Heimskringla - 19.07.1922, Blaðsíða 6

6. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRINGLÆ
WINNIPEG, 19. JÚLI, 1922.
Hinn síðasti Móhikani.
Kanadisk saga.
Eftir Fenimore Cooper.
joocccoocoooocccccoocooccoococceeoccooo!
»o<«cocc<>cc<y>=ocosccoco^^ hlotnast Þar eð þeir gátu ekki fundið það, sem
g [reir voru að leita að, nálguðust þeir fanga sína og
ö nefndu nafnið Langriffill með þeirri æsingu, að það
Q var ómögulegt að misskilja meininguna. í fyrstu
iét Heyward eins og hann skildi þá ekki, en þegar
purningar þeirra urðu meir og meir hótandi, varð
rann hræddur við að auka æsing þeirra með þögn
sinni, leit svo yfir hópinn eftir Lævísa Ref, er nota
mátti sem túlk.
Framkoma þessa Indíána var alt öðruvísi en fé-
aga hans. Þeir reyndu annaðhvort að fullnægja
sinni barnslegu löngun eftir skrauti með því að ræra
linum ómerkilegustu hlutum úr helli Valsauga, eða
að leita að honum sjálfum með blóðþyrstum hefndar
Lævísi refur var þar á móti svo rólegur og
Svo nálægt honum, að hann gat hæglega náð í
hann, stóð risavaxinn Indíáni, sem virtist gefa fé-
lögum sínum skipanir. Bak við hann sá Heyward
inn í aðalhellinn, sem var troðfullur af hinum viltu,
er voru að rannsaka muni njósnarans. Úr sári Davíðs
Gamát hafði lekið blóð ofan á lárberjablöðin og
litað þau rauð, sem hinir viltu vissu ofur vel, að
ekki var hinn rétti litur þeirra um þetta leyti árs.
Þeir álitu þess vegna að blóð Valsauga hefði gert
þau rauð, og ráku upp það ýlfur, er líktist mest
ýlfn margra veiðihunda, sem fundið hefðu aftur þau
spor, er þeir höfðu mist sjónar af, og nú voru hinir
viltu ofsaglaðir yfir þessari uppgötvan
Einn villimannanna gekk til höfðingjans með
fult fangið af greinum, og um leið og hann benti á
hina rauðu bletti, lét hann gleði sína í ljós með lágu
ópi, sem Heyward aðeins skildi af því, að hann end
urtók hvað eftir annað nafnið Langriffill.
Loks kastaði hann greinunum í hrúgu fyrir fram
an inngang afhelhsins, og þar eð nokkrir aðrir fóru
að dæmi hans, huldu þeir sjálfir þá, sem þeir voru
að leita að.
Það létti yfir Heyward og hann fór að gera sér
nýjar vonir. Hann gekk aftur að miðju afhellisins og
tók sér þar stöðu; þaðan gat hann bezt séð til þeirra
dyra, sem voru næstar ánni. Indíánarnir sýndust nú
hafa fengið nýja hugmynd. I einum hóp hlupu
þeir upp eftir gjánni og þangað, sem þeir í byrjun
inn komu ofaná fr til heliisins. Þegar þeir voru þang
að komnir ráku þeir upp kveinandi óp að nýju, sem
gáfu í skyn, að þeir væru aftur staddir hjá líkum fé
laga sinna.
“Þeir eru farmr sína leið, Kóra, hvíslaði Hey
ward. “Þeir hafa farið til þess staðar, sem þeir komi
frá, Alíca; og við erum frelsuð, — guði sé lof!
Hann einn hefir frelsað okkur frá þessum miskunn-
arlausu óvinum okkar.”
“Já, þökk sé guði fyrir það, að hann hefir misk-
unnað sig yfir okkar aldraða föður og hlýft lífi
þeirra, sem hann elskar svo innilega!” sagði Alíca
og féll á kné á berum klettinum, og Heyward og
Kóra horfðu á hana með virðingarfullri lotningu.
En einmitt á sömu stundu og augu hennar geisl-
uðu af-þakklæti, brá fyrir í þeim óútmálanlegri
skelfingu, og þó varir hennar hreyfðust heyrðist
ekki eitt einasta orð. Hún varð náföl og benti fram*
undan sér með skjálfandi hendinni. Heyward sneri
sér við og leit þangað sem hún benti, og þar mætti
honum sú sýn, sem hann hafði sízt búist við. Á
klettasnösinni fyrir utan bellisdyrnar stóð Lævísi
Refur, og hið grimdarfulla andlit hans sneri að
þeim.
Hve mjög sem Heyward kom þetta á óvart, misti
hann þó ekki sjálfstjórn sína. Hann horfði rólegur á
andlitsdrætti og svip Indíánans, og sá af þeim von
bráðar, að hann hafði enn ekki komið auga á þau,
þar eð hann var vanur að nota þau undir beru lofti
og gat því ekki strax séð þau í myrkri hellisins. —
Heyward kom til hugar, að þau gætu máske falið
sig á bak við framstandandi snös í hellinum, þegar
andlit Lævísa Refs sýndi. að hann hafði séð þau.
Og svo metnaðarfult og sigri hrósandi var bros
Indíánans, að Heyward réði ekki við sig af æsingu,
heldur greip skammbyssu sína og skaut. Drunur,
ýlfur, er sýndi mjög glögt, hve sár vonbrigði þeirra’ “Hefir hann ekki yfirgefið leið sína til að gabba
Sumir hlupu æstir af reiði að ánni og veifuðu Húronana? Lét hann ekki eins og hann sneri aftur
nuga.
íærulaus, eins og hann væri nú þegar buinn að ná
3V> takmarki með svikum sínurn, sem hann hefði
ætlað sér.
Þegar Heyward mætti hinu afar iiskultga augna-
tilliti hans, leit hann strax niður og sneri sér frá
íonum með skelfingu. Hann sigraði sauit bráðlega
íyrirlitningu sína og sagði, um leið og !;ann sneri
baki að sínum fyrverandi fylgdarmanni.
“Lævísi Refur er oþ i?öf igur hermaður til þess,
að hann vilji neita að segia vopnlausum manni, hvað
þeir tali um. sem haía yfiriir.ið hmn.”
“Þeir tala um veiðimanninn, sem þekkir stiguna
í skógunum,” svaraði Húroninn á lélegri ensku, ov
lagði hendi sína um leið á nokkur blöð, sem notuð
voru til umbúða á annari öxlinni. “Þeir ieita að i nálgast hinar varnarlausu stúlkur.
voru.
höndunum sem bandóðir menn. Aðrir hræktu
gremjulega í vatnið. Sumir af þeim sterkustu og
æstustu í hópnum litu illilega til fanganna, sem enn
voru á valdi þeirra. Sumir af þeim létu hugsanir
sínar í ljós með hótandi bendingum; jafnvel systr-
unum sýndust þeir ekki vilja hlífa.
Þegar Heyward sá hin illu áform þeirra, reyndi
hann strax að hlaupa Alícu til hjálpar; en hendur
hans voru bundnar, og undireins og hann hreyfSi
sig, lá hin sterka hendi höfðingjans á öxl hans.
Án þess að geta komið í veg fyrir það, varð
hann að horfa á rauða hendi vefja sig um hár Alícu,
sem féll niður um axlir hennar, meðan önnur hendi,
sem hélt á hníf, fór hringinn í kringum höfuð henn-
ar, til að sýna, hve gráðug hún væri til að skera hár-
ið af því.
Hve vonlaus sem staða þeirra var, skildi Hey-
ward samt undireins, að þau urðu að hætta við
alla mótstöðu, til þess að sýna hana, voru óvinirnir
altof margir. Og þó að hann sjálfur gerði sér litla
eða enga von um frelsi, fór hann samt að hugga
þær Alícu og Kóru eins vel og hann gat. “Þeir inn-
fæddu hafa vanalega vondar hótanir í frammi,"
sagði hann, “en breytni þeirra er ekki líkt því eins
vond og hótanirnar.” Sjálfur trúði hann ekki þess-
um huggunarorðum, og ósegjanleg hræðsla greip
hann, í hvert sinn sem hann sá einn af þiessum viltu
L.angriffli”, bætti hann við. “Byssan hans er góð
og augu hans ávalt opin. En gagnvart Lævísa Ref
Þó leið honum betur, þegar hann sá höfðingj-
ann kalla hermenn sína saman á fund til ráðagerða.
megnar hann ekkert — jafnlítið og stutta byssan > Þessi ráðagerð stóð ekki lengi, og af kyrðinm að
hvíta höfðingjans.” dæma, sýndust allir vera á sömu skoðun. Þótt hann
“Lævísi Refur er of kjarkgóður til að hugsa um skildi þá ekki, var hann samt viss um, að þeir væru
þau sár, sem hann fær í bardaga, eða um þá hendi, hræddir við Webb hershöfðingja, því hvað eftir
sem veitti honum þau,” sagði Heyward ennfremur.
“Var það verulegur bardagi, þegar hinn þreytti j
Ir.díáni sat undir sykurtrénu og át villikorn sitt?”|
spurði Lævísi Refur aftur. “Og hver var það, sem
fylti runnana með læðandi óvinum? Hver var það,
annað bentu þeir þangað, sem hann var, og það var
sjáanlegt, að þeir vildu taka sér eitt eða annað fyrir
hendur, í því skyni að forðast hann.
Meðan hinir viltu héldu þetta ráðagerðaþing.
fékk Heyward tíma til að hugsa um, hvernig þeir
scm dró hnífinn úr slíðrum? Og hver var það, sem : hefðu borið sig að með að komast út í þessa litlu
talaði um frið með tungunni, meðan huga hans klettaeyju; og hann varð að dást mjög að varkárni
þyrsti eftir blóði?” jþeirri, er þeir sýndu við það tækifæri, þó bardaginn
Þar eð Heyward þorði ekki að minna hann á jværl Þá 1 raurj °S veru alveg hættur.
hans eigin svik, og gat ekki fengið sig til að verja! Eins°S áð,ur er ™nst á, var hinn efn hlut, eyjar-
sjálfan sig, stóð hann kyr og þegjandi. Húroninn |n"ar aðeins benr klettar, sem dalit.ð af rekavið
leit líka út fyrir að vilja samræðunni lokið; þar eð á ^ °% Það var ]>'**} *™"r’.se™ Peir vo du ser
hann tók aftur sína fyrri stöðu, sem aðeins augna- j fynr Iendmgu. Batinn hofðu þeir þv, bonð þangað
bliks kappgirni kom honum til að yfirgefa. En!a arbakkann-sem hægast var að komast yf,r ana t,l
naumast höfðu félagar hans tekið eftir því, að sam-! eyjannnar; svo hofðu þe.r lat,ð vopmn s,n i bat-
talið var hætt, þegar þeir aftur fóru að kalla “Lang-! mn’ vallð ‘vo duglegustu menmna t,l að styra hon-
riffill! Langriffill!” Ium’ °S '0—>2 menn heldu ser v,ð hhðar hans.
. , , . . *• , - • d £ -v Petta var oneitanlega hættuleg ferð, en hun hafo,
Nu getur þu heyrt! sagö, Lævisi Kerur með , . ,
ótruflaðri ró. “Hinir rauðu Húronar eru að hrópa,
á líf Langriffils; ef þeir fá það ekki, táka þeir líf
þeirra, sem fela hann.”
“Hann er farinn — flúinn! Hann er svo langt
í burtu, að þeir geta ekki náð honum!” svaraði
Heyward.
En Lævísi Refur brosti fyrirlitlega, þegar hann
sagði:
hepnast vel.
Að tilgáta Heywards var rétt, fékk hann strax
sönnun fyrir, því nú báru þeir bátinn niður af klett-
vnum og létu hann á vatnið í nánd við yztu dvr
hellisms; að því búnu gaf höfðinginn föngunum
bendingu um, að þeir skyjdu fara út í bátinn.
Þar eð ómögulegt var að sýna hina minstu mót-
stöðu, gekk Heyward undireins á undan, og fáum
sekúndum síðar sat hann í bátnum hjá systrunum
Húronana fá að sjá höfuðleður hans.”
“Hann er ekki dáinn, hann er flúinn,” svaraði
Heyward.
Lævísi Refur hristi höfuðið efandi.
“Er hann þá fugl, sem getur flogið? Eða er
hann fiskur, sem getur synt, án þess að anda að sér
lofti? Hvíti höfðinginn heldur að Húronamir séu
heimskingjar!”
“Þó að Langriffill sé ekk, fiskur, getur hann
samt synt. Hann rann niður eftir með straumnum,
þegar hann var orðinn púðurlaus og þegar augu
Húronana voru byrgð bak við ský,” svaraði Hey-
ward.
“Og hvers vegna var hvíti höfðinginn kyr?”
spurði Indíáninn, sem ennþá efaðist um sannleik-
eins og°af eldgosi, framleiddi bergmálið í hellinum,’ ann j ,orðum Heywards. “Er hann steinn, sem sekk-
'ur t,l botns, eða brennur svorðurinn a horo, hans?
“Að eg er ekki steinn, gæti félagi þinn, sem datt
“Þegar hinn hvíti maður deyr, álítur hann sig. og hinum undrandi Davíð Gamút. Sá, sem valinn
vera í friði, en hinir rauðu menn eru færir um að ( var til að stýra bátnum, settist við stýrið, en allir
kvelja anda óvina sinna. Hvar er lík hans? Láttu hinir fleygðu sér í ána. Á fáum mínútum flaut bát
en þegar reykurinn hvarf, var andlit svikarans líka
horfið.
Heyward hljóp til dyranna, og sá snöggvast hinn
dökka líkama Indíánans, um leið og hann læddist
bak við framstandandi klett.
Þegar Indíánarnir heyrðu hávaðann í hellinum,
varð þeim bilt við og þeir stóðu alveg kyrrir; en
naumast hafði Lævísi Refur látið til sín heyra Iangt
og hvelt hljóð, þegar allir tóku undir með voðalegu
ýlfri. Organdi og grenjandi þutu þeir aftur ofan
klettana, og áður en Heyward var búinn að átta sig
eftir hræðsluna, sem þessi hávaði olli honum, voru ormur?”
í fossinn, sagt þér, ef hann væri ennþá lifandi. Hvít-
u> maður álítur, að það séu aðeins heiglar, sem yfir-
gefa kvenfólk sitt, þegar það er statt í hættu,” sagði
hinn æsti, ungi sveitarforingi, og reyndi að tala með
þeim gortkeim, er sennilega myndi vekja aðdáun
Indíánanna.
Lævísi Refur tautaði einhver óskiljanleg orð á
milli tannanna. Svo spurði hann aftur:
“Eiga Delawararnir eins hægt með að synda og
að skríða í skógunum? Hvar er hinn Stóri Högg-
greinarnar, sem huldu innganginn, gripnar af Indí-
ánunum og fleygt í allar áttir. Hellirinn fyltist strax
af þessum viltu mönnum, sem streymdu inn frá báð-
um endum hans, og þeir þurftu ekki langan tíma til
þess, að draga Heyward og fylgdarlið hans fram úr
myrkrinu út í dagsljósið, þar sem Húronarnir slóu
hring um þau og klöppuðu lof í lófa.
Gagnstætt því sem flestir viltir eru vanir að haga
sér, gerðu þeir ekki föngum sínum neitt ilt fyrst um
Autvitað höfðu skrautmunirnir á foringja-
smn.
búningi Heywards freistað margra af hinum ungu
Indíánum; en þeir voru strax stöðvaðir af hinum
áðurnefnda foringja sínum. Og systrunum gerði
enginn neitt mein.
að Húronarnir
betur en hann
Heyward, sem varð þess var,
þektu fylgadrmenn hans talsvert
sjálfur, svaraði nauðugur:
“Hann synti líka ofan eftir ánni.”
“Er Unkas hér ekki?” spurði Indíáninn enn.
“Hann synti í burtu sömu leið,” svaraði Hey-
ward.
Fyrir Indíána var alls ekki ósennilegt að flýja á
þenna hátt, og Húroninn efaðist ekki lengur um
sannleikann í orðum Heywards, enda tók hann því
með kæruleysi, svo það var sjáanlegt, að hann
lagði enga áherzlu á, hvort hann næði þessum
mönnum eða ekki. Þegar Heyward hætti að tala,
sneru allir Indíánarnir sér að Lævísa Ref og horfðu
Eldri villimennirnir héldu nú áfram rannsóknum á hann spyrjandi augum. Hann svaraði þeim með
sínum með þeim ákafa, sem sýndi, að þeir voru alls fáum orðum og benti um leið á ána. Þeir gátu því
“Hvað hefir Lævísi Refur gert?” spurði Indíán-
ekki ánægðir með þann árangur, sem þeim hafði j skilið, hvað fram hafði farið og ráku upp hræðilegt (inn, og Heyward svaraði:
urinn með straumnum og lenti við syðri árbakkann.
hér um bil bemt á móti þeim stað, þar sem Valsauga
lét vini okkar stíga á land kvöldið áður.
Hér var aftur halidð ráðagerðarþing Iitla stund;
svo voru hestarnir sóttir, sem þeir höfðu falið í skóg-
inum, og að því búnu dreifðist hópurinn.
Flestir þeirra fylgdu hinum mikla höfðingja, er
alloft er búið að nefna. Ríðandi hesti Heywards fór
hann beina leið yfir ána, og þegar hann var kominn
upp á bakkan hins vegar, hvarf hann með mönnum
sinum inn í hina þéttvöxnu skóga í áttina til Húrí-
kanaeyjannnar. Sex af hinum viltu mönnum voru
skildir eftir til að gæta fanganna, og var Lævísi Ref-
ur formaður þeirra. Vinir okkar voru því ennþá á
vald, hins ósvífna Húrona, og útlit framtíðar þeirra
var alt annað en glæsilegt. Það var því engin furða
þó Heyward langað, til að tala v,ð þenna lævísa
Makúa og reyna áhrif gullsins á hann. Eins vin-
gjarnlega og hann gat gagnvart þessum viðbjóðslega
bófa, sagð, hann:
“Mig langar til að segja Lævísa Ref nokkuð, er
aðeins jafnmikill höfðingi má einn heyra.”
Indíáninn leit fyirrlitlega til hans og svaraði:
“Talaðu! Trén hafa ekki eyru.”
“En rauðu Húrönarnir eru ekki heyrnariausir,”
sagði Heyward. “Og uppástunga, sem aðeins á við
mikilmenni, getur vakið þrá og óheppileg áform'
hjá yngri hermönnum. Ef Lævísi Refur vill ekki
hlusta á mig, þá getur konunglegur herforingi
þagað.”
Lævísi Refur talaði kæruleysislega til félaga
sinna, að því er séð varð, sem keptu við að láta
söðla á hestana handa stúlkunum, og þegar hann sá,
að þeir áttu svo annríkt við þetta óvanalega starf,
að þeir gættu einkis annars, gékk hann fáein skref
til hliðar og benti Heyward að koma til sín
tií ættmenna sinna, sem höfðu breytt illa við hann,
og hrakið hann burt eins og hund? Og þegar við
skildum, hvað hann vildi, hjálpuðum við honum þá
ckki? Vorum það ekki við, sem komum þannig fyr-
ir sjónir, til þess að Húronarnir ekki skyldu taka eft-
ir því, að hinn hvíti maður héldi, að fjandmaður
hans væri vinur hans? Er þetta ekki alt satt? Og
þegar Lævísi Refur með hyggindum sínum hafði
lokað augum félaga sinna og troðið ull í eyru þeirra,
gleymdu þeir þá ekk, því, að þeir höfðu eitt sinn
neytt hann t,I að flýja? Létu þeir hann ekki verða
hér sunnan vert v,ð ána, meðan þe,r voru sjáifir
nógu heimskir til að halda norður? Ætlar Lævísi
Refur ekk, að flytja fanga sína t,l hins auðuga, grá-
hærða Skota? — Já, Lævísi Refur! Eg skil þetta
alt saman, og eg hefi nú þegar ígrundað, hvernig'
iauna skuli slík hyggindi. Höfðinginn í Fort William
Henry skal fá að borga eins ríflega og stórum höfð-
ingja sæmir. Lævísi Refur skal verða skreyttur með
verðlaunapeningum úr gulli! Púðurhorn hans skal
verða kúffylt. Hann má fá eins margar krónur í
pyngju sína og steinarnir eru í kringum Horíkan-
vatnið. Dýrin í skóginum munu sleikja hendur
hans, því þau skilja, að þau geta ómögulega flúið
frá kúlubyssu hans, svo góð skal hún vera. Og eg
vil sjálfur — já, eg vil —”
“Hvað vill ungi höfðinginn gera, sem kemur frá
þeim héruðum, þar sem sólin rís upp?” greip Húron-
inn fram í fyrir honum, sem varð þess var, að Hey-
M'ard hikaði.
“Hann ætlar að útvega svo mikið eldvatn, að
það fljóti í straumum fram hjá íbúðarhúsi Lævísa
Refs. Hugur og Lunderni Indíánanna skal verða Iétt-
ara en fjaðrir Kólibrífuglanna, og andi þeirra ilm-
sætari en hinna viltu geitarblaða í skóginum,” svar-
að, Heyward, sem aðeins beið eftir því, að finna
eitfhvað til að enda með, er væri mest freistandi
fyrir Indíána.
Lævísi Refur hafð, hlustað með nákvæmni á
tölu þessa. En þótt Heyward veitti andlitsdráttum
hans nákvæma eftirtekt, gat hann ekki séð áhrif
orða sinna. Hann þóttist samt viss um, að hann
hefði slegið á réttan streng, þegar hann mintist á,
hvernig hinn vilti höfðingi hafði verið móðgaður
af rændum sínum, því þá brá fyrir eldingum í aug-
um hans um stutta stund af tryltri æsingu. En
strax á eftir bar andlitið hátíðlegan svip, sem erfitt
var að skilja.
Hinn hluta tölunnar hafði hann líka hlustað á
með nákvæmn, — þann nefmelga, þegar Heyward
reyndi að vekja hefnigirni hans og peningagræðgi.
En majórinn varð þó að bíða góða stund eftir
að hann þagnaði, þangað til hinn svaraði, en svo
lagð, hann hend, sína á særðu öxlina og sagði nokk-
uð hörkulega:
* Eru vinir vanir að merkja hver annan þannig?”
Mundi Langriffill gera sig ánægðan með jafn-
lítið sár'á óvin sínum?” var svarið.
“Læðast Delawararnir eins og höggormar að
iþeim, sem þeir elska?” spurði Lævísi Refur aftur.
“Heldur þú að nokkur hafi heyrt til hins stóra
Höggorms, þegar hann vildi það ekki sjálfur?” svar-
aði Heyward.
“Sendir hvíti höfðinginn púður sitt í andlitið á
/bræðrum sínum?” spurði Indíáninn enn á ný.
“Missir hann nokkru sinni af takmarki sínu, þeg-
ar það er ásetningur hans að drepa?” spurði Hey-
ward á móti, og um andlit hanjjék svo hreinskiln-
islegt bros, að maður átti erfitt með að tortryggja
það.
Á eftir þessu fylgdi löng þögn. Heyward sá, að
Indíáninn hikaði til að hugsa um málefnið, og hann
ætiaði einmitt að fara að telja upp verðlaunin aft-
ur, þegar Lævísi Refur yeifaði frá sér hendinni og
.sagði:
“Þetta er nóg. Lævísi Refur er vitur höfðingú
og hvað hann gerir fær þú seinna að sjá. Farðu og
talaðu ekki eitt orð. Þegar Lævísi Refur talar, þá
*?r tími til fyrir þig að svara.” i
Heyward tók eftir því, að Indííáninn gaf félögum
sínum auga með hinni mestu varkárni. Þess vegna
gekk hann strax til þeirra aftur, svo þeir fengju enga
ástæðu til að ætla, að hann stæði í leyndu sambandi
við formann þeirra. Samtímis gekk Lævísi Refur
til hestanna, og iét sem hann furðaði sig á lagvirkni
■manna sinna. En litlu síðar benti hann majórnum
að koma, til þess að hjálpa systrunum í söðlana.
Heyward hafði ekki lengur neina sanngjarna á-
stæðu til þess að tefja tímann, og hve nauðugt sem
honum var það, varð hann þó að gera það, sem
Lævísi Refur skipaði honum. Meðan hann hjálpaði
þeim á bak, hvíslaði hann að þeim, að hann væri
aftur fannn að gera sér góðar vonir. En hvort það
jók kjark þeirra , gat hann ekki séð, þar eð þær
horfðu altaf niður fyrir sig, af hræðslu við að mæta
augnatilliti Indíánanna.
i Hest Davíðs hafði hinn hópurinn tekið með sér,
svo hann og Heyward urðu að ganga, en það þótti
majórnum vænt um, þar eð hann á þann hátt gat
tafið fyrir ferðinni, því hann hafði enn ekki slept
“Talið þér þá,” sagði hann, “ef orðin' eru af því voninni um, að hann gæti fengið hjálp frá Fort
tæi, að Lævísa Ref sé samboðið að heyfá þau.”
“Lævísi Refur verðskuldar það nafri, sem feður
hans hafa gefið honum,” sagði Heyward til að byrja
með. “Eg skil vizku hans og alt, sem hann hefir
gert fyrir okkur, og eg skal endurgjalda honum,
þegar sá tími rennur upp. Lævísi Refur hefir sýnt,
að hann getur glapið fýn óvinum sínum.
Edward. ' 'i ' f
Þegar öllum undirbúningi fararinnar var Iokið,
gaf Lævísi Refur merki um að leggja af stað. Sjálf-
ur gekk hann í fararbroddi, til þess að leiðbeina,
hvert halda skyldi. Á eftir honum gekk Davíð, sem
nú kvaldist ekki mjög mikið af sári sínu. Svo komu
systurnar og við hlið þeirra gekk Heyward, en hinir
Indíánarnir skiftu sér til að ganga á hlið við þær og
einn á eftir, og veittu þeir öllu nákvæma athygli.