I L _ 11 I * 1 *
virtist; svo sagSi hún alvarlega:
1 hjarta mínu hefi eg þá sannfæringu, aS Lucy
sé ekki horfin fyrir fult og alt, og aS viS eigum eftir
aS mætaét einhvernsstaSar og einhverra orsaka
vegna.”
“En eg?” spurSi Dick. \
"Já, þaS er víst og satt aS þá skal eg senda eftir
ySur, ’ svaraSi Jessamy brosandi.
ættir þú aS hafa meS þér, eg sakna hennar ékki stór-
kostlega þó hún 'fari,” sagSi hann hlægjandi.
Rósa svaraSi án þess aS líta á 'hann: “Nei eg hefi
enga löngun til aS fara til Cannes, þetta órólega Líf
iþreytir mig, og eg vil helzt vera' hér í næSi Jijá
drengnum. I hinni heilnæmu kyrS á “Tihe Court”
héfir maSur hentugleika til aS hugsa um eitt og
annaS; þaS getur maSur ekki í borgunum innan um
glauminn og margmenniS.”
framiS stórglæp til aS ná í þennan auS, og fyrir þaS (
áklagar samvizkan mig óaflátanlega; IþaS er eins og
mér finnist aS einhver vanblessun fylgi þessum auS
og þrátt fyrir aS eg mun aldrei opinbera alfbrot
rriitt, þá er eg viss um aS guS muni hegna mér — já,
eg trúi því jafnvel aS refsingin sé byrjuS.
Hún byrgSi andlitiS í höndum sér og grét há-
stöfum.
Beringer ýfirvegaSi hiS magra andlit og tilraunir
hennar, en hann hafSi enga meSaumkun meS hinni
ungu konu sinni, en reiSin sauS í brjósti hans.
“En IhvaS kemur þaS þessu máli viS, svo lengi
sem eignirnar tilheyra iþér?” spurSi hann meS kulda.
“Og eg vil ekki heyra meira um samvinzku og þess-
kyns þvætting, og segSu mér svo hvort eg fæ þessa
peninga sem eg baS um?
“Nei, Róbert, mér er þaS a^veg ómögulegt.
“Eg hlýt aS borga þessa skuld strax, Rósa, þaS
er æruskuld.”
"ÞaS má til aS bíSa til vorsins, þegar afgjöldin
vara aS koma inn; þá hefi eg meiri peninga til um-
ráSa.” 1
Hann stóS upp, honum var þaS ljóst aS þaS
var þýSingaralust aS stæla á þessu lengur, því orS
Rósu og öll Iframkoma var óvanalega ákveSin og
afgerandi. ÞaS var í fyrsta sinni á tveim árum, aS
hún neitaSi honum um peninga, þegar hann baS hana
I um þá. “ÞaS var líka bandvitlaus hugmynd hjá Sir
Beint á móti stóS kapteinn Beringer. Hann oln-
boganum á eldstæSishilluna, auSsjáanlega talandi og
spaugandi viS drenginn.
“Svo þér mundi þykja skemtilegt aS eiga reglu-
legan hest?” sagSi hann.
“Mamma segir aS eg skuli Ifá hest þegar eg er
orSinn stór,” svaraSi drengurinn.
“Já, en ef svo væri nú, aS eg ætti hest í hest-
húsinu, mátulega stóran handa þér; heldurSu aS
móSur jþín héfSi éldki skemtun af því, aS þú kæmir
ríSandi á honum fyrir utan gluggan hjá henni?”
LafSi Carew gat ekki látiS þetta áfskilftalaust,
og sagSi: ‘JLg held þér ættuS ekki aS gera þetta,
Róbert, án þess aS spyrja Rósu aS því.”
Hann sneri sér viS á sama augnábliiki og hleypti
brúnum ógurlega, en meS mikilli áreynslu stilti hann
sig þó, og sagSi blátt áfram: “Ojá, iþér eruS hér,
mín góSa LafSi Carew; mér datt þaS ék'ki í hug.”
Hún 'fór aS sjá éftir, aS hún skýldi íhalfa skift
sér af þessu. Beringer leit til hennar eitthvaS svo
einkennilega, og tillit hans olli henni óróleika. Hann
aS eins veifaSi til drengsins og yfirgáf herbergiS.
Flún setti sig niSur á legubekk, en Súsan tók
barniS niSur af hestinum. Hann hljóp til La'fSi Carew
og lagSi hendurnar í keltu hennar og sagSi: "Hvar
er mamma mín?”
“Hún ók út, barniS mitt góSa.”
Meira.