Heimskringla - 15.06.1921, Blaðsíða 2

2. ftLAÐSIÐiV
HElfc >KRINGLA
WINNIPEG, 15. J'ONl, 1921
Athagasemd við kirkju-
máialögfrœðina.
NiSurlag
Séra FriSrik skýrir sjálfur af-
beiningar” (Bls. 224, tilvísaS.) j lagSi, séum aS vanvirSa minningu :
Þó játningar hafi margt til síns hans-meS því.
ágaetis, eru á þeim gailar og ann-
markar svo miklir, aS þaS er ó-
vit eitt aS telja þær óskeikular og
óhæfa aS leggja þær sem laga-
Mér dettur í hug sagan um strák
inn sem var aS stela sykrinum frá
henni mömmu sinni; þegar hún
kom aS honum og segir: "Ós'köp
Svanurinn flaug.
Eftir
Sir Gilbert Parker
stöSu sína í þessu atriSi í "Trú og fjotur á samvizkur manna.” (Til-
þekking”, á þessa leiS: "Ný-guS- vísaS 'bls. 231).
fræSi heldur því þar á móti "ÞaS er ofurefli aS binda skoS-
fram, aS hér sé um auka anir viS bókstaf játninganna;
atriSi eitt aS ræSa, sem eigi menn togast á um merkinguna og Mundi bróSir minn,1’ sagSi strák
snerti sáluhjálp nokkurs manns. enginn dómstóil getur skoriS úr;
ASalatriSiS sé aS trúa því, aS kenningar deyja sjálf'krafa viS
Jesús sé vegurinn, sannleikurinn ljós aukinnar þekkingar. (Bls.
og lífiS. — NútíSarmanninum er 233). "Engan er unt meS réttu
svo torvelt aS fella sig viS hugs- aS fá dæmdan fyrir trúvillu, eSa
unina um, aS guS hafi veriS til| brot gegn trúarjátningum kirkju
þess neyddur, þar sem Jesús átti vorrar sökum skoSana hans um
hlut aS máli, aS breyta sínu hei-’ innblásturinn, þv’í aS játningarn-i trúarlegir anarkistar.” Eg hafna
(ÞaS var ÞjóStrú meSal frum-
eru aS sjá til þín, Palli — þú ert ■ byggjanna í Canada, aS ef maSur
aS taka þaS sem þú átt eikki., Uæi svan fljúga og heyrSi hann
heldur þú aS guS sjái ekki til þín. \ syngja á næturþeli, þá væri þaS
— “ÞaS er ekki eg; þaS er hann | ieigSarboSi. Saga þessi er tekin
úr "An Adventurer of the North",
ur. | sbr. "ISunni”, IV ár, bls. 261.)
Nú kem eg aftur aS nafnbótinni j
sem kirkjumálalögmaSurinn gefur;
ofckur, þeim meSlimum TjaldbúS
bæSi fyrir mig og hina, sem þar
er beint aS. Eg hefi nú gert grein
laga náttúrulögmáli sem lætur ar nefna ekki inniblásturskenning-
hvern mann vera fæddan af tveim una svo mikiS sem á nafn. (Bls.
ur foreldrum. Þetta náttúrulögmál 236). — Kenningarfrelsi presta
er jafn heilagt honum sem settij og allra þeirra, sem fást viS aS ^ fyr;r því, aS flestir meSlimir Tjald
þaS í skorSur, og alls ekki synd-| kenna kristindóm, er sjálfsögS ' búSarsafnaSar voru ánægSir meS
ugt og vanheilagt eins og fyrrij krafa kristilegs frjálsræSis og öld-1 stefnu séra FriSriks og kenningar
tímar gerSu sér í hugarlund, ungis óhjákvæmilegt skilyrSi þess bans; vilja því alls ekki játast
aS kristindómsboSskapurinn verSi j untJjr neinar iþær játningar, sem
ekki hræsni og kirkjan aS fúlum j þamla þeim aS hafa þá skoSun,
stöSupolli. (Bls. 240). j leynt og ljóst. ViS sem gengiS
1 kirkjufélagsmálinu móti Ey-jhöfum í kristilegan félagsskap
ford söfnuSi voru kaerurnar aSal- viS Unitara, höfum ek'ki og viljum
— Því kemur Ihún ekki aftur,
pabbi? — MaSurinn hristi höfuS-
arsafnaSar sem ékki vildu fylgja höndin fitlaSi viS úlfshána,
honum inn í Fyrsta lúterska söfn- j sem breidd var yfir barniS, en
uSinn í Winnipeg: "Kir'kjulegir og hann svaraSi engu.
“Hún myndi ’koma, ef hún vissi
þeirri greiSvirkni hans meS öllu, I aS eg hefSi meiSst; heldurSu þaS
vegna kenningarinnar um erfSa-
syndina, er þeir gömlu settu í
samband viS getnaSinn.” —
“Samkvæmt samstæSu guSspjöll-
unum þremur fær Jesús Messías-
arköllun sína viS skírnina í Jordanj ]ega bygSar á því, aS söfnuSurinn ek'ki skrifa undir neina aSra játn-
og meS henni guSs-sonar tignina.1 hefSi vikiS frá Plenary inn'blásturs inga sikuldbindingu, en trú Jesú
En þá verSur hinni skýringunni: kenningunni og játningabandiS. j Krists og kenningar hans. Ekki
ofaukiS, aS hann hafi veriS Mess- I því máli var herra H. A. Berg- getur þaS veriS séra FriSrik, eSa
ías eSa guSs sonur vegna yfir-j mann annar lögmaSurinn semjminningu hans til vansa. Svo oft
náttúrlegrar fæSingar. Hér eruj varSi þaS fyrir Ihönd 'hinna á-
tvær skýringar á sama atriSi, sem kærSu. Gat hann sér frægan orS-
eigi geta staSiS hvor viS hliSinaj stír fyrir þá frammistöSu sína og
á annari. — Um ættartölurnar hefir síSan veriS álitinn s’kærasta
má þaS segja, aS þær mótmæli stjarnan á mentamannahimni ís-
fremur yfirnáttúrlegum uppruna lendinga hér vestra, aS minsta
Jesú . en staSfesti hann (tekiS kosti þar til TjaldbúSarmálaskýin
upp). Þær hafa báSar þann til- drógu upp. Frá þeim tíma og sþar
gang aS sýna, aS Jesús hafi veriS til séra FriSrik dó, held eg aS
af ætt DavíSs konungs, og þetta enginn hafi orSiS var viS annaS
leitast þær viS aS sanna meS því, en aS H. A. Bergmann væri á-
ekki?”
FaSirinn kinkaSi kolli, en geikk
svo í eirSarleysi fram aS dyrun
um, eins og hann væri aS ibíSa
eftir einhverjum. AugnaráSiS var
órólegt, og þaS var dautt í píp-
unni, þótt hann léti sem hann væri
aS reykja.
“En ef hreysikötturinn hefSi nú
unniS á mér; heldurSu aS þaS
hefSi ekki hryggt hana, þegar hún
hefSi komiS? HeldurSu þaS
ekki? ”
íEkkert svar nema látbragSiS,
sem oft og einatt er mál hins ó-
breytta alþýSumanns; en þaS fór
hafSi hann upp orSin: Jesús er hrollur um þennan þrekvaxna
vegurinn, sannleikurinn og lífiS. mann og stirSleg höndin þreifaSi
ÞaS eru þeir úr TjaldbúSarsöfn-! jnn undir feldinn, um stokkbólgiS
uSi sem bráSlega eftir lát ÍeiStogaj knéS. Hann strauk ofurhægt um
sín3 , vildu binda bagga sína sömu j Urrbú5irnar, en barniS kveinkaSi
hnútum og þeir er mest ofsóttu sér.
hann fyrir trúareinurS sína. “Æ, þú meiSir migl Þessi úlfs-
„ Þá vil eg minna greinarhöfund- bá er næstum of þung fyrir mig,
inn á eitt atriSi í fyrirlestri eftir j pa!bþi, IheldurSu þaS ekki?”
séra FriSrik, sem hann 'flutti í
Winnipeg áriS 1916, og síSar
MaSurinn lyfti hánni hægt, eii
þó klaufalega, fletti henni ofan af
aS Jesús hafi veriS sonur Josefs. nægður meS nýja guSfræSi ogjVestur í vatnabygSum og kallaSi: j honum 0g tók umlbúSirnar ofur-
Þeir sem samiS hafa þetta for- stefnu hans í trúmálum ; en þá
feSratal, virSast því ekkert hafa ]eiS ekki langur tími þar til lög-
vitaS um meyjar sonerniS, heldur maSurinn vill, fyrir hvern mun,
áT'tiS Jósef föSur Jesú.” ("Trú sameinast kirkjufélaginu, meS öll-
og þek'king, bls. 206—208—209. urn þess játningafjötrum og Plen-
Þessar skýringar og aSrar fleiri ary inniblásturs kenningum, og þá
í sömu átt í ritum séra FriSriks, náttúrlega leiSa alla hina villu-
“Hvert stefnir”. Þar segir hann á
þessa leiS:
' "Á trúarsvæSinu virSist stefna
inn í allslherjarkirkju framtíSar-
innar, þar sem margbreytt slkoS-
un og margbreytt lund sitja sam-
an eins og stór fjölskylda, hver
varlega af knénu. ÞaS hafSi hlaup-
iS rýrnun í fótinn, svo aS hann
var ekki orSinn annaS en skinniÖ
og beinin, en sjálft knéS var stokk
bólgiS. Hann baSaSi IþaS úr ed-
iksblöndu og jurtaseiSi, fletti síS-
an hjartarskinns skyrtunni frá öxl-
urSu til þess, aS vorir vel lærSu ráfandi sauSi, sem séra FriSrik viS hliS annarar, viS náSarborS j ]nnj á barninu og laugaSi hana
bræSur í Kirkjufélaginu hér vestra höfSu fylgt aS málum, inn í þaS i sameiginlegs föSur, auSgandi og; [fka. Tannaför sáust bæSi á öxl-
sæmdu ’hann trúvillu nafnbótinni fyrirheitna land. Taldi hann hinni > göfgandi hver aSra, meS sínum! jnnj 0g knénu og hafSi stór hreysi-
ásamt öllum þeim sem aShyltust villuráfandi hirSislausu hjörS trú sérstaka skilningi og sinni andans köttur veriS þar aS verki, en lang
kenningar hans, og fylgdu honum Um aS hægt væri aS láta frjáls-j gáfu. Ein allsherjarskoSun er frá-
aS málum. SömuleiSis útveguSu ræSis “manna” rigna á hverrijleit hugsjón og öldungis óhafandi
þeir Þóhalli biskup, Jóni biskup nóttu í því helga landi. Var hon- og þaS er langt frá aS þaS stefni
Helgasyni og prófessor Haraldi um og tveimur öSrum fylgismönn- j [ þá áttina. Margbreyttu skoSan-
Níelssyni far á sömu skútunni. urn hans þá, faliS aS koma þessu j irnar skapa líf. Þær eru lífsskil-
önnur höfuSsynd, sem vorir t:I leiSar. KirkjuþingiS sem hald-J yrSi, þroskaskilyrSi, vaxtar skil-
rétt-trúnaSar bræSur báru á séra iS Var í Arborg ber þes3 vitni í
yrSi. En sami andinn og sama
FriSrik var, aS hann vildi ekki gerSabók þess hvern endir þær
viSurkenna þaS, aS öll íBfblían tilraunir höfSu. Samt heldur lög-
væri innblásin af guSi. Ekki þar maSurinn áfram aS telja fólkinu, J sjáTFsagt. Þar eru allir skilveggir
meS sagt aS hann neitaSi öllum, sem þá var leiStogalaust en atti rofnir. Þar eru engin hólf, engar
vonin verSa aS fylgjast aS. 1 sam-
bandi viS eilífSina finst oss þaS
innblæstri Heilagrar ritningar, eins fallega kir*kju, trú um aS eini veg-
og kom í Ijós viS kirkjufélags- urinn fyrir þaS væri aS ganga í
málaferlin sælu, og útskýrt er svo kinkjufélagiS og gefa kirkjuna
meistaralega í “Trú og þekking”. I meS sér.
ÞaS gerSu þeir sig ekki ánægSa' Eftir aS tilboS þaS frá Fyrsta
meS. Vil eg til frekari skýringar, UnitarasöfnuSinum í Winnipeg,
tilfæra nokkrar setningar úr “Trú um aS TjaldbúSarsöfnnSur og
og þekking”:
"KirkjuþingiS neitar aS trúar-
.UnitarasöfnuSurinn sameinisi; á
þeim grundvelli sem séra FriSrik
vitund mannsins hafi úrskurSar-j hafSi lagt, og meS sömu skilmál-
vald yfir heilagri ritningu og ~egi( um trúarlegs eSIis, er þar er takJ um frelsarans, aS hafa liSiS illa,
hafna orSum hennar eftir vild/’j iS fram, aS því viSbættu, aS er þeir komu yfir í aSra tilveru og
Og séra Kristinn sagSi fyrir rétti: perstur sé fenginn heiman af Is- augu þeirra opnuSust, svo þeir sáu
klíkur, engar skorSur reistar sam-
félaginu.” —
ÞaS getur eigi annaS en orSiS
hiS mesta angur í eiIífSinni aS
hafa þar á tilfinningu, aS maSur
hafi variS öllum kröftum og orku
til þess aS verSa hugsunum kær-
leikans mönnunum til velferSar,
Þrándur í Götu. Skelfing hlýtur
Fariseunum, sem voru uppi á dög-
“Samkvæmt kenningu minni um j landi til aS þjóna sameinaSa söfn-
plenari-innblástur er dómgreind uSinum. Stór meiri hluti safnaS
einstaklingsins alls ekkert svigrúm arins vildi taka þessu boSi,
gefiS aS velja og ’hafna í biblí-
unni og þaS er ekkert svigrúm til
aS beita dómgreind einstakl-
ingsins viS aS ákveSa hverju grundvelli sem séra FriSrik hafSi
trúa skal eSa ekki trúa.” lagt, og sem eg veit ekki til aS
(BlaSsíSu 214). Þetta er sagt hann hefSi neitt á móti 1916?
í nafni ‘kirkjufélagsins. Fá orS í Nei. Hann og þeir er honum
fullri meiningu. Nú koma skýr-^ fylgdu aS málum, hvort sem þeir
ingar höfundar bókarinnar.
arins vildi taka þessu
sumir vildu enga sameiningu.
HvaS gerir H. A. Brgmann þá?
Vill hann halda áfram á þeim
allan sinn háskalega misskilning.”
(Hvert stefnir, bls. 36—37).
Þó ekki væri annaS en þessi
bending séra FriSriks.þá sýnir þaS
aS þegar viS sameinuSumst Uni-
törum, vorum viS aS gera þaS
ssm hann hefSi viljaS hafa gert
sjálfur, og eftir hans ósk og von
um sameining en ekki sundrung <amann svona viS og viS.
ar rauSar rispur voru um allan
líkamann.
MaSurinn stundi mæSulega og
beriddi aftur ofan á litla limlesta
kroppinn; en í þetta sinn breiddi
ihann ofan á hann eltan hreindýrs-
feld. Logarnir frá viSarbálinu
slógu rauSleitum, dimmum tung-
um um gólf og veggi, og stóri
járnketillinn, sem keyptur hafSi
veriS hjá Hudson iBay félagfnu
í Fort Sacrament spjó út úr sér
gufunni í stórgusum.
Þetta var lítill o,g lágur bjálka-
kofi ,meS skæni fyrir gluggunum,
en leirjörS troSiS í rifurnar milli
bjál’kanna. {JúSir héngu meS báS-
um langveggjunum og sá á þeim
bæSi hnífstungur og byssuför —
gráar úlfahúSir, rauSar púma-
'húSir, gullleitar pardus-húSir,
bjórskinn og safali; og í einu horn.
inu var hrúga af skinnum. Þótt nú
húsakynni þessi virtust sneidd öll-
um þægindum, voru þau eitthvaS
séilkennileg; en þau voru frámuna-
lega einmanáleg, þótt ekki væri
gott aS gera sér grein fyrir, af
hverju þetta stafaSi.
“Pabbi,” sagSi drengurinn og
gretti sig allan í svip af sársauk-
anum, “mig logverjar í allan lík-
höfum viS IhagaS okkur. Þá má
spyrja, en voru þaS þá endilega
voru 1 3 eSa noklkur önnur tala, Unitarar sem hann vildi láta yk’k-
"GuSs orS verSur ekki fjötraS; margir voru þeir ekki, ofsóttu þá : ur sameinast?" Aldrei hafSi
ö!I trúarlög eru óhæfa og vantrú sem vildu halda áfram viS sam-1 hann vakiS máls um sameining
á matt sannleikans og fagnaSar-, ingana 1916 meS stefnum og j viS aSra, svo mér sé kunnugt.
E. SumarliSason
ATHS:---ÞaS eru tvær mein-
legar prentvillur í fyrra parti grein
ar þessarar í síSasta blaSi: Þegar
mér af öSrum nýguSfræSingum,
o. s. frv.” á aS vera: “Þegar mér
og öSrum nýguSfræSingum. —”
og: “hefSi hvorki ihann né nokkur
annar til aS kalla Jesús guSs son,”
en á aS vera: “hefSi hvorki hann
né nokkur annar rétt til aS kalla
Jesús guSs son.”
erindisins til aS rySja sér sjálf- lögsóknum, þar til söfnuSinum
krafa til rúms og öSlast hylli og var annaS ekki mögulegt en aS
meShald mannsálarinnar." Bls.: hver einstaklingur yrSi aS haldaþá
221. j braut sem honum var skapi næst.
“Kenningin um aS játningarrit-J Nú vill -hann telja Iesendum
in séu bindandi lagaboS, er gilda Lögbergs trú um aS Ihann, og þeir
eigi um aldur og æfi, brýtur al-j fáu sem honum fylgja, séu aS
gerlega í bág viS megin-kenningUj halda uppi heiSri séra FriSriks,
siSabótarinnar um biblíuna og meS framkomu sinni, en viS sem
þann skilning játninganna sjálfra,
aS þær séu aSeins vitnisburSur
gengiS höfum í kristilegan félags-
skap meS Unitörum á því fyrir-
um trúna, síSari tímum til IeiS-* komulagi sem vor látni leiStogi
-FaSirinn strauk fingrunum hægt
fyrir neSan knéS, eins og hann
vildi klappa drengnum.
Pabbi," bætti drengurinn viS
alt í einu, “hvaS þýSir þaS, þeg-
ar maSur heyrir fugl syngja á næt.
urþeli?”
VeiSimaSurinn laut fúllur ang-
istar niSur aS drengnum og sagSi:
“ÞaS hefir ekkert aS þýSa, Dómi-
nikue. Slíkt kemur ekki fyrir á
Labradors-heiSum, aS fugl syngi
um miSjar nætur. Slíkt kemur aS
eins fyrir í heitu löndunum; þar
eru næturgalar. Þetta er áreiSan-
Tegt!”
Drengurinn var eins og annars
hugar og sagSi meS spökingssvip:
“Jæja, þetta hefir þá víst veriS
næturgali; hann söng öSruvísi en
allir þeir fuglar, sem eg þekki.”
ViS þetta varS veiSimaSuripn
enn áhyggjufyllri og sagSi::
"Hverju var þaS líkast, sonur
minn? ”
“ÞaS hertók mann. Mann lang-
aSi bæSi til aS hlusta á þaS og
forSast þaS. ÞaS var hrífandi fag-
urt og þó líkast því, sem eitthvaS
væri aS hrökkva í sundur innan í
manni.”
“Hvenær heyrSir þú þetta, vin-
ur minn?” ,
“Tvisvar í nótt sem leiS og aS
mig minnir á sunnudaginn var.
Annars finst mér eins og engin
helgi hafi veriS, síSan mamma fór,
eSa finst þér?"
“ÞaS getur varla heitiS.”
En um leiS og maSurinn sagSi
þetta, tútnuSu æSarnar á þillsi
hans og gagnaugun svo út, sem
þær ætluSu aS springa. __
“ÞaS var rétt eins og séra Corr-
aine væri hér, þegar mamma hélt
hvíldardaginn heilagan — var
þaS ekki?”
MaSurinn svaraSi engu, en þaS
var eins og dimt ský drægi yfir
enni hans og hann kreisti saman
varirnar eins og hann fyndi til lík-
amlegs sársauka. Hann stóS á fæt
I ur og stikaSi um góIfiS. Nú hafSi
j hann vikum saman hlustaS á þetta
tal hins sjúka sonar síns, sem hann
; nú auik þess IhugSi dauSvona, og
, hann gat varla afboriS þetta leng-
j ur. Þótt drengurinn væri orSinn
' níu ára aS aldri, var hann enn
hreinasta barn í tali; en hugsan-
ir hans voru stundum bæSi spak-
ar og göfugar. Þetta var líklegast
eina hvíta barniS í þúsund mílna
fjarlægS. En þetta einmanalega líf
á heiSum og sléttum, svo hart á
vetrum, en svo innilega heilnæmt
og latt á sumrum, og svo sam-
ræSur foreldranna ýmist viS varS-
eldinn eSa á veiSiförum, er hann
lá í hengirólu milli tveggja trjáa
eSa í skutnum á vatnabátnum, og
þj umfiam alt umönnun góSrar,
ástríkrar móSur, enda þótt hún
væri nokkuS geSrík, — alt þetta
j hafSi þroskaS hann um aldur fram
j Tímunum saman hafSi hann á
, hverjum degi orSiS aS vera einn
meS fuglunum, íkornunum og
| öSrum dýrum, er flugu hringinn í
kring um hann; en eitt'hvaS af þef.
vísi þeirra og eSlisgreind JhafSi
smogíS lfkama hans og heila, þann
ig aS hann fann til margs þess
sem hann alls ekki gat gert sér
ljósa grein fyrir.
Hann sá, aS hann hafSi mætt
föSur sinn og þaS angraSi hann.
Nú datt honum annaS í hug:
“Pa’bbi, lof mér aS fá þaS.”
EitthvaS sviplíkt brosi var aS
reyna aS brjótast fram í andlit
veiSimannsins, er hann sneri sér
aS veggnum og tók ofan hvítt
tófuskinn. Augnablilk hélt hannn
því milli Ihanda sér og horfSi á
þaS meS velþóknun; því næst
kom hann rneS þaS og fékk barn-
inu þaS, og nú brauzt brosiS yfir
varir hans, er hann sá, hversu hiS
föla andlit hvarf á kaf í mjúkan
feldinn-
“Er þaS ekki rtijúkt?” sagSi
hann ósjálfrátt. Jr
“Bon! bon! (gott, gott)” svar-
aSi hann á máli móSur sinnar,
sem var frönsk, en þaS vottaSi þó
fyrir IndíánablóSí í æSum hennar.
Þeir sátu nú þarna báSir. MaS-
urinn hálfdaut niSur yfir fletiS og
strauk feldinn ofur laust. Fæstir
mundu hafa skiliS í því, sem IhefSu
séS þaS, hversvegna veiSimaSur-
inn og sonur hans, sem var ekki
nema níu vetra, gátu veriS svo
hróSugir yfir svona litlu. ÞaS má
sjá aSdáunarglampa í augum
ungrar konu, er hún fer höndum
um hálsmen, sett dýrum steinum,
en þetta var aSeins lítilfjörlegur
dýrsfeldur. Ætli þeir hafi veriS aS
hugsa til dýrsins, sem lifSi í þess-
um ham og gaf honum líf, fjör og
fegurS ?
Hvíta tófan á heima í heim-
síkauts-löndunum, og þetta dýr
hafSi litli sveinninn lagt aS velli.
FaSir hans hafSi eitt sinn veriS
fjarverandi, en þá sá drengurinn
skolla vera aS læSast kringum kof
ann þeirra. Hann fyltist vígamóSi,
sótti byssu föSur síns og miSaSi
á hann úr glugganum og þar lá
hann! Nú stakk hann fingrunum L
gatiS eftir riffilkúluna og ofu(-
lítiS siguróp leiS yfir varir hans.
Og svona liSu nokkur augnablik,
aS þeir voru aS handfjatla feldinn
og dást aS honum, faSirinn fuilur
aSdáunar yfir syni sínum og son-
urinn haldinn af kend þeirri, er
grípur veiSimanninn, þá er hann
sér eitihvaS, sem honum leikur
hugur á og leggur þaS aS velli. Er
þá eins og hvorttveggja í senn
grípi huga veiSimannsins, áfjálgn-
in og ofsahræSsla fórnardýrsins.
þá er þaS er aS reyna aS komast
undan — kend, sem er í ætt viS
geSshræringar rándýrsins, er þaS
hvarílar um óbygSirnar eftir bráS
sinni. Þessi drengur hafSi séS föS-
ur sinn leggja fagran clg aS vellí
og krjúpa niSur og kyssa á háls-
inn á honum, á meSan hann lá í
dauSateygjunum, af hreinni aSdá-
un á fegurS hans. DrápiS þarf ekki
aS vera nein móSgun. ÞaS er lög-
mál lífsins í náttúrunni, Iífsbar-
átta, sem alls ekiki lokar ást og aS-
dáun úti.
Þeir sátu svona Iengi þegjandí
og hvor hugsaSi sitt, drengurinn
fullur hálf-heiSinna og þó sak-
lausra tilfinninga, er allar fylgja
ævintýra þránni, en hugur föSurs-
ins á sveimi um hinar hrikalegu og
tröllauknu, en þó unaSslegu slóSir
heimskautalándanna, sem Ihafa alt
seiSmagn öræfanna í sér fólgiS.
Loksins hallaSi sveinninn sér upp
aS svæflinum, þótt ekki slepti
hann feldinum. Hann lét augun aft
ur og virtist aS því kominn aS
sofna, en alt í einu leit hann upp
og sagSi: “Eg er ekki búinn aS
biSja bænir mínar, — er þaS ? ”
FaSirLnn hristi höfuSiS hálf-
vandræSalega.
“Eg get lesiS þær upphátt ef eg,
vil; get eg þaS dkki?”
"AuSvitaS, Dóminikue.” MaS-
urinn hrökk viS ofurlítiS.
Lg er farinn aS -gleyma þeim
stundum; en eina man eg alveg,
því aS eg var aS fara meS hana,
þegar eg IheyrSi svaninn syngja.
Hún er ekki úr bók séra Corraine’s
sem Væni-Pétur færSi mömmu;
þaS er ibæn, sem hún hefir sjálf
búiS til. Kannske eg ætti heldur
aS fara meS hana?”
“Þú getur þaS, ef þig lángar tií
þes3.” Röddin var ofurlítiS rám.
Drengurinn byrjaSi:
“GóSi Jesús, sem lézt lífiS til
þess aS bjarga oss frá synd og
dauSa og leiSa oss heim til þín,
þar sem hvorki er kuldi, hungur
né þorsti, og þar sem enginn þarf
aS hræSast, — ibænheyr þú barn-
iS þitt. . . Lát þú ekki fljótiS koma
yfir okkur né snjóflóSiS grafa okk
ur, þegar regniS streymir niSur úr
ákýjunum og óveSrin steSja ofan.
af fjöllunum. Og láttu ekki skóg-
areldana granda okkur. VarSveit
oss, svo viS verSum elkki villi-
dýrum aS bráS; og milda þú svo
hjörtu vor, aS viS myrSum þau
■ekki í bræSi. —
Óvart stakst fingurinn gegnum
gjatiS á feldinum og hann hættí
andartak. —
— Ó, frelsa oss frá glötun,
mizkunsami lausnari! — ” ,
Aftur varS ofurlítil málhvíld
og hann glenti upp augun og sagSi.
“Pabbi, heldurSu, aS mamma
sé týnd?”
Þung stuna leiS upp frá brjósti
föSursins, og hann sagSi í öngum
sínum: “Getúr veriS, getur veriS.”
Dóminikue lokaSi aftur augun-
um. “Þá ætla eg aS bæta þessu
viS," sagSi hann hægt og dræmt,
“og ef mamma er týnd, þá flyt þú
hana aftur heim til okkar, — því
alt fer h ér nú aflaga.”
Aftur þagnaSi hann nokkra
stund, en hélt svo áfram, eins og
honum hafSi veriS kent:
“Kenn þú oss aS hlýSa þér,
hvenær sem þú kallar, og aS kann.
ast viS þig, er þú vitjar vor, og
lát þú guSsmóSur og hina helgu
menn finna náS fyrir þínu augliti,
er þau biSja oss líknar. Ó, Jesús,
bænheyr oss. Lít í náS til vor.
o