Heimskringla - 09.11.1921, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIBA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 9. NÓVEMBEK 1921.
MYRTLE
Eftir CHARLES GARVIŒ
Sigj'iwndur M. Long, þýddL
‘ ‘ÞaS er svo,” svaraði Hjaliford, og lét ein,s og "aS
þetta væri sér kærkamm frétt. j því.
“Hann Ihefir ýtnsa nýlbreytni í huga, og margt af j
því er mjög skynsamllegt. Einkum 'leggur hann sig
efftir aS koma á nýrri tillihögun meS útlfiutning þurfa-
f óiks.
“Ójá, J>a5 líkar mér aS Iheyra,” kállaSi herra-
! ma&ur einn, allmikiS voteygSur, imeS stóra undir-
höku. “Vi'S skulum lofa þeim aS fara.”
erfa barónsnafnlbótina. Eg get ekki raskaS
En umfram titilinn fær hann — ekkert.”
“ÞaS er Ihörmúlegt. Skyldi vera ómögulegt aS
bjarga honum?” spurSi Vivian og lét ssm hún væri
hugfangin af iþessari persónulegu sögu húsráSanJa.
“Hann h'lýtur aS vera ungur, og á þeim aldri eru
menn oft óstýrilá'tir.”
"ÞaS er ails ékkertt æsku4éttlyndi," sagSi Sir I
Josepíh. “ÞaS hefSi eg getaS fyrirgefiS, því.^llir
Litlu síSar stóS kvenífólkiS upp frá borSinu, ogi hafa einu sinni veriS ungir; og eg hefi líka sjálfur
ekki 'leiS á löngu áSur en karlmennirnir Ifylgdu þeim
eftir. Sir Joseplh gekk strax tfl íáfSi Vivian.
“ÞaS er í fyráta sinni, aS þér ’hafiS gert mér
■ þann heiSur aS heimsækja imig, lafSi Vivian,” sagSi
“Henni MSur nú vel," svaraSi hann; “þegar eg ^ann. “HafiS þér ekki gaman áf aS sjá málverk?
ifór frá henni, var þar lögreglúþjónn, og einhver er ekki iíkt því, aS eg sé glöggur á þessh-ttar,
hjartagóS kona, sem viHdi hlynna aS henni, þaS er| en held samt aS eg se svo hePPinn’ aS el^a
mikiS líklegt aS konan hafi veriS vinkona hennar. nokkrar fagætar myndir.
,Máske meSsek henni; eg er ekki tortrygginn í raun “Eg þakka,” svaraSi hún. “ÞaS er mér sönn
og veru en maSur verSur fyrir svo miklum vonbrigS ánægja.” Svo sneri hún sér aS Dornleigh, sem
um og svikulm. — Ójá, viS skulum nú ekki fara stundi viS og horfSi meS gremjusvip á klukkuna
lengra út í þetta efni. Þér KtiS mjög heilsusamlega sína. Hann var kominn tíl þessa leiSinlega miS-
(út í kvöld, lafSi Vivian? .
"Mér LíSur afbragSs vði,” sagSi hún, “Eg hefi
/líkamsbyggingu Purfleetanna, og hún er úr járni.
“Þér hafi'S erft fieiira en góSa heilsu frá for-
/feSrum ySar,” sagSi hann meS klaufalegum fagur-
gála, er.da ilét laiíSi Vivian þaS ekki á sér festa.
Sir Joseph sneri sér svo aS hinum gestunum.
Litlu síSar kom Purfleet LávarSur, eins og til stóS,
og tók húabóndinn á móti bonum meS sérstakri
kurteisi. — SíSan var sezt itft borSs.
M'atur og drykkur var í góSu lagi, en matseSill-
inn var aitlof langur. BorSræSurnar voru aSallega
stjórnmál, og þeir, sem ekki gátu tekiS þátt í þeim
héldu sig viS matinn. Sir Joseph sagSi söguna a
hinni ungu stúlku, sem vildi sðlja (iafSi Vivian sblóm.
Og ein ákaflega digur frú, sem var alsett demönt- , . . .
, , j * i_ * . * -n Joseph ítok þeim ékki tram
um, kom meS þa athugasemd, aS það væri með ollu .
óviSurkvaemflegt, aS í þessum ríkmannlega hluta
bæjarins yrSi maSur íyrir ónæSi áf þesskonar fólki,
—-'bráSum hlytu menn aS úiöbúa sig meS fýlgdarliS:
Sá er naestur henni sat viS iborSiS, og var ífuLIkom-
lega eins feifcur og hún, var álveg á sama máli, og
bætti því viS, aS LögregLumennirnir ættu aS hafa
fult umboS tíl aS taka allla flækinga fasta, sem yrSu
á ieiS þeirra, hvort sem þaS væru menn eSa ihundar.
“Já, þaS var góS'hugmynd,” sagSi Purfleet meS
kímnisbrosi. “En hvaS verSur sVo gert viS þá,
þegar búiS er aS taka þá ifasta?”
“Setja mennina í varSlhald eSa á vinnustofnun-
ina, en skjóta hundana.”
“En hVernig væri aS skjóta mennir.a iíka?
spurSi Pur’fLeet lávarSur einstaklega sakleysisíegur
á svipinn.
“Já, þaS væri lang-auS veldast,” svaraSi feiti
maSurinn. “Altaf er nóg til af flækingum. Helft-
veriS þaS,” sagSi hann og brosti. En LafSi Vivian
fór aS Ihugsa um, hvort hann hefSi veriS eins viS-
bjóSslegur ungur, eins og hann var nú. — “En
heirriskupörum frænda míns VerSur eigi viShjálpaS.
Hann hefdr gert meira en feta í fótspor föSur síns,
því hann er í einu orSi sagt — jafnaSarmaSur.
Hann er einn áf þessum ungu mönnum, sem skoSar
þaS sem skyldu sína aS kollvarpa aílri núverandi e|ftir og skoSaSi sig í speglinum.
inn í ilestrarstofuna, tók hann svo fcíl orSa:'
“iHlvers vegna vildir þú ekki, Vivian, aS eg
kæmi imeS Aden vin minn til Sir Joseph?”
Hún ypti öxlurn ‘og gerSi sér upp geispa.
“1 il hvers héfSi þaS veriS?” sagSi hún. “Þeim
hefSi lent saman í rifriildi. Sir Joseph er sem sitein-
gervingur eSa — tinna.”
"Og Röbert Aden er úr átáli,” sagSi PurfLeet
brosandi. "Svo þegar stáliS slær viS tinnuna —”
“Já, einmitt,” sagSi hún. “Og því er bezt aS
stíja þeim sundur.” ' V
“ÞaS er samt seim áSur hyggin smágæs, seai tal-
ar,” saýSi hann. “GóSa nótt, svanurinn minn.”
Hann kysti ihana ástúSlega og hún fór upp í sitt
herbergi.
Vivian sendi þjónustustúlkuna tburtu, en hún sat
AndlitiS var í
degisverSar aSeins vegna þess, aS hann vissi aS
LáfSi Vivian yrSi þar. Og nú var har.n í hinu -versta
skapi, er húsráSandinn tók hana fiá honum.
Sir Jo3eph Leiddi ihana út í framhöllina; og útlit
hans siýndi sambland af ánægju og IhálfgerSri feimni.
Hann sýndi henni myndirnar þar, sem sumar voru
iítiisvirSi. ÞaSan fóru þau upp á loft. 1 hinum
Stóra gangi var fult af myndum, sem Vivian hlaut
aS líta á allar saman.
I ganginum næst stiganum var mynd evf Sir Jos-
eph sjálfum, og svo af foreldrum þessa mikla manns.
Þau höfSu fyrir Löngu dregiS sig út úr glaumi verald.
arinnar, sem þau höfSu géfiS þenna stóra son.
j LisitamaSurinn hafSi breytt þeim frá hversdagsleg-
um aimúgaihjónum, svo myndirnar litu út sem væru
þær af meirilhattar herra og frú. Myndin af Sir
Hún stóS á tmarmara-
súlu. Þar fast viS var borS, og á því skrifáhöld
úr síltfri. ÞaS var gjöf' frá Haliford-verksmiSjunni
í tilefni af ’fertugasta afmælisdegi Sir Josephs. Og
LafSi Vivian datt í hug, hvort sumt af verkafólkinu
mundi ðkki hafa orSiS aS neyta sér um nauSsynlega
næringu, til þess aS geta sýnt þenna vott um virS-
ingu og velvilja.
“Myndin af imér," sagSi húsbóndinn, “er mál-
uS af Hagsbru'sh N aifbragSsmálara, aS eg held. -—
Þarna á borSlnu er, eíns og þér sjáiS, hrífandi þakk-
lætis- og virSingarvöttur frá verkafólki mínu.”
LafSi Vivian samsinti því.
“Eru ihér ekki fleiri ættarmyndir, Sir Joseph?”
spurS ihún, tií aS segja eittíhvaS.
“Hér er mynd af bróSur míniun,” sagSi hann,
um leiS og hann tók fram litla mynd og rétti henni.
manrifélagsskipulagii. Hann heldur sig helzt
þeim óægst settu og lólegustu meSal fjöldans, og eg
held þeir álíti Ihann formann 3Ínn. Idann fer í kring
heldur samkomur og flytur ræSur fyrir verkalýSnuim
og hinum ifátæku. Eg send.i nýlega eftir honum 1
þeirri von, aS reyna aS koma fyrir hann vitinu.
Hann var þá klæddur eins og vanalegur verkamaS-
ur, og jafnvel þöttfst af því, aS þaS væru einu föt-
in, sem hann ætti. Og ihann hagaSi sér svo ósæmi-
lega gagnvart mér, aS eg því miSiur var neyddur til
aS reka hann úr mlínum híbýlum. En þaS er aS
engu leyti mín skuld.
“Þér ha'fiS hloitiS aS LíSa mikiS, góSi Sir Jos-
•eph,” sagSi LafSi Vivian meS viSkvæmni. “Eftir
orSum ySar skilst mér, aS ySur 'hafi þótt vænt um
nann og veriS honum góSur. Þér vitiS llíklega ekki,
hvaS Ihann hefst nú aS eSa hvernig honum ILíSur?"
“Nei,” sagSi hann harSneskjulega. “Og eg
hirSi heldur ekki um aS fa fregnir af ihionum. Hann
er frændi minn og erfir því miSur nafnbætur mín-
ar, en —”
“Hann f<er óskynsamLéga aS ráSi sínu, þessi ungi
maSur,” hrópaS.i LafSi Vivian snögglega, “því þér
getiS gift ySur, Sir Joseph, og------’*
Eins og fyr lézt ihún vera aS Ihlorfa á myndirnar,
en sá þó gerla hinn dökka roSa, er færSist yfir and-
Iit Sir Josephs.
* “Já, sjálfsagt get eg þaS," sagSi hann og hóst-
aSi um leiS LlítiS eitt.
En nú þóttist LafSi Viv.ian vita meS vissu, aS 1
meá I sjálfu sér ifrftt. En svo jók þaS á fegurSina, aS
hún var óvanaTega rjóS í kinnum, augun skærari en
vant var og hinir viðfeildnu drættir í kringum munn-
inn k.omu vel í Ljós. Hún larit áfram og atihugaSi
nákvæimlega myndina í skuggsjánni. Svo ihafllaSi
ihún sér aftur á bak og brosti ánægjullega yfir meS-
vitundinni um vald sitt. ÞaS var eins og hana
grunaSi, aS bráSum byrjaSi stríS; og hún var á-
nægS meS þau vopn, er hún háfSi til umráSa. Laun-
ungarmál Sir Josephs hafSi hún uppgtövaS. Róbert
A-den var frændi hans og erfingi aS barónstitlinum,
og stóS tiil aS erfa mikiu imeira. iHún bjóst viS aS
eiga von á stríSi og því aivariegu, því þetta kvöld
hafSi Ihún einsett sér aS sjá um, aS Róbert Aden
næSi öllu, sem ihonum ibar meS rétltu, og sVo um-
venda bomum og síSan gilftast honum. Ekki ifyrir
þaS, aS hún væri fátæk og þyrfti ríka giftingu. Ekki
heldur vegna þess, aS Róbert Aden seinna og síSar-
meir yrSi stórauSugur maSur og hátt settur aS
> mannvirSingum. Nei, Vivian hafSi þá ástæSu, sem
er f.ullkomnari ölflum öSrum — hún v.íldi gfftast hon-
um af því hún elskaS hann.
10. KAPITULI.
Þegar Brian fór frá Eaton Square, kvöldiS, sem
hann talaSi viS Purfleet lávarS um útflutninginn,
var þaS meS líkindum aS ihann hugsaSi mikiS um
LaifSi Vivian. Hún var einstaklega fálleg. Hann
einhverra orsaka vegna gæti ihann ekki gift sig, til j halSl afldrei séS jafn yridislegt hár, meS penna gullna
ÞaS er Brian bróSir minn. Sumir segja aS viS sé-
um Kkir. Máske ySur sýnist þaS líka.”
Án þess aS svara nokkru fór LafSi Vivian meS
in ai þerm nennir ekki aS taka ihandartak, þó þeim myndina aS ljósinu og IhorfSi lengi á hana. Hún
sé boSin vinna; og þaS eru þessir vinnulausu betlar- roSnaSi í andliti, augun ljómuSu og varirnar klemd-
ar, sem eru aSal orsök þess, aS landiS er aS fara ust saman. ÞaS var eins og ihún hefSi gleymt
á höfuSiS, Purfleet lavarSur.” spurningu Halifords, svo hann endurtók hana.
LávarSurinn brosti, en þagSi.
Myndin var áf ungum manni meS fafllegt og aS-
“Öl'l ógæfan kemur frá þessum verkamannafé- laSandi andlit — ekkert líkt Sir Joseph. En þegar
lögum,” hélt 'feitr maSurinn áfram. “Þeir setja LafSi Vivian leit upp á hiS skarplega andilit, þunuu
vinniulaunin svo há, aS þaS skaSar og dregur úr varir og köld, starandi augu, sagSi ihún samt:
verzluninni; og samkepnin eySilegst. Eins o^. þér “Já, þaS er mikill svipur. Eg hefi víst aldrei
vifciS," og um leiS ligndi hann afltur augunum og tók séS bróSur ySar.”
á srg merkissvip, “hefi eg fuillan rétt til aS segja mína “Nei, mín kæra LafSi Vivian. Brian bróSir
méiningu um þetta efni, þar sem eg er stór verk-1 minn er dáinn, auminginn. Hann dó skömmu eftir
veitandi.” aS þes3Í mynd var máluS. Er ékki andlitiS fallegt
“Já, þaS er alkunnugt,” sagSi annar maSur, sem Ln þaS ber þaS meS sér, aS hann var ekki þrek-
nýlega var orSinn þingmaSur. “En ekki er kven- maSur. Aumingja Brian var góSur maSur, en hann
fól'kiS í verkamannafélögunum; þiS getiS goldiS hafSi margar undariegar óheilllavænlegar hugmynd-
þeim þaS sem ykkur isýnifst. Er þaS ekki svo? ” ir. Vegir forsjónarinnar eru margvíslegir. HefSi
“Nei — þaS byggist einungis álþörf og aSsókn,” | Brian veriS élz(ti sonur í staSinn ifyrir yngsti, þá er
sagSi Sir Joseph og brosti kuldalega.. “En eg þarf ekki gott aS vita, hvaS hefSi orSiS um Hálíford-
ekki aS taka þaS fram, aS viS borgum eins há laun
og nokkur annar fyrir samskonar vinnu; og verka-
mönnunum okkar líSur vefl.”
Svo taflaSi hann um stund um þetta efni. Flest-
um karimönnunum og öllu kverifólkinu sárieiddist
þessi s^efna, er samtaLiS hafSi tekiS, og Vivian
LangaSi til aS komast inn í dagstofuna affcur.
En þá sagSi Purfleet lávarSur:
verksmiSjuna. Vesalings Brian var alls eklki fram-'
kvæmdamaSur. Og ef hann ihéfSi átt aS stýra
verksmiSjunni í minn staS, væri hún meS öliu eySi-
lögS.”
"ÞaS ihefSi veriS illa ifariS,” sagSii hún meS
hLuttekningu. “Var bróSir ySar giftur?”
Hún spurSi meS alúS og kurteisi, en ihenni duld.
ist ekki kullda- og lítilsvirSingarsvipurinn á andliti
“Eg er ókunnugur öreigálöguniU'm, og þykir þaS j Sir Josephs, þegar hann mintist á bróSur sinn.
þó ieiSinlegt; en þaS er ungur maSur og vinur minn,
hann kann þaS alt saman — þekkir kringumstæSur
verkamanna af öllum tegundum, um vinnuleysi og
alt þesshattar. Hann hefir vakiS athygli mína á
þessu efni. Nafn hans er Róbert Aden. HafiS
þér nokkurntíima hitt, herra Hali>ford?”
LafSi Vivian halflaSi sér upp aS í sætinu og lét
sem hún hlu3taSi eftir, hvaS sessunautur hennar,
Dornleigh LávarSur, var aS segja; en í raun og veru
var hún aS hugsa um Robert Aden; og hún hrökk
viS er hún -heyrSi hann néfndan á nafn. Hún Iaut
áfr:m og Leit til Sir Josephs, en hans hörkudega and-
Litsdrættir breyttust ekki vitund. Hann hafSi nafn-
iS ert:r, og virtist svara í einflægni:
“Nei, eg hefi ekki kynst honum.”
Hún hagræddi «ér í 3aetinu. En spurningunni,
hve-s vegna Róbert Aden hafSi brugSiS viS aS
he ~ cir Joseph nefndan, fékk hún ekki svaraS a8
þessu sinni. /
, þér ættuS aS kynnast hofnum,” sagSi Pur-
fleeí I’varSur. “Hann hefir grandgæfrlega rann-
sak~S Iffskjör virmdjtSsins. ÞaS er akemtilegt aS
heyn hann ta1a. Og atvo er hann fadlegur maSur
•g Sandi.” /
“Já, til allrar ógæfu,” sagSi hann. "Og ekki
bætti þaS um, aS hann tók niSur fyrir sig. Konan
var af almúgaætt, heiSariegri og guShræddri —
ekki vantaSi þaS, — en hún var honum ekki sam-
boSin. Þetta hjónaband aSskildi okkur bræSurna.
HvaS finst ySur? ÞaS var ekki Ihægt aS aétlast til
aS eg væri samþykkur svo ótilhlýSilegri giftingu,
sem var óþolandi blettur á virSingu æfctarinnar.”
‘AuSvitaS,” sagSi LafSi Vivian samþykkjandi.
“Áttu þau börn?”
Hún lét sem Ihún væri aS horfa á myndimar, en
aSgætti hann þó nákvæmlega, og sá, aS andlits-
svipurinr. varS hörkulegri. Litlu áugun tindruSu af
ilsku og varirnar klemdust saman.
“Já, því miSur ^tttu þau einn son. MóSir hans
dó, þegar hann fæddist. — AS sumu leyti mátti
segja aS þaS færi vel. En drengurinn — frændi
minn -r— var ekki efnilegur. Eg — eg tála sjaldan
um hann, en vinsemd ySar og atihygli gerir mig
sflcrafhreifari. Eg tók hann imér í sonarstaS og sýndi
honum ekki annaS en góSgimi og alúS. En hann
var ranþakldátur og héfir brugSist vonum mínum
aS öllu leyti. En eg þvæ hendur mínar. Hann
hlýtnr einhvemtíma,” hélt hann áfram og etundi viS,
aS eignast son, er gæti sezt í saéti hins tforsmáSa
frænda.
“En eins og nú 'horfir viS, er þaS rnjög rauna-
legt,” sagSi hún.
, “Ákaflega," sagSi hann samsinnandi og roSn-
aSi ennþá meira. “Einkum nú sem stendur, því —
eg er viss um aS eg má tála viS ySur í trúnaSi, mín
kæra LafSi Vivian — eg er metorSagjarn, cg —”
"Eg þykist vita, hvaS þér eigiS viS,” tautaSi hún.
"FaSir minn hefir sagt mér, aS þér hafiS gert margt
fyrir okkar 'flokk, — en eg má ekki segja þaS, sem
er launungarmál, Sir Joseph.”
Hann leit ttl hennar og einhver glampi kom í
augun á honum.
“Nei, auSvitaS ekki, LafSi Vivian. En þér ger.
iS vel, aS tála svona hughreystandi viS mig. En
haldiS þér, aS þaS geti skeS, aS eg fái sæti í efri
m^lstofunni, þegar þeir vita, aS annar eins maSur
og hann frændi minn Stendur næst aS erfa tignina?
“Eg skil ySur vel, Sir Joseplh, og þaS er sárt fyrir
mann í ySar sporum aS ihaifa slíka raun af frænda
sínum. En þér megiS ekki sleppa voninni, þaS get-
ur eittihvaS komiS fyrir, sem gerbreytir honum o.g
leiSi hann á aSra betri stefnu.”
“Þér geriS vel aS segja þetta,” sagSi hann um
leiS og hann tók viS myndinni, sem hún rétti hon-
u'm, og þrýsti vingjarnlega ihendi hennar. “En eg
er ihræddur um aS þaS sé vonlaust, aS hann verSi
öSruvísi. Lakast ^r, ef eg Ihefi ofþreytt ySur meS
þessum sérmálum mínum. ÞaS var góSsemi ySar,
sem gerSi mig sVo opinskáann. Eigum viS ekki aS
vitja aftur gesitanna?”
LifcLu síSar sleit samkvæminu. Purfleet lávarS-
ur og dóttir hans voru þeir síSustu. Þegar LávarS-
urinn kvaddi ihúsbóndann, sagSi hann:
máflmlit, sem flórentískir listamenn kappkostuSu aS
sýna á máflverkum. Hann hafSi aldrei séS neitt
jáfn nðfct og hrífandi. Og þó var eitt, sem vantaSi.
Þegar maSur veitti Ihenni eftirtekt, kom manni ó-
sjalfrátt í hug kínverskt listasmíSi, sem maSur þorir
varla aS snerta viSý’bg Krlrt er viöeigarrdi nS hafa
undir gLeri. Lík því 'fanst 'honum LafSi Vivian.
Og þó halfSi þessi ifríSa og nefcta stúLka, meS
óMandaS aSalsblóS í hverri æS, ekki einasta veriS
Látlaus í viSmóti, heldur blátt áfram vingjarnleg viS
hann. Brian var fjarri því aS vera hégómagjarn
eSa ímyndunarveikur, en hann fann þaS berlega, aS
hún veitti ihonum nákvæma atihygfli, og sýndi honum
meira en nauSsynlega kurteisi. Hún hafSi ekfci Lát-
iS sér nægja aS heilsa upp á hann meS Ihneigingu,
sem þó ihefSi mátt vera Ifuilnægjandi, Íheldur var hún
kyr í heitberginu ttiil aS tala viS íhann, hér um bil eins
og þau væru jafningjar; og ekki gefiS því gaum, a#
hann var verkamaSur meSál fátæk'Linga, en hún var
aSalborin og’ ráSherradóttir.
Af þessum Ihugsunum ályktaSi hann, aS þó hún
sýndist vera dramibsamt lieimsbarn, Ihlyti Ihún þó aí
eiga viS'kvæmt og ástúSugt Ihjarta.
Fra LafSi Vivian hvarflaSi hugur hans til hinnar
ungu stúlkunnar, sem hann nýveriS ha'fSi kynst.
ÞvílLík andstæSa. Og þó voru sum lyndiseinkenni
Myrtle 'ekki ólík LafSi Viviaris. Þessi ung.lingur í
Digby stræti, sem var ofsótt af drykk'feldri konu,
sem hefSi átt aS ihalda yfir henni hlífiskildi, en sem
í þess staS var reiSubúin aS ofursélja hana siSspiIl-
ingu og svívirSingu, hún var aS sínu leyti eins stolt
og vönd aS virSingu sinni eins og hin hávelborna
ráSherradófctir.
Þegar Ihann fór aS hugsa um Myrtle, fann hann
til hugsýki. Hvernig gat hann IhijálpaS henni?
ViSvíkjandi hinum unga vini mínum, Rólbert i Þessa spurningu bar hann upp ifyrir sjállfum sér meS-
Aden, þá hefir mér ihugkvæmst aS koma imeS hann
hingaS' eitthvert kvÖLdiS.”
LafSi Vivian, sem var aS láta á sig Ihanzkana,
veik flijótlega til þeirra.
"ÞaS mátt þú ékki gera, faSir minn,” sagSi hún;
“Sir Joseplh héfir í svo mörgu aS snúast; og eg er
viss um, aS hinn ungi vinur þinn og hann verSa ekki
sammála.” Hún brosti til Sir Joseplhs, sem stóS
niSurlútur. “Eg skall segja ySur, Sir Joseph, faSir
minn Iheldur aS aLLar sínar gæsir séu svanir.”
“Hann Iheldur, aS eini svanurinn hans sé stund-
um ofuriítiL gæs,” sagSi Purfleet ástúSLega. “En
þaS getur vel' veriS, herra Hjailiford, aS Vivian hafi
rétt fyrir sér. Minn ungi vinur er — allmjög falóS-
heitur og kappsamur, og eg héfi sjáflfur oft átt viS
þéSsa ungu bráSlyndu og fljótfærnu menn; en þér
— já, Vivian hefir efllaust rétt aS mæla. GóSa
nótt.” ’
“Eg þakka fyrir skerritilegt kvöld, góSi Sir Jos-
eph,” sagSi Vivian og fará fyrir sig sykursæfcu farosi.
Á heimleiSinni lét hún munninn gangæ og gerSi
lítildháttar grín aS sumum gestunum. En hún var
of vel siSuS til þess aS setja út á húsbóndann —
varaSíst aS nefna hann. Purfleet lávarSur hafSi
gaman af masinu í dóttur sinni, en þegar hann kom
an hann var á LeiSinni til hins fábæklega heimkynn-
is í Ferry göu. Um kvöldiS SofnaSi Ihann frá þes®-
ari hugsun og vaknaSi 'tiiL hennar næsta morgun. Þó
hann vildi ekki verulega kannast viS IþaS, þá var
hann svo niSursokkinn í þessar ihugsanir -og kvíSandi
um hagi ihennar, aS hann gaf sig ekki aS öSru. Loks-
ins afréS hann aS fara til Digby strætis og spyrja um
Myrtle, og vita svo, hvort hann gæti nokkuS liSsint
henni. — En meSan hann borSaSi morgunverS sinn
kom drengur frá kvöLdskóilanum, þar sem Brian
kendi, >og kom meS þau boS, aS nú væri á ný “ó-
stand” á föSur sínum.
Brian vissi, hvaS þaS þýddi og fór meS drengn-
um til Ihinis fátæka heimilils. iFaSir drengsins var
eySiTagSur drykkjumaSur, og Brian hafSi meS öllu
móti reynt aS reisa hann viS affcur. En nú var auS-
sjáanflega úti um hann, og Brian var hjá drengnura
þar til faSir hans var dáinn. Svo ‘fór hann á greiSa-
söluihús og keypti glas áf heitri mjólk aS drekka, tók
sér baS. Og aS því búnu gekk hann til Digby götu.
Klukkurnar hringdu 'til kvlödmessu. Og þær
Clara og Myrtle sátu úti í skógi og hflustuSu á
klukknalhiljóminn. — HefSi nú Ðrian vitaS þaS.
(Framhald)